Το "Διαβάζοντας Μεγαλώνω" γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Γραμματισμού στις 8 Σεπτεμβρίου 2019 στο Πάρκο για το Παιδί και τον Πολιτισμό!

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου στις 17.00!

Το ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΩ γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Γραμματισμού με μεγαλόφωνες αναγνώσεις παιδικών βιβλίων σε 10 γλώσσες

Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τη χαρά που νιώθει το παιδί όταν το παίρνουμε αγκαλιά και μοιραζόμαστε μαζί του τις λέξεις και τις εικόνες ενός βιβλίου με τη στάση που θα αναπτύξει απέναντι στην ανάγνωση και τη σχέση που θα αποκτήσει στην πορεία της ζωής του με τις διάφορες μορφές του λόγου. Είναι το ίδιο νήμα που συνδέει τα αναγνωστικά κίνητρα του παιδιού με τον χρόνο που αφιερώνει στο διάβασμα, με τις αναγνωστικές του επιδόσεις, αλλά και με την κατάκτηση των δεξιοτήτων γραμματισμού που θα του επιτρέψουν να σχεδιάσει ελεύθερα, συνειδητά και μετά λόγου γνώσης το μέλλον του. Αυτό το νήμα επιδιώκει να κάνει περισσότερο ορατό το ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΩ με την εκδήλωση που οργανώνει στις 8 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία που έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα Γραμματισμού.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει μεγαλόφωνες αναγνώσεις παιδικών βιβλίων σε 10 γλώσσες και θα πραγματοποιηθεί στο Πάρκο για το Παιδί & τον Πολιτισμό, αγαπημένο τόπο συνάντησης των μικρών αναγνωστών της Αθήνας. Περισσότεροι από 100 εθελοντές αναγνώστες θα ζωντανέψουν με τη φωνή τους όμορφα παιδικά βιβλία, για να τα χαρούν οι μικροί και οι μεγάλοι που θα βρεθούν στην παρέα τους.

Οι μεγαλόφωνες αναγνώσεις θα ξεκινήσουν στις 17.00 και θα πραγματοποιηθούν σε επτά ειδικά διαμορφωμένα σημεία, στο γρασίδι κάτω από τα δέντρα, αλλά και στα φιλόξενα αμφιθέατρα των δύο βιβλιοθηκών του δήμου Αθηναίων που στεγάζονται στο κτιριακό συγκρότημα του Πάρκου. Οι εθελοντές αναγνώστες προέρχονται από τη μεγάλη και εξαιρετικά δραστήρια κοινότητα των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την διασφάλιση του δικαιώματος των παιδιών στην Ανάγνωση και στη Γνώση και ανάμεσα τους βρίσκονται συγγραφείς και εικονογράφοι, παιδαγωγοί και εκπαιδευτικοί, βιβλιοθηκονόμοι και επαγγελματίες υγείας, αλλά και άνθρωποι που δραστηριοποιούνται σε άλλους χώρους. Τα βιβλία που θα διαβάσουν είναι εκείνα που οι ίδιοι αγαπούν να μοιράζονται με τα παιδιά.

Οι αναγνώσεις στα ελληνικά για τα παιδιά άνω των 3 ετών θα πραγματοποιηθούν σε τέσσερα σημεία του Πάρκου, ενώ οι αναγνώσεις που απευθύνονται στα μικρότερα παιδιά θα γίνουν στο αμφιθέατρο της Βρεφικής-Νηπιακής Βιβλιοθήκης. Οι αναγνώσεις στα αγγλικά, τα αλβανικά, τα αραβικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα γεωργιανά, τα ουκρανικά, τα φαρσί και τα φιλιππινέζικα θα έχουν περιορισμένη χρονική διάρκεια και θα πραγματοποιηθούν σε τρία σημεία του Πάρκου, καθώς και στο αμφιθέατρο της Παιδικής-Εφηβικής Βιβλιοθήκης.

Οι αναγνώστες που προτιμούν να διαβάσουν μόνοι, με την οικογένεια ή με την παρέα τους, θα έχουν στη διάθεσή τους δύο υπαίθριους χώρους με παιδικά βιβλία σε διάφορες γλώσσες, καθώς και τα βιβλία των παιδικών βιβλιοθηκών για ανάγνωση εντός του χώρου ή/και για δανεισμό εφόσον διαθέτουν (ή αποκτήσουν εκείνη την ημέρα) κάρτα μέλους.

Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί μετά τη δύση του ηλίου με συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του δήμου Αθηναίων. Οι βιβλιοθήκες θα παραμείνουν ανοιχτές από τις 16.00 έως τις 20.30, ενώ τις ίδιες ώρες θα λειτουργεί και χαριστικό παζάρι παιδικών βιβλίων.

Η εκδήλωση «Διαβάζουμε παρέα!» γίνεται στο πλαίσιο της καμπάνιας EUROPE READS του ευρωπαϊκού δικτύου EURead και έχει τεθεί υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO. Πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) και του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ).

Οι αναγνώσεις στις άλλες γλώσσες θα γίνουν με τη συνεργασία:
• του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών και των οργανώσεων-μελών του: Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής και Σύλλογος Νιγηριανών Γυναικών Ελλάδος (αγγλικά), Ομοσπονδία Αλβανικών Συλλόγων στην Ελλάδα (αλβανικά), Στέγη Σύρων Ελλάδας (αραβικά), Κονγκολέζικη Κοινότητα της Ελλάδας (γαλλικά), Πολιτιστικό Κέντρο «Καύκασος» (γεωργιανά), Κέντρο Ενίσχυσης και Προβολής Πολιτιστικής Κληρονομιάς «Trembita» (ουκρανικά) και Κοινότητα Αφγανών στην Ελλάδα (φαρσί),
• της Ένωσης Φιλιππινέζων «Kasapi Hellas» (φιλιππινέζικα και αγγλικά),
• του Goethe-Institut Athen και του σωματείου Vision Network Athens (γερμανικά).

Ευχαριστούμε θερμά:
• τους εργαζομένους του Τμήματος Βιβλιοθηκών και του Τμήματος Φιλαρμονικής Ορχήστρας των Μουσικών Συνόλων του δήμου Αθηναίων,
• το Library4all και την κα Μπέκη Μπλουμ για την προσφορά ξενόγλωσσων βιβλίων,
• το Myrtillo Cafe για τη φιλοξενία,
• τους εθελοντές αναγνώστες για την ανταπόκρισή τους στην πρόσκλησή μας, καθώς και όλους τους ανθρώπους που βοηθούν στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης.

Χορηγοί επικοινωνίας:
Ο αναγνώστης , Book Press, diastixo , Κόκκινη αλεπού , Elniplex

http://www.diavazontas.org/

Ήταν θεριό που κείτονταν στην άσφαλτο κι είχε το όνομα «Αδιαφορία»!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, πώς ξύπνησε εκείνο το φοβερό θεριό, το γιγάντιο, το αλλοπρόσαλλο που δε νικιέται με τίποτα κι από κανέναν. Πήρε σβάρνα φέτος το καλοκαίρι τους δρόμους του νησιού, κι όπου πατεί σκορπά μόνο αίμα και δάκρυα και αναποδογυρίζει ότι βρει στο διάβα του. Δεν μπορεί να ησυχάσει, ούτε στιγμή. Φλόγες πετιούνται από τα ρουθούνια του κι έχει στα μάτια του το βλέμμα του ανικανοποίητου, στο σώμα του σιδερένια αγκάθια. Το πιο πικρό απ῾ όλα είναι πως διψά μόνο για νεανικό ανθρώπινο αίμα, και το βρίσκει πανεύκολα, όποια στιγμή πεινάσει μπροστά του, χωρίς κανέναν κόπο. Εμείς το ταΐζομε καθημερινά με πολλή μεγάλη χαρά!

Κι έχει πολλά ονόματα το θεριό. Το λένε Μαγκιά, το λένε Αδιαφορία, το λένε Ασυνειδησία, το λένε «Σιγά μωρέ», το λένε «ΕΓΩ ξέρω»! Κι έχει μέχρι σήμερα καταβροχθίσει 47 νέους και νέες του τόπου μου. Σαν σύγχρονος Μινώταυρος, κλεισμένος στο λαβύρινθο του μυαλού του καθενός μας, που το μόνο που θέλει είναι ένα πολύ μικρό άνοιγμα, να βγει στους δρόμους παγανιά, να αρχίσει να τρώει. Στον σημερινό Μίνωα, δεν πληρώνει φόρο  θανάτου ο Αιγέας από την Αθήνα. Δεν χρειάζεται να μας στείλουν 7 νέους και νέες, ούτε να βάλουμε μαύρα πανιά στα καράβια. Έχουμε, ντόπιο ψαχνό να ταΐσουμε τον σύγχρονο Μινώταυρο, και ράβουμε  μόνοι μας μαύρα πουκάμισα, μαντήλια και φορέματα…

Φοβάμαι πια να ανοίξω την εφημερίδα το πρωί ή τα ειδησεογραφικά sites στο διαδίκτυο. Τρέμω την είδηση, δεν ξέρω ποιος θα ‘ναι στην πρώτη τους σελίδα. Φοβάμαι να περπατήσω στο δρόμο γιατί ξέρω πως κανείς δεν θα με σεβαστεί. Το ποδήλατο το ῾βαλα στην άκρη για λίγο καιρό. Έχει γεμίσει το κέντρο πατίνια και ένα σωρό  άσχετους που δεν σ’ αφήνουν να προχωρήσεις πουθενά. Τρέχουν σαν να ῾ναι μόνοι τους παντού, και τα παρατούν όπου βρουν, όπως βρουν. Για αυτοκίνητο, ούτε λόγος! Άλλωστε είμαι κι εγώ θύμα των παιδιών του μεγάλου θεριού. Τα παιδιά του θεριού αυτού ξέρετε, τρώνε μόνο τις λαμαρίνες, το σίδερο και το πλαστικό και όχι τόσο τις ανθρώπινες σάρκες.

Κι αναρωτιέμαι και εγώ, ίσαμε πότε θα πληρώνουμε τόσο φόρο αίματος σε αυτό το θεριό. Ποιος είναι ο σύγχρονος Θησέας που θα μας σώσει από τον αιμοβόρο Μινώταυρο; Κι εκείνο το κατακόκκινο κουβάρι του μίτου της Αριάδνης, δεν είναι πια παραμυθένιο. Είναι βαμμένο με το αίμα ανθρώπων και  πρέπει να το αλλάξουμε και να γεμίσει με λέξεις που κανείς δεν τις σκέφτεται. Πρέπει όσο το ξετυλίγουμε, να διαβάζουμε δυνατά: Προσοχή, κράνος, ζώνη, μικρή ταχύτητα, σεβασμός…

Δύσκολες έννοιες τελικά, ανύπαρκτες για πολλούς στα σύγχρονα χρόνια. Κι όλοι εμείς τι κάνουμε; Πέρα από το φόβο μας πιό είναι το δικό μας χρέος; Συνηθίσαμε να παρακολουθούμε τους θανάτους στις οθόνες μας σχεδόν αβίαστα κι αδιάφορα πια. Να σχολιάζουμε για τους απαίσιους και κακούς άλλους οδηγούς και να μην σκεφτόμαστε πως κι εμείς κυκλοφορούμε στους δρόμους.

Σκεφτείτε λοιπόν και πείτε μου τι από όλα αυτά ΔΕΝ κάνατε αυτές τις μέρες;

v  Στο περίπτερο πως πήγατε; Με μηχανάκι χωρίς κράνος ή με αυτοκίνητο χωρίς να βάλετε ζώνη;

v  Πήρατε καφέ και αφήσατε, για μισό λεπτό, το αυτοκίνητό σας στη μέση μέση πολυσύχναστου δρόμου, χωρίς να σας νοιάζει πόσο κομφούζιο προκαλέσατε; (π.χ. Λεωφόρος Κνωσού, κάθε ώρα της μέρας).

v  Όλη η οικογένεια πάνω στο μηχανάκι, συχνά με σπασμένη εξάτμιση και μόνο εσείς με κράνος;

v  Στον εθνικό μας δρόμο μόλις περάσετε τις ταμπέλες που δείχνουν τη φωτογραφική μηχανή, πόση ταχύτητα αναπτύξατε;

v  Το STOP, αυτό το σήμα της τροχαίας με το κόκκινο χρώμα και τα λευκά γράμματα, ποιος το σέβεται; Ποιος σταματάει και ελέγχει να δει αν έρχεται κάποιος, ειδικά μέσα στην πόλη;

v  Αλήθεια, δίπλωμα αυτοκινήτου ή μηχανής έχετε όλοι εσείς που οδηγείτε σήμερα;

Ο κατάλογος είναι μακρύς, θέλει πολλές χιλιάδες λέξεις και σελίδες της κάθε εφημερίδας για να γραφούν οι καθημερινές μας παρανομίες.

Και τι κάνουμε  όλοι μας λοιπόν;

 Όπως λέει κι ένας φίλος, το σταυρό μας και βγαίνουμε από το σπίτι…

Όχι, εγώ θέλω να κυκλοφορώ χωρίς να φοβάμαι. Έχω παιδί στην πιο παράξενη ηλικία, που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, να γνωρίσει, να διασκεδάσει, να υπερβεί τα δικά του όρια. Είμαι κι εγώ μια από τις χιλιάδες μητέρες  που ανησυχούμε, όχι μόνο για το δικό μας παιδί αλλά για εκείνον τον ασυνείδητο, τον απέναντι που έχει αποφασίσει, ερήμην μας, να σκορπίσει τραυματισμούς και θάνατο.

Ήθελα, και το έγραψα φέτος το καλοκαίρι στις διακοπές να μετράω μόνο μπάνια, παγωτά κι αστέρια. Όχι νεκρούς, ούτε τραυματίες, ούτε παλιοσίδερα. Όπου κι αν πάω ακούω για κάποιο ατύχημα, για κάτι απίστευτο κι όμως αληθινό. Πήγατε όλοι να δείτε τι γίνετε  στα νοσοκομεία; Στο νεκροταφείο μια μικρή βόλτα με φωτογραφίες χαμογελαστών νέων ανθρώπων σε μαρμάρινες πλάκες; Τις έχετε δει; Πάρτε το παιδί σας μια βόλτα, να νιώσει, να καταλάβει, να δει…

Σε λίγες μέρες θα ανοίξουν τα σχολεία. Το έχω αποφασίσει. Φέτος θα ξεκινήσουμε από το Σεπτέμβρη με τα σήματα της κυκλοφοριακής αγωγής που θα στηθούν στην τάξη μας μόνιμα. Θα τα μάθουμε, θα συζητάμε πολύ, θα παίζουμε στους δικούς δρόμους, θα μάθουμε σωστή συμπροφορά οδηγών, πεζών, αυτοκίνητων.

Σεβασμός θα είναι η πρώτη έννοια που θα αναλύσουμε, θα βιώσουμε, θα μάθουμε…

Λένε πως ο φόβος φέρνει σεβασμό. Αλήθεια είναι. Στους σημερινούς πολίτες αυτής της χώρας, αυτού του νησιού, αυτής της πόλης, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να συνετιστούν/με τελικά. Ούτε να περιμένουμε να φτιάξουν τους δρόμους, ούτε τις πινακίδες που είναι καλυμμένες με αυτοκόλλητα, μαύρα γράμματα  από μπογιά και σφαίρες.

Μόνο αν τα πρόστιμα για την οδική μας συμπεριφορά είναι τεράστια και μόνο αν εισπράττονται επί τόπου, ίσως ο φόβος της  τσέπης μας, να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Ο σύγχρονος Θησέας είναι δυστυχώς μόνο αυτός. Υπέρογκα ποσά για κάθε παράβαση. Λιγότερο το κόστος για την πολιτεία, που δυστυχώς πρέπει να έχει έναν τροχονόμο για τον καθένα μας.

Και κάτι ακόμα. Όλοι διαβάζουμε για τους νεκρούς, και τους σοβαρά τραυματισμένους. Κανείς  δεν αναφέρει τις παράπλευρες απώλειες. Πόσα ατυχήματα δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας και είναι εξίσου σοβαρά. Πόσοι άνθρωποι εγκλωβίζονται με ελαφριούς τραυματισμούς, με απώλεια των αυτοκίνητων τους  και με δύσκολη καθημερινή μετακίνηση από ασυνείδητους οδηγούς της γνωστής φράσης : ( Δεν το είδα…)

Αυτή η άλλη λέξη η ΣΥΓΓΝΩΜΗ υπάρχει πουθενά; Άλλο μεγάλο θέμα που χρίζει συζήτησης…

Ήταν θεριό που κείτονταν στην άσφαλτο κι είχε το όνομα ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ!

Υ.Γ. Για την ιστορία, είμαι κι εγώ θύμα ενός απίστευτου ατυχήματος ενός ασυνείδητου οδηγού, που συνέβη ερήμην μου, πριν λίγο καιρό. Κι είναι σενάριο ταινίας και μόνο ό,τι συνέβη. Μου στέρησε διακοπές, παγωτά, αστέρια και όσα μπάνια ήταν να κάνω σε έναν άλλο τόπο, με την οικογένεια μου. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς μας, επειδή απλά δεν ήμασταν εκεί!

Σκίτσο :Ελίζα Βαβούρη

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 19 Αυγούστου 2019

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 19 Αυγούστου 2019: https://www.cretalive.gr/opinions/hthela-fetos-to-kalokairi-na-metrao-mono-mpania-pagota-ki-asteria-ochi-nekroys-1016380

Το να ζητάς συγνώμη έχει αποδειχτεί πως δεν είναι και τόσο εύκολο....

Τα παραμύθια του Σαββάτου  γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Το να ζητάς συγνώμη έχει αποδειχτεί πως δεν είναι και τόσο εύκολο. Το να ζητάς πάλι άδεια να κάνεις κάτι, λέγοντας τούτη τη μαγική λέξη, είναι πιο σύνηθες. Το να μπορείς όμως να νοιώσεις τον άλλο, να μιλήσεις για τα δικά σου συναισθήματα, για τα άσχημα, τα όμορφα, τα μικρά και τα μεγάλα είναι πολύ  δύσκολο. Πόσο μάλλον σαν καλείσαι να μπεις στη θέση του άλλου, να τον νιώσεις, να τον καταλάβεις, να τον αγαπήσεις για αυτό που εκείνος είναι…

Συγγνώμη, μπορώ να πω κάτι; Μαριέττα Κόντου, εικ: Ρένια Μεταλληνού, εκδ. Μεταίχμιο

Ο Όμηρος και ο Κωστής, δύο αγόρια, ένα δεκάχρονο κι ένα οκτάχρονο και μια μαμά φύλακας άγγελος που ξέρει  ακριβώς τον δικό τους ψυχισμό είναι οι βασικοί ήρωες του εξαιρετικού αυτού βιβλίου. Η οικογενειακή ζωή που σε πολλά σημεία της ταυτίζεται με πολλών άλλων μέσα σε ένα βιβλίο άρτια γραμμένο, που θα μπορούσε να είναι το ημερολόγιο…όλων μας! Σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, συμπεράσματα, απορίες κι ερωτήσεις είναι γεμάτο. Ένα βιβλίο γραμμένο από την μαμά- ψυχολόγο Μαριέττα Κόντου για τη δική της οικογένεια, για  τον «χαρισματικό» γιο της και τον «κανονικό» μικρότερό της. Μια συγγραφέα ξεχωριστή για τις δικές της ιδέες, γραφή, ταλέντο και χιούμορ. Μια μητέρα που γράφει σαν να ΄ναι δεκάχρονο παιδί η ίδια αλλά με την εμπειρία μιας επαγγελματίας ψυχολόγου που μπαίνει στη θέση του άλλου και μας χαρίζει αλήθειες που παρόμοιες όλοι μας  έχουμε βιώσει στην δική μας οικογένεια.

Ο Όμηρος μιλάει στο βιβλίο και μας κάνει να νοιώσουμε χίλια συναισθήματα. Με αφοπλιστική  παιδική αθωότητα τα λέει όλα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Φανερώνει την ζήλεια του για τον μικρότερο αδελφό του εκφράζοντας σκέψεις και συναισθήματα απόλυτα οικεία σε όλους μας. Ανησυχεί για μεγάλες αλήθειες, βιάζεται να μάθει και να καταλάβει τι είναι η αγάπη. Θέλει να μπει στην ψυχή των κοριτσιών αλλά δεν γνωρίζει πως αυτό όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα το καταφέρει απόλυτα. Φοβάται την κοροϊδία και κρύβει τις σωματικές του ατέλειες αλλά πάντα προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Συνοδοιπόρος του ο μικρός του αδελφός, πάντα εκεί, και ας λέει πως δεν τον θέλει. Πόσα έντονα συναισθήματα σαν γεννήθηκε τούτος ο καινούργιος επισκέπτης που ήθελε μερίδιο από την αποκλειστικά δική του μαμά (του Ομήρου ήταν, μόνο). Μάχες αργότερα και ολόκληρες ίντριγκες,από τη μαμά, για να καταφέρει και τα δυο της καμάρια να κοιμούνται χωρίς τη δική της …μυρωδιά και στο δικό τους δωμάτιο, στα δικά τους κρεββάτια. Εικόνες και καταστάσεις όλων μας, μόνο που η Μαριέττα Κόντου ξέρει ακριβώς πως να τα γράψει και να μας κάνει να χαμογελάσουμε πλατιά.

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια ή καλύτερα σε μικρές ιστορίες που άλλοτε αναζητούν απαντήσεις, άλλοτε δηλώνουν απλά απορίες και αποκαλύπτουν μικρά μυστικά και άλλοτε είναι από μόνα τους ολόκληρα παραμύθια. Ποιο να πρωτοθυμηθώ; Γέλασα πολύ με το κεφάλαιο  της ονειροπαγίδας. Συνάντησα πολλούς μπαμπάδες στη θέση εκείνου του μυθιστορηματικού του Όμηρου και του Κωστή. Γέλασα και με τις τακτικές της μαμάς να νικηθεί ο φόβος για το σκοτάδι και τους εφιάλτες. Και συγκινήθηκα που ο Όμηρος ήθελε τις δύσκολες νύχτες να του κρατά το χέρι ο Κωστής από το διπλανό κρεββάτι που εκείνος το ΄παιζε πιο γενναίος, αδιάφορος ή απλά έπαιρνε το αίμα του πίσω για όλα τα καμώματα της μέρας.  Λάτρεψα το κεφάλαιο του πιπιλομουσείου. Ένα παραμύθι από μόνο του, μια ιδέα μοναδική που θύμισε τις δικές μου προσπάθειες και τακτικές για να κοπεί η περίφημη πιπίλα, τη σωστή στιγμή. Η φαντασία της μαμάς Μαριέττας στην πιο καλή της ώρα. Και φυσικά το αποτέλεσμα μοναδικό και άκρως αποτελεσματικό. Το κεφάλαιο του παππού που είναι ο κόσμος όλος για κάθε παιδί που έχει γνωρίσει τους δυο φορές πατεράδες του και έχει δημιουργήσει μαζί τους τόσο ζωντανές και άρρηκτες σχέσεις έχει συγκίνηση, αναπόληση, ευαισθησίες κι αποκαλύψεις. Ανθρώπινες στιγμές που βιώνονται μοναδικά και ενώ δύσκολα μεταφέρονται, εδώ, η συγγραφέας το κατάφερε πάλι, να γίνει αυτός ο παππούς, ο παππούς όλων μας. Ακόμα κι εκείνος  ο άλλος παππούς, στο επόμενο κεφάλαιο που Όμηρος κι ο Κωστής δεν γνωρίσαν ποτέ, γίνεται οικεία φιγούρα και μαζί τους καμαρώνουμε για την καταγωγή, το θάρρος ,τα δύσκολα χρόνια. Κι ύστερα έρχεται ο μικρός κοκκινολαίμης ένα μεταναστευτικό μοναχικό πουλί που καταφέρνει και «μιλάει» με τον παππού, που φεύγει για να βρει ψυχρά κλίματα την Άνοιξη  και σαν γυρίσει πίσω ο Λεμόνης-κοκκινολαίμης, θα μας μάθει πως ακόμα και τα πουλιά σαν δημιουργήσουν οικογένεια μπορεί να μαλώσουν και τελικά να χωρίσουν…. Δεν είναι όλα σαν την αλκυόνα!

Κι αν θέλετε να μάθετε πως γίνεται ο παππούς τους να παντρευτεί την Τζένιφερ Λόπεζ κι ας μην κάνει τόσο καλό παστίτσιο σαν τη γιαγιά τότε θα διαβάσετε το αμέσως επόμενο κεφάλαιο. Επίσης θα μάθετε πως και τα πουλιά έχουν μνήμη και πολλά , μα πολλά αισθήματα για τους ανθρώπους. Λίγο πιο κάτω οι αδελφικές αποκαλύψεις κι αγάπες, μας κάνουν να σκεφτούμε πως τα δεσίματα στη ζωή, οι σχέσεις που αναπτύσσονται από τα νηπιακά χρόνια, μένουν για πάντα εκεί κι είναι αληθινές. Άσε που τελικά ο μύθος καταρρίπτεται, πως δηλαδή τα στρουμπουλά παιδιά με σιδεράκια είναι σπασίκλες. Ο Κωστής είναι ο πιο αστείος φίλος όλων των παιδιών της τάξης, όλοι τον αγαπούν και είναι ο αδελφός του Όμηρου που πιστεύει πως ο Λέων Τολστόι είναι ο Τόι Στόρι που φτιάχνει …ταινίες. Μαθαίνουμε για τα δρώμενα στη σχολική αυλή που είναι στα αλήθεια ο πιο μαγικός τόπος στο σχολείο και το μέρος που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί εκεί κτυπάει η καρδιά όλων των παιδιών, κι οι συνήθειες, κι οι χαρές κι οι λύπες και …όλα.

Το πιο ξεκαρδιστικό επίσης κεφάλαιο είναι αυτό για τις επιλογές των  μελλοντικών τους επαγγελμάτων. Το τι θα γίνω σαν θα μεγαλώσω… Απίστευτες ατάκες και φυσικά θα συμφωνήσω με τον Κωστή που θέλει να  γίνει Άγιος Βασίλης, να μην τον κοροϊδεύει κανείς που είναι χονδρός, να τον περιμένουν όλοι με ανυπομονησία και να τρώει τα καλύτερα γλυκά που του τα έχουν όλοι ετοιμάσει με πολλή αγάπη. Μεγάλη ιστορία και αυτή, μοναδική στη σύλληψη και φυσικά στις μικρομέγαλες απορίες που δημιουργούνται…

Κι είναι τα πιο συγκινητικά κεφάλαια στο τέλος… Μιλούν για τη ζωή, το θάνατο, τους φίλους, τις ανησυχίες κι όλες εκείνες τις μύχιες σκέψεις που θα θέλαμε να τις μοιραστούμε με άλλους ή να τις καταλαβαίνουν οι μεγάλοι χωρίς ιδιαίτερο κόπο…

Μαριέττα Κόντου

Ένα βιβλίο από τα πιο όμορφα που έχουν εκδοθεί  για την οικογενειακή ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Γραμμένο πραγματικά με ένα απίστευτο τρόπο, όπως είπα και στην αρχή μας γεμίζει εύτονα συναισθήματα. Η εν συναίσθηση που για αυτήν γίνεται τόσο μεγάλη κουβέντα  το τελευταίο διάστημα, σε αυτό το βιβλίο αποκτά την πλήρη της ταυτότητα. Η θέση του άλλου μέσα από τον Όμηρο, τον Κωστή, τους γονείς και τους παππούδες κάνει ξεχωριστή τη γραφή και γεμίζει σκέψεις, ερωτήματα  σε πολλά που απασχολούν μικρούς και μεγάλους. Δίνει και λύσεις, άλλωστε οι  ζωές των άλλων μπορεί να είναι λίγο διαφορετικές, όμως κάπου μοιάζουν με τις δικές μας  κι ίσως συγκρίνοντάς της κατανοούμε περισσότερο τους δικούς μας εαυτούς.

Να το διαβάστε όλοι, γονείς, δάσκαλοι, μαθητές.  Να το προτείνετε , να μπείτε λίγο στη θέση των άλλων , να βρείτε στους ήρωες του βιβλίου τον εαυτό σας, τα παιδιά, τους φίλους, τους δικούς σας ανθρώπους. Να συγκινηθείτε , να βιώσετε έντονες συναισθηματικές καταστάσεις κι εν τέλει να συμφωνήστε πως μιλώντας κάποιος, ή γράφοντας τα δικά του βιώματα βοηθά εκτός  από το ίδιο του τον εαυτό και τους άλλους.

Στο βιβλίο υπάρχουν τα ασπρόμαυρα σχέδια της Ρένιας Μεταλληνού που δένουν απόλυτα με τις μικρές ιστορίες της Μαριέττας.

Θα ‘θελα κι εγώ να ΄χα έναν Λεμόνη… Κι ένα Όμηρο και Κωστή μαζί… κι ίσως όλη την υπέροχη οικογένειά τους.

Το βιβλίο ανήκει στη σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο: Διαβάζω ιστορίες κι απευθύνεται σε παιδιά από 9 χρόνων : https://www.metaixmio.gr/el/products

Για όλους μας είναι… Ψάξτε το!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 3 Αυγούστου 2019 :https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-03-08-2019-1001229