Μια Μεγαλοδευτέρα… Μια φορά κι έναν καιρό!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μου λείπει ο ασβέστης της αυλής, η μυρωδιά, το άχνισμά του μέσα στο βαρέλι του χωραφιού μας. Όλη την  «Kουφή  Εβδομάδα» τον ανακατεύαμε με ένα μεγάλο ξύλο να μην πήξει και την Παρασκευή που ΄χαν σωπάσει ακόμα κι οι Χαιρετισμοί, βάναμε μπροστά με τις μπαντανόβουρτσες. Όλα έπρεπε να ασπριστούν. Πεζούλια, πεζοδρόμια ,στην άκρη άκρη τους και δέντρα ίσαμε τη μέση του κορμού τους. Εγώ, συνήθως, έβαφα την μανταρινιά, γιατί ήταν χαμηλά τα κλαδιά της και δεν μπορούσε η γιαγιά να περάσει από κάτω τους…

Στο περιβόλι της το μοναδικό που μοσχοβολούσαν  τα ανθάκια της λεμονιάς πιο πολύ από όλα. Κι είχε κι εκείνες στις κότες που μαζεύαμε με πολύ ευλάβεια τα αυγά τους όλη την εβδομάδα για να τα βάψουμε την Μεγάλη Πέμπτη.

-Να προσέχετε που πατάτε, φώναζε η γιαγιά! Τα μαϊντανά μου και τα μάτια σας!

Τα καμάρωνε και τα πρόσεχε γιατί τα φυλλαράκια τους μπαίνανε πάνω στα τσόφλια των αυγών κι ύστερα τα τυλίγαμε σφιχτά σε νάιλον κάλτσες, παλιές, να αποτυπωθεί το σχέδιο με την μπογιά σαν τα ρίχναμε μέσα στην κατσαρόλα … Ακόμα έτσι βάφω τα  αυγά μου!

Και το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων, κόβαμε τα άνθη της λεμονιάς της, να τα πλέξουμε μεγάλες γιρλάντες να τα πάμε στον Άγιο Νικόλαο, στην μεγάλη εκκλησιά, για τον…Νυμφίο  που θα ερχόταν εκείνη τη βραδιά. Χρόνια μου πήρε να καταλάβω τη λέξη, αλλά έπλεκα με πολλή όρεξη, γέμιζα καλύτερα τη δική μου κολαϊνα, γιατί θα ήταν τιμή να μπει πάνω σε εκείνη την εικόνα που θα περιφερόταν μετά στην αυλή της εκκλησίας.

Κι όλα αυτά τα πρώτα νοικοκυρέματα, κορυφώνονταν την Μεγάλη Δευτέρα το πρωί…Κάτασπρη  από τον ασβέστη όλη η γειτονιά, μέχρι το μεσημέρι που θα αρχίζανε οι μεγάλες ετοιμασίες για τα γλυκά  όλου του σογιού στην γνωστή σε όλους μας πια, Απάνω Κουζίνα!

Τούτες οι μέρες είναι γεμάτες θύμησες κι αναμνήσεις. Να φταίει που ‘ ταν προχθές τα συναπαντήματα από το φευγιό  της αγαπημένης μου γιαγιάς Ελένης; Να φταίει το Πάσχα, η κατάνυξη, που λένε των ημερών;  Σήμερα θα σταθώ σε εκείνα που γεμίζανε τις μέρες των διακοπών μας σαν  κλείνανε τα σχολεία κι εμείς είχαμε χρόνο άπλετο να γνωρίζουμε τη ζωή και τον κόσμο. Πρώτη πρώτη μας ασχολία, όταν δεν είχαμε κάτι να κάνουμε από τις οδηγίες της  γιαγιάς, ήταν να φορέσουμε τα κοντοπαντέλονα, και τα κοντομάνικα μπλουζάκια μας,  να δείξουμε πως ήρθε η Άνοιξη. Μάχη γινότανε, για τη γνωστή ζακέτα. Κι ύστερα, πάντα κρυφά από τη μαμά που ήθελε να νηστεύουμε  όλη την Μεγαλοεβδομάδα πηγαίναμε στο φοβερό ψυγείο παγωτών του Προέδρου, στο καφενείο των Σχολείων, να πάρουμε εκείνο τον πύραυλο της ΕΒΓΑ, τον τεράστιο να γεμίσουνε τα χείλη και τα μάγουλα από το κακάο και τη γλυκασά.

Θυμάμαι που αφήναμε τα ποδήλατα μόνα τους στο μεγάλο πεζοδρόμιο και ξεχνιόμασταν ώρα πολλή μέσα στo καφενείο, μέχρι να διαλέξουμε…

Δεν φοβόμασταν τίποτα και κανέναν. Όλα και πάλι θα ήταν στο ίδιο σημείο που τα αφήναμε…

Τ’  απογέματα με έπαιρνε ο μπαμπάς μου στο μαγαζί. Τι ομορφιά, τι πολύχρωμο μελίσσι ο κόσμος όλος. Καρέ καρέ μου ΄ρχονται εικόνες από ανθρώπους που πια δεν υπάρχουν αλλά το χαμόγελό τους είναι  για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Τραγιάσκες, καπέλα, ομορφοστολισμένοι άνθρωποι και οι γυναίκες με ένα χαρτάκι στο χέρι με  όλα τα χρειαζούμενα. Πάντα πίσω από τον μεγάλο πάγκο εγώ, δίπλα στο κουτί με τον φρεσκοκαβουρντισμένο καφέ και το μεγάλο καλάθι με τα αυγά. Το παντοπωλείο μας ξεχείλιζε πράγματα και μυρωδιές κι ήταν κι εκείνες οι λάμπες της οροφής που καίγαμε από νωρίς που σε μετέφερναν σε ένα κόσμο αλλιώτικο.  Αγαπημένη ασχολία να «παίζω» με τα σταθμά, έτσι τα λέγαμε τα σιδερένια μετρήματα της μικρής ζυγαριάς. Κανέλα, σόδα, αμμωνία (10 δράμια έγραφε συνήθως η συνταγή για τα τσουρεκάκια από την κάθε μαγική σκόνη). Κι είχε μικρά σακούλια ο μπαμπάς μου, χάρτινα και πλαστικά και σέσουλες που χωρούσαν ίσα ίσα να περάσουν μέσα τους το πολύτιμο μυρωδικό. Βασίλειο ο κόσμος τούτος. Το δικό μου κουκλόσπιτο, το αληθινό. Ζοριζόμουνα λίγο με τα πιο βαριά, βούτυρο, αλεύρι και ζάχαρη αλλά με είχαν μάθει να τα καταφέρνω και να υπολογίζω ακριβώς τις ποσότητες. Τα μαθηματικά με βιωματικό τρόπο, στην καλύτερη πρακτική τους άσκηση. Και συνεχιζόταν αυτό όλες τις μέρες των διακοπών. «Δούλευα» όλα τα απογέματα και το πιο σπουδαίο ήταν το μεγάλο Σάββατο που έπαιρνα το χαρτζιλίκι μου ή κατά άλλους μεροκάματο, ένα ολόκληρο πενηντάδραχμο! Ήμουν τόσο πλούσια και  το εξαργύρωνα σιγά σιγά. Αγοράζοντας σαν αρχή,  την νεοφερμένη Μανίνα από το περίπτερο του κυρ Ηλία (άλλος μαγικός τόπος) και…και καψούλια παρακαλώ, για το μικρό μου πιστολάκι, το κατάμαυρο, για το βράδυ της Ανάστασης.

-Δεν είσαι ΄συ κορίτσι, έλεγε ο πατέρας μου!

Κι εγώ έσκυβα το κεφάλι κι έχωνα όσο μπορούσα πιο βαθιά στην αδύνατη μέση μου, το παιχνίδι μου. Τα κατακόκκινα πλαστικά καψούλια να στρίμωχνα στην τσέπη και καμάρωνα  που με τέτοια εργαλεία, θα μπορούσαν να με δεχτούν και στην παρέα των αγοριών, τα μεγαλύτερα παιδιά. ( Μην ανησυχείτε, δεν μου έμεινε η συνήθεια των όπλων, ούτε έπαθα κάτι μη αναστρέψιμο από αυτό το έθιμο, που τότε πραγματικά ήταν αθώο).

Όμως επιστρέφω και πάλι στην αυλή της γιαγιάς μου με τις απίστευτες μυρωδιές και προσπαθώ να μην ξεχάσω εκείνες στους κουκουναρές, που μας έπλεκε, και  που πια δεν υπάρχουν. Τα δικά μας  ψωμιά με το κόκκινο αυγό στη μέση και το μονόγραμμα μας στην κάτω μεριά για να μην μπερδευτούν και δεν πάρουμε τη σωστή, τη μελετημένη.

Πόσα χρόνια, περάσανε γιαγιά από τότε που έφυγες; Δεκαοκτώ  μου θύμισε η μαμά. Σίμωνε και τότε το Πάσχα κι εγώ υποσχέθηκα να μην ξεχάσω τίποτα και να τα γράφω. Κάθε χρόνο και κάτι…

Θυμάσαι γιαγιά; Με κρατούσες από το χέρι  και ανηφορίζαμε το στενό του Αϊ Νικόλα, τη Μεγαλοδευτέρα, κρατώντας στο άλλο σου χέρι, την καλή σου τσάντα, την μαύρη την δερμάτινη, με τη βεντάλια και τη Σύνοψη μέσα της. Μ΄ ανέβαζες στο στασίδι σου  και μου έλεγες  να μη μιλώ ίσαμε να τελειώσουν όλα…. Μου δίνες και τη Σύνοψη να διαβάζω εγώ που ήξερα τα γράμματα και ας πήγαινα στην Α΄ Δημοτικού….

Καλή Ανάσταση σε όλους μας….

(Συνεχίζεται…)

* Ελένη Μπετεινάκη, Λόγια του αέρα, υπό έκδοση

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 22 Απριλίου 2019 : https://www.patris.gr/2019/04/22/mia-megalodeytera-mia-fora-ki-enan-kairo/ 

Γιατί φέρνει ένας λαγός… τα αυγά το Πάσχα;

Στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Γιατί φέρνει αλήθεια ένας λαγός τα αυγά το Πάσχα σε πολλές χώρες του κόσμου;

Πως ξεκίνησε τούτο το έθιμο και πόσο παλιό είναι;

Τι συμβολίζει ο "πασχαλινός" λαγός;

Πως γεννήθηκε ο σοκολατένιος λαγός και πως επικράτησε ως τις μέρες μας;

Αυτά κι αλλά πολλά μας αφηγείται η Ελένη Μπετεινάκη με συντροφιά τον Πέτρο έναν λαγό που λατρεύει το κόκκινο χρώμα!

Ακούστε το εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=PE_S8Nz0pC8

Πάμε να δούμε έθιμα που  έχουν τις ρίζες του στον Μεσαίωνα.

Τότε, η Μεγάλη Πέμπτη, ήταν και η τελευταία μέρα του τρέχοντος οικονομικού έτους. Έτσι οι ακτήμονες αγρότες έπρεπε την ημέρα αυτή να αποδώσουν στους γαιοκτήμονες έντοκα το ενοίκιο για τη γη που χρησιμοποιούσαν, πράγμα που τις περισσότερες φορές γινόταν σε είδος δηλαδή με τρόφιμα. Επειδή λόγω της νηστείας που είχε προηγηθεί είχαν μαζευτεί πολλά αυγά, οι αγρότες τα έβραζαν και πλήρωναν με αυτά τους τόκους. Μαζί με τα αυγά έδιναν πολλές φορές στους γαιοκτήμονες αφέντες τους και λαγούς, που είχαν σκοτώσει σαν κυνήγι στα χωράφια τους. Έτσι προέκυψε ο συνδυασμός «αυγά και λαγός», ο οποίος εδραιώθηκε με τον καιρό στη συνείδηση των ανθρώπων.

Τον 17ο αιώνα οι ενήλικες άρχισαν να διηγούνται στα παιδιά πως τα αυγά τα έφερνε …”ο πασχαλινός λαγός”. Ωστόσο για ένα μεγάλο διάστημα ο λαγός δεν ήταν ο μοναδικός προμηθευτής αυγών. Ανταγωνιστές του ήταν οι αλεπούδες, οι πελαργοί και οι γερανοί.

 Όλα αυτά τελείωσαν βέβαια οριστικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ήρθε η σειρά των σοκολατοποιιών  ν’ ανακαλύψουν το ζωάκι με τα μεγάλα αυτιά και τα στρογγυλά μάτια. Παρήγαγαν λοιπόν την περίοδο του Πάσχα μόνο σοκολατένιους λαγούς, φροντίζοντας ώστε μέχρι σήμερα τα αυγά να τα φέρνει ποιος άλλος; Ο λαγός!

Ο λαγός συμβολίζει στον χριστιανισμό την σβελτάδα, την εγρήγορση, την τύχη, την γονιμότητα. Έτσι την Κυριακή του γερμανικού Πάσχα είναι αυτός που φέρνει τα σοκολατένια αυγά, παλαιότερα ζωγραφισμένα ή απλώς βαμμένα με κόκκινη ή μπλε μπογιά. Σε ορισμένες περιοχές της Γερμανίας τα πασχαλινά αυγά και ασφαλώς και τα σοκολατένια τα φέρνει η αλεπού (Βεστφαλία), σε άλλες ο πελαργός (Θουριγγία) και σε άλλες ο πετεινός (Βοημία).

Σε πολλές αρχαίες θρησκείες ο λαγός εκτός από την εγρήγορση, την τύχη και τη γονιμότητα συμβόλιζε και την υπερβολική σεξουαλικότητα…

Την Κυριακή του Πάσχα λοιπόν  διαδραματίζονται περίεργες σκηνές: Σε διαμερίσματα, σπίτια και κήπους μικρά παιδιά τρέχουν ενθουσιασμένα πάνω-κάτω, σπρώχνουν έπιπλα, κοιτάνε κάτω από τα μαξιλάρια των καναπέδων ή ψάχνουν πίσω από δέντρα και μέσα σε θάμνους. Γιατί; Επειδή το Πάσχα ο κόσμος στη Γερμανία ψάχνει στις πιο απίθανες γωνιές και κρυψώνες για χρωματιστά αυγά, τα οποία έφερε και έκρυψε την προηγούμενη νύχτα ο «πασχαλινός λαγός».

Τα Παραμύθια του Σαββάτου σας εύχονται  Καλό Πάσχα με υγεία, ευτυχία και ξεκούραση!

Κι εδώ ακούμε πάλι τον Πέτρο το Λαγό που μας εξηγεί για τί το κόκκινο χρώμα είναι το χρώμα της Χαράς και της Πασχαλιάς : https://www.youtube.com/watch?v=U4jU-DqAgyU

 

*H Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας

Με ένα λευκό Φτερό… στη Διεθνή Έκθεση Παιδικού Βιβλίου της Μπολόνια!

Της Ελένης Μπετεινάκη

(Σκέψεις, εμπειρίες, εντυπώσεις από την Bologna Children’s Book Fair 2024) 

«Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί…

Στην μοναδική Διεθνή Έκθεση Παιδικού βιβλίου της Μπολόνια που φέτος έγινε από τις 8 μέχρι και τις 11 Απριλίου.

Ένα μικρό άσπρο-κόκκινο βιβλίο με καλλιγραφικά
μαύρα γράμματα και εικόνες ονειρικές! Ταξίδεψα πάνω στο μαγικό χαλί μου «Με ένα λευκό φτερό» μαζί με την Μυρσίνη, την Ελευθερία, τον κατάλευκο κύκνο, και είδαμε τον κόσμο…αλλιώς!

Στριμωχτήκαμε σε ένα πολύ μικρό ράφι, αλλά σε περίοπτη θέση, που μπορούσα να δω όποιον περνούσε από μπροστά μου. Τεράστια τιμή, απέραντη υπερηφάνεια. Η μαμά μου είχε φροντίσει να μπορούν να με διαβάσουν και στα Αγγλικά. Παρόλα αυτά παρέμενα ένα από τα χιλιάδες βιβλία που λαχταρούσε να το ακουμπήσουν, να το ξεφυλλίσουν, να το διαλέξουν, και ίσως να το ταξιδέψουν ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο μακριά,  σε τόπους και γλώσσες διαφορετικές και σε τρυφερές αγκαλιές από χεράκια παιδικά.

Από την μεριά που στεκόμουν δύσκολα καταλάβαινες από ποια χώρα είχα ταξιδέψει. Εγώ προσπαθούσα να το φωνάξω δυνατά: ΕΛΛΑΔΑ είναι η πατρίδα μου, φως, ήλιος, γαλάζιο και λευκό τα χρώματά της. Όμως το φως στο δικό μου το ράφι λιγοστό και η ταμπέλα…ανύπαρκτη! Κοιτούσα πότε πότε τους συνταξιδιώτες μου, όμως κι εκείνοι γρήγορα «παρέδωσαν τα όπλα» γιατί ελάχιστοι μας έδιναν σημασία. Όμως εγώ συνέχιζα να στέκω όρθιο, να απολαμβάνω τις στιγμές. Αχόρταγα κοίταζα δεξιά κι αριστερά, άκουγα συζητήσεις, γέλια, γκρίνια κι αστεία. Στην αρχή δεν πολυκαταλάβαινα, με είχε συνεπάρει η πρώτη μου μεγάλη έξοδος από την χώρα μου,  μετά όμως έβαλα τις σκέψεις μου στη σειρά.

Όμορφο το περίπτερο μας, όμως παράξενα στημένο. Στην «Reception» επικρατούσε το κατακόκκινο χρώμα. Εμένα μ άρεσε πολύ αυτό, μιας κι εγώ ήμουν κόκκινο, αλλά δεν αντιπροσώπευε τη χώρα μου. Κι ύστερα πάνω σε εκείνο τον πάγκο με τα χαρτιά και τους καταλόγους υπήρχαν αμέτρητοι φάκελοι με εξώφυλλα από τους πολυαγαπημένους μου ποιητές. Μπερδεύτηκα σαν μου είπανε τούτο το μαντάτο.

«Ωχ, σκέφτηκα, σε λάθος έκθεση ήμουν. Η μαμά είχε πει πως το ταξίδι μας θα ήταν στην μεγαλύτερη έκθεση

παιδικού βιβλίου, στον κόσμο. Τι γύρευαν εκεί τόοοσοι ποιητές;» Από δίπλα πετάχτηκε ένας συνταξιδιώτης μου κι άρχισε μεγαλύτερη γκρίνια. «Και τόσοι συγγραφείς ενήλικης λογοτεχνίας, και μάλιστα με περισσότερη προβολή και χώρο από εμάς;» Επισήμανε τούτη την λεπτομέρεια και  όλοι μας προσπαθήσαμε να στρέψουμε το βλέμμα σε εκείνες τις βιβλιοθήκες. Δύσκολο γιατί ήταν από την άλλη μεριά, ένας ολόκληρος τοίχος.

«Δεν πειράζει», τους καθησύχασα, όμως όλοι πια είχαν …στεναχωρηθεί.

«Είδες πουθενά μια μεγάλη εικόνα από τις δικές μας σελίδες;»

«Ποιοι είναι οι ελληνικοί παιδικoί ήρωες;»

«Πως θα μας καταλάβουν, να πλησιάσουν στο δικό μας χώρο; »

«Οι δικοί μας εικονογράφοι, που φαίνονται, οι συγγραφείς μας;»

Οι συζητήσεις φούντωσαν στα ράφια, δεν μπορούσε πια κανείς να ησυχάσει.

«Μην στεναχωριέστε, θα μας καταλάβουν. Αν πλησιάσουν λίγο πιο κοντά μας!» Προσπαθούσα να τα καθησυχάσω. Όμως τίποτα… «Δείτε, δείτε, τους μοιράζουμε φυλλάδια και μια αστραφτερή κατακκόκινη τσάντα!» Τότε όλοι τους έβαλαν τα γέλια και κουνούσαν επικριτικά τις σελίδες τους…

«Άσε, Φτερό!» μου λέγανε « Δεν το σώζεις, με τίποτα».

Κάπου εδώ κλείστηκα κι εγώ στον εαυτό μου και απλά παρατηρούσα. Τότε ήρθε η μαμά μου και χαμογέλασα πλατιά. Μου είπε να μην ανησυχώ. Να απολαύσω το ταξίδι, να χορτάσω εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες.»

Χιλιάδες επισκέπτες, αμέτρητοι άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης. Εδώ και φέτος ένα σταυροδρόμι πολιτισμών. Άνθρωποι από 100 χώρες,  με 1500 έκθετες και πάνω από 30.000 εκδότες... Όπως καταλάβατε,  τα βιβλία θα πρέπει να αριθμούσαν μερικά εκατομμύρια και πολλά από αυτά με φυσική παρουσία.

Πολλά τα εργαστήρια, οι συζητήσεις, οι ανακοινώσεις και οι συναντήσεις...

Για μένα δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την Bologna Children’s Book Fair.Όμως το συναίσθημα ήταν ακόμα πιο έντονο.

Φέτος ήταν και το δικό μου βιβλίο ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλα…

Φέτος ήξερα περίπου πως να κινηθώ, τι να προσέξω, που να εστιάσω περισσότερο.

Τι  είδα και πως βίωσα όλο αυτό το τετραήμερο;

Μια σημαντική παρουσία της χώρας μας αλλά με λάθος, για μένα, τρόπο. Το «Λευκό Φτερό» τα είπε καλύτερα. Δαπανήθηκαν πολλά χρήματα, είμαι σίγουρη. Η ιδέα με τα τραπεζάκια και τις λευκές καρέκλες, πολύ δυνατή. Όμως όλα τα υπόλοιπα ήθελαν άλλον σχεδιασμό. Περισσότερο χώρο στα παιδικά βιβλία. ΚΑΜΜΙΑ παρουσία ενήλικης πεζογραφίας και ποίησης, περισσότερη «παιδική» εικόνα. Περισσότερη προβολή του προϊόντος που λέγεται παιδική λογοτεχνία και όχι τουριστικές καρτ ποστάλ από Κνωσό, Δελφούς, Αθήνα κ.λ.π.

 Δεν ήταν τουριστική έκθεση, ήταν Παιδικό και Εφηβικό Βιβλίο, ΜΟΝΟ.

Ωραίος ο τοίχος με τους συγγραφείς μας που πήραν φέτος το κρατικό βραβείο για την παιδική λογοτεχνία. Εντάξει με την φυσική παρουσία των βιβλίων τους. Όμως γιατί και ένας ολόκληρος  τοίχος με κάδρα – μακέτες πάλι των ίδιων εξωφύλλων;  Και η προβολή στην τηλεόραση, καλή,  όμως μετά τι; Έχουμε εξαίσια παιδική λογοτεχνία, σε μια δύσκολη γλώσσα για τους ξένους εκδότες αλλά υπέροχη δουλειά αξιόλογων συγγραφέων και εικονογράφων.

Ναι, υπήρχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με συμμετοχή 40 Ελλήνων εκδοτών. Βιβλιοθήκη, όχι εκθετική παρουσία.  Ήταν εκεί οι καινούργιες εκδόσεις; Τα βιβλία που πραγματικά άξιζαν; Ή μήπως ξεσκαρτάραμε πάλι, όπως συμβαίνει στις ελληνικές εκθέσεις και παζάρια βιβλίων!

Ήταν Έκθεση, αγαπητό Υπουργείο Πολιτισμού. Όχι βιβλιοπωλείο με ράφια, λάθος στημένα. Η έκθεση της Μπολόνια που πωλούνται και αγοράζονται δικαιώματα βιβλίων (αυτός είναι ο σκοπός της) ήταν η 61^η… Συμμετέχουμε σαν χώρα πάρα πολλά χρόνια πια κι όμως οι προηγούμενες εμπειρίες δεν μας έπεισαν, δεν μας  δίδαξαν για αυτό που πρέπει στην ουσία να δείξουμε!

Ρωτήστε μας του χρόνου, όλους εμάς που αγαπάμε το παιδικό βιβλίο.  Κι είμαστε πάρα πολλοί, συγγραφείς, εικονογράφοι, βιβλιοπώλες, βιβλιοθηκονόμοι, δάσκαλοι, γραφίστες, απλοί άνθρωποι, και δώσαμε το παρόν και φέτος, θέλοντας να πληροφορηθούμε για νέες τάσεις, για το τι εκδίδουν άλλοι λαοί. Για να γνωρίσουμε από κοντά συγγράφεις, εικονογράφους, εκδότες, εκδόσεις και διαφορετικές ιδέες. Ρωτήστε μας πως θα ΕΠΡΕΠΕ να στηθεί, κατά τη γνώμη μας ένα περίπτερο που αφορά τα παιδικά βιβλία του τόπου μας. Ένα περίπτερο που θα τραβάει τα βλέμματα, τους χιλιάδες επισκέπτες, και γιατί όχι υποψήφιους αγοραστές και των δικών μας βιβλίων που δεν στερούνται απολύτως τίποτα από τους ξένους εκδοτικούς οίκους. (Εντάξει, όχι όλα, αλλά αρκετά)

Στα υπέροχα της έκθεσης τώρα εκτός από τα χιλιάδες βιβλία και τα αμέτρητα περίπτερα ήταν οι τόσο διαφορετικές κουλτούρες, τα events, οι αγοραπωλησίες δικαιωμάτων, τα απίστευτα χιλιόμετρα στα κόκκινα και μπλε χαλιά, οι συζητήσεις, τα εργαστήρια, τα μεγάλα γεγονότα – ανακοινώσεις αλλά και  οι συναντήσεις με ανθρώπους γνώριμους και μη, που σε γεμίζουν με χαρά και έκπληξη...

Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί όταν ανακοινώθηκε ποιοι πήραν το Hans Christian Andersen Award – HCAA 2024 : Ο Αυστριακός συγγραφέας Heinz Janisch και ο εικονογράφος : Sydney Smith.

Ποιος κέρδισε επίσης  το Astrid Lindgren Memorial Award  2024: Στο Indigenous Literacy Foundation, Australia (Οργανισμός -  Ίδρυμα Αλφαβητισμού Αυτοχθόνων Αυστραλίας)

Περπάτησα κατά μήκος τον τεράστιο Illustrator’s Wall όπου ανεξάρτητοι εικονογράφοι αφήνουν κάρτες ή όποιο αποτύπωμα τους για να τους γνωρίσει ο κόσμος…

Είδα τους εκατό τίτλους, από σαράντα χώρες των βραβείων BolognaRagazzi 2024 σε μια μοναδική παρουσίαση σαν βιβλία που «πετάνε» και μπορείς να κινηθείς αναμεσά τους.

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό στην «αίθουσα» της Σλοβενίας που ήταν η τιμώμενη χώρα φέτος, κοιτάζοντας εκτεταμένα την οροφή που κρέμονταν πανιά ζωγραφισμένα από εικόνες παιδικών βιβλίων…

Φωτογραφήθηκα στην αφιερωμένη αίθουσα με εικονο-ταπετσαρία στον Andrea Antinori που κέρδισε το Premio international de Illustracion-fundacion SM 2023.

Περίμενα υπομονετικά στη σειρά για υπογραφή και συνάντηση του μοναδικού Oliver Jeffers και ένιωσα την απλότητα και το μεγαλείο ενός διάσημου αλλά απλού και ανθρωπίνου συγγραφέα-εικονογράφου.

Είδα από κοντά ακόμη τους : Benjamin Lacombe – διάσημο Γάλλο εικονογράφο, το συμπαθέστατο Koshiro Hata επίσης διάσημο Ιάπωνα συγγραφέα, την Issa Watanabe κ.α.

Παρακολούθησα forum και άλλες συζητήσεις γύρω από το παιδικό βιβλίο, τις βιβλιοθήκες, το τρόπο που παρουσιάζουμε την παιδική λογοτεχνία σε μικρούς ανθρώπους.

Μαγεύτηκα από τα περίπτερα της Κίνας, της Χιλής, της Κορέας, την Κολομβίας κ. ά.

Δεν πρόλαβα να δω ΟΛΑ τα περίπτερα. Ξόδεψα αμέτρητες ώρες ξεφυλλίζοντας εκατοντάδες βιβλία. Τα Silent books πήραν μεγάλο μερίδιο του θαυμασμού μου (και των προμηθειών μου). Απόρησα με τις σκληρές εικόνες σε παιδικά βιβλία που αφορούν το φόβο, τον θάνατο, την εκμετάλλευση.  Ήθελα να τα έχω …όλα!

Το πιο σπουδαίο όμως ήταν και οι άνθρωποι που συνάντησα ή ξανασυστήθηκα. Γιατί το ταξίδι αυτό  πέρα από βιβλία είχε και πολλές παρέες. Κι ένιωσα για μια ακόμα φορά γεμάτη και τυχερή για τις υπέροχες βόλτες στην πανέμορφη Ιταλική πόλη, για τα μοναδικά της κρασιά, τα αλλαντικά και τα τυριά και για εκείνον το πρωινό καφέ στο Eataly, την βιβλιοθήκη της Sala – Borsa, την αρχαιότατη αίθουσα Ανατομίας στον κόσμο στο πανεπιστήμιο Archiginnasio κ. α.

Μοναδική εμπειρία τούτη η Έκθεση…

Όσο για το «Λευκό Φτερό» ξέρω πως πέρασε τον Ατλαντικό Ωκεανό…

Εις το επανιδείν!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 15 Απριλίου 2024 : Εδώ!

 

Μιγκέλ Ντε Θερβάντες... 408 χρόνια από τον Θάνατό του!

«Ένα ατομικό αμάρτημα δεν είναι τόσο βλαβερό σ' αυτόν τον κόσμο, όσο μια δημόσια ασχήμια.» Μιγκέλ ντε Θερβάντες

408 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο ενός από τους πιο πολυδιαβασμένους και γνωστούς συγγραφείς, του Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Το διασημότερο μυθιστόρημά του, ο Δον Κιχώτης, συγκαταλέγεται στα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μεταφρασμένο σε περισσότερες από εξήντα γλώσσες και έχοντας υποβληθεί σε συστηματική ανάλυση και κριτικό σχολιασμό από το 18ο αιώνα.

«Η αγάπη και ο πόλεμος είναι το ίδιο πράγμα... Και η στρατηγική και η τακτική το ίδιο εφαρμόσιμες και στα δύο.»

Ο Θερβάντες γεννήθηκε  πιθανώς στις 29 Σεπτεμβρίου του 1547, ενώ η βάπτισή του, όπως γνωρίζουμε από αρχειακά έγγραφα, πραγματοποιήθηκε στις 9 Οκτωβρίου. Λαμβάνοντας υπόψη την πρακτική της εποχής εκείνης να βαπτίζονται τα νεογνά λίγες μόνο ημέρες μετά τη γέννησή τους, καθίσταται πιθανό και το ενδεχόμενο να γεννήθηκε μία εβδομάδα αργότερα, κατά το μήνα Οκτώβριο. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό της βάπτισής του, ως τόπος γέννησης του θεωρείται σήμερα με βεβαιότητα η ισπανική πόλη  Αλκαλά ντε Ενάρες, περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μαδρίτης και ήταν οτέταρτος από τα συνολικά επτά παιδιά της οικογένειάς του. Τα νεανικά του χρόνια, για τα οποία διαθέτουμε ελάχιστες πληροφορίες, χαρακτηρίστηκαν από τις πολυάριθμες μετακινήσεις της οικογένειας σε διαφορετικές ισπανικές πόλεις. Τα παλαιότερα λογοτεχνικά έργα του χρονολογούνται το 1568, ενώ το πρώτο μυθιστόρημα του, Γαλάτεια, εκδόθηκε το 1585.

To 1569, ο Θερβάντες εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, για λόγους που μέχρι σήμερα παραμένουν ασαφείς. Σύμφωνα με ένα διαδεδομένο ισχυρισμό, η φυγή του συνδεόταν με ένα επισήμως καταγεγραμμένο περιστατικό, κατά το οποίο τραυματίστηκε ένας πολίτης ονόματι Αντόνιο ντι Σιγκούρα. Όπως βεβαιώνεται από επίσημο έγγραφο της 15ης Σεπτεμβρίου του 1569, για την πράξη αυτή καταδικάστηκε ένας Ισπανός με το όνομα Μιγκέλ ντε Θερβάντες, ωστόσο δε θεωρείται βέβαιο πως επρόκειτο πράγματι για το γιο του Ροδρίγο ντε Θερβάντες από το Αλκαλά ντε Εναρέ. Η μετάβαση του στην Ιταλία ερμηνεύεται από ορισμένους βιογράφους του ως προσπάθεια φυγής του καταζητούμενου Θερβάντες, ωστόσο πιθανώς αποτέλεσε απλώς κοινή πρακτική με αυτή που ακολουθούσαν αρκετοί συμπατριώτες του, προκειμένου να προωθήσουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα προσέφερε τις υπηρεσίες του ως αυλάρχης στον οίκο του Τζούλιο Ακουαβίβα, μετέπειτα καρδινάλιου, στη Ρώμη, όπου είχε τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με την πλούσια πολιτιστική παράδοση της πόλης, την αναγεννησιακή τέχνη, αλλά και με την ιταλική λογοτεχνία. Εκτιμάται ότι η θέση του θα μπορούσε να τού εξασφαλίσει την ανέλιξή του στην παπική Αυλή, ωστόσο την εγκατέλειψε έπειτα από περίπου δεκαπέντε μήνες και το 1570 ξεκίνησε να υπηρετεί στο πεζικό σώμα του ισπανικού στρατού στη Νάπολι, έδαφος που τότε βρισκόταν υπό ισπανική κατοχή. Το Σεπτέμβριο του 1571 υπηρέτησε ως υπαξιωματικός με το πολεμικό πλοίο Μαρκέσα που αποτελούσε τμήμα του μεγάλου στόλου υπό τις διαταγές του Δον Χουάν της Αυστρίας και πολέμησε νικηφόρα στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (ή Λεπάντο) στις 7 Οκτωβρίου, εναντίον του οθωμανικού στόλου, αμφισβητώντας για πρώτη φορά την κυριαρχία του στη Μεσόγειο. Σύμφωνα με ανεξάρτητες μαρτυρίες που διασώζονται, η στάση του Θερβάντες υπήρξε γενναία, αρνούμενος να περιοριστεί στα «μετόπισθεν» παρά το γεγονός πως ήταν προσβεβλημένος από πυρετό. Κατά τη διάρκεια της μάχης τραυματίστηκε δύο φορές στο στέρνο, ενώ ένας τρίτος τραυματισμός προκάλεσε μόνιμη βλάβη, αχρηστεύοντας το αριστερό του χέρι. Ο ίδιος, στον πρόλογο του δεύτερου μέρους του Δον Κιχώτη (1615) περιγράφει με υπερηφάνεια τη συμμετοχή του στη μάχη, την οποία χαρακτήρισε ως την πλέον ένδοξη των όσων είδαν ή θα δουν οι αιώνες. Στο δε Ταξίδι στον Παρνασσό (1614) υπαινισσόμενος την κατοπινή επιτυχία του πρώτου μέρους του Δον Κιχώτη (1605), αναφέρει ότι στη Ναύπακτο αχρηστεύτηκε το αριστερό του χέρι "προς δόξαν του δεξιού". H σοβαρότητα των τραυμάτων του φαίνεται από το γεγονός πως μετά το τέλος της μάχης παρέμεινε στο νοσοκομείο για περίπου έξι μήνες, μέχρι να επουλωθούν οι πληγές του.

Το 1572 επανήλθε στην υπηρεσία του ισπανικού στρατού στη Νάπολη και τα επόμενα τρία χρόνια συμμετείχε στις εκστρατείες της Κέρκυρας, του Ναυαρίνου και της Τύνιδας. Το Σεπτέμβριο του 1575, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής του στην Ισπανία, η γαλέρα με την οποία έπλεε δέχθηκε επίθεση από πειρατές και ο Θερβάντες συνελήφθη μαζί με τον αδελφό του Ροδρίγο και μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Αλγέρι, όπου παρέμεινε για πέντε χρόνια ως δούλος. Η αλληλογραφία που έφερε πάνω του πιθανότατα μεγέθυνε την αξία του στα μάτια των κυρίων του, γεγονός που ίσως συνέβαλε στην αύξηση του τιμήματος που έπρεπε να καταβληθεί για την απελευθέρωσή του και στην παράταση της παραμονής του στο Αλγέρι. Στη διάρκεια των πέντε ετών της αιχμαλωσίας του, επιχείρησε ανεπιτυχώς να δραπετεύσει τέσσερις φορές. Ανέκτησε τελικά την ελευθερία του, το Σεπτέμβριο του 1580, χάρη στη συνδρομή Τριαδιστών καλόγερων και της οικογένειάς του που κατάφεραν να συγκεντρώσουν το οικονομικό ποσό που απαιτούνταν. Αυτή η περιπετειώδης περίοδος της ζωής του αποτυπώθηκε μεταγενέστερα στο λογοτεχνικό έργο του, ειδικότερα στα θεατρικά έργα Τα κάτεργα του Αλγερίου (Los baños de Argel) και H ζωή στο Αλγέρι (El trato de Argel).

«…Ποτέ μην παρακαλάς για κάτι που έχεις τη δύναμη να το κερδίσεις…»

Επιστρέφοντας στην Ισπανία, ο Θερβάντες έζησε μία ζωή αρκετά διαφορετική από αυτή της προηγούμενης δεκαετίας, αντιμετωπίζοντας συχνά οικονομικά προβλήματα, πριν καθιερωθεί στο χώρο της λογοτεχνίας. Στα τέλη του 1584 παντρεύτηκε την, κατά είκοσι περίπου χρόνια νεότερή του, Καταλίνα ντε Σαλαθάρ ι Παλάθιος, ενώ νωρίτερα είχε ήδη αποκτήσει μία κόρη, την Ισαμπέλ ντε Σααβέδρα, καρπό της σχέσης του με την Άνα ντε Βιγιαφράνκα (ή Άνα Φράνκα ντε Ρόχας). Τον επόμενο χρόνο, εκδόθηκε το πρώτο λογοτεχνικό έργο του, με τίτλο Γαλάτεια (La Galatea), ένα ποιμενικό μυθιστόρημα που αφιέρωσε στον Ασκάνιο Κολόνα, πιστό φίλο τού Τζούλιο Ακουαβίβα, προσδοκώντας πιθανότατα στην αιγίδα του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Με την έκδοση του πρώτου βιβλίου του, ο Θερβάντες κατάφερε να αποκτήσει περιορισμένη φήμη, υποστηριζόμενος εν μέρει και από ένα στενό κύκλο λογοτεχνών, χωρίς ωστόσο να γνωρίσει την καταξίωση που θα ερχόταν αρκετά χρόνια αργότερα. Οι μοναδικές επανεκδόσεις της Γαλάτειας που τυπώθηκαν ενόσω ήταν εν ζωή, ήταν αυτές του 1590 και 1611, στη Λισαβώνα και το Παρίσι αντίστοιχα. Το 1585, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με το θεατρικό επιχειρηματία Γκασπάρ ντε Πόρρας για τη συγγραφή δύο δραματικών έργων, ένα εκ των οποίων ονομάστηκε Η σύγχυση (La Confusa) και αποτελούσε κατά τον Θερβάντες το κορυφαίο έργο που έγραψε για το θέατρο. Όπως ο ίδιος ισχυριζόταν, κατά την περίοδο αυτή ολοκλήρωσε περισσότερα από είκοσι θεατρικά έργα, από τα οποία όμως διασώθηκαν μόλις δύο τραγωδίες, Η πολιορκία της Νουμαντίας (El cerco de Numancia) και Η ζωή στο Αλγέρι (Los tratos de Argel), που χρονολογούνται στη δεκαετία του 1580. Ως δραματικός συγγραφέας, ο Θερβάντες δε διακρίθηκε, ούτε κατάφερε να αποκομίσει οικονομικά οφέλη, την ίδια περίοδο που δέσποζε η ισχυρή παρουσία του Λόπε ντε Βέγα, με καθοριστική συμβολή στο ισπανικό θέατρο και θεμελιωτής της comedia nueva.

Η αδυναμία του Θερβάντες να καταξιωθεί ως λογοτέχνης τον οδήγησε στην αναζήτηση διαφορετικής κατεύθυνσης και το 1587 διορίστηκε ως υπεύθυνος επισιτισμού και εφοδιασμού της ισπανικής αρμάδας, ενώ τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στη Σεβίλλη, που αποτελούσε σημαντικό οικονομικό κέντρο της Ισπανίας και μία από τις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές πόλεις της εποχής. Η οικονομική διαχείριση που επωμίστηκε επισκιάστηκε από καταχρήσεις, πιθανώς υπό το βάρος των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, για τις οποίες φυλακίστηκε το 1592 για δύο ημέρες στο Κάστρο ντελ Ρίο. Από το 1594 μέχρι το 1596, εργάστηκε ως φοροεισπράκτορας με έδρα την Ανδαλουσία, αντιμετωπίζοντας εκ νέου την κατηγορία της κατάχρησης, που τον οδήγησε σε νέα φυλάκιση, μέχρι τον Απρίλιο του 1598, αυτή τη φορά στη Σεβίλλη. Στον πρόλογο που συνόδευσε τον πρώτο τόμο τού Δον Κιχώτη, ο Θερβάντες αφήνει να εννοηθεί πως πιθανώς συνέλαβε την ιδέα του έργου κατά την περίοδο της φυλάκισής του.

Τον Ιανουάριο του 1605 εκδόθηκε το σημαντικότερο ίσως έργο του Θερβάντες, 0 ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσα, γνωστό περισσότερο ως Δον Κιχώτης. Το μυθιστόρημα είχε αξιοσημείωτη επιτυχία και μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου έτους είχαν τυπωθεί δύο εκδόσεις του στη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα, καθώς και μία έκδοση στη Βαλένθια. O Θερβάντες είχε ήδη παραχωρήσει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του μυθιστορήματος στον Ισπανό εκδότη Φρανθίσκο ντε Ρόβλες, για άγνωστο χρηματικό ποσό, με αποτέλεσμα να μην επωφεληθεί οικονομικά από τη μεταγενέστερη επιτυχία και τις πολλαπλές εκδόσεις του. Σημαντική οικονομική ενίσχυση τού πρόσφεραν ο προστάτης του, Κόντε ντε Λεμός, και ο αρχιεπίσκοπος Τολέδου Μπερνάρδο ντε Σαντοβάλ ι Ρόχας. Ο Θερβάντες αφιέρωσε στον πρώτο ορισμένα από τα έργα του, μεταξύ αυτών και το δεύτερο μέρος του Δον Κιχώτη. Παρά το γεγονός πως άρχισε να αναγνωρίζεται στο λογοτεχνικό κόσμο σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, η τελευταία περίοδος της ζωής του υπήρξε η πιο δημιουργική.

Το 1613 εκδόθηκαν οι Υποδειγματικές νουβέλες (Novelas ejemplares), μία σειρά διηγημάτων που συνιστούσαν την απαρχή της σύντομης αφήγησης στην καστιλλιάνικη λογοτεχνία. Στον πρόλογο της έκδοσης, ο Θερβάντες αποκάλυψε πως πρόθεσή του ήταν η συγγραφή διηγημάτων που να μην αποτελούν μεταφράσεις ή μεταφορές έργων ξένων δημιουργών, αναγνωρίζοντας πως ήταν ο πρώτος που έγραψε νουβέλες στη γλώσσα της Καστίλλης, τις οποίες ονόμασε «υποδειγματικές» για το διδακτικό χαρακτήρα τους. Ο χρόνος της συγγραφής τους δεν είναι γνωστός με βεβαιότητα. Τον επόμενο χρόνο εκδόθηκε το Ταξίδι στον Παρνασσό, ένα μακροσκελές αλληγορικό ποίημα, στον πρόλογο του οποίου ξεχωρίζει η ομολογία του Θερβάντες σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στο είδος της ποίησης. Το 1615 εκδόθηκαν οκτώ θεατρικά έργα του, γνωστά ως οι Οκτώ κωμωδίες (Ocho comedias, y ocho entremeses nuevos), συνοδευόμενα από ισάριθμα κωμικά ιντερμέτζα, σύντομα μέρη που απαγγέλλονταν συνήθως στα διαλείμματα των θεατρικών πράξεων. Η έκδοσή τους συνδέεται πιθανώς με το γεγονός πως δεν υπήρξε ενδιαφέρον ώστε να παρουσιαστούν σε θεατρικές σκηνές. Από το 1614 θα πρέπει να ξεκίνησε και η συγγραφή του δεύτερου μέρους του Δον Κιχώτη. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους εκδόθηκε μία πλαστή έκδοσή του, από τον Αλόνσο Φερνάντεθ ντε Αβεγιανέδα (Alonso Fernández de Avellaneda), γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Θερβάντες, η οποία μάλιστα εκδηλώθηκε στον πρόλογο της πραγματικής έκδοσης του έργου (1615). Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ακολούθησαν ανατυπώσεις του στις Βρυξέλλες, στη Βαλένθια και στη Λισαβόνα, ενώ οι πρώτες μεταφράσεις του ολοκληρώθηκαν το 1618 και το 1620, στη Γαλλική και Αγγλική γλώσσα αντίστοιχα.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε μια γειτονιά της ισπανικής πρωτεύουσας που σήμερα ονομάζεται Μπάριο δε λας Λέτρας (Συνοικία των Γραμμάτων). Ο Θερβάντες πέθανε στις 22 Απριλίου του 1616. Η 23η Απριλίου ήταν η ημερομηνία της ταφής του, όπως βεβαιώνεται από το πιστοποιητικό έγγραφο της εποχής.

Ο Θερβάντες ενταφιάστηκε στη συνοικία όπου διέμενε, στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Ο τάφος του, ωστόσο, «χάθηκε» λόγω των εργασιών επέκτασης και συντήρησης της εκκλησίας και του γειτονικού μοναστηριού. Επί πολλά χρόνια, ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνουν έρευνες στα τυφλά στον χώρο αυτό, ο οποίος κατοικείται ακόμη από μοναχές. Η εκκλησία χαρακτηρίστηκε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Μαδρίτης το 1921.

Στις 17 Μαρτίου του 2015 ανακοινώθηκε επίσημα πως εντοπίστηκε ο  τάφος του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, μέσα σε κρύπτη σε μοναστήρι στο κέντρο της Μαδρίτης, και την πληροφορία αυτή επιβεβαίωσαν Ισπανοί επιστήμονες. Όπως ανακοίνωσαν, ο τάφος περιείχε οστά του συγγραφέα του Δον Κιχώτη, αλλά και της συζύγου του.

 «Το να είσαι έτοιμος είναι η μισή νίκη!» Μιγκέλ Ντε Θερβάντες

ΠΗΓΕΣ :

Wikipedia.gr

Sanshmera.gr

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το Πειρατικό Πιτς Radio … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Το έκτο βιβλίο της αγαπημένης σειράς των Πιτσιμπουίνων μόλις κατέφθασε για να μας ταξιδέψει σε μια ακόμη ντεντεκτιβική περιπέτεια του Μικρού Μπλε στο διάσημο νησί του Πίτσι Πίτσου.

Είναι η μέρα του μεγάλου πρωταθλήματος μπουρμπουλήθρας. Όλοι οι γνωστοί Πιτσιήρωες πέφτουν με δύναμη στο νερό. Ο Μικρός Μπλε, η Αντελί, ο Πίτς Φιτίλης και ο Μακαρόνης (τους θυμάστε; ) Ο Κιτρινομάτης θα καταφέρει να βγει πρώτος καταγράφοντας το ρεκόρ των τριακοσίων τριάντα τριών μπουρμπουλήθρων. Κι ενώ όλα τα Πιτσιμπουινάκια πανηγυρίζουν ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος που αναστατώνει και κουφαίνει τους πάντες. Ο Μικρός Μπλε και η παρέα του αρχίζουν το ψάξιμο και τις υποθέσεις. Οι περίεργοι θόρυβοι συνεχίζονται και είναι τόσο δυνατοί που τα τζάμια όλου του Πιτσιχωριού …σπάνε.

Ανεβαίνουν στο βουνό να δουν από ψηλά τι μπορεί να συμβαίνει. Κατεβαίνουν ξανά στην πλατεία του χωριού τους  και το μυστήριο αρχίζει να παίρνει διαστάσεις τόσες ώστε ο Μικρός μπλε να φαίνεται προβληματισμένος και να αρχίσει να συλλέγει στοιχεία. Και αμέσως μετά ακούγονται παράξενοι θόρυβοι. Σαν μουγκρητό Αρκούδας που τους παραπέμπει στο βόρειο μέρος του νησιού. Τοι πρώτο σημείωμα με γρίφους είναι γεγονός. Ακολουθεί ένας ήχος σαν  από καμήλα, λιονταριού, γλάρων, φάλαινών και δελφινιών. Οι μικροί Πιτσιμπουίνοι τρέχουν αναστατωμένοι πάνω κάτω στο νησί. Έρχονται και καινούργια σημειώματα και οι έρευνές τους επικεντρώνονται στην Μυστήρια Τζεντού που έλειπε από τον αγώνα πρωταθλήματος εκείνο το πρωί. Όλα τα στοιχεία τους οδηγούν στο βουνό. Ο μόνος τρόπος να φτάσουν εκεί, είναι η αναρρίχηση. Και σαν πλησιάζουν βρίσκονται μπροστά σε ένα ακόμα πιο μυστήριο θέαμα…

Τι ακριβώς είδαν και πως κατάφεραν να λύσουν το μυστήριο θα το διαβάστε και θα το μάθετε στο βιβλίο!

Η Ευτυχία Γιαννάκη γράφει και υπογράφει ένα ακόμα επιτυχημένο, μυστηριακό, περιπετειώδες και χιουμοριστικό βιβλίο των Πιτσιμπουίνων. Πλοκή και φαντασία σε μια δυνατή στιγμή που μας γεμίζει νοσταλγία (με τους παλιούς πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς). Μας κάνει να γελάσουμε δυνατά με την ευρηματικότητα των νέων λέξεων που πάντα περιμένουμε να δούμε με αγωνία. Θα ξεκαρδιστείτε με την  Πιτς Playlist και το κλασσικό της ρεπερτόριο, όπως την «Ενάτη» του Πιτσόβεν ή τις «Τέσσερις Εποχές » του Πιτσάλντι. Μας γεμίζει αγωνία για την έκβαση της υπόθεσης και ικανοποίηση στο τέλος όταν πια το μυστήριο έχει λυθεί κι εμείς έχουμε ταξιδέψει σε άλλη μία καταπληκτική ιστορία.

Υπέροχη και εύστροφη ιδέα, ευρηματικοί διάλογοι και σενάριο με άκρως μυστηριακό περιεχόμενο. Βιβλίο και σειρά άκρως ποιοτική που συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Συνοδοιπόρος της με τα πινέλα της είναι η επίσης αγαπημένη εικονογράφος Σοφία Τουλιάτου. Έντονη χρωματική παλέτα σε σχέδια που πλέον είναι αναγνωρίσιμα σε παιδιά και πολύ αγαπημένα.   Μαζί  και οι δύο τους, συγγραφέας και εικονογράφος, έχουν κάνει την σειρά να διαβάζεται ανελλιπώς και να δημιουργεί αγωνία και λαχτάρα στους μικρούς αναγνώστες για νέες αναγνωστικές περιπέτειες.

Αναζητείστε το στα βιβλιοπωλεία και δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα : https://ikarosbooks.gr/1220-pitsimpoyinoi-peiratiko-pits-radio.html

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr Στις 13 Απριλίου 2024 : εδώ!