Η Νεράιδα Σερπαντίνα και ο Πρίγκιπας Χαρταετός ζωντάνεψαν στο Καφέ-Βιβλιοπωλείο : Sophistico-Greekbooks.gr!

Και ζωντανέψανε τα Παραμύθια του Σαββάτου και γέμισε ο τόπος Σερπαντίνες, Χαρτοπόλεμο, Χαρταετούς, παιδιά, χαρά και ιστορίες μαγικές!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Για την Αγάπη είπαμε!

Για όνειρα που όλοι κάνουμε από τα μικράτα μας χωρίς να λογαριάζουμε κινδύνους. Για την εμπιστοσύνη σε ξένους μόνο και μόνο εξαιτίας τη λαχτάρα της φυγής, της ορμής των νιάτων και της απειρίας …

Δυο Σάββατα του Φεβρουαρίου γεμάτα παραμύθια στο Καφέ- Βιβλιοπωλείο Sophistico – Greekbooks.gr στην καρδιά του Ηράκλειου αφηγηθήκαμε τα παραμύθια: Η Νεράιδα Σερπαντίνα και  Ο Πρίγκιπας Χαρταετός. Και τα δυο είναι σε κείμενο δικό  μου, εικονογράφηση από την Αιμιλία Κονταίου και κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία από της εκδόσεις Ελληνοεκδοτική!

Και μιας  κι οι μέρες είναι των Αποκριών, της χαράς, του κεφιού και των μεταμφιέσεων είπαμε να σας τα παρουσιάσουμε και στην στήλη μας για να τα αναζητήσετε και να σας κρατήσουν συντροφιά και αυτό το διάστημα,  και πολύ καιρό ακόμα!

Ο Πρίγκιπας Χαρταετός … Είναι ένα σύγχρονο παραμύθι που μας ταξιδεύει σε παλαιότερα έθιμα  και θυμόμαστε πως έφτιαχναν τους παραδοσιακούς χαρταετούς, κάποτε!

Ένα παραμύθι που μιλάει για την εμπιστοσύνη κι αν θα πρέπει να τη δείχνουμε  σε αγνώστους. Μια ιστορία γεμάτη με  επιθυμίες και όνειρα, με την ορμή και την απερισκεψία ή κατά άλλους τόλμη των νέων και για υποσχέσεις που πρέπει ή όχι να τηρούνται.

Για την ελευθερία των επιλογών και της σκέψης…

«Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, στη μέση ενός απέραντου ωκεανού, ένα μικρό νησί με όνομα παράξενο και κατοίκους μικροσκοπικούς, που όλη μέρα έπαιζαν και τραγουδούσαν. Δούλευαν μόνο όταν είχαν κέφι. Το μικρό νησί του Πηγαινέλα είχε για βασιλιά του τον Γαργαλίτσα τον Πρώτο και βασίλισσα την πανέμορφη Σκανταλιά. Γιος τους ο Χαρταετός, που αγαπούσε πολύ τις περιπέτειες. Το όνειρό του ήταν να ταξιδέψει μακριά από το νησί του, να γνωρίσει καινούρια μέρη κι άλλους ανθρώπους. Ο Βασιλιάς Γαργαλίτσας ο Πρώτος όμως δεν επέτρεπε σε κανέναν να φύγει από το νησί. Άλλωστε ήταν πολύ δύσκολο, αφού δεν υπήρχαν ούτε καράβια ούτε αεροπλάνα εκεί. Ο Πρίγκιπας Χαρταετός μεγάλωνε κι όλο θέριευε η επιθυμία του να φύγει. Στον δρόμο του, μια μέρα, εμφανίζεται η μάγισσα Χαρβάλω, που του υπόσχεται να τον βοηθήσει, φτάνει να περάσει τρεις δοκιμασίες. Κι εκείνος, χαρούμενος και ατρόμητος ακολουθεί πιστά  ότι του ζητάει, δείχνοντας της απεριόριστη εμπιστοσύνη. Εκείνη όμως σαν πονηρή μάγισσα είχε άλλα σχέδια… Θα γνωρίσουμε και τον νάνο Άνω Κάτω τη γριά Μοναδική και την παραμυθένια άποψη για το φτιάξιμο του Χαρταετού…

Μπορούμε να ξεφυλλίσουμε τις πρώτες σελίδες εδώ: https://ellinoekdotiki.gr/gr/ekdoseis/i/o-prigkipas-xartaetos

Και να γνωρίσουμε τους ήρωες του παραμυθιού στο κανάλι των Παραμυθιών του Σαββάτου: https://youtu.be/W4wcuvcj3Ts

Το βιβλίο έχει ήδη αξιοποιηθεί σε πολλά τμήματα τάξεων νηπιαγωγείων και Δημοτικών Σχολείων. Μπορεί να δώσει αφορμή για να αναζητήσουν τα παιδιά στο διαδίκτυο, οδηγίες για την κατασκευή του παραδοσιακού χαρταετού με σπάγκο, τρία καλάμια και διάφανα χρωματιστά χαρτιά. Να θυμηθούν ή να μάθουν για το πανάρχαιο  έθιμο και την ιστορία του Χαρταετού αλλά και για τα έθιμα της Καθαρής Δευτέρας.

Ευκαιρία επίσης για παιχνίδια ρόλων και συζήτηση για την Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Παίζουμε το ομαδικό παιχνίδι : Μάγισσα Χαρβάλω!

Βρίσκουμε  σύνθετες λέξεις που το ένα τους συνθετικό είναι η λέξη : Χαρτί!

Μαθαίνουμε τα γεωμετρικά σχήματα, εξάγωνο και ρόμβος και σχεδιάζουμε ένα χαρταετό. Ζωγραφίζουμε  πάνω του το όνειρό μας…

Μιλάμε για συναισθήματα: Φόβος, εμπιστοσύνη, ελευθερία!

Τραγούδια για τον Χαρταετό :

Χαρταετοί, Παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου : https://www.youtube.com/watch?v=r3rWwDQo2YU

Χαρταετοί Μίκης Θεοδωράκης : https://www.youtube.com/watch?v=pSujHbm-rG8

Χαρταετός :https://www.youtube.com/watch?v=csTvjhNdD_g

Η Νεράιδα Σερπαντίνα πάλι είναι ένα παραμύθι σαν εκείνα του παλιού καλού καιρού που μιλάει για την δύναμη και την αντοχή της Αγάπης.

«Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα παράξενο δάσος, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι με κατακόκκινα μαλλιά σαν το χρώμα της δυνατής φωτιάς, μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια στο χρώμα της θάλασσας και μάγουλα πιο κόκκινα κι από τις φράουλες την άνοιξη.

Τρεις μέρες μετά τη γέννησή του ήρθαν οι Μοίρες να του μοιράσουν τα δώρα τους. Έτσι γινόταν σαν γεννιόταν μια μικρή νεράιδα...Την ίδια μέρα στο παλάτι του βασιλιά Γελαστού γεννήθηκε ένα αγόρι που ’χε ολοστρόγγυλο πρόσωπο, δέρμα και μαλλιά κατάλευκα...

Κανένας όμως δεν είχε σκεφτεί πως σε τούτο το δάσος ό,τι κι αν συνέβαινε θα έπρεπε να το γνωρίζει η μάγισσα Χαλάστρα! Κι έτσι αφού δεν είχε προσκληθεί στην Γιορτή για το μοίρασμα των δώρων ο θυμός της Χαλάστρας έγινε τόσο μεγάλος που η μικρή νεράιδα δεν θα μπορούσε ποτέ να χορέψει εκτός κι αν …»

Ένα ταξίδι αναζήτησης είναι τούτο το παραμύθι. Γεμάτο αγάπη, ομορφιά, επιθυμίες κι όνειρα. Γεμάτο μουσική και εικόνες χαράς. Γεμάτο με το κέφι και την ζωντάνια που σκορπά το γέμισμα της ψυχής.

Μια ιστορία με πολύ Χαρτοπόλεμο και Σερπαντίνες. Γεμάτη όμορφα χρώματα, εικόνες και γεύση από τα παλιά μαγικά παραμύθια. 

Ευκαιρία να μάθουμε για το διάσημο καρναβάλι της Βενετίας και αλλά που γίνονται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Φτιάχνουμε μάσκες σε διάφορα σχήματα, θέματα και χρώματα.

 

Ακούστε  εδώ το παραμύθι σε Podcast από την εκπομπή 10 λεπτά Ακόμη της Βάσιας Χατζιγιαννάκη από το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ : https://www.ertecho.gr/radio/trito/show/10-akoma/podcast/318567/10-lepta-akomi-pempti-23-fevrouariou-2023/

Κι εδώ ξεφυλλίζουμε τις πρώτες σελίδες : https://ellinoekdotiki.gr/gr/ekdoseis/i/h-neraida-serpantina

Τα Παραμύθια του Σαββάτου συνεχίζουν να έχουν την στήλη τους με απόψεις για τα παιδικά βιβλία που κυκλοφορούν και έχουν κάτι παραπάνω να πουν σε παιδιά και γονείς.

Θα ζωντανεύουν κάθε Σάββατο μέχρι το Πάσχα με παραμύθια και παρουσιάσεις βιβλίων.

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 25 Φεβρουαρίου 2023  :εδώ!

Όχι μόνο Μπλε…

Συχνά όταν διαβάζουμε βιβλία που θέλουμε να τα μοιραστούμε με πολύ κόσμο δεν περιμένουμε να έρθει το Σάββατο και να σας τα πούμε…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα μικρό αγόρι που ζούσε σε μια μπλε πολιτεία, σε ένα γαλάζιο σπίτι που ότι υπήρχε μέσα σ΄αυτό ήταν…μπλε! Κι από το παράθυρο ό,τι και να κοιτούσε είχε μόνο αυτό το χρώμα. Δρόμοι, δέντρα, σπίτια, αυτοκίνητα …ήταν μπλε!  Εκείνος όμως δεν αγαπούσε το μπλε και δεν άντεχε να το βλέπει παντού. Αγαπούσε πολύ το κίτρινο χρώμα, αλλά σε ποιον να το πει που φοβόταν πολύ.

Και μια μέρα στο σχολείο που έπρεπε να πεταχτεί οτιδήποτε ήταν πολύχρωμο και να υπάρχουν μόνο μπλε παιχνίδια, καρέκλες και θρανία, το αγοράκι έκρυψε στην τσάντα του ένα κίτρινο παπί.

Και σαν πήγε σπίτι του το έκρυψε μέσα στην ντουλάπα του μαζί με άλλους κίτρινους θησαυρούς. Ήθελε να το εξομολογηθεί στον μπαμπά του αλλά τρόμαζε και μόνο στην ιδέα. Έτσι σαν κοιμήθηκαν όλοι άνοιξε την κρυψώνα του και το …κίτρινο πλημμύρισε το δωμάτιο. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα… Ο μικρός δεν ήξερε πως να φερθεί από ντροπή και φόβο. Ο μπαμπάς του έμεινε έκπληκτος αλλά συγχρόνως σκέφτηκε κάτι πολύ δυνατό και τολμηρό. Καθησυχάζοντάς τον γιο του πρώτα και στη συνέχεια υλοποιώντας μια ιδέα μοναδική.

Μια μεγάλη αλλαγή στο σπίτι τους ήταν η αρχή μιας ακόμα πιο τεράστιας σε ολόκληρη την πολιτεία…

Κι έφυγε η λύπη κι ήρθε η χαρά, το χρώμα, η αγκαλιά,  η αυτοεκτίμηση!

Μια υπέροχη ιστορία με  έμμετρο ρυθμό του Ρόμπερτ Τρέγκονινγκ για την διαφορετικότητα, την ενθάρρυνση, την αγάπη, την τόλμη και την εμπιστοσύνη. Για την διαφορετική οπτική γωνία και την δύναμη της έκφρασης των δικών  μας απόψεων  και πεποιθήσεων.

Για όλα αυτά που δεν τολμούμε να πούμε, να διεκδικήσουμε, γιατί τα στερεότυπα και οι κανόνες μας το απαγορεύουν.

Για τα ανείπωτα που κάποια στιγμή βγαίνουν στη επιφάνεια. Για συναισθήματα που καταπιέζονται και σαν εκδηλωθούν αλλάζει ο τρόπος ζωής και η αντίληψη για παρωχημένες ιδέες.

Για το θάρρος αλλά και την ενθάρρυνση στην αποδοχή της διαφορετικότητας.

Για όλους εκείνους τους «διαφορετικούς» ανθρώπους που χρειάζονται περισσότερη αγάπη και αποδοχή. Γιατί ο κόσμος γίνεται πολύχρωμος μόνο σαν καταλάβουμε πως ο καθένας μας έχει την μοναδικότητα του, την διαφορετική του άποψη και το δικαίωμα στην χαρά.

Με την υπέροχη εικονογράφηση της Στεφ Μέρφι  που σίγουρα θα σας συνεπάρει…

Mια μικρή ώθηση, μια καλή κουβέντα, φέρνει πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα και επιδρά ευεργετικά όχι μόνο στον εαυτό μας αλλά και στη σκέψη των άλλων…

Δείτε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου και τις δραστηριότητες που προτείνονται από τον εκδοτικό οίκο : https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%BF%CF%87%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5

Και αναζητείστε το στα βιβλιοπωλεία!

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 22 Φεβρουαρίου 2023 :εδώ!

Το μεγάλο εργοστάσιο των λέξεων* …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Θέλετε να μάθετε τι είναι η αγάπη; Νομίζετε πως ξέρετε; Τότε τι χρώμα έχει, τι γεύση; Φοβάται, τελειώνει, χαρίζεται; Μήπως κρύβεται μέσα σε ένα τεράστιο εργοστάσιο λέξεων;

Το μεγάλο εργοστάσιο των λέξεων, Agnes de Lestrade, εικ: Valeria Docampo, εκδ. Ερευνητές

Φανταστείτε μια χώρα, παράξενη,  όπου υπάρχει ένα πολύ μεγάλο εργοστάσιο, αυτό των λέξεων το οποίο δεν σταματά την λειτουργία του ποτέ. Για να αγοράσεις τις λέξεις θα πρέπει να τις καταπιείς πρώτα κι ύστερα θα μπορείς να  τις προφέρεις. Η ποικιλία του σε γλώσσες και λέξεις είναι απέραντη. Υπάρχουν λέξεις που αξίζουν πάρα πολλά «χρήματα» κι άλλες που δεν είναι καθόλου ενδιαφέρουσες. Την Άνοιξη που είναι περίοδος εκπτώσεων μπορείς να τις βρεις σε μεγάλη προσφορά. Κι έχει πολύ πλάκα σαν τα παιδιά προσπαθούν να τις πιάσουν με τις απόχες τους όταν αυτές καμιά φορά πετούν στον αέρα.

Μια μέρα ο Φιλέας που είναι ερωτευμένος με την Κυβέλη έπιασε τρεις λέξεις. Πολύτιμες για κείνον που θέλει να τις κάνει δώρο στην αγαπημένη του. Ήθελε να της πει «Σ’ αγαπώ» αλλά τούτες οι λέξεις είναι πανάκριβες κι εκείνος δεν έχει τόσα πολλά χρήματα στον κουμπαρά του.

Στη απόχη έπεσαν οι : κεράσι, σκόνη, καρέκλα…

Κι ο Ορφέας πρέπει να βρει τρόπο μόνο με αυτές τις τρεις να εκφράσει τα συναισθήματά του. Δύσκολο να συναγωνιστεί τον πολύ «πλούσιο» Ορέστη που μπορεί να αγοράσει όσες θέλει…

Μια κατακόκκινη ιστορία αγάπης γραμμένη από την Agnes de Lestrade που ΄ναι κλεισμένη σε σιωπές, σε χαμόγελα, σε τέσσερις μόνο λέξεις που μπορεί να μην είναι οι κατάλληλες, είναι όμως ειπωμένες με ψυχή, με πάθος, με πίστη και με προσμονή.

Κι είναι οι πράξεις  κι η χημεία του έρωτα που καθορίζουν  τι είναι σημαντικό, ακριβό, πολύτιμο κι όχι η φλυαρία, η εντυπωσιακή και μακροσκελής επίδειξη του κάθε ενδιαφερόμενου.

Ένα παιχνίδι είναι τούτο το βιβλίο. Μια ιστορία γεμάτη φαντασία και αλήθειες. Λέξεις που αποκτούν ιδιαίτερο νόημα και μας κάνει πολύ πιο προσεκτικούς στην προσφώνησή τους.  Χρώμα και μαγικές εικόνες από την Valeria Docampo.

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Για την πίστη στον εαυτό μας και τις ικανότητές μας.  Για την έκφραση και τον τρόπο των  ελιγμών σαν τα εφόδια μας είναι …λίγα. Ένα βιβλίο ψυχής κι αγάπης.

Δείτε εδώ περισσότερα κι αναζητείστε το : https://www.greekbooks.gr/to-megalo-ergostasio-ton-lexeon.html

Για παιδιά από τεσσάρων χρόνων

Δημοσιέυτηκε στο Cretalive.gr στις 18 Φεβρουαρίου 2023 : Εδώ

 

Παράξενη μέρα ξημέρωσε πάλι μπαμπά, θυμάσαι;

1982, Παντοπωλείον Ιωάννης Μπετεινάκης

Της Ελένης Μπετεινάκη

Σήμερα είναι 14 του Φλεβάρη και λένε πως η μέρα είναι γιομάτη κόκκινο χρώμα και μυρωδιές κι έρωτα και χαμόγελα. 

Γιορτάζει ο έρωτας σήμερα, θυμάσαι μπαμπά;

Οι τελευταίες μας λέξεις :

 «Σ’ αγαπώ ίσαμε τον ουρανό» σου είχα πει!

«Κι εγώ…» με βραχνή φωνή απάντησες κι ύστερα η απόλυτη σιωπή…

Ένας χρόνος μπαμπά πέρασε, σαν σήμερα, κι ανέβηκα το ξημέρωμα σε εκείνο τον μικρό λόφο των Αρχανών. Οι δυο μας πάλι, κανείς άλλος. Έτσι και αλλιώς δεν επιτρέπεται να έρθει κανείς να τιμήσει την μνήμη. Όλα εκείνα τα κοσμικά κι οι τελετές τον τελευταίο χρόνο απλοποιήθηκαν κι απαγορεύτηκαν. Κι εγώ έβαλα έναν κωδικό με αριθμό για να έρθω εδώ. Δεν γινόταν να μην αφήσω έστω ένα λουλούδι στο τελευταίο σου σπίτι.

Κι ύστερα κατηφόρισα τον μεγάλο δρόμο με τα κυπαρίσσια κι έβλεπα απέναντι το χωριό μας να «κοιμάται» ακόμα. Κοίταξα τον Γιούχτα από τ αριστερά μου, τεράστιος όγκος, γκρίζος και σκοτεινός και συνέχισα το δρόμο…

Τι να σου πρωτοπώ μπαμπά. Βαριά η ψυχή μου, πολύ βαριά. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών ραγδαίες και νιώθω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Το πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι πως η μαμά είναι καλά. Βράχος για όλους μας. Μαντέμι κι αντέχει όλα όσα γίνανε. Δεν την έφερα. Επικίνδυνο λένε…

Κατέβηκα στην πλατεία μπαμπά, θυμάσαι; Άδεια τελείως, τα καφενεία και τα μαγαζιά, ερμητικά κλειστά. Όχι μόνο γιατί σήμερα είναι Κυριακή αλλά γιατί υπάρχουν πια πολλοί περιορισμοί και φόβος.

Κι ύστερα πήρα τον δρόμο τον αμαξωτό, όπως τον έλεγες και σταμάτησα …στο μαγαζί  μας. Άλλαξε η πρόσοψη, όμως η πόρτα εκείνη που ανέβαινε στην ταράτσα ήταν η ίδια. Κι είδα τις καρέκλες παρατεταμένες στη σειρά έξω στο πεζοδρόμιο. Ο θείος ο Νίκος, ο θείος ο Γιώργος, ένας φίλος σου που ξεχνάω τώρα το παρατσούκλι του με την τραγιάσκα του κι εσύ. Στεκόσουν όρθιος  ακουμπισμένος στην πόρτα, με την ποδιά στη μέση, την υφαντή από της μάνας σου τον αργαλειό.

Έπιασα πάλι το χέρι εκείνο που μου ‘δινε τη σιγουριά όλη τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων. Ένιωσα πάλι το άγγιγμα της τελευταίας ώρας που μοιάζει να κρατάει ακόμα ζεστό το δικό μου. Σε τράβηξα και μπήκαμε μέσα, περάσαμε το «πράσινο» ψυγείο ξεσκονίζοντας αναμνήσεις και συναισθήματα χιλιάδες.  Κι ύστερα προχώρησα μόνη μου. Σταμάτησα στρίβοντας πίσω από το παραβάν κι αντίκρυσα το μεγάλο ξύλινο τραπέζι που χρησιμοποιούσατε σαν γραφείο και θυμήθηκα μια δουλειά που με είχες βάλει να κάνω. Ξεχωριστή θέση πάνω σε ένα χαρτόκουτο που το΄χατε ντύσει με μπλε χαρτί είχε το μαύρο τηλέφωνο. Το ακουστικό του τεράστιο μέσα στα δικά μου χέρια και προσπάθησα να θυμηθώ το νούμερο. Δεν τα κατάφερα και κύλησε γοργά ένα δάκρυ από τα μάτια μου.

Τι έπρεπε να κάνω; Να αντιγράψω από ένα κόμματι χοντρό χαρτόνι από το πακέτο των τσιγάρων του θείου Νίκου όλα τα νούμερα των τηλέφωνων στο καινούργιο τετράδιο που ήταν σαν ευρετήριο. Έπρεπε να τα γράψω στη σωστή σελίδα  και με καθαρά μεγάλα γράμματα. Πολύ δύσκολη δουλειά αλλά πρόκληση για μια μαθήτρια της Β΄τάξης  δημοτικού κι έπρεπε να τα καταφέρω. Πολλά τα ονόματα, πολλοί κι οι αριθμοί. Κι ύστερα θα άνοιγα το μεγάλο συρτάρι του γραφείου και εκεί μέσα σε νάιλον διαφανή σακουλάκια θα φύλασσα όλα τα μικρά κέρματα. Δεκάρες, κοσάρες και πενηνταράκια γράφοντας το σωστό ποσό σε ένα μικρό χαρτάκι για το κάθε σακουλάκι. ( Κάτι σαν …Γλώσσα και Μαθηματικά σε πρακτική εξάσκηση). Αργά το απόγευμα τέλειωσα, είχα χάσει όλο το παιχνίδι στο διπλανό χάλασμα μα δεν με ένοιαζε.  Περίμενα το δώρο μου για όλα  αυτά τα σπουδαία που είχα κάνει. Και τότε με εκείνο το ζεστό σου χαμόγελο και σκουπίζοντας τα χέρια σου στην ποδιά μου δώσες ένα μεγάλο σακουλάκι με γαριδάκια Μπόζο από εκείνα που είχαν μέσα τους τους πλαστικούς ήρωες που μάζευα. Έτρεξα να καθίσω στο κατώφλι να δω πόσο τυχερή ήμουν. 

Μου είχε τύχει ο Σκρουτζ, από τις πιο σπάνιες φιγούρες  και την επόμενη μέρα στο σχολείο όλοι θα μου λέγαν πόσο πολύ θα ήθελαν κι αυτοί να τον είχαν. Κι όπως έτρωγα τα πορτοκαλί γαριδάκια μου χάζευα την κίνηση και τα μαγαζιά απέναντι. Ο φούρνος-ζαχαροπλαστείο του κυρ Ηλία, το στεγνοκαθαριστήριο του κυρ Μανόλη, το παπουτσίδικο της Μαρίας και πιο πάνω το τενεκετζίδικο και το βιβλιοπωλείο του «Μπουνή». Δίπλα μας ο κυρ Λευτέρης με τα λευκά είδη και από την άλλη μεριά το συμβολαιογραφείο του κυρ Γιάννη και το ηλεκτρολογικό μαγαζί του Τσαπίνου.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου από τα δυνατά φώτα ενός αυτοκίνητου που σχεδόν με τύφλωσε και σαν πέρασε απλώθηκε παντού σκοτάδι. Έρημος ο δρόμος, τα μαγαζιά πουθενά…

Έψαξα να σε βρω μπαμπά… Σε είδα στην στροφή του δρόμου. Τα καταγάλανα μάτια σου και το ζεστό χαμόγελο που φώτιζαν μοναδικά το πρόσωπό σου. Χανόσουν , απομακρυνόσουν και ασυναίσθητα χάιδεψα το χέρι μου, να θυμηθώ εκείνο το τελευταίο άγγιγμα…

Κοίταξα ξανά την μεγάλη ξύλινη πόρτα…

Θυμάσαι μπαμπά; https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2020/02/blog-post.html

Ο Γιάννης Μπετεινάκης πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου 2020, πλήρης ημερών και εμπειριών. Μια γενιά ανθρώπων που περάσανε πολλά νομίζω πως χάθηκε με το φευγιό του. Ήταν ο πατέρας μου, ο δικός μου μπαμπάς, ο μεγάλος μου πρώτος έρωτας κι ο πολύτιμός μου!

Ένας χρόνος πέρασε κιόλας, ένας χρόνος!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive. gr στις 14 Φεβρουαρίου 2021 :Εδώ!

Η Λίζι και το σύννεφο… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Τα Σάββατα η Λίζι πηγαίνει βόλτα με τους γονείς της στο πάρκο. Όμορφος τόπος με κιόσκια, παιχνίδια, κουκλοπαίχτες  και τεράστια δέντρα. Η Λίζι τούτη τη φορά έτρεξε να βρει τον μικροπωλητή που πουλούσε σύννεφα. Όμορφα ήταν στα μάτια της και με πολλά σχήματα κι ας μην είχαν χρώμα. Έδωσε λίγα κέρματα και πήρε ένα απλό, συνηθισμένο σύννεφο και του έδωσε το όνομα  Μάϊλο. ‘Ύστερα ακολουθήσε πιστά τις οδηγίες φροντίδας του.

Το πότιζε καθημερινά, λίγο. Έβαλε ένα μικρό κουβά κάτω του να μην στάζει και  μεταμορφωνόταν σε καταιγίδα από τη στεναχώρια ή τον θυμό του.

Μα κι ο Μάϊλο έκανε πράγματα για να ανταποδώσει την αγάπη του στη Λίζι. Πότιζε τα λουλούδια κι εκείνη ήταν πολύ χαρούμενη.

Καθημερινά η ζωή είχε ένα ενδιαφέρον με βόλτες με το σύννεφο στη λιακάδα μεν αλλά με περισσότερη χαρά όταν οι μέρες ήταν βροχερές. Ο καιρός περνούσε κι  ο Μάιλο μεγάλωνε…και μεγάλωνε… ώσπου έγινε τεράστιος!

Κι ένα βράδυ το σύννεφο «έκλαψε» πολύ κι έγιναν όλα μούσκεμα κι η Λίζι δεν ήξερε τι να κάνει. Και θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να την πιο σημαντική οδηγία.

«Μην περιορίζετε το σύννεφο σας κι αφήστε το να πετάξει όταν μεγαλώσει … ελεύθερο!»

Ένα υπέροχο βιβλίο από τους πολυαγαπημένους αδελφούς Φαν γεμάτο συναισθήματα, εικόνες και «οδηγίες» ενηλικίωσης.

Ένα σύννεφο που μεγαλώνει σαν κατοικίδιο. Μια αλληγορική ιστορία με κείμενο λιτό αλλά απόλυτα κατανοητό για τα στάδια και την μετάβαση από την παιδική στην ενήλικη ζωή.

Η φροντίδα  που χρειάζεται να μεγαλώσει ένας άνθρωπος, ένα ζώο , μια ιδέα – όνειρο και η αγάπη, μέχρι την στιγμή που ωριμάζουν όλα. Τότε πια κατακτούνται οι ελευθερίες και οι γονείς το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να …αφήσουν  το σχοινί. Να δώσουν όλα εκείνα τα εφόδια που θα βοηθούσαν τον νέο άνθρωπο (στην ιστορία το σύννεφο) να ακολουθήσει τα δικά του θέλω και όνειρα.

Συναισθήματα, σκέψεις και μεγάλες αποφάσεις που όμως είναι για καλό. Τα όρια των γονιών, οι επιθυμίες των παιδιών, η κατανόηση και το δυνάμωμα της αυτοπεποίθησης και της διαδικασίας για εύκολη μετάβαση στην ωριμότητα – ενηλικίωση.

Η εικονογράφηση από τους ίδιους τους αδελφούς Φαν εξίσου εκπληκτική με επιλογή απαλών χρωμάτων και με διαβάθμιση ανάλογα με το συναίσθημα και την κατάσταση που περιγράφουν.

Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό, τρυφερό, αληθινό που ίσως θα έπρεπε να διαβάσουν όλες οι μαμάδες και στη συνέχεια να το πουν και στα παιδιά τους.

Το βιβλίο διαβάζεται ακόμα και σε πολύ μικρά παιδιά, του νηπιαγωγείου και οι δραστηριότητες που μπορούν να προκύψουν είναι πάρα πολλές:

Ενδεικτικά σας παρουσιάζουμε τις δικές μας :

·         Συζητάμε για τα κατοικίδιά μας

·         Τι υπάρχει στο πάρκο της γειτονιάς μας.

·         Τι παράξενο «πράγμα» θα διαλέγαμε σαν φίλο ή κατοικίδιο;

·         

     

Φτιάχνουμε σύννεφα από χαρτί, βαμβάκι, μεταξόχαρτα, εφημερίδες και τα σειριοθετούμε σε μεγέθη.

·         Φτιάχνουμε ένα κολλάζ με σύννεφα και δρόμους της γειτονιάς μας.

·         Μιλάμε για συναισθήματα : Αγάπη, φροντίδα, χωρισμός, απώλεια

·         Ζωγραφίζουμε  ένα σύννεφο και μέσα του το δικό μας όνειρο – επιθυμία.

Δείτε εδώ τι πρώτες σελίδες και εκτυπώστε τις δραστηριότητες 

που προτείνονται από τον εκδοτικό οίκο. :   https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%B7-%CE%BB%CE%B9%CE%B6%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%BF

 Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις  4 Φεβρουαρίου 2023 :εδώ!

Ο Μπέρτ χάνει τη φωνή του*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ο Μπερτ είναι ένας γαϊδουράκος που ζούσε πίσω από επτά λίμνες και επτά λόφους, σε ένα απέραντο λιβάδι. Ένα πρωινό που δεν βγήκε καθόλου από το στάβλο του η φίλη του η Μόλι τον αναζήτησε. Και σαν τον βρήκε, ανακάλυψε πως ο Μπερτ είχε χάσει τη  φωνή του. Μαζί αρχίσαν να την ψάχνουν παντού, ώσπου στην παρέα τους προστέθηκε ο Μάρλεϊ, ένα πρόβατο. Λίγο παρακάτω ήρθε να βοηθήσει και ο Σαμ το γουρουνάκι. Όσους κι αν συνάντησαν στο διάβα τους κανένας δεν ήξερα που είχε πάει η φωνή του Μπερτ.

Ώσπου συνάντησαν όλοι μαζί την Άμπι και εκείνη σαν πιο σοφή ρώτησε τον Μπερτ πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσε τη φωνή του. Κι εκείνος ξετύλιξε όλο το κουβάρι της «διαδρομής» του. Είπε πως μάλλον σαν τον  κορόιδεψαν οι κότες κι έβαλαν άχυρα στα αυτιά τους να μην τον ακούν. Ένιωσε  πολύ πολύ άσχημα, ώστε έβαλε  τα κλάματα…

Και άρχισε να τον παρηγορεί τον γαϊδουράκο μας η Άμπι, η φοραδίτσα, και να τον παροτρύνει να την βρει μόνος του τη φωνή του. Κι όλα τα άλλα ζώα του είπαν δυνατά με τη δική τους φωνή πως μπορεί να τα καταφέρει…

Έτσι συμβαίνει πάντα : Με λίγη καλή θέληση, με πολλούς φίλους δίπλα, με έντονη την αυτοπεποίθηση, ο καθένας από μας καταφέρνει ακόμα και να ξεπεράσει όλους τους φόβους του.

Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου στο δεύτερο βιβλίο της σειράς «Σε καταλαβαίνω», θίγει το θέμα της αυτοεκτίμησης, του εκφοβισμού και της φιλίας.

Με μια πολύ δυνατή ιστορία με πρωταγωνιστές ζώα της φάρμας που αγαπούν ιδιαίτερα τα παιδιά, δίνει λύσεις σε προβλήματα που συμβαίνουν και στη δικής τους σχολική κοινότητα και τα βοηθά να καταλάβουν πως να τα αντιμετωπίσουν.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα και αξίες που μπορεί να δραματοποιηθεί στην τάξη αναπαριστώντας την φάρμα και μοιράζοντας ρόλους εναλλάξ ώστε όλα τα παιδιά να συναισθανθούν την «απώλεια» και την δύσκολη θέση του Μπέρτ.

Θυμός, κακομεταχείριση, πανικός, φόβος είναι τα αρνητικά συναισθήματα που κυριαρχούν. Η φιλία, η συμπαράσταση, η αυτοεκτίμηση, η δύναμη τα θετικά.

Ένα βιβλίο εικονογραφημένο από την Χρύσα Σπυρίδωνος με ρεαλιστικές και πολύ προσιτές σε μικρά παιδία εικόνες, που πραγματικά συμπληρώνουν και δένουν επ ακριβώς με την ιστορία.

Κι αν θέλετε κι εσείς φτιάξτε μάσκες με όλα τα ζώα που αναφέρονται στο βιβλίο. Φτιάξτε  κούκλες με χαρτί αναπαριστώντας τα και μοιράστε ρόλους για μια ιστορία που θα ευαισθητοποιήσει πολύ τα παιδιά.

Μια ιστορία που θα χαρίσει πολύ παιχνίδι και χαρά και θα διδάξει χωρίς περιττά και βαριά λόγια.

*Ο Μπερτ χάνει τη φωνή του, Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, εικ: Χρύσα Σπυρίδωνος, εκδ. Διόπτρα

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://www.dioptra.gr/FlippingBook/2080/el/O-Mpert-xanei-ti-foni-tou/

Και αναζητείστε το στα βιβλιοπωλεία!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 28 Ιανουαρίου 2023 : Εδώ!

Ζάζα… Με αφορμή το ολοκαύτωμα!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ζάζα, δυο όμοιες συλλαβές τ΄ όνομα της…

Αγαπημένες συλλαβές… αγαπημένο παιχνίδι!

Μια κούκλα παιδική στην αγκαλιά και στη ζωή της Εστρέα. Μια ζωή σκληρή, απάνθρωπη, μη επιλέξιμη! Μια ζωή που κάποιοι δεν την σεβάστηκαν και την έκαναν να υποφέρει, χωρίς ουσιαστικό λόγο, μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν όμοια με ….αυτούς.

Κι ήταν η Εστρέα μια μικρή εβραιοπούλα, ένα παιδί, όπως άλλα ενάμιση εκατομμύριο παιδιά που χάθηκαν άδικα, άσπλαχνα, βίαια,  στο ολοκαύτωμα!

Και τα παιχνίδια τους που τα είχαν μαζί τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, στις αγγαρείες, στην αγκαλιά, που τους τα στέρησαν; Που πήγαινα όλα τούτα τα παιχνίδια; Κι αν μιλούσαν όπως η Ζάζα; Τι θα λέγαν, τι θα έκαναν. Κι ήταν πολλά εκείνα τα παιχνίδια που έμειναν σε σωρύς, πεταμένα, σπασμένα, μονάχα, όπως ο Όττο, το μονόφθαλμο αρκουδάκι της Έττυ, η κούκλα-μωρό της Χάννα, το Βουμβούμ, το τρενάκι του Χορστ…

Μια κλωστή που τα συνέδεε με την παλιά ζωή των παιδιών τούτα τα παιχνίδια…

Κι η Ζάζα είχε φωνή και φύλαγε όλα τα μυστικά των παιδιών που χάθηκαν. Και περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, οι χειμώνες, τα χρόνια. Και χάνονται μπροστά στα κουκλίστικα μάτια της τα παιδιά, εκατοντάδες, χιλιάδες … ενάμιση εκατομμύριο…

Μια ιστορία όπως χιλιάδες με αποχωρισμούς με χαμένα σπίτια, οικογένειες, με πολλά ποδοβολητά, με ταξίδια σε σκοτεινά βαγόνια. Με χειμώνες, με ήλιους, με άγριες φωνές, με βέργες και σωροί από παιχνίδια χωρίς παιδικά χέρια να τα αγκαλιάζουν.

Κι εκείνο το μοναδικό τραγουδάκι της Εστρέας για τη Ζαζά της : Βιολέτες και τριαντάφυλλα, γαρδένιες, γιασεμιά, ζουμπούλια, μενεξέδες, πασχαλιές…

Κι ύστερα ήρθε εκείνη η μέρα που η Εστρέ βάδιζε σε μια μεριά, χλωμή κι αδύνατη με το αστέρι της το κίτρινο στο μέρος της καρδιάς και δεν έβλεπε την κούκλα της, δεν έβλεπε και δεν καταλάβαινε. Κι η Ζάζα κατάλαβε και την πήραν τα κλάματα…

Κι έβλεπε για χρόνια τον πυκνό καπνό, τα σφραγισμένα βαγόνια και θύμωνε η Ζάζα και έβρισκε παρηγορά στα θυμωμένα κλαδιά και δέντρα και σκεφτόταν μαζί τους «Ποτέ ξανά!»

Ίσαμε εκείνη την μέρα στο Μουσείο …

Μια ιστορία συγκλονιστική και συγκινητική της Αργυρώς Πιπίνη για το ολοκαύτωμα. Για τα εκατομμύρια παιδιά που χάθηκαν και τα παιχνίδια τους που έμειναν να πουν τις ιστορίες τους.

Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι, την ψυχή για τον άδικο χαμό όλων εκείνων των αθώων παιδιών, τα μεγάλα θύματα του πολέμου.

Ένα βιβλίο που διαβάζεις πολλές φορές και νιώθεις τη θλίψη, τον φόβο, την κραυγή των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να ακουστούν πουθενά. Την σιωπή των παιχνιδιών που έμειναν σε σωρούς να περιμένουν…

Για να μην γίνουν ποτέ ξανά τόσο βίαιες και απάνθρωπες μαζώξεις…

Για να μην ξεχαστούν ποτέ όλα εκείνα τα εγκλήματα….

Μια ιστορία σαν παραμύθι που όμως δεν είναι. Συνέβη έτσι ή κάπως έτσι, κάποτε, κάπου …στα αλήθεια, ίσως με άλλα ονόματα, ίσως για  άλλα παιχνίδια!

Ένα βιβλίο εικονογραφημένο από τον Πέτρο Μπουλούμπαση, μοναδικά!

Ένα βιβλίο φύλακας και για τη δική μας τη μνήμη!

Με αφορμή τη σημερνή ημέρα…

Για πάμε να μετρήσουμε τα βραβεία που έχει αποσπάσει τούτη η συγκλονιστική γραφή:

·         Τιμητική διάκριση THE WHITE RAVENS 2022 ( της βιβλιοθήκης του Μονάχου)

·         IBBY 2022 Bραβείο «Πηνελόπη Μαξίμου» σε συγγραφέα βιβλίου αφήγησης βραχείας φόρμας για παιδιά

·         ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ 2022 Λογοτεχνικό βιβλίο για παιδιά

·         ΧΡΥΣΗ ΛΙΣΤΑ ELNIPLEX 2022

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα : https://kaleidoscope.gr/el/picturebooks/9789604712311--zaza-702.html

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 27 Ιανουαρίου 2023:  Εδώ!