Το δικό μου λουλούδι*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Τον θυμάστε τον μικρό σκίουρο; (https://www.cretalive.gr/politismos/i-kiki-o-zak-o-kleftis-ton-fyllon-kai-terataki-ton-hromaton-sta-paramythia-toy-sabbatoy)

Μόλις τώρα ξεκινά μια νέα περιπέτεια ζωής για μια διαφορετική εποχή του χρόνου. Η πρώτη δουλειά του μόλις ξυπνήσει είναι να καλημερίσει τη μέρα, τον ήλιο, τα φύλλα κι όλα τα ζωντανά  τριγύρω από το σπίτι του. Και τότε ακούει τιτιβίσματα και μικρές φωνές και μια «φασαρία» που δεν την καταλαβαίνει. Ο φίλος του, «το Πουλί», θα του λύσει τις απορίες του και θα του υπενθυμίσει πως όλα όσα βλέπει και ακούει προμηνύουν πως ήρθε η Άνοιξη. Και τότε το βλέπει μπροστά του. Ένα μικρό κίτρινο λουλούδι ανάμεσα στα δέντρα που ζουν οι δυο φίλοι και που ο σκίουρος το υιοθετεί σαν…δικό του! Αρχίζει λοιπόν από την επόμενη μέρα να το φροντίζει υπερ-προστατεύοντας το. Φοβάται μην το φυσήξει ο αέρας, μην το «κτυπήσει» η βροχή, μην το δαγκώσει η μέλισσα… Και το Πουλί του εξηγεί πως όλα τούτα που προσπαθεί να τα διώξει μακριά κάνουν καλό στο λουλούδι κι επίσης πως ένα αγριολούλουδο όπως αυτό ανήκει σε όλους. Όμως ο σκίουρος επιμένει στην δική του άποψη και κρύβει το μικρό λουλουδάκι κάτω από ένα κουβά. Όπως ήταν φυσικό, εκείνο μαράζωσε και κόντεψε να χαθεί τελείως. Τότε μόνο ο σκίουρος κατάλαβε πώς για να ζήσει το λουλούδι (και ο άνθρωπος), χρειάζεται αέρα, φως και χώρο να αναπνεύσει και να  αναπτυχθεί.

Οι τύψεις και η στεναχώρια βαραίνουν τον μικρό Σκίουρο που δε  μπορεί να κοιμηθεί όλη τη νύχτα. Το πρωί μια έκπληξη τον περιμένει κι ας επιμένει πως το μικρό εκείνο λουλουδάκι το κίτρινο ήταν μόνο δικό του!

Μια ανοιξιάτική και πολύ τρυφερή ιστορία της Alice Hemming γεμάτη χρώμα, μυρωδιές, συναισθήματα και συμβουλές.

Ποιος μας βοηθάει στα δύσκολα; Ο φίλος μας που θα είναι εκεί να μας ακούσει, να μας συμβουλέψει και να μας αποτρέψει όσο γίνεται από τις κακοτοπιές.

Ότι υπάρχει στη Φύση δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ο Μικρός σκίουρος επιμένει με τον εγωισμό να νικάει την λογική σε ότι αφορά την κίτρινη μαργαρίτα.

Θυμόμαστε  τον Μικρό Πρίγκιπα με το τριαντάφυλλό του και την ιδιαίτερη σχέση της αγάπης, της προσοχής, του νιασίματος αλλά και ότι αφορά την  ιδιοκτησία.

Η Alice Hemming με το κείμενό της βοηθάει τα μικρά παιδιά να αντιληφθούν τι συμβαίνει στη Φύση την Άνοιξη και να μπουν στη διαδικασία να ψάξουν περισσότερα για τη ζωή των λουλουδιών, είτε αυτά καλλιεργούνται σε σπίτια και κήπους, είτε είναι αγριολούλουδα. Θα μάθουν τους εχθρούς και φίλους τους, τους τρόπους προστασίας και τι κάνουν οι μέλισσες με αυτά. Με χιούμορ και πολύ πρωτότυπο τρόπο θα μας αποκαλύψει τις  αλλαγές γύρω μας την Άνοιξη.

Τα παιδιά θα μάθουν νέες λέξεις και θα αναζητήσουν πιθανόν να μάθουν περισσότερα και για τα έντομα, τα πουλιά και τις μεταβολές του καιρού.

Επίσης θα καταλάβουν πως την Φύση την σεβόμαστε και φροντίζουμε να την διατηρούμε καθαρή, ζωντανή και να την χαιρόμαστε για όσα μας προσφέρει. Τίποτα απ΄ ότι  γεννιέται γύρω μας δεν μας ανήκει. Ούτε καν τα παιδιά μας. Είναι ζωή, δημιουργία, σκοπός και οξυγόνο…

Φροντίδα, εν συναίσθηση, χαρά, ομορφιά είναι μερικά από τα συναισθήματα που μας δημιουργεί η ανάγνωση του βιβλίου. Η εικονογράφηση του Nicola Slater εντείνει αυτά τα συναισθήματα μας και μας γεμίζει αισιοδοξία, ομορφιά και ζωντάνια.

Διαβάστε εδώ ένα μικρό απόσπασμα: https://ikarosbooks.gr/1133-diko-moy-loyloydi.html

*Το δικό μου λουλούδι, Alice Hemming, εικ: Nicola Slater, (μετάφραση : Φίλιππος Μανδηλαράς) εκδ. Ίκαρος

 

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/

Οχ κοκκίνισα!*...στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ας διαβάσουμε την ιστορία του Δημήτρη που νομίζω πως λίγο πολύ όλοι την έχουμε ζήσει και στη δική μας ζωή.

Είναι βραδάκι κι ο Δημήτρης έχει κολλήσει στην τηλεόραση ενώ η μαμά του τού ζητάει εδώ και πολλή ώρα να την κλείσει. Εκείνος δεν ακούει ή δεν θέλει να ακούσει και η μαμά παίρνει πιο δραστικά μέτρα. Απλά πατάει το τηλεκοντρόλ και …τσαφ! Ο Δημήτρης αρχίζει το ουρλιαχτό και είναι τόσο δυνατό που από το στόμα του σαν να εκσφενδονίστηκε μια μικρή κατακόκκινη μπάλα. Μόνο που αυτή η μπάλα δεν ήταν και τόσο συνηθισμένη. Έμοιαζε λίγο παράξενη, λίγο μαγική, δεν έπεφτε στο πάτωμα αλλά αιωρούνταν και είχε… φωνή! Κανείς άλλος δεν μπορούσε να τη δει πάρα μόνο ο Δημήτρης. Και το ακόμα πιο

παράξενο ήταν πως η κόκκινη μπάλα είχε όνομα. Αυτοσυστήθηκε σαν Φούρκας και ακολουθούσε το Δημήτρη παντού λέγοντάς του πως ήρθε για να τον βοηθήσει. Σαν φιλαράκι του από παλιά τον σιγοντάριζε στα θέματα που τον απασχολούσαν, όπως ας πούμε, τού έλεγε πως ήταν απαράδεκτο να μην τον αφήνουν να δει κι άλλη τηλεόραση. Κι ο Δημήτρης του εξιστόρησε όλα του τα παράλογα που τον έβαζαν να κάνει κάθε μέρα οι γονείς του. Να συγυρίζει το δωμάτιο του, να τρώει φακές, να πλένει τα δόντια του πρωί- βράδυ και χίλια δυο άλλα.  Τότε ο Φούρκας ανέλαβε δράση κι όποτε κάποιος δεν άφηνε τον Δημήτρη να κάνει ότι ήθελε, τον παρότρυνε να ξεκινήσει να φωνάζει, να χτυπιέται, να κάνει μεγάλο χαμό ανάλογα με την περίσταση. Οι γονείς του ήταν σε απόγνωση και τότε πρόσεξαν πως ο γιος τους είχε γίνει …ολοκόκκινος. Αυτό αν και άρεσε πολύ στον Φούρκα, δυσαρέστησε τον Δημήτρη αρκετά. Επειδή η γιατρός διέγνωσε ίωση τώρα έπρεπε να χάσει το πάρτι της κολλητής του. Κι αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Ο Δημήτρης τα έβαλε με τον Φούρκα που απέκτησε πλέον και επίθετο : Φούρκας Θυμός!

Την συνέχεια θα την διαβάσετε στο βιβλίο της Χριστίνας Αποστολίδη που με ιδιαίτερο χιούμορ, πρωτοτυπία και έξυπνη πλοκή μας εξιστορεί τα στάδια του θυμού, τις τεχνικές και τη λύση για ένα τόσο κόκκινο συναίσθημα.

Καλογραμμένο και ευφάνταστο κείμενο, με ροή που κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη και με αγωνία μέχρι το τέλος του.

Μια ιστορία για συναισθήματα ενθουσιασμού και θυμού, ματαίωσης και συνέπειας.

Εκρήξεις θυμού έχουν πολύ συχνά τα παιδιά( σίγουρα και οι μεγαλύτεροι) που δύσκολα μπορούν  να τις χειριστούν. Ενδιαφέρουσα η προτροπή της Χριστίνας που πραγματικά διδάσκεται στα νηπιαγωγεία: Μετράμε αντίστροφα από το δέκα μέχρι το μηδέν και ο θυμός έχει …μαλακώσει.

Το βιβλίο αποτελεί ιδιαίτερο εργαλείο συζήτησης σε μία σχολική τάξη για την διαχείριση του θυμού.

Η εικονογράφηση του Γιάννη Σκουλούδη δένει απόλυτα με το κείμενο, είναι κατακόκκινη, εντυπωσιακή και ολοζώντανη.

Στο βιβλίο θα βρείτε τη εφαρμογή QR code και θα ακούσετε το Τραγούδι του Φούρκα- Θυμού σε στίχους Μαρίας Καριωτάκη και μουσική της Χριστίνας Αποστολίδη και του Νίκου Βογιατζάκη : https://www.youtube.com/watch?v=KMMv-Jw3FEM

Αν κι εσείς έχετε νιώσει όπως ο Δημήτρης ή θέλετε να βρείτε λύσεις για να διαχειριστείτε τον θυμό του παιδιού σας δεν έχετε παρά να συμβουλευτείτε τούτο το βιβλίο. Συναισθήματα στον ύψιστο βαθμό. Ιστορίες που συναντούμε καθημερινά και κάποιες φορές μας φέρνουν σε απόγνωση. Ή μήπως όχι;

Η Χριστίνα Αποστολίδη ξέρουμε καλά πως έχει ένα φίλτρο μαγικό που εμφανίζει ή εξαφανίζει τον θυμό ανάλογα με την περίπτωση. Το είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια στην επίσημη παρουσίασή της στα Παραμύθια του Σαββάτου στο βιβλιοπωλείο Sophistico by Greekbooks, στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Αν την συναντήσετε κάπου μπορεί και να σας δώσει την μοναδική της συνταγή. Εσείς ωστόσο απολαύστε το βιβλίο της διαβάζοντας ένα μικρό απόσπασμα εδώ :  https://minoas.gr/product/och-kokkinisa/

*Οχ κοκκίνισα!, Χριστίνα Αποστολίδη, εικ: Γιάννης Σκουλούδης, εκδ. Μίνωας