Τα καλοκαιρινά ...Μέρος 4ο

Ζητούνται αναγνώστες στις ιστορίες και τα παραμύθια!

Τα καλοκαιρινά…μέρος 4^ο

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που θες να είναι μόνο παραμύθια. Κι αυτές το ξέρουν πως γεμίζουν την ψυχή  και το μυαλό και δίνουν μια δυνατή σπρωξιά στα σύννεφα και κατεβαίνουν στη γη και κάθονται πάνω σε στέγες, σε ψυχές  και παίρνουν ζωή και τότε  καταλαβαίνεις ποιες είναι  οι αληθινές. 

Έχουν άρωμα διαφορετικό σαν αγιόκλημα που γεμίζει τις αυλές και τον αέρα τα καλοκαίρια και φέρνουν θύμησες και μνήμες από τα χρόνια τα δύσκολα, τα αλησμόνητα. Κι είναι κι εκείνα τα παραμύθια που γράφτηκαν για την μία και μεγάλη « θεά» την μουσική. Για να μείνουν για πάντα χαραγμένα μέσα μας , που μιλούν για αλλοτινούς καιρούς αλλά φαντάζουν σύγχρονα. Για γοργόνες, για ζαρκάδια και χελώνες, για βασιλιάδες άπληστους κι αχάριστους και για νέους που ξέρουν πως το τραγούδι γαληνεύει και τις πιο άγριες ψυχές. Για τα μουσικά όργανα και τους μύθους τους. Πώς να δημιουργήθηκαν  άραγε;

Παραμύθια που μόνο η καλή μουσική  μπορεί να τα συντροφεύει στο διάβασμα τους. Παραμύθια που δεν ξεχνιούνται!

Παραμύθια γεμάτα μύθους, ιστορίες, όνειρα που αλλάζουν την ψυχή και τους ανθρώπους. Παραμύθια γεμάτα φαντασία και μουσική, μυστικά κρυμμένα βαθιά στις θάλασσες και ψηλά στον ουρανό μέσα στα σύννεφα.

Ιστορίες για μαγικά χαμόγελα που χαρίζει τ΄όνειρο και η δύναμη της κατάκτησης  ενός  στόχου που όσο πιο ψηλός είναι τόσο μεγαλύτερη η χαρά και η ικανοποίηση.

Λες και τα χρόνια δεν έχουν περάσει καθόλου κι είναι τούτα τα παραμύθια σαν να γράφτηκαν σήμερα κι ας είναι «Παραμύθια χωρίς όνομα», ίσως γιατί είναι τόσο επίκαιρα, σύγχρονα και διαχρονικά.

Κι είναι όλες οι ιστορίες για  να αγαπήσεις και να γευτείς την μαγεία του άπιαστου!

Τα παραμύθια της Μουσικής, Λίλη Λαμπρέλλη, εικ: Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Πατάκη

Χάος, αστέρια, βροχή, σκοτάδι, φως ,μουσική. Υλικά που φτιάχτηκε ο κόσμος που ξεκίνησε η ζωή… που ήχησε η μουσική πριν από όλους και από όλα! Και άρχισε το ταξίδι της μέχρι που συνάντησε έναν γαλάζιο πλανήτη γεμάτο χρώμα, ομορφιά και ζωή. Κι έμεινε εκεί σε έναν τόπο κρυφό που μόνο αν βρεις κι ακουμπήσεις « μυστικά μονοπάτια» εκείνη «ξυπνά» κι ακούγεται σε ολάκερο τον κόσμο!

Τρία παραμύθια έγραψε η Λίλη  Λαμπρέλλη η πιο σύγχρονη παραμυθού του τόπου μας. Η πιο λυρική και ξακουστή που τα λόγια της είναι γεμάτα εικόνες, ήχους μουσική. Τρία παραμύθια για την μουσική, μαγικά σαν εκείνον τον παλιό καιρό!

Η αρχοντοπούλα κι ο ταξιδευτής είναι το πρώτο παραμύθι που μιλάει για έναν τόπο που ήταν κλειστός κι απόμακρος πολύ. Τίποτα δεν αγαπούσε κανένας μόνο ότι ήταν παλιό και σίγουρο. Κι ο βασιλιάς ήταν σκληρός, αγέλαστος και λιγομίλητος με μια και μόνο αδυναμία, την μονάκριβη κόρη του. Και σαν θέλησε να την παντρέψει συνάντησε τα δύσκολα. Εκείνη ερωτεύτηκε έναν ξένο, ένα  παλληκάρι που τραγουδούσε κι έλεγε παραμύθια του κόσμου και μάγευε τους πάντες. Όμως η σκληρή καρδιά του άρχοντα, έδιωξε τον νέο και φυλάκισε την ίδια του την κόρη. Και  εδώ παίρνει δράση η μουσική που σχηματίζει από τις πλεξούδες των μαλλιών της η όμορφη κόρη, σαν όργανο μουσικό και έγχορδο. Και τούτη η μούσα εμπνέει του πάντες πια κι όλα αλλάζουν …όλα!

Το πρώτο παραμύθι φτιάχτηκε για το πρώτο έγχορδο που εμφανίστηκε στη γη, και μας μιλάει για την αλαζονεία και το πείσμα …των πατεράδων τον παλιό εκείνο τον καιρό. Αλλά και για τη δύναμη της αγάπης που δεν γνωρίζει φραγμούς και πάντα βρίσκει τρόπους να φανεί, να μεγαλώσει και να  απλωθεί ίσαμε εκεί που φτάνει μόνο η φαντασία και το όνειρο.

Το ζαρκάδι κι η χελώνα είναι το δεύτερο παραμύθι. Δυο ζώα που ζούσαν στο απέραντο δάσος που δεν ήταν φίλοι και δεν έγιναν ποτέ. Δεν είχαν διαφορές αλλά μάλωναν συχνά  όλα τα ζώα στο δάσος, και μια μέρα οι θεοί αποφάσισαν να στείλουν  ένα δώρο στη γη σκέφτηκαν πως αν έκαναν ειρήνη και ζούσαν όλα  ευτυχισμένα θα τους χάριζαν τη μουσική.  Ο ήχος από το ταμπούρλο που έδωσαν στον πίθηκο, γαλήνεψε τις ψυχές  και μεγάλη γιορτή άρχισε να στήνεται στο δάσος. Χορός αλαζονεία και πείσμα εμφανίστηκαν και το ζαρκάδι θέλησε να φέρει τη χελώνα που κρυβόταν με το ζόρι στο χορό. Και τυραννίστηκε αρκετά για αυτό και το ζαρκάδι επέμενε και τότε  κάτι μαγικό και αλλόκοτο συνέβη …Με το καβούκι της χελώνας και το δέρμα του ζαρκαδιού αποφασίστηκε πως θα φτιάχνεται το ταμπούρλο. Κι ακόμα είδαν οι θεοί πως  η μουσική δεν άξιζε στα ζώα γιατί δεν κατάφεραν στα αλήθεια να μονιάσουν …θα ανήκε πια μόνο στους …ανθρώπους, αν μπορούσαν κι εκείνοι να τηρήσουν τη φοβερή εντολή.

Τούτο το δεύτερο παραμύθι μιλάει για το πώς φτιάχτηκε το πρώτο  πνευστό όργανο. Πάλι η δύναμη της αγάπης , που …δεν υπάρχει κατοικεί σε τούτη εδώ την ιστορία. Η επικράτηση  του πιο δυνατού, η αλαζονεία, η πίκρα και η λάθος αντιμετώπιση πολλών πραγμάτων.

Και το τρίτο και τελευταίο παραμύθι, ο ψαράς και η γοργόνα μιλάει για την δύναμη της αγάπης . Της Αγάπης της άπιαστης, της μίας και μοναδικής που αντέχει στο χρόνο, την προσμονή και  υπομένει κάθε κατάσταση μέχρι εκείνη την μία και μοναδική ώρα  ή στιγμή που η καρδιά αποχτά ότι ακριβώς λαχτάρησε. Η ιστορία ενός ψαρά και μιας γοργόνας. Το άπιαστο με το γήινο, αταίριαστη σχέση  που συμβαίνει στα παραμύθια κι ίσως κάποιες φορές και στη ζωή. Και αφού είναι δύσκολο να επιβιώσει ίασμε ακατόρθωτο τούτη η σχέση μεταμορφώνεται , κι ίσως ένα δελφίνι που χει μέσα του νου σαν τον άνθρωπο να ΄ταν  εκείνο το πρώτο ψάρι, να΄ταν εκείνος ο ψαράς που πια  ζει κοντά στην αγαπημένη του. Κι ένα κοχύλι να είναι η αιτία που φτιάχτηκαν τόσες φλογέρες, τόσα πνευστά τόσες τρομπέτες και σαξόφωνα.

Τρία παραμύθια μαγικά από την  Λίλη Λαμπρέλλη. Τρία παραμύθια για την μουσική που μόνο έτσι μένουν στην ψυχή μας. Σαν μια παλιά, νοσταλγική μουσική που άλλοτε δυναμώνει και ακούγεται σ ολόκληρο τον κόσμο και άλλοτε παίζει σιγά μόνο μέσα μας, στην δική μας ψυχή και γαληνεύει τα βάσανα, τις κακοτοπιές και όλα τα άσχημα.

Κι είναι χαρά να ξέρεις πως υπάρχουν τέτοιοι δημιουργοί παραμυθιών που έχουν ακόμα και την ικανότητα και τα διηγούνται μοναδικά με μια  φωνή που ακουμπά ακόμα πιο βαθιά στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Κι αφού τούτα τα παραμύθια γράφτηκαν για την μία μεγάλη « θεά» την μουσική που υπήρχε απ΄ αρχής του κόσμου τούτου κι ίσως και να δημιουργήθηκε και πριν από αυτόν ακούστε, όσο τα διαβάζετε, την μουσική που γράφτηκε για αυτά από τον Γιώργο Βαρσαμάκη και απολαύστε  την μαγεία των παραμυθιών όπως τους πρέπει, εδώ: 

https://www.youtube.com/watch?v=ZQRV1j2KWZ4  

Το βιβλίο έχει ασπρόμαυρα σκίτσα της Ίρις Σαμαρτζή. Απλά, λιτά κι όπως τους πρέπει στα αλήθεια τούτων των παραμυθιών. 

Για παιδιά από 5 μέχρι 105 χρονών!

Όταν έφυγαν τα αγάλματα, Αγγελική Δαρλάση,εικ: Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. Μεταίχμιο

Η Αγγελίνα ένα κορίτσι που μιλάει με τα αγάλματα. Ένα κορίτσι που σαν παιχνίδι σχεδόν από την ώρα που γεννήθηκε είχε …τα αγάλματα. Ήταν οι κούκλες , οι φίλοι, η ζωή της ολόκληρη, αφού κι οι δυο γονείς της δούλευαν μέσα στο αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας. Ένα κορίτσι που γεννήθηκε με ένα « καταραμένο » χέρι  και δεν γινόταν εύκολα αποδεκτή από « κανονικούς » ανθρώπους. Κι όμως δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Ένα κορίτσι που διαλέγει σαν φίλο του τον Τίκο, ένα αγόρι που επίσης κανείς δεν συμπαθεί γιατί φορεί γυαλιά με πολύ χονδρούς φακούς  κα ιη εξωτερική του εμφάνιση δεν επιτρέπει στους «ίδιους- κανονικούς» ανθρώπους να τον δεχτούν. Οι δυο φίλοι ζουν τη δική τους περιπέτεια ανάμεσα σε μυστικά και βόλτες με έναν κοινό σκοπό και στόχο. Να σωθούν ότι αγαπούν περισσότερο στη ζωή τους, τα αγάλματα, αρχαία και νέα. Και η κοινή τους πορεία διανύεται μέσα στο κλίμα του πολέμου, του φόβου και της αγωνίας τους αύριο. Και θεριεύει η φιλία τους και μαθαίνουν κι οι δύο από τους απλούς ανθρώπους ιστορίες και δράματα που φέρνει ένας πόλεμος, ένας ξεριζωμός , μια προσφυγιά. Κι είναι δεμένη η ζωή τους με κούκλες κι αγάλματα και των γονιών τους όπως της μητέρας της Αγγελίνας , όπως όλων των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν  στην ιστορία.

Κι είναι σαν πολλές ιστορίες να μπλέκονται  και παραμύθια και φωνές μαρμάρινων αγαλμάτων να ανακατεύονται, να νοιώθουν, να υποφέρουν και να σωπαίνουν. Κι είναι κι εκείνο το ένα και μοναδικό άγαλμα της Αγγελίνας, ο πιο καλό της φίλος, ο γίγαντας που χώθηκε βαθιά μέσα στη γη κι  εμείς το μάθαμε από μια φωτογραφία που πάρθηκε εκείνη την μία και μοναδική στιγμή και το κορίτσι του΄ πε τις τελευταίες του λέξεις πριν τον σκεπάσει το χώμα: « Κρύψε καλά τα αστέρια, θλιμμένε γίγαντα, αγέρωχε πρίγκιπά μου. Φύλαξε τα τώρα καλύτερα από ποτέ. Γιατί τώρα πλησιάζει το σκοτάδι. Μόνο όταν ξαναβγείς στο φως τότε…Μόνο τότε να τα δώσεις πίσω στον ουρανό…»

Και εκείνα  τα ακροκεράμα τα σύγχρονα, έγιναν σπουδαία στα μάτια των παιδιών κι έπρεπε να κρυφτούν γιατί θα είχαν μέσα τους, πάνω τους αναμνήσεις και εικόνες μια ζωής που την έζησαν και δεν ήθελαν να ξεχάσουν. Κι ο Τίκο είναι ίσως ο πιο σπουδαίος ήρωας αυτής της ιστορίας που θέλησε να τα σώσει αυτά τα  σύγχρονα αγάλματα και το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή. Τη ζωή που η Αγγελίνα δεν ξέχασε ποτέ μέσα στο  μικρό τσίγκινο κουτί μπισκότων που ΄ταν κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί. Οι θησαυροί που γεμίζουν την ψυχή και  το μυαλό με θύμισες και πολύτιμες μυρωδιές αλλοτινών χρόνων.

Πάντα με συγκινούσαν οι ιστορίες που βασίζονταν σε αληθινά γεγονότα. Πόσο μάλλον όταν αφορούν  τον τόπο μας και ιδιαίτερα θέματα όπως εκείνα της διαφύλαξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς . Τούτη η ιστορία της Αγγελικής Δαρλάση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Τούτο το βιβλίο είναι από μόνο του μια πηγή, και ας έχει μυθιστορηματικά στοιχεία, της νεώτερης ιστορίας του τόπου μας. Κρύβει όλο τον φόβο, την αγωνία, την αγάπη απλών καθημερινών ανθρώπων που δεν ζήτησαν ποτέ τα εύσημα να σώσουν ότι πιο πολύτιμο είχε  η Αθήνα εκείνες τις δύσκολες ώρες του 1941 όταν ο πόλεμος είχε ξεσπάσει και από στιγμή σε στιγμή οι Γερμανοί θα την καταλάμβαναν. Στιγμές από το βιβλίο με απόλυτη συγκίνηση για τους άγνωστους ήρωες. Στιγμές που σε κάνουν να ανατρέξεις στην Ιστορία που έχει γραφτεί και να δεις πόσα πολλά πράγματα έγιναν κάτω από τόσες δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες που ίσως και να αγνοούμε. Μια ιστορία για αυτόν τον κόσμο τον μαγικό των αγαλμάτων που πάντα παραμένουν βουβά αλλά δεν σταματούν ποτέ μόνο με την παρουσία τους να μας διδάσκουν. Μια ιστορία τέλος που μας κάνει να αναλογιστούμε συμπεριφορές μας  απέναντι  σε ανθρώπους που ένα φυσικό τους  «ελάττωμα »  δεν μειώνει τη δύναμη της ψυχής, το θάρρος, την αγάπη για την πατρίδα τους, για το ωραίο που δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής και του Έλληνα.

Αγγελική, για μια ακόμα φορά μας μιλάς για μια ιστορία πολέμου ή καλύτερα για τους αφανείς ήρωες μιας τραγωδίας  με τόση συγκίνηση και τρυφερότητα.  Υπάρχει η φλόγα της ευθύνης, του χρέους, της πίστης για πράγματα σπουδαία που με κίνδυνο ακόμα και της ίδιας της ζωής, έγιναν. Κι είναι  ύμνος στη φιλία, στην αφοσίωση, στην λαχτάρα για ζωή αυτή η ιστορία. Κι είναι ο Τίκο ένα από τα χιλιάδες θύματα ενός πολέμου άδικου, λες και υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι … Κι είναι ο γρύπας, το σύμβολο της δικής μου πόλη σήμερα, η αιτία για μια μυθοπλασία μοναδική που κρύβει όλο το σπαραγμό της αθλιότητας των ανθρώπων που διαλύουν ζωές ανεξέλεγκτα για το τίποτα. Κι είναι η ζωή της Αγγελίνας, η ζωή που ξαναγεννιέται  μέσα από τις στάχτες της και δίνει την αισιοδοξία της επόμενης μέρας. Γιατί όπως γράφεις σε κάποιο σημείο του βιβλίου : 

« Δεν κλείνεις τα μάτια όταν σε κοιτάζουν κατάματα τα αστέρια. Δεν κλείνεις τα αυτιά στη μουσική του κόσμου ».

Ένα βιβλίο τρυφερό, γεμάτο ζωή κι ας έχει μυρωδιές θανάτου. Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό και γεμάτο εικόνες που κάποιοι τις έζησαν στ΄ αλήθεια. Γεμάτο ψυχή, αγάπη , περίσσια δύναμη και μνήμες από ζωές που κατακερματίστηκαν αλλά ύψωσαν και πάλι τα ανάστημα τους. Ένα βιβλίο γεμάτο πηγές και έρευνα, αγάπη για τον πολιτισμό, την πατρίδα και τα ιδανικά. . Ένα βιβλίο για μια ιστορία που αξίζει να μην ξεχαστεί ποτέ!

Κι εδώ το κείμενο του Κώστα Πασχαλίδη για «Τα θαμμένα αγάλματα του πολέμου» που αντλεί τα νήματα της ιστορίας της,  η  Αγγελική Δαρλάση , όπως λέει η ίδια στο τέλος του δικού της βιβλίου: http://www.lifo.gr/mag/features/3704  

Το κορίτσι που πετούσε στα σύννεφα, Αντρέ Νέβες, Απόδοση Δήμητρα Δάτση, εκδ. Καλέντης.

Ένα κορίτσι, μια σκάλα, ένα σύννεφο, ένα όνειρο, ένα χαμόγελο μαγικό! Μια ιστορία γεμάτη φαντασία, συναίσθημα και επιθυμίες. Ένα κορίτσι που ονειρεύεται σε μια μουντή πολιτεία. Ένα κορίτσι που κοιτά πάντα ψηλά στον ουρανό, τα σύννεφα. Ένα αγόρι που δεν κοιτάει ποτέ τα σύννεφα κι ας μένει στην κορυφή ενός ψηλού βουνού. Σαν συναντήσει όμως το κορίτσι όλα θα αλλάξουν. Θα μαγευτεί από το χαμόγελο και θα το βοηθήσει να ακολουθήσει το όνειρο του.  Κι η ψυχή θα γεμίσει αγάπη κι ομορφιά. Κι οι  άνθρωποι θα αλλάξουν, θα νοιώσουν τη δύναμη των συναισθημάτων τους και της ψυχής τους και θα καταφέρουν πράγματα που πίστευαν πως δεν μπορούσαν.

Μια υπέροχη, μαγική ιστορία από τον πολυβραβευμένο βραζιλιάνο συγγραφέα  Αντρέ Νέβες για τη δύναμη της φαντασίας, της χαράς και της αγάπης!

Μια ιστορία που έχει εικονογραφήσει ο ίδιος ο συγγραφέας και που μας ταξιδεύει πολύ πιο πέρα από τα σύννεφα… στα βάθη την δικής μας ψυχής! Ίσως κάποιος από μας να συνάντησε κάποτε εκείνο το κορίτσι …κι ίσως αν κοιτάξει ψηλά στον ουρανό να δει ένα χαρούμενο σύννεφο ή ένα κόκκινο μπαλόνι …

Για παιδιά από 5 ετών.

Παραμύθι χωρίς Όνομα, η πρώτη μου λογοτεχνία, Πηνελόπη Δέλτα (διασκευή Τζέμη Τασάκου, εικ: Αιμιλία Κονταίου), εκδ. Μεταίχμιο

Αυτό το βιβλίο είναι το παραμύθι χωρίς  Όνομα. Αξία κλασσική και διαχρονική. Γνωστό και αγαπητό στις καρδιές των μεγάλων  και τώρα πια θα γίνει και των πολύ μικρών αναγνωστών. Το παραμύθι των παραμυθιών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γιατί η ιστορία του είναι σύγχρονη κι ας γράφτηκε στα 1910 από την πολύ σπουδαία Πηνελόπη Δέλτα. Πάνω από ένα αιώνα λοιπόν τούτο το παραμύθι, ζει, βασιλεύει, διδάσκει, αφυπνίζει και παραμένει …μοναδικό.

Η ιστορία ξεκινά στη χώρα των Μοιρολάτρων μετά τον θάνατο του βασιλιά Συνετού. Ο γιός του ο Αστόχαστος θα παντρευτεί τη βασίλισσα Παλάβω και η σπατάλη τους θα τους φέρει σε όρια φτώχιας. Τα σεντούκια της χώρας θα αδειάσουν και ζητώντας βοήθεια από τον εξάδελφο του θα λάβει σαν δώρο μια γαιδουροκεφαλή. Το βασιλόπουλο, ο Συνετός ο Β΄και η αδελφή του η Ειρηνούλα θα φύγουν από τη χώρα του πατέρα τους και θα βρεθούν στο δάσος περιπλανώμενοι συναντώντας ένα σωρό ανθρώπους διαφορετικούς. Πρώτα από όλα την κυρά Φρόνηση και την κόρη της τη Γνώση που θα μάθουν στην μικρή Ειρηνούλα να χρησιμοποιεί τα χέρια της για να συντηρεί τον εαυτό της και τους άλλους αν χρειαστεί. Ο γεράκος που θα συναντήσουν στη συνέχεια, ο δάσκαλος, θα τους κάνει να προχωρήσουν το ταξίδι ως τη μεγάλη πλατεία στην πόλη που είχε κτιστεί στην καρδιά της χώρα στους. Άκουσαν για δίκες κι είδαν πως η δικαιοσύνη ήταν …τυφλή. Ο Συνετός ο Β΄ τότε αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του, να αγωνιστεί για τα  δίκαια και τα άδικα, για τα μικρά και τα μεγάλα, για την ζωή που ξεκινάει πολλές φορές ξανά από το μηδέν. Κι άρχισαν από τα πολύ μικρά και απλά, τα καθημερινά γνωρίζοντας πια πως μια μικρή αλλαγή φέρνει πάντα μαζί της μια πολύ μεγαλύτερη…Κι όλα άλλαξαν  σαν χρησιμοποίησαν τη Γνώση, την πείρα, τα χέρια τους. Σαν έσκαψαν τη γη και την φύτεψαν, σαν απαλλάχτηκαν από τα περιττά βάρη.

Μαγική ιστορία! Σύγχρονο παραμύθι. Όπου υπάρχει Σύνεση και Γνώση. Όπου υπάρχει σκέψη και διάθεση. Όπου ο εγωισμός δεν υπερτερεί. Όπου οι άνθρωποι σκέφτονται και τους διπλανούς τους. Και τι άλλο να πει κανείς για αυτήν την ιστορία. Γραμμένη έναν αιώνα πριν συνεχίζει στις μέρες μας να διδάσκει. Πηνελόπη Δέλτα ο δημιουργός της. Τζέμη Τασάκου η συγγραφέας που τη  διασκεύασε για μικρά παιδιά και τα κατάφερε πάρα πολύ καλά. Μαζί με την εικονογράφο Αιμιλία Κονταίου έφτιαξαν το Παραμύθι χωρίς Όνομα της Δέλτα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη αξία και να γίνει γνωστό σε πιο τρυφερές ηλικίες. Υπέροχη εικονογράφηση, υπέροχο και το κείμενο. Σαν να γράφτηκε σήμερα, με πολύ σεβασμό στο ήδη υπάρχον κείμενο, με έμφαση όπου χρειάζεται  ώστε όλοι να …ζουν καλά και τα παιδιά μας που βρίσκονται πια πιο κοντά στην λογοτεχνία που πραγματικά αξίζει… ακόμα καλύτερα!

Για παιδιά από 4 ετών…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 29 Αυγούστου 2016:http://www.patris.gr/articles/303496#.V8RuPDUpoog