Με ένα κόκκινο κουμπί... (γράφει η Καλομοίρα Θεοχάρη)

Η σημερινή μας αναγνωστική πρόταση, από την

Kalomoira Theochari

αφορά σε ένα ξεχωριστό βιβλίο, δύο ξεχωριστών δημιουργών:

Ελένη Μπετεινάκη

και Nikolas Andrikopoulos μαζί, στο πολύ συγκινητικό "Ένα κόκκινο κουμπί" που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ

Pickabook 

19 Νοεμβρίου 2020  

----------------------

Φανταστείτε μία νεράιδα των παραμυθιών!!!Μία γυναίκα με βελούδινη φωνή και τεράστια αγάπη στα παιδιά...Συγγραφέας: Ελένη Μπετεινάκη

Φανταστείτε έναν ευγενή καλλιτέχνη με δεκάδες βιβλία εικονογραφημένα ή γραμμένα αποκλειστικά από τον ίδιο...Εικονογράφος: Νικόλας Ανδρικόπουλος

Η συνεργασία τους πολυαναμενόμενη!!

Με ένα κόκκινο κουμπί, από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

"Ο Ασίντ είναι ένα παιδί πρόσφυγας. Όταν ξεσπάει πόλεμος στην πατρίδα του, αρχίζει να φοβάται κι ας είναι ατρόμητος (Ασίντ σημαίνει λιοντάρι). Μια νύχτα, φεύγει εντελώς μόνος του και η βάρκα που τον μεταφέρει τον αφήνει σ’ ένα νησί. Θα βρεθεί σε μια ακτή με μόνη συντροφιά του ένα κόκκινο κουμπί με δυο τρύπες που γίνεται φίλος του, παιχνίδι, παρέα του και μεταμορφώνεται κάθε φορά σε ό,τι του λείπει, ό,τι αγαπά, ό,τι χρειάζεται. Εκεί έρχεται συχνά κι ένα θαλασσοπούλι κατάμαυρο, με ράμφος παράξενο και μακρύ. Είναι ο Αριστοτέλης ο θαλασσοκόρακας. Ώσπου ξαφνικά, ένα πρωί ο Ασίντ χάνει το κουμπί του."

Δυστυχώς εν έτει 2020 ακόμη η παγκόσμια κοινότητα γίνεται μάρτυρας βίαιων ξεριζωμών, όπως αυτή των Αρμενίων τις τελευταίες ημέρες!!Σε έναν φαύλο κύκλο, τέτοιες καταστάσεις διαιωνίζονται και γίνονται αφορμές για να γράφονται βιβλία που προάγουν την ενσυναίσθηση...

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το συγκεκριμένο με την ιστορία του Ασίντ. Τη μια στιγμή "έπαιζε ασταμάτητα ίσαμε να χαθεί ο ήλιος πίσω απ'τα βουνά" και την άλλη βρίσκεται μόνος του φοβισμένος για πρώτη φορά να τα ταξιδεύει προς αναζήτηση νέας πατρίδας. Από ένα παιχνίδι της τύχης, το μικρό κόκκινο κουμπί από το παλτό του γίνεται "ο ένας και μοναδικός του φίλος". Ένας φίλος που μεταμορφώνεται από δράκο σε τριαντάφυλλο, και μετά σε πασχαλίτσα και μπαλόνι...

Πόση αγάπη κρύβει μέσα του;!; Αλλά και ο Ασίντ το προσέχει πολύ..."κρυμμένο βαθιά στην τσέπη του παλτού του", μέχρι που το χάνει

Στη θέση του εμφανίζεται ένα πουλί μαύρο! Τί να ψάχνει άραγε κι αυτό; Ίσως δεν ψάχνει όμως...Ίσως ήρθε να βοηθήσει...Ο Ασίντ κατάκοπος και απογοητευμένος συναντά ένα κορίτσι, την Αλίκη, με την οποία αν και δεν μοιράζονται την ίδια γλώσσα μοιράζονται το ίδιο παιχνίδι· το μικρό κόκκινο κουμπί!! Με την ίδια χαρά στα πρόσωπά τους τρέχουν προς ένα καλύτερο αύριο ,ένα αύριο που θα τους βρει μαζί

Από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα...

Όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο:

<<Μια ιστορία που έχει στόχο να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά σε θέματα προσφύγων. Επίσης θα τα βοηθήσει να ξεχωρίσουν και να καταλάβουν έννοιες όπως πόλεμος, μετανάστης, πρόσφυγας. Θα νιώσουν και θα αντιληφθούν πως όλα τα πλάσματα της γης χρειάζονται αγάπη, φροντίδα, οικογένεια και φίλους.>> Να μιλήσω για το κείμενο που σε συνεπαίρνει με λέξεις όπως: ίσαμε και απόγιομα ;; Να μιλήσω για τις εικόνες που σα πίνακες ζωγραφικής σε παίρνουν στα χέρια τους και σε εναποθέτουν στο κέντρο της ιστορίας ;; Ειδικά η εικονογράφηση της σκηνής όπου η μικρή Αλίκη επιστρέφει στον καινούριο της φίλο το κουμπί του σε γεμίζει αγάπη μέσα από το κατακόκκινο χρώμα της και τις μορφές που σε "αγκαλιάζουν"... Ένα παραμυθένιο παραμύθι και ταυτόχρονα τόσο ρεαλιστικό που πονάει!! Μαγικό αποτέλεσμα μας παραδίδουν οι δύο συν δημιουργοί σε ένα βιβλίο που αν και δε χαρακτηρίζεται από εύκολο θέμα, σέβεται απόλυτα τους αναγνώστες του ανεξαρτήτως ηλικίας !!

Στο τέλος δε του βιβλίου υπάρχει οδηγός για εκπαιδευτικούς και γονείς με πλήθος δραστηριοτήτων (συμπεριλαμβανομένης και "άσκησης" δημιουργικής γραφής), κατάλληλων για παιδιά νηπιαγωγείου και Δημοτικού σχολείου που σχεδιάστηκαν πλην της συγγραφέα -που είναι και νηπιαγωγός- από τις εκπαιδευτικούς Ελευθερία Καλούδη και Αναστασία Κουρτικάκη.

Προτεινόμενη ηλικία: 5+

(λόγω της έκτασης του κειμένου και του θέματος που πραγματεύεται)

Οι ασυνόδευτοι ανήλικοι πρόσφυγες είναι χιλιάδες και είναι μία πραγματικότητα την οποία δεν πρέπει να κρύψουμε από τα παιδιά μας!! Το Φεβρουάριο του 2020 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, στην χώρα μας ζούσαν 5.389 ασυνόδευτοι ανήλικοι. Μπορείτε να διαβάσετε στον ακόλουθο σύνδεσμο ένα άρθρο σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσής τους.

https://popaganda.gr/.../asynodeftoi-anilikoi-ellada.../...

Η αλλαγή στο σκηνικό θα έρθει μέσα από εμάς!! Όταν θα υπάρχει αλληλοκατανόηση, συμπαράσταση και αποδοχή !! Υπέροχα βιβλία όπως το σημερινό, μπορούν να γίνουν το μέσο που θα οδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση τα παιδιά μας αλλά και κάποιους από εμάς που ίσως το έχουμε ξεχάσει

#pickabook #pickachildrensbook #independentbookstore #paidikovivlio #bookstagram #war #refugees #humanrights

Μια κόκκινη νεράιδα, ένας Μεγάλος Λύκος, μια Ιστορία για κότες …στα Παραμύθια του Σάββατου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται την αποδοχή και την αγάπη. Όλοι έχουμε ανάγκη από φίλους και όμορφες κουβέντες. Και αν στη ζωή μάς τύχουν κάποια αλλόκοτα πράγματα ίσως να είναι καλύτερα να μην ψάξουμε το γιατί και το πως. Πιθανόν η έκπληξή μας να μην είναι και τόσο ευχάριστη.

Ο μεγάλος Λύκος και η Κόκκινη νεράιδα, Veronique Cauchy , εικ : Rebecca Galera ekd. Εκδ. Κλειδάριθμος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λύκος. Ήταν δυνατός και πολύ μεγάλος αλλά το μυαλό του σκόνταφτε συνέχεια κι αργούσε πολύ να καταλάβει καταστάσεις και λέξεις και πράγματα. Για αυτό ζούσε μαζί με την μαμά του, που τον φρόντιζε πολύ. Του άρεσε πολύ να βοηθάει τους άλλους μόνο που δεν είχε καθόλου φίλους. Μάλιστα συχνά τον κορόιδευαν…

Μια μέρα η μαμά του τον έστειλε να πάει στον παππού του στο δάσος κρατώντας του ένα βάζο μέλι για τον λαιμό και μια ζεστή προβιά για τους ρευματισμούς του.

Με μια συμβουλή : «Αλλά πρόσεξε καλά, μην πλησιάσεις  στο μονοπάτι. Όλο και κάποιος άνθρωπος θα είναι εκεί κοντά!»

Οι μυρωδιές του πυκνού δάσους που γέμισαν τα ρουθούνια του μεγάλου λύκου τον οδήγησαν κοντά στο μονοπάτι. Όχι, δεν είχε ξεστρατίσει, είχε απλά μυρίσει ανθρώπινη σάρκα. Κι εκεί ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα και τις μικρές φτέρες είδε μια μικρή κόκκινη νεράιδα. Έτσι νόμιζε…

Η μικρή κόκκινη νεράιδα δεν φοβήθηκε τον μαύρο λύκο αντίθετα ψαχούλεψε με τα χέρια της για να καταλάβει πως ήταν. Κι ύστερα του ‘πε πως κάποια παλιόπαιδα της έκρυψαν το ραβδί της και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω στη δική της μαμά. Κι ο λύκος μπορεί να  μην μπορούσε να σκεφτεί λύσεις, ένιωθε όμως την αδυναμία του κοριτσιού και βάζοντάς την πάνω στην πλάτη του να την οδηγήσει όπου ήθελε… Σταμάτησε λίγο πριν το χωρίο γιατί εκεί φοβόταν κι ο ίδιος να πάει. Της έδωσε ένα μακρύ ξύλο να το χρησιμοποιήσει σαν ραβδί και η κόκκινη νεράιδα μπόρες ένα βρει το δρόμο για το σπίτι της… Αλλά κι εκείνος πήγε στο σπίτι του παππού έστω κι αργοπορημένος…

Η κόκκινη νεράιδα κι ο μεγάλος λύκος θα γίνονταν φίλοι για μια ολόκληρη δική τους ζωή…

Συγκινητικό, διαφορετικό και ελπιδοφόρο το μήνυμα αυτού του πολύ ιδιαίτερου βιβλίου της Veronique Cauchy. Η ιστορία μιας διαφορετικής Κοκκινοσκουφίτσας που μας παρουσιάζει μια άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων Ένας λύκος που δεν έχει πολύ κοφτερό μυαλό και μια «κοκκινοσκουφίτσα» που δεν βλέπει είναι κι οι δυο πλάσματα που δεν χαίρουν και πολύ μεγάλης αποδοχής. Δύσκολο να τους καταλάβουν οι άλλοι και συχνά πέφτουν θύματα εκφοβισμού και αδιαφορίας. Ωστόσο με την υπέροχη αυτή ιστορία καταλαβαίνουμε πως  όλοι μπορούν κάποια στιγμή στη ζωή τους να συναντήσουν άλλους ανθρώπους που θα μπορούν να μοιραστούν τα όνειρα, τις σκέψεις, τα παιχνίδια και το χρόνο τους.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα. Ο λύκος εδώ δεν είναι καθόλου κακός ή πονηρός. Είναι απλά μεγάλος και δυνατός. Το κορίτσι πάλι είναι τυφλό και δεν «βλέπει» τον κίνδυνο, ούτε τον φόβο. Κι έτσι έρχεται να μιλήσει η καρδιά. Του κακού και αιώνια με λάθος ταμπέλα «λύκου» και η λαχτάρα του κοριτσιού για …ζωή και να ανατρέψει τις συνειδήσεις και πεποιθήσεις.

Ένα βιβλίο γεμάτο εν συναίσθηση, φιλία και αποδοχή που θα πρέπει να διαβάσουμε όλοι. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι με εκατοντάδες παραλλαγές σε ολόκληρο τον κόσμο που λίγο πολύ μοιάζουν. Τούτη την φορά η ιστορία της από την ανάποδη και με πολύ διαφορετικό ρόλο θα μας συγκινήσει.

Πολύτιμο το βιβλίο σε μια σχολική τάξη που θα δώσει έναυσμα για συζητήσεις για άτομα με αναπηρία αλλά και για την συμπεριφορά μας απέναντι στην αδυναμία ή το φυσικό ελάττωμα κάποιου.

Εκπληκτική η εικονογράφηση από την Rebecca Galera σε τετραχρωμία λευκού, μαύρου, γκρι και κόκκινου που δίνει μια ιδιαίτερη αισθητική στο βιβλίο.

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://www.klidarithmos.gr/o-megalos-lykos-kai-h-kokkini-neraida

Για παιδιά από 5 χρόνων.

Για να ενωθούμε, θ‘ ανακατευτούμε, Laurent Cardon, εκδ. Ίκαρος

Μια ιστορία για κότες…

Η ιστορία του Laurent Cardon διαδραματίζεται  σε ένα κοτέτσι και όπως λέει ο ίδιος στον πρόλογό του χρειάστηκε να περιμένει για να το γράψει ώσπου οι κότες να έχουν εκνευριστεί πάρα πολύ.  Στο μεγάλο κοτέτσι μένουν  λευκές, κόκκινες και μαύρες κότες. Εκείνο το πρωί εξαφανίστηκε ο λευκός κόκορας ο Μαρσέλ και η γυναίκα του η Νοεμί  ήταν εντελώς απαρηγόρητη. Κι έτσι αρχίζει η μεγάλη αναστάτωση. Μετρούνται, ξαναμετριούνται, κακαρίζουν συνεχώς και καλούν επειγόντως το συμβούλιο του Κοτετσιού. Λείπει πια και άλλη μια κότα, η κόκκινη Γετρούδη.  Η αλεπού ή η νυφίτσα τους έχει επιτεθεί; Κάποιος πρέπει να αναλάβει την αρχηγία για να οργανώσει την επίθεση στον εχθρό….Ακούγονται γνώμες και ιδέες πολλές και στην αρχή υπερτερεί η άποψη του μαύρου κόρακα για ένωση, δημιουργία στρατού και άμεση επίθεσης. Αντεπιτίθεται ο λευκός κόκορας με νέα ιδέα. Κι αρχίζουν τα σχέδια επίθεσης κι αλλάζουν και μπερδεύονται. Ώσπου αναλαμβάνει το λόγο η Νοεμί… και μια ψηφοφορία ετοιμάζεται στη στιγμή!

Άραγε ποιο είναι το πιο σωστό σχέδιο επίθεσης; Ο χωρισμός των «στρατοπέδων » ή το ανακάτεμά τους;

Και το τέλος θα μας κάνει όλους να χαμογελάσουμε γλυκά…

Μια πρωτότυπη και πανέξυπνη ιστορία από τον Laurent Cardon για την αλληλεγγύη, την δημοκρατία, τα δικαιώματα και την θέση κάθε ατόμου μέσα στην ομάδα και γενικότερα στην κοινωνία. Μια ιστορία που θα κάνει τους μικρούς αναγνώστες να σκεφτούν μικρές και μεγάλες ιδέες και στρατηγικές για λύσεις. Θα τους  κάνει να  δουν πως η γνώμη του κάθε ενός είναι σεβαστή και πρέπει να ακούγεται. Η κινητήριος δύναμη για να βρεθεί λύση σε σοβαρά θέματα είναι ο διάλογος και η συνεργασία. Η εξουσία έχει δόξα, έχει τιμές αλλά θα πρέπει να έχει και σωστό σχέδιο δράσης.

Ο συγγραφέας με πολύ χιούμορ παραλληλίζει την ζωή ενός κοτετσιού με την δική μας και αφού καταφέρει να ενώσει ειρηνικά  όλο τον …λαό θα προχωρήσει στην επίτευξη του σκοπού.

Στο τέλος θριαμβεύει ο έρωτας που δεν υπακούει σε κανόνες και ανησυχίες των άλλων αλλά μπορεί να κινήσει και ολόκληρους «στρατούς » με τα τερτίπια του ή να τους φέρει όλους προ μεγάλων εκπλήξεων.

Η εξουσία ανήκει στις γυναίκες ή τους άνδρες;

Τα καλά κρυμμένα μυστικά πρέπει να …ανακαλύπτονται;

Η Δημοκρατία δίνει το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και άποψης αλλά και της επιλογής της ψήφου.

Ένα ανακάτεμα λοιπόν στην κυριολεξία και στην …ιστορία, ειδικά σαν φτάσεις στο τέλος.

Το τέλος είναι έκπληξη και το αφήνω σε σας να το σχολιάσετε. Ίσως και να  είναι η αρχή μιας νέας επίθεσης, ιστορίας  ή …έρωτα!

Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 14 γλώσσες και έχει τιμηθεί με τα βραβεία Cultura, Feu Follet & Les Incorruptibles.

Για παιδιά από 4 χρόνων

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα:https://ikarosbooks.gr/952-gia-na-enothoyme-th-anakateytoyme.html

 

Κωνσταντίνος Κανάρης τ ΄όνομά μου*…

Της Ελένης Μπετεινάκη**

Ένα μικρό αφιέρωμα στα βιβλία για παιδιά και ενήλικες που αφορούν τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης ίσαμε τα χρόνια της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους «Τα παραμύθια του Σαββάτου» θα σας παρουσιάζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα ό,τι θεωρούν πως αξίζει να το έχουμε όλοι μας…

Και ο τίτλος όλης της παρουσίασης : «Να΄τανε το ΄21…στην Ιστορία και τον Πολιτισμό!»

«Με ένα της θάλασσας σπασμό γεννήθηκε ο Κανάρης…» Αχιλλέας Παράσχος

Με αυτήν τη  αφιέρωση ξεκινάει το βιβλίο της η Μαρία Ανδρικοπούλου για τον μεγάλο μπουλτοτιέρη τον «δικό της» Κωνσταντίνο Κανάρη. Αιτία κι αφορμή ο ανδριάντας του στην πλατεία Κυψέλης  κοντά στο πατρικό της σπίτι που κατά κάποιο τρόπο την σημάδεψε στα παιδικά της χρόνια….

Γνωστά και άγνωστα στο πολύ κόσμο στοιχεία της βιογραφίας του μας αποκαλύπτουν μια πολύπλευρη προσωπικότητα που μέλημα και πόθος της ήταν μόνο η ελευθερία του τόπου.

Στο βιβλίο ο αδριάντας του Κανάρη που φιλοτεχνήθηκε στα 1876 από τον Λάζαρο Φυτάλη ζωντανεύει και αφηγείται. Από τα μικράτα του ο μικρός Κωνσταντίνος ίσαμε την ενηλικίωση και την συμμετοχή του στην επανάσταση.

Με λίγα γράμματα η μόρφωσή του, με δουλειά σχεδόν από παιδί και με τον τίτλο του καπετάνιου από τα είκοσι του χρόνια όταν «κληρονόμησε» το μπρίκι του συγγενή του Μπουρέκα. Στην Οδησσό πολλά τα ταξίδια του, πολλοί κι οι ψίθυροι που ακουγόταν από τους Φιλικούς για την επανάσταση.

Η θάλασσα ήταν για τον Κανάρη η ζωή του.  Κι όπως γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου :

«Έμαθα να διαβάζω το μεγάλο βιβλίο τ΄ουρανού και να μιλώ τη γλώσσα των αέρηδων. Για να χαράξω πορεία, μου ΄φτανε και μου περίσσευε το αλφαβητάρι των ανέμων. Νυχτερινός βοριάς ,λογάριασε τρία μερόνυχτα ως να κοπάσει. Μετά τον ξερό νοτιά, βροχή να καρτεράς. Τα μαύρα σύννεφα βροχή, τα κόκκινα αγέρας. Και τα σημάδια τ΄ουρανού πως να τα παραβλέψεις; Μισό φεγγάρι ορθό στον ουρανό, μπονάτσα θα σου φέρει, ενώ σαν είναι ξαπλωτό, φουρτούνες να προσμένεις…».

Πατρίδα λόγιαζε τα Ψαρά κι ας λένε πως γεννήθηκε στην Πάργα. Κι όταν ετοιμαζόταν η επανάσταση εκείνος ήταν  που είπε  στους προύχοντες  του νησιού να δώσουν παράδες για να αποκτήσουν γρήγορα καινούργια πλοία και να μετατραπούν τα πιο παλιά σε πολεμικά. Κι ήταν τεχνητής στο μπουρλότο και μαέστρος στο κουμαντάρισα του πυρπολικού.

Κι είναι πολύ ζωντανό να διαβάζεις την περιγραφή της πυρπόλησης της «Μπουρλότα Σαϊμάζι» της τούρκικης ναυαρχίδας που πυρπόλησε στη Χίο και τόσες άλλες.

Κι ήταν τα προσωνύμια του πολλά που υμνούσαν την ανδρεία και τον ηρωισμό του αλλά θα σταθώ σε εκείνο που λένε «Εμπνευστής των ποιητών» γιατί πραγματικά γράφτηκαν αρκετά ποιήματα για την ανδρεία και την γενναιότητά  του.

Κι ήταν άνθρωπος πονεμένος αν σκεφτείς πως από τα εξι του αγόρια έχασε τα πέντε στον Αγώνα…

Και αφού ήρθε σε αντιπαράθεση με πρόκριτους, με γραμματιζούμενους, με πολιτικούς κι άλλους θαλασσομάχους όπως τον Ανδρέα Μιαούλη έφτασε να δει την Ελλάδα να γίνεται κράτος και να κρατήσει στα χέρια του το πρώτο της νόμισμα, τον Φοίνικα.  Θαυμαστής του Καποδίστρια κι αφού πιά μπήκε στην πολιτική για τα καλά έφτασε να γίνει υπουργός των Ναυτικών επί βασιλείας του Όθωνα και πρωθυπουργός αργότερα στα ογδόντα τέσσερά του χρόνια….

Υπέροχο κείμενο, γεμάτο εικόνες και φαντασία μπλεγμένη με τις αλήθειες που θα έπρεπε να μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία. Ένα ζωντανό μάθημα Ιστορίας όλο το βιβλίο,  γεμάτο γνώση, συναίσθημα και περιγραφές που συγκλονίζουν. Για τα μεγάλα ιδανικά που αγωνίστηκαν κάποτε απλοί άνθρωποι με στόχο τους μόνο την ελευθερία και την αγάπη τους για την πατρίδα τους.

Να το ψάξετε να βρείτε την Ιστορία ενός ήρωα σε 45 σελίδες και την αίσθηση που θα κρατήσει μέρες πως τίποτα δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται με κόπο, όραμα, αίμα, και ιδρώτα.

Δείτε εδώ περισσότερα για το βιβλίο : https://kalendis.gr/product/konstadinos-kanaris/

*Κωνσταντίνος Κανάρης τ΄όνομά μου, Μαρία Ανδρικοπούλου, εκδ. Καλέντης

**https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/

 

 

Τα χρυσά κουπιά της Μαρίας Παπαγιάννη …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

«Υπάρχουν κάποιες στιγμές φαίνεται στη ζωή που μπαίνουν σε άλλη τσεπούλα. Μια τσεπούλα που λέει «θα είμαι μαζί σου για πάντα».

Κι υπάρχουν κάποια βιβλία που δεν θες να τελειώσουν ποτέ γιατί θα χάσεις την μαγεία, την απόλαυση και το ταξίδι ….

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι τα «Χρυσά κουπιά» της Μαρίας Παπαγιάννη. Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί κι έχει τόσα μονοπάτια, νοήματα και περιπέτειες που σταματάς, πας λίγο πίσω, ξαναδιαβάζεις και προχωράς. Για όλους  εμάς που μεγαλώσαμε σε ένα χωριό που ‘χει πολλούς θρύλους και παραδόσεις, που ΄χει νερά και δέντρα ψηλά σαν παραμύθια τούτες οι ιστορίες μας μαγεύουν ακόμα πιο πολύ.

Μυθιστόρημα για εφήβους και για μεγάλους. Ένα βιβλίο για τις ρίζες μας, τις αναμνήσεις, τους εφηβικούς έρωτες, τους πρώτους αποχωρισμούς από την μάννα, το ταξίδι ή μάλλον την αρχή της απότομης ενηλικίωσης. Η αρρώστια και οι συνέπιες στη ζωή των παιδιών κι ο θάνατος που δεν ξέρουν πως να τον δεχτούν ειδικά αν πρόκειται για  αγαπημένο πρόσωπο.  Τα δεδομένα που ανατρέπονται, οι συνθήκες που αλλάζουν, η προσαρμογή σε νέο περιβάλλον και οι ευκαιρίες που προσφέρονται εκεί που όλα νομίζεις πως έχουν τελειώσει. Ο διαφορετικός τρόπος ζωής, οι μικρές κλειστές κοινωνίες με τα μεγάλα μυστικά και τις ανοιχτόκαρδες παρέες. Η  αντιμετώπιση της καθημερινότητας και των δύσκολων καταστάσεων. Το παραμύθι κι ο θρύλος που πάντα «παρηγορεί» και εξάπτει ακόμα  περισσότερο την φαντασία ίσαμε να έρθει η κάθαρση.

«Τις νύχτες στην εξοχή, όταν τα ζώα κι όλα τα άλλα πλάσματα κοιμούνται, μόνο τα δέντρα ξενυχτούν και παρακολουθούν τους ανθρώπους να ζούνε τα όνειρά τους. Από το ψηλό παράθυρο μια ηλικιωμένη βελανιδιά αισθάνθηκε δυο ζευγάρια κοριτσίστικες πατούσες που σκαρφάλωσαν πάνω της. Το ένα κορίτσι κίνησε για τη θάλασσα να συναντήσει τα καράβια και το άλλο καβάλησε ένα άλογο που χάθηκε στο σκοτάδι. Δε συναντήθηκαν στα όνειρά τους κι όμως κοιμόντουσαν αγκαλιά.»

Δυο νεαρά  κορίτσια η Ηρώ και η Λήδα  που θα αναγκαστούν να φύγουν από το άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον απότομα. Η αρρώστια του μπαμπά τους του Ηλία, η εσπευσμένη εισαγωγή του στο νοσοκομείο, η ανάγκη φροντίδας από την μαμά Μάρθα θα τα υποχρεώσει να ζήσουν ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο χωριό ενός άγνωστους και παράξενου παππού. Εκεί θα πρέπει  μόνες να επιβιώσουν με συνθήκες που δεν έχουν συνηθίσει αλλά και με προκλήσεις που δημιουργούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ο κ.Αδραχτάς ο μυστήριος παππούς, ο Τόμας, η Ολίβια με το βιβλιοπωλείο με το ροζ τραπέζι και τις πολυθρόνες που μπορείς να μείνεις και να διαβάσεις με τις ώρες. Ο  Πολύβιος οι δίδυμοι Γιάγκος και Νάκος, ο Βαγγέλης, η γιαγιά Χαρούλα, η Βιργινία… Όλοι πρωταγωνιστές στη ζωή των κοριτσιών, όλοι έχουν κάτι να τους μάθουν, να τα παρηγορήσουν, να τα κάνουν να  ζήσουν έντονα ένα τόσο δύσκολο καλοκαίρι. Ένα ημερολόγιο που βρέθηκε καλά κρυμμένο δεκάδες χρόνια, θα τους αποκαλύψει καλά κρυμμένα μυστικά και συναισθήματα. Θα γίνει αφορμή να μάθουν την ιστορία του τόπου  και της οικογένειάς τους. Επίσης θα  γνωρίσουν την μαμά τους περισσότερο.  Μα πάνω απ’ όλα θα μάθουν για  εκείνο το στρογγυλό δέντρο, μια  μαγική βελανιδιά, τον βασιλιά του δάσους.

«Την έλεγαν καράβι».

«Ποια, τη βελανιδιά;» τσίριξε ο Βαγγέλης χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τη γλώσσα του.

«Ναι, καράβι. Λέγανε πως, όταν γεμίζει το φεγγάρι, τα κλαδιά της γίνονται κουπιά. Ο θρύλος λέει ότι όποιος καταφέρει να καβαλικέψει τα κλαδιά της όταν φαίνονται χρυσά…»

«Αληθινά χρυσά;» ρώτησε πάλι ο Βαγγέλης κι έφαγε μια τσιμπιά από την Ηρώ, που φοβήθηκε πως θα μετάνιωναν οι άλλοι, οι μεγάλοι, που τους πήρανε μαζί.

«Όταν τα κλαδιά της μοιάζουνε χρυσά, όποιος καταφέρει να τα ανέβει θα αποκτήσει δύναμη και μαγικές ιδιότητες».

«Δηλαδή;» Ήταν τώρα η Λήδα που διέκοψε.

«Θα γίνει παντοδύναμος. Θα έχει το ελιξίριο της ζωής».

 

Κι έχει ακόμα τούτο το βιβλίο πολλά από εκείνα τα μαγικά που ξέρει να κάνει η αγάπη. Τα δυο κορίτσια θα γίνουν αφορμή να αλλάξουν πολλά στην ψυχή του παππού. Θα ζήσουν έντονα το καλοκαίρι τους, η Λήδα με το πρωτόγνωρο συναίσθημα του έρωτα για τον Τόμας και η μικρή Ηρώ που θα βρει στο πρόσωπο του Βαγγέλη έναν κολλητό φίλο. Μα πιο πολύ σπουδαίο και σημαντικό είναι πως κατάφερε να κάνει τον παππού της …άνθρωπο ξανά με αισθήματα, με θύμησες, με ζωή.

Κι η βελανιδιά με τα  χρυσά κουπιά θα γίνει φως, θα γίνει σύμβολο τόλμης και ελπίδας. Θα γίνει η αιτία να δεθεί ακόμα πιο πολύ η παρέα και η οικογένεια στο χωριό και θα ανοίξει τις ερμητικά κρυμμένες ψυχές… 

Τέλος θα αφήσει στον αναγνώστη την επιλογή να δώσει την δική του ερμηνεία σε καταστάσεις που δημιουργούν τόσα συναισθήματα και … «θαύματα» και θα υμνήσει για μια ακόμα φορά την αξία της φιλίας.

Κι όπως λέει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου : «… γιατί καταλαβαίνουν πως, αν είναι μαζί, θα το καταφέρουν, γιατί, καμιά φορά, το «μαζί» είναι όλες οι γλώσσες κι οι καιροί».

 

Η Μαρία Παπαγιάννη και πάλι δημιουργεί ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που ξυπνά και δικές μας μνήμες και ταξίδια της φαντασίας γραμμένα αριστοτεχνικά. Γνωρίζουμε όλοι πως η γραφή της εγγυημένα θα μας χαρίσει την πιο μεγάλη απόλαυση στην ανάγνωση και θα μας ταξιδέψει σε αλλοτινούς και αγαπησιάρικους καιρούς.

 

Για τα δέντρα της ζωής μας που γίναν παραμύθια…

 

Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι της Φωτεινής Τίκκου, παραμυθένιο και ταξιδιάρικο…

 

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα και μπείτε στα βιβλιοπωλεία με όποιον τρόπο (click away, click in shop, παραγγελία) κι αναζητείστε το οπωσδήποτε :

 

https://www.patakis.gr/files/1193067.pdf

 

Για παιδιά από 9 χρόνων ίσαμε τα 109 και λίγο παραπάνω!

Δυο χρόνια μάνα… δυο χρόνια!

Της Ελένης Μπετεινάκη 

Πως τα φέρνει έτσι ο καιρός κι η τύχη…

Πριν δυο μέρες μνημόνευα τον πατέρα μου για τον ένα χρόνο που ‘χει πια φύγει απ’ τη ζωή και σήμερα ξημέρωσε άλλη μια δύσκολη μέρα.

Δυο χρόνια μάνα… δυο χρόνια!

Έβρεχε θυμάμαι πολύ εκείνο το μοιραίο βράδυ. Με πυρετό υψηλό και ασυνήθιστο για μένα άκουσα τα χαμπέρια στο τηλέφωνο. Πονούσες πολύ, απότομα και ξαφνικά. Ίσα που σε πήγε ο Αλέκος στο νοσοκομείο. Και πριν καλά καλά καταλάβουμε τι είχες…έφυγες.

Ήσυχα, αθόρυβα, ακούραστα…

Έβρεχε κι όλη την επόμενη μέρα. Ασυνήθιστα καιρικά φαινόμενα λέγαν στις ειδήσεις. Τα μάτια μου δεν στέγνωναν ούτε στιγμή για αυτό δεν το κατάλαβα. Δεν «ένιωσα» τη βροχή ούτε την μέρα της τελετής. Το μυαλό μου είχε κολλήσει πως δεν σε πρόλαβα, δεν ήμουν εκεί την τελευταία στιγμή.

Και δες μάνα, ένα χρόνο μετά την Κυριακή που σου ετοιμάζαμε μνημόσυνο ήρθε πολύτιμο δώρο στα συναπαντήματα σου, συντροφιά σου, ο μπαμπάς μου.

Τι να πω τώρα… Κάποια πράγματα συμβαίνουν έτσι, μαζί, αναπάντεχα, παράξενα και μείς μονάχα σιωπούμε και φέρνουμε στο νου στιγμές, χαμόγελα, χάρες που ζήσαμε κι όμορφα χρόνια.

Έχω πει κι έχω γράψει μάνα για σένα πολλά. Όμως ποτέ δεν είναι αρκετά. Μου λείπει τόσο πολύ η παρουσία σου που ακόμα τα βράδια σχηματίζω τον αριθμό του τηλεφώνου σου στο καντράν… Χαμογελώ πικρά και σε κοιτώ εκεί απέναντι στην μεγάλη φωτογραφία να γελάς, να λάμπεις ολόκληρη κι είναι σαν να μου λες: «Πες μου παιδί μου, ό,τι θες, εδώ είμαι εγώ!». Και παίρνω δύναμη από την αρχοντιά και τη φινέτσα σου που φαίνεται ακόμα και μέσα από μια παλιά φωτογραφία.

Και κάθε φορά που γράφω οτιδήποτε, το διαβάζω δυνατά, να ακούς, και νομίζω πως ακόμα με διορθώνεις, μου δίνεις κουράγιο και χαίρεσαι  για όλα.

Ξέρεις τι θυμήθηκα μαμά σήμερα;

Λίγο πριν φύγεις εκείνη τη σοκολάτα ρόφημα που ήπιαμε μαζί. Βεγγέρα κανονική στις επτά τ΄απόγευμα και μου ‘λεγες εκείνη την φοβερή  ιστορία με το τηλέφωνο. Θυμάσαι τα γέλια μας όταν μου είπες τι είχε γίνει σαν μπήκε πρώτη φορά συσκευή στο μπακάλικο του χωριού; Δεν χόρταινα να σ’ ακούω να μου τη λες κι ας την είχα ακούσει δεκάδες φορές.

Αχ μάνα αχ…

Να ξέρες πόσα πράγματα γίνανε από την χρονιά που έφυγες… Όμως την υπόσχεσή μου την κράτησα, θα δεις πολύ σύντομα και ξέρω πως θα χαρείς όσο κανένας άλλος!

Άλλαξε ο κόσμος ολάκερος μάνα…

Να ρωτάς τον μπαμπά μου του΄πα όλα τα νέα προχθές, θα σου τα πει…

Η Μαρίκα Δοκιμάκη* ήταν μια αρχόντισσα του τόπου και της ψυχής μου κι «έφυγε» στα 92 της χρόνια, πλήρης ημερών, στις 16 Φεβρουαρίου 2019, το ξημέρωμα. Ήταν για μένα δεύτερη μάνα μου, λατρεμένη και πολύτιμη!

*https://www.patris.gr/2019

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 16 Φεβρουαρίου 2021 :εδώ!

 

Κυρία, είναι αρρώστια ο έρωτας;

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Ίσως πολλοί από σας να το ξέρετε τούτο το κείμενο.

Πρόπερσι το έγραψα με αφορμή  την μέρα των ερωτευμένων. Κι είναι για μένα από τα πιο σημαντικά αναγνώσματα και για αυτό σας το θυμίζω ξανά. Και ξανά και πάλι  κι ίσως για πάντα. Είναι το τελευταίο κείμενο που διάβασα στην δεύτερη μου μάνα, την κυρία Μαρίκα μας,  πρόπερσι ένα βαρύ χειμωνιάτικο βράδυ, βεγγερίζοντας… Κι ύστερα δεν πρόλαβα να της διαβάσω τίποτε άλλο. Δυο μέρες μετά έφυγε…Πλήρης ημερών, είπαν οι άλλοι! Κενό ανεκπλήρωτο για μένα, για μας. Καθημερινή η απουσία κι η παρουσία της στην ψυχή μας…

Και πέρυσι στις 14 του Φλεβάρη, μόλις κι είχε δημοσιευτεί το κείμενο και το διάβαζα κι εγώ κτύπησε το τηλέφωνο… Έτρεξα δίπλα στον μπαμπά μου που έτσι ξαφνικά είχε αποφασίσει τούτη τη μέρα να σημαδέψει για πάντα την ψυχή μου. Έφυγε μια ώρα μετά κι ευτυχώς πρόλαβα να του πω πόσο πολύ τον αγαπούσα και να το καταλάβει και να μου πει …Κι εγώ!

Γι αυτό σας το φωνάζω για μίαν ακόμα φορά : Πείτε «σ΄ αγαπώ!» Είναι δωρεάν τούτες οι λέξεις και φωνάξετε της κι εσείς πολύ δυνατά και σήμερα και αύριο και συνέχεια στους ανθρώπους σας με αφορμές γιορτές σαν τη σημερινή αλλά και χωρίς λόγο.Έτσι επειδή το νιώθετε….

«Τα θυμάστε τα λευκώματα των εφηβικών μας χρόνων; Που η πιο βασική ερώτηση που όλοι καρδιοχτυπούσαμε  τι θα γράψουν οι … αγαπημένοι μας ήταν αυτή: Τι σημαίνει αγάπη; Ή  τι σημαίνει έρωτας; Και καρδιοχτυπούσαμε να επιστρέψει το «μαγικό μ» τετράδιο να δούμε τι γράψανε, για ποιον!

Το παίξαμε κι εμείς αυτό το « παιχνίδι » με πολύ μικρά παιδιά…. Μπήκαμε σε ένα κατακόκκινο λεωφορείο, εκείνο της Αγάπης, βάλαμε βενζίνη από νεραϊδόσκονη και πετάξαμε …στα σύννεφα. Ο οδηγός του έδινε παραγγέλματα κι εμείς αφήσαμε την φαντασία να βλέπει απ’  το παράθυρο την χώρα  του Έρωτα, τη μαγική!

Ένα δάσος γεμάτο καρδουλόδεντρα συναντήσαμε πρωτ΄απ΄όλα … Κι ύστερα στρίψαμε δεξιά κι είδαμε σοκολατόδεντρα, καραμελόδεντρα και στο βάθος  ένα  τεράστιο βιβλιόδεντρο. Κι ύστερα όπως πήγαμε να φρενάρουμε …την Αγάπη, εκείνη αρρώστησε βαριά! Μα υπάρχει φρένο στα συναισθήματα;  Ένας γιατρός που ξέρει καλά από καρδιές ήρθε με το ασθενοφόρο της Συγνώμης , ο Αγαπογιατρός που σπούδασε στο μεγάλο πανεπιστήμιο της Αγκαλιάς και έδωσε μια κουταλιά σιρόπι εκλεκτό φτιαγμένο με μια μαγική συνταγή:

 «10 Φιλιά, 10 αγκαλιές, 20 κουβέντες…1 κουταλάκι γλυκού σοκολάτα με γεύση φράουλας  και  πιάσιμο χεριού σφιχτά! » Και να την επαναλαμβάνει συχνά ό ασθενής για να μην πάθει ποτέ ξανά …αρρώστια!

Κι ύστερα μάθαμε πως γιόρταζε η Αγάπη και ένα τεράστιο πάρτι στήθηκε στη μέση μέση της Χώρας της Φαντασίας  και της Χαράς, να νοιώσει μοναδική, να γίνει καλά και...

Μην ακούσω γκρίνια πρωί πρωί…

Δεν είναι δικός μας Άγιος, είναι εμπορική γιορτή, όλα τα κιτς θα έρθουν στη φόρα, τα γλυκανάλατα, τα κατακόκκινα… Όχι, τίποτα δεν θέλω ν ακούσω  άπ΄ όλα αυτά.

Έρωτας είναι παιδιά, έρωτας, που έχει γιορτή, μια, δυο φορές  το χρόνο, ελληνική, ξενόφερτη, μα ποιος νοιάζεται. Αφορμή είναι για θύμηση, για αγκαλιά, για χαρά, αφορμή για λέξεις που δεν λέγονται συχνά, για συναισθήματα που επιτέλους εκφράζονται έστω και με χίλια δυο  «μπιχλιμπίδια». Και βέβαια να τον γιορτάστε κι εσείς , εσείς που σνομπάρετε ή δεν πολυπιστεύετε  σε «τέτοια». Ένα έχω να σας πω:

Ερωτευτείτε,  ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε…

Κι είναι ο έρωτας που θα ΄πρεπε  να ΄ναι το πρώτο θέμα της κάθε μέρας γιατί εκείνος είναι  που μας κάνει να πετάμε στα σύννεφα, στο όνειρο, να έχουμε δύναμη για να καταφέρουμε τα πάντα. Είναι εκείνος που φέρνει χαμόγελα, ομορφιά που φαίνεται σε κάθε πρόσωπο, αγκαλιές, φιλιά, …ζωή. Ναι, αυτό γιορτάζει  η ζωή που δεν κοιτά χρόνια, τάξεις, χρώματα και ασχήμια. Είναι εκείνος  ο μικρός Θεός που μας κάνει ακούραστους, δυνατούς και γεμάτους ενέργεια.

Ε,ναι λοιπόν θα τον γιορτάσουμε και σήμερα και αύριο  και όποτε μας κάνει κέφι. Γιατί είναι σχεδόν τσάμπα , αφορολόγητος και πολύ πολύ γλυκός. Χωράει μέσα σε μια κουβέντα, σε μια ματιά, σε ένα φιλί, μίαν αγκαλιά, σε μια σοκολάτα, σε ένα λουλούδι, σε ένα βιβλίο, σε …μια ολόκληρη στιγμή.

Και φυσικά θα δουλέψουν κάποιοι για αυτή την γιορτή. Όπως δουλεύουν άλλοι σε κάποιες άλλες. Και φυσικά νοιώθω  κι εγώ, να νοιώθετε κι  σεις  και να τα  θέλετε όλα και πολύ. Γιατί ο έρωτας δεν είναι τσιγκούνης, απλόχερα χαρίζεται, ολότελα σκορπιέται. Ούτε εκπτώσεις, ούτε συμβιβασμούς. Ούτε πρέπει, ούτε μη. Να λαχταράς  να δεις τον άλλο, να καίγεσαι  γιατί  μόνο τότε υπάρχεις, δημιουργείς, ανυψώνεσαι. Και να το λες, να το εκφράζεις με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή γιατί είναι όμορφο συναίσθημα, το πιο όμορφο και το εύθραυστο!

Και βέβαια θέλει δώρα, και γλυκά και λουλούδια και εσώρουχα. Και βέβαια θέλει ποίηση γιατί ο ερωτευμένος είναι από μόνος του ποιητής.

Έρωτας λοιπόν, έρωτας είναι η αιτία των πάντων. Κι είναι  εδώ, πάντα, επίκαιρος και πάντα αναγκαίος  και απλά θέλει διάθεση …λίγο.

Θέλει το κόκκινο  της φωτιάς, του τριαντάφυλλου, το ροζ από τα σύννεφα του ηλιοβασιλέματος, το χρυσό της λάμψης από το φως και το …καφέ της σοκολάτας που όπως λέει κι ένας μαθητής μου σε μαθαίνει να αγαπάς γλυκά.

Και διαβάσαμε πάλι εκείνο το μαγικό βιβλίο με αφορμή την άλλη σπουδαία  γιορτή, τη σημερινή!

Book Giving Day τη λένε κι είναι νεογέννητη στη χώρα   μας, σχεδόν. Κι έχει σαν σύνθημά της να μοιράσεις βιβλία στα παιδιά γιατί  και το βιβλίο είναι …έρωτας!

Μα τι είναι  αλήθεια ο Ερωτευμένος , ρώτησε ένα αγοράκι κι έβαλε την ίδια στιγμή το χέρι του μπροστά στο στόμα να κρύψει ένα μικρό γελάκι που του…ξέφυγε! Είναι ο Ερνέστος*  του βιβλίου που δεν ξέρει πώς να το πει στη Σαλώμη που συνέχεια της τραβάει τα μαλλιά και της βγάζει τα γυαλιά επίτηδες.

-Είναι άτσαλος, κυρία,  ο Ερωτευμένος;

Και λένε πως πέφτεις σαν ξερός όταν τον συναντήσεις, όμως στο βιβλίο μας  η Σαλώμη έπεφτε ξερή από τον πόνο απ΄ το ποδήλατο! 

-Πονάει, κυρία, ο έρωτας καμιά φορά;

- Ερωτευμένοι κυρία υπάρχουν  μόνο στα παραμύθια;  Οι βασιλοπούλες περιμένουν τους πρίγκιπες  με τα σπαθιά και τα ακόντια και τους δράκους που τους σκοτώνουν για να τις σώσουν!

-Είναι αλήθεια ή ψέματα, κυρία, ο έρωτας;

- Μπα, κυρία, ο μπαμπάς και η μαμά λένε πως έρωτας είναι κάποιος τρελός, ή  ντροπαλός που γίνεται κατακόκκινος σαν ντομάτα ή ένας υπνωτισμένος που δεν βλέπει καθαρά!

Κι η φωτιά που καίγεται σαν κεραυνός;

-Τι σημαίνει κυρία κεραυνοβόλος έρωτας;

- Είναι βροχή, καταιγίδα ο  έρωτας;  …

-Ξέρω, ξέρω κυρία, ο ερωτευμένος πρέπει πάντα να κρατάει  μια ομπρέλα και μάλιστα κατακόκκινη.

H γιαγιά είπε πως ερωτευμένος είναι κάποιος που κάτι έχει στην καρδιά!

- Κυρία, είναι αρρώστια ο έρωτας;

Το βρήκα κυρία. Ερωτευμένοι είναι μόνο οι μεγάλοι , η μαμά, ο μπαμπάς αλλά κι εγώ γιατί είμαι μεγάλος και αγαπώ πολύ την Νίκη και θα την παντρευτώ.

-Κάθε πότε συμβαίνει κυρία; Πάντα, πέντε λεπτά, μια ζωή;

Όνειρο είναι ο έρωτας, γιατί η μαμά είπε στον μπαμπά πως κατοικεί στα σύννεφα μόλις της  πει πως την αγαπά!

-Και αν είναι άγγελος ο έρωτας, κυρία;

-Θα ΄ρθει μόνο τα Χριστούγεννα μαζί με το αστέρι του μικρού Χριστού!

Ε…το γράφουν και τα βιβλία: Ερωτευμένοι είναι αυτοί που κρατιούνται χέρι χέρι, που αγκαλιάζονται  συχνά, που φιλιούνται και …που κάνουν μωρά! Χιχιχι!

Αυτός είναι ο έρωτας στα παιδιά… δεν διαφέρει και πολύ σε μας τους μεγάλους.

Το λέω, λοιπόν ξανά και θα το λέω όσο ζω: Ερωτευτείτε, γιατί χανόμαστε. Γιατί η ζωή περνάει κι αυτό που μένει είναι μια καλή στιγμή, μια καλή ανάμνηση, μια αγκαλιά που σε κάνει να γεμίζεις τις μπαταρίες και να προχωράς. Να το γιορτάσετε σήμερα με κάθε τρόπο. Πείτε «σ΄ αγαπώ», είναι δωρεάν. Χαρίστε κάτι, οτιδήποτε κι ας ξοδευτείτε …λίγο. Μην ντρέπεστε και να το πείτε σε όλους όσους χλευάσουν σήμερα τον  Άγιο Βαλεντίνο… Μια χαρά Άγιος είναι αυτός, ο πιο αγαπητός και ο πιο …κοκκινορόζ!

Άντε γεμίστε τώρα με καρδιές τα inbox, τα κοινωνικά δίκτυα, το ταίρι σας αλλά βασικά τη ζωή σας γιατί αυτή είναι η αλήθεια μας!

Εγώ από χθες έβαλα μπουγάδα με ανεξίτηλα χρώματα στις καρδιές και τις άπλωσα στον αέρα και στον ήλιο να στεγνώσουν, με μεγάλη προσοχή, γιατί κάποιες φορές «λερώνονται» ή θέλουν φρεσκάρισμα… »

Να αγαπάτε πολύ και χωρίς φόβο!

Χρόνια μας πολλά!

(*Με αφορμή το βιβλίο: ο Ερωτευμένος της Ρεμπέκας Ντότρεμερ απ ‘ όπου είναι και οι περισσότερες εικόνες)

 

Αφιερωμένο λοιπόν στη μάνα της ψυχής μου, στην κυρία Μαρίκα μας …

Και στον μπαμπά μου που τώρα εκείνη είναι τα μάτια του και τον προσέχει!

Η «αγάπη» πρωταγωνιστής …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Θέλετε να μάθετε τι είναι η αγάπη; Νομίζετε πως ξέρετε; Τότε τι χρώμα έχει, τι γεύση; Φοβάται, τελειώνει, χαρίζεται; Κι ο δρόμος της είναι μακρύς, ίσαμε που φτάνει; Ποτέ τη συναντάς; Ή μήπως κρύβεται μέσα σε ένα τεράστιο εργοστάσιο λέξεων;

Το μεγάλο εργοστάσιο των λέξεων, Agnes de Lestrade, εικ: Valeria Docampo, εκδ. Ερευνητές

Φανταστείτε μια χώρα, παράξενη,  όπου υπάρχει ένα πολύ μεγάλο εργοστάσιο, αυτό των λέξεων το οποίο δεν σταματά την λειτουργία του ποτέ. Για να αγοράσεις τις λέξεις θα πρέπει να τις καταπιείς πρώτα κι ύστερα θα μπορείς να  τις προφέρεις. Η ποικιλία του σε γλώσσες και λέξεις είναι απέραντη. Υπάρχουν λέξεις που αξίζουν πάρα πολλά «χρήματα» κι άλλες που δεν είναι καθόλου ενδιαφέρουσες. Την Άνοιξη που είναι περίοδος εκπτώσεων μπορείς να τις βρεις σε μεγάλη προσφορά. Κι έχει πολύ πλάκα σαν τα παιδιά προσπαθούν να τις πιάσουν με τις απόχες τους όταν αυτές καμιά φορά πετούν στον αέρα.

Μια μέρα ο Φιλέας που είναι ερωτευμένος με την Κυβέλη έπιασε τρεις λέξεις. Πολύτιμες για κείνον που θέλει να τις κάνει δώρο στην αγαπημένη του. Ήθελε να της πει «Σ’ αγαπώ» αλλά τούτες οι λέξεις είναι πανάκριβες κι εκείνος δεν έχει τόσα πολλά χρήματα στον κουμπαρά του.

Στη απόχη έπεσαν οι : κεράσι, σκόνη, καρέκλα…

Κι ο Ορφέας πρέπει να βρει τρόπο μόνο με αυτές τις τρεις να εκφράσει τα συναισθήματά του. Δύσκολο να συναγωνιστεί τον πολύ «πλούσιο» Ορέστη που μπορεί να αγοράσει όσες θέλει…

Μια κατακόκκινη ιστορία αγάπης γραμμένη από την Agnes de Lestrade που ΄ναι κλεισμένη σε σιωπές, σε χαμόγελα, σε τέσσερις μόνο λέξεις που μπορεί να μην είναι οι κατάλληλες, είναι όμως ειπωμένες με ψυχή, με πάθος, με πίστη και με προσμονή.

Κι είναι οι πράξεις  κι η χημεία του έρωτα που καθορίζουν  τι είναι σημαντικό, ακριβό, πολύτιμο κι όχι η φλυαρία, η εντυπωσιακή και μακροσκελής επίδειξη του κάθε ενδιαφερόμενου.

Ένα παιχνίδι είναι τούτο το βιβλίο. Μια ιστορία γεμάτη φαντασία και αλήθειες. Λέξεις που αποκτούν ιδιαίτερο νόημα και μας κάνει πολύ πιο προσεκτικούς στην προσφώνησή τους.  Χρώμα και μαγικές εικόνες από την Valeria Docampo.

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Για την πίστη στον εαυτό μας και τις ικανότητές μας.  Για την έκφραση και τον τρόπο των  ελιγμών σαν τα εφόδια μας είναι …λίγα. Ένα βιβλίο ψυχής κι αγάπης.

Δείτε εδώ περισσότερα κι αναζητείστε το : https://www.greekbooks.gr/to-megalo-ergostasio-ton-lexeon.html

Για παιδιά από τεσσάρων χρόνων

Ο δρόμος για την αγάπη, Μαρία Παπαγιάννη, εικ; Λουΐζα Καραγεωργίου, εκδ. Πατάκη

Η Εύα είναι μια μικρή σκαντζοχοιρίνα που ζει έξω από τον φράχτη ενός μεγάλου αγροκτήματος. Κάθε πρωί λέει σε όλα τα ζωντανά «καλημέρα» και τρέχει να συναντήσει τον ήλιο. Και χαίρεται, και μαθαίνει, και τριγυρνά και νιώθει την ομορφιά του κόσμου. Μόνο σαν ό ήλιος πάει να κοιμηθεί και τα ζώα στο δικό τους σπιτικό, θυμάται τα λόγια της μαμάς της.

«Μην ξεχαστείς, Εύα. Μην τεμπελιάσεις και συνηθίσεις. Πρέπει να βρεις τον δικό σου δρόμο, τον δρόμο για το δικό σου σπίτι.»

Κι όταν η Εύα ένιωσε δυνατή και σίγουρη πως μπορούσε να τα καταφέρει ξεκίνησε το δικό της ταξίδι, να βρει όλα όσα είχε ακούσει, είχε πεθυμήσει κι ονειρευότανε. Γιατί η ψυχή της ήθελε πολύ πια  να βρει το δρόμο της, το αποκούμπι, τον τόπο της, το μοναδικό δικό της γαλάζιο λιβάδι …

Κι ήταν μακρύς ο δρόμος και σχεδόν μοναχικός και κανείς δεν μπορούσε να της πει που θα έφτανε, που θα σταματούσε! Ίσαμε εκείνη τη στιγμή που άκουσε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά και τα αγκάθια της να μην βολεύονται πια στην άκρη του φράχτη…

Που αρχίζει ένα ταξίδι και πως τελειώνει αγαπημένη όλων μας Μαρία Παπαγιάννη; Πως να γνωρίσεις την αγάπη, και που να ψάξεις να τη βρεις; Κι όταν την βρεις τι κάνεις; Νιώθεις πως όλος ο κόσμος, το σπίτι,  όλα όσα ονειρευτείτε είναι ακριβώς εκεί. Πως πατρίδα σου είναι δυο καστανά ή γαλανά μάτια και πως δεν έχει πιο πέρα ή πάνω ή αλλού….

Ο δρόμος προς την ενηλικίωση… Ο δρόμος της αγάπης.

Η διαδρομή προς την ωριμότητα και την αναζήτησης της ψυχής, του οράματος, της δικής μας οικογένειας. Τα όνειρα κι οι υποσχέσεις που πρέπει να ακολουθούμε πάντα και να μην μας εμποδίζει τίποτα και κανείς να τα πραγματοποιήσουμε. Κι όταν φτάσει η στιγμή που συναντούμε το άλλο μισό της ζωής μας, όλος ο κόσμος φαντάζει όμορφος, ολοκληρωμένος και …γαλάζιος.

Όμορφη ιστορία, τρυφερή και γλυκιά. Μονοπάτια, πορείες και ταξίδια ζωής. Συναισθήματα κι επιθυμίες που σηματοδοτούν το νόημα της ύπαρξης.  Για την ανάγκη του να ανήκεις κάπου και να προσπαθείς να φτάσεις το όνειρό και τον προορισμό σου.

Με πολύ όμορφη επίσης  εικονογράφηση από την Λουΐζα Καραγεωργίου με εικόνες που θυμίζουν μια καλογυρισμένη ταινία.

Βρείτε το εδώ : https://www.patakis.gr/product/643135/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/O-dromos-gia-thn-agaph/

Για παιδιά από τεσσάρων χρόνων

Τι είναι η αγάπη; Λίνα Σωτηροπούλου, εικ: Ντανιέλα Σταματιάδη, εκδ. Μεταίχμιο

Σ΄αγαπάω κάθε μέρα… Γιατί τι είναι η  αγάπη; Τι χρώμα άραγε έχει; Μυρίζει;  Έχει γεύση είναι κρύα ή ζεστή; Μπορούμε να τη δούμε; Μας μιλάει ; Την έχει ακούσει κανείς;

Τελειώνει ποτές η αγάπη; Φοβάται; Και αν φύγει κάποιος μακριά εκείνη τι κάνει; Κι ως πότε θα υπάρχει;

Από τα πιο τρυφερά και αληθινά βιβλία που έχουν γραφτεί για παιδιά με θέμα τους την αγάπη. Η Λίνα Σωτηροπούλου σε ένα διάλογο με τον εαυτό της, ένα παιδί και …την ίδια την αγάπη. Όλα  όσο θα μπορούμε να ρωτήσει ένα παιδί για την αγάπη για να σιγουρευτεί πως υπάρχει, για να την ορίσει και να την καταλάβει.

Ένα βιβλίο που αφήνει ελεύθερη την φαντασία που δημιουργεί ένα σωρό εικόνες και απόψεις… εικονογραφημένο απίστευτα και μοναδικά από την Ντανιέλα Σταματιάδη με πολύ ζωντανά χρώματα και  σκίτσα, όπως ταιριάζουν στους πρωταγωνιστές της αγάπης.

Κι αν το βιβλίο δουλευτεί μέσα στην τάξη( αυτά που θα διαβάσετε είναι από την δική μας **) τότε θα καταλάβεις πως το χρώμα της αγάπης είναι βαθύ κόκκινο, φούξια και πολύχρωμο… Πώς μυρίζει σαν τριαντάφυλλο που έχει γεύση καραμέλας, μελιού, σοκολάτας τούρτας παγωτού, φράουλας μαρμελάδας της γιαγιάς και γλειφιτζουριού από μήλο. Η αγάπη δεν μιλάει πολύ λέει όμως κάθε μέρα «Σ΄αγαπώ» και το λέει πολύ δυνατά. Και μας χαρίζει απλόχερα φιλιά κι αγκαλιές. Τελειώνει μόνο σαν έρχεται ο χειμώνας  και την τρομάζει πολύ ο πόλεμος, τα σπαθιά, ο φόβος, η λύπη, ο θυμός και μια μεγάλη νυχτερίδα.

Και αν θέλετε να δείτε λίγα περισσότερα για το βιβλίο που αγαπήσαμε πολύ όλοι μας δείτε εδώ : https://www.metaixmio.gr/el/products/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7

 

Αν θέλετε να ανακαλύψετε κι άλλα παιδικά βιβλία με θέμα την αγάπη, πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2018/02/blog-post_90.html

** 10^ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου