Φλεβάρης ήρθε…κι ας τον λένε μισό!

 

Της Ελένης  Μπετεινάκη

Παράξενος τούτος μήνας, από γεννησιμιού του  τον έχουνε οι άνθρωποι  για «χασονούση» και τρελό. Φέτος πως να΄ναι άραγε που όλα είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά; Δύσκολο να τον χαρείς. Άλλες χρονιές τον περιμέναμε πως και πως για να γεμίσει γλέντια και χαρές όλη την πλάση. Να βάλουμε τις μάσκες, να κάνουμε τις πλάκες μας,  να πιούμε, να μεθύσουμε, να διασκεδάσουμε λίγο παραπάνω. Τώρα νομίζω πως κανείς δεν νιώθει πως έχει ανάγκη από «μασκαρέματα». Η μάσκα έγινε μια καθημερινότητα και οι γιορτές «χορεύουν» πια μονάχες τους…

Δεν άντεξα όμως σήμερα το πρωί.  Ήξερα από τον νότο που ΄χε χθες βράδυ πως στο λιμάνι ο ήλιος θα σκορπούσε πάλι χίλια χρώματα την αυγή κι έτσι πήρα το ποδήλατο και κατηφόρισα την οδό Πλάνης. Ένα καπέλο κατακόκκινο με μια μαργαρίτα στο πλάι  σχεδόν προσγειώθηκε ξαφνικά μπρος τα πετάλιά μου. Κι όπως έσκυψα να το πιάσω όλο και ξεμάκραινε. Το ακολούθησα κι έτρεχε ολοταχώς προς τη θάλασσα. Κατάλαβα τότε και χαμογέλασα πλατιά. Άφησα το ποδήλατο στο γνωστό πια σημείο κι έτρεξα να κατεβώ τις σκάλες του λιμανιού. Και εκεί  πίσω από ένα μεγάλο μπόγο από δίκτια κι ένα σιδερένιο καλάθι τον είδα να μου κάνει νοήματα. Σαν κλόουν ντυμένος με ένα γαλάζιο παντελόνι, ένα καρό πολύχρωμο μακρύ σακάκι κι ένα λευκό πουκάμισο. Το καπέλο το κατακόκκινο  άρπαξε με μιας και το ΄χωσε  βαθιά ίσαμε τ΄αυτιά. Δυο τρεις μπούκλες από τα κατάξανθα μαλλιά του άφησε μόνο να φανούν. Τον πλησίασα και μόλις με ένιωσε δίπλα του είπε με σιγανή φωνή:

« Να βγω; »

«Να βγεις» , του είπα «…και  να μην φοβάσαι τίποτα και κανέναν»!

«Φτου ξελευθερίαααααα…» φώναξε δυνατά και άπλωσε τα χέρια του ν΄ ακουμπήσει τον ήλιο.

«Χίλια καλώς όρισες Φεβρουάριε», του ‘πα με περισσή χαρά.

«Γιατί φοράς μάσκα;» με ρώτησε.

«Μεγάλη ιστορία, θα μάθεις τα πάντα σιγά σιγά, βάλε κι εσύ τούτη που σου κρατώ και άκου με προσεκτικά!»

Μια λευκή μάσκα με ένα ουράνιο τόξο  ζωγραφισμένο από χέρια παιδικά του ‘δωσα. Τον έβαλα μετά μέσα στο καλάθι του ποδηλάτου και κινήσαμε τη μέρα, τον μήνα, το δρόμο για το σχολείο…

Μικρός, Κουτσός, Πλουτώνιος, Γκουζούκης, Κρυάρης, Κλαδευτής, Λησμονιάρης γιατί όταν ξεκινάει να βρέχει ξεχνά να σταματήσει. Μισερός, Χορευτής, Φλεγάρης, Φλιάρης, Κούντουρος και Κουτσοφλέβαρος είναι  οι πιο γνωστές ονομασίες του σ΄όλη τη χώρα. Ξέρουμε πως είναι ο μήνας με τις λιγότερες μέρες, τις είκοσι οκτώ  και τα δίσεκτα χρόνια παίρνει άλλη μια και μεγαλώνει, χωρίς ποτέ να  καταφέρνει να φτάσει τους υπόλοιπους…

Είναι το στερνοπούλι του χειμώνα, το δεύτερο εγγόνι του χρόνου, ο μήνας των φλεβών δηλαδή των υπόγειων νερών  που αναβλύζουν από τη γη λόγω των πολλών βροχών. Ο πιο χαρούμενος και σκανδαλιάρης μήνας που αν και κουτσός ξέρει να χορεύει, να διασκεδάζει, να αγαπά τις σκανταλιές, να ερωτεύεται και να τρυπώνει στις πιο απίθανες νύχτες του χειμώνα σκορπώντας  γέλιο, χαρά και αναστάτωση με τις μεταμφιέσεις του.

«Ήρθε κάποτε μέρα κακιά κι ο ένας από τους μήνες, ο Φεβρουάριος που τα άλλα παιδιά τον φώναζαν Φλεβάρη, λαβώθηκε άσχημα στο ένα του πόδι. Δεν κατάφερνε πια να τρέξει τριάντα ολόκληρες μέρες όπως άλλοτε, μα μόνο είκοσι οκτώ και οι άλλοι τον έβγαλαν Κουτσοφλέβαρο…

-Δεν είναι μήνας σωστός! Δεν τον θέλουμε στο παιχνίδι! Μίλησαν άσπλαχνα ένα πρωί δύο από τους μήνες-παιδιά. Οι άλλοι δέκα συμφώνησαν, χωρίς να το  καλοσκεφτούν. Και τον έβγαλαν από το παιχνίδι… Δάκρυσαν τα μάτια του Φλεβάρη…» Λότη Πέτροβιτς*

Μια άλλη παράδοση λέει : «Μια φορά κι έναν καιρό που τα αμπέλια που είχαν ο Δεκέμβρης, Γενάρης και ο Φλεβάρης δεν τους έδωσαν πολύ κρασί, αποφάσισαν να ενώσουν όσο έβγαλαν και να το βάλουν όλοι μαζί σε ένα βαρέλι. Ο Φλεβάρης που το είχε βάλει πρώτος, μια μέρα, χωρίς να ρωτήσει τους άλλους δυο, το τρύπησε στο κάτω μέρος για να  πιει λίγο κρασί. Φυσικά δεν ήπιε μόνο το δικό του αλλά και των άλλων. Σαν το μάθανε τα αδέλφια του, θύμωσαν πολύ. Για να τον τιμωρήσουν ο καθένας τους του πήραν μια μέρα. Κι από τότε έχουν τριάντα μία κι εκείνος μόνο είκοσι οκτώ…

Πολλά τα παρατηρήματα κι οι παραδόσεις και για τούτον τον μήνα και στο καλαντάρι πρώτα πρώτα συναντάμε  τρεις  γιορτές  τα λεγόμενα «Συμόγιορτα». Του Αϊ Τρύφωνα, την Υπαπαντή της Παναγίας και  του Αγίου Συμεών.

Η 1η του Φλεβάρη, η γιορτή του Αγίου Τρύφωνα είναι κατεξοχήν αγροτική γιορτή. Θεωρείται ο άγιος των αγρών γιατί προστατεύει τα χωράφια και τα αμπέλια από τα τρωκτικά και τις κάμπιες. Λένε πως έζησε κοντά στη φύση βόσκοντας χήνες και στις συναξιάρικες πηγές η λατρεία του είναι πολύ διαδεδομένη, ιδιαίτερα στην Κρήτη. Στις εικόνες συχνά παριστάνεται με κλαδευτήρι στο χέρι  ή με σταφύλια. Οι  αμπελουργοί και οι σταφιδοπαραγωγοί  δεν κλαδεύουν και δεν μπαίνουν μέσα στο  αμπέλι αυτή τη μέρα. Οι οικογένειες επίσης των γεωργών δεν έστρωναν τραπέζι αν δεν είχαν βάλει κάποιο γλύκισμα ή φαγητό με προϊόντα του αμπελιού. Κερνούσαν μουστοκούλουρα, ζύμωναν σταφιδόψωμα ή κουλουράκια με πετιμέζι. Σ΄ άλλα μέρη κρέμαγαν στην εικόνα αμπελόφυλλα ή τα πρώτα σταφύλια που έδεναν και ποτέ δεν ξεχνούσαν όταν άνοιγαν τα βαρέλια τους να κεράσουν όλους τους πιστούς έξω από την εκκλησία σε ένδειξη ευχαρίστησης στον Άγιο.

Στις 2 του Φλεβάρη γιορτάζουμε την Υπαπαντή του Χριστού σε ανάμνηση την συνάντησης του Συμεών με το παιδί Ιησού που σιγά σιγά στη γλώσσα του λαού έγινε Αποπαντή ή Πακουή ή Πακού  δηλαδή Αγία που ακούει , η Παναγία. Η Παναγία αυτή η Υπαπαντή η Μυλιαργούσα είναι η έφορος των καιρικών μεταβολών και προστάτης των μυλωνάδων της Κρήτης. Την ημέρα αυτήν οι μύλοι αργούσαν και οι αγρότες δεν πήγαιναν στα χωράφια τους για να μην πέσει χαλάζι και καταστρέψει την βλάστηση. Χαρακτηριστικές είναι οι παροιμιακές εκφράσεις : Καλοκαιριά της Παπαντής, μαρτιάτικος χειμώνας.

Οι μύλοι αργούν κι οι δούλοι αργούν

Κι οι γάιδαροι σκόλην έχουν  

Λένε λοιπόν πως ότι καιρό κάνει τούτη τη μέρα θα ναι ο ίδιος και τις επόμενες σαράντα. Πίστευαν επίσης πως οι αρκούδες έβγαιναν από τη φωλιά τους αν ήταν καλή μέρα και αυτό ήταν προμήνυμα κακοκαιρίας  και τέλος πως ήταν η  μέρα που παντρεύονταν τα πουλιά.

Από την εποχή της Τουρκοκρατίας ακόμα η 2^η του Φλεβάρη ήταν η μεγάλη γιορτή των ξυλουργών. Γιόρταζε το σωματείο τους και  έπρεπε υποχρεωτικά να πάνε όλοι στην εκκλησία εκείνη την ημέρα. Η σημαία του σωματείου ή συντεχνίας  ήταν μόνιμος συνοδός στη γιορτή και η εικόνα που φυλάσσεται ίσαμε σήμερα για έναν ολόκληρο χρόνο το σπίτι ενός από τους εν ενεργεία ξυλουργούς χαίρει ιδιαίτερης  γιορτής. Με τραπέζια πλουσιοπάροχα που κυριαρχούν οι μυζηθρόπιτες και πολλά άλλα γλυκίσματα γίνεται η παράδοση της εικόνας. Έθιμο που ακόμα και στις μέρες μας τηρείται ευλαβικά.

Η 2η του Φλεβάρη γιορτάζεται ιδιαίτερα και σ άλλα μέρη του κόσμου. Στην Κίνα για παράδειγμα είναι η γιορτή του Άρχοντα του λουλουδιού, όλοι οι συγγενείς από διάφορα χωριά συγκεντρώνονται  για να προσφέρουν στο θεό θυσίες με κοτόπουλα και Εκείνος σε αντάλλαγμα τους ευλογεί τα παιδιά τους για να  έχουν μια υγιή ανάπτυξη. Στην Ινδία ξεκινά το φεστιβάλ του ελέφαντα με πολλές χορευτικές παραστάσεις και συναυλίες.

Τα «Συμόγιορτα » κλείνουν με τη γιορτή του αγίου Συμεών στις 3 του Φλεβάρη, που είναι προστάτης των εγκύων γυναικών που σαν σήμερα δεν δουλεύουν για να μην σημαδευτεί το παιδί στην κοιλιά τους. Είναι φανερή η παρετυμολογική σημασία  των σχετικών λέξεων :Συμεών – Συμιός – Σημειώνω – Σημάδι – Σημάδεμα. Στην Σύρο λέγανε πω ς οι έγκυες γυναίκες το βράδυ σαν πήγαιναν να κοιμηθούν έπρεπε  να βγάλουν τα ρούχα τους ανάποδα και να περάσουν τα χέρια τους στις πλάτες και τα μεριά τους ώστε αν βγει σημάδι στο παιδί τους να είναι πίσω και να μην φαίνεται. Σ΄όλη την Ελλάδα εκείνη την ημέρα δεν κόβουν τίποτα με μαχαίρι, ούτε το  ψαλίδι ανοίγουν, ούτε ξύλα κόβουν με τσεκούρι για τα σημεία, για να μην πάθει κάτι το παιδί που θα γεννηθεί.

Στις 4 του μήνα γιορτάζει ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης ή όπως αλλιώς τον ονομάζουν ο Άγιος Ισίδωρος των Κρητικών μιας και υπάρχουν αρκετές εκκλησίες αφιερωμένες  στο λόγιο μοναχό.

Και φτάνουμε στις 10 του Φλεβάρη με τη γιορτή του Αγίου Χαράλαμπου, προστάτη και θεραπευτή των λοιμικών νοσημάτων και ιδιαίτερα της πανώλης, αρρώστια πολύ διαδεδομένη στον Ελλαδικό χώρο. Η πανώλη ή πανούκλα απεικονιζόταν συχνά σαν μια γριά, ξυπόλυτη, μαυροφόρα με τριμμένα ρούχα που δεν περνούσε ποτέ από δρόμους όπου υπήρχε εκκλησία αφιερωμένη στον  Άγιο Χαράλαμπο. Αν σ΄ένα χωριό υπήρχε η υποψία πανώλης και υπήρχε εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο τότε ξεκινούσε η λεγόμενη περίζωση. Έδεναν στην πόρτα της εκκλησίας μια κλωστή ή ένα μικρό λευκό ύφασμα. Ξετύλιγαν το κουβάρι της κλωστής και μ αυτό κύκλωναν όλα τα σπίτια. Άφηναν το χωριό περιζωσμένο για σαράντα μέρες που ο αριθμός αυτός πάντα παρείχε στους ανθρώπους την απόλυτη προστασία. Τις κλωστές αυτές και από το κουβάρι και από το λευκό ύφασμα τις έκαναν φυλακτά. Ένα άλλο  έθιμο παλιό, ήταν το λεγόμενο «Πουκάμισο του Αγίου» λευκό  ύφασμα που  έπρεπε να το έχουν υφάνει από μονομερίτικο πανί γυναίκες που μαζεύονταν νύχτα σε ένα σπίτι, εκκόκκιζαν το βαμβάκι, έγνεθαν και ύφαιναν με πολλές μαγικές λέξεις και άλλες διατυπώσεις. Το «Πουκάμισο» φυσικά είχε μαγικές δυνάμεις,το έβαζαν όλοι στο χωριό και η αρρώστια δεν πλησίαζε κανέναν.

Τέλος ο Άγιος  Χαράλαμπος θεωρούνταν ο προστάτης των μεγάλων ζώων. Ζύμωναν αλεύρι οι νοικοκυρές που το μάζευαν σε μικρή ποσότητα απ΄όλα τα σπίτια, το πήγαιναν στην εκκλησιά και αφού το ευλογούσε  ο παππάς το έδιναν στα ζώα τους για να μην αρρωστήσουν.

Ο Άγιος  Βλάσης πάλι που τιμάται στις 11 Φεβρουαρίου ήταν ο φύλακας  των κοπαδιών και προστάτης  κατά του λύκου, του τσακαλιού και των άγριων ζώων. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας τούτη τη  μέρα δεν τυροκομούσαν, δεν έκαναν καμιά δουλειά στα σπίτια τους, δεν φόρτωναν τα ζώα τους ή οι γυναίκες στην πλάτη τους ξύλα. Ο άγιος αυτός ήταν μοσχαροπνίχτης. Αν δηλαδή φόρτωναν  τα μοσχάρια τους  θα τα έπνιγε στο ποτάμι. Είχαν το έθιμο της κοινής εστίασης και το ειδικό φαγητό της μέρα ήταν :στάρι κομμένο, μαγειρεμένο με μέλι και βούτυρο το λεγόμενο Χασούλ  ή φαγητό από κρέας προβάτων ή κατσικών τις οποίες έσφαζαν σαν θυσία στην αυλή της εκκλησίας.

Στις 19 Φεβρουαρίου γιορτάζει η Αγία Φιλοθέη που είναι σχεδόν πολιούχος των Αθηνών και τιμάται η μνήμη της στο ομώνυμο προάστιο.

Στις 22 Φεβρουαρίου επίσης είναι  η γιορτή της Αγίας Ανθούσας  που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί σαν ημέρα προσφοράς λουλουδιών. Το όνομα Ανθή, Άνθη ή Ανθούλα είναι συχνό στην Ελλάδα και στην λαογραφική του εξήγηση θέλει την επιδίωξη της υγείας και της ομορφιάς.

Στις 23 πάλι Φεβρουαρίου του Αγίου Πολύκαρπου προστάτη των Γεωργών και των περιβολιών.

Η γιορτή του Αγίου Κασσιανού στις 29 Φεβρουαρίου συναντιέται στο καλαντάρι κάθε τέσσερα χρόνια. Η ημέρα είναι  αφιερωμένη στους τεμπέληδες. Η ιστορία λέει πως πήγε κάποτε ο άγιος  και παραπονέθηκε στον Θεό γιατί δεν πρόσφεραν και σ’ αυτόν οι άνθρωποι τάματα και άλλες προσφορές όπως κάνανε ας πούμε στον Άγιο Νικόλαο. Ο Θεός κάλεσε τον  άγιο των θαλασσών να τον ρωτήσει τα συμβάντα κι εκείνος έφτασε βρεγμένος και ταλαιπωρημένος στην προσπάθειά του να βοηθήσει αυτούς που κινδύνευαν. Ο Κασσιάνος ήταν ντυμένος στα χρυσά και απολάμβανε τη θαλπωρή του παραδείσου. Τους είδε και τους δύο και κατάλαβε γιατί οι άνθρωποι τιμούσαν μόνο τον Άγιο Νικόλαο. Επέπληξε τότε τον Κασσιανό και όρισε να γιορτάζεται κάθε τέσσερα χρόνια για την οκνηρία του.

Ο Φλεβάρης τέλος σηματοδοτεί την νηστεία. Είναι ο μήνας που μπορεί να  λείπει από την σαρακοστή δεν λείπει όμως ποτέ και από τις τρεις εβδομάδες  των Απόκρεων. Καθώς τελειώνει και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της Άνοιξης, τελούνται  πολλές οργιαστικές τελετουργίες που έχουν τις ρίζες  τους στα πανάρχαια χρόνια και λίγο πολύ συνεχίζονται ως  τις μέρες μας, κυρίως στην ύπαιθρο. Είναι γνωστή η σύνδεση των γιορτών της αποκριάς με τα αρχαία Ανθεστήρια που επίσης γιορτάζονταν στο τέλος του Φεβρουαρίου. Όπως εμείς γιορτάζουμε την Αποκριά με τα ψυχοσάββατα της έτσι κι οι Αρχαίοι Αθηναίοι γιόρταζαν τη διπλή γιορτή των Ανθεστηρίων. Από την μια μεριά ήταν η γιορτή των λουλουδιών, του κρασιού και της αχαλίνωτης χαράς κι από την άλλη των νεκρών και των ψύχων.

Καλό μας μήνα!

ΠΗΓΕΣ :

Γ.Α. Μέγας, Ελληνικές Γιορτές και έθιμα λαϊκής Λατρείας, εκδ Εστία, 2012

Νίκος Ψιλάκης, Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη, εκδ. Καρμάνωρ

* Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου,Τα παιδιά του χειμώνα, εκδ. Πατάκης

Μπετεινάκη Ελένη,«Λόγια του αέρα», Διηγήματα, 2018

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αρχείο Βικελαίας Βιβλιοθήκης Ηρακλείου

Cretalive.gr

Ο τυφλοπόντικας που φοβόταν, ο Χομ, το παλάτι του Οδυσσέα και ένας μπαμπάς ψηλός και δυνατός μα… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Ιστορίες που μιλούν για τους φίλους. Τους πολύτιμους, μοναδικούς και δικούς μας. Για το μοίρασμα, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Για τη δυσκολία να «μπούμε» στη θέση του άλλου , να καταλάβουμε, να νιώσουμε την δική του οντότητα και τις αντιδράσεις. Για τα ζωάκια όλου του κόσμου που χρειάζονται ένα σπίτι, μια αγκαλιά, εμάς!

Χομ, Πρώτος φίλος, ο τελευταίο του είδους του, Jeanne Wills, εικ: Paddy Donnelly εκδ. Ίκαρος

Ποιος είναι ο Χομ;  Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε ζωντανό που τελεί μάλλον υπό εξαφάνιση. Ο Χομ είναι μια ιδέα ή επιθυμία να μην αλλάξει κάτι, είναι ο πολύτιμος πρώτος φίλος που θέλουμε να κρατηθεί για πάντα δίπλα μας. Είναι η διαφορετικότητα, η ομορφιά και η αγνή αγάπη.  Κι όλα αυτά στη φαντασία του συγγραφέα γίνονται  ένα πλάσμα γεμάτο ζωή που ζει σε ένα τρόπο μακρινό κι ονειρικό για να το προστατεύσει. Σε ένα μακρινό νησί που μόνο ένας ναυαγός θα μπορούσε να τον ανακαλύψει. Να ανακαλύψει μαζί του μια ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων.

Την οικογένεια επίσης συμβολίζει ο Χομ που υπήρξε πάντα ο κρίκος της ζωής και της εξέλιξης.  Για όλες τις συνήθειες, τα αγαπημένα και τα πολύτιμα.  Για τα δώρα που χαρίζει η γη και η φύση και που αυτά και μόνο στην πραγματικότητα χρειάζεται ό άνθρωπος για να επιζήσει.

Μια ιστορία της Jeanne Wills που μας θυμίζει πως ξεκίνησε η ζωή στη γη. Πώς εξελίχθηκε και πως επιβίωσε το ανθρώπινο είδος ανά τους αιώνες. Η επαφή με την φύση, η αγνότητα, οι πραγματικές σχέσεις των ανθρώπων. Η αξία της φιλίας στο απόγειό της. Σαν φυλακτό η σχέση του Χομ με την συγγραφέα. Είναι πάντα εκεί όταν βουλιάζει και χάνεται. Όταν σαν ναυαγός ζητά συντροφιά, λιμάνι και αγάπη. Είναι ένας οποιοσδήποτε φανταστικός φίλος ή ακόμα και ένας δεύτερος εαυτός που δίνει δύναμη, έμπνευση, χαρά και αποκούμπι.

Ναι, είναι εκείνα τα μικρά και πολύτιμα που νιώθουμε μόνοι μας. Είναι η δεύτερη φύση ή όπως λένε άλλοι η έκτη αίσθησή μας. Είναι η απόλυτη στιγμή της ευτυχίας που σου ανήκει  και την νιώθεις   μόνο εσύ.

Για τι δύσκολες μέρες που πάντα ψάχνει κανείς το φως…

Φως και θάλασσα γεμάτες και οι εικόνες του Paddy Donnelly που τις ζωγραφίζει με πάθος και φαίνεται.

Δείτε εδώ περισσότερα για την περίληψη της Ιστορίας: https://ikarosbooks.gr/961-chom.html

Ο Μπαμπάς μου είναι ψηλός και δυνατός Μα… Coralie Saudo, εικ: Kris Di Giacomo, εκδ  Μικρή Σελήνη

Πως μπορούν άραγε να λειτουργήσουν κάποια πράγματα όταν χρειάζεται κάποιος να μπει στη θέση του άλλου; Είναι όλα τότε κανονικά ή μήπως παράξενα, αστεία και …απολύτως κατανοητά;

Η ιστορία λοιπόν ξεκινά κάπως έτσι: Ο Μπαμπάς μου είναι ψηλός και δυνατός μα κάθε βράδυ επαναλαμβάνεται ή ίδια ιστορία!

Δεν θέλει να πάει για ύπνο όσο τρυφερά κι αν του μιλάει ο γιος του. Πεισμώνει κι αρχίζει το τρέξιμο στα δωμάτια του σπιτιού. Ούτε η αυστηρότητα τον ηρεμεί,  μόνο το αν ξεκινήσει να του διαβάζει παραμύθια. Κι όλοι ξέρουμε πως ένα παραμύθι δεν είναι ποτέ αρκετό. Κι όσο περνάει η ώρα και χαμηλώνουν τα φώτα ο μπαμπάς φοβάται το σκοτάδι και επειδή δυσκολεύεται να κοιμηθεί θέλει κοντά του το γιο του  ή να του αφήνει  ένα φως ανοιχτό….

Μια ιστορία εν συναίσθησης από τις πιο αντιπροσωπευτικές. Η Coralie Saudo μοιράζεται μαζί μας μεγάλες αλήθειες για μικρούς μπόμπιρες που μόνο σαν αντιστραφούν οι όροι και η οπτική γωνία που βλέπει κάποιος τα πράγματα μπορεί να καταλάβει τις δυσκολίες, τις φοβίες και τα συναισθήματα του άλλου. Αντιστροφή ρόλων λοιπόν που προσφέρει μια πολύ έξυπνη και χιουμοριστική ιστορία που διδάσκει χωρίς καμιά διάθεση διδακτισμού.

Ένα παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί μέσα σε μια τάξη με μεγάλη επιτυχία και να δώσει την ευκαιρία στα παιδιά να μπουν στη θέση του άλλου και να βιώσουν αποφάσεις, προτροπές, συναισθήματα και αγωνίες …γονέων!

Με την αφαιρετική εικονογράφηση του Cris Di Giacomo που το κάνει ακόμα πιο ελκυστικό και απολαυστικό.

Ψάξτε το εδώ : https://mikriselini.wordpress.com/

Τα επτά κρεββάτια του τυφλοπόντικα,Susanna Isern, εικ: Μarco Soma, εκδ. Ερευνητές

Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα Πράσινο Δάσος που ζούσαν όλα τα ζώα αρμονικά, ήσυχα και χωρίς περίεργες καταστάσεις. Ωσότου μια μέρα ο Λαγός παρατήρησε πως στο θερμοκήπιο με τα καρότα του το μικρό που είχε μέσα στο σπίτι του κοιμόταν ένας τυφλοπόντικας. Την επόμενη μέρα κάτι παρόμοιο συνέβη στο συρτάρι με τις γραβάτες του κοκκινολαίμη. Την άλλη μέρα ο τυφλοπόντικας βρήκε κρεββάτι σε ένα από τα κέρατα του ελαφιού. Στο παπούτσι της Αρκούδας, στη θήκη των γυαλιών της χελώνας, στο ρολόι του Ποντικού και στο μουσικό κουτί του Σκίουρου. Τα ζώα ένα πρωινό αποφάσισαν να του μιλήσουν και να μάθουν γιατί τρύπωνε απρόσκλητος στα σπίτια τους. Κι εκείνος προσπάθησε να εξηγήσει αλλά δεν έβγαιναν λόγια από τα χείλη του. Τότε ήταν που τον έχασαν από το δάσος κι αρχίσαν να ανησυχούν. Η κουκουβάγια τους ενημέρωσε τότε επειδή φοβόταν αν κοιμάται μόνος του τα βράδια στο σπίτι του, έφυγε με μια βαλίτσα για το Γκρι Δάσος εκεί που ζούσε ο Λύκος. Τα ζώα τότε ανησύχησαν ακόμα περισσότερο και έτρεξαν να τον βοηθήσουν…. Κι αφού κατάφεραν να τον απομακρύνουν από τον τρομερό λύκο σκέφτηκαν ένα ακόμα σχέδιο για να νιώσει καλά και ασφαλής.

Γιατί οι φίλοι είναι για τα δύσκολα…

Και αυτό ακριβώς είναι το νόημα αυτής της γραφής της Sussanas Isern. Μια υπέροχη ιστορία για τους φόβους των παιδιών  για το σκοτάδι, την μοναξιά και την φιλία. Οικίες εικόνες, αγαπημένα τα ζώα του δάσους σε μια περιπέτεια με αίσιο τέλος. Και τι δεν μας δίνει τούτο το βιβλίο. Ιδέες, συμβουλές, αξίες συναισθήματα και εικόνες. Ένα βιβλίο υψηλής εικονικής αισθητικής από τον εικονογράφο Marco Soma.

Ένα βιβλίο για την αλληλεγγύη  και την φιλία. Για να ξεπεράσεις τα δύσκολα και τους φόβους που σου χαλούν την καθημερινότητα και γενικότερα τη ζωή σου.

Ψάξτε το και απολαύστε μια καλαίσθητη έκδοση και μια πολύ τρυφερή και όμορφη ιστορία.

Δείτε εδώ: https://www.greekbooks.gr/ta-epta-krevatia-tou-tyflopontika.html

Το παλάτι του Οδυσσέα, Μαρία Ρουσάκη, εικ: Ναταλία Καπατσούλια, εκδ. Μεταίχμιο

«Κομμάτι κομμάτι, σανίδα σανίδα.’Ετσι χτίζεται η αγάπη!» Είχε πει στον Ιάσονα ο μπαμπάς του σαν ξεκίνησε να φτιάχνει το ξύλινο σπίτι για τον νεόφερτο Οδυσσέα  που ήταν σαν παλάτι.  Ο Οδυσσέας ήταν μέχρι…χθες ένα αδέσποτο σκυλί που αποφάσισε η οικογένεια του Ιάσονα να το κρατήσει και να του προσφέρει όσα πιθανόν στερήθηκε όλο το διάστημα που ζούσε …στον κόσμο! Ο Ιάσονας ήταν τόσο ενθουσιασμένος με τον νέο του φίλο αλά δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το σκυλί δεν ήθελε με τίποτα να μπει μέσα στο σπιτάκι του. Στα όνειρα του ο μικρός Ιάσονας έβλεπε να γυρίζει τον κόσμο μα στον ξύπνιο του ανησυχούσε πάρα πολύ Γιατί το σκυλί δεν ήθελε …το σπίτι του; Όσο και αν  προσπάθησε να το πείσει να μπει μέσα, όσες σκέψεις και αν γεννούσε η αγάπη του με τίποτε δεν μπορούσε να τα καταφέρει. Σκέφθηκε ακόμα και να του φτιάξει ένα άλλο κτίσμα σαν εκείνα τα σπουδαία και διάσημα που είχε βρει στα βιβλία του και υπάρχουν στη γη για να του δείξει την αγάπη του. Μάταια όμως … Ίσως τελικά τα παλάτια και οι σανίδες να μην δηλώνουν αγάπη τόση όσο  η δύναμη της αγκαλιάς και της φροντίδας.

Ένα καινούργιο βιβλιαράκι από τη σειρά «Διαβάζω ιστορίες» των εκδόσεων Μεταίχμιο από την Μαρία Ρουσάκη. Η αγάπη και η φροντίδα για τα ζώα που δεν λογαριάζει υλικά αγαθά. Τα αδέσποτα ζώα έχουν ανάγκη μόνο από τροφή, αγάπη και καλοπροαίρετα συναισθήματα. Δεν σκέφτονται όπως οι άνθρωποι και δεν τα ενδιαφέρει αν ζουν σε «παλάτια» ή κάτω από ένα δέντρο. Χρειάζονται μόνο εμάς κι εκείνα ανταποδίδουν την αγάπη μας στο έπακρο.

Ένα βιβλίο ζωοφιλίας που θα βοηθήσει τα παιδιά να καταλάβουν τι χρειάζεται ένα ζώο για να νιώσει ασφάλεια και στοργή.  Όλα τα άλλα είναι ανάγκες του ανθρώπου και μόνο.

Ένα βιβλίο που εικονογράφησε η Ναταλία Καπατσούλια με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο και με πολλές δραστηριότητες για επεξεργασία της ιστορίας στο σπίτι ή σε μιά τάξη.

Βρείτε εδώ περισσότερες λεπτομέρειες και διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα: https://www.metaixmio.gr/el/products/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%B1

Για παιδιά από έξι χρόνων

 

24 εικόνες για την Επανάσταση του 1821...

 

«Να΄τανε το ΄21…στην Ιστορία και τον Πολιτισμό!»

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ξεκινώντας ένα μικρό αφιέρωμα στα βιβλία για παιδιά και ενήλικες που αφορούν τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης ίσαμε τα χρόνια της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους «Τα παραμύθια του Σαββάτου» θα σας παρουσιάζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα ό,τι θεωρούν πως αξίζει να το έχουμε όλοι μας…

Και ο τίτλος όλης της παρουσίασης : «Να΄τανε το ΄21…στην Ιστορία και τον Πολιτισμό!»

*24 εικόνες για την Επανάσταση του 1821-Μακρυγιάννης & Ζωγράφος : Ένας αγωνιστής και ένα καλλιτέχνης, Μαρίζα Ντεκάστρο, εκδ. Καπόν

Το βιβλίο της Μαρίζας Ντεκάστρο «*….Ένας αγωνιστής και ένας καλλιτέχνης » είναι ένα βιβλίο που θα σταθεί με προσοχή κάθε παιδί. Που θα νιώσει τις αλήθειες σπουδαίων ανθρώπων μέσα από «πραγματικές» εικόνες. Μια Ιστορία με τα αληθινά μάτια δυο σπουδαίων αυθεντικών δημιουργών, του διαχρονικού Μακρυγιάννη στο λόγο και του Δημήτριου Ζωγράφου στις ζωγραφιές.

Τι να γράψει κάποιος για τον Μακρυγιάννη; Φτωχοί όλοι εμείς μπροστά στα δικά του βιώματα και στον αυθεντικό του χαρακτήρα, τη δύναμη, το πείσμα και την θέλησή του. Ο λόγος για τα σπουδαία Απομνημονεύματά του που ξεκίνησε να γράφει το 1829 και να τα ολοκληρώνει στα 1850. Μην λησμονούμε πως έμαθε γραφή και ανάγνωση μετά το τέλος της Επανάστασης. Ήταν τόσο ακέραιος και ειλικρινής που όπως περιγράφει στην εισαγωγή του βιβλίου η Μαρία Γεωργοπούλου, διευθύντρια της Γενναδίου Βιβλιοθήκης, για να κατανοήσουν καλύτερα τα γραφόμενα του από τον μεγάλο αγώνα και τις μάχες των Ελλήνων εκείνης της περιόδου ανέθεσε στο Δημήτριο Ζωγράφο να «ζωγραφίσει πίνακες που θα απεικόνιζαν όλες τις σημαντικές λεπτομέρειες… »

Το βιβλίο έχει είκοσι τέσσερις εικόνες του Δημήτριου Ζωγράφου που φυλάσσονται, σαν υδατογραφίες, στην Γεννάδιο Βιβλιοθήκη και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του βιβλίου. Παριστάνουν τις μάχες που έλαβε μέρος ο ίδιος ο Μακρυγιάννης. Τρία χρόνια χρειάστηκαν να τους ολοκληρώσει ο ζωγράφος  και κοντά 200 για να έχουμε εμείς στα χέρια μας ένα σπουδαίο βιβλίο γεμάτο ελληνική ιστορία, μάχες, και αυτοβιογραφικά ντοκουμέντα μιας ολόκληρης εποχής που μπορούν να κατανοήσουν πολύ πιο εύκολα τα παιδιά.

Κι όλα αυτά χάρις στην πένα της Μαρίζας Ντεκάστρο.Είναι σαν να μπαίνει στην τάξη και να πιάνει κουβέντα με τα παιδιά, κορίτσια κι αγόρια, για να κατανοήσουν ευκολότερα και με σαφήνεια ό,τι φοβερό και σπουδαίο συνέβη εκείνα τα πολύ μακρινά χρόνια ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να αποκτήσει την ανεξαρτησία της.

Είκοσι τέσσερις εικόνες, είκοσι τέσσερα κεφάλαια. Κάθε εικόνα και κάθε κεφάλαιο μια ιστορία, μια ερμηνεία, πολλές ερωτήσεις, απορίες κι απαντήσεις. Η Μαρίζα Ντεκάστρο στο ρόλο του ιστορικού - ερμηνευτή με κάθε διάλογό  μας βάζει στα βαθιά της Ιστορίας. Στην κατανόηση σημαντικών λεπτομερειών και εννοιών και στην ανάλυση δύσκολων σημείων με εμπεριστατωμένη  άποψη.  Πραγματικά απόλαυση όλες οι υποθετικές συζητήσεις  που ζωντανεύουν μπροστά μας σαν μάθημα Ιστορίας όπως ακριβώς θα έπρεπε να διδάσκεται. Οι εικόνες, η ανάλυση τους και η τεκμηρίωση μαζί με τη γνώση.

Αλληγορίες, ευρεσιτεχνίες, μελέτη πηγών, γεωγραφία, άγνωστες λέξεις είναι γεμάτα όλα τα «κεφάλαια». Τι είναι το Χάνι; Λέξη που δεν τη συναντάς σήμερα, ούτε και τέτοιο «οίκημα». Κι η γλώσσα του Μακρυγιάννη; Ανορθόγραφη, λαϊκή με ντοπιολαλιά της Ρούμελης και με πολλά υποκειμενικά στοιχεία. Πολύτιμα όμως όλα τους, θησαυρός για μια ολόκληρη εποχή.

Να σταθούμε στο κείμενο- διάλογο για τα ρούχα εκεινού του καιρού που απεικονίζονται τόσο μοναδικά στις εικόνες, οι φουστανέλες, τα γιλέκα, οι πουκαμίσες- αντερί, τα παλτά, τα φέσια, η μαντελοδεσιά. Ένα σωρό απορίες για άλλες εικόνες που έχουμε συναντήσει στα βιβλία λύνονται με τον πιο ιδανικό τρόπο. Γιατί ας πούμε φορούσε ο Κολοκοτρώνης περικεφαλαία ή που φορούσαν μακριές οι φουστανέλες , που πιο κοντές;

Θα μάθουμε-δούμε για μάχες, πόλεμους και ναυμαχίες όπως στη γέφυρα της Αλαμάνας, τον πόλεμο των Βασιλικών, της Τριπολιτζάς. Περιγραφές στον διάλογο με την Μαρίζα που μας γεμίζουν εικόνες ακόμα πιο ζωντανές από τις υπάρχουσες και «μυρωδιά» βίας, αίματος, θανάτου και λαφύρων.

Η ζωή του Μακρυγιάννη αξίζει να διαβαστεί να γίνει γνωστή σε όλους. Τα παιδιά μαθαίνουν με τον πιο όμορφο τρόπο, μια βιογραφία που μοιάζει πιο πολύ με μυθιστόρημα ή παραμύθι, πλούσια σε δράση, αγώνες, φτώχεια, πείσμα, αρετές και αξίες.

Προχωρώντας στην ανάγνωση θα μάθουν τι υπήρχε γύρω και πάνω στην  Ακρόπολη των Αθηνών. Πόσα σπίτια και κατοίκους είχε η Αθήνα τότε; Κι άλλες πολλές πληροφορίες – ερωτήσεις και  απαντήσεις που έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Άλλες μάχες θα μάθουμε πως έγιναν και στo Άργοςς, την  Κόρινθο, το Αγιονόρι, το Καρπενήσι, στους Μύλους όπου βλέπουμε και την γραφή και το ύφος του Μακρυγιάννη αφού παρατίθενται αυτούσια δικά του αποσπάσματα. Και φτάνομε στο Μεσολόγγι με αναφορές και στους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού και σε μικρά αξιοσημείωτα περιστατικά που εικονίζονται στην 15η υδατογραφία.  

Θα μάθουν τα παιδιά (και οι μεγάλοι ) ποια περιοχή της Αθήνας λεγόταν Ανάλατος και πως ήταν το όνομα του λιμανιού του Πειραιά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Για την τύχη των αγαλμάτων και «μαρμάρων» του Παρθενώνα από τον Έλγιν αλλά και το τζαμί που κτίστηκε μέσα στην Ακρόπολη. Την ναυμαχία του Ναβαρίνου, τις μάχες που δόθηκαν στη Σάμο και Κρήτη και θα κλείσει η γραφή τούτη με την εικόνα – κείμενο με τα 228 ονόματα των Φιλελλήνων και την Ελλάδα σαν τη θεά Αθηνά απεικονισμένη να κρατά ένα δάφνινο στεφάνι.

Ώρες πολλές θες να κοιτάξεις τούτες τις εικόνες κι ώρες ευχάριστες θα περάσεις με τους διαλόγους. Σαν να μπαίνεις σε μια χρονομηχανή και παρακολουθείς από ένα τζάμι όλη την Ιστορία να περνά μπροστά από τα μάτια σου. Έναυσμα για πολλές συζητήσεις και δραστηριότητες.

Αξιόλογη και επίπονη η δουλειά της Μαρίζας Ντεκάστρο. Ένα τόλμημα πολύ μεγάλο για χάρη των νεαρών αναγνωστών. Ένα βιβλίο που θα ανατρέξεις πολλές φορές και θα μάθεις με τρόπο κατανοητό και πρωτότυπο όλα όσα θα έπρεπε να  διδαχθείς στο μάθημα της Ιστορίας σου.

Είναι και για μεγάλους αυτό το βιβλίο σαν κόσμημα διαφορετικό, σπάνιο και πολύτιμο. Με έρευνα, μελέτη και φαντασία δεν είναι απλά ένα ακόμη ιστορικό ανάγνωσμα αλλά μια ζωντανή πινακοθήκη που έχει «γραπτή» φωνή.

Να το ψάξετε οπωσδήποτε. Ίσως από τα καλύτερα του είδους του, πρωτότυπο, πλούσιο , ευανάγνωστο και απόλυτα κατανοητό.

Εδώ θα διαβάσετε τις πρώτες σελίδες : https://kaponeditions.gr/product/24-eikones-gia-tin-epanastasi-toy-1821-makrygiannis-amp-amp-zografos-enas-agonistis-kai-enas-kallitechnis/

Και θα το αναζητήσετε σε όλα τα βιβλιοπωλεία!

Ο κύριος Ούφ ,οι ανεμόμυλοι και ένας μικρός νυχτόγατος...στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Tης Ελένης Μπετεινάκη

Για την μαγεία και το όνειρο…

Για την ανιδιοτελή αγάπη και τις ξεχασμένες αξίες…

Για τις ανησυχίες μας που μικραίνουν σαν τις μοιραστούμε…

Για τα καλά βιβλία που πρέπει να τα αναζητήσουμε…

Η κοιλάδα των ανεμόμυλων, Noelia Blanco, εικ : Valeria Docampo, εκδ. Ερευνητές

Μια φορά κι έναν καιρό στην κοιλάδα των Ανεμόμυλων μόλις εμφανίστηκαν οι Τέλειες Μηχανές σταμάτησαν τα Όνειρα. Όλα γίνονταν και εξαρτιόνταν από τα …κουμπιά. Κι αφού ξεχάστηκαν οι παραδοσιακές συνήθειες, έπαψε ακόμα κι ο Άνεμος να φυσά. Κι οι ανεμόμυλοι ακούνητοι πια κοιμούνταν με τα χέρια ανοιχτά. Μόνο η Άννα η μοδίστρα του χωριού συνέχισε να ονειρεύεται. Η δουλειά της μπορεί να λιγόστεψε αλλά η φαντασία της μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Σαν να γίνονταν αστέρια τα κουμπιά και τα παλτά της να πως ήταν φτιαγμένα από σύννεφα. Κι ένα βράδυ όπως κοιτούσε πέρα προς τους ανεμόμυλους βλέπει εκείνον τον γίγαντα στη σκιά του φεγγαριού που όλοι τον έλεγαν άνθρωπο-πουλί. Κι εκείνος ήθελε να πετάξει ψηλά να χορέψει με τα σύννεφα αλλά δεν μπορούσε αφού ο Άνεμος είχε χαθεί. Η Άννα χαμογέλασε και του υποσχέθηκε πως θα του έραβε ένα κουστούμι για να μπορεί να πετάξει… Κι αρχίζει να ψάχνει τις μαγικές κλωστές και θα φτάσει μέχρι τον Κήπο των Πικραλίδων και ως τη Χτένα του Ανέμου. Από μια πικραλίδα θα ξεκινήσει το όνειρο και τα νήματα θα ετοιμαστούν. Τότε θα συμβεί εκείνο το θαύμα που θα φέρει πίσω τον Άνεμο, θα ξυπνήσει όλες τις ξεχασμένες ευχές κι επιθυμίες.  Το  κουστούμι του γίγαντα θα φτάσει σε Εκείνον μέσα από τα «χέρια » των Ανεμόμυλων και  θα γίνει ο χορευτής του Ανέμου να ακουμπήσει τα σύννεφα….

Είναι από εκείνες στις ιστορίες που σε κάνουν να ονειρεύεσαι κι εσύ. Που νιώθεις πως τίποτα δεν χάνεται ή ξεχνιέται αν υπάρχει έστω και ένα κορίτσι, ένα αγόρι, ένας και μόνο ένας άνθρωπος που πιστεύει στα όμορφα, στα απίθανα και στα όνειρα. Όσο και αν η τεχνολογία έχει κυριεύσει τις ζωές των ανθρώπων υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορεί να τα προσφέρει. Είναι οι μυρωδιές, τα συναισθήματα, την φαντασία και το όνειρο. Ένα υπέροχο βιβλίο από την Noelia Blanco για τη δύναμη της ψυχής, την ελπίδα που δεν σβήνει ποτέ, τις επιθυμίες και τα όνειρα που μόνο σαν κάποιος δώσει όλη του την πίστη και την δύναμη μπορεί να τα καταφέρει.

Για τις αξίες και τις παραδόσεις που δεν πρέπει να χαθούν ποτέ. Για την έμπνευση που κατοικεί πολλές φορές στα ασήμαντα και μικρά, την ομορφιά της φύσης που αναζωογονεί και προσφέρει ζωή.

Ένα βιβλίο εικονογραφημένο μοναδικά από την Valeria Docampo. Αξεπέραστες ονειρικές φιγούρες με ονειρική ατμόσφαιρα.

Ένα βιβλίο σαν παλιό παραμύθι σε σύγχρονη εποχή.

Αναζητείστε το στα μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία και χαθείτε στην μαγεία του ονείρου και της πεθυμιάς.

Δείτε εδώ : https://www.greekbooks.gr/i-koilada-ton-anemomylon.html

Ο κύριος Ουφ, Anna Walker, μετάφραση: Μαριάννα Ψύχαλου, εκδ. Μικρή Σελήνη

«Συννεφιά με πιθανότητα βροχής», έτσι ξεκίνησε και τη μέρα του ο Μπίλυ.

Κακόκεφος, μουρτζούφλης και με πολλά κακά προαισθήματα. Ακόμα κι όταν έφτασε στην τάξη του ένιωθε σαν κάποιος να τον ακολουθούσε συνέχεια. Και ήρθε κι η λύπη και φώλιασε στην ψυχή του και δεν μπορούσε να τη μοιραστεί με κανέναν. Ούτε για εκείνο το περίεργο πράγμα που τον ακολουθούσε όλη μέρα ήθελε και μπορούσε να μιλήσει. Κι εκείνο δεν έφευγε από πουθενά, τόσο που έγινε βάρος ασήκωτο στον Μπίλυ  και  του δώσε κι ένα όνομα. Τον αποκαλούσε πια, κύριο Ουφ. Ήταν παντού, σκιά του έγινε. Τον τρόμαζε, τον νεύριαζε και τον έκανε να νιώθει περίεργα και στενάχωρα συνεχώς. Κι όταν πια αγανάκτησε τόσο που φώναξε στον κύριο Ούφ πως τον μισεί μέσα στο δάκρυ του ήταν σαν να είδε το πρόβλημα και τον εαυτό του ο μικρός Μπίλυ. Και τότε συνέβη ένα μικρό θαύμα…

Ανησυχία, άγχος, φόβος  κι ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα που κάνουν τη ζωή κάποιες μέρες να μοιάζει σαν ένα τεράστιο γκρίζο σύννεφο περιγράφονται στο βιβλίο της Anna Walker. Η ίδια η συγγραφέας είναι και η εικονογράφος του που πραγματικά εντυπωσιάζει με την σύλληψη και τις φιγούρες της. Ένα βιβλίο που θίγει και παρουσιάζει με πολύ ιδιαίτερο τρόπο μια ψυχική νόσο όπως η κατάθλιψη που δυστυχώς πλήττει ακόμα και πολύ νεαρές ηλικίες. Μια νόσος που δεν μπορεί να την καταλάβει και να την περιγράψει ένα μικρό παιδί παρά μόνο σχηματικά. Η Anna Walker πετυχαίνει με τον κύριο Ούφ της να εισχωρήσει στην παιδική ψυχή και γιατί όχι να ταυτοποιηθεί ο «ήρωάς» της με ανάλογες περιπτώσεις.  

Για παιδιά που αισθάνονται θλίψη που δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν τη λύπη τους και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την ανησυχία και το άγχος τους. 

Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η αποδοχή ακόμα και των «κακώς κείμενων» είναι η μόνη λύση που θα μας βοηθήσει να  απαλλαγούμε όσο γίνεται πιο γρήγορα και άμεσα από κάθε αρνητική σκέψη και κάθε βάρος.

Βιβλία για τις ανησυχίες των παιδιών υπάρχουν αρκετά στις μέρες μας που με το παράδειγμα τους και την ιστορία τους μας οδηγούν να αντιληφθούμε πως δεν είμαστε μόνοι μας στα δύσκολα. Ο κύριος Ουφ και ο κάθε γκρίζος κύριος μας προτρέπει να ερμηνεύσουμε και να καταλάβουμε με τι περίπου μοιάζει το ασήκωτο βάρος για  όλες εκείνες στις μέρες που τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Να τις αντέξουμε, να τις «αγκαλιάσουμε» και να συμβιβαστούμε πως μόνο αν συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη των αρνητικών σκέψεων και καταστάσεων θα μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Θάρρος θέλει, δύναμη, τόλμη και απόφαση μεγάλη. Η ζωή δεν είναι πάντα γλυκιά και όμορφη. Κάποιες μέρες είναι διαφορετικές και ίσως αυτό να της δίνει ουσία, περιεχόμενο και χαμόγελα για όταν όλα αλλάζουν και πάλι.

Ένα βιβλίο που μπορεί να ξεκινήσεις πολλές συζητήσεις στην ολομέλεια μιας τάξης για την κάθε δυσκολία που περνάει ένα παιδί και που δεν μπορεί να καταλάβει πως προέρχεται και πως θα την αντιμετωπίσει.

Για να μπορέσει να βγάλει από μέσα του το πρόβλημα. Η λύση είναι η κουβέντα, η συνδρομή βοήθειας από άλλους, μεγαλύτερους, ειδικούς ή ακόμα και συνομήλικους που θα σταματήσουν να ακούσουν και να δεχτούν το πρόβλημα.

Αποδοχή του εαυτού μας…

Βάλτε τα μικρά παιδιά μπροστά σε έναν καθρέφτη. Πείτε τους τι βλέπουν. Αφήστε τα να σας περιγράψουν πως εκείνα βλέπουν το πρόσωπο  αλλά και το σώμα τους. Δώστε τους μια λευκή κόλλα χαρτί να ζωγραφίσουν τον εαυτό τους. Να ζωγραφίσουν μια μέρα που νιώθουν άσχημα ή περίεργα. Να γράψουν σαν σε ημερολόγιο τις πιο βαθιές σκέψεις τους για οτιδήποτε τα απασχολεί. Να μιλήσετε για συναισθήματα. Να σχηματοποιήσετε την λύπη. Να Μιλάτε μαζί για κάθε πρόβλημα.

Δείτε κάποιες δραστηριότητες στο site της Μικρής Σελήνης : https://mikriselini.wordpress.com/2020/12/04/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CF%85%CF%86/

Δείτε ένα μικρό δείγμα από την δουλειά της Anna Walker για το βιβλίο εδώ  : https://youtu.be/0XganveY7Us

Για παιδιά από 4 χρόνων

Ο μικρός νυχτόγατος, Σόνια Ντανόφσκι, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Ένα μικρό αγόρι, ο Αντώνης!

Η γιορτή του καλοκαιριού στο καταφύγιο των ζώων!

Μια ζωγραφιά  για τη λαχειοφόρο αγορά που εικόνιζε έναν πάνθηρα!

Δεν ήταν όμως αρκετή για να φέρει χρήματα για ένα τόσο σπουδαίο σκοπό κι έτσι ο Αντώνης σκέφτηκε να χαρίσει όλα του τα χνουδωτά ζωάκια που πραγματικά λάτρευε ώστε να αυξηθούν οι συμμετοχές και η ζήτηση ενός μικρού κι αδέσποτου ζώου. Η πράξη του Αντώνη ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Η διευθύντρια του καταφύγιου ενθουσιάστηκε και αποφάσισε να μην κληρώσει την υπέροχη ζωγραφιά του αλλά να την κρεμάει στον τοίχο τους. Η γιορτή του καλοκαιριού ήταν έτοιμη με την μαμά του Αντώνη να συμμετέχει στη μικτή συναυλία με το τσέλο της. Οι γάτες πολλές στο καταφύγιο, μια όμως ήταν ξεχωριστή για τον μικρό Αντώνη. Ο Γκριζέλος έκλεψε την καρδιά του και τα χνουδωτά ζωάκια του έγιναν ανάρπαστα στο παζάρι….

Η ιστορία συνεχίζεται με τον μικρό Αντώνη να αναζητεί κάποια στιγμή μια χνουδωτή αγκαλιά και ο Πάκο το μικρό χνουδωτό γατάκι της μαμάς, εκείνο των δικό της παιδικών χρόνων να μπει στην ζωή και την καρδιά του μικρού Αντώνη.

Και όχι μόνο, μαζί του θα έρθει και μια μεγάλη έκπληξη που θα την συντηρεί κάθε βράδυ ο ήχος από το τσέλο της μαμάς και το τραγούδι του μικρού νυχτόγατου ….

Μια υπέροχη και τρυφερή ιστορία της Σόνιας Ντανόφσκι για την χαρά και τη δύναμη της προσφοράς. Ένα βιβλίο που σε μαγνητίζει η εικονογράφηση του τόσο πολύ, που δύσκολα το αποχωρίζεσαι. Η δύναμη των εικόνων εκτός από την μαγεία τους σε κάνουν να μπεις στη θέση του μικρού Αντώνη. Να νιώσεις, να σκεφτείς και να παραδειγματιστείς από το μέγεθος της δικής του προσφοράς και …ψυχής.

Ένα βιβλίο που θα σας συγκινήσει με τα πολλάπλά μηνύματα.

Για την υιοθεσία των ζώων. Για την αλληλεγγύη και την χαρά του να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε ζωντανά πρόσωπα – ζώα και πράγματα. Η κούκλα αγκαλιάς είναι γνωστή σε όλους μας. Το μικρό χνουδωτό ζωάκι των παιδικών μας χρόνων είναι μια παρηγοριά, μια άσβηστη ανάμνηση και ένας  βοηθός στα δύσκολα. Εδώ ο Αντώνης και κάθε Αντώνης δείχνει το μεγαλείο της ψυχής τους δωρίζοντας όλα του τα πολύτιμα για ιερό σκοπό. Να βρουν σπίτι όλα τα ζωάκια ή έστω να καλυτερέψουν τη ζωή τους στο καταφύγιο όπου ζουν. Η ανταμοιβή του όμως χαρίζει πολλά περισσότερα συναισθήματα και χαρές.

Η δύναμη λοιπόν της προσφοράς, της μουσικής, της αποδοχής των μικρών αδέσποτων ζώων. Η φιλοζωία σε μια πολύ δυνατή της στιγμή.

Να το ψάξετε το βιβλίο…

Να μαγευτείτε με τις εικόνες.

Να νιώσετε πως καμμιά φορά το δόσιμο των πολύτιμων πραγμάτων σας έχει τεράστια αξία και πολλά περισσότερα οφέλη στην ψυχή σας.

Να σιγοτραγουδήστε το τραγούδι του μικρού νυχτόγατου ή και να το παίξετε στο τσέλο, το πιάνο ή την κιθάρα σας. Να σας ταξιδέψει η μουσική με την παρτιτούρα που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου.

Την μετάφρασή του έχει κάνει η Εύη Γεροκώστα και η απόδοσή του είναι άρτια!

Δείτε εδώ περισσότερα http://www.kokkiniklostibooks.gr/book.php?id=5efa020dc79c7

Για παιδιά και ενήλικες

Ένα μυστικό και μια κατάσκοπος βιβλίων… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Tης Ελένης Μπετεινάκη

Ανοίγουν ξανά τα βιβλιοπωλεία. Είναι μια σπουδαία είδηση για όλους εμάς τους βιβλιόφιλους. Ευκαιρία να αναζητήσουμε βιβλία που αξίζουν και  περιπέτειες που θα μας ταξιδέψουν.  Τα Παραμύθια του Σαββάτου θα προσπαθήσουν να σας ενημερώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα για νέες και ενδιαφέρουσες εκδόσεις…

Μείνετε συντονισμένοι…

Το μυστικό της κολλητής μου, Μαρία Ρουσάκη, εικ: Πέτρος Χριστούλιας, εκδ. Κέδρος.

Μια υπέροχη ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή. Ένα σχολείο, δυο φίλες, μια μικρή περιπέτεια και ένα μυστικό που το κρατάνε φυλακτό δυο φίλες. Πολύτιμο μυστικό που όμως βάζει σε μπελάδες την Νενη ( Νικολέτα – Ελένη) σαν της το αποκαλύπτει η …Σωτήρια. Η Νένη γράφει ημερολόγιο κι αμέσως μετά την αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού από τη  κολλητή της φίλη που το γράφει μέσα στις σελίδες του τετραδίου, το χάνει. Όλα τα προβλήματα της οικογένειας γίνονται ασήμαντα ξαφνικά. Ούτε η γκρίνιας της μικρής αδελφής της Νένης, ούτε τα λιγοστά φιλιά της μαμάς, ούτε ο νεοφερμένος σκύλος θα την απασχολήσουν τόσο όσο το να βρει το χαμένο ημερολόγιο….

Μια μικρή προεφηβική περιπέτεια με ένα απρόσμενο τέλος από την αγαπημένη συγγραφέα Μαρία Ρουσάκη. Πολυγραφότατη και πολυτάλαντη μας κρατεί με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος με το «Μυστικό της κολλητής». Οικογενειακή και σχολική ζωή με ροή ευανάγνωστη και ενδιαφέρουσα. Ένα βιβλίο που θα ενθουσιάσει πολύ τους μικρούς αναγνώστες δίνοντάς τους ιδέες και παραδείγματα για την αξία και δύναμη της φιλίας. Για «παρ ολίγον» λάθη και δεύτερες σκέψεις και συγνώμες που μπορούν να γίνουν αφορμή για μεγάλες αποκαλύψεις και θαρραλέες αποφάσεις.  Για να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και το όνομά μας, την καταγωγή και τις ρίζες μας.

Υποσχέσεις, μυστικά, αγωνίες, συναισθήματα και προεφηβικές ανησυχίες είναι γεμάτο το βιβλίο. Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και με εξαιρετική εικονογράφηση από τον Πέτρο Χριστούλια.

Γιατί τα μυστικά καμιά φορά κρύβουν τόση δύναμη που σαν αποκαλυφθούν μας ελευθερώνουν.

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα: https://www.kedros.gr/product/9017/mystiko-kollitis.html

Η κατάσκοπος των βιβλίων, Λίνα Μουσιώνη, εικ: Βασίλης Γρίβας, εκδ. Μεταίχμιο

Καλλιπάτειρα Αλεξίου ή Κάλλη είναι η μικρή πρωταγωνίστρια και «κατάσκοπος» των βιβλίων και των …Τεχνών. Ένα κορίτσι όπως όλα τ’ άλλα που διεκδικεί τη μαμά του με κάθε τρόπο. Οι μαμάδες, ξέρετε, δεν επιτρέπεται να κάνουν τίποτα άλλο παρά να μεγαλώνουν τα παιδιά  και να εκπληρώνουν κάθε επιθυμία τους. Σκεφτείτε τώρα μια μαμά που αποφασίζει ξαφνικά να πάρει ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα και θα πρέπει να  διαβάζει ….πολύ. Μια σκέτη καταστροφή για την Κάλλη ή «Καλλιπατάτα». Όλα  τα πράγματα αφήνονται στην τύχη τους  στο σπίτι τόσο πολύ πού κόντεψε ακόμα και να πάρει φωτιά. Οι τύψεις της μαμάς φτάνουν ίσαμε το ταβάνι και τότε η Κάλλη σκαρφίζεται μια φαεινή της ιδέα. Να εγκατασταθεί κι εκείνη στο γραφείο της μαμάς και χωρίς καθόλου να την ενοχλεί να κάνουν παρέα η μία στην άλλη. Έτσι λοιπόν χρίστηκε Αρχιδούκισσα του Γραφείου και πήρε μια γωνιά απέναντι από την βιβλιοθήκη  προσπαθώντας να φτιάξει ένα παζλ χιλίων κομματιών. Κι ύστερα  άρχισε η βαρεμάρα και οι σκέψεις για παιχνίδια με τα βιβλία. Τότε είναι που θυμήθηκε εκείνο το παιχνίδι που έπαιζε με την θεία της την Αγγελική και σκέφτηκε να το εφαρμόσει στην βιβλιοθήκη. Θα γινόταν  κατάσκοπος βιβλίων!  Έβαλε κανόνες, τσέκαρε τις οδηγίες και ξεκίνησε….

Λίνα Μουσιώνη, μια συγγραφέας με αστείρευτο χιούμορ, με σπουδές και αγάπη στην Τέχνη που δεν χάνει ευκαιρία να μας το θυμίζει πλάθοντας ιστορίες ευφάνταστες  και συναρπαστικές. Στο καινούργιο της βιβλίο τα βάζει όλα αυτά και τα συνθέτει με ένα πολύ ευρηματικό και ιδιαίτερο τρόπο ώστε προκαλεί τον αναγνώστη να γίνει κι εκείνος «κατάσκοπος» και να ανακαλύψει σπουδαίους πίνακες ζωγραφικής και ποιήματα.

Ένα βιβλίο για πολυάσχολες μητέρες και ανήσυχα παιδιά.

Για όσους λατρεύουν τα παιχνίδια με τους κρυμμένους θησαυρούς.

Μια ιστορία που έχει μέσα της άλλες τόσες. Έχει πολλή αγάπη για την ποίηση, τους ποιητές, τους πίνακες ζωγραφικής και τα αρχαία αγάλματα και αγγεία. Κάθε ιστορία είναι απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο της Κάλλης με τους προβληματισμούς της, με ανησυχίες, τους φόβους, τις  χαρές, και την δική της καθημερινότητα. Η μαμά δεν είναι  εκεί όταν την χρειάζεται και η Κάλλη μηχανεύεται τρόπους «επιβίωσης». Ένας  φανταστικός φίλος όλη της η γραφή ( της Κάλλης και της Λίνας)  που μπορούν να  του εμπιστευτούν  τα δικά τους μυστικά.

Πλούσιος συναισθηματικός κόσμος που ξεδιπλώνεται μέσα από το ταλέντο της Λίνας Μουσιώνη στην πλοκή μιας ιστορίας καθημερινότητας πολλών. Με απίστευτη πλοκή η συγγραφέας προσπαθεί  να μας μυήσει στον κόσμο της Τέχνης, των βιβλίων, της διαφορετικότητας και της οικογένειας. Η φαντασία της πλάθει ιστορίες  με πολύ χιούμορ, με αγωνία, με «χρυσόσκονη» και με σχολαστική παρατηρητικότητα όπως όταν σύγκρινε τον πίνακα του Πικάσο με τη μαμά της. Συγκινητική η ιστορία της Ποδηλάτισσας μαμάς που φέρνει στο μυαλό τον Οδυσσέα Ελύτη κι όλα εκείνα τα όμορφα που λατρεύουν τα παιδιά, τα δελφινοκόριτσα, τα τρελοβάπορα, τα κοχύλια, τα τζιτζίκια , τα μαγισσάκια… Αφωνη για την πλοκή της ιστορίας με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες του Καβάφη. Το Γιασεμί του Σεφέρη και το όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού του Ρίτσου ξεδιπλώνουν με μαεστρία δυο διαφορετικές ιστορίες την ψυχή της Λίνας μέσω της Κάλλης.

Το διάσημο φιλί του Γκούσταφ Κλιμτ τι σχέση μπορεί να έχει με μια τούρτα σοκολάτα; Ή το μήλο του Ρενέ Μαγκρίτ με μια ολόκληρη μηλόπιτα; Ο Κωστής δε, ένας συμμαθητής της Κάλλης που έχει μάτια και εμμονή μόνο για το ρομπότ του έμοιαζε στις γκριμάτσες του με το πίνακα του  Μουνκ τη διάσημη Κραυγή, σαν σφύριξε μέσα στ’ αυτί του ο Ηρακλής. Άδικο και παράλογο που θες να το …φωνάξεις. Και η ιστορία κλείνει με happy end με έμπνευση από τον διάσημο πίνακα του Van Gogh, Έναστρη νύχτα, και μας θυμίζει όλα πόσο ιδιαίτερη είναι η Τέχνη στη ζωή μας.

Η οικογένεια, οι σχέσεις όλων και οι ρόλοι τους είναι το βασικό θέμα του βιβλίου.  Η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας και τα βιβλία εμπνέουν, αναλύονται, δικαιώνονται και …προχωρούν!

Ένα βιβλίο που κρύβει μέσα τους πολλούς θησαυρούς και που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των νεαρών αναγνωστών μέχρι και την τελευταία του λέξη.

Εικονογραφημένο από τον Βασίλη Γρίβα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο!

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα: https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CF%89%CE%BD

Η Ανδώ*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Το έζησα και αυτό το ταξίδι…

Μια περιπέτεια στα χρόνια του Διγενή Ακρίτα. Ένα ταξίδι στο χωροχρόνο με μια πένα πολύ ιδιαίτερη και απολαυστική. Μια μυθιστορία γεμάτη θάρρος, τόλμη, πίστη, μαγικά και συμβολικά στοιχεία και περιπέτεια. Μια ιστορία που μιλά για θρησκείες, λαούς, ιστορία, μύθο και πάλη με σχέσεις ζωής, με εφηβεία, με αναγνώριση του ίδιου του ατόμου. Ίσαμε που μπορεί να φτάσει κάποιος, για να ξεπεράσει τον εαυτό του μα και το πρότυπό του; Ίσαμε το άπιαστο, το ανέφικτο, το ονειρικό…

Μάζεψα τόσα πολλά δικά μου κομμάτια, τόσα όνειρα,  για να ακολουθήσω την Ανδώ την φανταστική μοναχοκόρη του Διγενή στο βιβλίο  που δεν ήξερε τι πάει να πει φόβος και που το θάρρος της ακούμπησε  τα φτερωτά άλογα των παραμυθιών και έφτασε μέχρι τον Κάτω κόσμο παλεύοντας με τον ίδιο τον Χάρο, για αν νικήσει την επιθυμία, το πάθος, την τόλμη και τα όνειρά της. Για να  πετύχει ένα σκοπό έφτασε μέχρι το τέρμα. Με απώλειες που της στοιχήσαν  πολύ αλλά που δεν στάθηκαν ικανές να την αποτρέψουν από το σκοπό της.

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο για νέους, εφήβους και μεγάλους αναγνώστες. Ένα ταξίδι στην αυτογνωσία μέσα από ένα μυθολογικό-ιστορικό μυθιστόρημα. Με πάρα πολλά στοιχεία από το έπος του Διγενή Ακρίτα αλλά και πρόσθετα από τον Συγγραφέα του τον Γιώργο Χατζόπουλο που δημιούργησε αρκετούς φανταστικούς χαρακτήρες για να μας δωσει ένα σωρό αλήθειες μέσα από τον μύθο.

Η Ανδώ δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο στην Ιστορία, είναι όμως όλα όσα ποθεί ένας έφηβος. Είναι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που κινείται  ενάντια στα καθιερωμένα, στα πρέπει και τις συνήθεις μιας ολόκληρης εποχής. Ένα κορίτσι που αψηφά νουθεσίες, νόμους και εξουσίες προκειμένου να βρει τον εαυτό του, να ξεπεράσει τον ίδιο του τον γονιό σε τόλμη, ανδρεία και φήμη και εν τέλει να κυνηγήσει τα δικά του θέλω για να ανακαλύψει που φτάνει η δική του δύναμη. Οι τέσσερεις φίλοι που ξεκινούν το ταξίδι της αναζήτησης του άλλου μισού σπαθιού του Διγενή θα λακίσουν στην αρχή ακόμα της διαδρομής αφήνοντας ένα κορίτσι με τον πιο έμπιστο φίλο της που κι αυτός λυγίζει κάποιες φορές να ζήσουν το όνειρο και να φτάσουν στα άκρα. Η σχέση πάτερα – κόρης σε μια μεγαλειώδη περιπέτεια. Ο πρώτος μεγάλος έρωτας σχεδόν κάθε γυναίκας που πρέπει να ξεπεραστεί για να συνεχιστεί η ίδια η ζωή της. Παράλληλα με το μεγάλωμά της και την αυτονομία της να ακολουθήσει τα δικά της όνειρα, να αποκτήσει τους δικούς της φίλους και να ερωτευτεί αγνά΄, αληθινά και χωρίς οικογενειακούς φραγμούς ή καθωσπρεπισμούς.  

Η Ανδω μας ταξιδεύει στα πάντα. Ξεκινά από τα παράλια της Μικράς Ασίας την πόλη Λυκανδό και μέσα από πολλές περιπέτειες μαζί με τον φίλος της τον Κοσμά φτάνουν στα βάθη της Ανατολής, στην  παραμυθένια Βαγδάτη και στον Ευφράτη ποταμό. Θα περάσουν πολλές δοκιμασίες, θα συναντήσουν δυσκολίες, θα περιηγηθούν σε παράξενους τόπους, θα περάσουν από το Μεγάλο Βουνό, θα διαβούν τους Μαγεμένους Λόφους, την Έρημο της Μοναξιάς, την λίμνη Αλ Ντουρ και θα φτάσουν ίσαμε τον Κάτω Κόσμο. Εκεί βρίσκεται το άλλο μισό πολύτιμο ιερό σπαθί του πατέρα της Διγενή που όποιος καταφέρει να το «συνδέσει», θα γίνει κι εκείνος αρχηγός, στρατηγός και θα νικήσει τους Άραβες. Μόνο που ο έρωτας της Ανδώς με έναν μουσουλμάνο, τον Σαλαντίν, αλλάζει λίγο τα θέλω της….

Μαγικά στοιχεία όπως τα καλά παραμύθια. Φτερωτά  και ιερά άλογα εμφανίζονται σαν από  μηχανής θεοί και δίνουν λύσεις και μυστήριο στα απίθανα. Λύκοι, λιοντάρια, άγρια σκυλιά, απελάτες, μάγισσες, υφάντρες ξακουστές της ζωής και των μελλούμενων δείχνουν το δρόμο και τα σημάδια για να ακολουθήσει κάποιος το όνειρο, να ξεπεράσει τον εαυτό του, στην προκειμένη περίπτωση η Ανδώ. Τα κατορθώματα της νιότης, τα αψήφιστα του θανάτου, η ορμή της θέλησης και τα πάθη του έρωτα…

Βασιλιάδες χρυσάφι, διαμαντικά, παλάτια, όπλα, σπαθιά και χλιδή έρχονται σε αντίθεση με τα άβολα καταφύγια, τις σπηλιές, τις ερήμους, τα άγρια ζώα, που συντροφεύουν το ταξίδι των δυο παιδιών, της Ανδώς και του Κοσμά… Όμως όσα και αν συναντούν ο στόχος παραμένει ίδιος και η εκπλήρωση του στοιχίζει πολλά που όμως δεν πτοούν τον αρχικό σκοπό. Ο θάνατος  συμπορεύεται με τη ζωή, ο έρωτας με τα πρέπει, η νιότη με την  τόλμη και ανδρεία. Ο μύθος με την αλήθεια, οι δυο πολιτισμοί ελληνικός και αραβικός με τα σωστά και τα λάθη τους. Το ταξίδι στην Ανατολή πάντα γοητευτικό και επικίνδυνο….

Ποιον χαρακτήρα να ξεχωρίσω;

Την 12χρονη Ανδώ που είναι πρώτη στο σπαθί μα και στη γνώση; Γεωγραφία, ζωολογία, αστρολογία, ρητορική, ποίηση. Μετρική, γραφή, αριθμητική κι ανάγνωση. Όλα τα παράξενα για τα κορίτσια της εποχής εκείνη τα΄χε. Μα είχε και αίμα δυναμικό που έρρεε στις φλέβες της και το ΄ξέρε πολύ καλά.

Τον έμπιστο φίλο και συνοδοιπόρο Κοσμά που πίνει νερό στο όνομα της Ανδώς και χάνει τη ζωή του  ακολουθώντας την στο όνειρο και στον Κάτω Κόσμο; Τον Σαλαντίν, τον ερώτα του κοριτσιού που είναι σχεδόν απαγορευμένος από τις κοινωνικές και θρησκευτικές διαφορές;

Την αρχόντισσα Ευδοκία, τον Αλή Χαμδά, την Δελχεμά; Κι όλους όσους έπαιξαν ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας;

Ένα βιβλίο που θριαμβεύει ο έρωτας και αρχίζει ξανά από την αρχή μια ιστορία που ακόμα δεν έχει γραφτεί. Ένα βιβλίο περιπέτεια σαν μια καλή ιστορικό – φανταστική ταινία. Με στοιχεία ίσως από εκείνες τις πολύ γνωστές αλλά με την δική του πλοκή και κατάληξη που γοητεύει και αφήνει μια γεύση και άρωμα Ανατολής που δεν ξεχνιέται.

Να το διαβάστε όλοι… Για την ιστορία, την ενηλικίωση, τον έρωτα, την τόλμη …

Ο Γιώργος Χατζόπουλος έγραψε πάλι ένα μικρό διαμαντάκι, μια απολαυστική ανάγνωση και γνώση που σε προκαλεί να ψάξεις περισσότερο  την Ιστορία και τον Μύθο.

Ένα βιβλίο κέντημα και στην εμφάνισή του με τις μικρές και μεγάλες πινελιές της Θέντα Μιμηλάκη που του δίνουν ακόμη περισσότερη ομορφιά, σχεδόν σε κάθε σελίδα του.

Ψάξετε το και θα είναι σαν να ζείτε κι εσείς οι ίδιοι την περιπέτεια του έρωτα, τα πάθη της ζωής και το ταξίδι όπως η Ανδώ…

Δείτε εδώ την περίληψη από το οπισθόφυλλο και βάλτε το στη λίστα σας μόλις ανοίξουν πάλι τα βιβλιοπωλεία ….

https://www.patakis.gr/product/642866/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/Mazepse-to-tharros-sou-Ando/

*Μάζεψε το Θάρρος σου Ανδώ, Γιώργος Χατζόπουλος, εικ :Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Πατάκης

Για παιδιά και μεγάλους…