Tα " Παραμύθια του Σαββάτου"...

… γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Παραμύθια κι ιστορίες για δράκους, ιππότες, ρινόκερους και …συγγραφείς. Ιστορίες γεμάτες χρώμα, φαντασία και διαφορετικές οπτικές γωνίες από τις συνηθισμένες. Ιστορίες για παιδιά και για μεγάλους που αγαπούν το όνειρο, το χρώμα και την ομορφιά της ζωής. Ιστορίες για τους φόβους που ακόμα κι οι πιο τρανοί ιππότες μπορούν να νοιώσουν και παραμύθια για δράκους που αγαπούν την Τέχνη, τη ζωή και το γέλιο.

Οδηγίες χρήσεως ζωής και συγγραφικής τρέλας, συντροφιά πάντα με το χιούμορ, τα μολύβια και τα πινέλα ανθρώπων που τολμούν να εκτεθούν τόσο  όσο όλοι εμείς να τους γνωρίσουμε και να τους αγαπήσουμε.

Γιατί η ζωή χρειάζεται τους τολμηρούς και τα παραμύθια τους ατρόμητους !

Γίνομαι συγγραφέας, Κλαίρη Καμπάνη, εκδ, Διάπλαση

Όχι δεν είναι παραμύθι, ούτε ιστορία τρανταχτή. Δεν είναι μυθιστόρημα, ούτε ποίημα, ούτε καν ένα βιβλίο σχολείου. Είναι κάτι άλλο. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο οδηγίες. Μα και πάλι αυτό ακούγεται ανιαρό κι άχαρο. Μάλλον θα το διατυπώσουμε πιο καλά. Είναι ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ που θα μας κάνει όλους να αναρωτηθούμε μήπως …έχει δίκιο; Μήπως το να είσαι ή να θες να γίνεις συγγραφέας έχει κι αυτό τους κανόνες, τη σειρά του, τις συμβουλές του τέλος πάντων…

Ε,λοιπόν, αυτό το βιβλίο το αγάπησα με την πρώτη ματιά. Έξυπνο, με μπόλικο χιούμορ , πολύ χρήσιμο και αρκετά κατατοπιστικό. Για επίδοξους συγγραφείς κάθε ηλικίας με οδηγίες χρήσεως και συμβουλές που θα σας καταπλήξουν. Γραμμένο με απίστευτο τρόπο, δομημένο σωστά και χωρίς  τίποτα περιττό, σου δημιουργείς τέτοια διάθεση  που ακόμα και αν ποτέ δεν είχες σκεφτεί να γράψεις …κάτι, διαβάζοντας το ίσως και να αρχίσεις να θέλεις να γίνεις… συγγραφέας.

Η Κλαίρη Καμπάνη είναι  ο δημιουργός τούτου του πολύ χρήσιμου βιβλίου. Και μην νομίζετε πως θα βαρεθείτε ξεφυλλίζοντας ένα ακόμα βιβλίο με οδηγίες χρήσης; Θα το αγαπήσετε όσο κι εγώ για την πρωτοτυπία του, την σελιδοποίηση και την πολύ ιδιαίτερη εικονογράφηση του. Όσο για το περιεχόμενο πραγματικά  « ακούραστο». Κι αν δεν  γνωρίζατε μέχρι σήμερα την Κλαίρη  ήταν γιατί φοβόταν να εκθέσει τις απόψεις της, τις ιστορίες της και την ψυχή της.  Έτσι έφτιαξε κι εκείνη τούτο το βιβλίο και η ίδια μπήκε στην μεγάλη ομάδα των γραφιάδων που σιγά σιγά γίνονται συγγραφείς αγαπημένοι και ξεχωριστοί. Μια πολύ καλά επιμελημένη έκδοση που μυρίζει μελάνι …αληθινό και μου θύμισε κι εμένα  πως η υπομονή όλα τα καταφέρνει όπως κι η επιμονή  και πως όλες οι ιδέες αν δεν  έχουν μια πρωτοτυπία δεν μπορούν να γίνουν ιστορίες  μαγικές …ιδιαίτερα όταν κάποιος απευθύνεται σε παιδιά!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση και θα το βρείτε  παντού!

Δράκος καλοκάρδιος, Ιωάννα Κυρίτση-Τζιώτη, εικ: Λήδα Βαρβαρούση, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Παραμύθια με δράκους φοβερούς, ατρόμητους και αδίστακτους υπάρχουν πολλά. Παραμύθια όμως με δράκους καλλιτέχνες δεν συναντούμε κάθε μέρα . Στη χώρα  όμως της φαντασίας  όλα μπορούν να συμβούν. Έτσι κι ο Δράκος της ιστορίας της Ιωάννας είχε μια μεγάλη καρδιά στο τελείωμα της ουράς του κι έτσι τον ονόμασαν Δρακοκάρδιο. Και να ΄ταν μόνο αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά του; Όχι, είχε μια καρδιά μικρού παιδιού κι όλη μέρα τραγουδούσε και ζωγράφιζε. Ήταν ένα πολύ καλός ζωγράφος  και φιλικός απέναντι στους ανθρώπους. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και εκείνα  τον πλησίαζαν άφοβα βοηθώντας τον να ανακατέψει τα χρώματά του και να φτιάξει τις μοναδικές δρακοκαρδιές του παντού. Όμως όλοι οι δράκοι δεν είναι το ίδιο και μια μέρα τρεις από τους πιο φοβερούς άρπαξαν την κόρη του βασιλιά κι έβαλαν σε μπελάδες τον Δρακοκάρδιο που δεν έφταιγε σε τίποτα. Εκείνον βρήκαν μπροστά τους οι στρατιώτες του βασιλιά και  χωρίς δισταγμό τον κατηγόρησαν για την απαγωγή της μικρής βασιλοπούλας. Εκείνος πάλι  λυπήθηκε πολύ και σαν τον πήγαν στη φυλακή έμεινε…ολομόναχος. Τον Δράκο με την καλή καρδιά μόνο τα παιδιά θα μπορούσαν να τον βοηθήσου κι έτσι κι έγινε. Κι όλοι πείστηκαν πως τούτος ο δράκος ήταν διαφορετικός αφού έπαιζε με παιδιά και γελούσε δυνατά με την ψυχή του. Το γέλιο το άκουσαν  και οι τρείς δράκοι από τη σπηλιά που είχαν κρύψει τη μικρή βασιλοπούλα κι ενοχλήθηκαν. « Άκου Δράκος να γελάει… »,σκέφτηκαν. Μόνο που σαν ξεπρόβαλαν στον κόσμο πιάστηκαν εκείνοι αιχμάλωτοι από τους στρατιώτες του βασιλιά που θέλησε  να τους τιμωρήσει με τη χειρότερη θανατική ποινή. Όμως χάρις στον Δρακοκάρδιο που τους λυπήθηκε η ποινή τους έγινε …χρήσιμη αφού έπρεπε να ρουφούν νερό  από λίμνες και ποτάμια και να ποτίζουν καθημερινά τα χωράφια όλης της χώρας. Και πέρασε ο καιρός κι έμαθαν κι εκείνοι να ζωγραφίζουν, να δουλεύουν και να σκορπούν το γέλιο, τη χαρά και την αγάπη σε όλους. …

Ένας δράκος διαφορετικός που καταργεί τα στερεότυπα. Ένας  δράκος με καρδιά μικρού παιδιού που αγαπά την ομορφιά και που νικά τους φόβους των παιδιών. Ένα παραμύθι για την φιλία, την συνεργασία και τη δύναμη της ψυχής. Μια ιστορία της Ιωάννας Τζιώτη  που γεμίζει χαμόγελα, αισιοδοξία και …τέχνη την ψυχή όλων. Ο δρακός δεν είναι η φοβερή μορφή των κλασσικών παραμυθιών αλλά μπορεί παρά την γιγάντια μορφή του να έχει μια ψυχή που να κρύβει όλη την ομορφιά και την ηρεμία του κόσμου. Τα πράγματα ξέρουμε όλοι πως δεν είναι  όπως δείχνουν πάρα πολύ  συχνά και πάντα στα στερεότυπα και στις ανθρώπινες  προδιαγραφές υπάρχουν και εξαιρέσεις. Εξαιρέσεις που συχνά φτιάχνουν νέους κανόνες και καλό είναι πριν κρίνουμε κάποιον να έχουμε μια ολοκληρωμένη άποψη εμείς οι  ίδιοι για αυτόν κι όχι ό, τι μας είπαν ή ό, τι νομίζουμε από τους άλλους.

Τον Δράκο Δρακοκάρδιο ή Καλοκάρδιο εμπνεύστηκε σαν εικόνα και δημιούργησε- ζωντάνεψε  η Λήδα Βαρβαρούση. Με χρώματα μοναδικά και με μια προσωπικότητα που αποτυπώνεται όπως όλοι οι πασίγνωστοι ήρωες που έχει δημιουργήσει θα μας κρατάει συντροφιά για πολύ πολύ καιρό. Ένας « φούξια » δράκος δεν είναι και τόσο συνηθισμένος να είναι Ατρόμητος. Είναι όμως δράκος …διαφορετικός  και αγαπάει τα χρώματα, τα λουλούδια, την  ομορφιά.

Ένα πολύχρωμο παραμύθι για μικρούς και όχι μόνο καλλιτέχνες που αγαπούν τις ιστορίες τα παραμύθια, τη χαρά και την ομορφιά παντού!

Τώρα, Tracey Corderoy, εικ :Tim Warnes, (Απόδοση στα Ελληνικά Φίλιππος Μανδηλαράς), εκδ. Ίκαρος

Όλα τα μικρά παιδιά είναι ανυπόμονα κι όλα τα μικρά ρινοκεράκια, όπως ο Άρτσι. Τα πράγματα πρέπει να συμβαίνουν τη στιγμή που τα θέλει και δεν αντέχει να περιμένει ούτε για ένα λεπτό. Ούτε αφήνει τον μπαμπά του να μιλήσει στο τηλέφωνο, ούτε αντέχει να περιμένει στη σειρά για το τραμπολίνο μα ούτε και να στεγνώσει η κόλλα από τις εργασίες που κάνει. Το αποτέλεσμα κάθε φορά είναι σχεδόν καταστροφικό. Ώσπου φτάνει μια στιγμή που οι γονείς τους αποφασίζουν να πάνε όλοι μαζί διακοπές. Το κανονίζουν να φύγουν μετά από δέκα μέρες κι ο Άρτσι και πάλι δεν αντέχει να κάνει υπομονή. Ο μπαμπάς του τον βοηθά με ένα « μαγικό » ημερολόγιο λίγο να καταλάβει πότε ακριβώς θα είναι η μέρα που θα μπουν στο αεροπλάνο  και εκείνη την ώρα που όλοι πια έχουν ετοιμαστεί συμβαίνει κάτι μοναδικό. Κάτι που θα κάνει τον Άρτσι αυτήν την φορά να μην θέλει να φύγουν …ΤΩΡΑ!

Μια ιστορία καθημερνής διαμάχης ανάμεσα σε γονιούς  και μικρότερα παιδιά. Η έννοια του χρόνου είναι πάντα τόσο μπερδεμένη στις μικρές ηλικίες  και στην προκειμένη περίπτωση της ιστορίας  της Tracey Corderoy, στα μικρά ζώα, που η ανυπομονησία έρχεται  στην επιφάνεια και  δημιουργεί ένα σωρό προβλήματα και μικρές παρεξηγήσεις. Ένα βιβλίο λοιπόν που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Το ΤΩΡΑ χάνει το νόημα του στην περίπτωση που δεν μπορεί να ισχύσει για την ανάγκη του μικρού « ρινόκερου» και αυτό δίνει μια βιωματική επαλήθευση του όρου υπομονή. Φυσικά αυτό κρατάει λίγο  γιατί  όλοι γνωρίζουμε  πως η έννοια και η διατήρηση της υπομονής χρειάζεται πολύ μεγάλη εξάσκηση και …χρόνο για να ισχύσει. Ο Άρτσι και ο κάθε Άρτσι χρειάζεται δίπλα του ανθρώπους που έχουν αυτήν την υπομονή και μόνο τότε μπορεί  κι αυτός να διδαχτεί και να καταλάβει.

Ευρηματικό, αστείο και φυσικά διδακτικότατο το νέο βιβλίο των Tracey Corderoy  και Tim Warnes που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Εικονογράφηση πάρα πολύ δυνατή που ζωντανεύει την  κάθε στιγμή της ιστορίας και αποτυπώνεται έντονα  στην παιδική μνήμη.

Ζητείται ιππότης, Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, εκι: Ναταλία Καπατσούλια, εκδ. Μεταίχμιο.

Κι ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας ιππότης …μοναδικός. Αντώνιος ήταν τ΄όνομά του κι είχε  για φίλο του μοναδικό κι αγαπημένο το κατοικίδιό του, μια αράχνη ταραντούλα, τον Μαυρίκιο. Ο Αντώνιος πολεμούσε όλη μέρα σχεδόν φορώντας την ιδιαίτερη πανοπλία του και το βράδυ σαν πήγαινε για ύπνο και η μαμά του τον καληνύχτιζε με ένα φιλί άρχιζε ο μεγάλος του φόβος… το σκοτάδι. Ποιος είπε πως οι ιππότες δεν φοβούνται;  Άνθρωποι είναι κι αυτοί και μάλιστα στην ηλικία του Αντώνιου φοβούνται ακόμα πιο πολύ! Ο Αντώνιος είχε ένα όνειρο ,να βρεθεί  μια μέρα  σε ένα τεράστιο πύργο παρέα με άλλους ιππότες. Κι η πρόσκληση από τον ιππότη Ιάκωβο δεν άργησε να έρθει. Έτοιμος σαν από καιρό, ένα απόγευμα Σαββάτου κρατώντας από το χέρι τη μαμά του βρέθηκε σε  μια σάλα γεμάτη ιππότες με περικεφαλαίες και στολές φανταχτερές. Σαν αρχίζει το παιχνίδι  στο «Σκοτεινό Δωμάτιο», ο Ιππότης Αντώνιος ζορίζεται τόσο που δεν αντέχει καθόλου στο σκοτάδι. Μια έκπληξη όμως τον περιμένει σαν ανοίγει το φως και βλέπει τον ατρόμητο οικοδεσπότη ιππότη Ιάκωβο να τρέμει και κοιτάει με μάτια γουρλωμένα  και φοβισμένα την Ταραντούλα στον ώμο του Αντώνιου. Όλα αλλάζουν στην ψυχή του μικρού ιππότη τότε και η δύναμη, το θάρρος και η χαρά γα το υπέροχο απόγευμα και τις ανακαλύψεις του, του χαρίζουν το πιο φωτεινό χαμόγελο της μέρας ή μάλλον της νύχτας… μιας ακόμα Καλής Νύχτας!

Μια  υπέροχη μικρή Καληνύχτα, τούτη τη φορά από την πολυγραφότατη κι αγαπημένη, Τζένη Κουτσοδημητροπούλου. Μια έξυπνη ιστορία ιπποτών, αυτών των γενναίων που τελικά νοιώθουν κι εκείνοι κάποιες φορές τους φόβους τους να υπερισχύουν της φήμης τους. Ένα παραμύθι για τις φοβίες λοιπόν του σκοταδιού και της νύχτας δοσμένες με τρόπο μοναδικό. Πως μπορεί να φοβάται ένας ιππότης που είναι  ο « ύψιστος» ήρωας  στη ζωή ενός παιδιού; Μπορεί ,γιατί συμβαίνει τελικά  σε όλους τους ανθρώπους και ο καθένας νοιώθει φόβο για κάτι διαφορετικό. Ένας ατρόμητος ιππότης μπορεί τελικά να έχει και αδυναμίες και στιγμές που χρειάζεται τη βοήθεια των άλλων. Μια καληνύχτα που έχει εικονογραφήσει  ακόμα πιο μαγικά η Ναταλία Καπατσούλια. Αναγνωρίσιμες φιγούρες με  το πολύ ιδιαίτερο προσωπικό ύφος  της Ναταλίας συμπληρώνουν την πιο ατρόμητη μικρή καληνύχτα της χρονιάς.

Κι αν ζητάτε ιππότες που νοιώθουν όπως όλοι οι « ατρόμητοι» τούτη η ιστορία θα σας μάθει πως ο φόβος είναι  ανθρώπινη αδυναμία και συμβαίνει σε όλους μας!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 8 Οκτωβρίου 2016 στο Cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture