Για τα μικρά μαύρα σημάδια της ζωής μας ....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου… γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Τα συναισθήματα σε μια μαγική  τους στιγμή. Φιλία, αγάπη, αλληλεγγύη. Αξίες που δεν χάνονται κι όνειρα που εκπληρώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Οράματα και σκέψεις που παίρνουν σάρκα και οστά και δάσκαλοι που γνωρίζουν πως η γνώση δεν κατοικεί σε κλειστούς τοίχους μόνο αλλά μπορεί να  φτάσει παντού ακόμα και με …ένα ποδήλατο!

Για τα μικρά μαύρα σημάδια της ζωής μας που άλλοτε δίνουν το έναυσμα της αρχής και κάποιες άλλες φορές σηματοδοτούν το τέλος!

Οι περιπέτειες της Βούλας στο κόκκινο βιβλίο, Σταυρούλα Παγώνα, εικ: Zafouko Yamamoto, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Μια μικρή κατάμαυρη κουκκίδα, τόση δα, χάθηκε μια μέρα ή ίσως και μια νύχτα κι άρχισε με αγωνία μεγάλη να ψάχνει να βρει που ανήκει, που ταιριάζει, που ήταν ή θα΄ναι το σπίτι της. Στο κόκκινο βιβλίο μέσα ξύπνησε κι ένοιωσε στην αρχή απέραντη μοναξιά στην πρώτη ολόλευκη σελίδα του. Η περιπέτεια της ζωής της είχε μόλις ξεκινήσει. Στην επόμενη σελίδα θαμπώθηκε από τα χρώματα και την ομορφιά. Ένα σωρό έντομα έπαιζαν μουσική, χόρευαν κι είχαν ένα τρελό ρυθμό. Είχαν και βούλες στην πλάτη τους και  ένοιωσε ίσως και να είχε φύγει από τούτη την παρέα. Ίσως να ανήκε σε κάποια από τις πασχαλίτσες … Μετρήθηκαν, έψαξαν και της είπαν πως είχαν  σωστές τις  κουκίδες πάνω τους. Κι ένοιωσε μια μικρή απογοήτευση όμως οι νέες της φίλες το κατάλαβαν και την κάλεσαν να τους συντροφέψει στη  χαρά τους…

Στην επόμενη σελίδα συνάντησε ένα τέρας. Ένα τέρας που έπαιζε φλογέρα. Και τι δεν έμαθε δίπλα του; Πόσο άλλαξε γνώμη για τον…φόβο και την όψη των πραγμάτων. Όμως ούτε εκεί ήταν η θέση της και προχώρησε παραπέρα. Ένας χιονάνθρωπος με κόκκινες βούλες ανεμοβλογιάς σχεδόν την έδιωξε, την πλήγωσε με το λόγο του αλλά και πάλι φίλοι γινήκανε στο τέλος παίζοντας τρίλιζα μαζί… Όσο κι αν έψαξε σε ολόκληρο το κόκκινο βιβλίο, όσες κουκίδες κι αν συνάντησε πουθενά δεν…χωρούσε. Ή μήπως χωρούσε σε μια πολύ σπουδαία θέση που απλά δεν είχε δει;

Μια μαυροκόκκινη ή κοκκινόμαυρη ιστορία καταπληκτική. Μια τόση δα κουκίδα που χάνεται μπορεί να  κάνει την πιο σπουδαία δουλειά  στον κόσμο. Γιατί όλοι αξίζουν, όσο μικροί ή μεγάλοι και αν είναι. Όλοι έχουν μια θέση στη ζωή, στη χαρά, στη λύπη, στις περιπέτειες, στις καρδιές, στη …γη. Μια υπέροχη ιστορία της Σταυρούλας Παγώνα. Μια ιστορία διαφορετικότητας πολύ …διαφορετική! Μια ιστορία που ψάχνει τις ρίζες, το δικαίωμα να ανήκεις κάπου, να έχεις χώρο, πατρίδα, σπίτι και …ταυτότητα!

Η ασημαντότητα δίνει τη θέση της στην πιο σημαντική στιγμή. Ο καθένας έχει έναν προορισμό, έναν σκοπό στη ζωή. Γεννιέται, μεγαλώνει, αναζητά, χάνεται, κερδίζει, μαθαίνει, γνωρίζει και κάποια στιγμή κατασταλάζει. Μια  τόση δα κουκκίδα δεν είναι τελικά τόσο ασήμαντη. Είναι στην αλυσίδα της ζωής κι είναι πολύτιμη η οποιαδήποτε θέση ή βοήθεια μπορεί να προσφέρει. Μια ιστορία αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και αναγνώρισης του εαυτού μας. Μια ιστορία για την φιλία, την εμπειρία ζωής, τις ιδιαιτερότητες, τα συναισθήματα, την μοναξιά και την …ταυτότητα.

Μια ιστορία που θα απολαύσουν πολύ τα παιδιά. Έξυπνη πλοκή, πολλή φαντασία, καλογραμμένο κείμενο. Με εικονογράφηση της  Zafouko Yamamoto ή κατά κόσμο Ζαφειρούλας Σιμοπούλου πολύ ιδιαίτερη και ταιριαστή.

Με την αφήγηση από την συγγραφέα κατεβάζοντας την εφαρμογή Qr Code reader!

Για παιδιά και μεγάλους…

Δάσκαλος σε δύο ρόδες, Μαρία Ανδρικοπούλου, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Καλέντη

Όταν το 2016  διάβασα μια είδηση για ένα δάσκαλο με ένα ποδήλατο στο Αφγανιστάν που γυρίζει από χωριό σε χωριό σε απομακρυσμενες περιοχές , σε εμπόλεμη ζώνη  κι όπου υπάρχουν  παιδιά μοιράζει βιβλία, μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον και με γέμισε χαμόγελα πολλά. Τρία χρόνια μετά και έχοντας ξεχάσει λίγο τούτο το μαντάτο ήρθε ένα βιβλίο στα χέρια μου που με συγκίνησε το ίδιο όπως εκείνη τη φορά. Ο Μπεσάρ της Μαρίας Ανδρικοπούλου  είναι ο Saber Hosseini που θαύμασα τόσο πολύ, τότε,  και ακόμα θαυμάζω. Και η Μαρία έφτιαξε την ιστορία του για τη μάθουν όλο και περισσότερα παιδιά. Μια ιστορία που έχει σαν θέμα  της την αλήθεια των βιβλίων, των παραμυθιών, του πολέμου, της ελπίδας που δεν χάνεται ποτέ όσο υπάρχουν άνθρωποι-δάσκαλοι, με όραμα. Ο Μπεσάρ της Μαρίας κι ο Saber του Αφγανιστάν δεν νοιώθουν φόβο, δεν νοιώθουν απογοήτευση, δεν το έβαλαν  κάτω με όσες  αντίξοες συνθήκες  και αν συνάντησαν. Είναι παράδειγμα για μίμηση τούτος ο δάσκαλος. Είναι λειτούργημα  η διδαχή του που δείχνει το πείσμα, το όραμα, την επιμονή και τη νίκη της ψυχής και της προσπάθειας.

Καταπληκτική η ιδέα της Μαρίας Ανδρικοπούλου να κάνει βιβλίο και να γράψει την ιστορία ενός πραγματικά άξιου δάσκαλου. Ο δικός της Μπεσάρ σίγουρα σκέφτεται ακριβώς όπως κι ο Saber. Δανείζεται σπουδαία λόγια σημαντικών  ανθρώπων για να δώσει ο ίδιος δύναμη και κουράγιο στον εαυτό του. Λατρεύει τα παιδιά, τη δουλειά του, το ποδήλατο, τα βιβλία. Δεν νοιώθει φόβο, δεν λυγίζει στα δύσκολα, δεν απογοητεύεται.  

Να το διαβάσετε τούτο το βιβλίο. Να εμπνευστείτε, να θαυμάσετε, να παραδειγματιστείτε. Να νοιώσετε κι εσείς πως οι αντιξοότητες της ζωής δεν πτοούν τους ανθρώπους με θέληση. Ούτε ο πόλεμος, ούτε οι απειλές, ούτε τα άσχημα γεγονότα δεν λύγισαν  τούτον τον άνθρωπο από εκείνο που θέλησε πιο πολύ απ΄ όλα με την ψυχή του. Κακουχίες, προβλήματα, λόγια βαριά, πράξεις βίας δεν στάθηκαν ούτε για μια στιγμή εμπόδιο.

Το βιβλίο έχει εικονογραφήσει  μοναδικά η Ελίζα Βαβούρη και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους για την ελπίδα, την γνώση, τη σοφία αυτού του μοναδικού δάσκαλου αλλά και για την καλογραμμένη ιστορία της Μαρίας Ανδρικοπούλου που μας θυμίζει πως τα εμπόδια στη ζωή είναι για να τα ξεπερνάμε. Οι ανηφοριές είναι για να φτάσουμε ψηλά και να ξεχωρίσουμε  και τα βιβλία ότι πιο πολύτιμο μπορεί να προσφέρει ένας δάσκαλος - Άνθρωπος σε ένα παιδί…Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, προτροπές και δύναμη!

Για παιδιά και μεγάλους που αγαπούν τις αληθινές ιστορίες….

Το μήνυμα της αγάπης, Τασούλα Τσιλιμένη, εικ: Μυρτώ Δεληβοριά , εκδ. Διάπλους

Μια γιορτή της Άνοιξης μοναδική!  Στο νησί των Αβάντων,  στην αυλή του κυρίου Εγκ. Ποιος είναι ο κύριος Εγκ; Ένας συμπαθητικός γεράκος που η τέχνη του έχει γίνει διάσημη. Στην αυλή του κάθε Άνοιξη μαζεύονται χιλιάδες παιδιά και καλάθια με αυγά και μεγάλοι…. Ο κ. Εγκ ζωγραφίζει μοναδικά τα αβγά των παιδιών που θα στολίσουν τα δέντρα στις αυλές των σπιτιών και θα διεκδικήσουν βραβείο για το καλύτερο και ομορφότερο.   Χρόνια γίνεται πια αυτό, παράδοση μοναδική, χαρά μεγάλη για τον αγαπημένο παππού όλων. Ίσαμε εκείνη την χρονιά που ο χρόνος έδειξε εκείνο το πρόσωπο της πίκρας και ο κ. Εγκ δεν μπορούσε πια να ζωγραφίσει όπως πρώτα. Τα χέρια του έτρεμαν και τα πινέλα δεν συνεργάζονταν. Η ψυχή του κ. Εγκ πονά και σκέφτεται, αλλά σιωπά. Ίσαμε εκείνη τη νύχτα και το ξημέρωμα που μια έκπληξη θα γεμίσει με χαρά και ευτυχία τη μαγική αυλή. Τα καλάθια και τα δέντρα δεν θα αδειάσουν ποτέ, όσο υπάρχουν παιδιά. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν την ψυχή τους χωρίς αντάλλαγμα ή βραβεία στην Τέχνη, τόσο η προσφορά αυτή θα γυρίζει πίσω και θα ΄ναι εκείνη η Ευτυχία που μέσα της θα κρύβει το Μήνυμα της Αγάπης.

Δεν το ξέρα το έθιμο της «πέρδικας». Μου το μάθε η Τασούλα Τσιλιμένη. Δασκάλα και  μαέστρος της γραφής και της αφήγησης,  με έβαλε να ψάξω αρκετά και να μάθω άγνωστα έθιμα που ακόμα υπάρχουν κι εμείς οι παράξενοι νησιώτες- βουνίσιοι Κρητικοί δεν τα κατέχουμε. Τηρείται ευλαβικά τούτο το έθιμο στον τόπο που γεννήθηκε, στην Καλλιπεύκη του Ολύμπου  και κάθε χρόνο τούτες τις μέρες αναβιώνει. Μέρες πριν τη μεγάλη γιορτή στις 2 Μαΐου παιδιά και μεγάλοι βάφουν αυγά ή καλύτερα τα ζωγραφίζουν και τα ονομάζουν «πέρδικες».  Δεν έχουν επακριβώς σχέση με τα αβγά του Πάσχα αλλά ίσως με την αναγέννηση και την  Άνοιξη. Κάθε χρόνο λοιπόν  σε εκείνο το όμορφο χωριό πάνω στο λόφο που είναι χτισμένο το εκκλησάκι του Αι Θανάση κόσμος πολύς συγκεντρώνεται  από νωρίς και σαν τελέψει η λειτουργία  αρχίζει μια μεγάλη γιορτή. Οι άνθρωποι στέκονται  ο ένας απέναντι  από τον άλλο σε δυο παράλληλες και μακρόσυρτες σειρές  και τσουλάνε τα αβγά τους στην κατηφόρα. Κερδίζει όποιος  έχει το πιο ανθεκτικό αβγό. Κι ύστερα στήνεται γλέντι τρικούβερτο. Αυτή τη μνήμη, σχεδόν έκανε παραμύθι η Τασούλα Τσιλιμένη. Φαντάζομαι  γνωρίζοντας και το άλλο εκείνο παμπάλαιο έθιμο του  Ostereierbaum , δηλαδή,  το να στολίζεις ένα δέντρο με πασχαλιάτικα αυγά της οικογένειας Κραφτ στην Γερμανία που ξεκίνησε να στολίζει μια μηλιά στην αυλή της την Άνοιξη  του 1970.   Δεκαοκτώ πλαστικά αβγά στολίστηκαν την πρώτη φορά στο δέντρο  και με το πέρασμα  των χρόνων έγινε  θεσμός. Σήμερα φτάνουν και ξεπερνούν  σε αριθμό τις δέκα χιλιάδες.  Κόσμος απ΄όλον  τον πλανήτη συρρέει πλέον να δει το διάσημο αβγόδεντρο να φωτογραφηθεί και να τοποθετήσει το δικό του αβγό πάνω του.

Όμως γυρίζοντας πίσω στην ιστορία που έγραψε η Τασούλα Τσιλιμένη νομίζω πως γεμίζουν και τα δικά μας  μάτια  δάκρυα συγκίνησης και χαράς διαβάζοντάς την, όπως του κυρίου Εγκ. Το μήνυμα της  είναι μοναδικό. Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό, ανθρώπινο και την ίδια στιγμή, μαγικό. Μια ιστορία  για τα χρόνια που περνούν, για τις μεγάλες και μικρές χαρές της ζωής. Μια ανθρώπινη στιγμή αξιοπρέπειας και μια μεγάλη προσφορά που ανταμείβει  κόπους πολλών χρόνων. Μια ιστορία για την αγάπη, την φιλία, το δόσιμο, την μοναξιά, τα γηρατειά και τους φίλους. Μια ιστορία γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και ψυχή. Για τους αγαπημένους μας παππούδες και γιαγιάδες για τα έθιμα που δεν πρέπει να ξεχνιούνται.

Το βιβλίο εικονογράφησε με την ιδιαίτερη τέχνη της η Μυρτώ Δεληβοριά και ο χρωματισμός των σχεδίων της δίνει ακόμα  μια πιο νοσταλγική και συγκινητική νότα.

Για παιδιά και μεγάλους

*Η Ελένη  Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 4 Μαϊου 2019 :εδώ !