" Ξεκίνησα για την Ιαπωνία ξέροντας μονάχα δυο γιαπωνέζικες λέξεις για να συνεννοηθώ μαζί της: σακουρά, που θα πει άνθος της κερασιάς, και κοκορό, που θα πει καρδιά.
Ποιος ξέρει, έλεγα με το νου μου, μπορεί αυτές οι δυο απλότατες λέξεις να φτάνουν…"
Νίκος Καζαντζάκης
Το παραμύθι της βροχής, Τέσυ Μπάιλα...
.
...«Θα σου πω ένα παραμύθι. Το παραμύθι της βροχής»,
της είπε.
Το κοριτσάκι έκλεισε τα μάτια του κι αφέθηκε στο χάδι αυτής της φωνής που του έδινε την αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς που τόσο πολύ είχε ανάγκη, έστω και χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα στην πραγματικότητα από όσα άκουγε.
«Μια φορά κι έναν καιρό», άρχισε να σιγοψιθυρίζει η Χριστίνα, «ήταν μια όμορφη κοπέλα. Φορούσε ένα καφέ φόρεμα και περπατούσε μόνη της σ’ ένα κάμπο. Την έλεγαν Γη. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε για τελευταία φορά καρπίσει. Τότε που καταπράσινα χορτάρια είχαν φυτρώσει στο μακρύ της φόρεμα και κόκκινες παπαρούνες είχαν γεμίσει όλο τον ποδόγυρό της. Μέσα στη γη, κρυμμένο βρισκόταν ένα σποράκι, ένα τόσο δα σποράκι, που όμως το καημένο δεν μπορούσε να βλαστήσει. Χρειαζόταν νερό πολύ, μια γερή κατεβασιά νερού που θα πλημμύριζε το χώμα της γης και θα το έκανε να ζήσει.
Ένα περαστικό συννεφάκι άκουσε το παράπονό του. Στάθηκε πάνω από το χώμα και το ρώτησε γιατί κλαίει. Το σποράκι τού είπε τι συνέβαινε. Με λίγο νερό θα μπορούσε να γίνει ένα κατακόκκινο λουλούδι και να στόλιζε τη Γη. “Και γι αυτό στενοχωριέσαι;” το ρώτησε το συννεφάκι.
“Περίμενε και θα δεις”.
Έβαλε τα δυνατά του το σύννεφο να κλάψει, σφίχτηκε, ξανασφίχτηκε, φούσκωσε τα μάγουλά του, κόντεψε να σκάσει, μα τίποτα δεν κατάφερε. “Τα βλέπεις;” είπε το σποράκι. “Τίποτα δε γίνεται”. Μάταια προσπαθούσε για ώρα το σύννεφο. Δεν κατάφερνε να κλάψει. Άρχισε να θυμάται πράγματα που είχε δει από ψηλά και το είχαν στενοχωρήσει, μήπως και καταφέρουν τα δάκρυα να βρουν το δρόμο τους προς τη γη. Και πάλι τίποτα. Εκείνη την ώρα έφτασε κοντά στο σύννεφο ένα άλλο συννεφάκι. Το αδελφάκι του ήταν. Ήταν γκρίζο και με δυσκολία μπορούσε να κινηθεί στον ουρανό. “Τι κάνεις εσύ εδώ;” ρώτησε απορημένο που τόση ώρα το έβλεπε να στέκεται εκεί αμετακίνητο. Το λευκό συννεφάκι τού εξήγησε τι συνέβαινε, του είπε για το σποράκι, του είπε για το κλάμα που δεν ερχόταν.
“Θα σε βοηθήσω εγώ”, του είπε κι άρχισε σιγά-σιγά να κλαίει με ευκολία. Το σποράκι δέχτηκε το νερό που το γκρίζο σύννεφο του χάριζε και μέσα στη δροσιά που εισχώρησε στο χώμα άρχισε να φουσκώνει, να φουσκώνει όλο και πιο πολύ, ώσπου στο τέλος έσκασε, κι ένα μικρό, πράσινο φυλλαράκι, σαν κεραία φύτρωσε στο κεφάλι του. Λίγο καιρό μετά μέσα από το χώμα ξεπετάχτηκε ένα τόσο όμορφο, κόκκινο λουλούδι που άλλο όμοιό του κανείς δεν είχε δει. Το φόρεμα της Γης είχε γεμίσει μαργαρίτες, παπαρούνες και τριαντάφυλλα αλλά όλοι μιλούσαν για το παράξενο λουλούδι που είχε φυτρώσει. Τα συννεφάκια αγκαλιασμένα στον ουρανό καμάρωναν, και το λουλούδι λικνιζόταν στον άνεμο που απαλά φυσούσε τα φύλλα του».
( από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Τα βράδια στον ύπνο της, οι εφιάλτες επέστρεφαν... Ένα κοριτσάκι παγιδευμένο σε ερείπια... Έσκαβε με νύχια και με δόντια, για να το βγάλει, μέχρι που τα χέρια της μάτωναν και ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια..." Ένα παιδί που γυρεύει ν’ απαγκιάσει κάτω απ’ τη φτερούγα της αγάπης... Μια γυναίκα που λαχταρά να γεμίσει τη δική της άδεια αγκαλιά... Πώς θα μπορέσει να βρει την ερμηνεία στους εφιάλτες της; Πώς θα μπορέσει να νιώσει αυτό που της στέρησε η φύση; Η Χριστίνα θα αναζητήσει τις απαντήσεις της στο μακρινό μονοπάτι που θα την οδηγήσει μια μεγάλη φιλία, σ’ ένα οδοιπορικό ψυχής, στην Ιαπωνία, την εποχή των βροχών, τότε που ανθίζουν οι κερασιές και το παραμύθι της βροχής, ένα παραμύθι, γεμάτο γκέισες, χάρτινα φανάρια, ανθισμένες κερασιές, μυρωδιές και ήχους εξωτικούς, θα αρχινήσει... Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ένα ταξίδι στα άδυτα ενός μακρινού πολιτισμού, μια καταβύθιση στα νερά της Ελληνικής και Ασιατικής φιλοσοφίας.
Η Τέσυ Μπάιλα γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε μετάφραση λογοτεχνίας και Ιστορία Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο. Ασχολείται με τη φωτογραφία και ατομικές της εκθέσεις έχουν φιλοξενηθεί σε πανεπιστήμια της Ιαπωνίας αλλά και στην Αθήνα. Παράλληλα δημοσιεύει δοκίμια σε εφημερίδες και περιοδικά. Το Παραμύθι της βροχής είναι το δεύτερό της μυθιστόρημα.Επικοινωνία με τη συγγραφέα στο:
http://tbailavaila.blogspo
Για το βιβλίο της έγραψαν :
Αφήνoντας πίσω την ρωμαλέα αθωότητα του " Πορτρέτου της Σιωπής " η Τέσυ Μπάιλα κάνει ένα λογοτεχνικό βήμα πιο μακρύ κι από το ταξίδι της ηρωίδας της στην Ιαπωνία. Μυθιστόρημα προορισμένο να διαβαστεί και να αρέσει το " παραμύθι της βροχής "
Δημήτρης Στεφανάκης
Δημήτρης Στεφανάκης
συγγραφέας
Ενα ταξίδι στην Ιαπωνία, για τη Χριστίνα την ηρωίδα του νέου βιβλίου της Τέσυ Μπάιλα, ένα ταξίδι για τον αναγνώστη σε ένα πολιτισμό φαινομενικά εξωτικό και ξένο, όπως όμως καταδεικνύει με ευαισθησία και γνώση η συγγραφέας, πιο κοντά μας απ ότι υποψιαζόμαστε. για άλλη μια φορά η Τέσυ Μπάιλα μας ξαφνιάζει ευχάριστα και μας προδιαθέτει για υψηλές πτήσεις στο χώρο της λογοτεχνίας.
Αθηνά Χατζή
Καθ. Πανεπιστημίου Πατρών ΕΑΠ, ΑΠΚΥ
"Μετά την επιτυχία του Πορτρέτου της Σιωπής, η Τέσυ μας παρασύρει σε μια μαγευτική μυητική αναζήτηση μεταξύ Ελλάδας και Ιαπωνίας, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, σε μία αξιοθαύμαστη βουτιά στα βάθη της Ελληνικής και της Ασιατικής φιλοσοφίας. Ένα μυθιστόρημα συγκλονιστικό'.
ΖΙΛΜΠΕΡ ΣΙΝΟΥΕ
συγγραφέας
μετάφραση: Μαριέττα Αυγερινού
Φωτο: Frantisek Staud
Στο πιάνο σε δική του σύνθεση για το παραμύθι της βροχής, ο 16χρονος Νίκος Γουλανδρής ...
Στο πιάνο σε δική του σύνθεση για το παραμύθι της βροχής, ο 16χρονος Νίκος Γουλανδρής ...
Επιμέλεια κειμένου : Τασούλα Μαρκομιχελάκη
Εκδόσεις ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ
Τ. Τζουλάκη 8, Ηράκλειο Κρήτης
Τηλ.: 2810 288544 • Fax: 2810 285541
Email: sales@dokimakis.gr
sales@Bigbook.gr
www.bigbook.gr
Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου εκεί, ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία ξεκινά ένα όμορφο παραμύθι. Ένα ξεχωριστό, διαφορετικό, ιδιαίτερο ταξίδι στη βροχή που μόλις το κράτησα στα χέρια μου, μου προκάλεσε ένα καλοσχηματισμένο μειδίαμα στο πρόσωπο! Το εξώφυλλο πανέμορφο, φωτεινό, ζωντανό. Ξεκινώντας την ανάγνωση λοιπόν, διαπίστωσα πως είναι από αυτές τις ιστορίες που δεν υστερούν καθόλου σε γοητεία, απεναντίας δημιουργούν μοναδικές πλεύσεις σε χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις που μένουν όλα χαραγμένα στη μνήμη, ανεξίτηλα και βοηθούν κάποιον να ξεφύγει έστω και για λίγο από την ομοιογένεια που ξεπροβάλλει καθημερινά μπρος στα μάτια του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα αληθινά καινοτόμο βιβλίο που περνά μηνύματα: «μόνο όταν αγαπάς κάτι, ανθίζει, το αίνιγμα χρειάζεται διαλογισμό για να λυθεί, μάθε να μη στέκεσαι στην επιφάνεια των πραγμάτων» , αλλά απαντά και σε ερωτήματα όπως: «τι είναι η φιλία;» ,τονίζοντας την αξία και σημασία του πολύτιμου αυτού αγαθού.
Η γραφή και ο λόγος άψογος. Οι εικόνες έντονες, μαγικές, ζωντανές. Τα συναισθήματα καταιγιστικά, δοσμένα απλόχερα από τη συγγραφέα! Όλες οι σκηνές παρουσιασμένες με μαεστρία, σαν από ταινία βγαλμένες. Όταν η Χριστίνα κρατούσε το πιθάρι με τον παιδικό σκελετό, διαβάζοντάς το, λυγίζει κανείς! Αλλά και με την σκηνή που παρουσιάζεται η τέχνη της γκέισας, και η τελετή του τσαγιού νιώθεις γαλήνη, ταξιδεύεις, γεύεσαι τη στιγμή, μυρίζεις τα άνθη του λωτού, ζεις και απολαμβάνεις το πράσινο τσάι. Ένα ένα τα πρόσωπα εμφανιζόταν την κατάλληλη χρονική στιγμή προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή την αγωνία-περιέργεια του αναγνώστη!
Βίωμα μου έγιναν οι ανησυχίες και οι αγωνίες των πρωταγωνιστών μέχρι την τελευταία σελίδα. Γι αυτό και το τέλος δε μου προκάλεσε συγκίνηση, αλλά δάκρυα, δάκρυα ανακούφισης, ελπίδας σαν αυτά που προκαλούν ένα χαμόγελο στα δικά μας μάτια και τα κάνουν να τρεμοπαίζουν σαν υποτασική λάμπα.
Αξίζει, τέλος, να επισημανθεί η διαχρονικότητα του βιβλίου, θεωρώ πως είναι ένα βιβλίο από αυτά που ο αναγνώστης θα ξαναεπιστρέψει μετά από καιρό, ανακαλύπτοντας νέα πράγματα για το βιβλίο και τον εαυτό του.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για το όμορφο ταξίδι στη βροχή. Τώρα έμαθα πως η Ιαπωνία είναι πραγματικά μια μεγάλη αγκαλιά..
Υπέροχο !!!
Διαγραφή