Τα παραμύθια της Μουσικής και των Ονείρων...

...Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Παραμύθια της ψυχής, των συναισθημάτων, της αγάπης. Της κάθε μορφής αγάπης, ακόμα και του τσακωμού. Παραμύθια για την μία και μεγάλη « θεά» την μουσική. Παραμύθια που γράφτηκαν για να μείνουν για πάντα χαραγμένα μέσα μας , που μιλούν για αλλοτινούς καιρούς αλλά φαντάζουν σύγχρονα. Παραμύθια για εκείνα τα αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν αλλά πάντα υπάρχουν. Για γοργόνες, για ζαρκάδια και χελώνες , για βασιλιάδες άπληστους κι αχάριστους και για νέους που ξέρουν πως το τραγούδι γαληνεύει και τις πιο άγριες ψυχές. Παραμύθια που μόνο η καλή μουσική  μπορεί να τα συντροφεύει στο διάβασμα τους. Παραμύθια που δεν ξεχνιούνται!

Άφησα την ψυχή μου στον άνεμο, Roxane Marie Galliez – Eric Puybaret, εκδ. Λιβάνης

Να ‘ ναι τούτο από τα πιο συγκινητικά και ποιητικά βιβλία για μικρά μεγάλα και πολύ μεγάλα παιδιά. Να ΄ναι ένα γράμμα του κάθε παππού στον εγγονό ή στην εγγονή του. Αλλά και γραφή καθενός από μας που θα ήθελε η απώλεια, ο θάνατος,η πίκρα, να μένουν μακριά από αγαπημένα πρόσωπα. Να ΄ναι παραμύθι ή μήπως είναι εικόνες  τούτο το μήνυμα που έχει αυτό το τόσο μαγικό βιβλίο.

Γράφει κάπου πως … « υποσχέσου μου να μην κλαις, δεν μ αρέσει ο ωκεανός στα μάτια σου!» κι η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο είναι  δύσκολο πολύ κι ακατόρθωτο, όμως εδώ   σε πλανεύει ο λόγος. Αντλείς  μια δύναμη από αυτό το βιβλίο, την δύναμη της πιο δυνατής αγάπης, του πιο όμορφου σύννεφου που δεν είναι γκρίζο. Γεμάτο συμβουλές, γεμάτο ψυχή, γεμάτο όμορφες στιγμές.

Διαχείριση απώλειας και πένθους μέσα από ένα ποίημα που δεν σε κάνει να νοιώσεις στενάχωρα. Σε κάνει να θυμάσαι, να αναπολείς και να προχωρείς  γιατί «…μέσα  σ ΄αυτό το βιβλίο υπάρχει μια χούφτα αθάνατων σπόρων .Τους φυτεύουμε, τους βλέπουμε να γεννιούνται , να μεγαλώνουν, να μην χάνονται ποτέ!». Η εικονογράφησή του επίσης πολύ δυνατή, ζωντανή και γεμάτη συναίσθημα και ψυχή. Θυμίζει ταινία μικρού μήκους με καλό και νοσταλγικό τέλος. Με χρώμα και ύφος που θα ζήλευε ο κάθε σκηνοθέτης.

Γιατί τούτη η ψυχή είναι αφημένη στον άνεμο!

Τα παραμύθια της Μουσικής, Λίλη Λαμπρέλλη, εικ: Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Πατάκη

Χάος,αστέρια, βροχή, σκοτάδι, φως ,μουσική. Υλικά που φτιάχτηκε ο κόσμος που ξεκίνησε η ζωή… που ήχησε η μουσική πριν από όλους και από όλα! Και άρχισε το ταξίδι της μέχρι που συνάντησε έναν γαλάζιο πλανήτη γεμάτο χρώμα, ομορφιά και ζωή. Κι έμεινε εκεί σε έναν τόπο κρυφό που μόνο αν βρεις κι ακουμπήσεις « μυστικά μονοπάτια» εκείνη «ξυπνά» κι ακούγεται σε ολάκερο τον κόσμο!

Τρία παραμύθια έγραψε η Λίλη Λαμπρέλλη η πιο σύγχρονη παραμυθού του τόπου μας. Η πιο λυρική και ξακουστή που τα λόγια της είναι γεμάτα εικόνες, ήχους μουσική. Τρία παραμύθια για την μουσική, μαγικά σαν εκείνον τον παλιό καιρό!

Η αρχοντοπούλα κι ο ταξιδευτής είναι το πρώτο παραμύθι που μιλάει για έναν τόπο που ήταν κλειστός κι απόμακρος πολύ. Τίποτα δεν αγαπούσε κανένας μόνο ότι ήταν παλιό και σίγουρο. Κι ο βασιλιάς ήταν σκληρός, αγέλαστος και λιγομίλητος με μια και μόνο αδυναμία, την μονάκριβη κόρη του. Και σαν θέλησε να την παντρέψει συνάντησε τα δύσκολα. Εκείνη ερωτεύτηκε έναν ξένο, ένα  παλληκάρι που τραγουδούσε κι έλεγε παραμύθια του κόσμου και μάγευε τους πάντες. Όμως η σκληρή καρδιά του άρχοντα, έδιωξε τον νέο και φυλάκισε την ίδια του την κόρη. Και  εδώ παίρνει δράση η μουσική που σχηματίζει από τις πλεξούδες των μαλλιών της η όμορφη κόρη, σαν όργανο μουσικό και έγχορδο. Και τούτη η μούσα εμπνέει του πάντες πια κι όλα αλλάζουν …όλα!

Το πρώτο παραμύθι φτιάχτηκε για το πρώτο έγχορδο που εμφανίστηκε στη γη, και μας μιλάει για την αλαζονεία και το πείσμα …των πατεράδων τον παλιό εκείνο τον καιρό. Αλλά και για τη δύναμη της αγάπης που δεν γνωρίζει φραγμούς και πάντα βρίσκει τρόπους να φανεί, να μεγαλώσει και να  απλωθεί ίσαμε εκεί που φτάνει μόνο η φαντασία και το όνειρο.

Το ζαρκάδι κι η χελώνα είναι το δεύτερο παραμύθι. Δυο ζώα που ζούσαν στο απέραντο δάσος που δεν ήταν φίλοι και δεν έγιναν ποτέ. Δεν είχαν διαφορές αλλά μάλωναν συχνά  όλα τα ζώα στο δάσος, και μια μέρα οι θεοί αποφάσισαν να στείλουν  ένα δώρο στη γη σκέφτηκαν πως αν έκαναν ειρήνη και ζούσαν όλα  ευτυχισμένα θα τους χάριζαν τη μουσική.  Ο ήχος από το ταμπούρλο που έδωσαν στον πίθηκο, γαλήνεψε τις ψυχές  και μεγάλη γιορτή άρχισε να στήνεται στο δάσος. Χορός αλαζονεία και πείσμα εμφανίστηκαν και το ζαρκάδι θέλησε να φέρει τη χελώνα που κρυβόταν με το ζόρι στο χορό. Και τυραννίστηκε αρκετά για αυτό και το ζαρκάδι επέμενε και τότε  κάτι μαγικό και αλλόκοτο συνέβη …Με το καβούκι της χελώνας και το δέρμα του ζαρκαδιού αποφασίστηκε πως θα φτιάχνεται το ταμπούρλο. Κι ακόμα είδαν οι θεοί πως  η μουσική δεν άξιζε στα ζώα γιατί δεν κατάφεραν στα αλήθεια να μονιάσουν …θα ανήκε πια μόνο στους …ανθρώπους, αν μπορούσαν κι εκείνοι να τηρήσουν τη φοβερή εντολή.

Τούτο το δεύτερο παραμύθι μιλάει για το πώς φτιάχτηκε το πρώτο κρουστό όργανο. Πάλι η δύναμη της αγάπης , που …δεν υπάρχει κατοικεί σε τούτη εδώ την ιστορία. Η επικράτηση  του πιο δυνατού, η αλαζονεία, η πίκρα και η λάθος αντιμετώπιση πολλών πραγμάτων.

Και το τρίτο και τελευταίο παραμύθι, ο ψαράς και η γοργόνα μιλάει για την δύναμη της αγάπης . Της Αγάπης της άπιαστης, της μίας και μοναδικής που αντέχει στο χρόνο, την προσμονή και  υπομένει κάθε κατάσταση μέχρι εκείνη την μία και μοναδική ώρα  ή στιγμή που η καρδιά αποχτά ότι ακριβώς λαχτάρησε. Η ιστορία ενός ψαρά και μιας γοργόνας. Το άπιαστο με το γήινο, αταίριαστη σχέση  που συμβαίνει στα παραμύθια κι ίσως κάποιες φορές και στη ζωή. Και αφού είναι δύσκολο να επιβιώσει ίασμε ακατόρθωτο τούτη η σχέση μεταμορφώνεται , κι ίσως ένα δελφίνι που χει μέσα του νου σαν τον άνθρωπο να ΄ταν  εκείνο το πρώτο ψάρι, να΄ταν εκείνος ο ψαράς που πια  ζει κοντά στην αγαπημένη του. Κι ένα κοχύλι να είναι η αιτία που φτιάχτηκαν τόσες φλογέρες, τόσα πνευστά τόσες τρομπέτες και σαξόφωνα.

Τρία παραμύθια μαγικά από την Λίλη Λαμπρέλλη. Τρία παραμύθια για την μουσική που μόνο έτσι μένουν στην ψυχή μας. Σαν μια παλιά, νοσταλγική μουσική που άλλοτε δυναμώνει και ακούγεται σ ολόκληρο τον κόσμο και άλλοτε παίζει σιγά μόνο μέσα μας, στην δική μας ψυχή και γαληνεύει τα βάσανα, τις κακοτοπιές και όλα τα άσχημα.

Κι είναι χαρά να ξέρεις πως υπάρχουν τέτοιοι δημιουργοί παραμυθιών που έχουν ακόμα και την ικανότητα και τα διηγούνται μοναδικά με μια  φωνή που ακουμπά ακόμα πιο βαθιά στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Κι αφού τούτα τα παραμύθια γράφτηκαν για την μία μεγάλη « θεά» την μουσική που υπήρχε απ΄ αρχής του κόσμου τούτου κι ίσως και να δημιουργήθηκε και πριν από αυτόν ακούστε, όσο τα διαβάζετε, την μουσική που γράφτηκε για αυτά από τον Γιώργο Βαρσαμάκη και απολαύστε  την μαγεία των παραμυθιών όπως τους πρέπει, εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=ZQRV1j2KWZ4

 

Το βιβλίο έχει ασπρόμαυρα σκίτσα της Ίρις Σαμαρτζή. Απλά, λιτά κι όπως τους πρέπει στα αλήθεια τούτων των παραμυθιών.

Για παιδιά από 5 μέχρι 105 χρονών!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 16 Ιανουαρίου 2016 στο Cretalive.gr  :http://www.cretalive.gr/culture
και στο fractal.gr  στις 23 Ιανουαρίου 2016 :http://fractalart.gr/paramithia-psychis/