Να μετράς το χρόνο ή να τον αφήνεις να περνά, όπως και όσο θέλει; Να
ακούς τη Σιωπή, να φοβάσαι τη Φωτιά, να ζεις με Ελπίδα, να εξολοθρεύεις τους
Σκοτεινούς Μάγους της Ζωής. Να είσαι ο εαυτός σου και ας μην σε λένε «καλό»
παιδί πάντα. Να λες αυτό που σκέφτεσαι και να ζεις. Χωρίς εγωισμούς και
ταμπέλες, χωρίς πίεση και πάντα για τα …πρέπει!
Η ζωή, η χαρά, η ομορφιά κρύβεται πάντα λίγο πιο έξω από τα καλούπια…
Οι μέρες της Σιωπής, Έφη Λαδά, εκδ. Πατάκη
Κατακόκκινο ήταν το φόρεμα της Φωτιάς. Κι ήταν επίσημη καλεσμένη
του Σκοτεινού Μάγου που ζήλεψε τον καταπράσινο τόπο στο χάρτη του κόσμου. Κι άπλωσε
εκείνη το φόρεμα της παντού κι έγιναν στάχτη
κι αποκαΐδια όλα … Κι ύστερα ήρθε η Σιωπή. Σκυφτή, αθόρυβη με μυρωδιά καμένης γης
έμεινε εκεί μέρες, μήνες, χρόνια. Ίσαμε εκείνη την ημέρα που ένα παιδί ήρθε κι άφησε
έναν σπόρο ανάμεσα στα καμένα κουφάρια των δέντρων. Κι ήρθαν κι άλλα παιδιά κι έκαναν
το ίδιο, όμως η Σιωπή κυριαρχούσε παντού, μέρα και νύχτα, εποχή την εποχή. Ίσαμε….
που άλλαξε χρώμα η γης, κι ο ουρανός γέμισε φωνές και πουλιά. Και κάπου πίσω
από το λόφο η Σιωπή συνάντησε την Ελπίδα, την πολύχρωμη και τότε άλλαξαν και
πάλι όλα…
Συγκλονίστηκες εικόνες, συγκλονιστική η ιστορία της Έφης
Λαδά. Για εκείνες τις μέρες των πυρκαγιών που όλοι έχουμε κάποτε βιώσει. Για εκείνες τις μέρες που όλοι είδαμε
την πρόσφατη καταστροφή σε δέκτες
τηλεοράσεων. Για εκείνες στις μέρες που η Φωτιά κατέστρεψε ζωές, σπίτια, καταπράσινους
τόπους. Για το συναίσθημα της αλαζονείας, της μοναξιάς, της Σιωπής.
Μια δυνατή ιστορία γεμάτη συγκίνηση και ζωντανή φαντασία.
Δημιουργία μοναδικών εικόνων και χαρακτήρων που σίγουρα μόνο η Έφη θα μπορούσε
να φτιάξει. Παραλληλισμός απίστευτος και ζωντάνεμα «Λέξεων» που είναι τόσο δυνατές,
όσο κι ο «θόρυβος» που κρύβουν μέσα τους. Με λίγες κουβέντες και απίστευτο χρώμα
η συγγραφέας και εικονογράφος , η μοναδική Έφη Λαδά τα είπε όλα. Για την
καταστροφή, τη θλίψη, τον πόνο και την ελπίδα των Ανθρώπων. Τα παιδιά που πάντα
ξέρουν, τα παιδιά που είναι τα μόνα που θα σώσουν τη γη, αν τα αφήσουμε εμείς
οι μεγάλοι….
Μια ιστορία να συγκινηθείς, να θυμηθείς , να νοιώσεις το
μεγαλείο και τον πόνο της Γης και την
Δύναμη της Ελπίδας. Να αφυπνιστούν οι
συνειδήσεις όλων εκείνων που καταστρέφουν ζωές και περιβάλλον. Να μην ξεχνάμε
οι μεγαλύτεροι, να μαθαίνουν οι μικρότεροι ποιοι είναι οι αληθινοί κακοί μάγοι των καιρών μας. Να αγαπάμε
τη Σιωπή αλλά μόνο όταν πρέπει.
Το βιβλίο έχει εκτός από την συγκλονιστική του ιστορία την
πιο απίθανη εικονογράφηση των τελευταίων νέων κυκλοφοριών!
Να το ψάξετε… Να μαγευτείτε… Να συγκινηθείτε πολύ!
Για παιδιά και μεγάλους!
Βικτώρια, Λίνα Μουσιώνη, εικ: Γιάννης Σκουλούδης, εκδ. Μεταίχμιο
Ήταν το καλύτερο παιδί. Τα ‘κανε όλα όπως πρέπει κι
ολόσωστα. Στο σπίτι, στο σχολείο, στο ασανσέρ, στα πάρτι, στο μπαλέτο. Κι έλεγε αθώα ψέματα μόνο στον ύπνο της, στα όνειρά
της. Σκεφτόταν όμως, αλλιώς , πολλές φορές. Ήθελε να την βλέπουν όπως είναι,
όπως ένοιωθε κι όχι σύμφωνα με κανόνες και κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα. Η Βικτώρια
ήθελε μόνο να είναι ο εαυτός της, ένα κανονικό παιδί κι όχι ένα παιδί όπως θα
το ήθελε η μαμά, η δασκάλα, η γειτόνισσα….οι άλλοι! Ίσαμε εκείνη την μέρα που τσαλαβούτησε
μέσα σε μια λακκούβα με λασπόνερα κι αρχίσαν να βγαίνουν οι σκέψεις της από το
στόμα της, μέσα στο ταξί με τη μαμά… Κι ύστερα; Ύστερα έπρεπε να γράψει κι εκείνη την εργασία στο σχολείο
που ήθελε μόνο σωστές απαντήσεις…. Τι άλλαξε άραγε;
Χιούμορ κι ανάκατη φαντασία με την πραγματικότητα. Η απίθανη
γραφή της Λίνας Μουσιώνη σε μια ιστορία που σε κάνει να νοιώθεις οικεία,
σαν να ‘ναι η δική σου, του παιδιού σου,
της κολλητής σου φιλενάδας. Ένα βιβλίο για παιδιά που πρέπει να διαβάσουν όλοι
οι μεγάλοι. Ολκές εκείνες οι μαμάδες που θέλουμε πάντα το παιδί μας να κάνει το
σωστό. Τι είναι σωστό και τι είναι λάθος για ένα παιδί; Τι το κάνει αποδεκτό
και τι μη. Και γίνεται ένα παιδί να ακολουθεί πάντα τα πρέπει και τους κανόνες;
Κι η ψυχή, κι η εμπειρία και η ολιγόχρονη αθωότητά του που είναι; Ένα βιβλίο
που μας κάνει όλους να χαμογελάμε με γνωστές ατάκες για καταστάσεις που έχουμε
βιώσει και με αλήθειες δοσμένες με πολύ μαεστρία από μια συγγραφέα που χειρίζεται
το λόγο και τη γραφή εκπληκτικά. Για τα στερεότυπα λοιπόν, για την τόλμη, το θάρρος
και την ελευθερία του λόγου, της σκέψης, των ονείρων μας.
Ένα βιβλίο λοιπόν, χρήσιμος
οδηγός για μαμάδες. Όχι , δεν δίνει συμβουλές. Σκέψεις παιδιών είναι γεμάτο και
ιστορίες αφύπνισης για τα όχι, τα μη, τα πρέπει των μεγάλων.
Για την αυτοεκτίμηση και αναγνώριση του εαυτού μας. Για όσους
ξέχασαν πως ένα παιδί πρέπει να περάσει από πολλά στάδια
για να μεγαλώσει. Τα μόνα πρέπει που θα ΠΡΕΠΕΙ να έχει στη ζωή του!
Με υπέροχες εικόνες από τον Γιάννη Σκουλούδη που
ζωντάνεψε με μια μοναδική φιγούρα την
Βικτώρια!
Για παιδιά από 7 χρόνων και μεγάλους ίσαμε 97….
Μην το δένεις κόμπο, Λήδα-Αλεξάνδρα Λιάρου, εικ: Πωλίνα Παπανικολάου,
εκδ. Ψυχογιός
Τα παιχνίδια είναι δικά μου, έλεγε η Εμμέλεια και τα έδενε με ένα σπάγκο γύρω από τη μέση
της ώστε πάντα να τα κουβαλά μαζί της. Έτσι δεν θα τα έχανε ποτέ και θα ήταν
μόνο δικά της. Τα είχε μαζί της παντού κι ας της έκαναν τη ζωή δύσκολη. Οι σπάγκοι
μπερδεύονταν στις ακτίνες του ποδήλατου
της, την ζόριζαν στις ανηφόρες, στα σκυψίματα ακόμα και για να χαϊδέψει ένα μικρό σκυλάκι. Μπλέχτηκαν οι κλωστές
στα κλαδιά του δέντρου σαν ανέβηκε ψηλά που μόνο οι πυροσβέστες κατάφεραν να
την κατεβάσουν. Όσο για την τσουλήθρα; Ούτε λόγος, σφήνωσε για τα καλά. Τραμπάλα
και κούνια με μεγάλη δυσκολία πήγαινε η μικρή Εμμέλεια! Ώσπου ακούστηκε εκείνη
η κοριτσίστικη φωνή που έλεγε δυνατά σε όλα τα παιδιά ευχαριστώ για την παρέα,
το μοίρασμα… Και η Εμμέλεια αναρωτήθηκε και ρώτησε και έμαθε και κατάλαβε…. Τι
κατάλαβε; Την αξία του μοιράσματος, του μαζί, του δίνω και παίρνω, των κανόνων,
της φιλίας, της …χαράς!
Υπέροχη ιστορία για πολύ μικρά παιδιά που δύσκολα
αποχωρίζονται τα παιχνίδια τους. Που θέλουν πάντα να τα έχουν μαζί τους. Που
δεν μοιράζουν τίποτα και σε κανέναν.
Η Λήδα Λιάρου έφταιξε μια πολύ
πρωτότυπη και έξυπνη ιστορία που είναι παράδειγμα
για μίμηση. Με χιούμορ και «μεγάλες αλήθειες »!
Για τις μικρές ελευθερίες των παιδικών μας χρόνων. Για τα παιχνίδια
που συνήθως όλα τα παιδιά κουβαλούν μαζί τους. Για το εγώ που είναι πολύ δυνατό
στις μικρές ηλικίες. Για συμπεριφορές, για τρόπους ,για την καθημερινότητά που
…μαθαίνεται!
Εικονογραφημένο απόλυτα ταιριαστά με το κείμενο από την Πωλίνα
Παπανικολάου. Ζωντανές κι εκφραστικότατες εικόνες.
Δείτε εδώ τη συνέχεια : https://www.psichogios.gr/site/Books/show/1006067/mhn-to-deneis-kompo
Στο τικ τακ του ρολογιού, Παναγιώτα Στρίκου – Τομοπούλου, εικ: Βανέσσα
Ιωάννου, εκδ. Μεταίχμιο
Χρόνος, ώρα, διάλειμμα, παύση και πάλι από την αρχή. Όλα τούτα
που κάνουν τη ζωή μας εύκολη ή δύσκολη ή προγραμματισμένη αλλά εμείς την
θέλουμε ανέμελη, έχει τούτο το βιβλίο. Θύμησες από παιχνίδια παλιά. Αγώνας δρόμου να τα προλάβουμε όλα, να
τα προγραμματίσουμε όλα. Οι δείχτες του ρολογιού, η πολύτιμη ώρα που δεν πρέπει
να χάνεται. Κι όμως όση δυσκολία έχει στο να μάθεις να τη λες, να τη διαβάζεις,
άλλο τόσο δύσκολο είναι να τα ακολουθείς όλα με ακρίβεια και πρόγραμμα. Χάνεις κάποιες
φορές την ομορφιά, την ουσία, την ξεγνοιασιά αν όλη την ώρα είσαι …με το ρολόι. Η ζωή είναι
μικρή κι έχει πολλές χαρές για αυτό και
κάποιες φορές θα πρέπει να ξεφεύγουμε από τις πολλές μας υποχρεώσεις και να αφήνουμε
τον εαυτό μας να …απολαύσει. Τη στιγμή, το παιχνίδι, τη χαρά, την συντροφιά,
την κουβέντα, χωρίς άγχος, πρόγραμμα και …ώρα.
Η Παναγιώτα Στρίκου με την
καταπληκτική της ιστορία μας μιλάει για την ώρα, τις δυσκολίες των
προγραμματισμών, τις χαρές της μα και τις στιγμές που την ξεχνάμε.
Καλογραμμένη, με χιούμορ και με καταπληκτική δομή μας μαθαίνει έννοιες χρόνου,
χώρου και υποχρεώσεων. Στιγμές που ο χρόνος τρέχει, εμείς κυνηγοί του ή όχι; Με
πραγματικά υπέροχο τρόπο ένα παιδί προσπαθεί να καταλάβει …τον χρόνο και όλες
τις εκφράσεις- παροιμίες ή ατάκες που συχνά
φάσκουν και αντιφάσκουν ανάλογα με την περίπτωση.
Η Βάνεσσα
Ιωάννου εικονογράφησε αυτήν την ιστορία και λάτρεψα τα καπέλα και το ποδήλατο,
την χορεύτρια και τον κόκορα…
Για να μάθετε περισσότερα κα να την ψάξετε τούτη …την ώρα δείτε
εδώ:
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
Δημοσιέυτηκε στο cretalive.gr στις 1 Ιουνίου 2019 :https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-01-06-2019-936788
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου