Η Μυρτώ και η Σμύρνη των θαυμάτων*…στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μέρες μνήμης…

Μέρες που έγραψαν Ιστορία με ανεξίτηλο μαύρο μελάνι …

Μέρες που στην δική μας τουλάχιστον ψυχή κατοικούν με πίκρα και ας μην τις ζήσαμε ποτέ…

Το βιβλίο των Ζήνωνα Ζαμπακίδη και της Βασιλικής Μαρκάκη μας χαρίζουν ένα υπέροχο ταξίδι στην πολυσυζητημένη και αγαπημένη Σμύρνη λίγο πριν ξεσπάσει το μεγάλο «κακό» το καλοκαίρι του 1921. Ένα βιβλίο ποίημα, γεμάτο εικόνες, μυρωδιές, βόλτες, συναισθήματα και ομορφιά,  πασπαλισμένα με το μπλε του Αιγαίου, τις αναμνήσεις και τα όσα μαγικά έκρυβε εκείνος ο τόπος.

Η αφήγηση ξεκινά με το  καΐκι του κυρ Παντελή που μεταφέρει την Μυρτώ από τη Χίο στην θεία της την Καλλιόπη στην απέναντί ακτή, στη Σμύρνη. Εκεί σαν φτάνει το κορίτσι μας συναντά τον θείο της τον Αναξαγόρα και την συνομήλικη ξαδέλφη της την Αθηνά. Το καλοκαίρι έχει αρχίσει μόλις εκείνη τη στιγμή  ή καλύτερα οι καλοκαιρινές διακοπές που τις κάνουν ακόμα πιο μυρωδάτες τα αμέτρητα γλυκά και φαγητά της θείας Καλλιόπης. Οι Σμυρνιές ήταν πάντα ξακουστές μαγείρισσες και το τραπέζι τους ήταν μια ολόκληρη γιορτή και μια ιεροτελεστία μοναδική.

Κι αρχίζει κι η δική μας ξενάγηση στην μοναδική αυτή πόλη μέσα από την καθημερινότητα της οικογένειας της Αθηνάς και τα καμώματα των δυο κοριτσιών. Μαθαίνουμε για την Ιωνική Σχολή, για το Κεντρικό Παρθεναγωγείο, το σχολείο της Αθηνάς και την περίφημη Ευρωπαϊκή Οδό.

Αν και οι συζητήσεις των  μεγάλων κρύβουν κάτι παράξενο, τα κορίτσια συνεχίζουν να απολαμβάνουν το καλοκαίρι τους  στο υπέροχο Και με μπόλικα παγωτά  και λιχουδιές, ηλιοβασιλέματα και άπειρες ώρες παιχνιδιού στους ολοπράσινους  κι ολάνθιστους κήπους των καταπληκτικών σπιτιών.

Μαθαίνουμε τις συνήθειες των Κυριών  όπως το σήμα κατατεθέν  των δαντελένιων γαντιών που φορούσαν καλοκαίρι και χειμώνα. Σεργιανάμε μαζί με τις μικρές κυρίες με άμαξες και χαιρετάμε τα πλήθη σαν αρχόντισσες αληθινές…

Τρυπώνουμε μαζί τους στο παιχνιδάδικο του Ξενόπουλου και συνειδητοποιούμε τα παιχνίδια της εποχής όπως το γιογιό και τα μικρά αρκουδάκια που τα φωνάζουνε με τη αγγλική προσφώνηση “Teddy bear”. Πίνουμε κι εμείς καφέ στο περιβόητο «Καφέ Παρί» και παγωτό φράουλα.

Με έκπληξη μαθαίνουμε και το παράξενο έθιμο με τα προβατάκια που ξεκινούσε την Κυριακή των Βαΐων ίσαμε την ημέρα του Πάσχα και φυσικά το πάθημα της Μυρτώς με …την Ομορφούλα.

Χωνόμαστε κι εμείς  στο τσαρσί  και διαλέγουμε μπαχάρια κάνοντας παζάρια με τους εμπόρους και γινόμαστε επίσημοι καλεσμένοι της κυρίας Σμιθ σε ένα από τα ωραιότερα σπίτια της Σμύρνης, για βεγγέρα.

Ακολουθεί η επίσκεψη στην Ευαγγελική σχολή με τον Ιάσονα και με επόμενη στάση τη Βιβλιοθήκη της και ανακαλύπτουμε πως ακόμα και εκατό χρόνια πριν, υπήρχαν βιβλία με την μέθοδο Μπράιγ στα ράφια της.

Στο ταξίδι της επιστροφής η Μυρτώ δεν θα είναι μόνη στο καΐκι του κυρ Παντελή. Η Αθηνά, θα έρθει μαζί της στη Χίο να μείνει για τουλάχιστον ένα χρόνο με την ξαδέλφη της και να φοιτήσει μαζί της στο σχολείο…

Ήταν τέλος του καλοκαιριού του 1921 …

Ποιος να ήξερε τότε τι ακριβώς θα γινόταν σε εκείνον τον τόπο και σε όλη την Ελλάδα μέσα στην επόμενη χρονιά…

Συγκλονιστική αφήγηση και των δύο συγγραφέων που μας μεταφέρουν στην πόλη των Θαυμάτων λίγο πριν τον μεγάλο ξεσηκωμό και την καταστροφή της. Μαζί τους ταξιδεύουμε στο χρόνο, τον τόπο και στα όσα θαυμαστά ζούσαν οι άνθρωποι τότε.  Με ίχνη φόβου που δεν είναι το ζητούμενο στο βιβλίο προετοιμαζόμαστε με το φευγιό της Αθηνάς για κάτι «δύσκολο» που έρχεται…

Το βιβλίο έχει εικονογραφηθεί αριστουργηματικά από την Άννα Τζώρτζη με ειδική παλέτα χρωμάτων που μας γεμίζει νοσταλγία μιας εποχής που «κάηκε » κυριολεκτικά. Νομίζω πως είναι από τα  πιο καλαίσθητα βιβλία που αναφέρονται στην συγκεκριμένη περίοδο  και γεγονότα  και  που μας ταξιδεύει  στον τόπο, την ατμόσφαιρα και στην Ιστορία.

Μυθοπλασία μεν αλλά τόσο αληθοφανή που νομίζεις πως ζεις μαζί με τους ήρωες όλο αυτό το καλοκαιρινό σεργιάνι στου 1921, στην πραγματικότητα …

Βιβλίο από τα προτεινόμενα για τα γεγονότα που αφορούν την Μικρασιατική περίοδο πριν και κατά τη διάρκεια της καταστροφής της Σμύρνης και για κάθε ηλικία.

Να το ψάξετε στα βιβλιοπωλεία και δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα : https://www.patakis.gr/files/1193436.pdf *

 

Εκατό χρόνια από τον μεγάλο Ξεριζωμό… "Αϊβαλί" μια Μουσικοχορευτική Παράσταση!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Εκατό χρόνια από τον μεγάλο Ξεριζωμό…

Πολλές εκδηλώσεις, πολλά αφιερώματα, πολλές εικόνες, μνήμες, βιβλία…

Κι όμως ανάμεσα στο πλήθος όλων αυτών γίνονται και υπάρχουν,  κάποιοι και κάποια  ξεχωρίζουν. Και τότε σταματάς κι αφήνεις όλο σου το συναίσθημα να ξεχειλίσει. Να φτάσει όπου εκείνο θέλει να οδηγηθεί γιατί έτσι θα νομίζεις πως ζεις το χθες, το παράλογο, το άπιαστο, το αποτρόπαιο που συνέβη τότε…

Πάνε τέσσερα χρόνια που ΄χαν έρθει και πάλι στο κηποθέατρο του Νίκου Καζαντζάκη και μας μάγεψαν…

Και τους ακολούθησα λίγο μετά στο προαύλιο του παλιού Δημοτικού Σχολείου των Αρχανών να ξαναδώ τον Ρώκριτο και την Αρετούσα να γεμίσει χρώμα, γαλήνη, ομορφιά, μουσική και συγκίνηση η ψυχή.

Και χθες βράδυ βρεθήκαμε ξανά στο μεγάλο μας Κηποθέατρο. Τούτη τη φορά ήξερα πως θα συγκινηθώ ακόμα πιο πολύ. Το «Αϊβαλί» η μουσικοχορευτική παράσταση του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σητείας με σκηνοθέτη τον Νάσο Ζαγκότη και πάνω από είκοσι μουσικούς, ανθρώπους που λατρεύουν το θέατρο και τραγουδιστές, μας ταξίδεψαν στο χρόνο, στην Ιστορία, στις μνήμες των μαύρων ημερών λίγο πριν το 1922 και ίσαμε την καταστροφή του Ελληνισμού στα παραλία της Μικράς Ασίας, κι όχι μόνο…

Στη Μυτιλήνη, στο Αϊβαλί, στην Κρήτη 100 και παραπάνω χρόνια πριν…

Άνθρωποι απλοί και καθημερινοί, Τούρκοι κι Έλληνες, εκεί, εδώ ξεριζωμός, φονικά, αδικοχαμοί, βιασμοί, χωρισμοί, πόνος, ανθρωπιά και …πόλεμος!

Τι να γράψω για αυτήν την παράσταση… Μακάρι να μπορούσατε να την δείτε όλοι!

Έχω διαβάσει αμέτρητες σελίδες Ιστορίας για τη Σμύρνη, το Αϊβαλί, την Ανατολία, τους λόγους, τα αίτια, τα γιατί, τις μεγάλες αλήθειες, όμως το συναίσθημα το χθεσινοβραδινό μόνο αυτή η παράσταση κατάφερε  να μου το χαρίσει…

Ερασιτέχνες ηθοποιοί όλοι τους… Χαρισματικοί άνθρωποι, θα πω εγώ. Με πάθος, μεράκι, και ταλέντο ξεχωριστό και μάς καθήλωσαν…

Σκηνικά, κουστούμια, μουσική, χορός, φωνές,  σενάριο: Για πιο απ΄όλα να μιλήσω περισσότερο;

Νομίζω ΄πως όλοι όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε αυτό το δίωρο νιώσαμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Σαν να βρεθήκαμε στη θέση χιλιάδων αγνώστων και πολύ πιθανόν συγγενών μας, εκείνη τη φοβερή περίοδο των μεγάλων γεγονότων που ‘χε τ΄ αποκορύφωμά του το ’22.

Σαν να μπήκαμε και εμείς το μυαλό και τα βιβλία  του Φώτη Κόντογλου, του Ηλία Βενέζη, της Αγάπης Μολυβιάτη-Βενέζη και του Αχμέτ Γιορουλμάζ.

Σαν να ζωντανέψαμε κι εμείς στο καταπληκτικό Graphic Novel του Soloup…

«Η μνήμη όπου κι αν την αγγίξεις πονεί» έγραψε κάποτε ο Γιώργος Σεφέρης και χθες βράδυ όλοι μας νιώσαμε τούτον τον πόνο. Δύσκολο να κατανοήσει το μυαλό τι έζησαν οι άνθρωποι εκείνα τα χρόνια. Δύσκολο να ξεχάσει κι η ψυχή το μαύρο του καπνού, το κόκκινο της φωτιάς  της προσφυγιάς, του θανάτου…

Χθες βράδυ μπήκαμε κι εμείς στη βάρκα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και στην άλλη των Τουρκοκρητικών που έφυγε από τα Χανιά ή κι από το Μεγάλο Κάστρο, για άγνωστους τόπους, μόνοι, στοιβαγμένοι, χαμένοι με τσακισμένα όνειρα, φτερά κι ελπίδες…

Χθες βράδυ σιγοτραγουδήσαμε καημούς και πικρές αλήθειες…

Ταξιδέψαμε στο χθες και το σήμερα από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί και τούμπαλιν…

Πραγματικά μεγαλουργήσατε για μια ακόμη φορά αγαπημένοι Στειακοί φίλοι μας…

Αληθινά θα πρέπει η παράσταση να φτάσει όπως το είπαμε παντού αλλά προπάντων  στη Μυτιλήνη  κι ίσαμε απέναντι τ΄Αϊβαλί…

Συγχαρητήρια πολλά, διπλά και τρίδιπλα σε έναν έναν  χωριστά στους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές (απίθανοι κι οι δυο), τους μουσικούς, τους τεχνικούς, όσους δουλέψατε για ένα ακόμα αριστούργημα…

Θα ‘θελα να πω όλα σας τα ονόματα αλλά φοβάμαι πως δεν θα τα αναφέρω σωστά από μνήμης.

Να φτάσετε λοιπόν παντού και να μην σταματήσετε ποτέ να μας χαρίζετε τόση συγκίνηση, χαρά, αισθητική και τόσο σπουδαίες παραστάσεις που θα τις ζήλευαν πολλοί καταξιωμένοι ηθοποιοί…

Χίλια καλώς να περπατήσετε όπου πάτε και εμείς θα περιμένουμε ίσαμε την επόμενη φορά!

Το τερατάκι του Μίλο* και η Πέγκι το περιστέρι**… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 

Της Ελένης Μπετεινάκη

Αλήθεια εσείς ζητάτε συγγνώμη; Από ενοχή, επειδή φοβάστε ή επειδή καταλαβαίνετε πως στεναχωρήσατε κάποιον; Σπουδαία λέξη, πραγματικά! Κάποιοι την ξεχνάνε ή δυσκολεύονται να την πουν. Κάποιοι άλλοι την χρησιμοποιούν λανθασμένα και ορισμένοι δεν σταματούν να απολογούνται ακόμα και για …το τίποτα.  Για να δούμε στα δυο επόμενα βιβλία ποια πρέπει να είναι  η χρήση της και η σωστή της διάσταση…

Το τερατάκι του Μίλο, Τομ Πέρσιβαλ, εκδ. Ψυχογιός*

Ο Μίλο είναι ένα μικρό αγόρι που ζει σε ένα όμορφο σπίτι σε μια γειτονιά που αγαπά πολύ. Δίπλα του, ακριβώς,  κατοικούσε κι ο καλύτερός του φίλος, ο Τζέϊ. Μια μέρα στη  απέναντι πλευρά του δρόμου μετακόμισε μια οικογένεια που είχαν ένα κορίτσι με κατακόκκινα μαλλιά στην ηλικία περίπου των δύο μικρών αγοριών.

Και τότε συνέβησαν όλα! Το απόγευμα όταν ο Μίλο αναζήτησε τον Τζέϊ ανακάλυψε πως εκείνος έπαιζε στην αυλή του παλιού σπιτιού με το καινούργιο κορίτσι, τη Σούζυ, και δεν του το είχε καθόλου αναφέρει. Ένα περίεργο συναίσθημα τρύπωσε στην κοιλιά του Μίλο….

Και από την επόμενη μέρα έχανε συνεχώς  τον φίλο του και πάντα ήταν  παρέα με τη Σούζυ…

Και το συναίσθημα μεγάλωνε και μια μέρα εμφανίστηκε σαν πρασινομάτικο τέρας με σάρκα και οστά, ακριβώς δίπλα του. Κι ας το έβλεπε μόνο αυτός. Ήταν πάντα εκεί! Κι αρχίσαν οι κουβέντες οι παράξενες που τον έκαναν, τον Μίλο, να νιώθει χάλια. Κι όλο χειροτέρευε αυτό κι ο Μίλο έμενε όλο και πιο μόνος…

Και τότε μια άλλη μέρα, καλύτερη αυτή, Το κορίτσι με τα κατακόκκινα μαλλιά, η Σούζυ, πλησίασε τον Μίλο και του είπε πως έλλειπε πολύ η συντροφιά του στον Τζέϊ…

Και όσο κι αν προσπάθησε το πρασινομάτικο τέρας να τον επηρεάσει και να τον μεταπείσει για τα «ψέματα» της Σούζυ ο Μίλο δεν οπισθοχωρούσε. Το τέρας άρχισε να χάνει τη δύναμή του, να μικραίνει συνεχώς ώσπου χάθηκε εντελώς…

Κι ήρθαν οι Συγνώμες και τα χαμόγελα. Κι έφυγε η μοναξιά κι η ζήλεια και όλοι ήταν πια  ΜΑΖΙ και φίλοι αχώριστοι κι οι τρεις!

Άλλο ένα υπέροχο βιβλία από ένα μαέστρο στις ιστορίες των συναισθημάτων τον Tom Percival και σε εικονογραφήσεις με ψυχή και ζωντάνια περισσή!

Ένα βιβλίο γεμάτο έντονα συναισθήματα που συναντάμε όλοι μας σε μικρές ηλικίες γνωρίζοντας πόσο δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί ένα παιδί. Η ζήλεια, ως γνωστόν,  είναι ένα συναίσθημα που δημιουργεί ανασφάλειες, κόπωση, αρνητική ενέργεια και λαθεμένες σκέψεις. Ο Tom Percival υιοθετώντας σαν ήρωα του το πράσινο τερατάκι μας δείχνει ακριβώς το «δρόμο» της συναισθηματικής κατάστασης του παιδιού. Την ίδια στιγμή παρουσιάζει τη λύση για απαλοιφή της αρνητικής ενέργειας και την μετατροπή της σε θετική και ώριμη σκέψη.

Ένα βιβλίο για την δυνατή φιλία, την ενθάρρυνση και φυσικά τις επιπτώσεις της ζήλειας.

Υπέροχη εικονογράφηση, ζωντανή και ιδιαίτερα καλαίσθητη που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο το κείμενο.

Τα Mεγάλα Πολύχρωμα Συναισθήματα, η σειρα των εκδόσεων Ψυχογιός αποκτούν ένα ακόμα σπουδαίο βιβλίο από τον πολυαγαπημένο Tom Percival.

Δείτε τα εδώ όλα : https://www.cretalive.gr/politismos/ta-megala-polyhroma-synaisthimata-sta-paramythia-toy-sabbatoy

Και αναζητείστε το συγκεκριμένο στα βιβλιοπωλεία ή διαβάζοντας ένα μικρό απόσπασμα εδώ : https://www.psichogios.gr/el/to-terataki-toy-milo.html

Πόσα συγγνώμη ακόμη, Περιστέρι; Wendy Meddour,(μεταφ: Αντώνης Παπαθεοδούλου) εικ: Carmen Saldana, εκδ. Ίκαρος**

Η Πέγκι είναι ένα καλότροπο περιστέρι. Όπου κι αν πάει όπου κι  αν σταθεί την διώχνουν κι εκείνη νομίζοντάς πως ενοχλεί ή έχει πάρει τη θέση κάποιου,  ζητάει πολύ ευγενικά : «Συγνώμη».

Στη στάση, στο πεζοδρόμιο, στο παγκάκι…Ίσαμε τη στιγμή που ένας μεγάλος άσπρος γλάρος, ο Τζόαν, την πλησίασε και την συμβούλεψε να σταματήσει να λέει συνεχώς συγνώμες ενώ δεν έχει κάνει τίποτα παράξενο ή κακό… Μια άλλη οπτική γωνία παρουσιάζεται στην Πέγκι με τα μάτια και τα συναισθήματα του Τζόαν που της εξηγούν πως οι άλλοι της φέρονται άσχημα γιατί την διώχνουν, την σπρώχνουν, και έχουν αγενή συμπεριφορά. Της εξηγεί πως πρέπει να σταματήσει να απολογείται για όλα και να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Επιτέλους η Πέγκι έχει βρει έναν φύλακα άγγελο που την προτρέπει να διεκδικήσει το δίκιο της. Από την άλλη μέρα, όλα άλλαξαν… Εναντιωνόταν σε όποιον της μιλούσε με άσχημο τρόπο ή προσπαθούσε να την κάνει να φύγει από κάπου. Η Πέγκι έγινε αγνώριστη και τα δυο πουλιά μάλλον πια αχώριστοι φίλοι!

Ένα βιβλίο της Weddy Meddour για το επαναλαμβανόμενο bulling ή εκφοβισμό στη δική μας γλώσσα,  που αναπαριστά καταστάσεις σχεδόν καθημερινότητας και τρόπους υπεράσπισης εαυτού. Το να υποτιμά κάποιος τον εαυτό και να βρίσκεται πάντα σε θέση υποδεέστερη της αξίας του καταφέρνει να έχει μόνο ενοχές και ανασφαλείς συμπεριφορές. Είναι δικαίωμα όλων η ενδυνάμωση και υπεράσπιση  του εαυτού μας, καθώς και  η εξάλειψη κάθε μορφής βίας, στην συγκεκριμένη περίπτωση της λεκτικής.

Ενθάρρυνση χρειάζεται το κάθε «θύμα». Παρότρυνση να ανυψωθεί η αυτοπεποίθηση του καθενός. Να καταλάβει πως να σταματήσει ανάρμοστες συμπεριφορές και να διεκδικήσει ό, τι του ανήκει. Φίλους χρειαζόμαστε όλοι που θα μας βοηθούν, θα μας καθοδηγούν, θα μάς αγαπούν και θα μάς παροτρύνουν να μην εγκαταλείπουμε κάθε μας προσπάθεια για καλυτέρευση της προσωπικότητάς μας. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας υποτιμήσει ούτε όμως κι εμείς να παραμείνουμε με το στόμα μας κλειστό στα άσχημα και παράλογα.

«Τολμώ» είναι η δυνατή λέξη και «απαγορεύω» την κακομεταχείριση.

Δυνατό βιβλίο, υπέροχες συμβουλές και ενθάρρυνση για τόνωση της προσωπικότητας.

Για τις συγνώμες που πρέπει ή δεν πρέπει να λέμε. Για τα δύσκολα που μας εγκλωβίζουν και τα θετικά που μας κάνουν να νιώθουμε δυνατοί και πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Για τη φιλία και την εκτίμηση στους άλλους και στον εαυτό μας πρωτύτερα.

Αναζητείστε το βιβλίο  στα βιβλιοπωλεία ή διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα εδώ: https://ikarosbooks.gr/1085-posa-syggnomi-akomi-peristeri.html

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 17 Σεπτεμβρίου 2022  :Εδώ!

 

Πιάστε την άκρη της κλωστής να κινήσει η χρονιά…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μια κόκκινη, μια πράσινη, μια κίτρινη κλωστή…

Διάλεξε ποια θέλεις και πάμε μαζί να ξετυλίξουμε το κουβάρι…

Τι θα συναντήσουμε; Κανείς δεν ξέρει…

Ίσως να μπούμε σε ένα καράβι  ή να πάρουμε ένα ποδήλατο και να φτάσουμε μέχρι τα αστέρια. Μπα!... Πιο σίγουρα να πάμε με το αυτοκίνητο ή μήπως με ένα πατίνι;

Πιο αέρινο και συναρπαστικό θα ΄ναι  ν’ ανεβούμε σε ένα αεροπλάνο ή σε ένα αερόστατο  κι αν, αν θέλεις κι εσύ, θα κυνηγήσουμε το ουράνιο τόξο ή εκείνο το πορτοκαλί σύννεφο που χαμογελάει πλατιά και μοιάζει με ξεχειλωμένη κολοκύθα…

Που θα φτάσουμε, πώς και γιατί;  Μα η μαγεία είναι στο άγνωστο, στο μη αναμενόμενο, στην έκπληξη της στιγμής, στο τώρα που μετά από λίγο θα είναι πριν…

Καρδιοχτύπι, αγωνία, σκέψεις χαρούμενες αλλά και λίγο φοβισμένες, είμαστε όλοι γεμάτοι τούτο το πρωινό…

12 του Σεπτέμβρη, του «Άγιου Σχολικού», της Επιστροφής, της Ανανέωσης, της Ελπίδας…

Χιλιάδες άνθρωποι, παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί, σήμερα θα περάσουμε για πρώτη μέρα την πόρτα του σχολείου…

Σπουδαία πόρτα θα διαβείτε θα έλεγαν οι χαρτορίχτρες κι οι καφετζούδες. Κι η αλήθεια είναι πως πραγματικά είναι από τις πιο σημαντικές της ζωή μας. Άλλοι για πρώτη φόρα κι άλλοι για να χαιρετήσουν μια μακρόχρονη πορεία…

Το κάνω εικόνα και βλέπω γέλια, φωνές, χαρές και κλάματα…

Βλέπω καθαρά πρόσωπα, συγκίνηση, στολισμένα παιδιά σαν να πηγαίνουν σε γιορτή.
Μα είναι γιορτή!  Είναι χαρά, είναι ξεκίνημα και δόσιμο ψυχής…

Ξέρετε, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, είτε στο σχολείο φοιτούν μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά είναι εκείνη η πρώτη στιγμή που τα μάτια θα «ανεγογυρέψουν»  να βρουν το πάτημα, την εμπιστοσύνη, το χαμόγελο στα μάτια του Μέντορα ( όχι, αυτού του Υπουργείου), του Δασκάλου με Δ κεφάλαιο! Και των φίλων που χάσαμε το καλοκαίρι ή τους νέους που θα βρούμε μαζί το επόμενο διάστημα κι ίσως και τα επόμενα χρόνια…

Είναι η στιγμή που θα κρατήσεις από το χέρι (αν στο δώσει με την πρώτη), το παιδάκι που θα ‘ρθει για πρώτη φορά στο «Μεγάλο Σχολειό» και θέλει να  νιώσει την ασφάλεια, την αγάπη, την πίστη και τη σταθερότητα σε αυτό το  σπουδαίο βήμα του.

Η τάξη μας φέτος είναι μεγάλη κι άδεια. Δεν έχει στολίδια περισσά… Δεν έχει τυποποιημένες φωτοτυπίες κι επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Έχει μόνο μικρές «καθαρές» γωνιές ζεστασιάς…

Εσένα περιμένουν, να γεμίσετε μαζί τα κουτιά, τους τοίχους, τους «φακέλους» με τα δικά σου «θέλω» και «μπορώ».

Με τα δικά σου πινέλα θα βάψουμε τον κόσμο…

Με το δικό σου χαμόγελο θα ανοίξει κι η δική μας πόρτα να προχωρήσουμε, να ανέβουμε, να πειραματιστούμε, να γνωρίσουμε όλα εκείνα που θέλουμε κι όλα τα άλλα που δεν ξέρουμε πως υπάρχουν…

Ξέρω πως σήμερα το πρωί θα ΄χω κι εγώ την ίδια αγωνία. Κι ας έχουν περάσει τόοοοσα χρόνια, τόσοι Σεπτέμβρηδες από την ζωή μου. Θα αναζητώ και πάλι τις μικρές χαραμάδες των ματιών της ψυχής.

Και θα κρατώ μια γόμα να σβήνω τα άσχημα, τα χαλασμένα, τα δύσκολα.

Μια ξύστρα να λιαίνω τις «μύτες των μολυβιών» όταν δεν μπορούν μόνες τους να γράψουν στις σελίδες της ζωή τους.

Ένα μεγάλο χρωματιστό
χαζαπλάστ να δίνω χαρά στα πονεμένα γόνατα. Άλλωστε το χέρι το δικό μου θα΄ναι πάντα εκεί στα σηκώματα. Κι εγώ θα ανεβαίνω ακόμα πιο ψηλά από τη δύναμη των πέντε χρόνων της δικής σου ύπαρξης.

Με ένα πινέλο θα βάφουμε κάθε μέρα τους ουρανούς μας, να γεμίζουν πουλιά , πεταλούδες και πολύχρωμα αστεράκια τις νύχτες, να μας φέγγουν εκεί που έχει πιο πολύ σκοτάδι…

Θα μπούμε μαζί στο κάστρο της Φεγγαρούσας να διώξουμε εφιάλτες και κακούς δράκους. Να γνωρίσουμε τις Φεγγαρολουσμένες, τις κόρες της, και τους ασημένιους ιππότες που μας προστατεύουν τις νύχτες…

Με μια αγκαλιά θα γεμίζει η μέρα κι η ψυχή με δύναμη και θάρρος για τα επόμενα…

Με ένα τραγούδι θα προσπαθήσουμε να φτάσει η φωνή μας σε όλους εκείνους τους περαστικούς που θα κοντοσταθούν στο παραθύρι και θα χαμογελάσουν κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι γιατί θα έχουμε καταφέρει να τους δώσουμε τη καλή στιγμή της μέρας τους…

Με ένα βιβλίο ή παραμύθι θα μπούμε σε όλους τους μαγικούς και φανταστικούς κόσμους που θα μας κάνουν να νιώσουμε δύναμη, γνώση κι αντάμωμα με αδελφές ψυχές…

Με μια καλή κουβέντα θα φύγουν οι φόβοι, οι θυμοί, οι αδυναμίες μας…

Με το άνοιγμα των χεριών μας θα δώσουμε και θα πάρουμε αγάπη.

Επιτελούς χωρίς πρέπει και μη, θα φανούν μετά από δυο χρόνια τα χαμογέλα στα χείλη μας.

Ούτε μάσκες, ούτε φόβος, φέτος,  ούτε ανάρμοστους στην ηλικία των παιδιών κανόνες που φυλακίζουν το αυθόρμητο και τη χαρά να φανεί παραπέρα…

Χαμογελάστε όλοι πλατιά, ανοίξτε τις πόρτες, επιτέλους, στους γονείς, στα παιδιά…

Τρέξετε κι ανακατευτείτε στα διαλλείματα…

Πέσετε κάτω και σηκωθείτε ξανά  χίλιες φορές…

Και να θυμάστε εσείς γονείς : Κάθε μέρα που το παιδί σας θα επιστρέφει στο σπίτι το μόνο που θα το ρωτάτε θα ΄ναι : «Πέρασες καλά;», «Έπαιξες με τους φίλους σου; »

Όλα τα παιδιά θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν, να μετρούν… Στην ώρα τους!

Άλλωστε αυτή είναι δουλειά των δασκάλων τους!

Από την πρώτη μέρα όμως πρέπει να μάθουν πως σκορπιέται η αγάπη, η χαρά, η ελευθερία, το όνειρο  και η ελπίδα…

Είμαι τυχερή που και φέτος θα βρίσκομαι σε ένα σχολείο γεμάτο φως…

Ένα σχολείο που έχει ανοιχτές πόρτες, αγκαλιές και όνειρα …

Τελικά κορίτσια, λέω να μπούμε σε ένα μεγάλο καράβι την Πρώτη μέρα…

Για άγνωστα νερά να σαλπάρουμε… Κι αν δούμε τα δύσκολα να θυμόμαστε πως οι βαρκούλες που θα μας σώσουν έχουν μοναδικά ονόματα:

Τις λένε : Ελπίδα, Αγάπη, Ζωή, Ελευθερία, Χαρά, Όνειρο, Θάρρος και Δύναμη!

Κι αν αλλάξουμε όχημα στη διαδρομή θα αφήσουμε  τα παιδιά να διαλέξουν τι θέλουν!

Με ένα κουβάρι πολύχρωμες κλωστές θα ανοίξουμε τη χρονιά μας!

Πιάστε τις και σεις τις άκρες του, γονείς, συνοδοιπόροι, να κινήσουμε μαζί …

{ Στην Γλαύκη, στην Χριστίνα, στην Κατερίνα, στην Νίκη και στην Μαρία( κι ας έφυγες φέτος) που μου χάρισαν ξανά το …φως. Στα μικρά μας παιδιά του 64^ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου που μόλις ήρθαν! Στα καινούργια κορίτσια ( Έλενα, Ελένη, Χαρά, Μαρία, Αναστασία, Δώρα) που μόλις προστέθηκαν στο κουβάρι …}

Καλή σχολική μας χρονιά!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ  στις 12 Σεπτεμβρίου 2022 https://www.patris.gr

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 12 Σεπτεμβρίου 2022 : https://www.cretalive.gr

«Παίζουμε βιβλίο;» …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Σε πολύ λίγες μέρες τα σχολεία θα ανοίξουν τις πόρτες τους σε χιλιάδες μαθητές. Προγράμματα, υποχρεώσεις, μαθήματα, τρέξιμο  θα δώσουν προτεραιότητες στη καθημερινότητα  και στη ζωή όλων μας. Μια καλή οργάνωση από την αρχή και το βιβλίο θα μπει στην καθημερινή ή εβδομαδιαία δράση μας σε σχολικές βιβλιοθήκες, τάξεις και σπίτια.

«Τα παραμύθια του Σαββάτου» έχοντας πια μελετήσει χιλιάδες βιβλία  είναι σε θέση να αναγνωρίζουν μικρά διαμαντάκια και με πολλή χαρά παρουσιάζουν τα εξαιρετικά «πονήματα» της Βίκυς Ξανθοπούλου με ολοκληρωμένα προγράμματα φιλαναγνωσίας ακόμα και για τους αρχάριους «βιβλιοαπασχολούντες» σε τάξεις.

Την Βίκυ Ξανθοπούλου* την έμαθε όλη η Ελλάδα και ο κόσμος, με τις πολλές βραβεύσεις της, μέσω της δουλειάς της και της αγάπης της στο καλό βιβλίο, στα παιδιά και στον ιδιαίτερο τόπο που ζει και …θαυματουργεί.

Ποια είναι; Μια βόλτα στο διαδίκτυο θα σας μάθει πολλά για μια αξιόλογη, παγκόσμια και αγαπημένη νηπιαγωγό που διδάσκει στο ολοήμερο δημόσιο νηπιαγωγείο στις Ποταμιές της Θάσου και έχει καταφέρει να φτάσει ίσαμε τα πέρατα του κόσμου η φήμη, ο τόπος, η αγάπη και η αξία της.

Τι ακριβώς κάνει; Αγαπά τα παιδιά και χρησιμοποιεί τα βιβλία με τρόπους ευφάνταστους και ιδιαίτερους για να μάθει τα πάντα στα παιδιά. Να τους καλλιεργήσει, τον λόγο, το συναίσθημα, την φιλαναγνωσία, την μάθηση γενικότερα, και όλα αυτά με οδηγό το βίωμα, το  παιχνίδι κι ένα βιβλίο.

Αλλά πάμε να δούμε τι ακριβώς είναι το Παίζουμε βιβλίο;

Είναι τρεις διαφορετικοί τόμοι ανάλογα με τις ηλικίες των παιδιών (προ νήπια- νήπια, Δημοτικού Σχολείου και Πρώτων τάξεων Γυμνασίου) που μας δείχνου τρόπους να αγαπήσουν τα παιδιά το διάβασμα. Συνδυασμοί γνώσεων και παιχνιδιού, κίνητρα για έρευνα, συμμετοχή σε πολλές και διαφορετικές δράσεις, παιχνίδι, απόλαυση και ομαδική συνεργασία.

Πολύτιμα εργαλεία τα βιβλία και η Βίκυ Ξανθοπούλου έχοντας πολυετή πείρα στην  τάξη και στην εκπόνηση προγραμμάτων, επιλέγει βιβλία κατάλληλα να «παιχτούν» και να βοηθήσουν τα παιδιά σε όλα τα παραπάνω αλλά και να  τα οδηγήσει σε ανεξερεύνητα μονοπάτια.

Βιβλίο 1^ο: Παίζουμε βιβλίο; Για παιδιά 3 – 6 ετών!

Βιβλία που εκπονήθηκαν μέσα στην τάξη της και παρουσιάζονται στο βιβλίο της είναι :

Του Αντώνη Παπαθεοδούλου σε εικονογράφηση της Ίρις Σαμαρτζή των εκδ, Παπαδόπουλος : Οι καλοί και οι κακοί πειρατές, οι καλοί και οι κακοί Ιππότες, οι καλές και οι κακές μάγισσες

Παίζουμε;  της Σοφίας Πανίδου με εικονογράφηση Ντανιέλας Σταματιάδη

Ποιος έκλεψε τον ήλιο, Κλαίρη Γεωργέλλη.

Νοτούρνο, Συνταγές για όνειρα, Isol εκδ. Μάρτης

Πως να κάνετε έναν ελέφαντα να χορέψει, των ‘Αγγελου Αγγέλου και της Έμης Σίνη με εικονογράφηση Σοφίας Τουλιάτου και πάλι των εκδ. Παπαδόπουλος

Ζαχρά και Νικόλας της Σοφίας Πανίδου

Αγκάθα Κρίστι,  Ένα πουλί στην Πρίζα της Λήδας Βαρβαρούση.

Το δέντρο που έδινε  του Σελ Σιλβερστάιν από τις εκδόσεις Δωρικός, Ανέβα επίπεδο του Αντώνη Παπαθεοδούλου και ο Λύκος Ζαχαρίας μαθαίνει τα συναισθήματα!

Ακολουθούν : Το κίτρινο πουλάκι, Ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά, Το σχολείο πάει σχολείο, Το λευκό λιοντάρι, Η Χαριστική Βιβλιοθήκη και το : Οχ, Χταπόδι, λάθος πόδι.

Επιλογές εξαιρετικές με φιλαναγνωστικό πρόγραμμα ποικίλων δραστηριοτήτων που μπορεί να διαρκέσει μέχρι και ένα μήνα…

2^ο βιβλίο : Παίζουμε βιβλίο; Για παιδιά 6 – 9 ετών!

Μεγαλώνουμε ηλικιακά και ίσως οι απαιτήσεις να γίνονται κι εκείνες μεγαλύτερε. Στο ίδιο μοτίβο με το πρώτο βιβλίο θα δούμε την περιγραφή πολλών προγραμμάτων και ποικίλων περιεχομένων που μπορούν πολύ εύκολα να παρουσιαστούν σε παιδιά και να τα κατακτήσουν χωρίς καμιά απολύτως δυσκολία. Μόνο παίζοντας, διασκεδάζοντας και ακολουθώντας μικρές οδηγίες…

Τα βιβλία που μας παρουσιάζει η Βίκυ και που όλα «παίχτηκαν » στην τάξη είναι:

Φίλοι πάνω κάτω των Άγγελου Αγγέλου και Έμης Σίνη.

Η κούκλα που ταξίδευε στον κόσμο της Αλεξάνδρας Μητσιάλη

Ένα ποίημα που γιατρεύει ψάρια, Tο σπίτι μας κινδυνεύει, Ο Πρίγκιπας με τα τρία πεπρωμένα. Αρσέν και Φαντομά, Τα μεγάλα ψέματα του μικρού Ερμή, Έχω για συμμαθητή έναν πειρατή.
Θα διαβάσουμε και θα δούμε πολλές δραστηριότητες ακόμα για : 9 τρελές Ιστορίες, Για την γάτα «Τίγρης » στο  Από μέσα μου, Τον μικρό Κοπέρνικο στο δάσος των Δεινοσαύρων, τις Ιστορίες για Ατρόμητα κορίτσια και Το μυστικό του Μπλε Κύκλου.

Διαλεγμένα κι αγαπημένα βιβλία που αξίζει να τα γνωρίσετε και να εμπνευστείτε από τις δραστηριότητες της Βίκυς Ξανθοπούλου.

Στο 3^ο βιβλίο : «Παίζουμε βιβλίο;»  τα όρια των ηλικιών μεγαλώνουν και απευθύνεται σε παιδιά από 9 – 12 ετών.

Περισσότερο απαιτητικά τα μεγαλύτερα παιδιά και με μεγαλύτερες ανάγκες για έκφραση, ταύτιση, συναισθήματα και απαντήσεις .
Η επιλογή των βιβλίων δύσκολη αλλά απόλυτα σύμφωνη και με τις δικές μας προτιμήσεις

Ποια βιβλία συμπεριλαμβάνονται στον τρίτοι τόμο;

Διαβάστε για  :Ένα ψάρι που το έλεγαν Ορφώ, Η Αγγελίνα, Οι καλύτερες ιστορίες με φίλες και φίλους και Το υπέροχο.. Αν!

Χάθηκε η μπάλα της Ελένης Γεωργοστάθη, Ένα σπίτι χωρίς καθρέφτες, Ο πόλεμος που έσωσε τη ζωή μου.

Ακολουθούν : Το Σκλαβάκι της Κνωσού, η Σιλουανή, Το …Θαύμα, Χάτσικο, ο σκύλος που περίμενε, και «Στα μυστικά του Βάλτου».

Κλείνει η παρουσίαση με «Το αγόρι που δάμασε τον Άνεμο » και το Πλανητάριο!

Επίσης πρόσφατα έχουν κυκλοφορήσει και πέντε ακόμα βιβλία της από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος:

Η σειρά Escape Book με δύο βιβλία : Μια νύχτα στην Ακρόπολη και Απόδραση από την Ατλαντίδα https://www.epbooks.gr/sylloges/escape-books/

 Καθώς και η ολοκαίνουργια σειρά:   «Άνοιξε το παράθυρό σου»  στα Συναισθήματα, την Τέχνη και την Φύση. Δραστηριότητες με αυτοκόλλητα για μικρά παιδιά.

Δείτε εδώ όλα της τα βιβλία : https://www.epbooks.gr/sygrafeis/vicky-ksanthopoulou/

Στο βιογραφικό της διαβάζουμε όλη της την πορεία τα τελευταία χρόνια και νομίζω πως αξίζει να την γνωρίσουν και όσοι δεν την ξέρουν μέχρι σήμερα!

Η Βίκυ Ξανθοπούλου είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών της Αλεξανδρούπολης και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην Κοινωνικοπολιτισμική Εκπαίδευση και Εμψύχωση Ομάδων του Δ.Π.Θ. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζει και υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα που απευθύνονται σε εκπαιδευτικούς και μαθητές με βασικό άξονα την παιδική λογοτεχνία. Το έργο της, με το πρόγραμμα αναγνωστικών εμψυχώσεων «Παίζουμε βιβλίο;», έχει αναγνωριστεί στην Ελλάδα από τον θεσμό των Education Leaders Awards και από το ελληνικό παράρτημα της ΙΒΒΥ (Βραβείο σε σχολικό-μαθητικό έντυπο το οποίο καλλιεργεί τη φιλαναγνωσία και προωθεί την ανάγνωση της παιδικής λογοτεχνίας), αλλά και στο εξωτερικό από τον διεθνή οργανισμό Judith’s Reading Room, με έδρα την Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, με το Βραβείο Ελευθερίας μέσω του Γραμματισμού (Freedom Through Literacy Award), από τον διεθνή εκπαιδευτικό οργανισμό AKS Education Awards με τον τίτλο Excellence in Teaching – Teacher of the Year 2019, ενώ έχει κερδίσει το Global Teacher Award 2020 και τον τίτλο Inspirational Teacher of the Year 2022 των Global Educational Awards. (https://www.epbooks.gr/sygrafeis/vicky-ksanthopoulou/ )

Μα πάνω από όλα είναι ένας υπέροχος γελαστός άνθρωπος με απίστευτη ενέργεια και μεταδοτικότητα σε ότι αγαπά και θέλει να μοιραστεί.

Αναζητείστε τα βιβλία της όσοι θέλετε να βάλετε… το βιβλίο στην τάξη !

Στο σχολειό της καρδιάς μου...

Ποτέ δεν μ’ άρεσαν οι αποχαιρετισμοί …

Της Ελένης Μπετεινάκη 

Τα ‘παμε όλα χθες αργά με τον Αύγουστο,  σπάζοντας καρύδια σύμφωνα με το έθιμο. Μόνο που εμείς δεν περιμέναμε τούς αγγέλους, τους ξεγελάσαμε και τα φάγαμε!

Μια αρμαθιά από ρόδια, σταφύλια, κυδώνια, σκόρδα, καρύδια, και φύλλα της γριάς ελιάς της αγαπημένης μου Ασημένιας πλέξαμε…

Κουβέντα στην κουβέντα μου ‘πε το παράπονο του κι εγώ τού απάντησα  να μην στεναχωριέται. Καλός ήταν κι ας έφερε ζέστες μεγάλες και φωτιές και δάκρυα σε πολλούς  ανθρώπους. Είχε όμως και  μέρες που χορτάσαμε θάλασσα, βουνό και γέλια και φρούτα άφθονα. Είχε και ένα ολόγιομο φεγγάρι τεράστιο, λαμπερό και χιλιοτατραγουδιστό. Τα μεσάνυχτα βιαστικά μ΄ αποχαιρέτησε και μ’  άφησε να τακτοποιώ τις αναμνήσεις και τη ζωή μου ελπίζοντας για τα καινούργια που θα έφερνε ο Σεπτέμβρης…

Ένας μικρός Σεπτέμβρης που για μένα έκλεισε τα δεκαοχτώ του χρόνια σήμερα το πρωί… Ένας  Σεπτέμβρης που τον φωνάζουν δικαίως  Σχολικό,  πήρε την τσάντα, τη μάσκα που του χάρισα με το ουράνιο τόξο και κίνησε για τις απάνω γειτονιές να βρει το νέο του σχολείο, να μυρίσει καινούργια αρώματα…

Ενηλικιώθηκε πια κι ήταν η ώρα του να πετάξει ακόμα πιο ελεύθερα, ακόμα πιο ψηλά. 

Στην καρδιά του όμως θα παραμείνει με χρυσά γράμματα εκείνο το σχολείο, το 10ο Νηπιαγωγείο που πρωτοπήγε…σαν ξεκίνησε! Εκείνο το σιδερένιο κουτί με την μαγική αυλή πάνω στα τείχη του Μεγάλου Κάστρου που παρά το χρόνο, τη φθορά και την αδιαφορία στέκει ακόμα ορθό, αμίλητο και μόνο του. 

Πέρασα γρήγορα με το ποδήλατο το ξημέρωμα. Σταμάτησα και του ΄πα τα νέα, πως μεγαλώσαμε όλοι και κινήσαμε για άλλα μέρη. Πως αλλάξαμε φέτος, έφυγα από το σχολείο της καρδιάς μου και δεν θα περνάω πια καθημερινά να το καλημερίζω, μαζί και τον «Άρχοντα»  αλλά θα τα λέμε απογεύματα ίσως, σαββατοκύριακα και διακοπές…

Στην άδεια και χορταριασμένη αυλή άκουσα πάλι γέλια και παιδικές φωνές. Είδα τα δέντρα να σκύβουν τα κλαδιά τους για να μαζέψουν τα παιδιά όσα φύλλα θέλανε για να φτιάξουν το  Φθινόπωρο. Άκουσα χίλια τραγούδια και μουσικές που ξεσήκωναν όλη τη γειτονιά. Είδα εκείνον τον τοίχο της καλοσύνης να ‘χει κρυφτεί πίσω από φυλλωσιές κι εγκατάλειψη και θυμήθηκα εκείνη την ημέρα που τον φτιάχναμε. Είδα τις κούνιες να αιωρούνται και τα παιδιά να τραντάζονται από τα γέλια. Είδα το κάστρο που προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια ολόκληρη χρονιά κι όλο το χαλούσαν το βράδυ οι ξενύχτηδες. Είδα τους πειρατές μου και τους ιππότες να μάχονται με τα σπαθιά που φτιάχναμε από εφημερίδες και να γλεντούν όλοι μαζί στο τέλος. Έψαξα να βρω τον Αλέξανδρο, εκείνον τον πανέξυπνο ποντικό που μας έλεγε την Ιστορία της πόλης, των τειχών και του Κούλε με πάθος και θυμήθηκα πως χάθηκε κι εκείνος μόλις αλλάξαμε κτίριο. Δεν του πολυάρεσαν οι πολυτέλειες και η κλεισούρα. Ήταν ελεύθερη ψυχή κι αυτός. Τον έκανα όμως ήρωα των δικών μου παραμυθιών και η Ιστορία του Κάστρου θα συνεχιστεί για πάντα.  Χιλιάδες οι σκέψεις, χιλιάδες οι αναμνήσεις…

Κι ύστερα "ανηφόρησα" προς το Νότο  κι όλο ανέβαινα κι απομακρυνόμουν από το κέντρο. 

Κι είχα μια δυσκολία στο πετάλι από τα μάτια μου που βούρκωναν συνέχεια αλλά σαν πέρασα την καινούργια πόρτα του νέου μου πια σχολείου, για πρώτη φορά σήμερα το πρωί, στις απάνω γειτονιές, είδα  καινούργια πρόσωπα χαμογελαστά κι όλα μεμιάς χάθηκαν, κρυφτήκαν σε εκείνο το μέρος της καρδιάς που δεν ξεχνά αλλά προχωρά …

Δεκαοχτώ χρόνια, γεμάτα απ’  όλα. Δεν ήταν και λίγα…

Ποτέ δεν μ’ αρέσαν οι αποχαιρετισμοί γι αυτό τους βλέπω πάντα σαν τη γέννα. Μπορεί να πονάς πολύ αλλά η συνέχεια και η νέα ζωή πάντα σε κάνει να νιώθεις αισιοδοξία, αγάπη και ζωντάνια...

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε τούτος ο μήνας κι η σχολική χρόνια. Σε καινούργιο σχολείο!

Στο 64ο Ηρακλείου λοιπόν, άλλωστε 6 και 4 κάνουν 10! Τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Στα καλύτερα που έρχονται …  Καλή μας αρχή!

(Το κείμενο γράφτηκε την 1η του Σεπτέμβρη του 2021. Η σχολική χρονιά που πέρασα στο 64ο Νηπιαγωγείο,το καινούργιο μου, ήταν πραγματικά μια νέα γέννα. Είχα χρόνια να νιώσω τόσο χαρούμενη,γεμάτη,δημιουργική και έτοιμη για νέες προκλήσεις.  Έτσι φέτος χωρίς να το σκεφτώ καθόλου ήρθα ξανά και νομίζω πως κι αυτό το σχολείο θα μπει στην ίδια θέση με το 10ο τότε που ζούσαμε πάνω στα τείχη...

Κι όλα αυτά χάρις στην Γλαύκη,τη Χριστίνα,την Μαρία,την Κατερίνα,την Νίκη κι όλα τα κορίτσια και τ  αγόρια που συνεργαστήκαμε)

Καλή μας σχολική χρόνια ❤️