Στον Άγιο Παντελεήμονα των Κουνάβων...

Και το καλαντάρι του Ιούλη κοντεύει να τελειώσει με ένα από τα πιο σημαντικά πανηγύρια στον τόπο που μεγάλωσα...

Της Ελένης Μπετεινάκη

Στις 27 του Ιούλη είναι του Αγίου Παντελεήμονα προστάτης όλων σχεδόν των αναπηριών. Σε όλους μας είναι γνωστή η παροιμία που χρησιμοποιείται ακόμη και στις μέρες μα; «Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα ».

Ανοίγοντας το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων θυμήθηκα πόσο σημαντική ήταν για μας τούτη η γιορτή, κάπου εκεί στη δεκαετία του '70!

«Μέρες ετοιμαζόμασταν για το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα που γινόταν στο διπλανό χωριό. Ξέραμε πως θα βρίσκαμε όλα τα παιχνίδια που είχαμε ονειρευτεί και μετράγαμε ξανά και ξανά το χαρτζιλίκι μας να δούμε αν θα μας έφτανε. Από νωρίς το πρωί, σαν ξημέρωνε η παραμονή, πλέναμε την καρότσα του φορτηγού και σαν στέγνωνε, στρώναμε την κουβέρτα και περιμέναμε να βραδιάσει. Και σαν έφτανε η πολυπόθητη ώρα ξαπλώναμε όλοι και δεν μας ένοιαζαν ούτε οι λακκούβες στο δρόμο, ούτε ο φοβερός θόρυβος της μηχανής. Ήμασταν τόσο κοντά στο όνειρο…

Σαν πλησιάζαμε στους Κουνάβους, αν και έπρεπε να παρκάρουμε πολύ μακριά, δεν μας ένοιαζε. Μόνο να φτάσουμε γρήγορα θέλαμε. Να ανάψουμε ένα κερί στη χάρη του Αγίου και να ψωνίσουμε τις μοναδικές μαντινάδες, σε μικρή χάρτινη σακούλα, ή σε χωνί από εφημερίδα. Μαντινάδες ζαχαρωτά, ροζ, πράσινες, μπλε και λευκές. Δύο δραχμές δίναμε κι η ευτυχία κρατούσε μέρες. Ευτυχία κλεισμένη σ' ένα μικρό χαρτάκι που διαβάζαμε τι μας έτυχε σαν γλείφαμε όλο το ζαχαρωτό.
Κι ύστερα τρώγαμε καπρικό στα λεμονόφυλλα. Αμέσως μετά τρέχαμε να ανακαλύξουμε τους πάγκους με τα δακτυλίδια από πολύχρωμες πλαστικές πέτρες σε σχήμα καρδιάς, βραχιόλια, πιαστράκια και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα. Κι ένοιωθα πριγκίπισσα αληθινή, έχοντας ξοδέψει ...μία δραχμή και ένα πενηνταράκι!

Τα όνειρα και για εκείνα τα καλοκαίρια είχαν πραγματοποιηθεί».

Δείτε εδώ όλο το κείμενο για τον μήνα Ιούλιο!