Αν σε χάσω, μικρέ ελέφαντα…* στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Αν σε χάσω, μικρέ ελέφαντα…τότε τι θα συμβεί;

Το μικρό ελεφαντάκι ενός αγοριού ή το γνωστό σε όλους μας «νάνι» είναι ο ήρωας σε μια ιστορία λύπης, απώλειας, θυμού, αποδοχής και επαναπροσδιορισμού των «θέλω», των «μπορώ» των «αγαπώ» και των «συνεχίζω να υπάρχω»!

Πως να αποδεχτείς την απώλεια αγαπημένου προσώπου ή πράγματος;

Με σκέψεις, ξεσπάσματα, ερωτήσεις κι απαντήσεις στο ίδιο μας τον εαυτό.

Αυτό κάνει και ο ήρωας της ιστορίας της Κωνσταντίνας Αρμενιάκου! 

Στην αρχή δεν  μπορεί να πιστέψει πως χάθηκε ο «μικρός ελέφαντας».   Και ψάχνει παντού και φωνάζει δυνατά μήπως και τον ακούσει…

Κι ύστερα θα έρθει ο θυμός, ο μεγάλος θυμός με όλους και για όλα. Ακόμα και με τον ίδιο τον μικρό ελέφαντα που δεν θα είναι εκεί όταν και όποτε τον χρειάζεται...

Θα αρχίσουν οι δεύτερες σκέψεις, τα «μήπως», τα «ίσως» τα «αν δεν» …

Και μετά ο απολογισμός για τους δικούς του φίλους κι αγαπημένα πρόσωπα που τον συντροφεύουν τώρα και …πάντα, στα δύσκολα και όχι μόνο!

Και θα αφήσει το συναίσθημα να ξεχειλίσει και να λυπηθεί ολοκληρωτικά και λυτρωτικά.

Να νιώσει την απώλεια, τη μοναξιά, το κενό της φιλίας  και να αναπολήσει πολλές μικρές και μεγάλες στιγμές της σχέσης, της αγάπης της κοινής τους ζωής…

Και στο τέλος όλα θα πάνε καλά γιατί απλά η ζωή προχωράει μπροστά και θα υπάρχει πάντα η θύμηση, η αγάπη κι όλα όσα  χάρισε απλόχερα ο κάθε μικρός ή μεγάλος ελέφαντας!

Ένα υπέροχο βιβλίο που μας εξηγεί τα στάδια όλα της απώλειας όπως μάλλον τα βιώνει ένα παιδί ή και εμείς οι μεγαλύτεροι.

Ένα βιβλίο με έντονα συναισθήματα, συμβολισμούς και αισιόδοξο μήνυμα στο τέλος!

Μια ιστορία δυνατή κι αληθινή, οδηγός για τα δύσκολα, σύμβουλος και κάθαρση μαζί.

Εργαλείο καθοδήγησης, γεμάτο με συναισθηματικές  διακυμάνσεις  για γονείς και δασκάλους. Συμβουλευτικό, άκρως αναλυτικό και πολύ παραστατικό. Ο αναγνώστης θα ταυτιστεί και θα καταλάβει πως κι άλλοι έχουν βιώσει παρόμοια συναισθήματα με τα δικά του. Παρηγορητικό, αισιόδοξο και λυτρωτικό!

Εικονογραφημένη από την  Zafouko Yamamoto (Zαφειρούλα Σιμοπούλου) με παλέτα απαλών και φυσικών χρωμάτων.

Για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά…

*Αν σε χάσω, μικρέ ελέφαντα… Κωνσταντίνα Αρμενιάκου, εικ : Zafouko Yamamoto, εκδ. Μίνωας

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα : https://minoas.gr/product/an-se-chaso-mikre-elefanta/

Τα «παραμύθια του Σαββάτου» από τη 1^η του Δεκέμβρη θα σας παρουσιάζουν καθημερινά και ένα βιβλίο μιας  και σιμώνουμε στα Χριστούγεννα, για την βιβλιοθήκη και τα δώρα μας…

Δημοσιεύτηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2022 στο cretalive.gr :Εδώ!

Πετάει, πετάει ο Χειμώνας;*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Να ένα ποίημα για μια ολόκληρη εποχή, για τον χειμώνα. Ένα ταξίδι με λόγια και εικόνες με αφορμή ένα πασίγνωστο παιδικό παιχνίδι το «Πετάει, πετάει…»

Είστε έτοιμοι; Πάμε να πετάξουμε μαζί με τη Λυδία κι έναν κοκκινολαίμη. Να δούμε πόσο λευκό γεμίζει τον τόπο ο πρώτος μήνας του Χειμώνα .

Κι ας πετάξουμε μαζί με μίαν ευχή με ό,τι σκεφτεί κανείς για τα Χριστούγεννα.

Να φωλιάσουν τούτες οι ευχές στα δέντρα...

Να γεμίσει χαρά, αγκαλιές, αγάπη και παιχνίδια ο νέος χρόνος που θα ‘ρθει.

Πετάει πετάει…το δώρο! Ναι, και γεμίζει η ψυχή πολύχρωμα χαρτιά και μοίρασμα. Κι έρχονται χίλιες λέξεις στο μυαλό και την ψυχή. Μυρωδιές και μουσικές από τραγούδια που μόνο τον Δεκέμβρη ακούγονται.

Κι εκεί ανάμεσα σε αστέρια και λαμπιόνια άλλη μια λέξη πετάει γρήγορα και μαγικά: Οι τάρανδοι… Κι ακολουθούν τα έλκηθρα, το χιόνι και τα παιχνίδια που προσφέρει στα παιδιά!

Χιονάνθρωποι, κάστανα, σκούφος, κασκόλ, γάντια και μπουφάν παίζουν στο λεκτικό παιχνίδι τον Γενάρη…

Η αμυγδαλιά στο πρώτο πλάνο του Φλεβάρη μαζί με μασκαρέματα κι αποχαιρετισμούς μιας εποχής που μας ντύνει στα λευκά και μας νανουρίζει σε ζεστές αγκαλιές.

Ίσαμε την επόμενη χρονιά!

Το βιβλίο της Σεβαστής Χατζησαββίδου μάς γνωρίζει τον χειμώνα. Μας προτρέπει να ακολουθήσουμε τις χάρες και τα «πολύτιμα» του, παίζοντας με τις λέξεις.

Μάς ταξιδεύει εκτός από το λόγο της συγγραφέως και οι υπέροχες εικόνες της Έφης Κοκκινάκη.

Ένα βιβλίο που θα δώσει ερέθισμα σε πολλούς εκπαιδευτικούς να παρουσιάσουν στα παιδιά την πιο κρύα εποχή του χρόνου με τον πιο ζεστό και παιχνιδιάρικο τρόπο.

Κάθε σελίδα του κι  ένα διαφορετικό θέμα σαν ημερολόγιο και παιχνίδι.

Οι λέξεις του Χειμώνα ζωντανεύουν  και δημιουργούν μικρά ποιητικά θαύματα, εικόνες και συζητήσεις που μυρίζουν κανέλα και λάμπουν σαν χρυσόσκονη!

Αναζητείστε το από τις ολοκαίνουργιες εκδόσεις Σιέλ και δείτε εδώ ένα μικρό δείγμα της καλαίσθητης έκδοσης :

https://cielbooks.gr/shop/ciel-books/petaei-petaei-o-xeimonas/#

*Πετάει, πετάει ο Χειμώνας; Σεβαστή Χατζησαββίδου, εικ: Έφη Κοκκινάκη, εκδ. Σιέλ

 

 

 

Η περιπέτεια ενός ιππότη*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας ιππότης. Θα μου πείτε τώρα πως όλοι ξέρετε τι θα επακολουθήσει σ΄αυτό το παραμύθι αφού  κι αυτός είχε, όπως όλοι οι άλλοι, πανοπλία, κράνος, σπαθί, ασπίδα και άλογο. Όλα καλά μέχρι εδώ, μόνο που αρχίζουν τα «περίεργα». Τα είχε όλα τα καλά πάνω του και στην ψυχή του. Ήταν εργατικός, διάβαζε μυθιστορήματα, καθάριζε το σπίτι του μόνος του  και ήθελε κι εκείνος να ελευθερώσει μια …δεσποσύνη. Και τότε έφτασε στ΄αυτιά του η είδηση πως κάπου, σε έναν πύργο ήταν μια κόρη φυλακισμένη. Έτοιμη κι η περιπέτειά του λοιπόν… Καβάλησε το άλογο του και το ταξίδι ξεκίνησε!

Στο δρόμο του συνάντησε πολλά. Δυσκολίες και όμορφες στιγμές. Βοηθούσε πάντα όσους είχαν ανάγκη. Νέους, γέρους ακόμα κι έναν βασιλιά που του είχαν επιτεθεί ληστές. Έδιωξε φόβους, γίγαντες, ελευθέρωσε νεράιδες, έπαιξε με παιδιά. Όσους  ανθρώπους κι αν  γνώρισε, ήξερε πως δεν έπρεπε να λυγίσει, να βολευτεί και να ξεχάσει ποιος ήταν ο αρχικός του στόχος και να συνεχίσει να προσπαθεί να τον πραγματοποιήσει. Και συνέχισε, ίσαμε που έφτασε στον πύργο. Εκεί όμως τον περίμενε μια έκπληξη!

Μια φανταστική περιπέτεια βγαλμένη από τις παλιές ιστορίες και παραμύθια που όμως μας οδηγεί στο σήμερα και μας κάνει να σκεφτούμε τη ζωή, τη διαδρομή μας, τους στόχους και τις πραγματικές επιθυμίες μας.

Ο Σπύρος Γιαννακόπολος γράφει μια ιστορία για τα καλά και τα παράξενα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Τις αρετές, τις επιθυμίες, τους στόχους. Ξεκινάμε όλοι μας μια διαδρομή θέτοντας όρους ίσως, σκοπούς, επιθυμίες και κάνοντας μεγαλεπήβολα σχέδια, ίσαμε τον τελικό προορισμό. Κι εδώ έρχονται οι ερωτήσεις στο ίδιο μας τον εαυτό…

Τι παίρνουμε μαζί μας στο «ταξίδι»; Πόσο μας επηρεάζουν όσα κι όσους συναντούμε; Αξίζουν οι στάσεις σε κάποια σημεία της διαδρομής; Προχωράμε μόνοι ή ζητάμε βοήθεια; Εμείς δίνουμε βοήθεια σε όποιον τη χρειάζεται. Κι αν φτάνοντας στον προορισμό μας ανακαλύψουμε πως δεν είναι αυτό που είχαμε ονειρευτεί; Τι κάνουμε; Τι κρατάμε από τη διαδρομή και πόσα πράγματα αξίζουν τελικά για δεύτερη ευκαιρία Τι αξίζει να διατηρήσουμε ίσως για πάντα;

Μια ιστορία αυτοπροσδιορισμού! Για τη φιλία, την εκτίμηση, την καλοσύνη, τις αλήθειες και τους στόχους στη ζωή. Μια σύγχρονη περιπέτεια για τα «πρέπει», για τις διαδρομές, τα δύσκολα και τα ουσιαστικά της ζήσης και της πορείας μας. Για τις επιθυμίες που είναι ή όχι εφικτές. Για την ελευθερία της ψυχής και των ταμπελών ή στεγανών. Για τις επιλογές μας που μας οδηγούν στην λύτρωση μόνο σαν απαλλαγούμε από περιττά φορτία και σκέψεις. Για τις ανατροπές που μας κάνουν να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο ανθρώπους και καταστάσεις! Για το απρόσμενο, την ουσία της ζωής, τις μικρές χαρές που δεν πρέπει να προσπερνάμε.

Η εικονογράφηση της Γεωργίας  Ζάχαρη απογειώνει την ιστορία. Σκίτσα βγαλμένα από εικονογραφήσεις παλαιότερων χρόνων στα παραμύθια (στα κλασικά εικονογραφημένα) που λατρέψαμε και αγαπάμε πολύ ακόμα. Έντονα σκίτσα με γραμμές και χρώματα πολύ ζωντανά.  Εκπληκτική δουλειά και συνδυασμός κειμένου και εικόνας.

Ένα βιβλίο που μπορείς να αναλύσεις ή «παίξεις» με τα παιδιά σε πολλά επίπεδα. Να συζητήσεις, να δραματοποιήσεις, να τολμήσεις, να ονειρευτείς.

Πως να το δουλέψεις σε μια τάξη:

§    Κατασκευή μεγάλης ασπίδας  και κρατώντας την ο καθένας λέει τους φόβους του

§    Φτιάχνοντας επίσης με όπιο χρώμα θέλει μια μικρότερη ασπίδα, ζωγραφίζει επάνω της (ή γράφει αν είναι μεγαλύτερο παιδί ) τι όνειρο έχει και πως σκέφτεται να το ακολουθήσει

§    Φορώντας την στολή που εύκολα φτιάχνουμε με εφημερίδες, του ιππότη, συζητάμε ποια θα ήταν για τον καθένα η πιο γενναία πράξη.

§    Με το καπέλο του ιππότη «μπαίνουμε» μέσα στα παραμύθια και λέμε την δική μας περιπέτεια.

§    Ζωγραφίζουμε ή γράφουμε μια καλή πράξη

§    Ψάχνουμε στη βιβλιοθήκη ή στο διαδίκτυο για άλλες ιστορίες με ιππότες που είναι διάσημοι

Και πολλά πολλά ακόμα που θα σας τα γράψουμε όταν το διαβάσουμε και στην τάξη μας!

 

*Η περιπέτεια ενός ιππότη, Σπύρος Γιαννακόπουλος, εικ : Γεωργία Ζάχαρη, εκδ. Πατάκη

 

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα: https://www.patakis.gr/product/661405/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/H-peripeteia-enos-ippoth/

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 12 Νοεμβρίου 2022 Εδώ!

 

Άγιε Μηνά μου… Χρόνια μας πολλά!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ο Προστάτης του Μεγάλου Κάστρου, ο Καπετάνιος μας, ο Άγιος Μηνάς μας ο ασπρομάλλης καβαλάρης που «προπατεί» ακόμα τις νύχτες στα σοκάκια της πόλης μας, γιορτάζει σήμερα.

Την ιστορία των δυο εκκλησιών του σάς την έχω γράψει πολλές φορές και πια την βρίσκετε και στο ιστορικό οδοιπορικό της πόλης μας : «Με το ποδήλατό μου στις γειτονίες του Μεγάλου Κάστρου» που εκδόθηκε πρόσφατα. Ωστόσο μια τόσο σπουδαία μέρα αξίζει νομίζω μια οποιαδήποτε αναφορά σε γεγονότα που δεν είναι και τόσο γνωστά….

Μπορεί να μην μπορώ να οδηγήσω το ποδήλατό μου αυτές τις μέρες όμως μια βόλτα στην Ιστορία και στον μικρό Άγιο Μηνά με τα πόδια πια και την ψυχή, μού ξύπνησε τις θύμησες και άνοιξα πάλι τα γραφόμενα …

Στα εγκαίνια της εκκλησίας σταμάτησα που γίνανε από τον Μητροπολίτη Γεράσιμο Λετίτζη στις  10 Νοεμβρίου του 1735. Από εκείνη την ημέρα μάλιστα ο Άγιος Μηνάς γίνεται και πολιούχος της πόλης. 

Η πορεία του Μητροπολίτη Γεράσιμου που καταγόταν από το Βενεράτο της επαρχίας Τεμένους ξεκινά στα 1725 όταν από την έδρα του στην Μονεμβασιά εκλέγεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να έρθει στην γενέτειρα Κρήτη και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία της.

Στον όρο που έθεσε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ήθελε να του χορηγηθεί σουλτανική άδεια για την ανέγερση μητροπολιτικού ναού στον Χάνδακα, όπερ και εγένετο.

Χαρακτηριστική είναι η μετάφραση του φιρμανιού που στάλθηκε από τον Ναϊλή Αβτουλάχ-πασά και λέει: 

«Θέλει γίνει γνωστόν υμίν άμα τη αφίξει της παρούσης Υψηλής Αυτοκρατορικής Μου διαταγής, ότι ο εν τη νήσω Κρήτη Μητροπολίτης Γεράσιμος υπέβαλεν εις τους πόδας του Υψηλού και πανενδόξου Αυτοκρατορικού Μου θρόνου αναφοράν, δι’ ης αναφέρει ότι εν τη συνοικία Κετχουδά Βέη της πόλεως Ηρακλείου κείται οικία Βακουφική, ήτις περιήλθεν εις αυτόν εκ του πατρός του από της εποχής της αλώσεως, εγκαταλειφθείσα τότε κατά την κατάληψιν του φρουρίου ως Εκκλησία, όπως χρησιμεύη δια την ανάγνωσιν του Ευαγγελίου και την αφήν κηρίων και κανδηλίων, συμφώνως προς το εις χείρας αυτού ευρισκόμενον Υψηλόν Αυτοκρατορικόν φιρμάνιον, εκδοθέν συνεπεία ερμηνείας ιερονομικής του Ιερού Μουσουλμανικού δικαίου….. Όπως εγνώσθη και εξηκριβώθη καταλλήλως, η ειρημένη εκκλησία υπήρξεν έκ παλαι οίκος προσευχής και εκτελέσεως των ιεροτελεστιών των Χριστιανών».

Υπερνικήθηκαν πολλά εμπόδια με αυτό το Φιρμάνι και οι Καστρινοί κατάφεραν επιτέλους να έχουν την πρώτη χριστιανική εκκλησία μέσα στην τουρκοκρατούμενη πια πόλη μας.

Σε ποίημα του Πρεσβύτερου Αρχανιώτη Παύλου Κλάδου που σώζεται σε δυο κρητικά χειρόγραφα που βρίσκονται στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης και που εξέδωσε ο Τιμόθεος Βενέρης, διαβάζουμε εκτός πολλών άλλων και ποιοι ήταν υποστηρικτές στην προσπάθεια του Μητροπολίτη Γεράσιμου:

Σκορδίληδες εις την γενιά οι πολυτιμημένοι,

Κι από τον δεσπότη μας ας ειν ΄ευλογιμένοι.

Σάμος Σπυρίδων ο καλός και εμπιστικός παρ άλλον,

κυρ Αναστάσης ιατρός, που δν σας λέγω λαλλον,

Παρά πως απεθέναι χίλιες βολές την ώρα,

Για ν΄ανοιχτή η εκκλησιά εδώ μέσα στη Χώρα.

Και εις κοντόν να σας -ε- πω, άπαντες οι Ρωμαίοι,

‘ολοι παρακαλούσασι πουρνό και μεσημέρι.

 

Και συνεχίζει το υπέροχο στιχούργημά του μην αφήνοντας καμία αμφιβολία για την σωστή ημερομηνία της τέλεσης των εγκαινίων αφού ήταν και ο ίδιος παρών συμπληρώνοντας το ποίημα στα 1737…

 

Λοιπόν  στις  δέκα  του  μηνός ήγουν  του Νοεμβρίου,

ανοίχτηκεν η εκκλησιά Μηνά του Υπεραγίου

μέσα  στούς επτακόσιους  πέντε με  τους τριάντα,

χιλίους  λέγω από χριστού  κι εμάθετε  τα πάντα.

Ινδικτιώνος δεκατρείς, ημέρα ήταν Δευτέρα,

Ως τώρα ήτον σκοτεινά, μα τώρα εγίνη μέρα.

 

Και  λίγο παρακάτω πλέκει το εγκώμιο του Γεράσιμου Λετίτζη :

 

Βέβαια πράγμα φοβερόν ήκαμεν ο γενναίος

Κρήτης ο κυρ Γεράσιμος  που δειξε θαρσαλέος.

Έξι κι εξήντα το λοιπόν χρόνοι ΄σαν περασμένοι

όπου αυτή η εκκλησιά ήτονε ρημασμένη.

Κι αχούρι την εκάμασι και μαγερειό κι αμπάρι,

και τώρα ο κυρ Γεράσιμος της ήδωκε την χάρη...

Ας έχει δόξα ο Θεός που του ΄δωκε τη χάρη

Του Κρήτης κυρ Γεράσιμου τέτοιον καλόν να κάμη.

 

Αμέσως μετά την τέλεση των εγκαινίων, ο μητροπολίτης Γεράσιμος έγινε στόχος αποτρόπαιων πράξεων των Τούρκων. Λέγεται πως δεκατέσσερις μέρες είχαν μόνο περάσει και τα ξημερώματα της 25ης Νοεμβρίου, ημέρα Τρίτη, δέχτηκε επίθεση από όχλο Τούρκων, οι οποίοι έριξαν πέντε πυροβολισμούς και άγρια κτυπήματα «καδρέτων» στην πύλη της Μητρόπολης, την οποία άφησαν διάτρητη.

Ο Μητροπολίτης, μην έχοντας άλλον τρόπο να πολεμήσει τους άγριους Τούρκους, άρχισε μαζί με τους κληρικούς που βρίσκονταν κοντά του δεήσεις στον άγιο, και την ώρα της μεγάλης επίθεσης στην πόρτα ακούστηκε μια φωνή: «Τώρα θα μας πιάσουν». Οι Τούρκοι, νομίζοντας ότι εκδιώκονται από χιλιάδες Χριστιανούς, τράπηκαν σε φυγή και από τότε με εντολή του πασά κανένας πια δεν επιτρεπόταν να προβεί σε οποιαδήποτε βάρβαρη πράξη κατά των Χριστιανών, γιατί θα είχε βαρύτατη τιμωρία. Όσες μεθόδους κι αν χρησιμοποίησαν, όσες ύβρεις και αν εξαπέλυσαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν, κατόπιν εξέτασης αιτημάτων των πιο φανατικών Οθωμανών, να βγει αυστηρότατη διαταγή που πλέον επέβαλλε ποινή θανάτου και δήμευση περιουσίας σε όποιον εξέφραζε παράπονα για την εκκλησία του Αγίου Μηνά και τη γειτνίασή της με το μουσουλμανικό τέμενος.   

Κι η Ιστορία συνεχίζεται και ψάξτε να δείτε πόσα πολλά γινήκανε τα πιο παλιά τα χρόνια…

Ένα κεράκι να ανάψετε όλοι σας  στη Χάρη του…

Μια βόλτα στη Μεγάλη πλατεία γεμίζει ομορφιά και γαλήνη την ψυχή…

Άγιε Μηνά μου… καλημερούδια σου! παραφράζοντας τον Νίκο Καζαντζάκη

Πηγές:

Ελένη Μπετεινάκη, Με το ποδήλατό μου στις γειτονιές του Μεγάλου Κάστρου, εκδ. Μύστις 2022

Δημοσιεύτηκε στις 11 Νοεμβρίου 2022 στο cretalive.gr Εδώ!

 Δημοσιεύτηκε στις 12 Νοεμβρίου 2022 στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ :

Στον Μανταμάδος της Μυτιλήνης είναι η μοναδική ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη…*

Στο Ναό των Παμεγγίστων Ταξιαρχών…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μια φορά και δυο καιροί…

Χίλια και παραπάνω χρόνια έχουν περάσει από τότε  που οι Σαρακηνοί, οι φοβεροί κουρσάροι του Αιγαίου με δόλο, όπως άλλωστε έκαναν πάντα, βρέθηκαν κοντά στο χωριό Μανταμάδος της Λέσβου κι έσφαξαν όλους τους μοναχούς του μοναστηριού των Ταξιαρχών.

Οι αδίστακτοι πειρατές ήταν στο συνάφι του ονομαστού Κουρσάρου Σιρχάν που ήταν μιγάς και φορούσε χρυσούς κρίκους στη μύτη και τα αυτιά. Ένα μαντήλι μαύρο έκρυβε το λαβωμένο του μάτι. Το σώμα του πελώριο και γεμάτο τρίχες  και τα χέρια του μοιάζανε με εκείνα του γορίλα. Μπαλτά και σπάθα ήταν τα όπλα του και σαν έδινε προσταγές σειόταν ολόκληρο το καράβι από την βροντερή φωνή και τη θωριά του.

Κάλεσε  λοιπόν το πλήρωμά του κι έδωσε προσταγή βαριά! Να μπουν στο μοναστήρι  να κάψουν τα πάντα κι όλα τα πολύτιμα να τα πάρουν δικά τους. Όλα τα χρυσάφια και τα ασήμια εκτός από το Χρυσό Ποτήρι που λειτουργούσαν οι καλόγηροι. Εκείνο το ήθελε για να πίνει το κρασί του. Όποιος λιποτακτούσε και παράκουε την διαταγή του θα τον κρεμούσε στο πιο αψηλό κατάρτι κι αν δεν κατάφερναν να μπουν στο μοναστήρι θα έφευγε και θα τους άφηνε βορά στους ντόπιους…

Χάραμα πλησίασαν το μοναστήρι. Αθόρυβα, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς και την ώρα της πρώτης προσευχής, τους έσφαξαν όλους μέσα στην εκκλησιά. Τους ξέφυγε μόνο ένα καλογεροπαίδι ο Γαβριήλ που σκαρφάλωσε από το παράθυρο του Ιερού στη σκεπή της εκκλησίας. Πήγαν να τον πιάσουν οι πειρατές σκαρφαλώνοντας κι οι ίδιοι μα τότε συνέβη το Μεγάλο Θαύμα.  Σηκώθηκε ξαφνικά άνεμος δυνατός κι έμοιαζε η σκεπή του ναού σαν πέλαγος φουρτουνιασμένο κι ανάμεσα σε σύννεφα ή κύματα, κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει καλά, φάνηκε ένας τεράστιος, πανύψηλος κι αγριωπός στρατιώτης που με το σπαθί του έδιωχνε και κτυπούσε οποίον τολμούσε να πλησιάσει τον Γαβριήλ. Κι έτσι σώθηκε το παιδί. Έχασε αμέσως τις αισθήσεις του, λένε οι παραδόσεις και σαν συνήλθε και είδε το αποτρόπαιο συμβάν την σφαγή όλων όσων ζούσαν στο μοναστήρι και πάλι κατέρρευσε. Όταν συνήλθε για δεύτερη φορά αγκάλιασε την εικόνα του Μιχαήλ Αρχαγγέλου ζητώντας ένα φως μέσα στο σκοτάδι που του χε πλημμυρίσει την ψυχή. Ένα σημάδι να δει τι θα έκανε στη συνέχεια. 

Το πρόσωπο του Μιχαήλ  Ταξιάρχη λένε πως γλύκανε με μιας και το καλογεροπαίδι σφίγγοντας με δύναμη και απόγνωση τις ίδιες του τις σάρκες, σκεφτόταν πως να μπορούσε να κρατήσει τούτη την εικόνα, την έκφραση του Αγίου για πάντα ζωντανή. Μάτωσε το πρόσωπο του με τα χέρια του όπως σφίγγονταν και τότε κατάλαβε. Με το αίμα των σφαγμένων μονάχων και το χώμα που κείτονταν όσο μπορούσε να μαζέψει σε μια κούπα σμίλεψε το πρόσωπο του Αγίου… Δεν έφτασε όμως τούτος ο «παράξενος» πηλός που έφταιξε κι έτσι δεν σμίλεψε το σώμα όπως θα πρεπε.  Η ομοιότητα όμως στο πρόσωπο με την μορφή που είχε δει ήταν απαράλλακτη.

Η μοναδική ανάγλυφη εικόνα στον κόσμο λένε, με το αιμάτινο πρόσωπο του Ταξιάρχη παραμένει αλώβητη και αναλλοίωτη στο χρόνο. Όσα κι αν πέρασε, όσοι αιώνες κι αν τη βαραίνουν εκείνη είναι εκεί στη μεγάλη εκκλησία του Ταξιάρχη

Αλλά για την εκκλησία θα πούμε μιαν άλλη φορά…

Ακόμα λένε πως ακούνε πολλοί μέχρι και στις μέρες μας τα βήματα του Αγίου…

Και για εκείνα τα σιδερένια παπούτσια Του…

Χρόνια πολλά Μυτιλήνη!

*οι ανάγλυφες εικόνες δεν επιτρέπονται στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και γι αυτό ετούτη εδώ έχει μια ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των πιτών μαζί με τους θρύλους που τη συνοδεύουν.

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 8 Νοεμβρίου 2022 :εδώ!

Κι ένας «Ανήφορος» τελικά υπάρχει στου καθενός τη ζωή…

Κι ένας «Ανήφορος» τελικά υπάρχει στου καθενός τη ζωή…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Κι ο δικός μου  αυτές τις μέρες μου επιτρέπει να έχω χρόνο πολύ για περισσότερο διάβασμα…

Κι ας μην μπορώ να κρατήσω το βιβλίο σωστά…

Το διάβασα σχεδόν μονορούφι…

«Καινούργιος» Νίκος Καζαντζάκης ! Και ξαναμπήκα στις ιστορίες του Καπετάν Μιχάλη. Και ξανάζησα το πάθος, την λεβεντιά της Κρήτης, τα απίθανα γεγονότα εκείνης της εποχής … Θυμήθηκα τον καπετάν Πολυξίγκη, τον καπετάν Μάντακα, τον καπετάν Σήφακα τον πατέρα του Καπετάν Μιχάλη και παππού του Κοσμά. Ο Κοσμάς που είναι συγγραφέας, είναι ο ίδιος ο Καζαντζάκης,μού φαίνεται…

 Μου θύμισαν τούτες οι ιστορίες τα μεγάλα κλασσικά του πια έργα κι ένιωσα σαν να θέλε με τον «Ανήφορό» του να κρατήσει σημειώσεις  για εκείνα που θα έγραφε μετά το 1946….

Έχει τελειώσει άλλος ένας πόλεμος, ο Β΄ Παγκόσμιος, για τους Κρητικούς, τους Έλληνες, τους Ευρωπαίους, τον κόσμο όλο, και τα εσωτερικά ερωτήματα είναι πολλά, όπως κι οι ανησυχίες… Ποιο το χρέος μας στη ζωή, τον τόπο, τον εαυτό μας, τους άλλους.

Νοεμή, η γυναίκα του Κοσμά, εβραία…Συγκλονιστική η ιστορία της. Η μοίρα, το φευγιό, η αγάπη.   Ο έρωτας κι ο θάνατος σε ένα κορμί, μεταφορικά και κυριολεκτικά…

Η σκιά κι ο φόβος του πάτερα, του Καπετάν Μιχάλη, κι ας κείτεται νεκρός. Η ψυχή του ακόμα πλανάται παντού…

Τα άλλοτε θεριά της Κρήτης και φόβος των Τούρκων στο τελευταίο «συναπάντημα» πριν αφήσει τον κόσμο ο Παππούς…

Κόσμοι, θρησκείες, άνθρωποι διαφορετικοί αλλά όλοι ανήσυχοι με τους δικούς ανήφορους, ερωτήματα, φόβους…

Ίσως τούτο να ναι ένα ακόμη μυθιστόρημα φιλοσοφικό και προσωπικό. Αναζήτηση θα το λεγα. «Ταξιδεύοντας» είναι το πρώτο συνδετικό τίτλων αρκετών βιβλίων του Καζαντζάκη. Κι εδώ ταξιδεύει, πέρα από τον δικό του εαυτό, τις σκέψεις, τις ιδέες του. Φεύγει για την Αγγλία. Και πάλι εσωτερική αναζήτηση, και πάλι απομάκρυνση από το γενέθλιο τόπο, και πάλι φυγή…

Κρήτη, μάνα, πατέρας, έρωτας, ελευθερία, ζωή… Αιώνιες λέξεις και θέματα που αναλύει σε όλα του τα έργα…

Πόσο παράξενο αλήθεια να διαβάζεις ένα νέο βιβλίο ενός συγγραφέα που έχεις αγαπήσει όσο κανέναν άλλο και τόσο πολύ. Πόσο περίεργο να ξαναδιαβάζεις την Κρήτη και το Μεγάλο Κάστρο του Καζαντζάκη. Ψάχνεις να βρεις καινούργιους στοχασμούς που έμειναν αδημοσίευτοι 76 χρόνια, λένε …

Μια φράση στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό σου : «Είχε γεράσει η πολιτεία της παιδικής του ηλικίας και της νιότης, θρύβουνταν κι αυτή, άρχιζε να γίνεται κουρνιαχτός και να σκορπίζεται στον άνεμο. Μπορούσε άλλη πολιτεία να χτιστεί αποπάνω της μα δε θα ’ταν η δική του· θα ξαναγέμιζαν πάλι οι δρόμοι με νέους μα δε θα ’ταν η δική του νιότη…

«Αγαπημένο Κάστρο», μουρμούριζε κοιτάζοντάς το με τρυφερότητα, «γεράσαμε…»

Δεν θα σας γράψω «κριτική» για τον Ανήφορο. Δεν θα κρίνω, εγώ, ποτέ, τα έργα του Καζαντζάκη. Άλλωστε όπως λέω πάντα είμαι κι εγώ «Κρητική» με ήτα γραμμένο το ι…

Θα σας πω μίαν άλλη φορά όλες μου τις σκέψεις…

Αναζητήστε το όμως…αξίζει!

 

Το πάρτι*της Λίνας Μουσιώνη… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Δεν ξέρω από ποιο ακριβώς σημείο να πιαστώ για να σας παρουσιάσω ένα βιβλίο δυναμίτης και την ίδια στιγμή αστείο, συγκινητικό, τρυφερό, αληθινό, πρωτότυπο, εφευρετικό και πάνω απ’ όλα διάχυτο από συναισθήματα «χαρμολύπης».

Βασικοί ήρωες ενός νεανικού μυθιστορήματος είναι η Αιμιλία, ο αδελφός της ο Μάνος , οι γονείς που αναγκάζονται να φύγουν για ένα επείγον ταξίδι χωρίς καλά καλά να προλάβουν να μοιραστούν τις αγκαλιές και τα λόγια που θα έπρεπε και η θεία Ειρήνη. Μέχρι  εδώ όλα καλά, ίσαμε να αρχίσουν οι σκέψεις και με βοηθούς μικρές ιδιαίτερες λεξούλες να καταλάβουμε πως οι  γονείς των δυο παιδιών δεν έχουν φύγει για ταξίδι αναψυχής αλλά επειδή η μαμά είναι άρρωστη και θα χρειαστεί να κάνει χημειοθεραπείες. Να απουσιάσει για κάποιο διάστημα και να αλλάξει η ζωή όλων ξαφνικά…

Κι εδώ έρχεται το ταλέντο στη συγγραφή της Λίνας Μουσιώνη να μας παρουσιάσει ένα βιβλίο που τον φόβο, την πιθανή απώλεια ή και την προσωρινή μιας φυσικής παρουσίας, τη λύπη, τα «εξαφανίζουν» ένα γράμμα με ένα παιχνίδι κρυμμένων στοιχείων. Σκοπός να ετοιμαστεί ένα πάρτι γενεθλίων για τη μαμά, απρόσμενο για τα παιδιά που πρέπει να το στήσουν και πρωτότυπο.

Αρχίζει λοιπόν μια περιπέτεια που μας γνωρίζει τη σχέση των δυο παιδιών, τις ανάγκες, τα μαλώματα, τις υποχωρήσεις, την ομαδική συνεργασία όπου χρειάζεται και την αληθινή αγάπη που όλα τα κάνει εύκολα και δυνατά να συμβούν. Ένα κυνήγι θησαυρού ή καλύτερα γρίφων που θα μας βοηθήσουν να μάθουμε τη σχέση των μελών της οικογένειας, τα συναισθήματά τους και πάλι, το δέσιμο, τις συνήθειες και τις ανάγκες τους στα δύσκολα. Η γρήγορη και απότομη ‘φυγή’ των γονιών μέσα απ’ αυτό το παιχνίδι των γρίφων δίνει και ορίζει τη παρουσία τους, ειδικά της μαμάς και απαλύνει δυσάρεστες τυχόν σκέψεις. Πρέπει να συμφιλιωθούν μεταξύ τους εντελώς τα δυο αδέλφια, να συνεργαστούν, να θυμηθούν , να ψάξουν, να σκεφτούν και να ανεχτούν τις όποιες αλλαγές συμβαίνουν στην καθημερινότητά τους. Να μάθουν να τρώνε όλα τα «παράξενα» φαγητά της θεία Ειρήνης που μέχρι τότε ήταν γι αυτά μια δοκιμασία όχι και τόσο ευχάριστη. Καινούργιος τρόπος ζωής, καινούργιες λέξεις και συνήθειες στην καθημερινότητά τους αλλά και εγρήγορση. Να θυμηθούν, να αυτοσχεδιάζουν, να ψάξουν και τελικά να καταφέρουν να λύσουν όλους τους γρίφους που είναι κρυμμένοι στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού με αφορμή κάποιες σημαντικές  λεπτομέρειες από την ζωή και τις στιγμές τους σαν οικογένεια τα προηγούμενα χρόνια. Μια ευφυής προσέγγιση από την Λίνα Μουσιώνη στην ψυχολογία και προετοιμασία των παιδιών για ένα τόσο αναπάντεχο και δύσκολα διαχειρίσιμο κενό που εμφανίζεται στην ζωή τους… Το Πάρτι γίνεται και δωρίζει σε όλους μας δεύτερες σκέψεις, κορυφαία συναισθήματα και τρόπους  πολύ ιδιαίτερους αντιμετώπισης  δύσκολων καταστάσεων όπως είναι μια αρρώστια στην οικογένεια.

Πολύ προσεγμένη πλοκή, διάλογοι και κτίσιμο χαρακτήρων. Έξυπνο χιούμορ, εκπληκτική σύλληψη ιδεών με παραλληλισμούς χρονολογιών Ιστορικών Γεγονότων με … βήματα κι αποστάσεις. Γεμάτο συναίσθημα το βιβλίο και γρίφους…Γρίφους που λύνονται, γρίφους νέους που δημιουργούνται …

Τι λάτρεψα στο βιβλίο;

Τις σκέψεις της Ειρήνης…

Την αδιάκοπη εναλλαγή εικόνων και έξυπνων διαλόγων μέσα από αναμνήσεις και στιγμές ευχάριστες της ζωής. Και φυσικά τους μοναδικούς γρίφους.

Την υπέροχη εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου που συμπληρώνει επάξια το εξαιρετικό κείμενο.

« Σε μαύρο μπαστουνάκι κρύβονται χίλια μυστικά.» Για πάμε να λύσουμε το μυστήριο στο γρίφο;

Ξεφυλλίστε εδώ τις πρώτες σελίδες :

https://www.metaixmio.gr/el/products/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B9

Και μπείτε εδώ να βρείτε κάποιες προτάσεις δημιουργικής ανάγνωσης: https://s3.gy.digital/metaixmio/uploads/asset/data/24506/Ekpaideftiko_yliko_To_parti.pdf

Αναζητείστε το στα βιβλιοπωλεία και σε βιβλιοθήκες για ενίσχυση αυτοπεποίθησης σε δύσκολες καταστάσεις. Για τη δύναμη της ομάδας, της οικογένειας. Για συναισθήματα χαρμολύπης και διαχείριση τους.

*Το Πάρτι, Λίνα Μουσιώνη, εικ: Σάντρα Ελευθερίου, εκδ. Μεταίχμιο

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις  5 Νοεμβρίου 2022 : εδώ!

 

 

Νοέμβριος, ο βαθυκόκκινος ή πορφυρός!

Της Ελένης Μπετεινάκη* 

Νοέμβριος  λοιπόν…Χίλια καλώς μας ήρθες!

Τον αποχαιρέτησα τον Οκτώβρη χθες βράδυ βιαστικά… Είχε ομορφιές, ταξίδια γέλια, χαρές μα εκεί στα μέσα της ζήσης του μού κρατούσε και μια μικρή λαχτάρα… Παρόλα αυτά δεν ήθελε να φύγει, το κατάλαβα. Καλοπερνούσε στις ακρογιαλιές και στα περβόλια που ΄χαν γεμίσει χρυσάνθεμα και κολοκύθες πελώριες έτοιμες να σκαλιστούν να γίνουν άμαξες για τις πριγκίπισσες των παραμυθιών.

Και σήμερα το ξημέρωμα τον είδα τον νιόφερτο μήνα… Χαμόγελα και σταγόνες μυριάδες είχε στο καπέλο του. Μα πιο πολύ απ΄ όλα με τράβηξε το δερμάτινο πουγκί που΄χε στη  μέση του…Γεμάτο σπορικά ήτανε. Στη χούφτα του κρατούσε λογής λογής σπόρους κι αν κι είχε μια μελαγχολία στο βλέμμα  ένοιωσα και μια γλύκα περισσή σε όλο το είναι του. Μπορεί κάποιοι να επιμένουν πως ο Οκτώβρης είναι ο μήνας των χρωμάτων, αλλά ο Νοέμβρης είναι εκείνος που τα γλυκαίνει κι έχει εκείνες τις αποχρώσεις του κόκκινου που ‘ναι τόσο βαθιές κι αλησμόνητες. Έχουν πάρει τα ηλιοβασιλέματα τις αποχρώσεις από  τα ρόδια που είναι γεμάτα τα δέντρα κι αυλές κι οι ταράτσες των νοικοκυράδων που τα βάζουν να τα «κάψει»ο ήλιος μέσα σε βάζα με ρακή ή κονιάκ, να γίνει εκείνο το γλυκόπιοτο ποτό για τα πρώτα τραταρίσματα του χειμώνα….

Μύρισε το χώμα κι ο αγέρας πεύκο κι ελιά. Προχθές άλλαξε κι εκείνη η ώρα για να μικραίνουν ακόμα πιο πολύ οι μέρες του Νοέμβρη, να γεμίζουν ιστορίες οι μεγάλες νύχτες. Να μαζευτούμε όλοι νωρίς στα σπίτια, να χουχουλιάσουμε, να βεγγερίσουμε, να αρχίσουμε να γευόμαστε την σοδειά του καλοκαιριού. Ώρα να βάλουμε τα ρούχα τα ζεστά, να στρώσουμε εκείνα τα χαλιά  να ΄χει αναπαμό η κυρά Φαντασία σαν τρυπώνει τις νύχτες κοντά στο τζάκι. Να μυρίσει ρακί και λουκάνικό η παρασιά.  Να ΄ρθουν εκείνες οι νύχτες οι γιομάτες κουβέντες, γλυκό ποτό, καρπούς κι όμορφες ιστορίες από τα γεννόμενα κι εκείνα που στοχαζόμαστε για τα μελλούμενα μας.

Δείτε εδω όλο το κείμενο με τα λαογραφικά... https://www.cretalive.gr

(Η φωτογραφία στο ενετικό λιμάνι είναι περυσινή, σαν σήμερα, στο λιμάνι μας... Ο Οκτώβρης φέτος μου στέρησε τη χαρά της Ανατολής, του ποδηλάτου και της φωτ. μου μηχανής... Ας πάει στο καλό όμως κι ας φέρει χαρά κι υγεία ο Νοέμβρης, σε όλους μας. Το πάρκο αντίστοιχα βρίσκεται στη Βιέννη οπου βρεθηκα το 2019 μια μέρα σαν σήμερα))