Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα ....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου παρουσιάζουν μια πολύ καλογραμμένη σειρά βιβλίων:

 Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα, Μαρία Αγγελίδου, εικ. Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Μεταίχμιο

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Το Κόκκινο…

Κάπως έτσι αγαπάει κανείς πιότερο την ιστορία. Έτσι, έπρεπε να είναι γραμμένη στα σχολικά βιβλία. Γεμάτη …χρώματα και αλήθειες από αυτές που σπάνια λέγονται. Που πρέπει να ψάξεις πολύ, να συγκεντρώσεις στοιχεία από χίλιες δύο πηγές και να τις γράψεις με ένα τρόπο που δεν θα τις ξεχάσει ποτέ κανείς.

Ένα βιβλίο ιστορίας για μικρούς και μεγάλους. Μύθος ή Αλήθεια το Βυζάντιο είναι  μια εποχή που πάντα  φέρνει στο μυαλό πλούτη, δόξα, μεγαλεία, ίντριγκες και πάθη. Πολέμους, ήττες και νίκες, αυτοκράτορες, βαρβάρους, ήρωες και γυναίκες ξακουστές . Και τώρα με τούτη την « πολύτιμη » γραφή της Μαρίας Αγγελίδου αποκτά περισσότερο πάθος και …χρώμα.

Μια σειρά βιβλίων με πρώτο πρώτο το κόκκινο, χωρισμένο σε κεφάλαια από τότε στην αιώνια πόλη τη Ρώμη στα 410 μ. Χ. Κι αφού οι κόκκινες είναι οι καλύτερες ιστορίες, αυτές που φωνάζουν δυνατά, τούτη δω είναι γεμάτη ιαχές, θριάμβους και αίμα. Κι είναι γραμμένα όλα στη σειρά από εκείνο το κάψιμο της Ρώμης που γέμισε κόκκινες φλόγες ο ουρανός κι ο τόπος ολάκερος. Και μαθαίνουμε πως ξεκίνησαν όλα …με τους  αρχηγούς, την μανία και την λύσσα την κόκκινη. Κι είναι η ιστορία του Αλάριχου γεμάτη κλεψιές, φωτιές, αρπαγές, διαταγές , θανατικό και τιμωρίες. Και συνεχίζει η ιστορία, τούτη τη φορά για τους Άραβες που θέλησαν να κάνουν τον τότε γνωστό κόσμο δικό τους, να κατακτήσουν το Βυζάντιο και την Πόλη. Κι έκαναν  μια -δυο φορές προσπάθειες να πλησιάσουν αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί υπήρχαν πάντα τα …λόγια του Μωάμεθ. Κι εδώ συναντάμε τον χαλίφη Σουλεϊμάν και τον Σύριο Μασαλμά  κι άρχισαν ένα σωρό κόκκινες συμφορές και θάνατοι και δεν τα κατάφεραν. Κι ήταν κι εκείνο το ποτάμι, ο Στρυμόνας, πιο κόκκινο απ΄ όλα τα άλλα που είχε αιτία τον Σαμουήλ τον Κομητόπουλο, τον Βούλγαρο. Κι ακόμα περισσότερα  ποτάμια και χείμαρροι και αντάρες κι ένα σωρό ιστορίες και ίντριγκες κι ανδραγαθήματα και φόνοι κι όλα όσα μαρτυρά μια ιστορία που δεν έχει τελειωμό. Κι έφτασε εκείνη η χρονιά της Άλωσης κι η Χρυσή Βασιλεύουσα έγινε πιο κόκκινη από ποτέ…

Κι έχει πολλά υστερόγραφα τούτο το βιβλίο, γεμάτα χρώματα, αλήθειες, γεγονότα και απόψεις και συμπεράσματα. Και χαίρεσαι να τα διαβάζεις, να θυμάσαι, να μαθαίνεις!

Ένα βιβλίο κόσμημα. Στην γραφή και στην εικόνα. Σαν βυζαντινό κομμάτι πολύτιμο με χρώμα, λέξεις και ιστορίες κεντημένο από δυο γυναίκες πολύ σπουδαίες. Την συγγραφέα Μαρία  Αγγελίδου και την εικονογράφο Κατερίνα Βερούτσου. Κι είναι η συνάντησή  τους μια στιγμή που νοιώθεις σαν να ζωντανεύουν όλα μπροστά στα μάτια σου. Και βλέπεις το κόκκινο, το πορφυρό, να απλώνεται παντού, με χίλιες αποχρώσεις και θες να μην τελειώσουν ποτέ οι ιστορίες και οι εικόνες κι ας  είναι  τόσο  το θανατικό στα λόγια τους. 

Κι ευτυχώς η  γραφή και η εικόνα δεν σταματούν εδώ αλλά συνεχίζουν με άλλο χρώμα  …το χρυσό… ίσαμε την άλλη φορά!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 13 Φεβρουαρίου 2016! http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2016/02/blog-post_46.html

 

Tο Βυζάντιο σε έξι χρώματα, Μαρία Αγγελίδου, εικ: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Μεταίχμιο

Το Χρυσό…

Η σειρά λέγεται : «Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα», έχει την υπογραφή της Μαρίας Αγγελίδου και τις εικόνες της Κατερίνας Βερούτσου. Αυτό σημαίνει εγγύηση ποιότητας, γραφής, εικόνων και φυσικά αποτέλεσμα άρτιο. Το «Χρυσό» είναι το δεύτερο βιβλίο κι είναι γεμάτο λάμψη, γεμάτο θησαυρούς, βασιλιάδες, όνειρα, πολιτείες και Ομορφιά.

Πρώτη απ΄όλες τις Χρυσές και όμορφες πόλεις είναι εκείνη που την ονειρεύτηκε ένα παιδί. Ο Φλάβιος Βαλέριος Αυρήλιος Κωνσταντίνος που γεννήθηκε δίπλα σε ένα ποτάμι που δεν σταμάτησε ποτέ να κυλά. Ταξίδεψε πολύ  και πίστευε κι ακολουθούσε πάντα τα όνειρα του κι αυτό του βγήκε σε καλό. Έγινε ο Πρώτος των Πρώτων κι «άκουσε » ένα όνειρο κι έκτισε την Πόλη του πάνω σε ένα μικρό χωριουδάκι που το έλεγαν Βυζάντιο. Κι έγιναν  όλα γρήγορα, σοφά και Χρυσαφένια για να γίνει τούτη η Πόλη του Κωνσταντίνου η πιο Λαμπρή, η πιο όμορφη η πιο Χρυσή του Κόσμου! Κι έμεινε τούτη η Πόλη στην ιστορία και στο προσκήνιο για πάνω από 1000 χρόνια κι ας είχε ο βασιλιάς και ιδρυτής της  ένα και μόνο μελανό σημείο, εκείνο με το φόνο του παιδιού του. Είχε όμως και ένα πολύχρωμο ή μάλλον δυο από τα χιλιάδες καλά που έκανε. Έκοψε νόμισμα σπουδαίο και τρανό κι όρισε εκείνος  πρώτος την ημέρα της Κυριακής να ΄ναι αργία. Από τότε στα 321 μ Χ ίσαμε και τις μέρες μας…

Σε τούτη τη  Χρυσή πολιτεία με τους αμύθητους θησαυρούς  και τα παλάτια έφτασε κάποτε, μωρό σχεδόν κι ένα κορίτσι χλωμό κι αδύνατο με μάτια μεγάλα και φρύδι σμιχτά. Θοδώρα όνομα της κι έμεινε με τον πατέρα της τον Ακάκιο, τη μάννα  και τις δυο της αδελφές στα υπόγεια του Ιπποδρόμου που΄χε χτίσει  ο Κωνσταντίνος, κάποτε. Κι έζησε μέσα σε κραυγές κι ουρλιαχτά και ζώα κι ένοιωσε τη μυρωδιά της δύναμης και του θανάτου όμως δεν πτοήθηκε. Εκείνη ήθελε να βγει μπροστά με το μυαλό, την καρδιά, την Ομορφιά του σώματος και της ψυχής. Κι πάλεψε σαν μονομάχος, σαν αρχηγός, σαν Αντρειωμένος άνδρας σαν έχασε τον πατέρα της κι έπρεπε όλοι τους να επιβιώσουν. Κι ήξερε, κι έζησε σοφά, και ταξίδεψε και κατάφερε με τα δικά της  όπλα, τα γυναικεία και τα μυαλωμένα να κερδίσει τον ίδιο τον αυτοκράτορα, την ψυχή του και να γίνει η ίδια Πρώτη των Πρωτών, Χρυσή Αυγούστα του Βυζαντίου.

Κι υπήρξαν κι άλλοι Χρυσοί αυτοκράτορες , όπως ο Καρλομάγνος , ο βασιλιάς των Φράγκων, γενναίος πολεμιστής από τα μικράτατα του. Κι ο πόλεμος, κι οι κατακτήσεις και τα ταξίδια δεν τον άφησαν να μάθει τα γράμματα που αγαπούσε κι ήθελε. Κι έγινε αρχηγός, βασιλιάς από τους  πιο Χρυσούς ς σε όλη την γνωστή τότε Ευρώπη κι έβαλε στόχο να κατακτήσει και τη Βασιλεύουσα  και να νικήσει τον Χαλίφη των Αράβων. Κι είναι εκείνη η ιστορία με τον ελέφαντα των Αμπού Αμπάς η πιο χρυσή. Για τέσσερα χρόνια ταξίδεψε από τα μέρη του ίσαμε το AΆαχεν για να γίνει ο πιο γνωστός, ο πιο αγαπητός , ο βασιλικός ελέφαντας, ο γιομάτος πλουμίδια και χρυσά.

Στην τελευταία ιστορία μιλάμε για θεριά και δαίμονες. Δαίμονες αληθινούς κρυφούς η φανερούς που ήθελαν  κι εκείνοι να κατακτήσουν, να αποκτήσουν να υψώσουν  το ανάστημα τους πιο πάνω κι από την ίδια την Ιστορία!

Λόγος ασταμάτητος, στρωτός, πολύχρωμος και απόλυτα κατανοητός. Στολισμένος με το χρυσάφι της γραφής, της ποίησης και της ιστορίας. Της ιστορίας όπως έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Σε όλα τα σχολεία και ηλικίες. Σαν παραμύθια, σαν γάργαρο νερό που τρέχει και δροσίζει την ψυχή, το νου, τα άσχημα και τα όμορφα που κάποτε συμβήκανε. Η Μαρία  Αγγελίδου έχει αυτή την ικανότητα, να ταξιδεύει μικρούς και μεγάλους σε χρόνους άγνωστους, ιστορικούς, παλιούς και νέους και να γεμίζει με εικόνες  την ψυχή και τη σκέψη. Να δίνει φτερά και στη δική μας φαντασία και να κάνει τα ακατανόητα πιο εύκολα , πιο προσιτά, πιο αγαπητά. Να μετατρέπει τα δύσκολα της ιστορίας σε πολύχρωμα, σε ιστορίες που θες να ψάξεις και αν βρεις και που λαχταρά η ψυχή να μην τελειώνουν  ποτέ.  Μαζί της πάντα συνοδοιπόρος στην Ιστορία των Βυζαντινών Χρόνων η Κατερίνα Βερούτσου. Με χρώματα, σχήματα, μορφές και «αρώματα» που ζωντανεύουν με τρόπο μαγικό και δίνουν ακόμα περισσότερη πνοή και στις δικές μας εικόνες.

Ολόχρυσο βιβλίο, πολύτιμο το Χρυσό της Μαρίας και της Κατερίνας. Γεμάτο λάμψη, χρώμα και ας το σκιάζει  σε ένα δυο σημεία το μαύρο του δόλου, του θανάτου. Έτσι  γράφονται  οι μεγάλες ιστορίες  των αιώνων, των Πόλεων, των κατακτητών.

Να το ψάξετε τούτο το «Χρυσό» του Βυζαντίου, να νοιώσετε να ζωντανεύει μπροστά σας η ιστορία, οι άνθρωποι, οι μυρωδιές, τα χρώματα…

Για παιδιά από 10 χρονών… Για μεγάλους που λατρεύουν την Ιστορία και τα σπουδαία λογοτεχνικά κείμενα!

Δημοσιεύτηκε στις 12 Αυγούστου 2017 στο Cretalive.gr : https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-67

Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα, Μαρία Αγγελίδου, εικ: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Μεταίχμιο

Το «Μαύρο»…

«Κι απ΄ τα μαύρα τα καλύτερα», μια ευχή, μια αφιέρωση, που ΄ναι γεμάτη από το χρώμα που υπάρχει μέσα στο μαύρο. Το φως  που ξεπήδησε από εκείνη την σκοτεινή άβυσσο πριν από εκατομμύρια χρόνια.

Το μαύρο του φόβου, του πόνου, του χαμού, της λύπης, της ιστορίας, όταν γεμίζει με βασιλιάδες, στρατηγούς, όπλα, φονικά, και τρόμο. Το μαύρο που είχε το Βυζάντιο από τα χρόνια του Αττίλα του τρομερού ισοπεδωτή  που έφτιαξε την Αυτοκρατορία του Φόβου. Για αυτό όλοι τον σέβονταν, μόνο από φόβο , μόνο από την μαυρίλα που σκορπούσε στο πέρασμα του. Και ας μην  γνώριζε ο κόσμος πολλά για τούτον τον κατακτητή που από μωρό σχεδόν έκανε πράγματα ασύλληπτα σαν να ‘ ταν θεριό ή καλύτερα …θεός. Κι ύστερα έμαθε ο ίδιος να μην φοβάται, σαν σκότωσαν μπροστά  στα μάτια του τους δικούς του, με όρκο βαρύ που τον κράτησε μέχρι το τέλος. Το μόνο που ήξερε ήταν να πολεμά, να αποζητά το μαύρο και να σπέρνει φόβο και μόνο αυτό. Πέρασε απ΄όλες τις μεγάλες πόλεις του τότε κόσμου ακόμα κι από την Θεσσαλονίκη κι έφτασε στην τότε Βασιλεύουσα κι ίσαμε απάνω από τη Μαύρη Θάλασσα κι  ως την Γαλάτεια κι από τη Βαλτική ως τη Μεσόγειο. Κι αφού το μόνο που ήξερε ήταν  να πολεμά κι αφού παντρεύτηκε ίσαμε 300 φορές έχασε την ζωή κανείς δεν ξέρει από τι. Από φαρμάκωμα δηλητήριο  της 301ης γυναίκας του, από πνιγμό ή από το αίμα που δεν σταμάτησε να τρέχει από τη  μύτη του κάποτε. Ο, τι και να του συνέβη ο φόβος , το μαύρο σκέπασε  τον θάνατο του και των παλικαριών του για να μην ξέρει κανείς την τύχη, το μέρος, τον Αυτοκράτορα του Φόβου που «κοιμάται»!

Κι ύστερα ήρθε η σειρά της Κωνσταντινούπολης εκείνα τα χρόνια του 8ου αιώνα γεμάτη με ονόματα αληθινά ή ψεύτικα βασιλιάδων καλών ή κακών. Λέοντας Γ΄ και  Κωνσταντίνος ο Ίσαυρος.  Όνομα που ίσως να μην του ταίριαζε που τα βαλε με τον Μαύρο Εχθρό, τους Άραβες και βγήκε νικητής. Και τον Μαύρο Προδότη νίκησε και ξανάφτιαξε τη Χρυσή Πόλη που στο μεταξύ είχε γίνει μαύρη απ΄ τους πολέμους. Κι ήρθε με τα χρόνια πάλι Μαύρος Θάνατος , η πανούκλα, κι άλλαξαν όλα στην Κωνσταντινούπολη. Καινούργιοι άνθρωποι ήρθαν κι ήταν τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος για τις Εικόνες που χάρισε στον Κωνσταντίνο το πιο Μαύρο Όνομα…

Κι η τρίτη ιστορία ξεκινά με τα μαύρα γράμματα, τα μικρά αυτά σημάδια πάνω  στο λευκό χαρτί που σκορπούν γνώση, αλήθειες, ψέματα κι όλη τη γνώση του κόσμου. Κι έχουν τα λόγια δύναμη και ακόμα μεγαλύτερη σαν είναι τυπωμένα. Κι ήταν αιτία  πολλές φορές ακόμη και βασιλιάδες να χάσουν το θρόνο τους από τα γραφόμενα. Κι ήταν  το Βυζάντιο ο τόπος που κάποτε υπήρχαν όλες οι γνωστές γλώσσες του κόσμου. Σ΄ αυτό το κεφάλαιο μιλάει ο μικρός Κωνσταντίνος που έγινε τεράστιος. Που μιλούσε ένα σωρό γλώσσες , που μάθαινε σχεδόν με το πρώτο τους άκουσμα. Μαζί με τον αδελφό του  φράσανε με φιρμάνι από τον Αυτοκράτορα ίσαμε τη Μαύρη Θάλασσα να μάθουν την ντόπια γλώσσα. Κι ύστερα επινόησε ο Κωνσταντίνος νέα γράμματα, 34 στον αριθμό, να διδάξει, να γράψει, να μορφώσει νέους ανθρώπους. Κι έγραψε τα λόγια του Θεού και τα μετέφρασε στα σλάβικα κι όποιος προσπάθησε να τον σταματήσει δεν τα κατάφερε. Ακόμα κι ο ίδιος ο Παππάς που ένοιωσε τον Φόβο των μαύρων μικρών γραμμάτων πάνω στο χαρτί, δεν μπόρεσε. Τον έπεισε ο Κωνσταντίνος για το δικό του Θαύμα, το όραμα , τη δουλειά του. Κι ας πέθανε αμέσως μετά, ήταν ήσυχος κι άφηνε πίσω του τον αδελφό του να συνεχίσει το έργο του. Κύριλλος και Μεθόδιος  τα δυο αδέλφια, αρχή κι αιτία μιας  επανάστασης που έφτασε ίσαμε τις μέρες μας, να έχει καταφέρει μόνο με το μαύρο μελάνι της να μεταφραστεί η Βίβλος σε 554 γλώσσες.

Κι είναι η τέταρτη Μαύρη Ιστορία, εκείνη  των Αλλαγών . Των Αλλαγών των ριζικών, των απίστευτων, που όμως σαν σε θαύμα, συνέβησαν. Και μιλάει για καράβια που αρμένιζαν όλα τα πέλαγα μέχρι που έφτασαν στην Βασιλεύουσα να την κατάκτησαν, όχι πια από τη θάλασσα μα από τη στεριά. Γιατί τούτη η Πόλη η πολύπαθη ήταν όνειρο και επιθυμία του κάθε μεγάλου στρατηλάτη, εχθρού, αυτοκράτορα, βασιλιά, βάναυσου ανθρώπου, να την κάνει δική του. Κι ο Μωάμεθ ο Πορθητής τα κατάφερε. Τα κατέφερε με τα καλύτερα όπλα, μα πιο πολύ με τη συμβουλή ενός  απλού ιταλού ναυτικού: Να βγάλει τα καράβια του στη στεριά, στα βουνά στις ανηφόρες και κατηφόρες , γεμάτα ναύτες σε τούτο τον παράξενο στόλο της στεριάς. Κι έτσι ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος νικήθηκε γιατί δεν είδε αυτό που ερχόταν , γιατί δεν πίστευε στις μεγάλες αλλαγές…

Κι είναι τα υστερόγραφα του βιβλίου πιο φωτεινά από το Μαύρο που γράφουν. Φέγγουν τις αλήθειες, την ιστορία , τα πολλαπλά και τυχερά ή άτυχα ονόματα.

Πολλές φορές το διάβασα τούτο το Μαύρο, το Βυζαντινό. Κι όλες τις φορές ανακάλυπτα μια φράση, μια λέξη , κάτι καινούργιο που έκρυβε χρώμα και ψυχή. Που είναι γεμάτο από Ιστορία γραμμένη με τρόπο ανεπανάληπτο.

Μαρία Αγγελίδου. Εγώ τι να γράψω για μια τόσο σπουδαία συγγραφέα. Όλη της η δουλειά χρόνια τώρα είναι τόσο προσεγμένη και καλοδουλεμένη που πραγματικά χαίρεσαι, απολαμβάνεις το κάθε κείμενο, την κάθε πρόταση, την  κάθε λέξη. Ιστορία δοσμένη με το σωστό τρόπο, μέσα από το χρωματιστό μαύρο , μέσα από αλήθειες, ψέματα, μύθους , γραπτά και εικόνες. Ένα βιβλίο που όλα τα παιδιά θα έπρεπε  να έχουν στην τσάντα τους για  το μάθημα της  Ιστορίας , για την Λογοτεχνία και τα κείμενα που πρέπει να διδάσκονται κανονικά έτσι στα σχολεία κι όχι με στείρα γνώση, κακογραμμένες αλήθειες  και αποτύπωση ημερομηνιών. Ένα βιβλίο ραμμένο με τρόπο προσιτό και δελεαστικό για ένα τόσο σοβαρό και απαραίτητο μάθημα.  Όποιο κομμάτι και αν αγγίξει κανείς, σαν το τελειώσει θα νοιώσει σοφότερος και πλημμυρισμένος από λέξεις που έχουν άλλο νόημα, που είναι γεμάτες χρώματα και ας είναι  το θέμα του συγκεκριμένου βιβλίου το Μαύρο.  Ένα βιβλίο που θα ανατρέχει κανείς συχνά μαζί με το Κόκκινο και το Χρυσό του Βυζαντίου , κάθε φορά που θα θέλει να θυμηθεί, να μάθει, να νοιώσει τη δύναμη της δικής μας γλώσσας, τον πλούτο της και την …ιστορία. Ένα βιβλίο επίσης εικονογραφημένο μοναδικά και απόλυτα συνεταιρισμένο με το κείμενο  από την Κατερίνα Βερούτσου.

Τούτο το Μαύρο θα φωτίσει πολλά σκοτάδια ιστορικά, θα λάμψει με τον πλούτο των γνώσεων και της έρευνας γιατί πάντα πίσω από μια τέτοια καλογραμμένη δουλειά, γνωρίζουμε όλοι  πόσο πολύ κόπο και ατέλειωτες ώρες ψαξίματος – διαβάσματος υπάρχουν.

Σας ευχαριστούμε για το τρίτο βιβλίο δώρο σε όλους εμάς  τους λάτρεις της Ιστορίας, για τα παιδιά μας , για τα μαύρα σας γράμματα που πραγματικά συγκινούν και αλλάζουν απόψεις για τα τετριμμένα και τα βαρετά κομμάτια που κάποτε διδαχθήκαμε.

Για μικρά και μεγάλα …παιδιά!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 6 Μαΐου 2017 : https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-53

 

Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα ,Μαρία Αγγελίδου  εικ: Κατερίνα Βερούτσου,εκδ. Μεταίχμιο

Το «Άσπρο»…

Ο Κοσμάς ο έμπορος, ο ταξιδευτής είναι εκείνος που θέλησε να μάθει τον κόσμο ίσαμε εκεί που δεν υπάρχουν τα σημάδια του, που όλα είναι λευκά , που ίσως να μπορούσαν να φτάσουν  μόνο τα παραμύθια. Να γράψει ο ίδιος τις λευκές κόλλες του άγνωστου ….

Ήταν κάποτε τα χρόνια εκείνα τα παλιά που αυτοκράτορας των Ρωμαίων λογαριαζόταν ο Ιουστινιανός, η Μεσόγειος η αρχή και το τέλος του κόσμου. Κι ήταν καρδιά της η θάλασσα που κτυπούσε ολόγυρα σε ακτές κι  ακρογιάλια. Κι ο κόσμος ετούτος, για να κρατηθεί στα χέρια του ενός, με μάχες και πολέμους πολλούς πορευόταν. Ο Κοσμάς  γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια κι ήταν από πάντα του ταξιδευτής, γραφιάς και άνθρωπος που τόλμησε να φτάσει ίσαμε εκεί που λίγοι κατάφεραν. Στις άσπρες ή τις γαλάζιες πηγές του Νείλου, γεύτηκε, είδε, ακούμπησε τα πιο απίθανα ζώα, πράγματα  κι ύστερα κίνησε για ακόμα παραπέρα, ίσαμε την Ινδία. Κι αφού είδαν τα μάτια του όσο κανενός αλλουνού δεν είχαν δει , έγραψε για όλα τα θαυμαστά του κόσμου , μα και για εκείνα που ονειρεύτηκε , που μύρισε, που φαντάστηκε και γέμισε ίσαμε ένδεκα  βιβλία  με ιστορίες και παραμύθια του καιρού του, σαν αρνήθηκε τα ταξίδια κι έγινε Κοσμοκαλόγερος! Σε ένα βιβλίο και μόνο χώρεσε ο κόσμος ο πραγματικός …ο κάτασπρος!

Κι ύστερα στην Άσπρη χώρα την Αλβανία, κάθισε η μπίλια της Ιστορίας. Στο γιο του κύρη της Καστριότα της Πετράλμπας , τον Γκίοργκι που τον άρπαξαν οι Τούρκοι από μικρό να τον κάνουν γενίτσαρο. Kαι τον μεγάλωσε ο Σουλτάνος σαν γιο του,  σαν άρχοντα σωστό. Κι όταν σήμανε η ώρα να κατακτήσει τον κόσμο τον έστειλε ενάντια στον ίδιο του τον πατέρα να πολεμήσει. Μόνο που δεν κατάλαβε ο Σουλτάνος πώς οι Αετοί δεν πιάνονται, δεν φυλακίζονται, δεν ξεχνούν τους τόπους που μυρίζουν μυρωδιές γέννας και ψυχής ελεύθερης. Ο Ισκεντέρ Γκόργκι αλλάζει και πάλι την πίστη του , γίνεται αντάρτης, δίκαιος, πολεμιστής πανώριος και ξακουστός, με μέθοδο, με τρόπο και με δύναμη αξεπέραστη. Στα είκοσι πέντε χρόνια που μένει στα βουνά όλα αλλάζουν στον κόσμο ακόμα και το όνομα του γίνεται Αλέξανδρος των Βουνών από τον ίδιο τον Σουλτάνο και αντιμέτωπος του πια γίνεται ο Μωάμεθ που χαν σχεδόν μεγαλώσει μαζί. Και πέρασαν τα χρόνια και γινήκανε άσπρα τα μαλλιά και ρίχνονταν στις μάχες ίσαμε την στερνή του ώρα. Φεύγοντας περήφανος ος από τη ζήση σε λίγες μέρες τον ακολούθησε και το κάτασπρο άλογο του  κι έμειναν  όλοι όσοι πολέμησαν μαζί του, ονομαστά αρχοντόπουλα, μαύρα, λευκά, πολύχρωμα στις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας….

Οι χώρες του Βορρά είναι κάτασπρες αλλά αγαπούν τα χρώματα. Εκεί μένουν οι Βίκινγκς και τα καράβια τους τα λένε δρακοκάραβα. Εκεί μεγάλωσε κι ο Χάραλντ ίσαμε τα 15 του χρόνια που ρίχτηκε στον πόλεμο, νικήθηκε και τράβηξε ανατολικά στην άλλη άσπρη χώρα την Λευκορωσία. Κι έγινε αξιωματικός του Γιαροσλάβ του Σοφού κι απόκτησε τον πρώτο του θώρακα , την Έμμα. Και κίνησε μαζί με το στρατό για τη Βασιλεύουσα και πέρασε βουνά, καταρράκτες και δύσβατα μέρη ώσπου αντίκρισε τον τόπο που θεοί νόμιζε πως κατοικούσαν κι όχι θνητοί….Και γύρισε πίσω ξανά και έγινε πλούσιος πολύ από το χρυσάφι που τον πλήρωνε ο αυτοκράτορας για τις υπηρεσίες του και πολέμησε σαν θεριό κι έφτασε να γίνει Βασιλιάς του Χιονιού ίσαμε την  τελευταία του πνοή…

Και τελειώνουν οι άσπρες ιστορίες με εκείνη του Ουζούν Χασάν του ανίκητου που ήταν αιτία μια γυναίκα η Δέσποινα Χατούν, η ωραιότερη απ΄ όλες στη Χώρα των Ασπροπροβατάδων για να χάσει … Εκεί που αρχίζει η αγάπη, τελειώνουν τα λόγια , η Θεοδώρα ,η κόρη του Ιωάννη του Μεγαλοκομνηνού, η Δέσποινα δηλαδή, θα γίνει γυναίκα του Ουζούν. Και θα ζήσουν σε ένα παλάτι που πέντε χιλιάδες βήματα ήθελε κανείς να το γυρίσει όλο. Και σαν θα έρθει η στιγμή τον λόγο του στον Πατέρα της γυναίκας του να κρατήσει ο Ουζούν  θα πολεμήσει για το σωσμό της Τραπεζούντας  και θα νικηθεί για πρώτη φορά. …

Κάθε πρόταση και μια εικόνα από εκείνη την εποχή της ιστορίας που σε ανατριχιάζει, σε παρασύρει, σου δημιουργεί καινούργιους μύθους και παραμύθια. Κάθε σελίδα ποτισμένη με χρώμα, μάχες, έρωτα, ζωή και θάνατο. Άλλο ένα βιβλίο ιστορίας καλογραμμένης , περιπετειών που διαβάζεις ξανά και ξανά γιατί είναι δοσμένες με τρόπο τόσο ζωντανό τόσο μοναδικό που δεν θέλεις  ποτέ   να τελειώσουν οι περιγραφές. Μαρία Αγγελίδου και πάλι η συγγραφέας , Κατερίνα Βερούτσου η εικονογράφος. Το τέταρτο βιβλίο της αγαπημένης σειράς, η τετάρτη συνεισφορά σε μας των πιο πολύτιμων «χρωμάτων» του Βυζαντίου.

Τι να πω για μια ακόμα φορά.  Πλημμυρισμένο γλώσσα ελληνική, γάργαρη και χρωματισμένη. Μοναδικές περιγραφές γεγονότων γνωστών και άγνωστων. Μια ανάσα παίρνεις  ίσαμε την τελευταία λέξη και θες να διαβάσεις ακόμα πιο πολλά, να μάθεις, να ονειρευτείς να ξαναπείς πως αυτό το κείμενο θα έπρεπε   να είναι  μάθημα στα σχολειά. Αυτήν την Ιστορία θέλουμε για τα παιδιά, για μας, για τον κόσμο μας.

Ψάξτε και βρείτε όλους τους τόμους και κρατήστε τους σαν πολύτιμους στη βιβλιοθήκη. Κι όταν σας ακουμπά το παρελθόν, κι όταν σκέπτεστε, σημαντικά γεγονότα του τότε,   μάχες, πολέμους, θησαυρούς  …να τις ξαναδιαβάζεται. Σαν καλογυρισμενες ταινίες όλες οι ιστορίες, πολύτιμες.

Γραφή, εικόνα, μύθος, ιστορία, χρώμα και πόλεμοι. Όλα τα ΄χουν τούτα τα βιβλία κι είναι γραμμένα για κάθε ηλικία από τα μικράτα των οκτώ- εννέα χρονών…. ίσαμε!

Δημοσιεύτηκε στις 3 Μαρτίου 2018 στο Cretalive.gr  : https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-92

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι Νηπιαγωγός

Δημοσίευση στις 21 Απριλίου 2018 στο cretalive.gr:https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-98
Δημοσιεύτηκε στο fractalart.gr στις 25 Απριλίου 2018:http://fractalart.gr/to-vyzantio-se-exi-chromata/