Καλό ταξίδι Μάιε … καλή αντάμωση κυρά Άνοιξη!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Λίγο μετά το μεσημέρι τ’ αποφασίσαμε …

Ώρα μας ήταν να βοηθήσουμε τον Μάη να φτιάξει τη βαλίτσα του…

Και πριν καλά καλά να το σκεφτούμε, να σου μπροστά μας η μάννα του βιαστική και χαρούμενη. Η Άνοιξη ήδη τα΄χε τακτοποιημένα όλα. Ήθελε κι εκείνη να  φύγει, μαζί του, δεν άντεχε καθόλου το Καλοκαίρι. Της χαλούσε το χρώμα στα λουλούδια, της κιτρίνιζε τα χωράφια και τα βοσκοτόπια. Εκείνη είχε μάθει μέσα στα αρώματα, στα χρώματα τα έντονα των λουλουδιών και στον άστατο καιρό που κουβαλούσαν και τα τρία της παιδιά. Όλες οι  καταπράσινες, οι γαλάζιες, οι κόκκινες και οι χρυσαφένιες της φορεσιές είχαν χωρέσει στις αποσκευές της. Για σήμερα φορούσε ένα απλό λινό λευκό φόρεμα κι ένα στεφάνι στα μαλλιά γεμάτο αγριολούλουδα και βοτάνια….

Τα δικά μου πάλι παιδιά την παρακάλεσαν να ανοίξει τη δική της  βαλίτσα  να δουν μήπως και ξέχασε κάτι από τα σπουδαία που είχαν ζήσει μαζί της …

Και έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Όλα τα ΄χε πάρει, όλα…

Ένα κλωνάρι κισσό απ ΄τα χελιδονίσματα. Ένα μικρό χάρτινο χαρταετό, την κατακόκκινη μάσκα της Νεράιδας Σερπαντίνας και δυο τρία κεράκια από την τούρτα γενεθλίων της κ. Ελένης. Ένα σημαιάκι με τη γαλανόλευκη  μας σημαία κι ένα φτερό,μικρό, χελιδονιού. Μια κόκκινη κι άσπρη κλωστή απ΄τα Μαρτάκια του πρωτότοκου γιού της. Ένα κατακόκκινο αυγό, μια λαμπαδίτσα λευκή με μια σβούρα να κρέμεται σε μια γαλάζια κλωστή. Ο Απρίλης τρελαινόταν για παιχνίδια του παλιού καλού καιρού κι αναβίωνε όσα έθιμα μπορούσε και θυμότανε…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπήκε στην τάξη, λίγο λυπημένος ο Μάιος με άδεια την δικιά του βαλίτσα. Ήταν λίγο αναποφάσιστος και τα παιδιά τον αγκάλιασαν  τρυφερά και του είπαν πως με πολλή χαρά θα τον βοηθούσαν να μην ξεχάσει απολύτως τίποτα.

 

Ένα στεφάνι με ένα σωρό λουλούδια, ήταν το πρώτο που του δωσαν. Ένα ματσάκι λεβάντα, ρίγανη  και βασιλικό να μυρίζει η στράτα του σαν τις αυλές τις μαγικές και τα βουνά που βλέπαμε απ΄το παράθυρο του σχολείου. Ένα ηλιοτρόπιο από το βάζο του αγαπημένου μας ζωγράφου του Vincent Van Gogh. Ένα χωνάκι παγωτό, το πρώτο που δοκίμασαν για φέτος με γευση φράουλα, σοκολάτα και βανίλια. Ένα μικρό αντίγραφο από εκείνο το ρυτό με το κεφάλι του ιερού Ταύρου που είχαμε δει στο Μουσείο. Μια κατάλευκη κλωστή που ένωνε τον Λευκό Πύργο  με την Ακρόπολη και την Κνωσσό που τόσο είχαν προσπαθήσει να μάθουν, σε ποιο σημείο του χάρτη βρίσκονταν… Μια μέλισσα και μια πεταλουδίτσα πολύχρωμη και το πολυαγαπημένο βιβλίο του Σιγανού που λάτρευε τα ταξίδια.

Ο Μάιος είχε συγκινηθεί και ανέβηκε πάνω σε μια καρέκλα, παιδική, και ζήτησε  να σιωπήσουν για λίγο γιατί με το φευγιό του είχε ένα σπουδαίο νέο να τους πει.

Με σταθερή φωνή τους ανακοίνωσε πως το τελευταίο πράγμα που θα έβαζε στη βαλίτσα του ήταν οι μάσκες όλων τους και της κ. Ελένης και της κ. Μαρίας γιατί πια δεν ήταν ούτε απαραίτητες ούτε υποχρεωτικά να τις φοράνε. Το τι ακολούθησε μέσα στην τάξη με αυτήν την ανακοίνωση δε λέγεται. Όλα τους ζητωκραύγαζαν χαρούμενα. Τις πέταξαν όλες ψηλά και την ίδια στιγμή τίς παράχωσαν στη βαλίτσα του Μάη. Στο πιο βαθύ της σημείο. Τούτο το μαντάτο ήταν δώρο πολύτιμο και τα γέλια δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό. Χαμογελαστοί και χέρι χέρι μας αποχαιρέτησαν ο Μάιος με την κυρά Άνοιξη…

Κι όταν ηρεμήσαν τους είπα  πως απόψε το βράδυ μόλις ο Ήλιος θα πήγαινε να κοιμηθεί να προσέξουν εκείνο το πορτοκαλί ή ροζ συννεφάκι που θα τον κάλυπτε. Εκεί απάνω θα βλέπανε τον Μάιο και τη μαμά του την Άνοιξη να ταξιδεύουν για τόπους αλαργινούς και άγνωστους σε εμάς…

Ίσαμε του χρόνου που πια μεγάλα παιδιά του Δημοτικού θα τους καλωσορίζανε ξανά…

Το Ποτάμι** στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Να μιλάτε στους γονείς σας, στους φίλους, στους αγαπημένους σας. Να προσέχετε τις λέξεις που πληγώνουν και σαν ειπωθούν δεν έχουν γυρισμό. Να βοηθάτε τους ανήμπορους και να μπαίνετε συχνά στη θέση των άλλων ν για να καταλαβαίνετε τι νιώθει…

**Το Ποτάμι, Tom Percival, εκδόσεις Ίκαρος

 Ρόουαν είναι ένα μικρό αγόρι που ζει σε τόπο ζηλευτό κι ένα ποτάμι καθορίζει τη μέρα, τη ζωή, την ψυχή του, τα συναισθήματά του. Κάποιες μέρες το ποτάμι είναι ήσυχο, άλλοτε ζωηρό και παιχνιδιάρικο ή άγριο και θυμωμένο, όπως κι ο Ρόουαν. Ώσπου ήρθε εκείνος ο βαρύς χειμώνας με χιόνι, αέρα και κρύο πολύ που το ποτάμι πάγωσε! Κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να βοηθήσει το ποτάμι και τον Ρόουαν να μην νιώθουν τόση παγωνιά και λύπη… Ίσαμε το επόμενο φθινόπωρο που ένας απλός ήχος μέσα από τις φυλλωσιές της βατομουριάς ήταν αρκετός να τα αλλάξει όλα. Το μικρό πληγωμένο πουλάκι έδωσε νόημα στη ζωή του Ρόουαν ώσπου έγινε τελείως καλά και ο μικρός μας φίλος το ελευθέρωσε…

Το γέλιο επέστρεψε από σιγανό σε πλατύ και τρανταχτό, τόσο πολύ  που η επιφάνεια του ποταμιού έσπασε σε μεγάλα κομμάτια! Και τότε ο Ρόουαν κατάλαβε…

Άλλη μια μαγική, τρυφερή, συγκινητική κι αληθινή ιστορία από το μάγο των συναισθημάτων στα βιβλία Tom Percival.
Με εξαιρετικό και απλό λόγο και με εικονογράφηση που μαγνητίζει βλέμματα και ψυχές ο συγγραφέας αποδίδει πλήρως μια συναισθηματική κατάσταση με πολλές διακυμάνσεις, αλλαγές και λύτρωση.

Συμβολικό το ποτάμι, πηγή ζωής, φιλοσοφίας απόσταγμα και παράδειγμα εναλλαγής καταστάσεων.

Ένα βιβλίο που θα δώσει έναυσμα στην σχολική τάξη για να μπορέσουν τα παιδιά να εκφράσουν δικές τους συναισθηματικές καταστάσεις. Η φιλία, η αλληλεγγύη, η προσφορά. Η λύπη, η μοναξιά, η κακή διάθεση που αναζητούν μικρές καθημερινές χαρές.  Όταν επικεντρωθούμε σε ένα στόχο καταφέρνουμε πολλά από εκείνα που μας ήταν  αδύνατον να καταλάβουμε πως ήμασταν ικανοί.

ü  Μπείτε στον κόσμο του Tom Percival και του Ρόουαν

ü  Ζωγραφίστε τα συναισθήματα σας

ü  Μιλήστε για όσα σας απασχολούν

ü  Δώστε χρώματα και πινέλα στα παιδιά και φτιάξτε το δικό σας ποτάμι και δέντρο της ζωής

ü  Μιλήστε για τα ζώα, αδέσποτα, πληγωμένα και βρείτε τρόπους να τα βοηθήσετε

ü  Παρατηρείστε τις εναλλαγές του ποταμιού ή της θάλασσας που είναι δίπλα σας, ανάλογα με τον καιρό, τις εποχές, την ώρα.

ü  Βρείτε τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων που δεν είναι οι συνήθεις.

Ψάξτε το βιβλίο και μαγευτείτε από τις εικόνες και το κείμενο. Απαραίτητο βιβλίο σε μια σχολική βιβλιοθήκη.

Διαβάστε εδώ ένα μικρό απόσπασμα  : https://issuu.com/ikarosbooks/docs/9789605724320

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 28 Μαϊου 2022, εδώ  :https://www.cretalive.gr

Η μέρα που η αλεπού έγινε κόκκινη* ... στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Να μιλάτε στους γονείς σας, στους φίλους, στους αγαπημένους σας. Να προσέχετε τις λέξεις που πληγώνουν και σαν ειπωθούν δεν έχουν γυρισμό. Να βοηθάτε τους ανήμπορους και να μπαίνετε συχνά στη θέση των άλλων ν για να καταλαβαίνετε τι νιώθει…

*Η Μέρα που η Αλεπού έγινε κόκκινη, Λίλη Λαμπρέλλη, εικ Κέλυ Ματαθία Κόβο, εκδ. Πατάκη

Μια φορά κι έναν παλιό καιρό οι αλεπούδες είχαν διαφορετικό χρώμα από όσο τις ξέρουμε στις μέρες μας. Ήταν γκριζωπές! Μύριζαν επίσης, άσχημα πολύ! Εκείνον  λοιπόν τον καιρό γεννήθηκε μια αλεπουδίτσα κι ήταν τόσο χαρούμενη και παιχνιδιάρα που η έγνοια της ήταν να παίζει με τα λουλούδια και να στολίζει το λαιμό της με γιρλάντες. Μια μέρα μέσα στο δάσος ενώ περπατούσε, τρεις ασβοί της έκλεισαν το δρόμο. Και τί δεν της είπαν… Για την ασχήμια της, μίλησαν, για την απαίσια  μυρωδιά της και για την γελοία εμφάνισή της. Η Αλεπουδίτσα στεναχωρήθηκε τόσο που ζάρωσε κι έγινε μια μικρή χνουδωτή γκρίζα μπάλα. Κι όσο κι αν έκλαψε και αν παραπονέθηκε η κοροϊδία συνεχίστηκε χωρίς σταματημό. Ώσπου την κλώτσησαν μακριά και ψηλά και τότε ήρθαν τα χειρότερα. Βρέθηκε σε ένα βούρκο που τσαλαβουτούσαν μέσα του γουρούνια. Κι εδώ η ίδια αντιμετώπιση. Κι εδώ το φευγιό της ήταν βίαιο και ταπεινωτικό.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή της μεγάλης απογοήτευσης εμφανίστηκαν οι τρεις Μοίρες που με τον τρόπο τους ξαναμοίραναν την αλεπουδίτσα με νέες ευχές που της άλλαξαν τη ζωή…

Θάρρος, περηφάνεια και γενναιότητα της χάρισαν…

Ομορφιά και ζηλευτή χάρη στη θωριά της απόκτησε…

Εξυπνάδα, χαρά και πονηριά περισσή …

Κι όλοι εκείνοι που την πλήγωσαν απέκτησαν όσα τής καταλόγισαν και την κορόιδεψαν.

Παραμύθι «μαγικό» από την αγαπημένη παραμυθού των πολλών και συγγραφέα  Λίλη Λαμπρέλλη. Παραμύθι σύγχρονο αλλά με  εκείνη τη στόφα των παλιών καλών ιστοριών.

Με τις δοκιμασίες, τον από μηχανής θεό, τον ήρωα, την κάθαρση και την διδαχή που του πρέπει.

Η γκρίζα αλεπουδίτσα  είναι όλοι εκείνοι οι μικροί ή μεγάλοι άνθρωποι που γεννήθηκαν  με κάποια ιδιαιτερότητα και η κοινωνία μας δεν τους αποδέχθηκε. Είναι εκείνα τα μικρά παιδιά που χλευάζονται για το τίποτα. Που κάποιοι δεν βλέπουν τις δικές τους ατέλειες και ελαττώματα  και πληγώνουν ασύστολα τους άλλους.

Πόσα συναισθήματα είναι γεμάτο τούτο το βιβλίο; Πόσες διδαχές ;

Φόβος, ντροπή, χαμηλή αυτοπεποίθηση, κοροϊδία, ψέμα, κακομεταχείριση, προσβολές και ελάχιστη ως ανύπαρκτη εν συναίσθηση. Από την άλλη μεριά έχει εκείνη τη μαγική στιγμή που συμβαίνει σε όλους, που μια ασήμαντη λεπτομέρεια, μια κουβέντα, μια κίνηση δίνει δύναμη, ώθηση προς τα πάνω και η λύπη αντικαθίσταται από τη χαρά. Η περιφρόνηση από τον θαυμασμό, η ασχήμια γίνεται  ομορφιά της όψης μα και της ψυχής.

Κανείς δεν πρέπει να μιλάει άσχημα σε κανένα. Κανείς δεν πρέπει να πληγώνει τον άλλο. Ο κάθε άνθρωπος είναι μια προσωπικότητα μοναδική και ξεχωριστή και δεν έχουμε το δικαίωμα να τον κρίνουμε για την εμφάνιση και τα χαρακτηριστικά του. Μόνο ίσως για το έργο του…

Η Λίλη Λαμπρέλλη  γράφει ένα παραμύθι γεμάτο αλήθειες και συμβολισμούς.

Θέλει θάρρος να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς σου. Θέλει κότσια να ξαναρχίσεις από το μηδέν. Έχει όμως μεγάλη σημασία να το κάνεις και να μην παραδοθείς στην μιζέρια και την κακή επιρροή από τον άλλο.

Το ξέρατε πως τα μικρά αλεπουδάκια γεννιούνται με γκρίζο τρίχωμα και την ημέρα της ενηλικίωσής τους γίνονται …κόκκινα;  Να λοιπόν ένας ακόμη συμβολισμός του πολύ σπουδαίου παραμυθιού της Λίλης Λαμπρέλλη. Το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενήλικη μέσα από «χρώμα», αδυναμίες, και μαθήματα ζωής… 

Η Κέλλυ Ματαθία Κόβο ζωγράφισε πάλι μια αλεπού που αποκλείεται να ξεχαστεί. Χρώμα, σχέδιο και έμπνευση ζηλευτή. Αρμονία, σύνθεση και αποτέλεσμα μοναδικά.   Ο συνδυασμός της εικόνας με το κείμενο απόλυτα ταιριαστός. Πάρα πολύ δυνατές και απερίγραπτα όμορφες εικόνες. Εξαιρετική η εμφάνιση ενός μικρού κοριτσιού διακριτικά σε πολλά σαλόνια εικονογράφησης με αποκορύφωμα το …τέλος!

Για εκείνο το «Βulling» που καλά κρατεί στα σχολεία, περισσότερο από ποτέ ακόμα και την φετινή χρονιά η μικρή αλεπουδίτσα είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Να μιλάτε για αυτά που σας κάνουν. Οι συμβουλές των ανθρώπων που μας αγαπούν ή μας γνωρίζουν καλά είναι βάλσαμο ψυχής και ανάταση στην ψυχολογία μας.

Λίλη Λαμπρέλλη  καταπληκτικό και αυτό το παραμύθι. Τροφή για σκέψη και πράξεις!

Εργαλείο ξεχωριστό η ανάγνωσή του σε μια σχολική τάξη!

Δραματοποίηση με εναλλαγή ρόλων, πολλή κουβέντα για συναισθήματα ιδιαίτερα για τη  απόρριψη και την αποδοχή. Παιχνίδια με την αλεπού και συνέχιση της ιστορίας.

(Πιάσαμε το παραμύθι από το τέλος ! Συναντήσαμε στο δάσος την μικρή γκρίζα αλεπού και το κάθε παιδί ήταν ένα διαφορετικό ζώο. Ο καθένας είπε την γνώμη του για το πως την βλέπει. Στο τέλος που η αλεπού μεταμορφώνεται πάλι είπαμε την άποψη μας)

Να το διαβάσετε σε όλα τα παιδιά…

Άλλωστε οι καλές ιστορίες πρέπει να μοιράζονται και να φτάνουν παντού!

Διαβάστε εδώ ένα μικρό απόσπασμα: https://www.patakis.gr/files/1194832.pdf

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 28 Μάϊου 2022, εδώ :https://www.cretalive.gr

 

Ένα Μπαμπούρι* κινδυνολόγος …στα «Παραμύθια του Σαββάτου»!

 

Της Ελένης Μπετεινάκη

Και μόνο που αρχίζει ένα βιβλίο με την αξεπέραστη φράση «Μια φορά κι έναν καιρό», κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα ή τον καναπέ σου, ανοίγεις τις πόρτες της δικής σου φαντασίας και ενσυνειδητότητας και απολαμβάνεις ένα πολύ δυνατό και πρωτότυπο ανάγνωσμα.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα δάσος όπου ένα μικρό αρκούδι έχει πέσει σε χειμερία νάρκη χωρίς, όπως ήταν φυσικό, να καταλάβει πως ένα κουρασμένο και ανεμοδαρμένο μπαμπούρι θα έβρισκε καταφύγιο στη σπηλιά του και ακόμα πιο συγκεκριμένα στο ρουθούνι του. Εγκαταστάθηκε χωρίς καμία δυσκολία. Ξεπακέταρε όλα του τα υπάρχοντα και άρχισε να μελετάει  απρόσκοπτα, όσο καιρό συνεχιζόταν ο ύπνους του αρκουδιού. Είχε όνειρα τούτο το θαρραλέο μπαμπούρι. Ήθελε να γίνει κινδυνολόγος, δηλαδή να προβλέπει και να προειδοποιεί τους άλλους για ενδεχομένους κινδύνους. Το μόνο που χρειαζόταν εκτός από μελέτη ήταν να έχει πειθώ, πολλή φαντασία κι ένα υποψήφιο «θύμα» να εφαρμόσει όλα όσα διάβαζε και πειραματιζόταν. Ο καιρός πέρασε ή καλύτερα ζέστανε αρκετά και το μικρό αρκούδι ετοιμαζόταν να ξυπνήσει. Καταλαβαίνετε την έκπληξή του όταν είδε τούτον τον απρόσκλητο επισκέπτη πάνω στη μύτη του. Λίγο το ξάφνιασμα, λίγο η πείνα, λίγο ο καιρός του μεγάλου ύπνου, έκαναν το αρκούδι να μην ασχοληθεί πολύ με το μπαμπούρι, τουλάχιστον στην αρχή. Όμως τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται σαν κίνησε να βγει από τη σπηλιά του. Το μπαμπούρι  ανέλαβε αμέσως δράση και απέτρεψε με κάθε τρόπο αυτήν την έξοδο.

Το τι ακολουθήσε είναι …απίστευτο. Το Μπαμπούρι έβγαλε όλη του την πειθώ και το αρκούδι μας άρχισε να φοβάται να βγει έξω από το σπίτι του μην και του συμβεί κάποιο κακό…Κι αυτό κράτησε μέρες πολλές. Παρά το θάρρος και το θράσος του μπαμπουριού να  διαφεντεύει  την ζωή της αρκούδας μας οι αμφιβολίες και οι φοβίες βρήκαν πρόσφορο έδαφος. Το αρκούδι έμεινε διαρκώς εγκλωβισμένο στη σπηλιά με πολλές αρνητικές σκέψεις και καθόλου δράση. Κι αρχίσαν να του λείπουν οι φίλοι, η ζωή, η σωστή τροφή και η ανεξαρτησία του… Έτσι κάποια στιγμή βρήκε το θάρρος να σκεφθεί πιο ψύχραιμα και ανεπηρέαστα ώστε να ξεπεράσει τον φόβο, τον πανικό, τις άσχημες σκέψεις και τους δισταγμούς του. Το μυαλό λειτούργησε σωστά και οι λύσεις αρχίσαν να φαίνονται αλλάζοντας τη ζωή και των δύο «φίλων» με συζητήσεις, αμοιβαίες υποχωρήσεις και καλή διάθεση.

Πρωτότυπη ιστορία, άκρως ιδιαίτερη και μοναδικά εμπνευσμένη από την συγγραφέα και ψυχοθεραπεύτρια Βέρα Πρατικάκη. Μια ιστορία που διαβάζεται απνευστί με χιούμορ, αλήθειες, γεγονότα και λύσεις για ένα θέμα που σπάνια κάποιος γράφει ή ασχολείται.

Τι είναι η ενσυνειδητότητα; Μα, διαχείριση συναισθημάτων και σκέψεων. Κι όπως γράφει η Βέρα Πρατικάκη στα Παραρτήματα της στο τέλος του βιβλίου, οι περισσότερες σκέψεις μας έρχονται ξαφνικά και δεν είναι πάντα όλες ωραίες. Κάποιες  μάλιστα μπορεί και να είναι ενοχλητικές και να  μας εμποδίζουν να κάνουμε ότι θέλουμε. Γίνονται τότε έμμονες ιδέες και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.

Κεφάλαιο – κεφάλαιο μέσα από το Αρκούδι (τον εαυτό μας) και το Μπαμπούρι (αρνητικές σκέψεις) καταλαβαίνουμε πως ακριβώς επηρεαζόμαστε κι πως λειτουργεί το μυαλό, η σκέψη, η συνείδηση, οι επιρροές και οι εμμονές.  Μας κυριεύουν και η διαχείριση τους είναι αρκετά δύσκολη. Υπάρχουν τεχνικές που δίνονται με πολύ παραστατικό τρόπο μέσα στην ιστορία και πολύ αναλυτικά στο παράρτημα ώστε να υπερισχύσει  η εμπιστοσύνη, η αυτοπεποίθηση και να καταφέρουμε να νιώσουμε ελεύθεροι και δυνατοί.

Και το βιβλίο είναι πολύ δυνατό. Έξοχο παράδειγμα η σχέση αρκούδας και μικροσκοπικού μπαμπουριού που γίνεται εύκολα κατανοητή από τους μικρούς αναγνώστες.

Έννοιες επίσης όπως συναισθηματική αυτορρύθμιση, μια δεξιότητα που μαθαίνεται από πολύ μικρή ηλικία, περιγράφεται έξοχα από την Βέρα Πρατικάκη και μαζί της τρόποι για δημιουργήσουμε  ή να  αυξήσουμε την ασφαλή συναισθηματική νοημοσύνη.

Και μην ξεχνάμε τη δύναμη των παραμυθιών στην καλλιέργεια και διαχείριση συναισθημάτων.

Στο βιβλίο θα βρούμε αρκετές συμβουλές για γονείς και δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε μαζί με το παιδί μας για την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και για εμπέδωση της ιστορίας. Λύσεις, παιχνίδια, βιωματικές ασκήσεις που διευκολύνουν στην επίλυση δυσάρεστων καταστάσεων και εμμονών.

Ψάξτε το αυτό το βιβλίο και μπείτε στην θέση του άλλου για να κατανοήσετε καλύτερα τον εαυτό σας, τον κόσμο και τις δύσκολες σκέψεις που συχνά μας γίνονται αφόρητο βάρος αλλά που μόνο εμείς μπορούμε να τις απομακρύνουμε.  

*Τι δουλειά έχει ένα μπαμπούρι πάνω στη μύτη μου; Βέρα Πρατικάκη, εικ : Ρένια Μεταλληνού, εκδ. Ψυχογιός

Δείτε το εδώ  : https://www.psichogios.gr/el/ti-doyleia-exei-ena-mpampoyri-panw-sth-myth-moy.html

Την έξοχη εικονογράφηση έχει κάνει η Ρένια Μεταλληνού!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 7 Μαϊου 2022  :https://www.cretalive.gr/

Στις μάνες του κόσμου...

 Το΄χω γράψει πολλές φορές παλιότερα χρόνια σε κείμενά μου, πώς μόνο τούτη τη γιορτή θα ‘θελα να ΄χα.

Αυτήν της μητέρας, τη μάννας, της γυναίκας που γέννησε ή ανάθρεψε ένα, δυο, τρία όσα παιδιά της χαρίστηκαν από τη ζωή. 👩🏻‍🤝‍👩🏻

Μόνο εκείνο το μητριά, δεν χώνεψα ποτέ. Μου θύμιζε τα παλιά παραμύθια που είχαν πάντα να κάνουν με «κακές» μάγισσες και γυναίκες που δεν γνώρισαν ποτέ τους την αγάπη.

Μάνα καρδιάς είναι πιο σωστός ο τίτλος κι αυτόν κράτησα κι εγώ στη ζωή μου…

Και για όλες εκείνες τις μάνες η μέρα η σημερινή που επέλεξαν να μεγαλώσουν παιδιά που στερήθηκαν χάδι, που πόνεσαν άδικα, που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος τόπο…

Όλες οι γυναίκες μπορούν να γίνουν μάνες αρκεί να θέλουν…

Χιλιάδες τα παιδιά τα μοναχά δίπλα μας…👩🏻‍🤝‍👩🏻

Το καλό σας το φόρεμα να βάλετε σήμερα και κοκκινάδι στα μάγουλα και κατακόκκινο κραγιόν.

Και γλυκό του κουταλιού, βύσσινο, από τα χέρια της δικής μου μαμάς θέλω να σας κεράσω…

Και Κόκκινα τριαντάφυλλα να κόψω από τον κήπο και να στολίσω το σπίτι…

Τούτη η γιορτή έχει τιμή μεγάλη γιατί είναι δώρο πολύτιμο να γίνεις μάνα και να σε συντροφεύει τούτος ο τίτλος για όλη σου τη ζωή.

Χρόνια μας πολλά…

Κι όσοι τις χάσαμε νωρίς ή αργά, δεν έχει σημασία, να κοιτάτε συχνά τ΄αστέρια στον ουρανό. Εκεί κατοικούν και πάλι μας φροντίζουν και μας συμβουλεύουν.

Χρόνια πολλά μαμά…