Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν*...στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 

Της Ελένης Μπετεινάκη

Η ιστορία των κραγιονιών, όπως δεν την είχαμε φανταστεί ποτέ…

To κόκκινο παραπονιέται γιατί είναι  τόσο απασχολημένο που δουλεύει ακόμα και τις αργίες και τις γιορτές. Το μωβ γιατί θέλει όλα να είναι στην τάξη. Το μπεζ γιατί δεν το χρησιμοποιούν πολύ και το γκρι είναι τόσο κουρασμένο που ζητάει να ζωγραφίζουν μικρότερα ζώα με το χρώμα του τα παιδιά. Το λευκό διαμαρτύρεται γιατί ποτέ δεν φαίνεται  και το μαύρο γιατί κανένας δεν χρωματίζει έτσι τη ν μπάλα του. Το πράσινο είναι χαρούμενο ,το κίτρινο διεκδικεί την πρωτιά στον  ήλιο από το πορτοκαλί που στο μεταξύ τσακώθηκαν άσχημα. Το  γαλάζιο κοντεύει  να χαθεί αφού από την πολλή χρήση  έχει γίνει τόσο κοντό που σε λίγο ίσως να μην υπάρχει. Το ροζ πάλι κουράστηκε να είναι «κοριτσίστικο». Ας βάψουν και κανένα τέρας με το χρώμα του… Όσο για το ροδακινί, εδώ υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Του « σκίσανε » το περιτύλιγμα και χωρίς ρούχα πώς να εμφανιστεί; Ο Ντάνκαν τα έχασε με τόσα γράμματα και τόσα θέματα , όμως κάτι σκέφτηκε για να ικανοποιήσει τους φίλους του…

Τούτη δω η ιστορία είναι μια επανάσταση …γραφική! Από πότε τα κραγιόνια έχουν φωνή; Από τότε που ο Ντάνκαν και ο κάθε Ντάνκαν  νομίζει πως μπορεί να κάνει ότι θέλει με τα χρώματα και μάλιστα με τα κραγιόνια, τις κηρομπογιές , όπως τις λέμε εμείς στη χώρα μας.  Κι όταν κι εκείνα θελήσουν να διαμαρτυρηθούν, ένας τρόπος μένει να ακουστεί η φωνή τους. Να γράψουν γράμματα,  απλά αλλά γεμάτα παράπονα, συμβουλές, ψυχή και αλήθειες. Γράμματα που μόνο τα παιδιά καταλαβαίνουν. Γιατί για τα παιδιά όλα μπορούν να έχουν φωνή, κάθε άψυχο μπορεί στη στιγμή να ζωντανέψει. Τέλεια ιδέα για να πρωτοτυπήσει κάποιος με ένα θέμα  που πραγματικά συμβαίνει στα σχολεία και όπου χρωματίζουν μικρά παιδιά. Πόσο δίκιο έχει ο Drew Daywalt! Σαν να ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει σε μια τάξη νηπιαγωγείου. Σαν να καταλαβαίνει κι ο ίδιος τα χρώματα και τις ανάγκες ή τις αδυναμίες τους.

Ιστορία ευφάνταστη, πανέξυπνη, ευρηματικότατη και πολύ μα πολύ χρωματιστή! Γεμάτη χιούμορ και καταπληκτικές  ιδέες. Αγαπημένο βιβλίο για μικρά παιδιά μα και για γονείς που μπορούν να σκεφτούν μια νέα ιδέα τακτοποίησης των …κραγιονιών, που συνήθως βρίσκονται παντού. Μέσα από την τόσο τρυφερή ιστορία μαθαίνουμε πολλές αλήθειες για τον κόσμο των παιδιών. Για τσακωμούς, για αδυναμίες, για υπεραπασχόληση, για ρουτίνα. Για φιλίες, για μαζώματα, για αγανάκτηση και λύσεις προβλημάτων.

Εικονογράφηση από τον πολυτάλαντο και πολυβραβευμένο Oliver Jeffers που γνωρίζει όσο λίγοι την παιδική ψυχή και ματιά.

Ευρηματικότατο και πιστέψτε σαν « δουλευτεί» στην τάξη το αποτέλεσμα θα σας καταπλήξει. Γιατί χωρίς τα χρώματα ακόμα και το μαύρο ή το λευκό η ζωή, τα παραμύθια και οι ιστορίες θα ΄ταν πάρα πολύ μουντά….

Για παιδιά από 4 χρονών

*Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν, Drew Daywalt, εικ :Oliver Jeffers, εκδ. Ίκαρος

Δείτε το εδώ :https://ikarosbooks.gr/778-i-mera-poy-ta-kragionia-ta-paratisan.html 

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 21 Οκτωβρίου 2017 : Εδώ!

Επισκεφθείτε την σελίδα του Olivet Jeffers : https://www.oliverjeffers.com/books#/the-day-the-crayons-quit-1/

https://www.oliverjeffers.com/books#/the-day-the-crayons-quit-1/

Ο σύμβουλος του βασιλιά* … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 

Της  Ελένης Μπετεινάκη

*Ο σύμβουλος του Βασιλιά, Μάκης Τσίτας, εικ: Μαιρήλια Φωτιάδου, εκδ. Μεταίχμιο

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που είχε πολύτιμο σύμβουλο τον εκατοντάχρονο Αλμεδόρ. Δυστυχώς όμως ακριβώς την ημέρα των γενεθλίων του και κλείνοντας έναν ολόκληρο αιώνα ζωής ο Αλμεδόρ, πέθανε!

Ο βασιλιάς έπρεπε επειγόντος να βρει λύση και αποφάσισε πως για ένα σοβαρό θέμα που είχε προκύψει θα έπαιρνε τη γνώμη των  υπηκόων του. Έτσι λοιπόν αφού όλοι είπαν «Ναι» στην πρότασή του να δώσουν  όλο το σιτάρι και τα μήλα να τα πουλήσει ο βασιλιάς της γειτονικής χώρας πιο ακριβά,  ακούστηκε κι ένα πολύ δυνατό «Όχι» από ένα άγνωστο, ψηλό και αδύνατο άνδρα. Σε  όσες ερωτήσεις κι αν του έκανε ο βασιλιάς, η απάντηση του ήταν πάντα «Όχι». Κι αυτό συνεχίστηκε και ο βασιλιάς τον άκουγε και γλίτωσε από δυο τρία δεινά το βασίλειό του. Έτσι τον έχρισε σύμβουλό του και τον ονόμασε «Σοφό». Τα «Όχι» συνεχίστηκαν και έκαναν χαρούμενο τον βασιλιά που νόμιζε πως είχε βρει τον καλύτερο σύμβουλο στον κόσμο. Ίσαμε την ημέρα που ο αυτοκράτορας της Πράσινης Χώρας κάλεσε τον γνωστό μας βασιλιά σε μια συνάρτηση και ο Υπουργός των Οικονομικών σε μια άλλη.  Τα «Όχι» του «Σοφού» στάθηκαν μοιραία και για το βασίλειο αλλά και για την αποκάλυψη ενός παράξενου μυστικού…

Μια «Μικρή Καληνύχτα» του Μάκη Τσίτα που θα σας διασκεδάσει, θα σας προβληματίσει και θα σας κάνει να σκεφτείτε διπλά για κάθε απόφαση ή κρίση που θα χρειαστεί να πάρετε. Ένα σύγχρονο παραμύθι με βασιλιάδες, υπηκόους, σοφούς, σωστά και λάθη. Αλήθεια ποιοι άνθρωποι είναι άξιοι να τοποθετούνται σε κύριες θέσεις …εξουσίας; Χρειάζεται να περνούν από συνέντευξη, αξιολόγηση και να υποβάλλουν ένα λεπτομερές βιογραφικό σημείωμα; Ασφαλώς και «Ναι»! Η ιστορία του Μάκη Τσίτα τονίζει με πολύ παραμυθένιο τρόπο  την συνεχή επαγρύπνηση και εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνουμε σε ανθρώπους, ειδικότερα αν δεν γνωρίζουμε αρκετά πράγματα για αυτούς. Πόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί κάποιος από άλλους,  όταν δεν είναι σίγουρος για τις δικές του αποφάσεις και αντιλήψεις. Την προσοχή μας λοιπόν επιζητά τούτο το παραμύθι, την κρίση και την ισχυρή μας άποψη. Την ευκολία που μπορούμε αν παρασυρθούμε όταν δεν γνωρίζουμε καταστάσεις και πρόσωπα. 

Πέρα από τα συμπεράσματα και τις συμβουλές που αποκομίζουμε διαβάζοντας το, θα ευχαριστηθούμε ένα υπέροχο παραμύθι με ευφάνταστη ιδέα και ήρωες. Υπέροχος λόγος, μεγάλη φαντασία και «σύγχρονες δοκιμασίες», ίσαμε την αλήθεια και την κάθαρση.   Το παραμύθι έχει μια επίσης ιδιαίτερη και προσεγμένη εικονογράφηση από την Μαιρήλια Φωτιάδου που μας παραπέμπει στα παλιά κι αγαπημένα εικονογραφημένα κλασσικά βιβλία. 

Να το ψάξετε γιατί κι αυτή η «Μικρή καληνύχτα» θα σας γοητεύσει. 

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα: https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1 

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 2 Μαϊου 2023 : εδώ!

Ο Αλέκος στη χώρα των παθημάτων**...στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

**Ο Αλέκος στη χώρα των παθημάτων, Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου, εικ. Ναταλία Καπατσούλια, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Ξέρετε τι είναι οι μακρίδες; Οι πυρολαμπίδες; Ποια αράχνη μπορεί να γίνει Σπάιντερ-γούμαν;  Αν όχι, τότε πρέπει να γνωρίσετε τον Αλέκο. Είναι ένα μικρό αγόρι που θέλει πολύ να μοιάσει στον πατέρα του και να γίνει ένας σπουδαίος επιστήμονας. Έχει κι αυτός μια βαλίτσα και κάνει πειράματα προσπαθώντας να τα καταφέρει. Τα ζώα, βέβαια, έχουν διαφορετική άποψη, γιατί τα πειράματά του δεν είναι και τόσο πετυχημένα. Όπως τότε που έπιασε μια γάτα, της έβαλε  μαγιό και την έβαλε στο φούρνο να μαυρίσει. Κάποια άλλη στιγμή κυνήγησε μια κότα και  προσπάθησε να την δέσει με βεγγαλικά για να πάει στον ουρανό και να γίνει αστρο-χάφτης. Αλλά και οι πεταλούδες ετοιμάζονται να ζήσουν  τον τρόμο «της επιστήμης του». Και τότε συμβαίνει αυτό που μόνο στα παραμύθια συναντά κανείς. Τα έντομα παίρνουν την εκδίκησή τους και οι όροι του παιχνιδιού αντιστρέφονται. Όλα τα ζωντανά που έχουν υποστεί κάποιο είδος κακοποίησης από τον μικρό επιστήμονα,  μέσω δυο δικαστών, σκαθαριών, θα τον κρίνουν  ένοχο και τα παθήματά του θα ξεκινήσουν.  Από τον εφιάλτη θα τον ξυπνήσει ο παππούς του και ο μικρός Αλέκος θα υποσχεθεί πως ποτέ δεν θα ξαναπειράξει  κάποιο έντομο ή μικρό ζωάκι ή μήπως και φρούτο τελικά;

Μια ιστορία της Γιώτας Αλεξάνδρου, γραμμένη με μπόλικο χιούμορ και ευφάνταστη πλοκή. Οι «αταξίες» του Αλέκου προβληματίζουν για το θέμα των πειραματόζωων γενικότερα και μας κάνει να σκεφτούμε τη στάση μας απέναντι στα ζώα και την μεταχείρισή τους από τον άνθρωπο. Σεβασμός στο περιβάλλον, σε κάθε ζώντα οργανισμό, ζώο ή φυτό. Επίσης δείχνει την επιρροή που δέχεται ένα παιδί παρακολουθώντας τηλεόραση ή παίζοντας παιχνίδια με φανταστικά τέρατα ή οποιαδήποτε άλλα όντα. Ο ύπνος πάντα γίνεται ανήσυχος και έρχονται συχνά εφιάλτες.

Η ιστορία έχει αμείωτο ενδιαφέρον και είναι αρκετά καλογραμμένη με πολύ ιδιαίτερη  εικονογράφηση από την  Ναταλία Καπατσούλια.

Το βιβλίο είναι επανέκδοση σε νέο εκδοτικό οίκο με τη συμπλήρωση των δέκα χρόνων κυκλοφορίας του για να το γνωρίσουν περισσότεροι  αναγνώστες.

Ξεφυλλίστε τις πρώτες του σελίδες εδώ : https://ellinoekdotiki.gr/gr/ekdoseis/i/o-alekos-sti-xwra-twn-pathimatwn

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 27 Μαϊου 2023 : εδώ!

 

25 Μαΐου είναι φέτος της Αναλήψεως!

Της Αναλήψεως… Μέρα της θάλασσας ή του βουνού;

Της Ελένης Μπετεινάκη**

25 Μαΐου είναι  φέτος  της Αναλήψεως!

Μια μέρα σημαντική της θρησκείας μας  γεμάτη με παρατηρήματα, λαϊκά συμβάντα που μοιάζει να ζούσε κάποτε ο λαός μας σαν να ήταν πραγματικά γεγονότα. Άνοιγαν οι ουρανοί κάθε χρόνο τη νύχτα κι  έλεγαν όσοι είχαν βαθιά την πίστη ριζωμένη μέσα τους πως αυτοί που ήταν καθαροί στην ψυχή έβλεπαν τον ίδιο το Χριστό να αναλήφεται ή ένα φως δυνατό να ανεβαίνει στα ουράνια.

Συνήθεια επικρατούσα σε όλα τα παράλια μέρη της χώρας μας να κατεβαίνουν όλοι στη θάλασσα, επίδραση που ασκεί η μαγική δύναμη που λένε πως έχει το όνομα της γιορτής. «Αναλήβομαι» θα πει στη γλώσσα μας πως εξαφανίζομαι, εξαλείφομαι και το νερό θα μπορούσε να πάρει  όλες τις αρρώστιες. Γι αυτό θα έπρεπε να κατέβεις στη θάλασσα, κι αν δεν μπορούσες να κάνεις μπάνιο, να βουτήξεις έστω για μια στιγμή, θα έπρεπε να πάρεις μαζί σου λίγο νερό από 40 κύματα και να ραντίσεις  όλο το σπίτι. Το κακό θα εξαφανιζόταν από παντού….

Λένε πως της Αναλήψεως εκείνα τα χρόνια τα πιο παλιά στην πόλη του Ηρακλείου ξεκινούσανε τα μπάνια οι κάτοικοί του. Μέρες καλοκαιριού κι ο Κούλες, η Τρυπητή, η Ηλεκτρική και ο Καράβολας γέμιζαν κόσμο. Τότε που οι θάλασσες  ήταν πιο προσιτές, πιο καθαρές ή πιο …άγνωστες. Με αφορμή μια παλιά φωτογραφία ήρθαν πάλι θύμησες από αλλοτινά καλοκαίρια, από έθιμα, παραδόσεις, εικόνες  που χάνονται και τουλάχιστον προσπαθούμε να υπάρχουν …στα χαρτιά.

Σε πολλά μέρη, τούτη τη μέρα, έπαιρναν από τη θάλασσα την πέτρα, τη μαλλιαρή για γούρι, για να γεμίσει ευτυχία το σπίτι και την έβαζαν κάτω από το κρεβάτι τους. Αν μάλιστα στο σπίτι υπήρχε κόρη της παντρειάς , την σταύρωνε τρεις φορές και αφού έλεγε  κάποια λόγια το βράδυ στον ύπνο της  έβλεπε εκείνον που θα παντρευόταν.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας κατέβαιναν και θυμιάτιζαν τα νερά της θάλασσας κι αφού μάζευαν στο μπουκάλι νερό  από σαράντα κύματα, όπως ήδη αναφέραμε, το φυλούσαν για την κακογλωσσιά και το κακό μάτι για όλο το χρόνο. Αν μάλιστα τύχαινε να έχουν κάποιο πρήξιμο ή δάγκωμα από τα έχνη της εξοχής , βάζοντας λίγο  από αυτό το νερό στην πληγή τους γίνονταν αμέσως καλά.

Κι αυτά στα μέρη που είναι  η θάλασσα κοντά γιατί οι συνήθειες άλλαζαν στα ορεινά. Ο τόπος λατρείας και συγκέντρωσης ήταν  τα βοσκοτόπια κι οι μάντρες μιας και τούτη τη γιορτή την τιμούσαν ιδιαίτερα οι κτηνοτρόφοι και οι βοσκοί. Έρχονταν κι ένας παπάς και έκανε αγιασμό και ράντιζε τα πρόβατα και το μαντρί. Κι ύστερα αφού είχαν μαζευτεί όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς κάθονταν σε πλούσιο τραπέζι. Και το βασικό έδεσμα ήταν η γαλατόπιτα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που το όνομα της μέρας ήταν Γαλατοπέφτη.

Από το γάλα της ημέρας που θα μάζευε ο κτηνοτρόφος ή βοσκός δεν κρατούσε τίποτα. Το τυρί που θα έπηζε θα δινόταν δώρο στον ιερέα και το γάλα ή το γιαούρτι θα το πρόσφερε σε όλους τους καλεσμένους. Και αν περίσσευε το γάλα της ημέρας το έχυναν, δεν το έπηζαν ποτέ για το φόβο πως θα στέρευε κι αυτό των προβάτων τους. Και πάλι όλη αυτή η πίστη σχετιζόταν με τη δύναμη του ονόματος της ημέρας.

Λουλούδι της ημέρας που προστάτευε  από όλα τα κακά οι γαλατσίδες * και τα γαλατόχορτα, δηλαδή τα κίτρινα λουλούδια του αγρού που συμβόλιζαν την αφθονία της Φύσης και τοποθετούνταν πάνω σε δοχεία με γάλα γα να ανατραπεί το κάθε κακό.

Άλλες συνήθειες της ημέρας ήταν να μαζεύουν οι γυναίκες  χόρτα φαρμακευτικά και να εφοδιάζονται με πηλό για το λούσιμο όλης της χρονιάς αφού πίστευαν πως λόγω της ημέρας το μάζεμα αυτό εξάλειφε και όλες στις αρρώστιες.

Άλλη πάλι πίστη έλεγε πως αφού «σηκώνεται το Χριστός Ανέστη» εκείνη την ημέρα, ανέβαιναν στον ουρανό και οι ψυχές των νεκρών κι έτσι άναβαν παντού κεριά για να βλέπουν να φεύγουν… Κι ήταν τόσο πολύ μεγάλη η πίστη για την  ανάταση των ψυχών που σε πολλά μέρη της Ελλάδας συνήθιζαν το μεσημέρι της Ανάληψης που ο ήλιος ήταν στη μέση του ουρανού να ρίχνουν σε ένα πηγάδι τις ακτίνες του με τη βοήθεια ενός καθρέφτη και αφού σκέπαζαν το κεφάλι τους με ένα κόκκινο πανί, έβλεπαν τους πεθαμένους να περνούν στη σειρά αφού μόνο για εκείνη την ημέρα είχαν την άδεια της Παναγιάς.

Και όλα αυτά εν αναμονή της Πεντηκοστής, δέκα μέρες μετά που η λατρεία των Ψυχών φτάνει στο αποκορύφωμά της…

*Χόρτο με γαλακτερό χυμό

 

ΠΗΓΕΣ

(απόσπασμα)

**Ελένη Μπετεινάκη, Με το ποδήλατό μου στις γειτονιές του Μεγάλου Κάστρου, εκδ. Μύστις 2022

 

 

Παγωτό φιστίκι και κοκοράκι κόκκινο, γλειφιτζούρι, για τη γιορτή της Αγίας Ελένης!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Στη γιαγιά την Ελένη που με έμαθε να μην ξεχνώ…

Κάθε χρόνο την ημέρα της γιορτής μας  με κερνούσε παγωτό. Φιστίκι καταπράσινο, χωνάκι από το καφενείο του Προέδρου και δύο γλειφιτζούρια κοκοράκια από το περίπτερο του κυρ Νικήτα.

Κι ύστερα καθόμασταν στην αυλή με τις πολύχρωμες  γλάστρες γεμάτες, γεράνια κι αρχίζανε οι ιστορίες…

Η γιαγιά μου, η Ελένη, ήταν ψηλή πολύ, μαυροντυμένη πάντα τη θυμάμαι. Ο παππούς είχε “φύγει” πολύ νωρίς απ’ τη ζωή κι ο καημός της δεν στέρεψε ούτε μια στιγμή ίσαμε το δικό της τέλος στα βαθιά της γεράματα…

21 του Μάη κάθε χρόνο κάθομαι σε εκείνα τα πέτρινα σκαλάκια της αυλής και θαρρώ πως την βλέπω μπροστά μου με το καλό της φόρεμα. Λίγο ασπρόμαυρο επέτρεπε εκείνη τη μέρα στον εαυτό της να φορέσει. Κι ύστερα αρχίζανε οι δουλειές.

Έπρεπε  να λογαριάσει τις επισκέψεις, τα τραταρίσματα, τα σωστά σεμεδάκια  στο δίσκο, τα λουκούμια με γεύση τριαντάφυλλο,  και να ποτίσει  τα βασιλικά της που τα χάιδευε συνέχεια σαν να ‘τανε κι εκείνα εγγόνια της  και τα ανάθρεφε με περισσή αγάπη.

Και στη μέση του τραπεζιού, στο καλό σαλόνι είχε το  πιο σπουδαίο πανέρι γεμάτο μαγιάπιδα από την αχλαδιά της στο πίσω περιβόλι,  να κεραστούνε όλοι οπωσδήποτε τούτη τη μέρα.

Εκείνη μου ‘μαθε χίλια δύο για τη μέρα των  Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης… Τα ξέχασα με τα χρόνια, αλλάξανε κι οι εποχές, όμως σαν έπιασα και πάλι να ψάχνω τις ιστορίες του τόπου, τα συνάντησα τα λεγόμενα, γραμμένα τούτη τη φορά στα πολύτιμα βιβλία αξιόλογων ανθρώπων και την έφερνα συχνά στο μυαλό μου.

Πάντα ξυπνούσε χάραμα να πάει στη εκκλησιά, ανήμερα της γιορτής της, να φέρει στο σπίτι ένα κλαδάκι βασιλικό απ’ την εικόνα της Αγίας Ελένης και ας είχε ίσαμε 10 γλάστρες στην αυλή της.

«Τούτος είναι λειτουργημένος, και θα τον βάλω στο εικονοστάσι να μας φυλάει  όλους!» δικαιολογούνταν κάθε χρόνο.

Μου έλεγε  ακόμα να θυμάμαι πως τούτη τη μέρα δεν έπρεπε  καμιά δουλειά να κάνω. Ήταν πολύ σημαντική η γιορτή μας γιατί αλλάζανε οι καιροί κι ήταν μέρα που έμπαινε συνήθως η κάψα του καλοκαιριού και θρονιαζότανε  για τα καλά. Και αν τύχαινε να βροντήξει και να αστράψει ο καιρός το χάραμα, τότε μαύρη συμφορά περίμενε τους αγρότες. Όλα τα φρούτα του καλοκαιριού, τα σύκα, τα αχλάδια, τα βερίκοκα θα  γεμίζανε σκουλήκια. Κι όσο για τα ρόδια, ίσα που αρχινούσανε  να παίρνουν χρώμα. Θυμάμαι πολύ καλά, μια φορά, που ‘ταν η θεία μου έγκυος στο τρίτο της παιδί, μεγάλη πια εγώ στα δεκατρία μου χρόνια, τη χαρά της γιαγιάς που θα την κερνούσε πρώτη τα μαγιάπιδά της γιατί έτσι θα αβγάτιζε ακόμα πιο πολύ η αχλαδιά. Σαν να καταλάβαινε το δέντρο τις προκαταλήψεις και τις συνήθειες των χωρικών κι ακολουθούσε όλα τα παρατηρήματα…

Άλλη μια χρονιά που χα πια μεγαλώσει πολύ μου κάνε δώρο ένα αγιοκωνσταντινάτο. Μου ΄πε να το ‘χω πάντα φυλακτό, γιατί το΄χε βρει ο παππούς στα χωράφια μια φορά, στη Μπέλαινα, κι είχε μεγάλη δύναμη τούτο το νόμισμα γιατί ήταν σαραντισμένο.  Δεν έδωσα και πολύ σημασία στα λόγια της. Έφηβη τότε πήγα να γελάσω, μα το αυστηρό της βλέμμα με σταμάτησε. Αργότερα  σα γεννήθηκε κι εμένα ο γιος μου γέμισα με ένα σωρό τέτοια νομίσματα και πάλι δεν είχα καταλάβει τον συμβολισμό. Και περάσανε τα χρόνια κι έμαθα και κατάλαβα κι είδα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας κι όλα έχουν μια εξήγηση στη λαϊκή σοφία των απλών ανθρώπων.

Πίστευαν κάποτε πως τη μέρα τούτη σαν έβγαινες στον αγρό, ή πάνω σε βουνοκορφή που ΄χε κοντά της ιερό και εκκλησιά, και έβρισκες τα αγιοκωνσταντινάτα ήταν μεγάλη η τύχη σου. Γεμάτος ο τόπος αρχαίες πόλεις, χωριά και λατρευτικούς τόπους. Κι όταν σκάβανε οι άνθρωποι τούτα βγαίνανε στην επιφάνεια.

Ξεχύνονταν λοιπόν στην εξοχή κι ήταν μεγάλη η χαρά και το ριζικό να βρουν έστω κι ένα νόμισμα, που του απέδιδαν υπερφυσικές ιδιότητες λόγω της μέρας και του ονόματος. Αλλιώς αν το βρίσκανε οποιαδήποτε άλλη μέρα θα έπρεπε να  το πλύνουν με σαράντα κύματα κι ύστερα να το πάνε στην εκκλησιά να λειτουργηθεί  ίσαμε και δώδεκα φορές. Τότε θα αποκτούσε την  προστατευτική του ιδιότητα και θα μπορούσε να φυλάξει  απ’ όλα τα κακά τον κάτοχό του.

Να λοιπόν γιατί χαρίζουν όλοι τούτα τα νομίσματα στα μωρά, στα νιόπαντρα ζευγάρια μα και σε ασθενείς που πάσχουν από σοβαρά νοσήματα. Κι αν το κρεμούσαν στο λαιμό κι έφευγαν για τον πόλεμο, βόλι δεν θα τους ακουμπούσε ποτές… Θυμήθηκα μια φορά, ένα Πάσχα που είχαμε ζυμώσει με το προζύμι της Λαμπρής τα κουλούρια και μέσα σε ένα απ’ αυτά βρήκα άλλο ένα αγιοκωνσταντινάτο και νόμισα πως μπέρδεψε τις συνταγές με τη βασιλόπιτα. Η απάντησή  της αφοπλιστική και πάλι: «Σα θα γενείς κι εσύ νοικοκυρά, θα μάθεις πώς το κόβουν το ψωμί οι παλιοί και δεν χαλά όσες μέρες και να τα αφήσεις στη βούργια…».

Δεν ξέρω αν έγινα νοικοκυρά με τα δικά της κριτήρια, όμως τα δυο αγιοκωνσταντινάτα τα φορώ μαζί με εκείνα τα χαρίσματα στο γιό μου σα βραχιόλι στο χέρι μου, χρόνια τώρα κι έτσι θυμούμαι και καταλαβαίνω πια τα λόγια της.

Φιστίκι παγωτό θα κεράσω κι εγώ στη δική μου γιορτή τα παιδιά μου και αχλάδια και σύκα. Μπορεί τα χρόνια να περάσανε, όμως γιαγιά Ελένη, είσαι πάντα μέσα μου και πάντα θα ‘θελα να με τρατάρεις εκείνο το κατακόκκινο κοκοράκι κι ένα λουκούμι με παγωμένο νερό από το κάρτο της αυλής με τα γεράνια μας…

-Κωστή, να ποτίζεις τα λουλούδια της αυλής και Χρόνια μας πολλά!

Κάτι βρομάει στου Πίτσου*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Κι έτσι φτάνουμε αισίως στο πέμπτο μυστήριο που καλείται να λύσει ο Μικρός Μπλε, ο πιο διάσημος ντεντέκτιβ στο νησί του Πίτσι Πίτσου!

Σε αυτήν την περιπέτειά τους οι Πιτσιμπουίνοι ξεκινούν με το καθιερωμένο Σαββατιάτικο πιτς βόλεϊ. Όλοι έχουν κάποιο ρόλο σοβαρό στο παιχνίδι  εκτός από τον  Μακαρόνη που λαγοκοιμάται κάτω από την ομπρέλα του διαιτητή. Και μόλις η γυμνάστρια φωνάξει το τέλος με ισοπαλία,  ο Μακαρόνης ξυπνάει απότομα και διαμαρτύρεται πως κάτι βρομάει εκεί κοντά. Μια «πιτσιμπίχλα» υπάρχει παντού. Το νιώθουν όλα τα Πιτσιμπουϊνάκια. Τρέχουν  για μπάνιο στη λίμνη Λαμπίκο αλλά η άσχημη μυρωδιά δεν λέει να φύγει.

Ο Μικρός Μπλε ανησυχεί και αφού τελειώσουν το μπάνιο τους, κατευθύνονται όλοι στην πλατεία να δουν μήπως η απαίσια μυρωδιά έρχεται από τις ψησταριές…

Στο δρόμο αναρωτιούνται…

Η Μυστήρια Τζεντού εικάζει πως ίσως η μυρωδιά έρχεται από τα άπλυτα ρούχα στο σπίτι του Πίτς Φιτίλη. Η Αντελί πάλι λέει πως η μυρωδιά αυτή μοιάζει με ψαρίλα… Άδικος κόπος όπου και να ψάχνουν. Έχοντας ήδη συλλέξει το πρώτο του στοιχείο ο Μικρός Μπλε μαζί με την Αντελί καταλήγουν κι εκείνοι στην πλατεία!  Εκεί ακολουθεί αναβρασμός συνταγών, φαγητών, ετοιμασιών. Ο Μάστερ Πίτσεφ (νέο πρόσωπο στις ιστορίες των Πιτσιμπουίνων) δείχνει αναστατωμένος από την μυρωδιά που συνεχίζει να αποτελεί μυστήριο!

Και αρχίζουν οι ανακρίσεις και τα πρώτα περίεργα αποτυπώματα. Πίσω από την ταβέρνα του Πίτσου προς τη καμινάδα. Κι ετσι αρχίζει σιγά σιγά να εξιχνιάζεται το μεγάλο μυστήριο;

Θέλετε να μάθετε ποιοι είναι οι δράστες;

Τι στοιχεία μάζεψε ο μικρός Μπλε;

Από που έρχεται εκείνη η βρομερή μυρωδιά και ποιος ευθύνεται για αυτό;

Πως είναι και πως φτιάχνεται το μοναδικό Πιτσκότο;

Ποιος κερδίζει τελικά το βραβείο της καλύτερης συνταγής;

Ε, τότε πρέπει να αναζητήσετε την καταπληκτική ιστορία της Ευτυχίας Γιαννάκη.

Η συγγραφέας καταφέρνει κάθε φορά να μας παρουσιάζει μια ιστορία γεμάτη χιούμορ, περιπέτεια, έξυπνη και μοναδική πλοκή που σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τέλος.

Το πολύχρωμο νησί Πίτσι Πίτσου που δημιούργησε με την γραφή και την φαντασία της η Ευτυχία Γιαννάκη χρωματίζει και ζωντανεύει επίσης μοναδικά, κάθε φορά, η Σοφία Τουλιάτου. Μια επιτυχημένη συνεργασία που φέρει άρτιο αποτέλεσμα στις πιο ντεντεκτιβικές ιστορίες για παιδιά που έχετε διαβάσει

Ένα βιβλίο γεμάτο μυστήριο, για νεαρούς αναγνώστες που τους κρατά  σε εγρήγορση και συνεχή αναζήτηση.

Στην ιστορία αυτή τονίζεται και πάλι  η συνεργασία, η ομαδικότητα και η παρατήρηση.

Και επειδή όλα τα βιβλία της Ευτυχίας Γιαννάκη έχουν πολλούς αποδέκτες που τα περιμένουν με αγωνία σας προτείνουμε τις δικές μας ιδέες που σύντομα θα τις υλοποιήσουμε στην τάξη μας!

  Αφορμή λοιπόν η πανέξυπνη αυτή ιστορία για :

·        Δημιουργία  και νέων λέξεων (σύνθετων) ή και φανταστικών.

·         Οργανώνουμε ένα διαγωνισμό καλύτερης συνταγής.

·         Φτιάχνουμε σκούφους και ποδιές από «άχρηστο υλικό» και ετοιμάζουμε τα συνταγομπλόκ μας και τις ιδέες μας! ( τις ζωγραφίζουμε ή τις γράφουμε)

·         Σκεφτόμαστε συνταγές  με παράξενα υλικά

·         Δημιουργούμε επίσης μια μυστική συνταγή με κώδικες και εικονολέξεις.

·         Προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα καινούργιο γλυκό ή φαγητό που θα αποτελέσει την αρχή μιας ιστορίας που θα την στείλουμε στον Μάστερ Πίτσεφ.

·         Μιλάμε για την ομαδικότητα, την συνεργασία, την φιλία

·         Αναμιγνύουμε υλικά να δούμε τι θα συμβεί

·         Δοκιμάζουμε υλικά και ξεχωρίζουμε γεύσεις

·         Μετράμε ποσότητες με κουταλάκια, φλυτζάνια, μεζούρες .

Και πάνω απ΄ όλα θα απολαύσουμε το πιο χρωματιστό και μυστηριώδες βιβλίο που έχει γραφτεί για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Βασικά θα το αγαπήσουν και οι μεγάλοι όπως όλες τις περιπέτειες του Μικρού Μπλε και του διάσημου νησιού Πίτσι Πίτσου!

*Κάτι βρομάει στου Πίτσου, Ευτυχία Γαιννάκη, εικ: Σοφία Τουλιάτου, εκδ. Ίκαρος

Δείτε εδώ όλα τα βιβλία της σειράς :  https://ikarosbooks.gr/childrens-books/pitsimpoyinoi/!/1/60/-publication_date/

Και διαβάστε ένα απόσπασμα από την ιστορία εδώ : https://issuu.com/ikarosbooks/docs/9789605725686

 Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 20 Μαϊου 2023  : Εδώ!

 

Η πιο στρογγυλή λέξη* … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

*Η πιο στρογγυλή λέξη του κόσμου, Λίνα Μουσιώνη, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Σαπουνόφουσκα; Λέτε; Να είναι αυτή η πιο στρογγυλή λέξη του κόσμου;

Έτσι νόμιζε η Χλόη μα ο Μάξιμος είχε άλλη γνώμη. Αυτός έλεγε πως το κουλούρι ήταν η πιο κατάλληλη λέξη γι αυτό το σχήμα. Η Αλίκη πάλι επέμενε  πως μάλλον την μπάλα θα εννοούσαν οι περισσότεροι. Η μαμά απαντούσε με πεποίθηση πως  ήταν το ταψί, ο μπαμπάς η ρόδα, η γιαγιά ο κουβάρι…

Οι λέξεις και οι απόψεις συνεχίστηκαν μέχρι το σχολείο κι όλο πλήθαιναν…

Ίσως αν τις μοιράζονταν τις λέξεις τους μικροί και μεγάλοι να έβρισκαν ποια θα ήταν η πιο στρογγυλή…

Κι άρχισε να τις γραφεί όλες, η Χλόη, σε ένα χαρτί και να προβληματίζεται. Κι ύστερα πήγε να τις ζωγραφίσει μα  η σαπουνόφουσκα της έσκασε και  κάτι διαφορετικό σχηματίστηκε στο χαρτί, στη ματιά, στην ψυχή της…

Ζωντάνεψαν οι λέξεις με τα πινέλα και τα χρώματα. Στρογγύλεψαν, μάκρυναν, δίπλωσαν αλλά η απορία της Χλόης παρέμενε άλυτη. Η σαπουνόφουσκα όμως με τα την έκρηξή της τής έδωσε μια καινούργια διάσταση. Ανακάλυψε μια λέξη που έμπαινε σε κουτί ή μήπως όχι;

Μάλλον αυτήν η μαγική λέξη λειτουργεί  διαφορετικά για τον καθένα αρκεί να «μπει» μέσα της και να χρησιμοποιήσει την …!

 ( Δεν θα σας το πω, μόνοι σα θα το βρείτε)

Στρογγύλεψε κι η δική μας σκέψη με τούτη την πρωτότυπη ιστορία της Λίνας Μουσιώνη. Εφευρετική, διασκεδαστική, χρωματιστή, δημιουργική  και πολύ ιδιαίτερη  ιστορία. Ένα κείμενο αφορμή για …Γλώσσα, δημιουργική σκέψη, ζωγραφική και διδασκαλία.

Αφήσαμε τις γνώσεις και πιάσαμε την φαντασία. Και μετά ξαναπιάσαμε τη γνώση, τις ερωτήσεις, τις σκέψεις.  Και ποιο είναι το καλύτερο μέρος να αναπτυχθούν πέρα για πέρα όλα τούτα;

Μα φυσικά μια σχολική τάξη!

Μια λευκό χρώμα κόλλα χαρτί και οι μικροί δημιουργοί φτιάχνουν θαύματα:

Ένας κύκλος, μια ρόδα, ο ήλιος, ένας κρίκος, ένα πορτοκάλι, ένα καπάκι, ένα πιάτο, το φεγγάρι, ένας δίσκος, τα γυαλιά της κ. Ελένης, ένα μανταρίνι, οι κύκλοι στο φόρεμα της μαμάς, ένα δακτυλίδι, μια μπουρμπουλήθρα, το ο το μικρό και το Ο το μεγάλο, ένα κουμπί …

·         Ένα βιβλιο-λεξικό φτιάξαμε πρώτα από λέξεις που είναι στρογγυλές

·         Βρήκαμε λέξεις που αρχίζουν από Ο.

·         Λέξεις στρογγυλές που ενώνονται, όπως  : πορτοκαλοκύκλος, ποδηλατορόδα, ηλιοφέγγαρος!

·         ζωγραφίσαμε τις λέξεις μας και τις ζωντανέψαμε. Κι έγινε η ρόδα ομπρέλα γεμάτη χρώμα. Το μανταρίνι, αερόστατο. Το πιάτο χαρταετός, το κουμπί, πασχαλίτσα.  Το κόκκινο κουβάρι ξετυλίχθηκε και έγινε πουλόβερ.

·         Γράψαμε μια ιστορία  που είχε λέξεις με πολλά … ο!

·         Και μιαν άλλη που είχε μόνο στρογγυλές λέξεις

·         Γίναμε οι ζωγράφοι : Ολοστρόγγυλοι!

·         Παίξαμε παιχνίδια στον κύκλο : Γύρω γύρω όλοι, η μικρή Ελένη…

·         Θυμηθήκαμε την Λιλιπούπολη  κι ακούσαμε το τραγούδι  :Το μικρό και το μεγάλο : https://www.youtube.com/watch?v=yparmOXBqRs

·         Είδαμε την ταινία : Το κομμάτι που λείπει συνατά το μεγάλο Ο βασισμένη στο βιβλίο του Shel Silverstein :  https://www.youtube.com/watch?v=niziicrwdUY

Σε συμπέρασμα για την πιο στρογγυλή λέξη του κόσμου δεν φτάσαμε. Όλες οι γνώμες ήθελαν να υπερισχύσουν κι έτσι παραμείναμε στις ομαδικές λύσεις και απόψεις.

Εκπληκτικό βιβλίο για δεκάδες δραστηριότητες που θα οδηγήσει την  φαντασία των παιδιών σε πολύ δημιουργικά και απάτητα (δικά μας) μονοπάτια.

Λίλα Καλογερή η εικονογράφος! Με πολύ χρώμα, ζωντάνια και φαντασία όλες τις οι εικόνες.

Το βιβλίο στο τέλος έχει και δικές του εικονοδραστηριότητες!

Ψάξτε το και θα το λατρέψετε! Στα βιβλιοπωλεία του κόσμου και εδώ : https://ellinoekdotiki.gr/gr/ekdoseis/i/i-pio-stroggili-leksi-tou-kosmou

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 13 Μάϊου 2023 Εδώ!

 

Στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αρχανών με μια αγκαλιά βιβλία!

Καλεσμένη από μια δασκάλα της Α΄ τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αρχανών, την Κάλλια Βατσιθιανού, που δεν είναι Αρχανιώτισσα, ανηφόρησα για μια ακόμα φορά στον δικό μου τόπο, στην παλιά μου γειτονιά...

Μια πολύ συγκινητική μέρα στο 1ο Δημ.Σχ. Αρχανών, λοιπόν!

Στην κωμόπολη που μεγάλωσα.

Που πήγα όλα τα χρόνια σχολείο.

Για πρώτη φορά καλεσμένη, για να μιλήσουμε για βιβλία....

220 παιδιά το ακροατήριο...

Πολλοί δάσκαλοι και δασκάλες, (νομίζω 34 όλοι μαζί ). Με ιδιαίτερη φόρτιση για μένα...

Αλλωστε οι ήρωες μου, οι περισσότεροι από τα βιβλία μου, γεννήθηκαν εδώ...

Ο Σιγανός που προϋπήρχε στο περιβόλι του κυρ Γιάννη του πατέρα μου...

Η Χρωματούσα που τριγυρνούσε στο μικρό μπλε δασάκι του Αι Γιαννιού...

Ο πρίγκιπας Χαρταετός που μαζί με τον νάνο Άνω Κάτω "γεννήθηκαν " στον "Παράδεισο" μας, εκεί που κι εγώ μάζευα καλάμια για τον δικό μου Χαρταετό...

Ο Τρακατρούκας, ο Πι κι ο Φι, ο Εδώ και ο Αλλού ξεπήδησαν από τις ιστορίες και το τζάκι της γιαγιάς Ελένης...

Η νεράιδα Σερπαντίνα που ήθελε τόσο πολύ να χορεύει αλλά εκείνα τα χρόνια που ζουσα στις Αρχάνες ΔΕΝ υπήρχε σχολή χορού...

και τόσα άλλα ...

Και τα είπαμε όλα με τα παιδιά σήμερα κι εκείνα ρωτούσαν, ρωτούσαν χωρίς σταματημό...

Και περάσανε σχεδόν δυο ώρες χωρίς διάλλειμα, χωρίς να το καταλάβουμε...

Και γελάσαμε πολύ, και συγκινηθήκαμε, κα γνωριστήκαμε...

Και λύθηκαν πολλές απορίες και συνάντησαν παιδιά κι εγγόνια (χαχαχα) των παλιών συμμαθητών και φίλων μου από τα χρόνια που έμενα κι εγώ στις Αρχάνες...

Και είπαμε και τι δεν είπαμε για τα βιβλία!

Πόσες χαρές με κεράσατε σήμερα...

Πόση αγάπη και συγκίνηση...

Κάλλια και Δέσποινα ( η καταπληκτική Διευθύντρια του σχολείου) κι όλοι σας που με κάνατε να νιώσω το σχολείο σαν δικό μου, σας ευχαριστώ με την ψυχή μου για αυτήν την πρόσκληση...

Θα τα πούμε ξανά ... τα Χριστούγεννα μαζί με όλα μου τα καλικαντζαράκια!

Ο παππούς μου ο γίγαντας*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, στ’ αλήθεια όμως, ένας άνθρωπος που η παιδεία, η μουσική ιδιοφυία του, η ζωή και το έργο του τον τοποθέτησαν σε ένα πάνθεο ηρώων που σε όλους εμάς θυμίζει τον γίγαντα των παραμυθιών. Ένας γίγαντας γεμάτος καλοσύνη, θετικά συναισθήματα , και ιστορίες αμέτρητες. Ιστορίες που τις λέει ο ίδιος μπλέκοντας τις λέξεις με την μουσική, την αρμονία και όλα μαζί τα αγκαλιάζει με τα πελώρια χέρια του.  

Η Δέσποινα Μπογδάνη- Σουγιούλ γράφει μια ιδιαίτερη βιογραφία για τον γίγαντα της μουσικής όλων μας, τον Μίκη Θεοδωράκη. Με την δική της φαντασία δημιουργεί έναν εγγονό του Μεγάλου Μουσικού, ένα μικρό Μίκη, που δραπετεύει από το σπίτι του για να ακολουθήσει τον παππού του σε ένα ταξίδι ζωής, μουσικής και Ιστορίας.

Ψάχνει να βρει ένα δέντρο, με καθαρά συμβολικό και αλληγορικό νόημα στο βιβλίο της Δέσποινας. Ο μικρός Μίκης οπλίζεται με θάρρος, τόλμη και όνειρα και διακλαδίζεται, δραπετεύει, ταξιδεύει και ψάχνει τον εαυτό του, τη ζωή, το νόημα όλων των ζώντων έμψυχων και άψυχων πραγμάτων δίπλα στον παππού του.

Έτσι λοιπόν αυτό το δέντρο γίνεται οδηγός, ερμηνευτής, καταφύγιο, τόπος έμπνευσης και δημιουργίας, σημείο συνάντησης της οικογένειας και αποκάλυψης ιδιαίτερων μουσικών στιγμών. Όπως εκείνης που ο γίγαντας Μίκης θυμάται τον μαγικό φωνόγραφο που έδωσε ζωή στις νότες, στη μουσική των άλλων μα και τη δική του. Και πως χάρις σε εκείνο το «μαραφέτι» οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν, χόρευαν και έδιναν τα χέρια τους για να φτιάχνουν κύκλους…ζωής. Κι είναι πολύ δυνατό εκείνο το κομμάτι που αναφέρεται σε έναν άλλο γίγαντα που ήταν Τύραννος και δεν ήταν  άλλος από τα δύσκολα χρόνια της εξορίας, της απομόνωσης, της δικτατορίας, των βασανιστηρίων και της προσβολής. Εκείνος ο Τύραννος που καθόταν σε μία μεγάλη καρέκλα δεν τρόμαζε ποτέ τον γίγαντα Μίκη που με τα χέρια του κατάφερε να  τη σπάσει. Κι ήταν το γέλιο του παππού Μίκη τόσο γάργαρο και δυνατό που μεμιάς μπήκε η Άνοιξη κι ήρθε και την προϋπάντησε το πρώτο το χελιδόνι… Κι έγινε επανάσταση η μουσική του κι έγινε ανάσα για εκείνον και για όλους μας.

Το δέντρο εκείνο του γίγαντα Μίκη αγκάλιασε όλη τη γη με τους ήχους και το πυκνό του φύλλωμα. Κι εκεί γύρω του, σε κύκλο μοναδικό αγκαλιάζονται και υπάρχουν πάντα όλοι όσοι σημάδεψαν γενιές και Ιστορία στη Μουσική, στη Ζωή  στο διάβα το δικό μας. Τον Χατζιδάκι, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τη Μαρία Φαραντούρη, την Μελίνα Μερκούρη. Άνθρωποι γίγαντες κι αυτοί που αγκάλιασαν τη ζωή του Μίκη, πορεύτηκαν μαζί του και θα παραμείνουν αθάνατοι.

Κάτω από εκείνο το δέντρο, το τεράστιο εκτός από τις αθάνατες ψυχές θα βρεις και τις αξίες τις μεγάλες της ζωής. Θα βρεις την αγάπη, την καλοσύνη, την φιλία, την ομορφιά, την ισότητα και την ειρήνη. Είναι οι καρποί του  που δεν μαραίνονται ποτέ όσο κι αν περνούν οι μέρες, οι εποχές και τα χρόνια.

Ένα κράτημα είναι η ζωή …

Δυο χέρια που αγκαλιάζουν…

Κι όπως έγραψε κάποτε ο Γιώργος Σεφέρης και μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης :

«Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,

κάτω απ’ το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες

με τα φύλλα της οξιάς…»

 

Ένα υπέροχο βιβλίο για τον μεγάλο μας Μίκη Θεοδωράκη. Μια ονειρική και διαφορετική προσέγγιση της ζωής του που τονίζονται πολύ ιδιαίτερές πτυχές με τρόπο άκρως ποιητικό, λυρικό και φανταστικό. Ένα βιβλίο που δεν ακολουθεί την πεπατημένη των βιογραφιών αλλά στέκεται στα μικρά-μεγάλα κομμάτια που σημάδεψαν τη ζωή όλων.  Ένα βιβλίο που θα ταξιδέψει πολύ τους μικρούς αναγνώστες σε μονοπάτια διαφορετικά δίνοντας το μέγεθος ενός Μεγάλου συνθέτη που όμως υπήρξε στη γη. Είναι αθάνατος και υπήρξε πέρα για πέρα Ανθρώπινος, προσιτός και την ίδια στιγμή άπιαστος. Όπως η Μουσική του που έφτασε παντού έτσι κι εκείνος  μπορούσε να δρασκελίσει βουνά, ποτάμια, θάλασσες κι ηπείρους ολοκλήρους μόνο με την αρμονία, τους ήχους ,το ταλέντο του στη μουσική.

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο γεμάτο εικόνες, και συναισθήματα.

Η ανθρώπινη υπόσταση που φτάνει στα όρια του φανταστικού από το μέγεθος της ψυχής και της …Μουσικής.

Ένα βιβλίο εικονογραφημένο από τον Πέτρο Μπουλούμπαση με ονειρικές εικόνες και χρώματα που μόνο εκείνος θα μπορούσε να αποδώσει.

 

Ένα βιβλίο κόσμημα, θύμησης και ανάμνησης…

Να το ψάξετε όλοι…

 

Το βιβλίο ήταν υποψήφιο στις βραχείες λίστες του ΙΒΒΥ στην κατηγορία :Βραβείο σε εικονογράφο και σε συγγραφέα εικονοβιβλίου (picture book ή graphic novel) για την εικονογράφηση και για το κείμενο.

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο και δείτε το εδώ : https://ydroplanobooks.gr/product/o-pappous-mou-o-gigantas/

 

*Ο παππούς μου ο γίγαντας, Δέσποινα Μπογδάνη- Σουγιούλ, εικ : Πέτρος Μπουλούμπασης

 

Υ.Γ. Στο σπίτι μου υπάρχει ένας «γιγάντιος» τοίχος εδώ και δεκατέσσερα χρόνια με όλο το μουσικό σύμπαν του Μίκη Θεοδωράκη γραμμένο και σχεδιασμένο από τον ίδιο, κάποτε. Έγινε τύπωμα σε ένα τεράστιο καμβά για να θυμίζει στα αγαπημένα πρόσωπα το μεγαλείο ενός Ανθρώπου και τη δύναμη της Τέχνης του. Το μουσικό αυτό σύμπαν αποτυπώνεται ελάχιστα στις φωτογραφίες…

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 6 Μαϊου 2023 : εδώ!