Τα παραμύθια του Σαββάτου...

…Γράφει, προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*

Ιστορίες καθημερινών γεγονότων έχουν τα σημερινά παραμύθια μας. Ιστορίες που συναντάμε δίπλα μας, στο  σπίτι, τη γειτονιά, το σχολείο. Ιστορίες γραμμένες με πολύ έξυπνο και πρωτότυπο τρόπο για  συμπεριφορές, για έντονα συναισθήματα, για σχέσεις ανθρώπων  και …ζώων. Αλήθεια τι μπορεί να  συμβεί αν οι ρόλοι κάποιες φορές αλλάξουν; Αν στη θέση ενός αδέσποτου σκυλιού βρεθεί ένας άνθρωπος και στη θέση ενός δασκάλου ένα παιδί; Αν τα άψυχα και ακούνητα παιχνίδια, ζωντανέψουν και μας δείξουν πως ο « πόλεμος », οι διαφορές και ο εγωισμός παραμερίζονται  αν οδηγό μας  έχουμε την φιλία, την συνεργασία, την αποδοχή και την διάθεση; Ε… τότε όλα μπορούν να συμβούν ακόμα και να ταξιδέψουμε με ένα μικρό χάρτινο καραβάκι …όχι μόνο στα όνειρα και στα παραμύθια αλλά και στην ζωή που πάντα βρίσκει τρόπους να μας εκπλήσσει!

Ο αδέσποτος Κώστας, Μάκης Τσίτας (εικονογράφηση Αιμιλία Κονταίου),εκδ.Ψυχογιός

Ο Φοξ είναι ένα μικρό σκυλάκι που παίρνει δώρο  από τους γονείς  του για την ημέρα των γενεθλίων του, ένα ανθρωπάκι.  Ένα ανθρωπάκι με μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια. Η συμφωνία είναι πως όταν θα φύγουν για διακοπές θα το παρατήσουν αρκετά μακριά από το μέρος που μένουν. Έτσι αγοράζουν όλα τα απαραίτητα που χρειάζεται ο μικρός Κώστας, ρούχα , τροφή, ποτήρια, πιάτα κι ένα βιβλίο με οδηγίες για την εκπαίδευση, την υγεία, την διατροφή και την περιποίησή του. Η ζωή της οικογένειας σκύλων μαζί με τον Κώστα κυλάει όμορφα. Μαζί γνωρίζουν την πόλη, επισκέπτονται τον γιατρό, την παιδική χαρά, το εξοχικό της οικογένειας. Δέχεται αρνητική κριτική από τους θείους και τις θείες του Φοξ ώσπου έρχεται εκείνη η μέρα που οι διακοπές τους πρέπει να ξεκινήσουν. Τότε αρχίζει μια νέα περιπέτεια για τον μικρό Κώστα που αναγκαστικά θα επιστρέψει στην  σκληρή ζωή των αδέσποτων …ανθρώπων. Θα βιώσει την μοναξιά, την περιφρόνηση, την αγωνία, την πείνα, την κακομεταχείριση ώσπου ο …εφιάλτης του θα πάρει μια ανέλπιστη τροπή  και ο Κώστας  με τον Φοξ  δεν θα ξαναχωρίσουν ποτέ.

Είναι από τα πιο έξυπνα και καλογραμμένα βιβλία για ανθρώπους που αγαπάνε τα ζώα αλλά και για εκείνους που τους συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο. Τούτη η ιστορία θα προβληματίσει μικρούς και μεγάλους και θα αναθεωρήσει ,ίσως, σκέψεις , ιδέες  και απόψεις για φιλόζωους και μη.  Ο «αδέσποτος  Κώστας » δεν θα πρέπει  να λείπει από κανένα σπίτι. Ίσως μαζί με τις οδηγίες χρήσεως για την ανατροφή και εκπαίδευση σκύλων θα έπρεπε να δίδεται και τούτο το παραμύθι. Και πιστέψτε με πως αν το διαβάσετε σε μικρά παιδιά, όλα τα μάτια και τα στόματα θα ανοίξουν τόσο διάπλατα που στο τέλος το χειροκρότημα, που βγαίνει τόσο αυθόρμητα θα είναι από τα πιο δυνατά που  έχετε κι εσείς βιώσει, σαν γονέας , σαν  δάσκαλος και σαν φιλόζωος.

Η  πένα του Μάκη Τσίτα και τα πινέλα της Αιμιλίας Κονταίου  έχουν φτιάξει ένα μικρό αριστούργημα για το πώς να  ξαναδείτε την εκπαίδευση …ανθρώπων και σκύλων.

Για όλες τις ηλικίες από 5 έως 105 ετών!

Παιχνίδια σε πόλεμο, Βασίλης Κουτσιαρής – Γιάννης Διακομανώλης, (εικονογράφηση Χρήστος Δήμος ), εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή δεμένη

Ποιος είπε πως τα παιχνίδια δεν έχουν ψυχή; Πως είναι ακούνητα, χωρίς σκέψη, συναισθήματα, ιδέες και …μιλιά; Απ΄όλα έχουν, και σπίτι τους ένα δεντρόσπιτο σαν εκείνα που ονειρεύονται όλα τα παιδιά του κόσμου. Μόνο που στην αρχή είναι ετοιμοπόλεμα γιατί είναι χωρισμένα σε παιχνίδια του Νικόλα και παιχνίδια της Αλίκης. Σε αγορίστικα και κοριτσίστικα δηλαδή. Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Τα παιχνίδια είναι για όλους και τα ίδια θα το καταλάβουν μόλις φανεί ο πρώτος κίνδυνος. Τότε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, της ευγενούς άμιλλας, της συνεργασίας και της φιλίας θα θριαμβεύσουν. Και τα παιχνίδια σαν ώριμα μικρά παιδιά θα βρουν τόπο να ενωθούν ενάντια στους …εχθρούς τους και να βοηθήσουν τον μικρό Νικόλα που χρειάζεται άμεση επέμβαση των γονιών του. Κανείς δεν θα το καταλάβει από τους μεγάλους όμως εκείνα θα ζήσουν στιγμές που θα τα ενώσουν  και  η χαρά , το παιχνίδι και ο αμοιβαίος σεβασμός θα απλωθεί σ’  αυτήν την μικρή παιχνιδοκοινωνία που δεν διαφέρει και πολύ από την δική μας .

Ο Βασίλης και ο Γιάννης σαν εκπαιδευτικοί γνωρίζουν και τις ανάγκες  και τις σκέψεις  των παιδιών και με το καινούργιο τους βιβλίο μας διηγούνται καταστάσεις καθημερινής ζωής και διαμάχης με πολύ έξυπνο τρόπο μεταφέροντας την διενέξεις των παιδιών στην ονειρική κοινωνία των παιχνιδιών. Ο Χρήστος, πάλι, έχει δημιουργήσει  πίνακες ζωγραφικής με τα πινέλα του. Χρώματα, μορφές και  σχέδια ενός ονειρικού πανέμορφου κόσμου που πραγματικά αναδεικνύει την ιστορία των συγγραφέων και όπως  σ αυτήν , η συνεργασία και των τριών τους έχει φέρει το πιο « δεμένο » αποτέλεσμα. 

Ένα βιβλίο για την φιλία, την εκτίμηση και την συνεργασία για παιδιά από 5 ετών !

Το χάρτινο  καραβάκι της μαμάς, Ελένη Γεωργοστάθη, (εικονογράφηση Ελίζα Βαβούρη ) , εκδόσεις Ψυχογιός

Ένα μικρό χάρτινο καραβάκι. Ένα καραβάκι που γεμίζει χρώματα που ζωντανεύει, κολυμπά σ΄ όλες τις θάλασσες της φαντασίας και του παιχνιδιού σχεδόν όλων των παιδιών του πλανήτη. Μια απλή κατασκευή που όλες οι μαμάδες ξέρουν να φτιάχνουν για τα παιδιά τους. Ή μήπως όχι όλες ; Αυτό αποκλείεται! Οι μαμάδες όλα τα ξέρουν, όλα. Να κολυμπάνε, να διαβάζουν, να βάζουν πλυντήρια, να φτιάχνουν υπέροχα κέικ με σοκολάτα, να γράφουν στον Υπολογιστή, να οδηγούν κι όλα όσα υπάρχουν σ΄ αυτόν τον κόσμο . Κι όμως υπάρχουν πράγματα που μπορεί να  είναι τόσο απλά και που οι μαμάδες δεν μπορούν να τα φτιάξουν… Τότε τα παιδιά γίνονται οι καλές νεράιδες των παραμυθιών, οι δάσκαλοι των μεγάλων, αρκεί αυτοί οι μεγάλοι να παραδέχονται την « αδυναμία » τους και να  είναι ειλικρινείς. Και  σαν μάθουν από το παιδί τους ή και από τους φίλο  των παιδιών τους να φτιάχνουν  μικρά , πολύχρωμα, χάρτινα καραβάκια ,η ικανοποίηση όλων  είναι δεδομένη.

Τούτη η ιστορία μ΄ άγγιξε πολύ… Μεταξύ μας , ούτε εγώ κι ας είμαι και μαμά και εκπαιδευτικός ήξερα να φτιάχνω καραβάκια. Και το απέφευγα πολύ μα πολύ διακριτικά. Και μια μέρα που είπα… «δεν πάει άλλο …», ένα παιδί έγινε δάσκαλός μου και  δεν το ξέχασα ποτέ.

Ελένη , να΄σαι καλά που μου το θύμησες… Μια ιστορία που δείχνει την σχέση γονέων και παιδιών. Που μιλεί  για την αποδοχή, παραδοχή και συνεργασία. Για την ειλικρίνεια,  και τον αμοιβαίο σεβασμό μέσα στην οικογένεια. Δεν θα λησμονήσω την Ελίζα με τις όμορφες φιγούρες των μικρών κοριτσιών της ιστορίας  μα και της μαμάς.

Μην ξεχνάτε να παραδέχεστε τις  αδυναμίες σας, ακόμα και μπροστά στα παιδιά σας. Η χαρά τους να …σας μαθαίνουν είναι  απερίγραπτη !

Για παιδιά από 5 ετών!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 29 Νοεμβρίου 2014 : εδώ !