Τα παραμύθια του Σαββάτου...

… γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Τι θα πει Άστεγος; Τι θα πει Φτώχια; Τι θα πει Πείνα; Τι θα πει Μοίρασμα; Λέξεις «σκληρές» αλλά που πια κατοικούν συχνά στα παραμύθια, στις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Λέξεις που πλάθουν ιστορίες όχι απαραίτητα θλιβερές και ας κρύβουν μέσα τους λίγο πόνο, λίγη πίκρα και πολύ …βοήθεια. Παραμύθια πολύ δυνατά, για παιδιά και ανθρώπους με συναισθήματα, με σκέψη και ευαισθησία. Ιστορίες καθημερινές των διπλανών μας κι ίσως και των δικών μας ανθρώπων.

Ιστορίες γεμάτες  Αγάπη για τον συνάνθρωπο, χώρο για όλους, γιατί τούτος ο Ουρανός  που ΄ναι γεμάτος αστέρια, ήλιο και φεγγάρι είναι  για όλους μικρούς, μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς. 

Γιατί το να δίνεις και να μοιράζεσαι δεν κοστίζει χρήματα, θέλει μόνο ψυχή ! 

Δινώσαυρος,Βιβλίο 1 Πετάει το φαγητό, Αλεξάνδρα Κ* - Αντώνης Παπαθεοδούλου, εικ: Δάφνη Σιβετίδη, εκδ. Πατάκης

Ένας ΔΙΝΩσαυρος με γιώτα και ωμέγα που δεν είναι καθόλου ανορθόγραφος αλλά ιδιαίτερα ευαίσθητος, έξυπνος, και σημαντικός.  Ένας ΔΙΝΩσαυρος διαφορετικός, δοτικός, χαρούμενος και πολύ αγαπητός.  Προσπαθεί να βοηθήσει όλον τον κόσμο, όσο πιο πολύ μπορεί. Η ιστορία του είναι  απλή όμως το έργο του σίγουρα είναι σύνθετο και μεγάλο. Σύμβολο του μια λέξη ,το ΔΙΝΩ . Μοιράζεται τα πάντα, ευχαριστιέται να προσφέρει στους άλλους και να δίνει χαρά παντού. Μια μέρα ο δικός μας, μοναδικός ΔΙΝΩσαυρος βλέπει τον φίλο του τον Τυρέξ να πετάει  στον κάδο σκουπιδιών πίτσες πελώριες και λαχταριστές. Κομμάτια που περίσσεψαν , που κανένας δεν τρώει ποτέ. Τότε μπήκαν σκέψεις και ιδέες στο κεφάλι του : Είναι κρίμα να πετιέται άδικα τόσο πολύ φαγητό όταν κάπου, κάποιος, σίγουρα υπάρχει που μπορεί να πεινάει …

Κι έλαμψε η ιδέα  : Το φαγητό πρέπει να …ΠΕΤΑΕΙ κι όχι να πετιέται, για να μην πεινάει κανένας δεινόσαυρος στον κόσμο. Αλλά πως; Με ΑλεξιπτωΤΟΣΤ; Με πιπεριά Καυτερωτή; Σαν αεριωθούμενα Μακαερόνια; Ή μήπως  με  Σπανακόπτερο;  Κι η λύση δεν αργήσει να βρεθεί και το φαγητό που περισσεύει να μαζεύεται κάθε μέρα από παντού και να Μοιράζεται…

Έξυπνη, αστεία, εφευρετικότατη  ιστορία, γραμμένη με πολύ φαντασία για ένα ακόμα κοινωνικό θέμα ή φαινόμενο που δυστυχώς στις μέρες μας, υπάρχει. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη ανάγκη από φαγητό και άνθρωποι που έχουν μεγάλες ευαισθησίες και κάνουν τα πάντα γιατί ΜΠΟΡΟΥΝ. 

Η ιστορία των Αλεξάνδρα Κ*  και Αντώνη  Παπαθεοδούλου αφυπνίζει  συνειδήσεις μικρών και μεγάλων. Μικρών που μαθαίνουν το σεβασμό, το μοίρασμα, την εγκράτεια και το μεγαλείο ψυχής. Μεγάλων γιατί συνειδητοποιούν πως οι καιροί άλλαξαν και δεν είναι ντροπή ούτε άσχημη πράξη να ΜΠΟΡΕΙΣ να δώσεις αυτό που σου περισσεύει σε κάποιον που το χρειάζεται. 

Ένα βιβλίο λοιπόν για το μοίρασμα, για την εθελούσια πράξη την καλή της ημέρας μας, για την αγάπη που την δείχνουμε και με τέτοιες κινήσεις, για την αλληλεγγύη, την φιλία, τη συνεργασία, την ομορφιά της ψυχής. Γιατί όλοι οι ΔΙΝΩσαυροι έχουν ψυχή μικρού παιδιού που ξέρει να μοιράζεται, να αγαπά  και να θεωρεί πως όλοι μα όλοι έχουμε δικαίωμα στην ζωή, στην ποιότητά της, στην αξιοπρέπεια που κάποιες φορές ακούσια τσακίζεται!

Ένα βιβλίο γραμμένο σε μικρά στιχάκια με ρίμες και  πολύ πολύ ευαισθησία και φαντασία!

Εικονογραφημένο από την Δάφνη Σιβετίδη, απλά και όμορφα με φιγούρες πολύ αγαπητές στα παιδιά.

Μια ιστορία ενός πολύ αγαπητού ΔΙΝΩσαυρου που όλοι θα λατρέψετε. Θα θέλετε να τον έχετε φίλο, να βοηθήσετε στο έργο του κι αν δεν μπορείτε να …τον συναντήσετε, μπορείτε  να φροντίσετε να ΔΩΣΕΤΕ εσείς για ένα η ή και παραπάνω συνανθρώπους μας. Οργανωμένοι  σαν γίνετε μέλος στην Ομάδα « Μπορούμε»** και από μόνοι σας, στον διπλανό σας αν σας χρειάζεται, χωρίς να σας το ζητήσει, στους τοίχους καλοσύνης που υπάρχουν παντού και λίγο αν κοιτάξετε καλύτερα την κοινωνία μας και καταλάβετε πόσο μας χρειάζεται. 

**Για περισσότερες πληροφορίες στείλετε μήνυμα στo  info@boroume.gr ή στο τηλ : 2103237805. 

Ο πρώτος μου Όμηρος, Οδύσσεια, (Διασκευή : Λίνα Σωτηροπούλου, εικ: Κατερίνα Βερούτσου), εκδ. Μεταίχμιο

Κι έτσι ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια του Οδυσσέα που έφτασε ίσαμε τις μέρες μας χάρις στον Όμηρο που είτε υπήρξε είτε ήταν μυθικό πρόσωπο, θεωρείται πατέρας ενός από μεγάλη έπη,  της Οδύσσειας.

Τα πλοία του Οδυσσέα φεύγοντας από την Τρία αγκυροβολούν στην Χώρα των Κικόνων πρώτα από όλα. Ακολουθεί η Χώρα των Λωτοφάγων,η συνάντηση με τον γίγαντα Πολύφημο, το νησί των Λαιστρυγόνων και η … Κίρκη.Το κατευόδιο στον Άδη, το πέρασμα από το νησί των Σειρήνων, η Σκύλλα και η Χάρυβδη, το νησί του Ήλιου, η βρώση των απαγορευμένων βοδιών και η άφιξή τους στο νησί της Καλυψώς . Εφτά χρόνια έμεινε δίπλα της ο Οδυσσέας και με την βοήθεια της Αθηνάς  παίρνει πάλι τον δρόμο της επιστροφής κι αυτή τη φορά ο Ποσειδώνας που ΄χε θυμό μεγάλο μαζί του, του διαλύει τη σχεδία του και θα βρεθεί ναυαγός πάλι, αυτή τη φορά  κοντά στην Ναυσικά. Τα βάσανα του μοιάζουν να τελειώνουν, ο βασιλιάς Αλκίνοος τον βοηθά και την Ιθάκη σύντομα θα αντικρύσει ύστερα από  είκοσι περίπου χρόνια. Εκεί με την βοήθεια και πάλι  της Αθηνάς θα μάθει τι γινόταν στον τόπο του όσο έλειπε, για τους μνηστήρες και την οικογένεια του. Ντυμένος ζητιάνος θα συναντήσει το γιο του, τον πιστό του υπηρέτη τον Εύμαιο, τον πιστό του σκύλο τον Άργο και την Πηνελόπη. Το τέχνασμα που σκέφτηκε να διώξει τους μνηστήρες τίθεται σε εφαρμογή και σύντομα στην Ιθάκη, στο παλάτι του θα γίνει Άρχοντας ξανά  με την πιστή Πηνελόπη δίπλα του…

Η επιστροφή του Οδυσσέα μετά τη λήξη του Τρωικού πολέμου έδωσε τροφή για να γραφεί το περίφημο έπος της Οδύσσειας από τον Όμηρο και να μαθευτούν οι περιπέτειες του ήρωα της Ιθάκης σε εκατομμύρια ανθρώπους ίσαμε τις μέρες μας. Εκδοχές, διασκευές υπάρχουν αρκετές. Καμιά όμως δεν ακουμπά τις  πολύ τις τρυφερές ηλικίες  των παιδιών της πρωτοσχολικής  περιόδου με τόσο όμορφο τρόπο, όπως με τις ρίμες  της  Λίνας Σωτηροπούλου.  Έγραψε ένα νέο ποίημα για την Οδύσσεια κατανοητό, χωρίς περιττές πληροφορίες για αυτήν την ηλικία και με τρόπο τέτοια που καθηλώνει τα μικρά παιδιά.

 Υπέροχο το κείμενό της σε μορφή όπως είπαμε ποιήματος, περιεκτικό, γεμάτο εικόνες, μύθους και κατορθώματα που εικονογραφεί απίστευτα η  Κατερίνα Βερούτσου. Πραγματικά έργα τέχνης  όλες οι εικόνες της με την ποιότητα και την αισθητική που πρέπει να  έχουν όλα τα βιβλία που απευθύνονται σε τόσο μικρές ηλικίες. 

Το σπίτι το δικό μας, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Ζωγραφική: Μαρίνα Στελλάτου, εκδ. Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη

“Σπίτι” δεν είναι τα τούβλα, τα παράθυρα, οι πόρτες. « Σπίτι » είναι εκεί που είναι οι δικοί σου άνθρωποι.

Τι σημαίνει «σπίτι»; Τι σημαίνει άστεγος; Που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι; Πως ζουν; Κι εμείς, εμείς τι κάνουμε για αυτούς; Τους δεχόμαστε; Είναι  « άλλοι»; Κι αν, αν η ζωή τα φέρει έτσι που μπορεί να μην έχουμε κι εμείς σπίτι …αύριο; Και το σχολείο; Πως δέχονται ένα παιδί « άστεγο» οι φίλοι, οι γνωστοί, οι γείτονες, τα άλλα παιδιά; Είναι ταμπέλα; Είναι στίγμα; Είναι ντροπή; Είναι …διαφορετικό!

Χιλιάδες οι ερωτήσεις στην τάξη. Δύσκολο το θέμα που ακουμπά μοναδικά ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος. Σύγχρονο, ταχέως εξαπλωμένο το φαινόμενο στην εποχή μας. Έχουμε κι εμείς άστεγους στη γειτονιά, στο σχολείο μας…

Και τι σημαίνει αυτό …Η μικρή « ηρωίδα » του βιβλίου που μπορεί να είναι η Άννα, η Μαρία, η Ελένη, η Βαγγελιώ, εσύ, εγώ, τα λέει όλα. Περιγράφει τον τόπο που ζει σαν το ωραιότερο μέρος του κόσμου. Με την καρδιά και την φαντασία της γεμάτα αγάπη, πλάθει το δικό της κόσμο γιατί εκείνη σκέφτεται με τα δικά της «μάτια», με τη δική της ψυχή.

Το βιβλίο είναι πολύ δυνατό. Είναι μια γροθιά στο δικό μας στομάχι για την αχαριστία, την έλλειψη ευαισθησίας από την μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων γύρω μας. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο Αγάπη που ξεχειλίζει από την καρδιά του μικρού κοριτσιού. Ένα βιβλίο γεμάτο ελπίδα, δύναμη και ξεχωριστές στιγμές. Εκείνες που μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και που δεν σε νοιάζουν οι συνθήκες που βιώνεις, όσο δύσκολες κι αν είναι αρκεί να είστε μαζί . Που με αυτό το ΜΑΖΙ,  οι χειμώνες είναι υποφερτοί κι ας  μένεις μέσα σε ένα παλιό αυτοκίνητο κι ας έχεις τη βροχή να κτυπάει σχεδόν πάνω στο πρόσωπο σου, το κρύο να μην διώχνεται με όσες κουβέρτες και να σκεπαστείς,  τον ήλιο να πυρώνει την λαμαρίνα της σκεπής κι εκείνα  τα κεραμίδια, το απωθημένο  του κάθε «πολιτισμένου» Έλληνα, Ανθρώπου, να κατοικεί μόνο στα όνειρα ή στο …κάποτε.

Ένα βιβλίο ξεχωριστό, χωρίς οίκτο, χωρίς θλίψη κι ας φαίνεται στα τζάμια του μικρού αυτοκίνητου. Η ελπίδα που το γεμίζει είναι ο δρόμος για το αύριο για τα όνειρα για την δύναμη που αντλεί κάποιος για τα …καλύτερα.

Πόσα θέματα δεν πραγματεύεται  αυτή η γραφή. Ανεργία, πείνα, αρρώστια, απώλεια , φόβο, θυμό και Αγάπη. Θυμό και θλίψη για τους άλλους που σε στιγματίζουν, που δεν σε θέλουν δίπλα τους γιατί χαλάς την αισθητική, τη ζωή τους… Αυτούς  που δεν γνωρίζουν τι θα πει βοήθεια, τι θα πει Μοίρασμα, τι θα πει …Άνθρωπος.

Ένα βιβλίο για  τους …Άστεγους. Ένα βιβλίο για τον …Χώρο, στη ζωή, στην καρδιά, στο μυαλό όλων!

Ζωγραφισμένο μοναδικά από την Μαρία Στελλάτου. Μικρά έργα τέχνης, πίνακες ζωγραφικής με  χρώματα, σύνθεση, πρόσωπα που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή .

Μην διστάσετε να το « δουλέψετε » στην τάξη σας. Ακόμα και σε πολύ  τρυφερές ηλικίες που είπαν πως :

Άστεγος είναι μια καινούργια λέξη κι ίσως να σημαίνει αυτός που ζει στα αστέρια, στην ταράτσα, στον ήλιο ή και στο φεγγάρι! 

Για παιδιά από 5 ετών !

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός