Τα καλοκαιρινά …Μέρος 2ο (εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ)

Ζητούνται αναγνώστες στα παραμύθια και τις ιστορίες ...
Της Ελένης Μπετεινάκη*

Τα καλοκαιρινά …Μέρος 2ο

Ε, λοιπόν ναι… τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα! Και δεν φτάνει μόνο να το θέλει κάποιος πολύ και να συνωμοτήσει το σύμπαν όλο για να συμβούν. Αρκετή είναι  μόνο μια στιγμή να νοιώσεις  μέσα στην ψυχή σου  τη φλόγα, την δύναμη της αγάπης και …το μοίρασμα. Τη ζεστασιά της φιλίας, την αρετή της υπομονής και το δόσιμο χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Ιστορίες και παραμύθια για πίτες γνωστές και άγνωστες για την  μία και μοναδική φεγγαρόπιτα, για έναν… Παλιάτσο διαφορετικό που κυνηγά ερωτεύεται το άπιαστο. Για τη φιλία  που ανθίζει και μοιράζει αγάπη κι είναι σαν ένας σπόρος στην αρχή που μεγαλώνει και φουντώνει σιγά σιγά και διώχνει τη θλίψη σκορπώντας  χαμόγελα και ομορφιά σε όλους. Και είναι κι εκείνα τα παραμύθια που γεμίζουν την ψυχή με χρώματα και αρώματα της ανατολής. Που σε ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους και πολιτισμούς σε μονοπάτια της φαντασίας και του ονείρου, εκεί  που νοιώθεις κι εσύ δυνατός και ικανός να καταφέρεις το ακατόρθωτο, αρκεί να πιστεύεις στον εαυτό σου και στη δύναμη της αγάπης!

Παραμύθια για μεγάλους και παιδιά. Παραμύθια γεμάτα λέξεις μαγικές, φράσεις πολύτιμες και εικόνες που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Τούτες οι ιστορίες είναι για κάθε ηλικία. Η φαντασία στη πιο καλή της ώρα, σαν μυθοπλάστης μοναδικός δημιουργεί μικρά αριστουργήματα που όλοι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε ή να διαβάσουμε πολύ συχνά στη ζωή μας. Ιστορίες που αναδεικνύουν την πίστη στον εαυτό μας και που πρέπει να μοιράζονται για να αποκτούν περισσότερη αξία και χρόνο ύπαρξης! Κι έρχεται στο τέλος η νύχτα και όλο και περισσότερα  μαγικά  όντα και πράγματα ζωντανεύουν, δράκοι, όνειρα, σκέψεις, γίγαντες …Κι αφού ξυπνήσουν  πελώρια «ζωντανά» που φοβίζουν, έρχεται η κάθαρση  που χαρίζουν οι  στιγμές των παραμυθιών με ωραίο τέλος.

Η Φεγγαρόπιτα, Κώστας Μάγος, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Διάπλαση

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας φούρναρης που αγαπούσε  πολύ τη δουλειά του. Του άρεσε πολύ να φτιάχνει ψωμιά και πίτες. Πίτες γνωστές  αλλά και άγνωστες όπως η μοναδική φεγγαρόπιτα που δημιούργησε πολλές απορίες σαν φτιάχτηκε για πρώτη φορά. Μια πίτα χωρίς τιμή που θα δινόταν δώρο  μόνο σε εκείνον που ήξερε  να μοιράζεται. Ένας άνδρας είχε αντίθετη γνώμη και μπήκε στον πειρασμό να την κλέψει. Όμως μια τόσο ασυνήθιστη πίτα δεν έχει παρά  να του φυλάει μια έκπληξη. Κι ήταν τόσο μεγάλη αυτή η έκπληξη που θέλησε να ξεφορτωθεί το « παράξενο» ταψί και το άφησε στην πόρτα του γείτονα. Κι οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν μέσα στο ντουλάπι της κουζίνας του φτωχού γεωργού που κάθε βράδυ όλοι στην οικογένεια του, έτριβαν τα μάτια τους με τα θαυμαστά που συνέβαιναν μέσα…στο ταψί. Η υπομονή του τον αντάμειψε πλουσιοπάροχα κι όταν η πίτα « γέμισε» σαν φεγγάρι  ολόγιομο εκείνος έκανε μια γιορτή για να τη μοιραστεί με τους γείτονες. Τούτη η φεγγαρόπιτα ήταν από μόνης της ένα θαύμα που κανείς δεν μπορούσε τελικά να φτιάξει μόνος του κι ας ήταν η πιο  νόστιμη πίτα στον κόσμο. Μόνο το ίδιο το φεγγάρι ήξερε τη μυστική της συνταγή!

Ένα παραμύθι του Κώστα Μάγου για την αρετή της υπομονής. Για την απληστία κάποιων ανθρώπων που νομίζουν πως αρπάζοντας τα πράγματα των άλλων μπορούν και να τα διαχειριστούν σωστά. Μια ιστορία μαγική με μπόλικη φαντασία και εκπλήξεις  για την αξία του μοιράσματος και της  αγάπης  Μια πρωτότυπη ιδέα για να γνωρίσει ένα μικρό παιδί τις φάσεις …του φεγγαριού. Μια ιστορία που ζωντανεύει μοναδικά με τα πινέλα της η Ελίζα Βαβούρη. 

Για παιδιά από 4 ετών.

Ο Παλιάτσος και η Ανεμώνη, Ελένη Πριοβόλου, εικ: Κατερίνα Βερούτσου,εκδ. Καλέντης

Ένα μικρό πολύχρωμο ψάρι στο βυθό με πράσινο ημίψηλο καπέλο και λιβρέα με κόκκινες και κίτρινες ρίγες είναι ο παλιάτσος ενός παραμυθιού που αναζητεί την αγάπη σε  ολόκληρο τον ωκεανό. Ένα ψάρι που αγαπά τη μουσική και παίζει μοναδικά το γιουκαλίλι του. Ένα ψάρι μικρό που το λένε Παλιάτσο. Κι  όπως γυρίζει και ψάχνει απεγνωσμένα την αγάπη γνωρίζει το βυθό και τους σκληρούς του νόμους που θέλουν το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό, εκείνο το μικρότερο και εκείνο πάλι το ακόμα πιο μικρό, κι όλα να τρέμουν τον καρχαρία. Ο Παλιάτσος όμως με συντροφιά πάντα το γιουκαλίλι  τους καταφέρνει και μαγεύει έστω για λίγο όλους τους …εχθρούς του. Ο φον Τυφών και  ο γέρο Ντόλφιν του δίνουν συμβουλές να τα παρατήσει εκείνος όμως δεν σταματάει να ονειρεύεται και να ελπίζει. Κι όταν φθάνει στον μυστηριώδη τόπο  που ζει η Ανεμώνη , ένα λουλουδόψαρο με τα πλοκάμια που στάζουν δηλητήριο εκείνος μαγεύεται από την ομορφιά της κι εκείνη από τη μελωδία της μουσικής του και αν και ανήκουν σε κόσμους διαφορετικούς νοιώθουν κι οι δυο την αγάπη να πλημμυρίζει την καρδιά τους.

Ένα παραμύθι της Ελένης Πριοβόλου γεμάτο …αγάπη. Γεμάτο από εκείνη τη σπίθα και την ελπίδα που όλοι ή περισσότεροι νέοι έχουν στη ζωή τους. Να κυνηγήσουν τ ‘ όνειρο, το άπιαστο και το ακατόρθωτο, αψηφώντας τον κίνδυνο, τις συμβουλές και τα εύκολα μονοπάτια. Ένα παραμύθι με την μαγεία του βυθού και την αιώνια μάχη και υπεροχή  των δυνατών απέναντι στους πιο μικρούς και αδύναμους. Μια ιστορία για τη διαφορετικότητα που γοητεύει και παρασύρει σε πράξεις που είναι επικίνδυνες, με ρίσκο αλλά και διπλή «αμοιβή». Ένα παραμύθια εικονογραφημένο από την Κατερίνα Βερούτσου με όλα τα χρώματα του …Βυθού, της αγάπης και της ομορφιάς της απλότητας.

Ένα παραμύθι γεμάτο αγωνία, έκπληξη και  αποκορύφωση συναισθημάτων. 

Για παιδιά από 5 χρονών!

Η παπαρούνα της καρδιάς, Κατερίνα Τζαβάρα, εικ  : Ρένια Μεταλληνού, εκδ. Διάπλους

Μια ιστορία της αγάπης, της καρδιάς, της ομορφιάς, του ονείρου. Μια ιστορία τρυφερή, ανθρώπινη και γεμάτη συναισθήματα. Η Αλίκη είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο  αφού έχει χάσει τους γονείς του. Εκεί περνάει τα μεσημέρια  της μονάχη με συντροφιά τις σκέψεις της, τα όνειρά της κι ένα ξύλινο παγκάκι κάτω από τον ίσκιο μιας βελανιδιάς. Έχει χάσει και την φωνή του όμως δεν έχει χάσει τη δίψα για ζωή και συνεχώς ονειρεύεται …την ομορφιά. Συνοδοιπόρος στη σκέψη της ένα μικρό σποράκι που συνάντησε μια μέρα στην λίμνη και που ο αέρας το ΄φερε κοντά στο δέντρο της, χώθηκε στη γη και …περίμενε. Κι εκείνη σαν κάτι να περίμενε κάθε μεσημέρι, όλες τις εποχές του χρόνου. Και μια μέρα ένα αγόρι ήρθε και έγιναν φίλοι οι δύο τους. Η Αλίκη του ζωγράφισε το όνειρό της κι εκείνος κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα.

Κι η ζωή της άλλαξε για πάντα, το χαμόγελο ξαναήρθε στο πρόσωπό της ,η ψυχή της γέμισε Αγάπη και η φωνή της ακούστηκε πια …την Άνοιξη, άνθισε όπως μια παπαρούνα!

Μια ιστορία πολύ τρυφερή. Μια ιστορία για εκείνα τα παιδιά που ζουν μόνα τους, χωρίς γονείς ή φίλους και που η …αγκαλιά για αυτά έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία, σαν δίνεται. Η Κατερίνα Τζαβάρα έγραψε ένα παραμύθι για την ομορφιά της ψυχής, για τους ανθρώπους που ονειρεύονται κι εκείνους που σαν φύλακες άγγελοι χαρίζουν απλόχερα στους άλλους  τα χαμόγελα, την αγάπη και ονομάζονται ...φίλοι και συνάνθρωποι. Μια ιστορία που δεν ανήκει μόνο στο χώρο της φαντασίας αλλά που συναντά κάποιος ακόμα και δίπλα του. Μια ιστορία που δείχνει την αγάπη σε όλες της τις μορφές. Σαν σπόρος που μεγαλώνει, υπομονετικά περιμένει όλο το χειμώνα, με κρύο, παγωνιά και …μοναξιά, ως την Άνοιξη που ξαναγεννιέται , μεγαλώνει κι ανθίζει και σκορπά παντού χαμόγελα , ευτυχία και …άρωμα ζεστασιάς. Μια ιστορία που δεν ξεχνά άλλον ένα πολύτιμο φίλο όλων  των ανθρώπων μα πιο πολύ εκείνων που νοιώθουν μοναξιά, τα βιβλία.

Η εικονογράφηση του βιβλίου έγινε από την Ρένια  Μεταλληνού και είναι …υπέροχη. Χρώματα ζεστά, έντονες φιγούρες γεμάτες  συναίσθημα και ομορφιά. Σαν τη δύναμη της αγάπης!

Το βιβλίο συνοδεύεται από ένα CD με μουσική και αφήγηση του παραμυθιού!

Για παιδιά από 5 χρονών!

Ελιά στο πέλαγος, Φωτεινή Φραγκούλη, ( εικ: Εύη Τσακνιά), εκδ. Πατάκη

Ο ποιητής των παραμυθιών έχει εκτός από το μαγικό στρώμα των λέξεων που τον βοηθούν να γράφει ιστορίες και παραμύθια  κι ένα Μαντατοπούλι που τις « διαλαλεί» στους ανθρώπους είτε με την αφήγηση  είτε μέσα από τα βιβλία.

Οκτώ ιστορίες, οκτώ πανέμορφα παραμύθια που είναι σαν μικρά διαμαντένια ποιήματα. Λόγος που ρέει, εικόνες που μένουν, θύμησες και λόγια που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει…

Μιλούν τα ψάρια; Ναι, σαν έχουν φίλους μικρά παιδιά και σαν ζουν στα παραμύθια. Κι σαν ξυπνήσουν από τ’ όνειρο του θανάτου, δίνουν μια κι απλώνονται στο πέλαγος. Κι ας είναι μικρά ή ασήμαντα …σαν λύχνος!

Και τα δέντρα ψηλώνουν; Ναι, σαν είναι ευκάλυπτοι που κρατούν συντροφιά στους ανθρώπους  που ζουν ή δουλεύουν  μέσα στα γυάλινα κτίρια όλη μέρα…

Το φεγγάρι πάλι το ολόγιομο… αυτό κι αν μιλάει και μάλιστα σ΄όλες τις καρδιές. Και σαν τα παιδιά κουραστούν να παίζουν, όπως λέει η Φωτεινή Φραγκούλη, παρατηρούν τον κόσμο και καταλαβαίνουν την ομορφιά του μέσα από αυτό. Και τότε ιστορίες γεννιούνται και λόγια σιωπής κι οι άνθρωποι όλοι, μικροί και μεγάλοι, παραδίδονται στην ομορφιά, στη μαγεία και στην κατακόκκινη θάλασσα της αυγής… την ώρα που εκείνο πάει να ξεκουραστεί!

Κι αν ποτέ αργήσει να  έρθει ένα δώρο δεν είναι γιατί το ξέχασε …ο Αϊ Βασίλης. Είναι απλά γιατί καμιά φορά τα δώρα καθυστερούν ή έρχονται όταν δεν τα περιμένουμε. Και τότε η χαρά και η έκπληξη είναι ακόμα μεγαλύτερες!

Γίνεται μια ελιά να φυτρώσει στο πέλαγος;… Ναι, όταν υπάρχει η φαντασία, οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες , οι θύμησες από τα χρόνια τα παιδικά τα πολύτιμα όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να το θέλουμε πολύ. Κι όλα αυτά μαζί και τ΄όνειρο, κανείς  δεν μπορεί να μας τα πάρει.

Όταν οι λέξεις είναι ζυγισμένες τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια και τα λίγα είναι του πλούτου το ζουμί! Έτσι μιλούσαν ο Πλάτανος με την Ευανθία για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, χωρίς περιττά λόγια, χωρίς στολίδια ίσα ίσα να νοιώθουν ο ένας την παρουσία του άλλου.

Κι είναι κι εκείνο το χελιδόνι που μετάνιωσε και δεν έφυγε μαζί με όλα τα άλλα και ξεχειμώνιασε σε μια φωλιά στο καφενείο του χωριού. Λάθος ; Ποιος ξέρει; Σωστό ; Πάλι απόκριση δεν πήρε, ένοιωσε όμως πως όσο και να πάγωσαν τα φτερά του  τον χειμώνα, όσο και να κατάλαβε το γιατί, ήταν καλό που άλλαξε έστω για μία φορά στη ζωή του τις συνήθειες και τις αποφάσεις… Μακάρι να το έκαναν κι οι άνθρωποι…

Ότι αγαπάς μπορεί να αργεί αλλά έρχεται, έλεγε η γιαγιά του Χαράλαμπου, για όλα εκείνα τα όμορφα που είχε μέσα στο μυαλό και την καρδιά του. Κι ήταν γεμάτο από εικόνες με το καλοκαίρι , τη θάλασσα, τον βασιλικό, το καρπούζι και τον ήλιο.   Κι ίσως πάλι ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο να είναι αρκετό για να έρθει το πολυπόθητο καλοκαίρι , όταν παντού υπάρχει χειμώνας, παγωνιά , ερημιά και κρύο. Και πρέπει να θυμάται κανείς πως όταν αυτό που θέλει πολύ αργεί να έρθει , τότε υπάρχει η σκέψη που  είναι πολύτιμο φυλακτό της επιθυμίας και της θύμησης …αρκεί να μην ξεχνάει ποτέ το στόχο του!

Ένα βιβλίο ταξίδι, γεμάτο λέξεις που κατάφεραν  να πετάξουν με ένα μαγικό χαλί κατευθείαν στην καρδιά κι εκεί ρίζωσαν και βλάστησαν κι αναπόλησαν και σχημάτισαν χίλιες δύο άλλες εικόνες από εκείνες που είπαν στην αρχή. Και γέμισε η ψυχή φως και καλοσύνη κι αγάπη και σκέψεις για όλα όσα φέρνει ο καιρός κι ο χρόνος. Λόγος που ρέει , εικόνες που μένουν, θύμησες και λόγια που κανένας δεν θέλει να ξεχάσει. Τις διάβασα πολλές φορές τούτες τις ιστορίες γιατί ήθελα να ανακαλύψω και τα  πιο κρυφά  τους νοήματα. Ήθελα να θυμάμαι όλες τις λέξεις, τις φράσεις , το δέσιμό τους με εικόνες που ίσως κι εμείς  να ζήσαμε κάποτε.

Μαγική η γραφή της Φωτεινής Φραγκούλη. Λόγος αψεγάδιαστος, ονειρικός και πέρα από το παραμύθι… Υπέροχες και οι εικόνες της Εύης Τσακνιά και ας τυπώθηκαν ασπρόμαυρες …Βάζουμε λίγο κι εμείς χρώμα στη φαντασία μας και ξαναζούμε μαζί τους χρόνια αλησμόνητα…

Σας ευχαριστούμε πολύ για το μοίρασμα …

Για παιδιά και για μεγάλους!

Ιστορίες από έναν κόσμο που δεν καταστράφηκε, Ελένη Μπακογεώργου ( εικόνες Ίρις Σαμαρτζή), εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ 

Τούτες οι ιστορίες είναι γεμάτες …αλήθεια. Είναι  ιστορίες για απιδιά μα και για τους μεγάλους. Για αυτούς που ξέχασαν όλα τα θαυμαστά που συνέβησαν στον κόσμο , γύρω μας και που φτάνει μια τόσο δα μικρή στιγμή να τα αναλογιστούμε. 

Η Ελένη Μπακογιώργου έγραψε πέντε εκπληκτικές ιστορίες που διαβάζονται απ΄ όλους μας. Είναι η πρώτη , εκείνη της Ηλιοστάλακτης που κάποτε θυσιάστηκε ή καλύτερα χάθηκε στα σύννεφα του ουρανού για να είναι  πάντα ο ήλιος φωτεινός, για την χαρά, την άνοιξη και τον αέρα .Η άλλη ιστορία είναι των καλοσυνάτων δράκων που οι άνθρωποι κάποτε ζήλεψαν το διαμάντι τους, τον θησαυρό τους και προκειμένου να το αποκτήσουν, τους έμαθαν τον πόλεμο, και  συναίσθηματα σαν εκείνα του θυμού και της οργής. Και τότε  εκείνοι κράτησαν δικό τους για πάντα τον θησαυρό τους, το φως που ξέχασαν οι άνθρωποι. Μόνο σαν όλοι  πιστέψουν ξανά σε κάποιες μαγικές νύχτες που όλα ζωντανέψουν , ίσως το δουν ξανά.

Έχει δει ποτέ κανείς εκείνο το δέντρο της ζωής; Το ένα και μοναδικό που κάπου μπορεί και να υπάρχει , που όλα τα δέχεται  και όλα τα γνωρίζει; Που όλοι θέλουν να το βρουν όμως κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται; Μήπως να σταθούμε μια στιγμή, να σκεφτούμε, μήπως τελικά είναι  δίπλα μας, ανάμεσα μας, μέσα μας , μήπως;

Κι αυτή η φοβερή ιστορία με τους καθρέφτες; Αυτούς που μέσα σε μια στιγμή θόλωσαν, θάμπωσαν και κανείς δεν ήξερε το γιατί. Κι έψαξαν παντού να βρουν το μυστικό οι άνθρωποι της μικρής πολιτείας  ο τεχνίτης που πίστεψαν πως ήξερε, τους μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ με τα λόγια του. Την απορία και όλα τα ερωτήματα τους μόνο ένας νεαρός καταφέρνει να λύσει μια νυχτιά. Κατάλαβε εκείνος… ποιος ήταν ο λόγος  κι όλα τότε άλλαξαν με μιας  και για πάντα…

Η τελευταία ιστορία μιλεί για τους μεγάλους πέτρινους γίγαντες που ίσως και να΄ναι τούτοι οι όγκοι των βουνών, οι λόφοι που κάποτε ήταν ζωντανοί αλλά δεν ήθελαν, δεν άκουσαν τα σχέδια και τις συμβουλές του ουρανού και θέλησαν μια μέρα, εκείνη την πρώτη της Άνοιξης να κατέβουν , μόνοι τους στη γη. Βιάστηκαν , δεν σκέφτηκαν και …πέτρωσαν κι έμειναν όγκοι ακίνητοι. Ήταν η μέρα που φάνηκε για πρώτη φορά το ουράνιο τόξο και κάθε φορά που πλησιάζει η Άνοιξη και τα ποτάμια φουσκώνουν , ίσως να είναι τα δάκρυα από εκείνους τους γίγαντες που θυμούνται και αναπολούν την παλιά τους ζωή …

Ιστορίες πραγματικά μαγικές. Θα τις διαβάσει κάποιος πολλές φορές και πάντα κάτι θα ανακαλύπτει από τον δικό του εαυτό. Ένα βιβλίο με εικόνες από την  Ίρις Σαμαρτζή που  έχει καταφέρει να δώσει το στίγμα και το ταλέντο της σε κείμενα που πιστεύω κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να απόδοση σε χρώμα και χαρακτήρες  τόσο καλά.

Όλες οι ιστορίες είναι  για παιδιά  και για όσους αισθάνονται παιδιά !

Η πριγκίπισσα με το λευκό φτερό, Ζισλέν Ρομάν, εικ: Σοφί Λεμπό, μετ :Εύη Γεροκώστα, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό  ένας μαχαραγιάς που σπάνια χαμογελούσε. Το μόνο που τον παρηγορούσε από τότε που είχε χάσει την αγαπημένη του γυναίκα ήταν το χαμόγελο της κόρης του, της πριγκίπισσας Σεντάνα. Κάποια στιγμή οι υπήκοοι του τον έπεισαν και παντρεύτηκε ξανά. Η  δεύτερη σύζυγος του δεν αγάπησε ποτέ την μικρή του κόρη. Από τη ζήλεια της έχτισε μια μεγάλη βιβλιοθήκη σ’ ένα έρημο νησί, έκανε μάγια στη Σεντάνα και την αιχμαλώτισε. Κάθε πρωί η πριγκίπισσα μεταμορφωνόταν σ’ ένα πανέμορφο λευκό παγώνι και κάθε βράδυ ξαναγινόταν άνθρωπος. Η μόνη της παρηγοριά ήταν τα βιβλία της ώσπου μια μέρα ένας νεαρό αγόρι βρίσκει ένα λευκό φτερό παγωνιού στην επιφάνεια της  Θάλασσας. Σκέψεις  άρχισαν να τριγυρίζουν το μυαλό του κι άρχισε να αναζητά τον παράξενο πουλί παντού… Κι εδώ αρχίζει μια άλλη μαγεία που θα ανακαλύψει όποιος διαβάσει το παραμύθι….

Ένας μύθος Ινδικός, ένα παραμύθι της Ανατολής, σαν μια από τις χίλιες νύχτες που είναι γεμάτο αρώματα, χρώματα, εικόνες και σκευωρίες .Μαχαραγιάδες, πριγκίπισσες, μαγικά ξόρκια, παλάτια εξωτικά, ελέφαντες, παγώνια και βιβλιοθήκες γεμάτες γνώση, σοφία και …λύσεις.

Ένα παραμύθι μαγικό. Με τη συνταγή εκείνων των παλιών παραμυθιών που σε ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους, πολιτείες κι εποχές. Γεμάτο εικόνες άλλου πολιτισμού  και  μαγικών στιγμών.

Μια ιστορία που είναι  γεμάτη από μίσος κι αγάπη αλληλένδετα δεμένα πολλές φορές. Ζήλια και πλεκτάνη επίσης συνδυασμός που φέρνει οδυνηρά αποτελέσματα. Αιώνια πάλη του καλού με το κακό και τελική κάθαρση με τέλος ευτυχισμένο.

Ένα παραμύθι που μεταφέρει τον αναγνώστη σε τόπο μαγικό και ονειρικό. Γεμάτο μαγικά στοιχεία που σαν από μηχανής θεοί βρίσκουν λύσεις  στα αδύνατα και ακατόρθωτα. Ωστόσο είναι διάχυτο παντού το μήνυμα της γνώσης, των βιβλίων και της σοφίας των παλαιών παραμυθιών. Μαγεία και γνώση , έρωτας, αγάπη και μίσος τα βασικά του υλικά.

Ο αδύναμος άνδρας, το αρσενικό,   που υπακούει και παρασύρεται από την γυναίκεια ομορφιά και πλεκτάνη  κι ας είναι ο αρχηγός μια πόλης ή χώρας. Η κακιά μητριά που από τη ζήλεια της δημιουργεί ίντριγκες και τεχνάσματα  σε βάρος της μικρής κόρης του μαχαραγιά. Ένα  μικρό αγόρι που δεν φοβάται να ψάξει, να εξερευνήσει, να κιντυνεύσει για να ακολουθήσει το όνειρο και την ευτυχία. Και τέλος μια πριγκίπισσα που αν και τη σώζει ένας φτωχός νέος, έχει και τη δική της δύναμη από τη σοφία  που της χαρίζουν τα βιβλία, γνώση  και η σύνεσή της.

Το παραμύθι έχει μια μαγική και μοναδική εικονογράφηση. Έντονα χρώματα, φιγούρες και εικόνες  που πραγματικά  εντυπωσιάζουν . Μεταφέρουν το κλίμα ενός άλλου κόσμου, πολιτισμού, βγαλμένο από εκείνα τα παλιά παραμύθια της Ανατολής .

Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί από την Εύη Γεροκώστα κι ίσως με τη φωνή της να ζωντανέψει ακόμα πιο πολύ σαν σκεφτεί να μας το αφηγηθεί…

Παραμύθια κι ιστορίες για τα ξάστερα βράδια του Αυγούστου… Ίσαμε την άλλη φορά πάλι!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 16 Αυγούστου 2016 στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ : http://www.patris.gr/articles/302920#.V7QUbhIpoog