Τα παραμύθια του Σαββάτου!

…προτείνει, γράφει, παρουσιάζει και σχολιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*

Κι επέστρεψαν οι μαγικές ιστορίες, τα παραμύθια της θάλασσας και του ουρανού γεμάτα μαγεία, ζωντάνια , ομορφιά και περιπέτεια. Μιλούν για ταξίδια μακρινά, για φίλους που δεν χάνονται ποτέ, για όμορφες εικόνες κι αναμνήσεις που μπορεί να φέρει ένα τόσο δα μικρό βοτσαλάκι ,ή μπορεί και δύο. Μιλούν για εκείνες τις χώρες τις μαγικές ,με δράκους καλούς και κακούς , με βασιλοπούλες και μυστικές συνταγές . Κι επειδή τα παραμύθια είναι πάντα για να παρηγορούν και να χαρίζουν τη χαρά,  μια γλύκα θα σας μείνει  από εκείνη τη μυρωδιά του συννεφοκέρασου που φυτρώνει μόνο στον ουρανό και πολλές φορές και στην ψυχή μας… 

Η μεγάλη περιπέτεια του Φι και του Λι, Λίνα Μουσιώνη, ( εικ: Βανέσσα Ιωάννου), εκδ. Ελληνοεκδοτική 

Εκεί σε μια μικρή ακρογιαλιά, σχεδόν στην ίδια γειτονιά, ζούσαν κάποτε δυο μικρά βότσαλα, ένα μαύρο πλακουτσωτό κι ένα κάτασπρο στρογγυλό. Και δεν ήξεραν το ένα το άλλο. Στην ίδια ακρογιαλιά τα καλοκαίρια μαζεύονταν παιδιά  κι ο αέρας που φυσούσε κάποιες φορές τόσο δυνατά, σκόρπιζε ακόμα  και τα βοτσαλάκια της αμμουδιάς,  το ένα εκεί και το άλλο παρέκει. Κι έτσι, μοιραίο θα ΄ταν, τα δυο μικρά μας βοτσαλάκια πετάχτηκαν στη θάλασσα από τα χέρια δυο παιδιών και βρέθηκαν δίπλα δίπλα κι άρχισε το ταξίδι στο βυθό, μα κι εκείνο της ζωής τους. Περιπέτειες που τους ένωσαν κι άρχισαν να μιλούν για όλα όσα ήξεραν, για όλα όσα είχαν ζήσει κι έγιναν φίλοι κολλητοί κι αχώριστοι. Έλεγαν ιστορίες για τον απέραντο ουρανό , μάθαιναν μαθηματικά μετρώντας τα άστρα μέχρι που η « μοίρα» κι ο καιρός τα χώρισε πάλι σε τόπους μακρινούς. Και τα ταξίδια συνεχίστηκαν, όπως κι ο χωρισμός τους. Περνούσε ο καιρός κι οι εποχές έρχονταν κι έφευγαν, οι θύμισες κι οι αναμνήσεις ξυπνούσαν κάθε τόσο και το μικρό άσπρο βοτσαλάκι στην ξεχασμένη τσέπη του μικρού κοριτσιού έχασε την λάμψη του αλλά ξαναβρήκε την ελευθερία του. Επέστρεψε στην ακρογιαλιά που πετάχτηκε  κι άκουσε την ιστορία του και τον καημό του μια μπουρού που αποφάσισε να βοηθήσει και τα δύο μικρά βοτσαλάκια βρέθηκαν ξανά με γράμματα που αντάλλασαν σε ένα μπουκάλι πειρατικό …

Ώσπου τούτη η ιστορία  με τις χίλιες εικόνες « έστειλε » το άσπρο μικρό βοτσαλάκι στα χέρια ενός μικρού ναύτη που γύρισε όλον τον κόσμο με ένα μεγάλο καράβι , ίσαμε δυο φορές. Σαν πέρασαν τα χρόνια κι οι καιροί κι ο ναύτης θυμήθηκε τα όνειρά του ,έφτιαξε εκείνο το δάπεδο που ήθελε χρόνια , το βοτσαλωτό, και γέμισε ο τόπος χρώματα και μαγεία και βότσαλα . Και κει στη μέση βρέθηκαν δυο φίλοι κολλητοί , ο Φι και ο Λι  κι από τότε σαν δυο πουλιά παραμυθένια στην πιο όμορφη αυλή του κόσμου, δεν χώρισαν ποτέ ξανά …

Κι η Λίνα για άλλη μια φορά μας ταξίδεψε στ΄ όνειρο και στα παραμύθια και  σε εκείνες τις ιστορίες που ξέρουν μόνο οι νύχτες με  τον ξάστερο ουρανό  κι οι μακρινές θάλασσες, για φίλους, για αγάπες, για αναμνήσεις. Η Βανέσσα έκανε τα όνειρο ζωγραφιστό και οι δυο φίλοι δύσκολα πια μπορούν να ξεχαστούν από όποιον τους συναντήσει έστω και μια φορά κι ας ζουν μόνο σε τούτο το παραμύθι!

Οι καραμέλες του Ουρανού, Αργυρώ Ντουσάκη, (Εικ: Αυγή Αμπελικάκη), εκδ. Treck

Μια  φορά κι έναν καιρό, εκεί ψηλά στον ουρανό, στα σύννεφα που γεννιούνται όλα τα όμορφα παραμύθια, ήταν μια χώρα μαγική, η Γλυκονέφεια. Κι όπως όλες οι χώρες των ονείρων είχε κι αυτή τη βασιλοπούλα της, την Ειδύλλη. Κι εκείνη πάλι είχε βοηθό της και αχώριστο φίλο τον μικρό γαλάζιο δράκο τον Δαλ που βρέθηκε στη χώρα της ύστερα από μια μεγάλη περιπέτεια με ένα κόκκινο δράκο σε ένα πολύχρωμο μαγικό δάσος.

Η βασιλοπούλα έφτιαχνε τις πιο όμορφες καραμέλες από συννεφοκέρασα ,τριανταφυλλιές και κλαδάκια ζάχαρης κι ο Δαλ με την δύναμη του φυσούσε κι ανακάτευε όλα τα υλικά. Οι καραμέλες αποκτούσαν την νοστιμιά όλου του κόσμου. Η Ειδύλλη τις έριχνε από το μπαλκόνι του παλατιού της  στα παιδιά κι εκείνα τρελαίνονταν  για τις καραμέλες τα ουρανού.

Mια μέρα μετά από τη συνηθισμένη της ασχολία η βασιλοπούλα δεν άκουσα τα γέλια, τα πανηγύρια και τοις χαρές των παιδιών  κι απόρησε. Και τότε είδε και κατάλαβε πως ένας μικρόσωμος νάνος με βροντερή φωνή  είχε μαζέψει όλες τις καραμέλες με σκοπό να τις εμπορευτεί.  Η πίκρα, η στεναχώρια κι ένα « χαμένο κέφι »απλώθηκε σ όλη τη χώρα μιας κι από εκείνη τη στιγμή, οι καραμέλες του ουρανού έπρεπε να αγοράζονται από το καραμελοπωλείο του νάνου.  Ούτε η Γη δεν έβρισκε πια μια καραμέλα να γλυκαθεί.

Η βασιλοπούλα σκέφτηκε τότε κάτι ακόμα πιο μαγικό, κάτι που έφερε τα πάνω –κάτω  στην Γλυκονέφεια και στην ζωή όλων. Η πονηριά και η κακία του μικρού εμποράκου εξαφανίστηκαν   με τη βοήθεια του Δαλ  και αφού συνέβησαν χίλια δύο άλλα θαυμαστά πράγματα έζησαν όλοι καλά και τα παιδιά ακόμα καλύτερα…

Κι αυτό το μαγικό παραμύθι που έφτιαξε η Αργυρώ και ζωντάνεψε με τις εικόνες της η Αυγή πραγματικά θα σας θυμίσει εκείνον τον παλιό καλό καιρό σε χώρες όμορφες, ονειρεμένες που όλα μπορούν να συμβούν κι όλα κάποιος μπορεί να συναντήσει κι ίσως μια καραμέλα να γίνει δική σας. Κι αν δεν βρείτε καμιά, θα μείνει στην ψυχή σας τούτη η γλύκα του παραμυθιού που θα θυμάστε για πολύ πολύ καιρό !

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός 

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 20 Σεπτεμβρίου 2014  :http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou43/192598