Οι μεγάλες αλήθειες να κρύβονται σε μικρά και ασήμαντα συμβάντα!

Τα παραμύθια του Σαββάτου…..γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Ποια να΄ναι  άραγε η πιο σημαντική ευχή που θα γράφε κάποιος πάνω σε ένα χαρτάκι, σε ένα κομμάτι ύφασμα και θα το άφηνε σε ένα δέντρο; Να ΄ναι η αγάπη, η φιλία, η προσμονή, η επιθυμία για ζωή, ο φόβος για το αύριο, ή η χαρά του να έχεις έναν φίλο;  Ίσως και πάλι να ΄ναι τα πράγματα διαφορετικά από όσο φαίνονται και οι μεγάλες αλήθειες να κρύβονται σε μικρά και ασήμαντα συμβάντα!

Ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά. Ίσως μόνο …τα παραμύθια!

Καράβι στον ουρανό, Λίνα Μουσιώνη, εικ: Σοφία Παπαδοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο

Η οικογένεια του Ανδρέα Ανδρέου ΔΕΝ είναι  μια συνηθισμένη οικογένεια. Άνθρωποι κανονικοί μεν αλλά με συνήθειες , ασχολίες και απόψεις που δεν ταιριάζουν με τους πολλούς. Ένας μπαμπάς «σπαστικός» που από τε που σταμάτησαν οι δουλειές του είναι μέσα στα νεύρα. Μια μαμά που κι εκείνη για τον ίδιο λόγο έχασε τα μυαλά της και νομίζει πως θα γίνει αγρότισσα-σεφ. Καταλαβαίνουμε πως οι συνταγές και τα πειράματα θα ξεπερνούν τα όρια. Μια αδελφή εφιάλτης που από τότε που ήρθε στον κόσμο χάθηκε η ησυχία του Ανδρέα. Και το πιο βασικό απ΄ όλα υπήρχε  μόνο μια  γιαγιά στην οικογένεια, η λεγόμενη γιαγιά «ΔΕΝ». Καμμιά σχέση με τις κανονικές γιαγιάδες των άλλων παιδιών. Δεν φτιάχνει πίτες και γλυκά. ΔΕΝ ρωτάει αν κρυώνει ο Ανδρέας, αν πεινάει, αν ζεσταίνεται. ΔΕΝ λέει παραμύθια. Δεν φοράει γεροντίστικα ρούχα. Η γιαγιά «ΔΕΝ», ταξιδεύει, γράφει, μιλάει σε συνέδρια και ΔΕΝ είναι ποτέ…εκεί!

Μόνο που οι γνώμες των φίλων του Ανδρέα είναι αλλιώτικες. Εκείνοι θαυμάζουν την δική του οικογένεια και θεωρούν τη δική τους …καταστροφή. Ο Θάνος και η Ναυσικά λένε ακόμα πως οι οικογένειες είναι σαν τα δώρα. Τα κρατάς ό,τι κι αν κλείνουν μέσα τους. Κι εκεί που το παίρνει απόφαση ο Ανδρέας  πως η δική του γιαγιά ΔΕΝ …υπάρχει κάνει την εμφάνισή της στο σχολείο προσκεκλημένη του διευθυντή για μία και μοναδική ομιλία. Κι έκανε τόσα παράξενα παιχνίδια μαζί με τα παιδιά που όλοι την θαύμασαν. Κι οι δυο τους έπαιξαν για πρώτη φορά το παιχνίδι … «άγνωστοι» και πολλά περισσότερα σαν πήγε το μεσημέρι στο σπίτι τους, μόνο που ήταν σαν πειράματα και όχι από τα άλλα, τα κανονικά. Κι άρχισε λίγο ο Ανδρέας να καταλαβαίνει πως η γιαγιά του ήταν διαφορετική κι ας μην ήταν «φυσιολογική». Μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα μαζί της και μάλιστα συνέχισε να τον εκπλήσσει με τα …παράξενά της. Το καλύτερο απ’  όλα ήταν όταν του είπε πως είναι ένα πολύ σπουδαίο αστέρι και ο σοφός επιστήμων για την οικογένειά του. Κι αφού μάλλον κι ο ίδιος θα γινόταν αστροφυσικός άρχισε να ψάχνει το σχηματισμό που θα μπορούσε να έχει η οικογένειά τους στον Ουρανό. Μα πως δεν το είχε βρει τόσο καιρό; Ένα καράβι ήταν όλοι τους. Αυτό θα ήταν το σχήμα τους, ένα καράβι που όσα «χάλια» και να είχε θα τους ταξίδευε πάντα!

Κι οι φίλοι του βρήκαν τον δικό τους αστερισμό αυτό που πίστευαν κι έβλεπαν με τα «δικά τους μάτια». Κι η γιαγιά ΔΕΝ, ξαφνικά με το που έφυγε στην Αμερική κάτι…κάτι άλλαξε σε όλους…αλλά θα το μάθετε σαν διαβάσετε το βιβλίο.

Ένα βιβλίο απλά συναρπαστικό. Μια ιστορία καθημερινότητας και οικογενειακής ζωής  με το απίστευτο χιούμορ της Λίνας Μουσιώνη που σε καθηλώνει, σε ξεσηκώνει και σε κάνει να πεις πως πραγματικά η απόλαυση ης ανάγνωσης είναι ακριβώς…εδώ!

Λόγος αστείρευτος, ιδέα μοναδική, θέματα παμπ όλα. Και τι δεν είπε με το μοναδικό αυτό κείμενο η Λίνα. Για τις σχέσεις στην οικογένεια, τις ανησυχίες, τα συναισθήματα, τους φίλους. Για τη διαφορετικότητα των ατόμων, των οικογενειών, των συνθηκών επιβίωσης. Για την συντροφικότητα, για όλων των ειδών σχεδόν τις οικογένειες. Για την οικολογία, το περιβάλλον τις επιστήμες, την ζωή ενός μαθητή, ενός αδελφού, μιας κρίσης, μιας γιαγιάς που θα την θέλαμε αλλιώς. Για την ατομικότητα και την αποδοχή της διαφορετικότητας. Μα πάνω απ όλα για την αγάπη στο φίλο, στο γονιό, στον αδελφό, στα πράγματα, στη …γιαγιά.

Ένα βιβλίο που θα λατρέψουν τα μεγαλύτερα παιδιά γιατί θα ακουμπήσει πολύ τη δική τους καθημερινότητα, την δική τους ψυχοσύνθεση. Τις συνήθειες, τις σκέψεις, τις  καταστάσεις μέσα στο σπίτι.

Ένα βιβλίο που αξίζει την προσοχή μας, για έναν ακόμη λόγο. Για να νοιώσουμε όλοι το χάρισμα κάποιων ανθρώπων που δεν σταματάς να τους διαβάζεις πάρα μόνο σαν φτάσεις στην  τελευταία σελίδα.

Εικονογραφημένο από την Σοφία Παπαδοπούλου σαν κόμικς που αφήνει πολύ χώρο για την ανάδειξη ενός τόσο καλογραμμένου κειμένου!

Για παιδιά από 9 χρόνων…

Το ευχόδεντρο, Κάθριν Απλγκεϊτ, εικ: Charles Santso, εκδ. Ψυχογιός

«Η βελανιδιά με την ανθρώπινη λαλιά, μιλούσε στους ανθρώπους τα χρόνια τα παλιά…». Κι έχουν φίλους πολλούς τα δέντρα, ζώα, έντομα, παιδιά. Κι αν δεν  ξέρουν να κάνουν αστεία, ένα πράγμα κατέχουν καλά: Να λένε ιστορίες…

Κι αυτή είναι η ιστορία της ή του Ρεντ μιας κατακόκκινης βελανιδιάς με διεισδυτικές ρίζες και με τόσο έντονο κόκκινο χρώμα το φθινόπωρο που μόνο από θαύμα δεν καλούν την πυροσβεστική να τη σβήσει αφού μοιάζει σαν να έχει πάρει φωτιά. Αιώνες πάνω από δυο κρατούσε τούτο το δέντρο από τότε που΄ταν ακόμη μικρό σποράκι στον άνεμο. Κι έφτασε στα γεράματά της να ΄ναι το δέντρο των ευχών που το στολίζουν κάθε χρόνο την 1^η του  Μάη με κομμάτια χαρτιού, υφάσματος, κλωστής που όλα τους αντιπροσωπεύσουν τα όνειρα, τις επιθυμίες, τη λαχτάρα των ανθρώπων.

Τούτο το δέντρο είχε ανθρώπινη λαλιά….Είχε επίσης ακούσει χιλιάδες πράγματα κι ήξερε καλά να κρατάει μυστικά. Είχε και φίλους κολλητούς με πρώτο πρώτο την Μπόγκο, ένα κοράκι που ήταν μαζί  από την πρώτη μέρα της γέννησής του.  Κι αν και διαφορετικοί, όπως συμβαίνει και στους ανθρώπους, τους ένωναν πολλές στιγμές κι ήταν φίλοι καρδιακοί. Κι η ιστορία της Ρεντ είναι απίστευτη  που επικεντρώνεται σε ένα ακόμα πολύ ιδιαίτερο σημείο. Αν κι απαγορεύονταν  οι κουβέντες με τους ανθρώπους εκείνη μια φορά μίλησε… κι ας ήξερε πως θα ερχόταν το τέλος!

Είχε τόσες  κουφάλες που στέγαζε ένα πλήθος μικρών ζώων, τόσων πολλών που έμοιαζε σαν μια μικρή πολιτεία. Κι όλα πήγαιναν καλά ώσπου στη γειτονιά που εκείνη ήταν φύλακας μετακόμισε η οικογένεια της Σάμαρ. Το κοριτσάκι που ένοιωθε μοναξιά και αποκλεισμό απ όλους κι όλα,    ήταν πάντα σιωπηλό. Κατάφερε τούτη η σιωπή να τραβήξει όλα  τα ζωάκια, κατοίκους και φίλους της βελανιδιάς. Μαζί περνούσαν παρέα ατέλειωτες νύχτες  γύρω από τον κορμό της. Κι ένα βράδυ άφησε κι εκείνη μια ευχή πάνω σε ένα κομμάτι ροζ υφάσματος. Έγραφε πως θα ήθελε πολύ να είχε ένα  φίλο, άνθρωπο!

Κι η βελανιδιά που τα μάτια της είχαν δει πολλά, που είχε νοιώσει απίστευτες κακουχίες, αδικίες, γέλια και κλάματα πολλών ανθρώπων και ζώων , που΄χε ζήσει εκατοντάδες χρόνια, πολέμους, δυστυχίες και χαρές, ξαφνικά ένοιωσε τον δικό της κόσμο να αλλάζει με τούτη δω την τόσο απλή αλλά αληθινή ευχή! Κι έβαλε στόχο της ζωής της να της γνωρίσει το ξερακιανό αγόρι που έμενε εκεί κοντά. Το σχέδιο της θα το πραγματοποιούσε η Μπόγκο και τα αλλά μικρά ζωάκια και μάλιστα πολύ σύντομα!

Κι ύστερα  χαράχτηκε μια λέξη που σκόρπισε στεναχώρια, στον κορμό της βελανιδιάς. «Δρόμο» έγραφε για τους κατοίκους του μπλε σπιτιού. Κι αρχίσανε άλλες ιστορίες, λυπητερές… Κι η Φραντσέσκα, η κατά κάποιον τρόπο ιδιοκτήτρια της γέρικης βελανιδιάς,  αποφάσισε να την «διώξει» γιατί είχε πολύ κουραστεί μαζί της, με τις ρίζες, τα φύλλα, τον χώρο που της έπιανε. Κι τότε ήταν που ταράχτηκαν όλα… όλα!

Και πήραν δράση οι αστυνόμοι, τα παιδιά, τα ζωάκια…Κι έγιναν φίλοι ο Στίβεν, το ξερακιανό αγόρι με την Σάμαρ. Κι αποκαλύφθηκαν πολλά μυστικά για τη ζωή της Φραντσέσκας, κι ένα βιβλίο έκανε πάλι το θαύμα του.

Μια συγκινητική σαν αληθινή ιστορία εκτυλίσσεται από εκείνες που δεν θες να τελειώσουν ποτέ...

Δεν ξέρω πόσες φορές, έχω  διαβάσει τούτο το βιβλίο. Ήρθε στα χέρια μου μια μέρα που΄ταν πολύ δύσκολη και παράξενη στη δική μου ζωή. Στο διάδρομο ενός νοσοκομείου, έρημο, άφωνο και για ώρες πολλές ήταν η μόνη μου συντροφιά. Κι ήταν ένα βιβλίο που με συγκλόνισε με την ιστορία, την ελπίδα, τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, με την μάνα Φύση, με τα όνειρα. Θυμήθηκα κι ένιωσα πόσο εύκολα οι ΄άνθρωποι ξεχνούν από που έρχονται… Συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματος, η ενδυμασία, οι συνήθειες , η γλώσσα ή το θρήσκευμα. Όλοι είμαστε άνθρωποι που πονάμε, κλαίμε, αγαπάμε, μισούμε με το δικό του τρόπο ο καθένας μας…

Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, γεμάτο ιστορίες που αγγίζουν και τους πιο σκληρούς χαρακτήρες. Ένα βιβλίο για τη διαφορετικότητα, για τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τις ζωές των ανθρώπων. Ένα βιβλίο για την Φύση κι όλα όσα μας δείχνει αλλά δεν τα βλέπουμε. Ένα βιβλίο για την φιλία, τα έθιμα, τις γειτονιές και την ψυχή των ανθρώπων.

Μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι και  κρύβει όμως μέσα της όλη την αλήθεια του σήμερα. Όλη την συμπεριφορά τω διπλανών  και τη δική μας.

Φόβος, αγωνία, χαρά, μίσος, αδιαφορία, φιλία, αγάπη και μοίρασμα. Όλα μαζί, αντίθετα και όμοια καρτούν χέρι χέρι τα συναισθήματα.

Και να δεν πιστεύετε πως τα δέντρα μιλάνε στους ανθρώπους τουλάχιστον την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στον ίσκιο τους, παρατηρήστε τα. Σίγουρα έχουν κάτι να σας δείξουν μην κάνετε πως δεν το βλέπετε…

Μαγική η εικονογράφηση του βιβλίου κι αν μπορούσα κι εγώ να γράψω μια ευχή σε τούτο το εκπληκτικό ευχόδεντρο θα έπαιρνα ένα μεγάλο κατακόκκινο πανί και με λευκά γράμματα θα έλεγα: Να φτάσει σε όλα τα παιδιά η ιστορία τούτης της γέρικης βελανιδιάς!

Για παιδιά από 9 χρονών…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός