Τα παραμύθια του Σαββάτου...

…γράφει η Ελένη Μπετεινάκη!

Άνοιξαν τα σχολειά! Αγιασμός και πρώτες μέρες. Άγχος, καρδιοχτύπι, φόβος για το άγνωστο για τα παιδιά που περνούν για πρώτη φορά τις « μεγάλες » πόρτες  των μικρών τάξεων. Σκέψεις πολλές, όνειρα και επιθυμίες που συγκρούονται, « πετούν» και εκφράζονται με λόγια και πράξεις. Νέες γνωριμίες, φίλοι… ζωές. Κι όλα  αυτά με ένα  και μόνο στόχο. Την απόλαυση, την γνώση και την αναζήτηση της ευτυχίας. Υπάρχει τελικά, κάπου, κάπως είναι …πολύ ή  είναι η εύρεση της  ένας διαρκής αγώνας ζωής; Προβληματισμένα παραμύθια κι ιστορίες για μικρά παιδιά που ευτυχώς η φαντασία και τα δικά τους όνειρα ομορφαίνουν και τη δικά μας τη ζωή ! 

Πετάει, πετάει το σχολείο!  Χρήστος Μπουλώτης, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Παπαδόπουλος

Τι συμβαίνει όταν τα παιδιά βαριούνται το σχολείο κι όλα τα μαθήματα , την αλφαβήτα, την αριθμητική και την  ορθογραφία; Και  η καλύτερη στιγμή της μέρας είναι  το διάλλειμα και το μάθημα της ζωγραφικής;  Όλοι πιστεύουμε  πως αν ευχηθείς για κάτι που το επιθυμείς με όλη σου την ψυχή , ίσως και να  συμβεί. Έτσι έγινε και σε τούτη δω την ιστορία. Αφού η ζωγραφική είναι  το αγαπημένο μάθημα των μικρών μαθητών, μια Κυριακή πρωί, δυο φίλοι κολλητοί, πήγαν κρυφά στο σχολείο και άρχισαν να ζωγραφίζουν στους τοίχους πουλιά, πεταλούδες  και τεράστια φτερά, κόκκινα και γαλάζια. Τότε συνέβη  κάτι …μαγικό. Τούτα τα φτερά ζωντάνεψαν με βοηθούς την φαντασία, το όνειρο και την επιθυμία και το σχολείο «σηκώθηκε » ψηλά και πέταξε κι έγινε το πιο όμορφο ιπτάμενο σχολείο στον κόσμο. Και ακούμπησε τα σύννεφα και μπήκαν τα αληθινά πουλιά από τα ανοιχτά του παράθυρα. Και το ταξίδι κράτησε ίσαμε και τρεις ώρες. Κι άνοιξε η διάθεση και μπήκε η έμπνευση και το παιχνίδι  μέσα στην τάξη, στην αυλή και στην ψυχή τους.

Μια υπέροχη ιστορία  με καταπληκτική εικονογράφηση από τον Χρήστο Μπουλώτη και την Ελίζα Βαβούρη, αντίστοιχα. Μια ιστορία με οδηγό την φαντασία, το όνειρο, την επιθυμία> Μια ιστορία για τη χαρά που εισπράττεις όταν βλέπεις με τα μάτια της ψυχής ακόμα κι εκεί που τα πράγματα είναι βαριά και μονόχνοτα.

Καλημέρα, σχολείο Βεατρίκη Κάντζολα – Σαμπατάκου, εικ :Ντανιέλα Σταματιάδη, εκδ. Μίνωας

Όταν είσαι έξι χρονών και πας για πρώτη φορά στο σχολείο όλα μοιάζουν …βουνό! Οι μεγάλοι πιστεύουν πως είναι μια πολύ σημαντική μέρα , όμως τα παιδιά, πολλές φορές, το μόνο που θέλουν είναι να μείνουν σπίτι και να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Έτσι και το κοριτσάκι της ιστορίας. Με χιούμορ  μοναδικό, η Βεατρίκη Κάντζολα – Σαμπατάκου , που μπορεί να περιγράφει και τις δικές της εμπειρίες, μιλεί στην πρώτη της ιστορία, για το άγχος, το άγνωστο …τον καινούργιο κόσμο της πρώτης μέρας στο σχολείο. Κι η φαντασία πλάθει ιστορίες και σενάρια παράξενα, όπως την δασκάλα σαν μάγισσα κακιά με κρεατοελιά στη μύτη, τα θρανία σαν στρατιωτάκια στη σειρά. Φόβος, άγχος κι αγωνία, για το άγνωστο, για τους φίλους, για την νέα περιπέτεια που ξεκινά. Κι εδώ έρχεται ένας φανταστικός φίλος που ζωντανεύει, το ίδιο το θρανίο της ! Της διηγείται την ιστορία του και τη βοηθάει να δει τα πράγματα …αλλιώς. Κι όλα μέχρι τη στιγμή που κτυπάει το πρώτο κουδούνι κι όλα αλλάζουν προς το καλύτερο. Η δασκάλα μοιάζει περισσότερο με τη Χιονάτη και μάλιστα στο πιο έξυπνό της αφού μάλλον δεν θα δεχόταν ποτέ καραμέλες ή μήλα από αγνώστους, τα παιδιά γίνανε φίλοι της, τα παιχνίδια  γέμισαν το χρόνο τους και τελικά το σχολείο ήταν μια όμορφη εμπειρία που μάλλον θα συνεχιζόταν…

Στη δεύτερη ιστορία ( Η ζωή χωρίς το έψιλον) περιγράφεται η απίθανη ιστορία ενός μικρού κοριτσιού της πρώτης τάξης που, όπως συμβαίνει πολύ συχνά σ΄ αυτές τις ηλικίες παιδιών, δεν μπορεί να προφέρει καθαρά, ή μάλλον καθόλου το γράμμα …ε! Απίστευτο κι απίθανο αλλά όλες τις λέξεις που έχουν στη αρχή, στο τέλος ή μέσα τους το γράμμα … ε, το προφέρει σαν  …α. Ο χαμός, ο πανικός, η κοροϊδία και οι παρεξηγήσεις δίνουν και παίρνουν. Κανείς δεν ξέρει που έχει κρυφτεί αυτό το ..ε… και δεν μπορεί να το βρει… ώσπου, ένα πεφταστέρι, μια ευχή ή ίδια η θέλησή της θα κάνουν ένα μικρό θαύμα!

Αλήθεια, ξέρετε γιατί την ορθογραφία την λένε έτσι; Επειδή όταν δεν τη γράφεις  σωστά σε βάζουν τιμωρία όρθιο στη γωνία… Και σαν πάλι  σε βάλλει τιμωρία η δασκάλα να γράψεις πενήντα φορές τη λέξη μήλο και σωστά κι εσύ δεν θυμάσαι πως γράφεται, τι κάνεις; Χρησιμοποιείς όλα τα ..η,ει, ι,υ, οι, …αλλά με δυσκολία  καταλαβαίνει  κανείς  μια τόσο μεγαλοφυή σκέψη. Και αν πάλι γράψει κάποιος τη λέξη  ήλιος …με ι …τότε θα λάμπει λιγότερο; Κι αν τ η θάλασσα την γράφαμε με ένα  ..σ … θα άλλαζε χρώμα; Τέτοιες σκέψεις είναι συχνές στο μυαλό του κοριτσιού της τρίτης ιστορίας, επίσης δοσμένη με απίστευτο  χιούμορ και εκπληκτική γραφή.

Στην  τελευταία ιστορία  στην Αριθμοσαλάτα  διαβάζουμε, αναπολούμε, χαμογελάμε και σκεφτόμαστε πως έτσι ακριβώς συμβαίνει πολλές φορές σε μια τάξη σχολειού. Τα παιδιά βρίσκουν πάντα τρόπους να προκαλέσουν, να γελάσουν και να δημιουργήσουν το απίθανο και απίστευτο κλίμα. Ο δάσκαλος θα πρέπει να έχει πάντα υπομονή και επιμονή γιατί αυτό που ζει καθημερινά δεν συγκρίνεται μα κανένα άλλο επάγγελμα …στον κόσμο. Ένα πρέπει να θυμάται, πως τα παιδιά έχουν εμπειρίες και γνώση αλλά τους αρέσει να δοκιμάζουν όρια και αντοχές!

Απίστευτο χιούμορ και φαντασία και στις τέσσερις ιστορίες. Καθημερινή ζωή με θέμα τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα του σχολείου. Πρώτα καρδιοχτύπια, όνειρα , προσδοκίες και φόβοι. Ζωντανή, παραστατική και απλή η  εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη βγαλμένη πραγματικά από … παλιά παραμύθια.

Ιστορίες καθημερινής ζωής λοιπόν για μικρά και μεγάλα παιδιά, που μπορούν και τα ίδια να τις διαβάσουν και να απολαύσουν ένα ανάγνωσμα με αστείρευτη φαντασία και χιούμορ!

Τα γουρουνάκια της ευτυχίας, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ :Ράνια Βαρβάκη, εκδ. Μεταίχμιο

Αλήθεια , ποιος να ξέρει άραγε που κρύβεται η ευτυχία; Μήπως στα παραμύθια, στις ζωές των διάσημων ηρώων τους; Θυμάστε τα τρία γουρουνάκια των αδελφών Γκριμ; Ε, λοιπόν αυτά ξέρουν. Έχουν γνώση πείρα, εμπειρία και έχουν ζήσει μια ολόκληρη ζωή που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή για όλους τους ανθρώπους και ιδιαιτέρα για τα μικρά παιδιά που αναζητούν συνεχώς προκλήσεις.

Μια «καληνύχτα» που σε κάνει  να σκεφτείς πολύ, είναι το νέο βιβλίο της Ιωάννας Μπαμπέτα. Μια ιστορία που μπορεί να μας θυμίζει το παλιό γνωστό παραμύθι , όμως η σύγχρονη εκδοχή του έχει να διδάξει ακόμα πιο πολλά. Να προβληματίσει, να κάνει το παιδί να επιλέξει ή να απορρίψει πρότυπα και στερεότυπα …ζωής!

Τρία γουρουνάκια υπάρχουν στο παραμύθι που με διαφορετική άποψη για τη ζωή και την ευτυχία. Τι να διαλέξει κάποιος; Δύσκολη απόφαση. Το πρώτο είχε αποφασίσει αν ζει στην παραλία με ξάπλα, ήλιο, καθισιό, κολύμπι και… κομπολόι. Το δεύτερο ζει και αυτό μια ζωή στη φύση αλλά έχει μια πολύ μεγάλη οικογένεια, υποχρεώσεις και ελάχιστο χρόνο  ξεκούρασης ή για τον εαυτό του. Το τρίτο πάλι πιστεύει πως η ευτυχία κρύβεται στα ρετιρέ, τα μεγάλα γραφεία, την πολύ δουλειά, τα χρήματα, τα πολλά σπίτια, αεροπλάνα και …το άγχος!

Μήπως τελικά η ευτυχία δεν κρύβεται σε ένα  πράγμα; Ποιο ζει την πιο « όμορφη » ζωή και ποιο από τα τρία τελικά έχει « ακουμπήσει » το ποθητό ερώτημα; Που ακριβώς βρίσκεται τούτη η ευτυχία; Δύσκολη απόφαση, δύσκολο και το συμπέρασμα ή μήπως όχι;

Θέλετε τη δική μου γνώμη διαβάζοντας μια ακόμα καταπληκτική …καληνύχτα;  Όλο το νόημα της ευτυχίας που όλοι αναζητάμε είναι γραμμένη στην αφιέρωση του βιβλίου, στην πολύ πολύ αρχή του…

Λόγος απλός, λιτός χωρίς ξόμπλια, έξυπνη πλοκή και διάλογοι που σε ορισμένα σημεία τους δημιουργούν ρίμες. Μια πολύ αγαπητή και προβληματισμένη ιστορία, που διδάσκει, αναθεωρεί απόψεις  και δημιουργεί νέες απορίες και σκέψεις για ένα από τα πολυτιμότερα άπιαστα, αλλά απαραίτητα συστατικά της ζωής.  Η εικονογράφηση της Ράνιας Βαρβάκη θυμίζει πολύ την κλασική ιστορία όπως την έχουμε γνωρίσει στις πρώτες της εκδόσεις αυτή των αδελφών Γκριμ, και ταιριάζει απόλυτα με τη σύγχρονη εκδοχή του.

Κι όπως λέει κι η Ιωάννα στο τέλος της ιστορίας της: «… Καληνύχτα, λοιπόν, και να θυμάστε πως τελικά η ευτυχία είναι υπόθεση απλή, κι αν κάποιος ψάξει θα την βρει…».

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2015 στο Cretalive.gr:http://www.cretalive.gr/culture