Τα παραμύθια του Σαββάτου …

Tης Ελένης Μπετεινάκη* 

Ίντριγκες, πάθη, θεάματα, θρίαμβοι, ήττες , πολιορκίες και …χρώματα! Κόκκινο το χρώμα της φωτιάς, της δύναμης, του αίματος, της αλήθειας, της επιμονής, της λύσσας, της αγάπης!

Ιστορίες για πόλεις και αυτοκρατορίες που τα είχαν όλα και τα έχασαν. Παραμύθια να είναι η αλήθεια  όλοι οι «μύθοι» που κυκλοφορούν για το Βυζάντιο, την Ρώμη, τους δυνατούς του κόσμου εκείνου που έζησε μια φορά κι ένα καιρό.

Και σήμερα, σήμερα δεν ζούμε τούτους τους πολέμους μα τους άλλους που δεν έχουν κόκκινο χρώμα αλλά γκριζάρουν τις ζωές και την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων. Είναι η ανεργία  που κάνει τα κεφάλια να είναι ασήκωτα και τα πρόσωπα να χάνουν το χαμόγελο. Είναι κι εκείνη η αγάπη που ποτέ δεν περισσεύει και που κρατάει το κόκκινο της χρώμα …για πάντα, κι ας είναι τούτη η λέξη βαριά αποσκευή για τη ζωή του καθενός.

Κι επειδή οι ζωές μας δεν είναι κάθε μέρα παραμύθι …τουλάχιστον ας κρατάμε το όνειρο, την ιστορία και το…μαζί!

Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα, Μαρία Αγγελίδου, εικ. Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Μεταίχμιο

Κάπως έτσι αγαπάει κανείς πιότερο την ιστορία. Έτσι, έπρεπε να είναι γραμμένη στα σχολικά βιβλία. Γεμάτη …χρώματα και αλήθειες από αυτές που σπάνια λέγονται. Που πρέπει να ψάξεις πολύ, να συγκεντρώσεις στοιχεία από χίλιες δύο πηγές και να τις γράψεις με ένα τρόπο που δεν θα τις ξεχάσει ποτέ κανείς.

Ένα βιβλίο ιστορίας για μικρούς και μεγάλους. Μύθος ή Αλήθεια το Βυζάντιο είναι  μια εποχή που πάντα  φέρνει στο μυαλό πλούτη, δόξα, μεγαλεία, ίντριγκες και πάθη. Πολέμους, ήττες και νίκες, αυτοκράτορες, βαρβάρους, ήρωες και γυναίκες ξακουστές . Και τώρα με τούτη την « πολύτιμη » γραφή της Μαρίας Αγγελίδου αποκτά περισσότερο πάθος και …χρώμα.

Μια σειρά βιβλίων με πρώτο πρώτο το κόκκινο, χωρισμένο σε κεφάλαια από τότε στην αιώνια πόλη τη Ρώμη στα 410 μ. Χ. Κι αφού οι κόκκινες είναι οι καλύτερες ιστορίες, αυτές που φωνάζουν δυνατά, τούτη δω είναι γεμάτη ιαχές, θριάμβους και αίμα. Κι είναι γραμμένα όλα στη σειρά από εκείνο το κάψιμο της Ρώμης που γέμισε κόκκινες φλόγες ο ουρανός κι ο τόπος ολάκερος. Και μαθαίνουμε πως ξεκίνησαν όλα …με τους  αρχηγούς, την μανία και την λύσσα την κόκκινη. Κι είναι η ιστορία του Αλάριχου γεμάτη κλεψιές, φωτιές, αρπαγές, διαταγές , θανατικό και τιμωρίες. Και συνεχίζει η ιστορία, τούτη τη φορά για τους Άραβες που θέλησαν να κάνουν τον τότε γνωστό κόσμο δικό τους, να κατακτήσουν το Βυζάντιο και την Πόλη. Κι έκαναν  μια -δυο φορές προσπάθειες να πλησιάσουν αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί υπήρχαν πάντα τα …λόγια του Μωάμεθ. Κι εδώ συναντάμε τον χαλίφη Σουλεϊμάν και τον Σύριο Μασαλμά  κι άρχισαν ένα σωρό κόκκινες συμφορές και θάνατοι και δεν τα κατάφεραν. Κι ήταν κι εκείνο το ποτάμι, ο Στρυμόνας, πιο κόκκινο απ΄ όλα τα άλλα που είχε αιτία τον Σαμουήλ τον Κομητόπουλο, τον Βούλγαρο. Κι ακόμα περισσότερα  ποτάμια και χείμαρροι και αντάρες κι ένα σωρό ιστορίες και ίντριγκες κι ανδραγαθήματα και φόνοι κι όλα όσα μαρτυρά μια ιστορία που δεν έχει τελειωμό. Κι έφτασε εκείνη η χρονιά της Άλωσης κι η Χρυσή Βασιλεύουσα έγινε πιο κόκκινη από ποτέ…

Κι έχει πολλά υστερόγραφα τούτο το βιβλίο, γεμάτα χρώματα, αλήθειες, γεγονότα και απόψεις και συμπεράσματα. Και χαίρεσαι να τα διαβάζεις, να θυμάσαι, να μαθαίνεις!

Ένα βιβλίο κόσμημα. Στην γραφή και στην εικόνα. Σαν βυζαντινό κομμάτι πολύτιμο με χρώμα, λέξεις και ιστορίες κεντημένο από δυο γυναίκες πολύ σπουδαίες. Την συγγραφέα Μαρία  Αγγελίδου και την εικονογράφο Κατερίνα Βερούτσου. Κι είναι η συνάντησή  τους μια στιγμή που νοιώθεις σαν να ζωντανεύουν όλα μπροστά στα μάτια σου. Και βλέπεις το κόκκινο, το πορφυρό, να απλώνεται παντού, με χίλιες αποχρώσεις και θες να μην τελειώσουν ποτέ οι ιστορίες και οι εικόνες κι ας  είναι  τόσο  το θανατικό στα λόγια τους.  

Κι ευτυχώς η  γραφή και η εικόνα δεν σταματούν εδώ αλλά συνεχίζουν με άλλο χρώμα  …το χρυσό… ίσαμε την άλλη φορά!

Tι κρατάει η μαμά; Παναγιώτα Πλησή, εικ: Γιώτα Κοκκόση, εκδ. Ψυχογιός

Όταν η μαμά κρατάει  το κεφάλι της αυτό συμβαίνει γιατί  το κεφάλι είναι στεναχωρημένο. Κι είναι φορές που μια αγκαλιά ή ένα φιλί δεν είναι αρκετά να το κάνουν να χαμογελάσει. Και τότε η μαμά αναγκάζεται να πει ψέματα και ο Νίκος της φτιάχνει μια ζωγραφιά. Και το κεφάλι εκεί φαίνεται χαμογελαστό και η μαμά το παίρνει μαζί της. Μα το κεφάλι συνεχίζει να  είναι  βαρύ και αρχίζει να καταλαβαίνει ο μικρός Νίκος πως κάτι δεν πάει καλά  κι ας είναι τόσο πολύ μπερδεμένα όλα. Η μαμά πια έχει χρόνο να τον πάει στο σχολείο γιατί η δουλειά της …εξαφανίστηκε. Κι οι απορίες μεγαλώνουν κι οι ερωτήσεις πληθαίνουν και οι συνήθειες αλλάζουν….

Ένα βιβλίο που καταπιάνεται με ένα στενάχωρο, σύγχρονο θέμα. Την ανεργία που έχει «χτυπήσει» τα περισσότερα σπίτια στις μέρες μας και που η ζωή αρχίζει να έχει προβλήματα. Για ένα τόσο δύσκολο θέμα η Παναγιώτα Πλησή έχει φτιάξει μια υπέροχη ιστορία. Μια ιστορία που  προσπαθεί μέσα από τα μάτια ενός παιδιού να ειπωθούν όλα αυτά που έχουν όλα τα παιδιά στην ψυχή τους όταν δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις. Ανάμεικτα συναισθήματα, άγνωστη διαχείριση καταστάσεων και πολλές πολλές ερωτήσεις. Ακόμα τα παιδιά που σε όλα βρίσκουν λύσεις κάποιες φορές δύσκολα τα καταφέρνουν  όταν τα πράγματα σοβαρεύουν στην οικογένεια. Ξέρουν όμως πως φάρμακο είναι οι αγκαλιές και τα χαμόγελα και με την παιδιάστική όμορφη αφέλεια τους κάνουν τους άλλους έστω για λίγο να ξεχνιούνται και να χαμογελούν. Το βιβλίο έχει εικονογραφηθεί από την Γιώτα Κοκκόση, άρτια και με χρώμα αρκετό σε μια γκρίζα στιγμή και περίοδο στη ζωή μιας οικογένειας. Όμορφες φιγούρες και σκίτσα αγαπητά στα παιδιά.

Με τη δική μου ευχή να μην κρατάει ποτέ κανείς το στενάχωρο κεφάλι του αλλά το χαμογελαστό!

 Οι ομπρελίτσες, Εύη Παλαιοκρασσά, εικ: Μαριάννα Φραγκούλη, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Δυο ομπρελίτσες ξεχωριστές, μια εκείνη του χειμώνα και μια του καλοκαιριού. Δυο καρδιές που  κάποια στιγμή συναντιούνται και θέλουν να κάνουν πολλά πράγματα οι δύο τους. Και στις αποσκευές τους μπαίνουν λέξεις που τις ενώνουν: Μαζί, πάντα, ποτέ… Και η αγάπη τους μεγαλώνει και θεριεύει, ώσπου οι «λέξεις» τους φαίνονται βαριές. Κι η ομπρέλα του Χειμώνα, πρώτη αναπολεί τον τόπο της, την ελευθερία της και θέλει να φύγει. Και τότε οι λέξεις αποκτούν άλλο νόημα. Πιο βαθύ ίσως, πιο σπουδαίο. Προστίθενται κι άλλες όπως… οι αναμνήσεις, τα όνειρα, οι σκέψεις. Κι έρχεται ο χωρισμός που δίνει άλλη ελευθερία στην αγάπη, στη σχέση  και ας μην είναι συνέχεια μαζί. Έχουν η κάθε μια τη ζωή  και τον σκοπό της αλλά και πολύτιμες εμπειρίες που δεν ξεχνούν και κουβαλούν «πάντα» μαζί τους.

Ένα πολύ τρυφερό βιβλίο της Εύας Παλαιοκρασσά για εκείνη την αγάπη που δεν έχει όρια. Για εκείνη την καρδιά που δεν σταματά ποτέ να ονειρεύεται, να ελπίζει και να μην ξεχνά. Μια ιστορία αγάπης που αν και ο χρόνος που περνά φέρνει τον χωρισμό κανείς δεν νοιώθει λύπη γιατί ξέρει πως είχε την τύχη να ζήσει ότι πιο όμορφο μπορεί να νοιώσει κάποιος. Την ολοκληρωμένη αγάπη που δεν σταματά ποτέ ακόμα κι αν οι « ομπρέλες » ή οι άνθρωποι δεν είναι πια μαζί. Μαζί τους είναι όλη η ζωή, οι όμορφες στιγμές που μοιράστηκαν και η αγάπη που δεν χάνεται σ όποια εποχή και αν ταξιδεύει!

Το βιβλίο έχει εικονογραφήσει με όλα τα χρώματα της « αγάπης» και του ουράνιου τόξου η Μαριάννα Φραγκούλη και μαζί με τα πινέλα της ταξιδεύουμε κι εμείς σε εποχές, σε χρόνο και στην ελπίδα!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιέυτηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2016 στο cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture