Εξετάσεις για την Αϊ-Βασιλική Ακαδημία*…στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Τι χρειάζεται αλήθεια για να γίνεις σωστός Άγιος Βασίλης;

Υπάρχει σχολή; Πανεπιστήμιο; Κι αν ναι, πώς γίνεσαι…φοιτητής;

Περνάς από εξετάσεις; Τι προσόντα κρίνονται άκρως απαραίτητα;

Σαν αρχή σίγουρα θα πρέπει να έχεις θάρρος για να κτυπήσεις την πόρτα του μεγάλου «Σχολείου» και να βρεθείς μπροστά στον πρώτο ξωτικό – βοηθό του Αϊ Βασίλη.

Υπάρχει ανακοίνωση της σχολής για το Dress code της πρώτης μέρας … Μόνο που ο δικός μας ήρωας – υποψήφιος φοιτητής έχει μαζί του μόνο το χαμόγελο και την τσάντα του.

Τα μικρά ξωτικά αναλαμβάνουν δράση να δουν τις γνώσεις του υποψήφιου.,

 Αν γνωρίζει από χάρτες, πορείες, χρόνο…

Ποια ζώα θεωρεί κατάλληλα για το έλκηθρο!

Τι δώρο άραγε ταιριάζει σε κάθε παιδί; Μια απλή άσκηση παρατηρητικότητας δείχνει την «μέτρηση» καταλληλότητας.

Σε πόση ώρα δένεται ένας φιόγκος;

Και …και…και!

Γράμματα, σάκοι, καμινάδες, κουδουνάκια, παρκαρίσματα και προσωπική εξέταση  συναισθηματικής φύσεως  κρίνουν αυτήν την τόσο σπουδαία εξεταστική διαδικασία.

Θα τα καταφέρει ο συγκεκριμένος υποψήφιος να μπει στην μοναδική αυτή σχολή;

Θα το διαβάσετε, πάντα με παρέα ένα παιδί και θα τα μάθετε όλα!

Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου με το αστείρευτο χιούμορ και την φαντασία του, πλάθει μία ιστορία πρωτότυπη, διασκεδαστική, πανέξυπνη και ιδιαίτερη που θα  λατρεύψουν όλα τα παιδιά όταν την διαβάσουν.

Μια ιστορία που γίνεται παιχνίδι ανάμεσα σε μικρές ή μεγάλες ομάδες παιδιών ή και μέσα στην οικογένεια. Στοιχηματίσουμε, ψάχνουμε, αναρωτιόμαστε,  να βρούμε  αν θα τα καταφέρναμε κι εμείς με όλα αυτά τα «πολύπλοκα» που χρειάζονται για να καταφέρεις …την μαγεία.

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε ομοιοκατάληκτα στιχάκια που αποστηθίζουν πανεύκολα τα μικρά παιδιά και εικονογραφημένο με τα ιδιαίτερα και χαρακτηριστικά σκίτσα και χρώματα από την Μυρτώ Δεληβοριά.

Ένα κατακόκκινο, καταπράσινο, κατά-πολύχρωμο βιβλίο που χαρίζει μόνο χαρά, γέλιο και τόνους παραμυθόσκονης και μαγείας.

Να το ψάξετε…

*Εξετάσεις για την Αϊ-Βασιλική Ακαδημία, Αντώνης Παπαθεοδούλου, εικ: Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. Παπαδόπουλος

 https://www.epbooks.gr/shop/paidika-neanika-biblia/eikonografimena-biblia-gia-paidia/aivasiliki-akadimia/

 

Δωρομπερδέματα* της Ελένης Σβορώνου … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Θέλετε να διαβάστε μια μοναδική χριστουγεννιάτικη ιστορία με τον πολυαγαπημένο Άγιο Βασίλη που απευθύνεται αυστηρά σε παιδιά και στην τρυφερή ηλικία των 65+ ;

Τότε είστε στο σωστό βιβλίο της Ελένης Σβορώνου στο κείμενο και του Βασίλη Κουτσογιάννη στις εικόνες που μας δίνουν μια ανατρεπτική ιστορία για τα δώρα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.

Αλλά για πάμε να δούμε τι γίνεται στο εργαστήριο του Αι Βασίλη λίγες μέρες πριν την μεγάλη στιγμή!

Τα ξωτικά δουλεύουν μανιωδώς και προσπαθούν να διαβάσουν σωστά τα χιλιάδες γράμματα των παιδιών που γράφουν και ζητούν μόνο ηλεκτρονικά παιχνίδια κάθε τύπου. Ο Αι Βασίλης παρακολουθεί σκεφτικός… Δύσκολο να εκσυγχρονιστεί με τις νέες απαιτήσεις και να καταλάβει όλες τις επιθυμίες των σημερινών παιδιών. Τη στιγμή που η Ελφίνα τον φωνάζει «Παππούλη» και αφού θυμώνει αρκετά μαζί της, επειδή δεν τον πήραν πια τα χρόνια , όπως λέει,  του έρχεται μια φαεινή ιδέα. Μαζεύει τους αγαπημένους του βοηθούς και τους ανακοινώνει πως ήρθε ο καιρός να αλλάξουν όλα όσα ξέρανε για τους παραλήπτες των δώρων του. Τόσα χρόνια φτιάχνουν δώρα για να χαρίσουν χαρά στα παιδιά, αλλά ήρθε η στιγμή να φτιάξουν και  για τους …ηλικιωμένους.

Και προσοχή όχι γάντια ή κασκόλ, κάτι πιο σύγχρονο που θα τους γεμίσει…χαρά!

Έπεσε πολλή δουλειά στα ξωτικά! Έπρεπε  να βρουν πόσοι είναι οι ηλικιωμένοι της γης, σαν αρχή. Κι ύστερα να σκεφτούν τι δώρα θα μπορούσαν να τους αρέσουν…

Ο Μπαγακλουτούρ, ο Τούτουρ και η Ελφίνα αρχίσαν να διαβάζουν τις μικρές αγγελίες που δημοσιεύονταν στο διαδίκτυο και βρήκαν πως εκτός από τι ζητούσαν οι …μεγαλύτεροι, μπορούσαν και να ανταλλάξουν πράγματα.

Και συγκλονίστηκαν γιατί αυτοί ζητούσαν πολλά και «παράξενα», πράγματα.

Σετ κηπουρικής, σπόρους ντομάτας, ημίσκληρους σπόρους  ποικιλιών λαχάνου, θερμόμετρο γάλακτος, βελόνια, σφυριά, αργαλειό χειρός, γραμμόφωνο, χαλκομανίες…

Απίστευτα κι όμως …υπαρκτά! Μπήκαν λοιπόν τα ξωτικά και ο ΑΙ Βασίλης στην παλιά αποθήκη και βρήκαν , και τι δεν βρήκαν!

Άρχισε ο αγώνας δρόμου να προλάβουν να πακετάρουν, να ξεχωρίσουν  αλλά ο χρόνος ήταν λίγος…

Τι  έγινε στη συνέχεια; Μα θα το διαβάσετε για σας και τα παιδιά σας και θα μάθετε τα πάντα!

Μια ξεκαρδιστική, πρωτότυπη, και άκρως ανατρεπτική περιπέτεια και ιστορία που θα σας κάνει να νιώσετε το πιο σπουδαίο μήνυμα όλου του χρόνου. Ο χρόνος γεννιέται, γερνάει και ξαναγεννιέται. Είναι γέρος και βρέφος μαζί κι αυτό σημαίνει πως έχει- έχουμε δικαίωμα στα πάντα αρκεί αυτό να μας φέρνει χαρά … Είναι ο κύκλος της ζωής που έχει τα πάνω, τα κάτω , τα μικρά, τα μεγάλα, τα εύκολα, τα δύσκολα, τα στερνά και τα πρώτα!

Η Ελένη Σβορώνου έγραψε μια καταπληκτική αγιοβασιλιάτικη ιστορία, και όχι μόνο, για πράγματα που θεωρούμε δεδομένα αλλά δεν είναι. Για επιθυμίες που δεν παλιώνουν ποτέ. Για ανταλλάξιμα παιχνίδια, δώρα, εργαλεία, βιβλία. Για την χαρά της έκπληξης, του μη αναμενόμενου, της συνεργασίας, τις παλιές μεγάλες αξίες. Οι συνήθειες, οι παραδόσεις, τα σωστά μπερδέματα που φέρνουν ανεκτίμητης αξίας «δώρα» και δένουν τους ανθρώπους κάθε ηλικίας μεταξύ τους.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες λένε πάντα πως κουβαλούν σοφία λόγω εμπειριών στη ζωή. Τα μικρά παιδιά πρέπει να μάθουν, να εξερευνήσουν κι εκείνα το δικό τους κόσμο και μόνο …ένας κατακόκκινος Άγιος Βασίλης, πολλών αιώνων σε ηλικία θα μπορούσε να χαρίσει το δώρο της συντροφιάς, της εποικοδομητικής συνεργασίας και αλληλένδετης αγάπης. Το χάσμα των γενεών σε μια άλλη διάσταση που προσφέρει χαρά, δημιουργία, γνώση και …δώρα ανεκτίμητης αξίας.

Ο Βασίλης Κουτσογιάννης με τις πιο χαρούμενες εικόνες και τα ιδιαίτερα σκίτσα του συν δημιούργησε καταληκτικά σε μια πολύ ιδιαίτερη χριστουγεννιάτική ιστορία που δεν πρέπει να χάσετε…

Αναζητήστε της στα βιβλιοπωλεία και ζήστε μια μεγάλη δωρο-ανατροπή!

Διαβάστε εδώ ένα μικρό απόσπασμα : https://www.susaeta.gr/product/2906/dwromperdemata.html

 

*Δωρομπερδέματα, Ελένη Σβορώνου, εικ :Βασίλης Κουτσογιάννης, εκδ. Susaeta

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 29 Δεκεμβρίου 2023  :Εδώ!

 

Το Χριστούγεννο* …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Την γνωρίζετε την ιστορία του Χριστούγεννου; Μια ιστορία που γεννήθηκε στη χούφτα ενός μικρού χεριού και όσοι την έζησαν στην μικρή γενέτειρα πόλη του, βεβαιώνουν πως είναι πέρα για πέρα αληθινή. Γνώμες υπήρχαν πολλές για την μορφή του μα όλοι συμφωνούσαν πως σίγουρα ήταν μαγευτικό.

Κάθε χρόνο όταν πλησίαζαν οι μέρες για να εμφανιστεί, όλα στολίζονταν κι όλα έπαιρναν μια ζεστή όψη και αίσθηση. Τα δέντρα στα σπίτια στολίζονταν με μικρά πολύτιμα πράγματα κι όλοι το καρτερούσαν μετρώντας τις μέρες  με μεγάλη ανυπομονησία. Και την πολυπόθητη μέρα που επιτελούς ερχόταν, όλα γίνονται πιο φωτεινά κι εκείνο πήγαινε και καθόταν στην κορυφή του δέντρου. Κι αρχίζαν οι ευχές και ένα μοναδικό φως απλώνονταν πάνω σε όλους κρατώντας τους ζεστούς στην βαρυχειμωνιά. Τα χρόνια πέρασαν κι αλλάξαν οι καιροί, οι συνήθειες και τα πράγματα. Η πόλη μεγάλωσε πολύ και γέμισε καταστήματα και σιντριβάνια οι πλατείες. Τα σπίτια πια στόλιζαν παντού γιρλάντες και το φως που διαχέονταν παντού ήταν τόσο πολύ κι αδιάφορο. Ήταν τόσα  πολλά αυτά τα καινούργια πράγματα που όλοι ήθελαν να τα αποκτήσουν και πια το νόημα της έκπληξης χάθηκε και η πληρότητά έφερε την αδιαφορία. Και το Χριστούγεννο; Που ήταν σε όλα αυτά; Μόνο του στρυμωγμένο και ξεχασμένο, τόσο πολύ που σχεδόν ξεχάστηκε από όλους. Την τελευταία φορά που εμφανίστηκε στην πολιτεία σύρθηκε σε ένα παλιό σπίτι και φώλιασε σε ένα δέντρο με μεγάλη δυσκολία. Και τότε στην πολιτεία απλώθηκε παντού σκοτάδι πυκνό. Και δυσκόλεψαν όλα και δεν μπορούσαν πιά να κυκλοφορήσουν ούτε την μέρα. Άρχισαν να κρυώνουν και να περνούν άσχημα τον καιρό τους και  δεν ήξεραν πως θα τελείωνε όλο αυτό. Και το Χριστούγεννο είχε μπει στο σπίτι που έμενε ένα φτωχό αγόρι που κανένας ποτέ δεν του έδινε σημασία. Εκείνο το αγόρι ανακάλυψε ξανά το Χριστούγεννο και το έβγαλε από την «κρυψώνα» του τοποθετώντας το πάλι στην κορυφή του δέντρου…

Και τότε άρχισαν να συμβαίνουν μικρά θαύματα. Έφυγε ο φόβος, η σκοτεινιά και το Χριστούγεννο απόκτησε ανθρώπινη μιλιά για μία και μόνο φορά…

Για την αγάπη, την γενναιότητα, την αγκαλιά, την ζεστασιά. Για την ανθρωπιά, την φροντίδα , την ελπίδα, την ομορφιά της ψυχής…

Για όλα αυτά μίλησε το Χριστούγεννο με ελάχιστες λέξεις…

Για όλα αυτά μιλάει το βιβλίο, που διώχνουν τα σκοτάδια κι αφήνουν το αληθινό φως να λάμψει…

Που δεν χρειάζονται στολίδια και πάμπολλα υλικά αγαθά, αλλά φτάνει μια κουβέντα ζεστή, μια αγκαλιά, το άπλωμα του χεριού, το δόσιμο και η δυνατή σκέψη…

Η Μαρία Λοϊζίδου έγραψε μια τρυφερή χριστουγεννιάτικη ιστορία που μας γεμίζει με βαθιά και αληθινά συναισθήματα. Μας μιλάει για το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων δίνοντάς του υφή και υπόσταση παραμυθένια και κάνοντας την δική μας ψυχή να γαληνέψει, να μεγαλώσει και να γεμίσει ζεστασιά, συμπόνοια και ξεχωριστή ομορφιά.

Για όσους ξέχασαν την παιδική αθωότητα. Για όσους δεν προλαβαίνουν να απολαύσουν την ζωή. Για όσους δεν βλέπουν την ομορφιά γύρω τους. Για όσους δεν καταλαβαίνουν πόσο απλά είναι τα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους κι ευτυχισμένους.

Ένα υπέροχο βιβλίο που ζωντάνεψε μοναδική η Αιμιλία Κονταίου δίνοντας μορφή στις λέξεις και χρώματά στα σκοτάδια που γέμισαν φως.

Ένα βιβλίο για την εσωτερική αναζήτηση μας. Όλοι έχουμε ένα Χριστούγεννο μέσα μας που χρειάζεται να αποκαλυφθεί, να μεγαλώσει και να απλωθεί.

Τα παιδιά μου στο νηπιαγωγείο ήθελαν μόνο αυτό το βιβλίο να διαβάζουμε στην τάξη γιατί το Χριστούγεννο για αυτά ήταν : η Ζωή, το πολύτιμο δώρο, η φωτιά στο τζάκι, ο Αϊ Βασίλης με τον σάκο του, η νύχτα των Χριστουγέννων, το αρκουδάκι αγκαλιάς, ένα αγγελάκι, ο Αδελφός του αστεριού από το παλετολούλουδο της Μάγισσας Χρωματούσας που έδιωξε μακριά το μαύρο του Αταίριαστου, τα φωτάκια του δέντρου. Ήταν η Αγάπη, η Αγκαλιά, το χριστουγεννιάτικο μπισκότο, το αστέρι της φάτνης, η μυρωδιά της μαμάς!

Το Χριστούγεννο υπάρχει σε κάθε πράξη μας. Περιμένει υπομονετικά να βρει το μικρό χεράκι που θα το κάνει να λάμψει, να μεγαλώσει και να μεγαλουργήσει…

Εμείς θα το διαβάζουμε και μετά τα Χριστούγεννα γιατί όπως είπαν τα παιδιά είναι ένα «ζεστό» βιβλίο για τον Χειμώνα κι έχουμε ακόμη πολύ…

Αναζητείστε το στα βιβλιοπωλεία και δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα: https://www.psichogios.gr/el/to-xristoygenno.html

*Το Χριστούγεννο, Μαρία Λοϊζίδου, εικ: Αιμιλία Κονταίου, εκδ. Ψυχογιός

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2023/12/blog-post_50.html

Ο Τρακατρούκας ο καλικάντζαρος στην Β' Τάξη του 1ου Δημ. Σχ. Κρυονερίου!

Μια φορά κι ένα καιρό…

Ήταν μια δασκάλα, στο 1^ο Δημ. Σχ. Κρυονερίου Αττικής.

Σαν τμήμα της για εκείνη τη χρονιά (2023-24) είχε και έχει την Β΄τάξη.

Το όνομά της Σοφία Παπαχαρισίου.

Αυτή λοιπόν η δασκάλα έφτιαξε μια βιβλιοθήκη στο σχολείο της ή μπορεί και να ανανέωσε την ήδη υπάρχουσα,  με πολλή προσωπική δουλειά.  Κάποια στιγμή για την λειτουργήσει σκέφτηκε να την  παρουσιάσει  στα παιδιά με ένα παραμύθι. Ψάχνοντας αρκετά και έχοντας φτάσει πια στον Δεκέμβριο ανακάλυψε πως υπήρχε ένα βιβλίο που «έμπαινε» σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη : Ο Τρακατρούκας ο καλικάντζαρος! ( Την ξέρετε οι περισσότεροι την υπόθεση του, φαντάζομαι)

Έφτιαξε λοιπόν ένα θεατρικό σενάριο, σκηνικά απίστευτα, μοίρασε ρόλους, ζήτησε και την βοήθεια της Θεατρολόγου του σχολείου Χριστίνας Κρίθαρη  και το παραμύθι ετοιμάστηκε με μεγάλη όρεξη, πολλά γέλια και χαρά για να γίνει η Χριστουγεννιάτική γιορτή της τάξης.

Δεν την ήξερα την Σοφία. Δεν είχαμε μιλήσει ή βρεθεί ποτέ. Δεν έχει Facebook ή Instagram και… δεν μπορούσα να φανταστώ την συνέχεια. Με την αμέριστη συμπαράσταση  και υποστήριξη του συζύγου της Κώστα Μπάρκα έγινε ένα μικρό θαύμα. Με βρήκε και  μέσα σε πολύ ελάχιστο χρόνο κανόνισε  να βρεθώ κι εγώ στην παράσταση και να παρακολουθήσω όλο αυτό το εγχείρημά.

Τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί.  Εγώ ακόμα πιο πολύ κι έτσι την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2023, στις 18.00 το απόγευμα με ένα ταξίδι αυθημερόν, ή καλύτερα μερικών ωρών, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά σε μια αίθουσα που ήταν σαν να είχε βγει από  παραμύθι. Έζησα ένα ονειρικό απόγευμα γεμάτο συγκίνηση, αγάπη, απίστευτη ενέργεια και μοναδικές στιγμές.

Τα παιδιά ήταν όλα τους υπέροχα. Ένιωσα πως ζούσα μια από τις πιο σημαντικές μέρες της συγγραφικής μου καριέρας.

Μόνο αν ήσασταν εκεί θα καταλαβαίνατε τι ακριβώς συνέβη.

Θέλω να πω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ Ευχαριστώ για όλο αυτό που ζήσαμε. Να αρχίσω από την Σοφία, τον Κώστα και τα δυο υπέροχα παιδιά τους την Βασιλική και την Κατερίνα.

Όσο για τους ηθοποιούς σε έναν έναν ξεχωριστά υποκλίνομαι:

Ιάσωνα – Τρακατρούκα, Χαρά, Βάσια,Καλλιόπη,Ζωή και Μαρία  νεραιδούλες μου, Πι -Χρήστο, Φι- Κωνσταντίνε, Στράτο- Σταχτή, Νεκτάριε-Κουτσοδόντη, Γιάννη – Κουτρουβάλα, Πανετλή- Αρχιμουσικέ των καλικάντζαρων, Ελισσώ – Νεράιδα Άχνη σας χιλιοευχαριστώ!

Μαρινίκη – Κοκκινοσκουφίτσα, Θάνο – Πινόκιο, Φανή- Φρικαντέλα, Λάουρα- Κλάρα, Γιώργο – Καρυοθραύστη, Αναστάση- Στρατιώτη Ατρόμητε και Δημήτρη – Στρατιώτη Ανίκητε, Νικόλα- κυρ Σουσαμάκη, Δημήτρη – κυρ Ανέστη, Γιάννη- Κυρ Ηλία ζαχαροπλάστη, Σπύρο – Βασιλιά Αρθούρε και σας σας χιλιοευχαριστώ

Χριστίνα Κρίθαρη Απίστευτη Αφηγήτρια και Εμψυχώτρια και Σκηνοθέτρια της Παράστασης

Γονείς αυτών των υπέροχων παιδιών σας να είστε πάντα καλά, πάντα!

Σοφία! ΔΕΝ έχω λόγια… 

Μεγάλη Τιμή για μένα!

Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω στη μαγεία της βραδιάς, στο τι ζήσαμε και πως έγινε όλο αυτό.

Εις το επανιδείν !

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας. Παντοτινά στην ψυχή μου!

Ο Πι, ο Φι, ο Εδώ, ο Αλλού,ο Τρακατρούκας, ο Σταχτής, ο Κατράμης … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Οι δικοί μου καλικάντζαροι…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ξέρετε όλοι πια την αδυναμία που έχω στα καλικαντζαράκια…

Ναι εκείνα τα μικρά, κακομούτσουνα, στραβοκάνικα, σκανταλιάρικα και για τον περισσότερο κόσμο φοβιστικά και αποκρουστικά πλάσματα. Οι θρύλοι λένε πως κατοικούν κάτω από τη γη και έρχονται στον Απάνω Kόσμο μόνο για δώδεκα μέρες κάθε χρονιά ανήμερα των Χριστουγέννων.

Μα σήμερα εγώ θα σας μιλήσω για τα δικά μου τα χάρτινα και παραμυθένια που γεννήθηκαν μέσα μου πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ήμουν κι εγώ μικρό παιδί…

Τους φοβόμουν τους καλικάντζαρους, τους φοβούμουν πάρα πολύ …

Θυμάμαι την αγαπημένη μου γιαγιά Ελένη που πάντα τις γιορτινές μέρες μάς μάζευε γύρω από το μαγκάλι και μόλις η πυρήνα αρχινούσε να σπιθίζει ξεκινούσε κι εκείνη τις ιστορίες και τα παραμύθια… Αυτή με μύησε στον κόσμο των καλικάντζαρων. Πίστευα ακράδαντα πως εμφανίζονταν μόνο στο σπίτι μας την παραμονή των Χριστουγέννων και έτσι τρύπωσαν στο μυαλό, στην ψυχή, στη δική μου φαντασία παντοτινά. Όταν πάλι κατεβαίναμε στο δικό της σπιτικό εκεί δίπλα στην παραστιά με τον παραμικρό θόρυβο μας εξηγούσε πως μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό καλικαντζαράκι. Και για να μην φοβάμαι το έντυνα στη φαντασία μου με ρούχα πολύχρωμα και το έφτιαχνα, όμορφο, ζωηρό και παιχνιδιάρικο. Τους πιο μεγάλους την μαμά  και τον μπαμπά τους, πίστευα πως έφτιαχναν το προσωρινό τους σπίτι μέσα στο τζάκι της γιαγιάς. Δεν το άναβε πολύ συχνά κι εκεί είχε κάτι μεγάλα κούτσουρα που ήταν ό,τι πρέπει για κρυψώνα.  Άσε που πάντα κάτι περίεργοι θόρυβοι ξεχύνονται από την καμινάδα και φανταζόμουν πως αυτό ήταν το πέρασμα τους στις γειτονιές και τα μαγαζιά του χωριού μας. Όταν η γιαγιά Ελένη ξεκινούσε τις ιστορίες με τους καλικάντζαρους,  πάντα έλεγε να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ορθάνοιχτα  και καλού κακού δεν ξεχνούσε να έχει δίπλα της  μια σκούπα. Την ανέμιζε δεξιά κι αριστερά για τους διώχνει, όπως έλεγε, να μην μας παρασύρουν στις σκανταλιές τους.

Έτσι γεννήθηκε ο Τρακατρούκας μου. Μέσα από τις στάχτες της παραστιάς της γιαγιάς Ελένης. Τα κρακ και κρουκ από τις κληματόβεργες  που καίγονταν μείνανε ανεξίτηλα στη μνήμη μου…

Την γνωρίζεται την ιστορία του, είμαι σίγουρη! Έχει γίνει πια ο Τρακατρούκας κλασσικός ήρωας των Χριστουγέννων στα παιδιά. Με το κατακόκκινο κουστούμι του, το λίγο ατροφικό ποδάρι του που δεν τον αφήνει να τρέχει όπως τα άλλα καλικαντζαράκια και με την εξυπνάδα του. Στην αρχή τούτη η δεξιότητα κόντεψε να τον κλείσει στη φυλακή από παρεξήγηση  με τους ήρωες-στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μιας μεγάλης βιβλιοθήκης (μεταξύ μας η δική μου ήτανε). Η νεράιδα Άχνη  σώζει τον Τρακατρούκα από την παράλογη ιδέα του να «κλέψει» τα παραμύθια. Τον προτρέπει να σκεφτεί σωστά και να τον ενθαρρύνει να γίνει συγγραφέας μιας και στο καλικαντζαροχωριό δεν υπάρχουν και πολλοί με τέτοιο…ταλέντο! Μην ξεχνάμε πως εκτός από νεράιδα των καλικάντζαρων είναι και η νονά του, η πνευματική μητέρα του δηλαδή,  που έχει χρέος να τον συμβουλεύει…

Όλες οι αναμνήσεις μου της παιδικής ηλικίας, αυτών των ημερών, μπήκαν μέσα στα βιβλία.  Το μπακάλικο του μπαμπά μου, το ζαχαροπλαστείο κι ο φούρνος του κυρ Ηλία, που ήταν απέναντι από το δικό μας μαγαζί. Το ραφτάδικο του κυρ Κώστα στην ίδια γειτονιά της Αγοράς μας,  που ο μπαμπάς έφτιαχνε πάντα εκεί το κουστούμι των Χριστουγέννων…

Και στον Τρακατρούκα μα πιο πολύ στο δεύτερο Χριστουγεννιάτικο παραμύθι μου στις «Σκανταλιές στο Πι και Φι» όλοι οι απλοί εκείνοι άνθρωποι και πολυαγαπημένοι παίζουν ρόλο πρωταγωνιστικό. Τα δίδυμα καλικαντζαράκια ο Πι και ο Φι ανακατώνουν όλα τα μαγαζιά με αποκορύφωμα τον Μύλο του κυρ Λεωνίδα που δεν είναι άλλος από τον γνωστό Κάτω Μύλο των Αρχανών. Πίστευα ακράδαντα (κι ακόμα το πιστεύω) πως εκεί ζούσαν όλες οι νεράιδες, τα ξωτικά και την περίοδο των Χριστουγέννων οι …αρχικαλικάντζαροι.

Ο μπαμπάς μου είχε κάτι τεράστια κονσερβοκούτια με  παστές σαρδέλες κάτω από τον μεγάλο πάγκο του μπακάλικου μας κι έτσι έβαλα τον Πι και τον  Φι να βρουν  καταφύγιο και κρεββάτια σ΄ αυτά τα σιδερένια κουτιά. Η γιαγιά Ελένη πάλι, έλεγε πως δεν τους βλέπουμε τους καλικάντζαρους γιατί τρέχουν συνεχώς  και πολύ πολύ γρήγορα και τα κάνουν όλα στη στιγμή, στο πι και φι, δηλαδή. Κι έτσι δημιουργήθηκε και ο τίτλος της ιστορίας… 

Και το τρίτο καλικαντζαροβιβλίο μου έχει τίτλο : Τα Χριστούγεννα του Εδώ και του Αλλού!

Ποιοι είναι οι δυο καινούργιοι καλικάντζαροί μου; Αυτοί ζουν εντελώς στη σημερινή εποχή μας. Γεννήθηκαν πολύ πρόσφατα στη φαντασία μου, την περίοδο της καραντίνας κι ήθελαν μόνο ένα πράγμα. Να δώσουν χαρά και μαγεία στα παιδιά. Στα παιδιά που πρέπει να είναι πάντα χαρούμενα και ποτέ λυπημένα ειδικά μέρες των γιορτών, μέρες δοσίματος και παιχνιδιού. Ο Αλέξανδρος είναι ένα αγόρι που ζει μόνο με τη μαμά του η οποία όμως δουλεύει πολύ και δεν έχει προλάβει να στολίσει το Χριστουγεννιάτικό δέντρο στο σπίτι τους. Την ανυπομονησία του Αλέξανδρου την «σκεπάζει» η κούραση της μαμάς και ο γλυκός ύπνος στον καναπέ του σαλονιού… Τα δυο καλικαντζαράκια ο Εδώ και ο Αλλού, έχουν τρυπώσει στο σπίτι από τα ξημερώματα και έχουν κρυφτεί μέσα στην κούτα με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Σαν ησυχάζει το σπίτι,  ο Αλλού προσπαθεί να πείσει τον Εδώ πως είναι η στιγμή να κάνουν μια καλή πράξη. Αντί να χαλάσουν τα Χριστούγεννα όπως συνηθίζεται τούτες τις μέρες από τους καλικάντζαρους εκείνοι θα τα έφτιαχναν για τον μικρό Αλέξανδρο που ήθελε τόσο πολύ ένα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η περιπέτεια πάνω στα κλαδιά του δέντρου ξεκινά και ότι συνέβη εκείνο το βράδυ της Παραμονής των Χριστουγέννων κανείς δεν ξέρει να πει αν ήταν ψέματα ή αλήθεια, γιατί αυτό το μαθαίνεις μόνο στα μαγικά …παραμύθια!

Αυτοί είναι οι δικοί μου καλικάντζαροι, οι πολυαγαπημένοι και μοναδικοί που θέλουν να σκορπούν γέλιο, ευτυχία, αγάπη και όμορφες στιγμές στα παιδιά.

Αν τους συναντήσετε κάπου, μην διστάσετε να τους πιάσετε κουβέντα…

Να θυμάστε μόνο πως είναι πολύ σκανταλιάρηδες. Τρελαίνονται για μέλι, σουσάμι, καρύδια και ζάχαρη άχνη…

Και προσοχή μην τους πείτε καθόλου για μάθημα ή σχολείο. Θα εξαφανιστούν πιο γρήγορα κι απ’ όσο κρατάει μια στιγμή!

Να ‘ναι χαρούμενες και γιορτινές όλες οι μέρες για παιδιά και μεγάλους!

(Ο Τρακατρούκας, ο Καλικάντζαρος, οι Σκανταλιές στο Πι και Φι και Τα Χριστούγεννα του Εδώ και του Αλλού σε κείμενο Ελένης Μπετεινάκη και εικονογράφηση από την Ναταλία Καπατσούλια κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική σε όλα τα βιβλιοπωλεία)

Εδώ Θα ακούσετε τον Τρακατρούκα και θα διαβάσετε τις περιλήψεις τους: https://ellinoekdotiki.gr/gr/siggrafeis/profil/Eleni-Mpeteinaki

Καλά Χριστούγεννα! 

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 23 Δεκεμβρίου 2023 : Εδώ!

Η χριστουγεννιάτικη ιστορία!» του Καρόλου Ντίκενς

της Ελένης Μπετεινάκη*

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… πριν 180 χρόνια, σαν σήμερα!

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό της 19ης Δεκεμβρίου του 1843 και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα στην μικρή πόλη του Λονδίνου. Ο παγετός είχε κάνει τους δρόμους πολύ επικινδύνους και τα λιγοστά φανάρια που ακόμα δεν είχαν περάσει να τα σβήσουν από τους δρόμους έδειχναν το τοπίο ακόμα πιο μαγικό απ’   ότι μπορούσε κάποιος να φανταστεί.

Για τον Charles Dickens δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα… Ούτε ο ίδιος δεν το είχε καταλάβει τότε. Είχε σηκωθεί πολύ νωρίς,  να πάει στη δουλειά του. Χρόνια τώρα δούλευε σαν ανταποκριτής της εφημερίδας και όλοι ήξεραν πως ήταν ο καλύτερος στενογράφος και ακριβέστατος στις πληροφορίες του σε ολόκληρη την πόλη. Θυμήθηκε πως έπρεπε να περάσει από την εκδοτική του εταιρεία την Chapman & Hall  για να πάρει κι ο ίδιος ένα αντίτυπο από μια ιστορία του που μόλις εκείνη την ημέρα θα κυκλοφορούσε. Τίτλος της  ήταν  «Α Christmas Carol»  ή «Η χριστουγεννιάτικη Ιστορία» και ήθελε να συνεννοηθεί με τον εκδότη του για την τιμή πώλησης. Ήταν δύσκολες μέρες, ο κόσμος δεν είχε πολλά χρήματα και δεν θα έδινε από το περίσσευμα του για ένα βιβλίο. Ήθελε να του πει να το βάλει όσο πιο χαμηλά γινόταν να μπορέσουν να την αγοράσουν όσο περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν. Ήταν κι ο ίδιος σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση εκείνο το διάστημα. Καταλάβαινε…. Όμως πίστευε στα «θαύματα» και δεν τον ένοιαζε. Σ’ όλη τη διαδρομή σκεπτόταν, αναπολούσε τη ζωή του πως είχε καταφέρει να φτάσει ως εδώ…

Θυμήθηκε τον πατέρα του που ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος με πολύ μικρό μισθό που δύσκολα μπορούσε να συντηρήσει την οικογένεια του. Όταν τον έβαλαν  φυλακή αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και να βοηθήσει όσο μπορούσε την μητέρα του. Θυμήθηκε όλες τις δύσκολες μέρες, την πρώτη του δουλειά στο εργοστάσιο βερνικιών  και τους όρκους του για μια καλύτερη ζωή μακριά  από φτώχεια, μιζέρια και δυστυχία… Θυμήθηκε το «θαύμα» που έχε συμβεί ένα χρόνο αργότερα όταν πεθαίνοντας ο θείος του, τους άφησε τέτοια κληρονομιά που μπόρεσε να βγάλει τον πατέρα του από την φυλακή, να πληρώσει όλους τους δανειστές του και να καταφέρει να επιστρέψει στο σχολείο του… Θυμήθηκε το διάστημα που δούλευε στο γραφείο ενός  δικηγόρου. Δεν ταίριαζε στη φύση του ούτε τούτο το επάγγελμα και τότε επιτέλους βρήκε μια δουλειά που τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Αυτή που είχε μέχρι και εκείνη την ημέρα. Ανταποκριτής σε εφημερίδα…

Τα όνειρά του είχαν αρχίσει να γίνονται πραγματικότητα. Ήθελε πάντα να γράφει, να γράφει περιπέτειες και ιστορίες για τους ανθρώπους. Η ζωή του, του είχε διδάξει πολλά και οι ήρωες του ήταν κατά κάποιο τρόπο χαρακτήρες που είχε γνωρίσει και τους έβαζε να κάνουν πράγματα που κι ο ίδιος είχε κάνει ή είχε ζήσει στο κοντινό του περιβάλλον…

Κάποια στιγμή έφτασε στη Strand Street στον αριθμό 186. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ανέβηκε την μικρή σκάλα που τον οδηγούσε στο γραφείο του εκδότη του. Και τότε το χαμόγελο ήρθε στα χείλη του. Το βιβλίο του ήταν έτοιμο. Λιτό και απέριττο με όμορφες εικόνες όπως ακριβώς το ήθελε. Αυτήν την ιστορία την αγαπούσε περισσότερο απ΄ όλες είχε σχεδόν ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές της. Είχε πια κι εκείνος μεγάλη οικογένεια, ένα σωρό στόματα να θρέψει και την αγαπημένη του γυναίκα την Αικατερίνη που ήθελε να της το κάνει δώρο για  τα Χριστούγεννα…

Ήξερε πως θα της άρεσε…

Κι η ιστορία του αγαπήθηκε πολύ εκείνη την εποχή. Μπορεί να  μην είχε αρκετά έσοδα  όμως διαβάστηκε από πάρα πολλούς  Άγγλους και ιδιαίτερα φτωχούς ανθρώπους. Ξεκίνησε να τη γράφει τον Σεπτέμβριο του 1843 και την τελείωσε ύστερα από 6 εβδομάδες . Πλήρωσε ο ίδιος την πρώτη του έκδοση που το κέρδος του ήταν μόλις 230 ευρώ ( 19, 119 Αγγλικές λίρες). Αυτή η έκδοση είχε  μικρά προβλήματα στο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο και στην  τελική της  μορφή φτιάχτηκε  από κόκκινο δέρμα και χρυσά γράμματα. Το κέρδος μέσα σε ένα χρόνο ήταν 744 αγγλικές λίρες και  εκδόθηκαν  6.000 αντίτυπα που εξαντλήθηκαν μέχρι τον Μάιο του 1844.

Ήταν μια ιστορία που άγγιζε την ψυχή όλων, τρυφερή, οικογενειακή, μαγική…

Ήταν και είναι η ιστορία του  παράξενου και τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ στην Βικτωριανή Αγγλία την παραμονή των Χριστουγέννων. Ο Σκρουτζ  μισεί υπερβολικά τα Χριστούγεννα, τα θεωρεί  πως είναι απάτη και μισεί ακόμη και τους ανθρώπους που είναι χαρούμενοι τις γιορτές. Εκμεταλλεύεται τον φτωχό και εργατικό υπαλληλάκο του, Μπομπ Κράτσιτ, βάζοντάς τον να δουλεύει όλη μέρα, πληρώνοντάς τον ελάχιστα… Την Παραμονή, όταν ο Σκρουτζ πηγαίνει σπίτι του, το φάντασμα του πρώην συνεργάτη του, Τζέικομπ  Μάρλεϋ, εμφανίζεται μπροστά του, προσπαθώντας να του εξηγήσει πως αν δεν αλλάξει τρόπο και στάση ζωής, θα έχει την ίδια κατάληξη με αυτόν… Τα τρία πνεύματα από το παρελθόν, το παρόν και το  μέλλον , θα επισκεφτούν τον γέρο τσιφούτη και ξεροκέφαλο  Σκρουτζ και θα προσπαθήσουν να ζεστάνουν την καρδιά του, δείχνοντάς του τα λάθη στη ζωή του και προτρέποντάς τον να αλλάξει τη διαγραφόμενη πορεία του…

Κι έτσι έζησε  αυτός καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα !

Ο Κάρολος Ντίκενς αργότερα βρέθηκε σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, ταξίδεψε στην Αμερική πάντα σαν ανταποκριτής της εφημερίδας του και πέθανε σε ηλικία 58 ετών στην αγαπημένη του πόλη στις 9 Ιουνίου του 1870.

Το βιβλίο γνώρισε τεράστια επιτυχία, μεταφράστηκε σε πάρα πολλές γλώσσες, έγινε όπερα, ταινία από πολλές εταιρίες κινηματογράφου. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είναι ο αγαπημένος ήρωας της Disney και εμπνευσμένος από τον Εμπενίζερ Σκρουτζ. Γνωστή έμεινε επίσης η ταινία του  Μπράιαν Ντέσμοντ Χερστ στα 1951  η οποία έχει χαρακτηριστεί σαν την καλύτερη κινηματογραφική διασκευή για το μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς, ένα από τα πιο δημοφιλέστερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Τι είναι Χριστούγεννα;* … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Εσύ να με φωνάζεις Εμπενίζερ…*

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία….

εικ: Νικόλας Ανδρικόπουλος

Της Ελένης Μπετεινάκη *

Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή… Για τους πιο δυνατούς κι αγαπημένους ανθρώπους!

Είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία που από το 1992 θεσπίστηκε  και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη. Κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.

Ένα μικρό αφιέρωμα από τα « Παραμύθια του Σαββάτου» ανάμεσα στα δεκάδες παιδικά βιβλία που κυκλοφορούν.

Για να ευαισθητοποιηθούμε, για να αναφερθούμε έστω για λίγο στους ανθρώπους μας, στους διπλανούς μας, στην διαφορετικότητά της ζωής…

Με ένα λευκό φτερό, Ελένη Μπετεινάκη, εικ: Αιμιλία Κονταίου, εκδ. Ελληνοεκδοτική 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια λίμνη που χώριζε ένα δάσος στα δυο.
Απέραντη, με καταγάλανα νερά, γεμάτη νούφαρα στην επιφάνειά της…
Εκεί ζούσε ένας ολόλευκος κύκνος.
Στην αντίπερα όχθη ερχόταν κάθε πρωί η Μυρσίνη,
και μαζί της πάντα, ακούραστη βοηθός, η αδελφή της Ελευθερία.
Όνειρο της Μυρσίνης ήταν να πετάξει μακριά, πέρα απ’ τη λίμνη.
Κάποια μέρα, ένα φτερό του κύκνου παρασύρθηκε από τον άνεμο και βρήκε αποκούμπι πάνω στα γόνατα του κοριτσιού.
Έτσι ξεκινά το μαγικό ταξίδι τους,
πιο πάνω απ’ τα σύννεφα, πιο πάνω απ’ τα όνειρα!

Μια ιστορία με θέμα την αναπηρία, τη διαφορετικότητα, τις ίσες ευκαιρίες
και τα δικαιώματα στη ζωή για όλους, ανθρώπους και ζώα.

Ξεφυλλίστε εδώ τις πρώτες σελίδες !

Φένια, η αγαπημένη των ήχων, Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου,εικ: Έφη Λαδά, εκδ. Πατάκη

Η Φένια με τα κόκκινα μαλλιά. Μια ηρωίδα της ζωής, ίσως της κάθε μέρας ή της διπλανής πόρτας. Ένα πρότυπο ηρεμίας, αισιοδοξίας, χαράς και δύναμης της ψυχής. Ένα κορίτσι πανέμορφο, σπάνιο, η αδελφή του Άλκη. Έχει κάτι  όμως που δεν έχουν τα  άλλα κορίτσια. Βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής και της φαντασίας. Κι αυτό την κάνει να αναγνωρίζει πιο εύκολα από όλους  τους άλλους, τους ήχους. Κι είναι το άσπρο της ραβδί σαν μαγικό μιας νεράιδας, κι είναι ο δρόμος της ανοιχτός σαν δεν προσπαθούν κάποιοι στο σχολείο να το « παίξουν» νταήδες  και έξυπνοι. Τότε ένα δικό της μικρό κατρακύλισμα, από μια τρικλοποδιά είναι η αφορμή να μάθουν όλοι πως είναι να ζει κανείς χωρίς χρώματα αληθινά, μόνο με αφή, ήχους, ακοή και …ψυχή!

Ένα πολύ τρυφερό βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου. Μια ιστορία που σε κάνει να σκεφτείς, που συγκινεί, που σου αναθεωρεί τα δεδομένα. Μια ιστορία για όλες τις Φένιες τούτου του κόσμου που είχαν την ατυχία να μην βλέπουν. Μια ιστορία για όλα τα παιδιά του κόσμου που γεννήθηκαν έχοντας …τα πάντα. Μια ιστορία για τον σχολικό εκφοβισμό, όπως πολύ ακούμε να λένε τούτη τη φράση τα τελευταία χρόνια, για την διαφορετικότητα και για το θράσος ή την έλλειψη σεβασμού στους ανθρώπους γύρω μας, κι ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους.  Μια ιστορία για τους δασκάλους που ξέρουν να «τιμωρούν» όχι με τα λόγια  ή με το « ραβδί» αλλά με …το παιχνίδι!

Μια ιστορία  γεμάτη φως κι ας έχει τόσο σκοτάδι. Μια ιστορία με την υπογραφή δύο σπουδαίων δημιουργών. Της Γιώτας Αλεξάνδρου που την έγραψε και της Έφης Λαδάπου την εικονογράφησε. Κι έγινε το σκοτάδι φως για τα δικά μας μάτια με τις μοναδικές εικόνες που έφτιαξε η Έφη.  Κι εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολα τα λόγια. Ότι και αν πει κάποιος και για τις δύο τους ίσως να της αδικήσει. Το βιβλίο είναι σαν ποίημα που θες να ανατρέχεις συχνά για να παίρνεις τη ζωή και τα δώρα της …στα σοβαρά.

Τρεις φορές την διαβάσαμε τούτη την ιστορία στο σχολείο. Κι ύστερα κλείσαμε τα ματιά και παίξαμε τυφλόμυγα και προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τις άλλες μας αισθήσεις. Κι ήταν δύσκολο πολύ. Κι έμπαιναν εμπόδια συνέχεια και κοντέψαμε να κτυπήσουμε, στ αλήθεια. Και μάθαμε να γράφουμε το όνομά μας με την μέθοδο braille των τυφλών. Η Φένια δεν έγινε μόνο η αγαπημένη των ήχων της Γιώτας Αλεξάνδρου και της Έφης Λαδά, έγινε και η δική μας αγαπημένη. Κι είπαμε να προσέχουμε τα μάτια μας περισσότερο και να μην κοροϊδεύουμε ποτέ  κάποιον για το σώμα του ή επειδή είναι διαφορετικός από μας!

Για παιδιά από 5 χρονών.

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2016/01/blog-post_29.html

Χόρεψε μαζί μου, Χριστίνα Αποστολίδη,εικ: Θέντα Μιμιλάκη , εκδ. Ψυχογιός

Η Ισμήνη είναι μόλις δεκατεσσάρων χρόνων, στην αρχή της εφηβείας της και είναι ερωτευμένη με τον Άρη. Ένα απόγευμα που εκείνος βρίσκεται στο σπίτι της, την προσκαλεί στο πάρτι του το ερχόμενο Σάββατο. Ο Άρης εκτός από κούκλος είναι και ο κολλητός του αδελφού της, του Στέλιου. Κι ενώ εκείνη πετάει από χαρά και ανακατεύει όλα της τα ρούχα για να βρει τι θα φορέσει σε αυτήν την ανέλπιστη πρόσκληση, η μαμά της τής δίνει συνεχώς «διαταγές» για το διάβασμα, το  συμμάζεμα και το χαμήλωμα της δυνατής μουσικής. Μοιάζει να  μην την ακούει καθόλου και να μην της δίνει την παραμικρή  προσοχή. Όμως αυτό το νέο είναι τόσο σπουδαίο που η Ισμήνη στεναχωριέται που η μαμά της δεν το αντιλαμβάνεται.

Η Ισμήνη είναι ένα κορίτσι κωφό αλλά γεμάτο ζωή, όνειρα, και …νιάτα.

Δείτε εδώ όλη την παρουσίαση  : https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2023/10/blog-post_13.html

Ο Τρεχαλητής και η Τίποτα, Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Μεταίχμιο.

“Ένα ζευγάρι ρόδες πιο μεγάλες από του ποδηλάτου, πιο μικρές από τη ρόδα του λούνα παρκ”* .Είναι οι Ρόδες του Τρεχαλητή που το όνομα τούτο υπάρχει μόνο στα όνειρα του μικρού αγοριού. Τα όνειρα που σε φτάνουν ίσαμε εκεί που δεν μπορεί η ζωή, η αλήθεια , οι συγκυρίες. Τα όνειρα που είναι πολύχρωμα, πολύβουα και …λαχανιαστά. Στο σχολείο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα μαθήματα ο Τρεχαλητής « τρέχει» πρώτος  από όλους. Στο διάλλειμα όμως μένει στην τάξη και τους κοιτά όλους από το παράθυρο. Είναι μόνος και τελευταίος…πάντα! Ένα μικρό κορίτσι πάλι, που ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα δεν έχει Τίποτα κι έτσι τη φωνάζουν όλοι. Φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης , μοναξιά, φτώχεια. Ζωγραφίζει όμως  την ομορφιά στα  τετράδια της εκεί που το χρώμα της δίνει δύναμη και όνειρα ατέλειωτα. Κι έρχεται μια στιγμή που τα δυο παιδιά συναντιούνται, τολμούν  και προχωρούν μαζί στη ζωή, στα χαμόγελα, στο αύριο… Ο καθένας δίνει αυτό που έχει στον άλλο, αυτό που αγαπά και μπορεί. Κι ο άλλος το δέχεται και προχωρά ακόμα πιο πέρα… Αρχίζει τότε ο ήλιος να λάμπει πιο δυνατά, η ζωή να κυλάει σαν δροσερό νερό και η καθημερινότητα να έχει αξία περισσή. Οι « ρόδες» συνάντησαν τα « αδύναμα» πόδια και γίνανε ένα… Τα χαμογέλα όλων ακουμπήσανε τα όνειρά τους…

Συγκίνηση, πάλι, αξίες μοναδικές που γίνονται βιβλίο. Ιστορία γραμμένη από την Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου για όλα εκείνα τα αδύναμα παιδιά που θέλουν, προσπαθούν αλλά χρειάζονται μια μικρή βοήθεια για να ανοίξουν πιο πολύ τα φτερά τους. Θέμα του βιβλίου η αναπηρία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης.  Τα συναισθήματα παιδιών που δοκιμάζονται και ανθούν μόνο στα όνειρα. Οι σχέσεις ανθρώπων που μεγαλουργούν. Οι δυσκολίες της καθημερινότητας και της προσαρμογής στην κοινωνία των αρτιμελών και συχνά αδιάφορων ανθρώπων. Η δύναμη ψυχής και το δικαίωμα στο  όνειρο και την ίδια τη ζωή. Από την άλλη η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η αδυναμία διεκδίκησης των αυτονόητων βάζουν ταμπέλες  σε πολλά παιδιά που κανείς δεν τα προσέχει, κανένας δεν ασχολείται μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που να χάνουν τελείως την ταυτότητά τους.

Λέξεις δυνατές, Τρεχαλητής και Τίποτα. Λέξεις που ταράσουν τα ήσυχα νερά των …υγειών ανθρώπων. Λέξεις που αντιπροσωπεύουν άτομα με ιδιαιτερότητες αλλά που καταφέρνουν να νικήσουν αδυναμίες, προβλήματα και να γευτούν τη ζωή με ένα τρόπο ζηλευτό. Ύμνος στη φιλία, την αγάπη και τα όνειρα το βιβλίο.  Όλα μπορούν να συμβούν σαν συναντηθούν δυο άνθρωποι με κοινές ιδές, πιστεύω, βιώματα και όνειρά.

Διαχείριση δυσκολιών, επιθυμίες που εκπληρώνονται, περιθώρια που καταργούνται και γίνονται κέντρα ζωής και δύναμης. Καθημερινότητα που δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο σαν συνοδεύεται από κοροϊδία, αμηχανία, φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.  Η προσέγγιση της Κατερίνα σε τόσο ιδιαίτερα και συχνά « διπλανά » μας προβλήματα, εξαιρετική.

Δυο λέξεις που δύσκολα ξεχνάς και που κρύβουν μέσα τους όλο το νόημα της ζωής… Τα δυο Τ που ενώνονται και θα  γίνουν το Π του Ποτέ ξανά μοναξιά. Πότε ξανά κοροϊδία. Ποτέ ξανά περιθωριοποίηση. Ποτέ ξανά στεναχώρια.

Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από την Θέντα Μιμηλάκη. Ζωντανά χρώματα, σχήματα και δυνατές εικόνες που αποτυπώνονται σε ένα εξαιρετικό βιβλίο και …μνήμη!

Να το ψάξετε όσοι πιστεύετε στα όνειρα, στους ανθρώπους, στη δύναμη τους, στο μαζί, το πάντα και το αύριο. Στα παράξενα της ζωής , τα ασύλληπτα που η φτώχεια θεωρείται ελάττωμα, η μοναξιά δημιουργεί περιθώρια και η αγάπη ενώνει  και λάμπει σαν ήλιος!

Για παιδιά από 4 χρονών και μεγάλους που αγαπούν τις έξυπνες και σπουδαίες ιστορίες!

Η Βιολέτα κι ο Ιππότης, Αργυρώ Πιπίνη,εικ: Έφη και Κρίνα Λαδά, εκδ. Μεταίχμιο

Ναι, για μια ακόμη φορά πιστεύουμε στα Παραμύθια. Στα Παραμύθια που λένε πάντα την αλήθεια κι όσο πιο πολύ το νοιώθεις αυτό, τόσο πιο μεγάλα θαύματα μπορούν να συμβούν.

Το πέρασμα από τούτο τον κόσμο για κάθε ζωντανό το λέμε ζωή. Κι είναι γραμμένο λένε του καθενός το μετερίζι και η πορεία του. Σε άλλους η ζωή χαρίζει  απλόχερα τα δώρα της, σε άλλους, όχι. Κάποιοι αφήνουν ένα μικρό σχεδόν ασήμαντο στίγμα, σαν να μην πέρασαν ποτέ από τη γη. Κάποιοι άλλοι γεμίζουν τον κόσμο με την παρουσία και την προσωπικότητά τους. Η Βιολέτα είναι ένα κορίτσι που της χαρίστηκαν τρεις ζωές. Καμιά από τις δύο πρώτες δεν ήταν τόσο  «σημαντική » ή ιδιαίτερη όσο η Τρίτη φορά που έζησε κι ας γεννήθηκε χωρίς το φως της. Στο μέρος που μεγάλωσε πέρα από το χρόνο και το όνειρο οι άνθρωποι πίστευαν πως το να είσαι τυφλός είναι χάρισμα σπουδαίο! Για αυτό την είχαν πάντα μαζί τους και της έμαθαν τις χαρές της ζωής , αφήνοντας την να ακουμπά τα πάντα, να νοιώθει , να δοκιμάζει και να γνωρίζει τον κόσμο και την… ψυχή της!

Σαν μεγάλωσε έγινε μάστορας σπουδαίος των υλικών στο μαγείρεμα τους κι ό, τι έφτιαχνε ήταν θαυμαστό και αψεγάδιαστο. Κάτι της έλλειπε  όμως, κάτι την έκανε να μην νοιώθει την ευτυχία και την ολοκλήρωση. Ώσπου μια μέρα ήρθε στον τόπο της ένας ιππότης, χωρίς πανοπλία, όπλα και άλογο αλλά κουβαλώντας ξύλινες κουτάλες και κατσαρόλες… Και συνέβη ένα από εκείνα τα θαύματα που δεν έχουν όλοι οι ζωντανοί την τύχη να ζήσουν… Ένα θαύμα και πιο λαμπρό ακόμα κι από το φως, το φως του ήλιου. Ο Ρακμάν και η Βιολέτα έζησαν το θαύμα της αγάπης, σε ένα παραμύθι μοναδικό, γραμμένο από την Αργυρώ Πιπίνη.

Ένα παραμύθι που ακουμπά όλα τα όνειρα, εκείνα που δεν τα βλέπεις, αλλά τα νοιώθεις, τα γεύεσαι και τα χαϊδεύεις απαλά να μην χαθούν ποτέ.

Ένα παραμύθι  από εκείνα τα πολύ μαγικά που οι δοκιμασίες του είναι αυτά που  δεν σου δίνει η ζωή  από την αρχή σαν σταθεί λίγο άτυχη μαζί σου. Ή μήπως το να στερηθείς μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού σου δίνει περισσότερη δύναμη να μεγαλουργήσεις, να δημιουργήσεις και να νοιώσεις όλα  εκείνα που με μάτια ανοιχτά ίσως και να μην έβλεπες ποτέ;

Η Βιολέτα ή κάθε Βιολέτα είναι η ζωή που δεν λυγίζει στα δύσκολα, που μαθαίνει να μοιράζεται και να ακουμπά παντού με τις αισθήσεις της και μόνο. Της ζωής που ξέρει να περιμένει, να νοιώθει, να μην  απελπίζεται και να μην χαλιέται σε συναισθήματα λύπησης , μοναξιάς και απομόνωσης. Ποίημα ο έρωτας, φως που νικάει το σκοτάδι της ψυχής και του κόσμου. Μυρωδιά και γεύση μελωμένου κάστανου, καραμελένιας τούρτας και σιροπιού κανέλας. Άρωμα από τα αγριολούλουδα και φως λάμψης που αστράφτει και ξαναδίνει ζωή σε μάτια που για χρόνια ήταν ερμητικά κλειστά. Δύναμη αγάπης που καταλύει κάθε εμπόδιο. Τύχη να συναντηθούν δυο άνθρωποι που θα μένουν για πάντα μαζί σαν ένας και για όλη τους τη ζωή. Που θα μοιράσουν σε πολλούς περισσότερους το δώρο της αγάπης τους…

Έρωτας το θέμα του παραμυθιού, θάρρος τόλμη , προσμονή και φως. Όλα πασπαλισμένα με κατάλευκη ζάχαρη άχνη της Φαντασίας , της Ονειροχώρας. Γεμάτη εικόνες όλη η αφήγηση  και ανεπανάληπτες για μια ακόμα φορά οι  μορφές  από την  Έφη Λαδά. Με τα χρώματα του ονείρου δημιουργεί πρόσωπα που μένουν στη μνήμη, ζωντανά, ανεξίτηλα και μοναδικά!  

Αργυρώ και Έφη σας ευχαριστούμε πολύ και για τούτο το ταξίδι και το δώρο!

Για όλους είναι το βιβλίο μικρούς και μεγάλους για όλους εμάς που αγαπάμε, σεβόμαστε και πιστεύουμε πως ακόμα γράφονται όμορφα παραμύθια που ξέρουν μοναδικά να κρύβουν τις αλήθειες της ζωής !

Φίλοι;  Φως -  Φανάρι! Αλεξοπούλου-Πετράκη Φραντζέσκα Εικον: Τζαμπούρα Μαρία, εκδ. Παπαδόπουλος

Τι βάσανο για την Ισμήνη να ξυπνάει πρωί-πρωί! Όμως, η διαδρομή με το σχολικό κρύβει απίθανες εκπλήξεις, όταν δυο μουτράκια κολλούν στα τζάμια και χαιρετούν το ένα το άλλο. Μπορεί αυτή η φιλία να κρατηθεί, ακόμα και μετά από ένα σιωπηρό ...μυστικό; Φως Φανάρι!

https://www.epbooks.gr/

Γούτου Γούπατου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκι: Νκόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Παπαδόπουλος

Γούτου Γουπατού, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Παπαδόπουλος( εικονογράφηση : Νικόλας Ανδρικόπουλος)

Ήταν γνωστός με το όνομα Ταπόης, κανείς δεν τον φώναζε Μανώλη, μόνο η γριά μάνα του. Έφταιγε ίσως που ήταν λίγο διαφορετικός , η δεξιά του μεριά ήταν …κάπως αλλόκοτη και τα δάκτυλά του δεξιού χεριού όταν σε έσφιγγαν έμοιαζαν σαν τα πλοκάμια του χταποδιού... Και από αυτό του βγήκε τ΄ όνομα. Μιλούσε και λίγο παράξενα.

«Πότε τει Γούτου Γουπατού, μαμ ….πάει» πάει να πει  : Πότε να΄ρθει του Χριστού,τ΄Αι-Βασιλιού να φάμε… Τα παιδιά τον έπαιρναν μαζί τους σαν λέγανε τα κάλαντα , να τα φυλάει από το εχθρικό έδαφος της επάνω γειτονιάς, όπως λέγανε, γιατί φοβόντουσαν τον πετροπόλεμο. Ο Μήτρος ο Τσηλότατος ήταν ο αρχηγός της γειτονιάς και τον φοβόντουσαν όλοι και ας ήταν μόνο δεκαεφτά χρονών. Κι όταν επιτέθηκε με τη συμμορία του στα μικρά παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα την παραμονή της πρωτοχρονιάς για λίγες πενταροδεκάρες,  ο Ταπόης παγίδευσε με την πελώρια παλάμη του τον λαιμό του Μήτρου και θα΄ ταν η τελευταία στιγμή του « μικρού » αρχηγού αν κάποιος δεν φώναζε στον Μανώλη πως κάτι έπαθε η μάνα του μόνο και μόνο για να τον ελευθερώσει…. Έτσι  ο καινούργιος χρόνος είχε κάνει το καλύτερο ποδαρικό…

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2014/01/blog-post_3.html

Το αυγό, Εύα Βακιρτζή, εικ : Νικόλας Ανδρικόπουλος,εκδ. Πατάκης

Πώς να καταφέρεις να πλησιάσεις ένα παιδί που είναι λίγο ...διαφορετικό από τα άλλα; Που δεν είναι άρρωστο, δεν χρειάζεται κάποιο φάρμακο για να γίνει καλά αλλά  λέξεις μαγικές , όπως αγάπη, σεβασμός, κατανόηση για να μπορέσει να συμπεριφερθεί κάποιες στιγμές όπως όλοι οι άλλοι. Λέξεις που γνωρίζουν καλά και χρησιμοποιούν σωστά , η μαμά, ο μπαμπάς, η κ. Ελβίρα, η δασκάλα και η μικρή Ανννα , άνθρωποι που αγαπούν και δέχονται τον μικρό Βίκτωρα. Ένα παιδί που νοιώθει, ακούει, ζει ανάμεσα μας αλλά την ίδια στιγμή κλείνεται στον εαυτό του σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα  μεγάλο αυγό που το τσόφλι του δεν μπορεί  να το σπάσει ούτε το πιο δυνατό τρυπάνι. Κι όμως εκείνες οι λέξεις κάποιες φορές κάνουν χαραμάδες στο χοντρό τσόφλι  και ο κόσμος ανοίγεται με άλλα χρώματα και σκέψεις και εικόνες στον μικρό μας ήρωα που η ζωή τον θέλει ισάξιο μέλος της αλλά κι εμάς δίπλα του να τον βοηθάμε για το καλύτερο . Η ζωή ενός παιδιού με αυτισμό, δεν είναι εύκολη , ούτε για το ίδιο αλλά ούτε και για τους οικείους του. Χρειάζεται γνώση, αγάπη, πολύ προσπάθεια και πολύ υπομονή και κατανόηση .

Ιστορίες που απευθύνονται σε γονείς , δασκάλους και ανθρώπους που συναναστρέφονται πολύ με παιδιά οι σημερινές χωρίς το … ζήσαμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα …αλλά ιστορίες για να ζούμε στον κόσμο τον πραγματικό , να βοηθάμε, να αγαπάμε και να κατανοούμε τις ιδιαιτερότητες και τον κόσμο των παιδιών μας.

Λυμμένα κορδόνια, Ιωάννα Φαββάτα, εικ: Θέντa Μιμηλάκη, εκδ Πατάκης

Ήθελε μόνο παπούτσια με κορδόνια η Σοφία. Αυτό το δώρο ευχόταν με όλη της την ψυχή να της είχε στείλει η νονά της. Και ναι, το πολυπόθητο πακέτο ήταν πια σπίτι της και οι σκέψεις ατέλειωτες μήπως και δεν είχε μέσα του αυτό που επιθυμούσε όσο τίποτα άλλο στη ζωή της. Η νονά της όμως της είχε κάνει το χατίρι. Μέσα στο πακέτο ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια με κορδόνια…Κι άρχισε το στροβίλισμα της χαράς, της φαντασίας, της δύναμης της σκέψης, του θέλω, του μπορώ!

Στο δάσος ήταν η πρώτη βόλτα με τα καινούργια παπούτσια κι εκείνα χάρηκαν τόσο που μεμιάς λύθηκαν τα κορδόνια τους κι αρχίσαν να τρέχουν, να παίζουν, να χαίρονται…Και συνάντησαν ένα αδέσποτο σκυλί που έτρεχε να προλάβει… Κι ύστερα ήρθε εκείνη η  άλλη συνάντηση της λύτρωσης με το νερό του ποταμού. Κι άφησε η Σοφία τα παπούτσια στην όχθη κι ένας λύκος τότε εμφανίστηκε. Ένας ευγενικός λύκος, κυρίαρχος του δάσους που ρώτησε αν μπορούσε να δανειστεί τα παπούτσια της. Δύσκολο να χωρέσουν τα ποδιά του σε εκείνα τα παπούτσια. Ίσως, αναρωτήθηκε ο λύκος, δεν υπήρχε σωστή συνεργασία ή διάθεση προσφοράς… Και τα παπούτσια πέταξαν με μιας κι ανέβηκαν στο δέντρο σε ένα ψηλό κλαδί… Κι η Σοφία αφέθηκε ν’ ανεβεί κι εκείνη ψηλά και να δει την μαμά αρκούδα να έρχεται προς το μέρος της. Να τη βοηθάει να κατεβεί,  να γίνονται όλοι μια παρέα. Οι μάννες, αυτές οι μάννες του κόσμου που μαθαίνουν τα μικρά τους μικρούς να μην φοβούνται, να αναγνωρίζουν τους πραγματικούς κινδύνους. Και μεγάλωνε η παρέα του δάσους και όλοι γίνονται μια γροθιά, ακόμα κι ένα δράκος που έψαχνε λίγη σοκολάτα να ηρεμήσει… Κι ήταν η δεύτερη οικογένεια της Σοφίας  τούτα τα ζώα,  που μόλις έβαζε τα παπούτσια της με τα κορδόνια τα βράδια πήγαινε μαζί τους, κάθε βράδυ εκεί που δεν χρειαζόταν το καροτσάκι της…

Η φαντασία, η συγκίνηση, η δύναμη της ψυχής στην πιο μεγάλη και δυνατή στιγμή. Εκεί που το σώμα αδυνατεί να φτάσει, φτάνει πάντα το μυαλό, η σκέψη, η ψυχή. Τα πιο απίθανα, τα πιο μεγάλα, τα πιο σπουδαία είναι εκείνα που απλά τα έχεις μέσα σου και τα αφήνεις να ζωντανέψουν μόνο όταν εσύ θέλεις.

Ένα βιβλίο πολύ ιδιαίτερο. Η Ιωάννα Φαββάτα κατάφερε να μας γεμίσει αγάπη, ομορφιά και συγκίνηση προγράφοντας με τον πιο ευρηματικό τρόπο μια ιστορία …παπουτσιών που δεν μπορούν να τρέξουν με τον κάτοχό τους. Μπορούν όμως να φτιάξουν εικόνες, όπως έφτιαξε εκείνη με την πένα της, η Θέντα Μιμηλάκη με τα πινέλα της και μας οδήγησαν στην κορυφή των επιθυμιών και των ονείρων.

Ένα κορίτσι με αναπηρία ζει το δικό του όνειρο. Μαθαίνει να αναγνωρίζει τους κινδύνους, να νικά τους φόβους του, να ζει με τις δικές του επιθυμίες και να δέχεται  την διαφορετικότητα. Ένα βιβλίο γεμάτο αλληγορίες, βαθιά νοήματα και υπέροχες σκέψεις. Λύκος, αρκούδα, αδέσποτο σκυλί οι φόβοι των κανονικών ανθρώπων και την ίδια στιγμή οι φίλοι της Σοφίας. Δράκος που έχει ανάγκη μιας γλυκιάς στιγμής, ενός μικρού κομματιού σοκολάτας ή μήπως και μια γλυκιάς κουβέντας , μιας αγκαλιάς, μιας μικρής σημασίας από τους άλλους;

Πολλά τα  συναισθήματα, αμέτρητες και οι δικές μας σκέψεις καρφωμένες στα λυμένα κορδόνια παπουτσιών που μπορεί να φαίνεται κάτι απλό όμως για ανθρώπους που δεν μπορούν να περπατήσουν  είναι ένα τεράστιο όνειρο, επιθυμία και πρόκληση…

Η Ιωάννα Φαββάτα έχει τιμηθεί για τούτο το βιβλίο με το βραβείο Greek Ibby 2018 «Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου» σε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους και νομίζω απόλυτα σωστά!

Ψάξτε το να ταξιδέψει κι η δική σας φαντασία, να μπείτε για λίγο στη θέση της Σοφίας, της κάθε Σοφίας που λατρεύει τα παπούτσια με τα κορδόνια…

Ο μεγάλος Λύκος και η Κόκκινη νεράιδα, Veronique Cauchy , εικ : Rebecca Galera ekd. Εκδ. Κλειδάριθμος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λύκος. Ήταν δυνατός και πολύ μεγάλος αλλά το μυαλό του σκόνταφτε συνέχεια κι αργούσε πολύ να καταλάβει καταστάσεις και λέξεις και πράγματα. Για αυτό ζούσε μαζί με την μαμά του, που τον φρόντιζε πολύ. Του άρεσε πολύ να βοηθάει τους άλλους μόνο που δεν είχε καθόλου φίλους. Μάλιστα συχνά τον κορόιδευαν…

Μια μέρα η μαμά του τον έστειλε να πάει στον παππού του στο δάσος κρατώντας του ένα βάζο μέλι για τον λαιμό και μια ζεστή προβιά για τους ρευματισμούς του.

Με μια συμβουλή : «Αλλά πρόσεξε καλά, μην πλησιάσεις  στο μονοπάτι. Όλο και κάποιος άνθρωπος θα είναι εκεί κοντά!»

Οι μυρωδιές του πυκνού δάσους που γέμισαν τα ρουθούνια του μεγάλου λύκου τον οδήγησαν κοντά στο μονοπάτι. Όχι, δεν είχε ξεστρατίσει, είχε απλά μυρίσει ανθρώπινη σάρκα. Κι εκεί ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα και τις μικρές φτέρες είδε μια μικρή κόκκινη νεράιδα. Έτσι νόμιζε…

Η μικρή κόκκινη νεράιδα δεν φοβήθηκε τον μαύρο λύκο αντίθετα ψαχούλεψε με τα χέρια της για να καταλάβει πως ήταν. Κι ύστερα του ‘πε πως κάποια παλιόπαιδα της έκρυψαν το ραβδί της και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω στη δική της μαμά. Κι ο λύκος μπορεί να  μην μπορούσε να σκεφτεί λύσεις, ένιωθε όμως την αδυναμία του κοριτσιού και βάζοντάς την πάνω στην πλάτη του να την οδηγήσει όπου ήθελε… Σταμάτησε λίγο πριν το χωρίο γιατί εκεί φοβόταν κι ο ίδιος να πάει. Της έδωσε ένα μακρύ ξύλο να το χρησιμοποιήσει σαν ραβδί και η κόκκινη νεράιδα μπόρες ένα βρει το δρόμο για το σπίτι της… Αλλά κι εκείνος πήγε στο σπίτι του παππού έστω κι αργοπορημένος…

Η κόκκινη νεράιδα κι ο μεγάλος λύκος θα γίνονταν φίλοι για μια ολόκληρη δική τους ζωή…

Συγκινητικό, διαφορετικό και ελπιδοφόρο το μήνυμα αυτού του πολύ ιδιαίτερου βιβλίου της Veronique Cauchy. Η ιστορία μιας διαφορετικής Κοκκινοσκουφίτσας που μας παρουσιάζει μια άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων Ένας λύκος που δεν έχει πολύ κοφτερό μυαλό και μια «κοκκινοσκουφίτσα» που δεν βλέπει είναι κι οι δυο πλάσματα που δεν χαίρουν και πολύ μεγάλης αποδοχής. Δύσκολο να τους καταλάβουν οι άλλοι και συχνά πέφτουν θύματα εκφοβισμού και αδιαφορίας. Ωστόσο με την υπέροχη αυτή ιστορία καταλαβαίνουμε πως  όλοι μπορούν κάποια στιγμή στη ζωή τους να συναντήσουν άλλους ανθρώπους που θα μπορούν να μοιραστούν τα όνειρα, τις σκέψεις, τα παιχνίδια και το χρόνο τους.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα. Ο λύκος εδώ δεν είναι καθόλου κακός ή πονηρός. Είναι απλά μεγάλος και δυνατός. Το κορίτσι πάλι είναι τυφλό και δεν «βλέπει» τον κίνδυνο, ούτε τον φόβο. Κι έτσι έρχεται να μιλήσει η καρδιά. Του κακού και αιώνια με λάθος ταμπέλα «λύκου» και η λαχτάρα του κοριτσιού για …ζωή και να ανατρέψει τις συνειδήσεις και πεποιθήσεις.

Ένα βιβλίο γεμάτο εν συναίσθηση, φιλία και αποδοχή που θα πρέπει να διαβάσουμε όλοι. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι με εκατοντάδες παραλλαγές σε ολόκληρο τον κόσμο που λίγο πολύ μοιάζουν. Τούτη την φορά η ιστορία της από την ανάποδη και με πολύ διαφορετικό ρόλο θα μας συγκινήσει.

Πολύτιμο το βιβλίο σε μια σχολική τάξη που θα δώσει έναυσμα για συζητήσεις για άτομα με αναπηρία αλλά και για την συμπεριφορά μας απέναντι στην αδυναμία ή το φυσικό ελάττωμα κάποιου.

Εκπληκτική η εικονογράφηση από την Rebecca Galera σε τετραχρωμία λευκού, μαύρου, γκρι και κόκκινου που δίνει μια ιδιαίτερη αισθητική στο βιβλίο.

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://www.klidarithmos.gr/o-megalos-lykos-kai-h-kokkini-neraida

Για παιδιά από 5 χρόνων.

Για παιδιά από πέντε χρονών και για μεγάλους… 

Ο Θωμάς, Λίτσα Ψαραύτη, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Ψυχογιός

Ο Θωμάς δεν είναι ένα κανονικό παιδί. Είναι ένα παιδί πιο …πάνω κι από τα κανονικά παιδιά. Τι κι αν σε ηλικία μόλις 6 μηνών διαγνώστηκε πως είχε μια νοητική υστέρηση; Ο πόνος, η  πίκρα, τα γιατί, το κλείσιμο στο σπίτι και στον εαυτό της η μητέρα του, γρήγορα αποδείχτηκαν  πω ς ήταν λάθος. Εκείνη και η δική της μητέρα κατάλαβαν ευτυχώς  πολύ γρήγορα  πως η ζωή είναι για όλους όμορφη αρκεί να μην ακλουθούσαν    και επηρεάζονταν από τους «μορφασμούς» και τις ταμπέλες των άλλων. Να μάθουμε να ζούμε όλοι μας, με ένα πρόβλημα, να το αποδεχόμαστε, να το ξεπερνάμε, να βρίσκουμε την καλύτερη λύση και ας φαντάζει αδύνατη. Ο Θωμάς ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί, στο δικό του κόσμο. Κι όμως είχε ανάγκη όπως όλοι μας από αγάπη, κατανόηση, προσπάθεια, πίστη. Πήγε σχολείο, έμαθε να γράφει, έμαθε να μετρά όπως του επέτρεπε η δική του μνήμη. Εισέπραττε την αγάπη της μητέρας του  και προσπαθούσε να τα καταφέρει. Ίσαμε εκείνη τη στιγμή που μια μπάλα ήταν η αιτία  να αλλάξει τη ζωή του. Το κατρακύλισμα της σε μια κατηφόρα και το τρέξιμο του Θωμά να την πιάσει έκαναν τον γυμναστή του να νοιώσει το ταλέντο και τις ικανότητες του. Κι έτσι μπήκε στην ομάδα αθλητών για δρόμο ταχύτητας εκατό μέτρων. Κι αυτό ήταν  η αρχή, για την κοινωνικοποίηση του, την αυτοεκτίμησή του, τους φίλους, τους αγώνες και τα ταξίδια.

 Είχε και όνειρα, ήθελε  να  αποδείξει  στην Μαρίνα πως μπορεί να  κερδίσει. Κι έφτασε ίσαμε εκεί που δεν είχε κανείς φανταστεί. Στους  Ειδικούς Ολυμπιακούς αγώνες   στην Αμερική! Κι εκεί έδειξε το ήθος, την αξιοπρέπεια και τη δύναμη της ψυχής του.

Συγκινητικό, ιδιαίτερο, αληθινό το βιβλίο της Λίτσας  Ψαραύτη. Γεμάτο αλήθειες, συναισθήματα , επιμονή και θάρρος. Για όλα εκείνα τα παιδιά που χωρίς να φταίνε σηκώνουν το δικό τους σταυρό. Για όλους εκείνους τους γονείς που είναι μαζί τους και καταφέρουν καθημερινά μεγάλες μάχες. Για το θάρρος, την τόλμη και το πείσμα που πάντα φέρνουν τα μεγάλα επιτεύγματα τη ζωή, όλων. Για εκείνα τα παιδιά που χρειάζονται πολύ περισσότερη στήριξη μα και για όλους όσους τα αγαπούν και πιστεύουν σε  αυτά. Για τη δύναμη της αγάπης, των γονιών μα και …του έρωτα. Του έρωτα  ως προς ένα  άλλο πρόσωπο μα και μιας ιδέας.

Αξίες, μάχες, δικαιώματα και υψηλά ιδανικά. Αφύπνιση συνειδήσεων και αγώνες καθημερινής «τρέλας» που δείχνουν δίψα για ζωή, γα ελευθερία, για ψηλούς στόχους. Παραδειγματισμός και θάρρος να μην λυγά κανείς στις αναποδιές , όσο σοβαρές κι αν είναι. Πάντα υπάρχουν φίλοι, πάντα υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν σε μας , όσο και αν αυτό φαντάζει αδύνατο.

Εκπληκτική για άλλη μια φορά προσέγγιση σε ένα τόσο λεπτό θέμα, δοσμένο με ψυχή από την Λίτσα Ψαράυτη και υπέροχη εικονογράφηση από την Ελίζα Βαβούρη!

Για παιδιά  από 6 χρονών…

Η λίστα με βιβλία για Άτομα με Αναπηρία είναι αρκετά μεγάλη… και ανανεώνεται συνεχώς…

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com