Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2012

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο μεγάλος Δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν ΄Αντερσεν. 

Την καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People -ΙΒΒΥ) το 1966. Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει ένα μήνυμα και μια αφίσα, που διανέμονται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίσουν την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης, και να ενθαρρύνουν τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας.
Το 2012 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα του Μεξικού. Το μήνυμα το έγραψε η πολυβραβευμένος Μεξικανός συγγραφέας Francisco Hinojosa, που γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1954 και είναι ένας από τους πολυγραφότερους και πιο επιτυχημένους συγγραφείς
βιβλίων για παιδιά. ΄Εχει γράψει 40 βιβλία (ποιήματα, διηγήματα, ταξιδιωτικά, δοκίμια και βιβλία για παιδιά και νέους) από τα οποία τα πιο γνωστά είναι το ιστορικό μυθιστόρημα A golpe de calcet.n (Με τα πόδια), La peor se.ora del mundo (Η χειρότερη κυρία του κόσμου) και Anibal y Melquiades (Anibal και Melquiades). Στα έργα του επικρατεί το χιούμορ και η φαντασία.
Την αφίσα τη φιλοτέχνησε ο Μεξικανός εικονογράφος Juan Gedovius, που γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού και δηλώνει ότι είναι επίσης αφηγητής, «αδιόρθωτη κουκουβάγια» και «ψαράς θαλάσσιων δράκων». ΄Εχουν δημοσιευτεί περισσότερα από 60 έργα του, έχει τιμηθεί με
δέκα διεθνή βραβεία και έχει συμμετάσχει σε πολλές εθνικές και διεθνείς εκθέσεις. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται τα: Trucas (Τρούκας), Ribit (Ρίμπιτ), και Morado al cubo (Ο μοβ κύβος).
Σε όλες τις χώρες, τα παιδιά, οι συγγραφείς, οι εικονογράφοι, οι μεταφραστές, οι βιβλιοθηκάριοι, οι εκδότες και οι εκπαιδευτικοί γιορτάζουν  την παγκόσμια αυτή ημέρα με διάφορες εκδηλώσεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, πλατείες και άλλους χώρους, δείχνοντας έτσι την
αγάπη και το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία και το διάβασμα.
Στην Ελλάδα, όπως κάθε χρόνο, το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ/ Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, φρόντισε να μεταφραστεί το μήνυμα στα ελληνικά και παρότρυνε τους φορείς που ενδιαφέρονται για τα παιδιά και τα βιβλία τους να συμβάλουν στον εορτασμό της Παγκόσμιας
Ημέρας Παιδικού Βιβλίου. 

H αφίσα με το μήνυμα τυπώθηκε στα ελληνικά με χορηγό τις εκδόσεις Πατάκη και διανέμεται με τη φροντίδα τους. 

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ (ΙΒΒΥ)
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 2.4.2012
 

Francisco Hinojosa

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος

Francisco Hinojosa (Μεξικό)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν ήταν μία μόνο ιστορία αλλά πολλές, που άρχισαν να γεμίζουν τον κόσμο με παραμύθια για ανυπάκουα
κορίτσια και πονηρούς λύκους, κρυστάλλινα γοβάκια κι ερωτοχτυπημένους πρίγκιπες, έξυπνους γάτους και μολυβένια στρατιωτάκια, φιλικούς γίγαντες και εργοστάσια σοκολάτας. Γέμιζαν τον κόσμο με λέξεις, με ευστροφία, με εικόνες και παράξενους χαρακτήρες. Καλούσαν τον κόσμο να γελάσει, να θαυμάσει, να τις ζήσει. Του έδιναν νόημα. Κι από τότε, οι ιστορίες αυτές συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται και να μας λένε χίλιες και μία φορές «Μια φορά κι έναν
καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος…»

Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, ασκούμε το μυαλό μας όπως περίπου θα κάναμε αν έπρεπε να το γυμνάζουμε για να μείνει καλλίγραμμο. Σίγουρα, κάποια μέρα, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε, μια από τις ιστορίες αυτές θα ξανάρθει στη ζωή μας, προσφέροντάς
μας δημιουργικές λύσεις σε εμπόδια που θα συναντούμε στο δρόμο μας.

΄Οταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, συνεχίζουμε κι ένα πανάρχαιο τυπικό που διαδραμάτισε θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του πολιτισμού: τη δημιουργία κοινότητας. Οι πολιτισμοί, οι περασμένες εποχές και γενιές έρχονται μαζί με τις ιστορίες αυτές να μας πουν πως είμαστε όλοι ένα, οι Ιάπωνες, οι Γερμανοί, οι Μεξικανοί. Εκείνοι που έζησαν τον δέκατο έβδομο αιώνα κι εμείς οι σημερινοί, που διαβάζουμε τις ιστορίες μας στο διαδίκτυο. οι παππούδες, οι γονείς και τα παιδιά. Οι ιστορίες ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, επειδή, μολονότι έχουμε τεράστιες διαφορές, βαθιά μέσα μας είμαστε όλοι πρωταγωνιστές των ιστοριών.

Αντίθετα με τους ζωντανούς οργανισμούς που γεννιούνται, αναπαράγονται και πεθαίνουν, οι ιστορίες, ξεχειλίζοντας από γονιμότητα, μπορούν να γίνουν αθάνατες – ιδιαίτερα οι παραδοσιακές που έχουν τη δυνατότητα να προσαρμοστούν στις συνθήκες και στον περίγυρο όπου λέγονται ή ξαναγράφονται. Είναι ιστορίες που, όταν αναπαράγονται ή ακούγονται, μας κάνουν συν-δημιουργούς.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν επίσης μια χώρα γεμάτη μύθους, ιστορίες και θρύλους που μεταδίδονταν επί αιώνες από στόμα σε στόμα, φανέρωναν την ιδέα της δημιουργίας τους, αφηγούνταν το ιστορικό τους, μοίραζαν τον πολιτιστικό τους πλούτο, κινούσαν την περιέργεια κι έφερναν χαμόγελα στα πρόσωπα. ΄Ηταν και μια χώρα όπου πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν βιβλία. Αλλά η ιστορία αυτή έχει αρχίσει ν’ αλλάζει. Σήμερα, οι ιστορίες φτάνουν ακόμα και στις πιο μακρινές γωνιές της πατρίδας μου, του Μεξικού. Και, βρίσκοντας αναγνώστες, οι ιστορίες αυτές εκπληρώνουν το ρόλο τους δημιουργώντας κοινότητες, οικογένειες ή άτομα που έχουν περισσότερες
δυνατότητες να βρουν την ευτυχία.

Francisco Hinojosa

Μετάφραση: Λότη Πέτροβιτς

Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου

Γεννήθηκα Αύγουστο στην καρδιά της Αθήνας, στα Εξάρχεια. Τρεις μήνες αργότερα, 33 νονοί με βάφτισαν Πηνελόπη. Τρεις μέρες μετά, για να ξεχωρίζω από τη γιαγιά, το Πηνελόπη έγινε Λότη. Κι έτσι τραυματισμένο έμεινε από τότε. Τα παιδικά μου χρόνια σφραγίστηκαν από την απανθρωπιά της Κατοχής και τη φρίκη του Εμφυλίου. Τρεχοβολούσα με τα γειτονόπουλα στο λόφο του Στρέφη, ήμουν όμως η μικρότερη και σπάνια μ' έβαζαν στο παιχνίδι. Καθόμουν τότε κάτω από ένα δεντράκι, σκάρωνα παραμύθια κι ονειρευόμουν να τα βάλω κάποτε σε βιβλία, για ν’ αποκτήσω φίλους μέσ’ απ’ αυτά. Κι έτσι έγινε. Μόνο που πέρασε καιρός. Χρειάστηκε πολύ να δουλέψω, πολλά να διδαχτώ για το πώς ένα βιβλίο μπορεί να γίνει τόσο καλό, ώστε να είναι για παιδιά. Πολλά τα έμαθα από μια άλλη Πηνελόπη, που γιαγιά μου την ένιωθα κι εκείνη: την Πηνελόπη Δέλτα. Κι ας μη ζούσε πια. Ένα από αυτά ήταν να υπολογίζω τη γνώμη των παιδιών. Τα γράμματα και τα μηνύματά τους λοιπόν είναι οι «θησαυροί» μου. Παράλληλα, θεωρώ εξαιρετική τιμή όλες τις διακρίσεις που μου απένειμαν οι μεγάλοι. ‘Ολα τούτα με παρακινούν όλο και περισσότερο να προσπαθώ και να εργάζομαι. Κι αυτό ελπίζω να κάνω ίσαμε το τέλος της ζωής μου.

http://lotypetrovits.blogspot.com/

Οι ποιητές, που δεν ξεχάστηκαν !

Μια βραδιά μελοποιημένης ποίησης με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012
στις 20.30 το βράδυ
στο Βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης, Καντανολέων 4, Ηράκλειο.

Μια κιθάρα και μελοποιημένη ποίηση
από τους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη
για τους Ηρακλειώτες ποιητές
( Δημάκη, Δικταίο, Παϊζη, αποκαλούμενοι και "Οι λησμονημένοι του Τόπου" )
και τους σύγχρονους που αγαπάμε και δεν θέλουμε να ξεχαστούν !!!

Απαγγέλει ποιήματα ο Μάνος Πετράκης.

Είσοδος ελεύθερη

Σας προσκαλούμε σε μια βραδιά να θυμηθούμε, να σιγοτραγουδήσουμε με εξαιρετικό κρασί κάτω από το φως των κεριών...
Χορηγός : Κτήμα Ζαχαριουδάκη 

Ποιοι είναι στ΄ αλήθεια οι Ηρακλειώτες ποιητές  που αποκαλούνται και " οι λησμονημένοι του τόπου";

Ο Μανόλης Δερμιτζάκης (1892-1965) άσκησε το επάγγελμα του κουρέα στο Ηράκλειο της Κρήτης, ενώ ταυτόχρονα συνέθετε ποιήματα και αρθρογραφούσε.

Ήταν πρώτα απ όλα μπαρμπέρης, ένας "άγνωστος, παραμικρός μπαρμπέρης" όπως σημειώνει με ταπεινοφροσύνη κάπου ο ίδιος, "που νοιαζόταν περισσότερο για την καλή ποιότητα του ξυραφιού και την περιποίηση του πελάτη, έτσι που να ευχαριστηθεί ο χριστιανός και να σου ξανάρθει". Ο μπαρμπέρης έγραφε ποιήματα γεμάτα ένταση, πάθος και κοινωνική ευαισθησία που τα παίνεσαν επώνυμοι, και τα αγάπησαν οι ανώνυμοι. Έγραψε ακόμη ένα χρονικό για το Ηράκλειο, το "Μεγάλο Κάστρο" των αρχών του εικοστού αιώνα, που είναι μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών τις οποίες δύσκολα μπορεί ο μελετητής να αντλήσει από αλλού.

  Μηνάς Δημάκης (1913-1980). 

Ο Μηνάς Δημάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, γιος του εμπόρου Γεωργίου Δημάκη και της Μαρίας το γένος Μεταξάκη. Μετά το θάνατο του πατέρα το 1917 η μητέρα του παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Σπανουδάκη. Από το δεύτερο γάμο της μητέρας του ο Μηνάς απέκτησε μια ετεροθαλή αδελφή την Αικατερίνη και μια αμφιθαλή την Ελεωνόρα. Το 1921 πέθανε και η μητέρα του. Από το 1919 ως το 1924 φοίτησε στο ιδιωτικό Λύκειο Ο Κοραής και το 1930 αποφοίτησε από το Α΄ Εξατάξιο Γυμνάσιο Ηρακλείου και ως το 1936 εργάστηκε αρχικά στις επιχειρήσεις των αδερφών του πατέρα του, εμπόρων σταφίδας και στη συνέχεια ως υπάλληλος στο Γραφείο Τουρισμού του Ηρακλείου. Το 1935 δημοσίευσε το πρώτο τεύχος του περιοδικού Φύλλα Τέχνης, αποτέλεσμα αποκλειστικά δικής του προσπάθειας, όπου δημοσίευσε ποιήματα και μεταφράσεις. Το περιοδικό κυκλοφόρησε τέσσερα μόλις τεύχη ως το 1937, οπότε ο ποιητής διορίστηκε στο υποκατάστημα της Τράπεζας Ελλάδος στο Ηράκλειο. Το 1943 μετατέθηκε στην Αθήνα και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις του ΕΑΜ. Το 1939 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Χαμένη γη και τη μελέτη Οι τελευταίοι της παράδοσης, και τα δύο στο Ηράκλειο. Το 1959 αποχώρησε από τη θέση του στην τράπεζα και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Μεσημβρινή, δημοσιεύοντας κριτικά δοκίμια για τη λογοτεχνία (1966-1967) και υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας Κρητικά Νέα. Η πρώτη ποιητική συλλογή του Μηνά Δημάκη με τίτλο Η χαμένη γη εκδόθηκε το 1939. Ο σταθερός προσανατολισμός του προς τη μεταφυσική αγωνία και την έκφραση του τρόμου που προκαλεί στην ποιητική φύση ο εχθρικός και αδιέξοδος κόσμος, τάση που εντάθηκε ιδιαίτερα στα τελευταία έργα του, σηματοδοτήθηκε με τη συλλογή του Κάψαμε τα καράβια μας, που εκδόθηκε το 1946. Ασχολήθηκε επίσης με τις λογοτεχνικές μεταφράσεις, τις μελέτες και το δοκίμιο, ενώ έδωσε διαλέξεις, μεταξύ άλλων για τον Καβάφη τον Καζαντζάκη, τον Κάλβο, το Σικελιανό, τη σύγχρονη ποίηση. Η φιλοσοφική αγωνία του Δημάκη σημάδεψε και τη ζωή του. Αυτοκτόνησε πέφτοντας από την ταράτσα της πολυκατοικίας όπου έμενε στην οδό Αναγνωστοπούλου σε ηλικία εξήντα εφτά χρόνων. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1957), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1961) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1975). Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Μηνά Δημάκη βλ. Σιμόπουλος Ηλίας, «Δημάκης Μηνάς», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Χ.Λ., «Εργοβιογραφία Μηνά Δημάκη», Το πέρασμα του Μηνά Δημάκη. Αθήνα, Ursa Minor/ Ευθύνη, 1983 και χ.σ., «Δημάκης Μηνάς», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.). 

Άρης Δικταίος (1919-1983). Ο Άρης Δικταίος (πραγματικό όνομα Κώστας Κωνσταντουλάκης) γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το 1938 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε ως το 1940, οπότε επιστρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έζησε στην Κρήτη. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1945 και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία στον Τύπο και το ραδιόφωνο, ως συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας από το 1946 ως το 1951. Μαθητής Γυμνασίου ακόμα δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Νέα Γράμματα και το 1935 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Δώδεκα εφιαλτικές βινιέτες. Είχε προηγηθεί η αποκηρυγμένη ποιητική συλλογή Στα κύματα της ζωής (1934). Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Νεοελληνικά Γράμματα, Νέοι Ρυθμοί, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Νέα Πορεία κ.α. Ιδιαίτερα ογκώδες είναι το δοκιμιακό και μεταφραστικό του έργο, ενώ εξέδωσε επίσης ποιητικές και λογοτεχνικές ανθολογίες. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1956 από κοινού με το Γιάννη Ρίτσο και το Παράσημο του Α΄ Βαθμού των Γραμμάτων Κύριλου και Μεθόδιου από την βουλγαρική κυβέρνηση (1977). Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Η ποίηση του Άρη Δικταίου τοποθετείται στη λεγόμενη πρώτη μεταπολεμική γενιά της λογοτεχνίας μας, με έντονα τα στοιχεία της υπαρξιακής αγωνίας και επιρροές από τη λογοτεχνική και φιλοσοφική παραγωγή του Jean Paul Sartre. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Άρη Δικταίου βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Άρης Δικταίος», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.68-71. Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Γιαλουράκης Μανώλης, «Δικταίος Άρης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και χ.σ., «Δικταίος Άρης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.). 

Κατίνα Παϊζη 1911-1996.

 Η ποιήτρια Κατίνα Παΐζη γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων το 1911, έζησε στο Ηράκλειο και πέθανε στην Αθήνα το 1996. Ξεχωριστή ποιητική φωνή της γενιάς του μεσοπολέμου, αδελφή της σπουδαίας ηθοποιού Αλέκας Παΐζη, τα τελευταία χρόνια έγινε γνωστή με το ποίημα της "Πόσο πολύ σ’ αγάπησα" που έγινε τραγούδι με τη φωνή του Χρήστου Θηβαίου. Το βιβλίο περιλαμβάνει ανθολόγιο των ποιημάτων της και των πεζών της, τόσο από τις εκδόσεις των βιβλίων της, όσο και κείμενα για τη ζωή της από τη συγγραφέα, Νίκη Τρουλλινού, καθώς και ένα μέρος της αλληλογραφίας της με τον Νίκο Πλουμπίδη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Γιάννη Σκαρίμπα, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Τάκη Καλμούχο, τον Βάσο Δασκαλάκη (σύζυγο της Έλλης Αλεξίου), τον Κ. Θ. Δημαρά και άλλους, με σχόλια από την επιμελήτρια του τόμου. 

Λευτέρης Αλεξίου (1890 - 1966)

 Ο Λευτέρης Αλεξίου γεννήθηκε το 1890 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στη Φιλολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο Βερολίνου ως υπότροφος του κράτους. Υπηρέτησε σαν καθηγητής και Γυμνασιάρχης Μέσης Εκπαίδευσης από το 1915 μέχρι το 1954. Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Ανάμεσα στη φύση και στο θάνατο», πεζογράφημα, 1910, «Uers Francais», ποιήματα, 1913, «Σονέτα», πρώτο βιβλίο 1914, «Σονέτα», δύο βιβλία 1916, «Οι λύκοι», δράμα μονόπρακτο, 1917, «Σονέτα», 1926. «Η Γένεση», ποιητικό, 1928, «Ηρακλής και Ομφάλη», δραματικός διάλογος, 1928, «Μπαγκατέλλες», ποιήματα και πεζά, 1930, το περιοδικό «Κάστρο», 1934-1939, «Ανάγλυφα και Σύμβολα», ποιήματα, 1940, «Έργο Ζωής», ποιήματα, 1951, «Οίκοι Κατανυκτικοί»,ποιήματα, 1952, «Αποχαιρετισμός», ποιήματα, 1955, «Αξέχαστοι Καιροί», χρονικό της νιότης, 1957, «Χρονικό των δυο πολέμων», 1960. Μεταφράσεις Λατίνων, Άγγλων και Γάλλων ποιητών. Πέθανε το 1966 στο Ηράκλειο.

" To ταξίδι της παπλωματούς ", Brumbeau Jeff

Μια τρυφερή ιστορία που μιλά για την αξία της γενναιοδωρίας και την ομορφιά της προσφοράς - ένα γενναίο κορίτσι αφήνει τον τόπο της και ταξιδεύει σε άλλους τόπους, για να ανακαλύψει πού βρίσκεται η αληθινή ευτυχία. Μα καθώς αφήνει τον τόπο της, έκπληκτη διαπιστώνει πως υπάρχουν άνθρωποι που η φτώχεια τούς κάνει να είναι δυστυχισμένοι. Στην αρχή νομίζει πως η ίδια δεν μπορεί τίποτε να κάνει για να τους βοηθήσει, μα γρήγορα θα καταλάβει πως κάτι έχει κι αυτή να τους προσφέρει. Καθώς ανακαλύπτει το βαθύτερο νόημα της καλοσύνης και της αγάπης, το κορίτσι ανακαλύπτει και τη δικιά του ευτυχία, και κυρίως τη γαλήνη, που ποτέ ως τότε δεν είχε γνωρίσει. Η όμορφη και δυνατή αυτή ιστορία του Jeff Brumbeau, που αφηγείται το τι είχε συμβεί πριν από τα όσα αναφέρονται, στο άλλο θαυμάσιο παραμύθι του, το "Δώρο της παπλωματούς", έχει εικονογραφηθεί από την Gail de Marcken με τέτοιο πλούσιο σε χρώματα τρόπο, που λες και συναγωνίζονται σε ομορφιά τα θαυμαστά παπλώματα της ηρωίδας.

Το βιβλίο αγαπήθηκε από χιλιάδες παιδιά και τους γονείς  τους σ  όλοκληρο τον κόσμο και μαζί με το " Δώρο της Παπλωματούς " αποτελούν πια βιβλία σταθμούς στην σύγχρονη παιδική λογοτεχνία .

Το Σάββατο 17 Μαρτίου 2012, στις 11.00 η κουκλοθεατρική ομάδα " Κουκλο- Βατώ " ζωντανεύουν το παραμύθι με την αφήγηση και τις κούκλες τους στο βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης , Καντανολέων 4 , Ηράκλειο Κρήτης

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Χρυσούλα Τζομπανάκη

Η Χρυσούλα Τζομπανάκη μια προσωπικότητα του Ηρακλείου έφυγε από την ζωή στις 8 Μαρτίου 2012.

Αρχιτέκτονας, μηχανικός, αρχαιολόγος και συγγραφέας, είχε συνδέσει το όνομα της με τα νεώτερα μνημεία της πόλης του Ηρακλείου αφού είχε υπηρετήσει επί σειρά ετών ως αρμόδια έφορος.

Σπουδαίο επίσης το συγγραφικό της έργο :
Μερικά από τα βιβλία της είναι :

Ο Κρητικός Πόλεμος , Εκδ. Χρυσούλα Τζομπανάκη 2008
Στα μέσα του 17ου αι. η Κρήτη, μετά από περίπου τετρακόσια πενήντα χρόνια κατά τα οποία έζησε ως κτήση της Βενετίας, βρέθηκε στη δίνη μιας ιδιαίτερα σκληρής πολεμικής διεκδίκησης. Η Οθωμανική αυτοκρατορία κήρυξε τον πόλεμο στη Γαληνότατη Δημοκρατία του Αδρία, επιδιώκοντας την κατάκτηση της Μεγαλονήσου. Ο πόλεμος αυτός, που ήταν ο πέμπτος κατά σειρά ενετοτουρκικός πόλεμος, άρχισε το 1645 και τελείωσε το 1669. Επεκράτησε να ονομάζεται Κρητικός Πόλεμος. Η χρονική διάρκεια του ήταν αρκετά μεγάλη ακόμη και για τα μέτρα της εποχής εκείνης. Η ιδιομορφία που σημειώνεται κατά το χρονικό αυτό διάστημα είναι ότι μόνο τα δύο πρώτα χρόνια (1645-1647) αναλώθηκαν για την κατάκτηση ολόκληρης της νήσου, ενώ τα υπόλοιπα είκοσι δύο (1647-1669) για την πολιορκία της πρωτεύουσας της, του Χάνδακα. Ο Χάνδακας παραδόθηκε στους Τούρκους τον Σεπτέμβριο του 1669. Η πτώση της Κρήτης και του Χάνδακα στους Τούρκους αναμφισβήτητα ήταν ένα σημαντικότατο γεγονός για τη Μεγαλόνησο -και όχι μόνον. Σήμαινε, εκτός των άλλων, ότι οι ισορροπίες δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο, που είχαν παγιωθεί και ίσχυαν για αρκετές εκατονταετίες, τώρα άλλαζαν. Οι Οθωμανοί κυριαρχούν πλέον στην ανατολική μεσογειακή λεκάνη. Παράλληλα όμως θα υποστούν συντριπτικές ήττες από τα χριστιανικά στρατεύματα στην κεντρική Ευρώπη, οι οποίες θα ανακόψουν τις προς βορράν και προς δυσμάς επεκτατικές τους φιλοδοξίες. Η ίδια η Κρήτη, μετά από τα βίαια και με δραματική κατάληξη γεγονότα του 17ου αι., θα υποχρεωθεί, ως κατακτηθείσα περιοχή, να αλλάξει κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα του καθημερινού βίου της έως το 1898. Το έτος αυτά λήγει η τουρκική κατοχή και αρχίζει η ελπιδοφόρα εποχή της αυτονομίας της, που θα καταλήξει το 1913 στην ένωση της με την Ελλάδα Αλλά ποιο ήταν το κυρίαρχο στοιχείο, το στοιχείο εκείνο που έκανε τον Κρητικό Πόλεμο, εκτός των άλλων παραμέτρων, να είναι ένα τόσο σημαντικό ιστορικό συμβάν, ιδιαίτερα δε την πολιορκία του Χάνδακα -μοναδική ως προς τη διάρκεια της- να λάβει επικές διαστάσεις; Ανάλογης εμβέλειας ιστορικά συμβάντα είναι ασφαλώς πολύπλοκα, επιδέχονται διαφορετικές προσεγγίσεις και πολλές φορές είναι δυσερμήνευτα.
 Στην περίπτωση όμως του Κρητικού Πολέμου και της πολιορκίας του Χάνδακα αυτό που κυριαρχεί και καθορίζει την ιδιαιτερότητα τους είναι η εμπλοκή πολλών χριστιανικών κρατών από πλευράς των δυνάμεων της Δύσης, καθώς και πολλών Οθωμανικών επαρχιών υποτελών στον σουλτάνο, από πλευράς των δυνάμεων της Ανατολής. Ουσιαστικά ο πέμπτος ενετοτουρκικός πόλεμος, με αποκορύφωση τα τρία τελευταία χρόνια της πολιορκίας του Χάνδακα, προσέλαβε διαστάσεις παγκοσμίου πολέμου. Έτσι η αναμέτρηση Δύσης και Ανατολής στην Κρήτη και όλως ιδιαιτέρως στον Χάνδακα -με ό,τι αυτή συνεπαγόταν- μπορεί να θεωρηθεί το κύριο, το καθοριστικό στοιχείο ενός ιστορικού γεγονότος    με τεράστια σημασία, απήχηση και πολυποίκιλες προεκτάσεις. Και το γεγονός αυτό συνέβη σε τούτη τη γωνιά του κόσμου, στον Χάνδακα. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως)
 Ημερολόγιο 2010, Ο Κρητικός πόλεμος , εκδ. Δοκιμάκης.
  (Το ημερολόγιο αυτό αποτελεί το δεύτερο στη σειρά λεύκωμα-ημερολόγιο που αφορά στην Κρήτη και αναφέρεται στη μακραίωνη ιστορία της. Καλύπτει χρονικά την επόμενη ιστορική φάση από εκείνη που κάλυπτε το λεύκωμα-ημερολόγιο του 2009, αποτελώντας ουσιαστικά τη συνέχειά του. Όπως είναι γνωστό η Κρήτη στα μέσα του 17ου αι. και συγκεκριμένα από το 1645 έως το 1669 έζησε μια τρομερή πολεμική περιπέτεια. Το 2009 συμπληρώθηκαν τριακόσια σαράντα χρόνια από το γεγονός -μια πολιορκία είκοσι δύο χρόνων- γεγονός μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Και αυτό έγινε σε τούτη τη γωνιά του κόσμου.)

  Η Αρχιτεκτονική στην Κρήτη, α΄ & β' 
 [...] Ο πρώτος τόμος αναφέρεται στη χρονική περίοδο από τον 19ο αι. έως και το 1913, χρονολογία-ορόσημο αφού τότε η Κρήτη ενώθηκε με την Ελλάδα. Εξετάζεται η ιστορία του τόπου κατά τον 19ο και τα πρώτα δεκατρία χρόνια του 20ού αι., δηλαδή κατά τη συγκλονιστική περίοδο της Αυτονομίας. Ερευνάται η κτηριακή παραγωγή έως τα τέλη της τουρκοκρατίας και η προσπάθεια των κυβερνήσεων της Γενικής Διοικήσεως Κρήτης και της Κρητικής Πολιτείας για την θέσπιση νόμων που αφορούσαν στην οργάνωση υπηρεσιών σχετικών με τη δόμηση, την πολεοδομία, καθώς και την κατασκευή δημοσίων έργων. Ερευνάται επίσης ο καθοριστικός ρόλος των τεχνικών, κυρίως δε των επιστημόνων μηχανικών, οι οποίοι από την τελευταία εικοσαετία του 19ου αι. έως το τέλος της περιόδου της Αυτονομίας αγωνίστηκαν, μέσα σε τρομακτικά αντίξοες συνθήκες, για την υλοποίηση μεγάλων και σημαντικών έργων. Τέλος, στον παρόντα τόμο παρουσιάζονται δύο ομάδες κτισμάτων: οι γέφυρες και τα συστήματα ύδρευσης με τις κρήνες τους. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως)

 Το τελευταίο βιβλίο της αρχιτέκτονος μηχανικού – αρχαιολόγου, Χρυσούλας Τζομπανάκη, "Ηράκλειο αυτονομία (1898-1913) Η μετάβαση από τον 19ο στον 20ο αι." 
 Το βιβλίο εντάσσεται στη σειρά "Η αρχιτεκτονική στην Κρήτη, περίοδος νεότερων χρόνων, ενότητα Β αστικά κέντρα».

Παρουσιάστηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στη Βασιλική Αγίου Μάρκου στις 7-12-2011 











Παλαιότερες εκδόσεις της Χρυσούλας Τζομπανάκη είναι :