Βιτσέντζος είν΄ο ποιητής... Βενεράτο 2019!

Σάββατο 29 Ιουνίου 2019, ώρα 19.30 στο Αμφιθέατρο Γυμνασίου Βενεράτου ....

Στα πλαίσια των τριήμερων εκδηλώσεων για το Έτος Ερωτόκριτου που διοργάνωσε ο Δήμος Ηρακλείου!

«Βιτσέντζος είναι ο ποιητής…»

Την ιστορία του Ρωτόκριτου και της Αρετούσας, γραμμένη πριν από περίπου 400 χρόνια, αφηγήθηκε η Ελένη Μπετεινάκη συντροφιά με τις κούκλες της στο Αμφιθέατρο του Γυμνασίου του Βενεράτου. Όλα ζωντανέψανε εκείνο τ απόγεμα στο παραμύθι και ακούσαμε πάθη του έρωτα, του πολέμου τα δεινά, της φιλίας τα δεσίματα και την οργή του άδικου πατέρα- βασιλιά. Μία μαγική ιστορία, γεμάτη αγάπη, διασκευασμένη για μικρά και μεγάλα παιδιά, που λατρεύουν τα παραμύθια και τις αθάνατες ιστορίες.

Κατασκευή κούκλων: Εύη Αλμπαντάκη

"....Κι ήτανε δύσκολο το εγχείρημα. Να αφηγηθείς μια ιστορία που την ξέρουν πολλοί, που έχει χιλιοτραγουδιστεί και χιλιοπαιχτεί από σπουδαίους καλλιτέχνες, τραγουδιστές κι ηθοποιούς με εκπληκτικές ερμηνείες.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν την άκουσα κι εγώ διασκευασμένη σαν παραμύθι για πιο μικρά παιδιά. Τούτο τ΄ απόγεμα στο Βενεράτο, σε ένα απλό αμφιθέατρο σχολείου, παρά την φοβερή ζέστη είπαμε αυτήν την ιστορία ...με την ψυχή μας. Κι είδα μεγάλους να ακούν προσεκτικά, κι είδα παιδιά να μη μιλούν μα να μεγαλώνουν τα μάτια κάθε φορά που αγρίευε ο Ηράκλης. Να πολεμούν μαζί με ξακουστά παλικάρια. Να νοιώθουν τον κρυφό πόνο της αγάπης που ΄χαν οι δυο νέοι. Να θαυμάζουν το θάρρος και τη δύναμη του Ρώκριτου....

"....Κι ήτανε δύσκολο το εγχείρημα. Να αφηγηθείς μια ιστορία που την ξέρουν πολλοί, που έχει χιλιοτραγουδιστεί και χιλιοπαιχτεί από σπουδαίους καλλιτέχνες, τραγουδιστές κι ηθοποιούς με εκπληκτικές ερμηνείες.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν την άκουσα κι εγώ διασκευασμένη σαν παραμύθι για πιο μικρά παιδιά. Τούτο τ΄ απόγεμα στο Βενεράτο, σε ένα απλό αμφιθέατρο σχολείου, παρά την φοβερή ζέστη είπαμε αυτήν την ιστορία ...με την ψυχή μας. Κι είδα μεγάλους να ακούν προσεκτικά, κι είδα παιδιά να μη μιλούν μα να μεγαλώνουν τα μάτια κάθε φορά που αγρίευε ο Ηράκλης. Να πολεμούν μαζί με ξακουστά παλικάρια. Να νοιώθουν τον κρυφό πόνο της αγάπης που ΄χαν οι δυο νέοι. Να θαυμάζουν το θάρρος και τη δύναμη του Ρώκριτου....

Χίλια τα ευχαριστώ γιατί ένοιωσα πως σας άγγιξε τούτη η δικη μου ιστορία....

Χίλια τα ευχαριστώ που βοηθήσατε τα μέγιστα Μαρία Σμπώκου στα τεχνικά μικροθέματα....

Χίλια ευχαριστώ στα παιδιά που κατάλαβαν πως η ώρα των παραμυθιών είναι μαγική ....

Χίλια ευχαριστώ και τους μεγάλους που είδα στα μάτια του πως γίνανε για λίγο ...παιδιά!

Χίλια ευχαριστώ την Βούλα και την Ελένη...ξέρουν αυτές....
Χίλια ευχαριστώ την Εύη Αλμπαντάκη που χωρίς τις μοναδικές κούκλες της θα ΄ταν πολύ δύσκολο το εγχείρημα...

Τελος ευχαριστώ πολύ τον Δήμο Ηρακλείου και ιδιαιτέρως την κ. Βάσω Λαμπρινού και την Μάρα Παναγιωτάκη που με εμπιστεύτηκαν ....

Ίσαμε την επόμενη φορά που τούτη η ιστορία άκουσα πως θα φτάσει πολύ μακριά.....

Κι ως τότε να ξαναδιαβάστε όλοι τον Ερωτόκριτο, ξανά και ξανά να θυμηθείτε πόσο πολύ σπουδαίο έργο είναι...

Kι όπως έγραψε κι ο ίδιος ο Βιτσέντζος Κορνάρος :
Τούτο το ποίημα γράφτηκε για να διαβάζεται ...."

Ελένη Μπετεινάκη

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr :https://www.cretalive.gr/culture/bitsentzos-eino-poihths-mia-omorfh-ekdhlosh-sto-benerato-967004

Η Χαρά, η Αγάπη και τα Δάκρυα....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου….

 Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Γιατί τα δάκρυα σαν στεγνώσουν έχουν  μια γλυκόπικρη γεύση και μια μαγεία που ακουμπά μοναδικά στην ψυχή και μεγαλώνουν την αγάπη και φέρνουν πάντα στο τέλος τη χαρά και την κάθαρση…

Η χαρά, η αγάπη και τα δάκρυα, Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, εικ :Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Σαΐτης

«Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό»… και γράφτηκαν τρία υπέροχα παραμύθια…

Καιρό είχα να βυθιστώ στην μαγεία των καλών, των «αληθινών» παραμυθιών. Εκείνων που σε ταξιδεύουν στο παρελθόν, σε ένα κόσμο που όλα όσα συμβαίνουν είναι άδικα, παράλογα και μαγικά. Και όταν η απελπισία πάει να κυριαρχήσει παντού, βρίσκεται πάντα ένα γενναίος άνδρας που φέρνει την κάθαρση και κερδίζει την αγάπη, την εκτίμηση, το θαυμασμό.

Ο Νικήτας είναι εκείνο  το ατρόμητο  παλληκάρι και των τριών παραμυθιών. Είναι ο ήρωας που όλοι θέλουμε να έχουμε δίπλα μας, αν όχι να ταυτιστούμε παντελώς μαζί του. Στην πρώτη ιστορία ψάχνει να φέρει πίσω τη χαρά στους συνανθρώπους του. Την χαρά που την κρατά «φυλακισμένη»   με την συμπεριφορά του ο τύραννος μιας χώρας. Οι φόροι αβάσταχτοι, η δουλεία των ανθρώπων  αδιαπραγμάτευτη, η χαρά χαμένη από τη ζωή, τα πρόσωπα όλων, ακόμα και από τα παιδιά. Αναλαμβάνουν δράση οι συμβουλάτορες του τυράννου και  τον καθοδηγούν να δώσει κάτι στο λαό, να «φτιάξει» μια χαρά,  και  τα πράγματα αρχίζουν λίγο  να αλλάζουν. Κανείς όμως δεν χαίρεται με το στανιό, επειδή έτσι κάποιος απλά τους διέταξε… Σκέφτηκε ο τύραννος μια  δοκιμασία για να μην τους κλείσει όλους στη φυλακή, κι έλαχε ο κλήρος στον  Νικήτα που ήταν ατρόμητος κι άφοβος στα δύσκολα.. Το θάρρος του   γενναίου, το μεγαλείο της ψυχής  και η κατάκτηση του στόχου  νικούν τις δυσκολίες και τότε το  καλό αντρειεύει. Η ζήλια όμως, το κακό πείσμα και η ματαιοδοξία του τυράννου ωθούν στο θάνατο τον ίδιο τον δυνάστη που προσπαθεί να ξεπεράσει την ικανότητα του ατρόμητου νέου. Κι έρχεται  η λύτρωση, η κάθαρση και αποκαθίσταται  η τάξη της χώρας και το χαμόγελο επιστρέφει στα χείλη και τις ψυχές όλων.

Η κακία, η αδικία κι ο εγωισμός θίγονται με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν μόνο τα παραμύθια σε τούτη εδώ την ιστορία…

Στο δεύτερο παραμύθι θα δοκιμαστεί και θα θριαμβεύσει η αγάπη.

Η Ερμιόνη, ξακουστή για τα χαρίσματα της με εξυπνάδα περισσή θα διαλέξει τον σύντροφο της ζωής της, μοναχή της.  Θα δοκιμάσει την αγάπη του καθενός από όλους όσους μαζευτούν στον κήπο της, παλικάρια ξακουστά, άρχοντες κι αφεντάδες,  από τα δώρα που θα της προσφέρει ο καθένας τους κι από τα λόγια που θα της πουν….Και γέμισε ο τόπος διαμάντια και σμαράγδια, φορέματα μεταξωτά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που δείχνανε , νομίζανε οι αρχόντοι, την δύναμη και την ομορφιά της αγάπης…

Μόνο ο Νικήτας που κανείς δεν γνώριζε από που είχε έρθει, κρατούσε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο για δώρο στην όμορφη κοπέλα. Κι εκείνη τους «δοκίμασε » ξανά΄, θέλοντας να ακούσει τον τρόπο που θα πρόφεραν μονάχα τ όνομά της… Την Τρίτη φορά που τους έβαλε μια πιο δύσκολη δοκιμασία, κατάλαβε πως κανένας δεν μπορούσε να δουλέψει με χαμόγελο και ομορφιά στην ψυχή του και διάλεξέ για ταίρι της το όμορφο παλικάρι….

Η ταπεινότητα, η συμπροφορά, η ευγένεια και η αλήθεια που κρύβει ένα απλό χαμόγελο υπερτερούν σαν αρετές κι είναι πολυτιμότερα απ΄ όλα τα χρυσάφια του κόσμου σε μια ζήση που θέλει διάρκεια, ψυχή και αγάπη. Γιατί ο πλούτος της ψυχής είναι πάντα κρυμμένος στα απλά , τα καθημερινά ,  τα «τιποτένια»…

Το τρίτο παραμύθι είναι ακόμα πιο ονειρικό και μαγικό και από εκείνα που γεμίζουν ομορφιά τη δική μας ψυχή πιότερο απ’ οτιδήποτε άλλο….

Η Νικήτας λίγο πριν παντρευτεί την Ερμιόνη , την εκλεκτή της καρδιά του, θέλει να μάθει που πάνε τα δάκρυα σαν στεγνώσουν…. Και φεύγει και ξενιτεύεται και ψάχνει να μάθει, να δει ,να καταλάβει. Δύσκολη τούτη η πεθυμιά που φέρνει δάκρυα πολλά και στα δικά του  μάτια. Μόνο ένα τόσο δα μικρό ψαράκι θα  έχει τη σοφία της φύσης και της σύνεσης και του ονείρου και θα του εξηγήσει   τούτα τ΄ ανεξήγητα συμβάντα… Θα καταλάβει πως μπλέκονται τα δάκρυα της χαράς με εκείνα της λύπης και πως  μόνο η θάλασσα μπορεί να τα καταλάβει….

Κι η μαγεία της ιστορίας κλείνει με τρόπο ονειρικό κι όπως καλά γίνεται πάντα στα παραμύθια αφήνοντας μια γεύση γλυκιά στην ψυχή που θέλει να την κρατήσει για μέρες πολλές….

Η κ. Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου δεν χρειάζεται πλέον ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι η πιο αγαπημένη γιαγιά στη χώρα μας, που ακόμα γράφει παραμύθια μαγικά. Είναι η πιο σύγχρονη παραμυθογραφούσα που ξέρει και μαγεύει τις παιδικές ψυχές και χαρίζει απλόχερα όσα και τα σημερινά παιδιά έχουν απόλυτη ανάγκη για να μεγαλώσουν. Την δύναμη των παραμυθιών, του λόγου, της φαντασίας  και των σπουδαίων ιστοριών που δύσκολα και πιο σπάνια γράφονται στις μέρες μας.

Όπως εκείνα τα παλιά παραμύθια που δίδασκαν χωρίς περιττά λόγια κι είχαν κρυμμένα στις λέξεις  τους όλες τις αρετές, τα καλά καμωμένα, τα σοφά και ταιριαστά κι όλα τα μαγικά που χρειάζεται η ψυχή για να πάρει ανάσα, η παιδική ανεμελιά να σκεφτεί, να νοιώσει, να ταυτιστεί , να πάει παραπέρα χωρίς ιδιαίτερους διδακτισμούς και αναλύσεις….

Τρία παραμύθια μαγικά, για το θάρρος, την τόλμη, τη σοφία , τη γνώση, την υπομονή. Την καρτερία που ξέρει να ανταμείβει, την ταπεινότητα, την ευγένεια και τη χάρη. Την αγάπη στον συνάνθρωπο, την αλληλεγγύη και το πετάρισμα της ψυχής να φτάσει όσο πιο μακριά μπορεί να γνωρίσει τι άγνωστο, το ακατόρθωτο. Να συλλέξει  εμπειρίες και διαφορετικές νοοτροπίες, απόψεις, σκέψεις. Να νικήσει για χάρη της αγάπης στους πιο δύσκολους αγώνες, να προσφέρει την ευγένεια με την απλότητα και τη γνώση της ψυχής.

Λόγος πολύτιμος, γραπτός που «θέλει τα διήγατε» ….

Να τα διαβάσετε όλα τούτα τα παραμύθια. Να θυμηθείτε τις γιαγιάδες των δικών μας των καιρών, να τα χαρίσετε στα παιδιά μας που τόσο πολύ τα έχουν ανάγκη κι ίσως τότε όλοι μας να  ανακαλύψουμε που στ ΄αλήθεια κρύβεται η αγάπη, η χαρά και τα δάκρυα σαν πάνε να στεγνώσουν….

Κι αφεθείτε επίσης στη μαγεία που προσφέρει  και η μοναδική Κατερίνα Βερούτσου με τις εικόνες της, που σε ταξιδεύουν σε χώρες παραμυθένιες, αέρινες και άλλων καιρών…

Για κάθε άνθρωπο που αγαπά τα παραμύθια και την ανάταση της ψυχής του.

Περισσότερες πληροφορίες: https://saiti.gr/product/i-chara-i-agapi-kai-ta-dakrya/

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Μάννα, καλό κατευόδιο απόψε…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Της Πεντηκοστής σήμερα…

Ακόμα είναι ανοιχτοί οι Ουρανοί. Ακόμα, ίσαμε κι αύριο, αργά τη νύχτα θα κατεβαίνουν κι οι τελευταίες ψυχές στον Κάτω Κόσμο. Μέρες που είναι γεμάτες λατρεμένα έθιμα σ΄ όλη τη Χώρα. Μέρες που σε όλους μας  περνά πιότερο  από το μυαλό  όποιος αγαπημένος «έφυγε». Μέρες που στα Νεκροταφεία συσσωρεύονται οι ζωντανοί να τιμήσουν τους δικούς τους νεκρούς.

Ήθελα κι εγώ μέρες τώρα,  να γράψω για τούτη τη «Νεκρή Πολιτεία» κάθε ζωντανού τόπου, αλλά περίμενα να καταλαγιάσει ο θύμος. Να πνιγεί ο πόνος της χαμένης αξιοπρέπειας , όχι της δικής μου, των άλλων. Κι ύστερα αφού θα χαιρόντουσαν οι Άρχοντες της πόλης, της κάθε πόλης, με τις νέες τους νίκες ,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, θα μπορούσε, σκέφτηκα, κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με ένα θέμα που όλοι γνωρίζουν και την ίδια στιγμή όλοι σιωπούν. Με ένα κούνημα του κεφαλιού και του χεριού, με ένα μειδίαμα κατανόησης και αγανάκτησης, άκουσα πάρα πολλές φορές την ίδια φράση :

«Ω! καημένη, τι ψάχνεις τώρα;» «Ωχ, ωχ, ωχ, καλώς όρισες στο κλαμπ». «Καλά που ζεις;»

Στον κόσμο μου τελικά ζω, αλλά με πολύ θυμό. Για όλους εκείνους  που δεν σέβονται, για όλους εκείνους τους μικρόψυχους, κουτοαπατεώνες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Για την  παιδεία που  την θάψαμε εδώ, στο νέο κοιμητήριο της πόλης μας, αλλά ίσως και να υπάρχει «μνημείο» της και στο παλιό.

Τι αξία μπορεί να έχει ένα λαμπόγυαλο που έχεις το θράσος, γείτονα, ξένε, φίλε, κακορίζικε άνθρωπε και τολμάς να ανοίξεις το μικρό μαρμάρινο εικονοστάσι και να το πάρεις γιατί εσύ δεν έχεις;

Τι αξία μπορεί να  έχει ένα πλαστικό ανθοδοχείο που απλώνεις το χέρι και το παίρνεις για τον τάφο των δικών σου ;

Τι αξία μπορεί να έχει ένα θυμιατό;

Τι αξία μπορεί να έχει μια γλάστρα που με την ψυχή σου πρόσφερες στον δικό σου νεκρό;

Τι αξία έχεις ΕΣΥ ο ίδιος, που τολμάς, να γίνεις κλέφτης στο πιο ιερό μνημείο των ζωντανών;

Λυπάμαι και θλίβομαι βαθιά για την κατάντια μας….

Πολλοί  είπαν  πως αυτό γίνεται συνέχεια. Και θύμωσα γιατί συνέβη και σε μένα κι ένοιωσα να βιάζουν την δική μου προσωπικότητα, να καταπατούν ένα μνημείο που βρίσκεται στο έλεος του κάθε φτηνού πολίτη αυτής της πόλης και κανένας δεν κάνει κάτι.

Υπάρχουν  κάμερες, λέει , παντού… Εγώ δεν τις είδα. Κι αν υπάρχουν δεν μπορώ να ξέρω την ώρα, την μέρα, τη στιγμή που εκείνο το χέρι άπλωσε …χέρι, στο δικό μου, στο δικό σου, στο γειτονικό τάφο.

Έχετε πάει όλοι στα νεκροταφεία…. Ολόκληρες πολιτείες, θύμησης, τιμής. Το παρελθόν μας είναι εκεί, τα κουφάρια των ανθρώπων που λατρέψαμε. Αύριο ή ίσως και σήμερα θα είμαστε κι εμείς μέρος αυτής της νεκρής πολιτείας!

ΓΙΑΤΙ υπεύθυνοι του χώρου; ΓΙΑΤΙ Άρχοντες της πόλης δεν λαμβάνεται σοβαρά και τη δική σας τελευταία κατοικία;

Αφού τα παντελόνια και τα φουστάνια λείπουν από πάρα πολλούς συνάνθρωπους μας που είναι ζωντανοί, εσείς τι  κάνετε;

Πως τιμάτε ετούτο τον χώρο; Με κάμερες, κλειστές; Που είναι η φύλαξη με ζωντανό προσωπικό, με βάρδιες, που κάνει περιπολίες για τον χώρο που θα έπρεπε να λάμπει και να συναγωνίζεται εκείνα τα μοναδικά νεκροταφεία των Γερμανών, των Νεοζηλανδών και άλλων στο Μάλεμε Χανίων. Είδα χθες βράδυ μια εκπομπή  στην τηλεόραση και δεν σταμάτησα τα δάκρυα μου ούτε για μια στιγμή. Ένας χώρος γεμάτος λουλούδια, όχι πλαστικά, αλλά φυσικά, και χρώμα, ΤΙΜΗ από το κράτος, το δικό τους, για τους νεκρούς τους.

Εμάς, πόσο πολύ  θα μας κόστιζε;  Δυο - τρεις φρουρούς, επιστάτες, φύλακες, διαλέξτε λέξη που θα είχαν σαν μέριμνά τους την δική μας ΤΙΜΗ, τη δική σας τιμή.

Μάνα, τα ξανάβαλα όλα στη θέση τους!

Λυπάμαι που δεν μπορώ να έρχομαι κάθε μέρα, όμως ξέρεις εσύ, όπως μου τα πες γίνονται όλα. Ανάβω πότε πότε το καντήλι  και χθες σου διάβασα εκείνη την ιστορία μιας και λέγαμε πως η ψυχή σου τριγύριζε γύρω γύρω. Θυμήθηκα και τα λόγια της γιαγιάς κι έγραψα πάλι στην εφημερίδα, και ας το δημοσίευσαν με λάθος όνομα. Για σένα ήταν, για της γιαγιάδες μου και τους παππούδες, τον Γιάννη μας…

Λίγο φυσούσε το απόγευμα, στεγνώσανε γρήγορα τα δάκρυα μου, δεν ήθελα να νοιώσεις τη στεναχώρια μου , όχι μόνο που έφυγες, αλλά που δεν μ αφήνουν να σε τιμήσω, όπως σου αξίζει, που δεν νοιάζεται κανένας….

Φρέσκα λουλούδια έβαλα στο μαρμάρινο βάζο, όπως την παράδοση, να μοσχοβολά η στράτα, στο φευγιό της ψυχής…

Όπως τα ‘παμε , κι Αμάραντο  στο χρώμα το μωβ.

Δεν ξέρω πόσες φορές ακόμα θα απλώσουν χέρι στο μνημείο σου. Θα το πω, να το μάθουν όλοι, πως είναι παράλογο κι ανήκουστο στις μέρες μας, να συμβαίνει αυτό.

Έκανα μια βόλτα κι είδα πως λείπανε κι άλλα…Τι ξεπεσμός, Θεέ μου. Μόνο εσύ , αν υπάρχεις μπορείς να βοηθήσεις…

Οι υπόλοιποι έχουν απλά παραμελήσει ΚΑΙ αυτό το θέμα.

Χρόνια συμβαίνει είπαν, κάποιοι γείτονες…

Μάνα, καλό κατευόδιο απόψε….

Μου ΄χες πει να τα λέω, όπως τα νοιώθω. Όλα τα έγραψα, όλα!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ: https://www.patris.gr/2019/06/18/mana-kalo-kateyodio-apopse/

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr :https://www.cretalive.gr/opinions/manna-kalo-kateyodio-apopse-954161

Για τους μπαμπάδες που γιορτάζουν...

Τα παραμύθια του Σαββάτου …

Της Ελένης Μπετεινάκη *

Κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου η μέρα είναι αφιερωμένη στον πατέρα, ένα από τους δυο πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του καθενός μας.

Τα «Παραμύθια του Σαββάτου» κάνοντας μια επιλογή από βιβλία που αφορούν τον… μπαμπά  και τον παππού, τον δυο φορές μπαμπά μας, προτείνουν, σχολιάζουν και παρουσιάζουν όσα νομίζουν πως  αξίζει να υπάρχουν σε παιδικές και εφηβικές βιβλιοθήκες με αφορμή μια γιορτή που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ!

Ο μπαμπάς μου ο ήρωάς μου, Παναγιώτης Δημητρόπουλος, εικ: Αγγελική Δρακάκη, εκδ. Ελληνοεκδοτική.

Τίτλος που θα μπορούσε να ανήκει στον μπαμπά του καθενός μας. Ο μπαμπάς του Στέφανου όμως είναι διαφορετικός ή μάλλον έτσι νομίζουν οι συμμαθητές του. Ο Στέφανος είναι παιδί υιοθετημένο κι αυτό δεν είναι και πολύ καλοδεχούμενο από την τάξη του. Η μικρή Καλλιόπη ακούει μια ιστορία από τον μπαμπά της που συνέβη στον ίδιο και την δική του παρέα κάποτε κι αυτό την κάνει να καταλάβει πως πατέρας δεν είναι μόνο ένας φυσικός γονιός αλλά και  όποιος αγαπά  χωρίς όρια ένα παιδί που δεν είναι γεννημένο από τον ίδιο. Όλοι έχουμε ακούσει πολλές φορές τις λέξεις πατριός θετός πατέρας σαν ταμπέλες που δημιουργούν όχι και τόσο θετικά συναισθήματα. Η εικόνα όμως αυτή αλλάζει μόλις καταλάβουμε ή δούμε την συμπεριφορά που έχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος απέναντι σε ένα παιδί που επέλεξε να γίνει πατέρας του. Και η μικρή Καλλιόπη σαν τελειώσει τη  διήγηση  της ιστορίας ο  δικός της μπαμπάς, θα καταλάβει πως πατέρας είναι  πραγματικά κι εκείνος που νοιάζεται, που ρισκάρει ακόμα και τη ζωή του για ένα  παιδί του που  ίδιος επέλεξε να είναι  « δεύτερος» μπαμπάς του και τούτη η αγάπη είναι ακόμη πιο δυνατή.

Μια ιστορία του Παναγιώτη Δημητρόπουλου συγκινητική, συμβουλευτική, νοσταλγική και πάνω απ όλα αληθινή. Για την υιοθεσία, την πατρική αγάπη, για τις γονεϊκές θυσίες που δεν έχουν όρια. Για τις ευκαιρίες που πρέπει όλοι να δίνουμε στη ζωή παιδιών, φίλων και όσων πληγώνουν άθελα τους, τους άλλους. Από άγνοια, από λαθεμένες αντιλήψεις και εκτιμήσεις.

Εικονογραφημένο από την Αγγελική Δρακάκη   σαν ταινία ρετρό και γεμάτη συγκίνηση!

Για παιδιά από 8 ετών … (από τα Παραμύθια του Σαββάτου)

Ο δικός μου μπαμπάς, Μάκης Τσίτας, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Πατάκης

Όλοι οι μπαμπάδες είναι καλοί. Αν ρωτήσετε τα παιδιά τους, θα σας το πουν.Όμως ο δικός μου ο μπαμπάς είναι ο καλύτερος!Κι αυτό που λέω είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Έτσι ξεκινάει την αφήγησή της η μικρή ηρωίδα αυτής της τρυφερής ιστορίας. Μιλάει για τον μπαμπά της που είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος αλλά στα δικά της μάτια φαντάζει δυνατός, ατρόμητος, επιδέξιος, πολυτάλαντος, όμορφος, ευφυής. Το βιβλίο διακρίνεται και για την πρωτοτυπία του: το χιούμορ, που υπάρχει σε μεγάλη δόση, προκύπτει από την υπονόμευση (ή αντίθεση;) του κειμένου απ’ την εικονογράφηση. Έτσι, στα περισσότερα σημεία άλλο διαβάζουμε και άλλο βλέπουμε.

Το βιβλίο Ο δικός μου ο μπαμπάς φανερώνει τη δημιουργική συνεργασία του συγγραφέα με την εικονογράφο και την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους.

Ένα βιβλίο που σίγουρα θα αγαπήσουν κόρες, γιοι και μπαμπάδες.(culturenow.gr)

To Αστεράκι του μπαμπά μου είμαι εγώ, Γεωργία Λαττά, εικ: Θέντα  Μιμηλάκη, εκδ. Διάπλους

«…Όταν μεγάλωσε, μια νύχτα έστρεψε το βέλος του ψηλά και σημάδεψε το σακουλάκι με τ' αστέρια. Εκείνο τρύπησε κι ένα μικρό αστεράκι έπεσε στο κρεβατάκι μου, πάνω στην κουβερτούλα μου. Έτσι γεννήθηκα εγώ….»

 Κι έτσι ξεκινά η κοινή πορεία πατέρα και παιδιού. Μια σχέση έντονη, καταλυτική, καθοριστική για τη ζωή και των δυο. Ο πατέρας, ένα πρόσωπο ισχυρό όσο κι ευάλωτο, ανοίγει μονοπάτια κι ενθαρρύνει το γιο του να μάθει τα πάντα για τον κόσμο. Ο μικρός διευρύνει τους ορίζοντές του, ετοιμάζεται να βγει δυναμικά στη ζωή και διαμορφώνει άποψη για το ρόλο που θα διαδραματίσει στην ενήλικη ζωή του. "Όταν φεύγει στενοχωριέμαι. Όμως μου 'χει πει πως κάθε μέρα πρέπει να οργώνει τρεις φορές τα χωράφια του κόσμου ώστε να μην πεινάσω ποτέ. Το ίδιο θα 'κανα κι εγώ γι' αυτόν, αν μπορούσα.

Για παιδιά από 5 ετών (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο δικός μου παππούς, Μάκης Τσίτας, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Πατάκης

Ο δικός μου ο παππούς είναι ξεχωριστός. Και είναι βέβαια ο καλύτερος! Το ξέρω κι εγώ, αλλά το ξέρουν και όλοι οι άλλοι. Μαζί του όλα είναι ωραία και συναρπαστικά!

Ένα βιβλίο πολύ τρυφερό για τους « δυο φορές μπαμπάδες» της ζωής μας. Με μικρό αφαιρετικό κείμενο, που όμως τα λέει όλα και με εκπληκτική εικονογράφηση από την Λίλα Καλογερή που συμπληρώνει όσα δεν λέγονται με λόγια.

Για παιδιά από 4 χρόνων…

«Ευτυχώς, ο μπαμπάς έφερε το γάλα» Neil Gaiman, εικ: Skottie Young, εκδ. Παπαδόπουλος

«…Η μαμά «λείπει ταξίδι για δουλειές». Συγκεκριμένα σε ένα συνέδριο όπου παρουσιάζει μια σοβαρή έρευνα για... τις σαύρες. Έτσι την ευθύνη των παιδιών, του μικρού αφηγητή της ιστορίας του Νιλ Γκάιμαν, και της αδελφούλας του, αναλαμβάνει πρόθυμα ο μπαμπάς· μαζί με αρκετές υποχρεώσεις. Όπως αυτήν της ετοιμασίας του πρωινού. Πλην δεν υπάρχει γάλα για τα δημητριακά τους. Και ο μπαμπάς, «Καημένα μου παιδιά» είπε «θα τρέξω μέχρι το μπακάλικο στη γωνία. Θα σας φέρω το γάλα». Και έφυγε. Και τα παιδιά περίμεναν. Και περίμεναν. Με τις ώρες. Όταν, έστω και αργοπορημένος, γύρισε με το γάλα στο χέρι, είχε μια έξαψη στο πρόσωπό του και μια λάμψη στα μάτια. Και πώς όχι; Αφού τη στιγμή που βγαίνει από το μπακάλικο βλέπει να πλανιέται στον αέρα ένας πελώριος ασημένιος δίσκος, από τον οποίο ξεχύθηκε ένα φως λαμπερότερο κι από τον ήλιο που τον ρούφηξε στο εσωτερικό του ιπτάμενου σκάφους. «Ευτυχώς είχα βάλει το γάλα στην τσέπη του παλτού μου».

Πάντοτε, στις μετέπειτα ανήκουστες περιπέτειές του, ο νους του στο γάλα. Μην τυχόν και τον θεωρήσουν ασυνεπή τα παιδιά, μην τυχόν και δεν τους προσφέρει αυτό που τους υποσχέθηκε. Με το γάλα πότε στην τσέπη, πότε στα χέρια, περιπλανήθηκε σε κόσμους άγνωστους, σε χρόνους από το παρελθόν και το μέλλον. Πλάσματα φανταστικά, πετράδια πολύτιμα, πολύχρωμα, η ωραία και αυστηρή Βασίλισσα των Πειρατών, πολεμιστές της ζούγκλας που είναι έτοιμοι να τον θυσιάσουν για να πάει καλά η σοδειά τους, χαμένοι ήπειροι, άγνωστοι κόσμοι, το σύμπαν στα πόδια του, φιλίες, αποχαιρετισμοί, ναι, ήταν πολύ τυχερός που είχε μαζί του το γάλα, με το οποίο οι δεινόσαυροι του διαστήματος φωτογραφήθηκαν πριν τον αποχαιρετήσουν. Ω, και τι δεν έζησε ο πατέρας μες στο πρωινό που πετάχτηκε να φέρει το γάλα. Μα και πόσα δεν απόλαυσαν τα παιδιά, αν και σε ορισμένα σημεία τον φρέναραν. Τόσος ο καλπασμός της φαντασίας του! Κι άλλη τόση η ευτυχία του ότι τους πρόσφερε κάτι που δεν το έκανε συχνά, ή μάλλον κάτι που δεν το είχε κάνει ποτέ άλλοτε: τους χάριζε λίγη από την ώρα του, τους φανέρωνε αισθήματα κρυμμένα, έκανε πλάκα μαζί τους, αφηνόταν σαν έφηβος. Κι εκείνα αφήνονταν….

Χαρακτήρισα το βιβλίο καθηλωτικό και είναι. Είναι όμως και αστείο και ευφυές και χαριτωμένο. Και στοχεύει στις οικογενειακές σχέσεις, ιδιαιτέρως στις σχέσεις πατέρα και παιδιών...

Ελένη Σαραντίνη : https://diastixo.gr/kritikes/paidika/3435-neilgaiman

Πάντα θα σ΄ αγαπώ παππού, Πηγή Γρύλλη, εικ: Μάρω Αλεξάνδρου, εκδ. Σαϊτης

Ο μικρός Νικόλας είναι πολύ δεμένος με τον παππού του. Περνούν αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο τους μαζί, διασκεδάζουν, τραγουδούν και παίζουν μουσική. Όταν, όμως, ο παππούς αρχίζει να ξεχνά και δυσκολεύεται να θυμηθεί ως και το όνομα του εγγονού του, εκείνος θυμώνει…

Μια ιστορία για την πολύτιμη και ξεχωριστή σχέση παππού και εγγονού, για την αξία και σημασία των οικογενειακών δεσμών και για το σεβασμό στην τρίτη ηλικία, τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητές της. Το 2017 απέσπασε Έπαινο Ιστορίας Βραχείας Φόρμας για παιδιά 3-6 ετών, από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά.

Η συγγραφέας Πηγή Γρύλλη είναι κοινωνική λειτουργός και δασκάλα. Κείμενά της έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Η εικονογράφος Μάρω Αλεξάνδρου είναι αυτοδίδακτη και έχει εικονογραφήσει μέχρι σήμερα περισσότερα από 150 παιδικά βιβλία κάθε είδους.

Για παιδιά από 5 ετών. https://saiti.gr/product/panta-tha-s-agapo-pappoy/

Η Ζωή με τον μπαμπά μου, Δημήτρης Τσιλινίκος, εικ: Χρήστος Μπουλούμπασης, εκδ. Επόμενος Σταθμός

«Η μαμά Λείπει σε ταξίδι”, οπότε κι εγώ ζω τη ζωή μου με τον μπαμπά. O μπαμπάς είναι κάτι σαν τον Σούπερμαν. Έχει κρυφές υπερδυνάμεις που καμιά φορά δεν τις ξέρει ούτε κι ο ίδιος! Μόνο έτσι εξηγείται πώς καταφέρνει και τα βγάζει πέρα… με τα δύσκολα που του βάζει η Ζωή.
Ποια μπορεί να είναι η καθημερινότητα ενός παιδιού που ζει με τον μπαμπά του, όταν η μαμά «λείπει» από το σπίτι; Πώς τα μάτια ενός παιδιού μεταφράζουν αυτή την πραγματικότητα; Έχει τη δυνατότητα ένα παιδί να συμμετάσχει στις ευθύνες που απορρέουν από μια τέτοια συμβίωση, δίχως να ακυρωθούν όλα όσα απαρτίζουν τον παιδικό κόσμο; Πότε η παιδική ανεμελιά συναντά την συνεργασία; 

http://epomenostathmos.gr/h-zoh-me-ton-mpampa/

Κάπταιν, Στέφανος Ξενάκης, εκδ  :Κey Books

Μπαμπάς είναι αυτός που ξυπνάει στις τρεις το πρωί

να σου φέρει νερό όταν διψάς.

Μπαμπάς είναι αυτός που κάνει ατέλειωτες κωλοτούμπες

σε σένα και τους κολλητούς σου.

Μπαμπάς είναι αυτός που περιμένει τα νέα σου σαν τρελός,

αλλά ποτέ δεν θα σ’ το πει.

Μπαμπάς είναι αυτός που η μυρωδιά του είναι η πιο μαγική,

αλλά κι η πιο διακριτική στον κόσμο ολόκληρο.

Μπαμπάς είναι αυτός που κόβει τη βασιλόπιτα

την πρώτη μέρα του χρόνου.

Μπαμπάς είναι αυτός που κάνει τα δύσκολα

να φαίνονται εύκολα.

Μπαμπάς είναι αυτός που όταν τον χάσεις,

χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Διαβάζοντας τον ΚΑΠΤΑΙΝ θα νιώσεις ένα σεισμό μέσα σου.

Ένα σεισμό που ίσως σε κάνει να αναθεωρήσεις τη σχέση

με τους δικούς σου γονείς, είτε ζουν είτε όχι.

Σίγουρα όμως θα σε κάνει να αναθεωρήσεις τη σχέση με τον γονιό

που έχεις μέσα σου. https://www.keybooks.gr/stefanos-xenakis-kaptain

Βλέπεις, όταν έρθει η ώρα να την κάνεις, μόνο θύμησες, μυρωδιές

κι αγκαλιές θα αφήσεις πίσω. Κι αγάπη. Μπόλικη αγάπη.

*H  Ελένη Μπετεινάκη είναι Νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 15 Ιουνίου 2019 : https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-gia-ton-mpampa-950311

Γιατί τα παραμύθια κι οι ιστορίες μόνο σαν μοιράζονται παραμένουν ζωντανές!

Τα Παραμύθια του Σαββάτου….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Κλασικές ιστορίες γραμμένες πριν από εκατό χρόνια ζωντανεύουν ξανά για τρυφερές ηλικίες. Συνήθειες, οργάνωση, περιβάλλον και προστασία αυτού. Ανησυχίες που μεγαλώνουν κι εξαφανίζονται σαν μοιραστούν. Μαγικές λέξεις που ξεκλειδώνουν ψυχές. Κι όμορφες ιστορίες σαν παραμύθια που γεμίζουν τα Κυριακάτικα τα απογεύματα, τα μελαγχολικά.

Γιατί τα παραμύθια κι οι ιστορίες μόνο σαν μοιράζονται παραμένουν ζωντανές!

Τα ψηλά Βουνά, ο Πρώτος μου Παπαντωνίου, Διασκευή Τζέμη Τασάκου, εκδ. Μεταίχμιο

«Σαν ανεβείτε στα ψηλά βουνά και ζήσετε λίγο καιρό εκεί, θα μάθετε τόσα πράγματα, όσα μήτε εγώ , μήτε κανένα βιβλίο μπορεί ποτέ να σας προσφέρει….».

Έτσι ξεκίνησαν όλα κάποτε  και μια παρέα παιδιών, εικοσιπέντε στον αριθμό,  κι αναμεσά τους ο Φάνης, ο Μαθιός, ο Δημητράκης, ο Ανδρέας, ο Φουντούλης κι ο κυρ Στέφανος  πήραν το δρόμο για μια περιπέτεια ζωής που έμεινε στην ιστορία και διαβάζετε ίσαμε τις μέρες μας χωρίς διακοπή. Και την έζησαν την περιπέτεια  τα παιδιά πάνω στα …Ψηλά Βουνά, ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Με συνθήκες διαφορετικές από αυτές που είχαν συνηθίσει, μέσα σε  8 καλύβες που έπρεπε  μόνα τους να οργανώσουν, να φτιάξουν και να μείνουν για όλο το διάστημα. Η πρώτη μικρή «κοινότητα» ετοιμάστηκε σχεδόν αμέσως. Όλοι για έναν  και ένας για όλους ήταν το σύνθημά τους, σαν να ‘ ταν οι 3 σωματοφύλακες , μόνο που ξεπερνούσαν κατά πολύ τον αριθμό. Χωρίστηκαν σε ομάδες και η εξερεύνηση άρχισε. Στην καλύβα του Γεροθανάση του βοσκού συνάντησαν την Αφρόδω και τον αδελφό της το Λάμπρο. Μια συνάντηση που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή όλων των παιδιών.  Κι άλλος μαγείρευε και άλλος καθάριζε κι η μικρή Αφρόδω που έγινε μέλος της παρέας, έλεγε ιστορίες και παραμύθια.

Κι ύστερα τα παιδιά σκέφτηκαν να φτιάξουν …δρόμους.

Και ποιοι δεν τους διάβηκαν αυτούς τους δρόμους…Η αλεπού, η Λωποδύτισσα, οι προεστοί, οι  άρχοντες ακόμα κι η γριά Χάρμαινα κι ο Λάμπρος το βοσκόπουλο… Και στήθηκε κι ένα μικρό σχολείο , εκεί απάνω στα Ψηλά Βουνά, που άλλαξε τη ζωή πολλών…

Μια ιστορία ζωής, οργάνωσης, συνεργασίας, διακοπών που γράφτηκε από τον αείμνηστο Ζαχαρία Παπαντωνίου και κυκλοφόρησε στα 1918, για το αναγνωστικό της Γ τάξης,  εισάγοντας με εαυτόν τον τρόπο για πρώτη φορά,  την δημοτική γλώσσα στο δημοτικό σχολείο. 79 κεφάλαια είχε το βιβλίο, που αγαπήθηκε όσο λίγα, πολεμήθηκε, αποσύρθηκε από το σχολείο και πάλι επανήλθε κι έμεινε χαραγμένο σε ψυχές πολλών παιδιών και γενεών. Η οικολογική του σύνθεση και η μοναδική του ιδέα για κοινωνικοποίηση το κράτησαν ζωντανό ανάγνωσμα και πολυδιαβασμένο ως τις μέρες μας.

Η Τζένη Τασάκου σε μια από τις πιο καλές διασκευές του, το κάνει πλέον προσιτό σε πολύ νεαρές ηλικίες, μικρών παιδιών για να μάθουν τις συνήθειες και το προχωρημένο πνεύμα κάποιων ανθρώπων του προηγούμενου αιώνα, σε μια ιστορία που συγκινεί, διδάσκει, παραδειγματίζει και μαθαίνει …

Ένα βιβλίο που οπλίζει με θάρρος, υπομονή, βιωματική μάθηση και αποφάσεις που βοηθούν την ίδια τη ζωή. Προστασία περιβάλλοντος, κανόνες διαβίωσης, σεβασμός, αλληλοεκτίμηση, γνώσεις. Πολύτιμος οδηγός χωρίς στεγνούς κανόνες αλλά με αφοσίωση, επιμονή και μεγάλη προσοχή σε ομαδικές αποφάσεις.  Οργανωμένες κοινωνίες, συμβίωση και μαθήματα ζωής. Αυτό εισπράττει κανείς από το βιβλίο και συγχρόνως συνήθειες και απόψεις της εποχής που γράφτηκε, με επαγγέλματα και καταστάσεις των αρχών του 20^ου αιώνα.

Εικονογραφημένο εξαιρετικά από την Ναταλία Καπατσούλια με φιγούρες που αποτυπώνονται  στη μνήμη και δεν ξεχνιούνται ποτέ.

Ένα πολύ δυνατό ανάγνωσμα που θα εντυπωσιάσει τα μικρά παιδιά.

Για ηλικίες από 4 χρονών….

Η ανησυχία της Ρούμπι, Τομ Περσιβαλ, εκδ. Ψυχογιός

Η Ρούμπι είναι ένα συνηθισμένο κοριτσάκι που της αρέσει να είναι ο εαυτός της. Παίζει, τραγουδάει και χαίρεται, ώσπου μια μέρα στη ζωή της μπαίνει μια μικρή, μια τόση δα ανησυχία. Στην αρχή δεν της έδωσε και πού σημασία, εκείνη όμως ήταν πάντα δίπλα της κι άρχισε χωρίς να το καταλαβαίνει  η Ρούμπι,  σιγά σιγά  να μεγαλώνει. Δεν την άφηνε ούτε λεπτό  κι ας μην την έβλεπε κανείς, ούτε καν η ίδια η Ρούμπι. Κι όμως ήταν εκεί κι όλο μεγάλωνε, μεγάλωνε, ώσπου άρχισε να ανησυχεί πολύ γι  αυτήν. Κι έφτασε να γίνει …τεράστια και της στερούσε πια την ευτυχία. Ίσαμε  εκείνη την ημέρα που  η Ρούμπι συνάντησε τυχαία στο πάρκο ένα μικρό αγόρι κάπως λυπημένο. Κι άρχισε να συνειδητοποιεί, να μοιράζεται την ανησυχία της μαζί του κι είδε πως δεν ήταν μόνη. Το θαύμα, τότε,  δεν άργησε να συμβεί….

Ένα μικρό αριστούργημα και τούτο το βιβλίο του Τομ Πέρσιβαλ. Μια ιστορία καθόλου ανησυχητική αφού ξεδιαλύνει το πρόβλημα της …Ανησυχίας. Με την δική του επίσης καταπληκτική εικονογράφηση, η Ρούμπι γίνεται ένας χάρτινος ήρωας αξιαγάπητος. Τι είναι η ανησυχία, πως «κάθεται» μέσα μας και πως μπορεί κάποιος να τη διώξει; Μια κουβέντα θέλει, μια συντροφιά, λίγο παραπάνω  θάρρος και τόλμη να μιλήσεις για αυτό. Να μοιραστείς το πρόβλημα, να νοιώσεις πως δεν είσαι ο μόνος που το έχει κι ύστερα όλα βρίσκουν το δρόμο τους,. Πάντα  ο διάλογος καταφέρνει και λύνει τα περισσότερα αδιέξοδα. Οι σκέψεις που απλά τυραννούν αν δεν εξωτερικευτούν , γιγαντώνονται και συχνά γίνονται βάσανο.

Τρυφερή, ευαίσθητη, καλογραμμένη ιστορία. Ιστορία αλήθειας, ιστορία οδηγός ευτυχίας για  μικρά απιδιά. Δείχνει έναν δρόμο που στρώνεται με ανακούφιση, χαρά και μοίρασμα…

Για παιδιά που ανησυχούν κι όχι μόνο….

Το μαγικό κλειδί. Λίνα Μουσιώνη, εικ: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Σουσάμι άνοιξε…. Κάτι παραμυθένιο μυρίζει

Παστέλι κόλλησε…. Ζαβολιά ξεκινά…

Τζουμταρατάτζουμ; … Αρχίσαν και τα όργανα

Σκουλικομυρμιγκότρυπα; …Μπα, τίποτα δεν ανοίγει!

Μακαρόνια – με- κιμά; …κάποιος μάλλον πεινάει…

Η πόρτα όμως παραμένει κλειστή, ερμητικά κλειστή. Σαν την ψυχή όταν δεν βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις, χαραμάδες, γωνίτσες να ξαποστάσει, να ηρεμήσει, να εκτονωθεί!

Και αρχίζει η αναζήτηση τρόπων, να ανοίξει εκείνη η πόρτα, η μυστική, η μικρή μα πολύτιμη. Και μπαίνουν σε εφαρμογή όλα τα σχέδια, όλα τα γνωστά τερτίπια των παραμυθιών. Κι οι κούκλες που εκσφενδονίστηκαν πάνω στην πόρτα, τίποτα δεν κατάφεραν…

Κι άρχισε το κοριτσάκι, να ψάχνει λέξεις, λέξεις μαγικές που αρχίζαν από ΣΣΣΣσσσς….

Σίδερο, σκοτάδι, σαύρα, σφήκα, σούπα, σαρανατποδαρούσα, σινιάλο, στρειδάκι, σεντόνι, σοκολατάκι, σύννεφο…… Συγνώμη! Και τότε κάτι άλλαξε, κάτι σαν να ξεκλείδωσε κι όλα γίνανε διαφορετικά. Κι ομορφύναν, κι απόκτησαν γεύση και άρωμα  και πνοή….Κι ένα χαλί αυτό της ηρεμίας και  ομορφιάς, το μαγικό, έφερε πάνω του το κλειδί, το πολύτιμο!

Τα συναισθήματα σε μια δυνατή στιγμή και γραφή. Σε μια δυνατή φαντασία που μεταμορφώνει τα πάντα στο πέρασμα της. Σε μια ιστορία της Λίνας Μουσίωνη γεμάτη πείσμα, επιμονή, και …συγνώμες. Για τις λέξει που δυσκολευόμαστε ακόμα και να  σκεφτούμε, πόσο μάλλον να τις προφέρουμε.  Για τα συναισθήματα που δεν ξεκλειδώνονται εύκολα. Για όλα όσα χρωστάμε σε κάποιους και δεν λέμε, έρχεται μια στιγμή που καταλαβαίνουμε πως δεν πάει άλλο. Και τότε όταν ο εγωισμός μετριαστεί, κι όταν παραδεχτούμε το λάθος μας , οι λέξεις, οι εικόνες, τα συναισθήματα, η ζωή μας …αλλάζει. Ο θυμός είναι σύμβουλος κακός, δράκος γίνεται και πρώτα απ’ όλους τρώει τον ίδιο μας τον εαυτό. Λιοντάρι μοιάζει η ψυχή μέσα σε κλουβί που χει χαμένο το κλειδί. Όλα αλλάζουν με μια συγνώμη αληθινή. Μια και μόνο λέξη που αρχίζει από Σ… κεφάλαιο ή σ, πεζό,  αλλά έχει τη δύναμη όλων των αγριμιών του ζωολογικού κήπου, όλων των δράκων των παραμυθιών κι όλη τη μαγεία του σύμπαντος , την ομορφιά και τη δύναμη.

Για τα συναισθήματα , για τις λέξεις, για τα ανείπωτα το νέο βιβλίο της Λίνας Μουσιώνη. Με τον  δικό της ιδιαίτερο τρόπο, την αχαλίνωτη φαντασία της και το μοναδικό της χιούμορ, πλέκει άλλη μια ιστορία μαγική. Το μαγικό της κλειδί  ξεκλειδώνει ψυχές, «δωμάτια» και χαμόγελα!

Με την ζωντανότατη εικονογράφηση και πολύ ιδιαίτερη και πάλι της Κατερίνας Βερούτσου.

Ένα βιβλίο για παιδιά από μια συγγραφέα που έχει ΜΟΝΟ παιδική ψυχή!

Τα μαγικά της Κυριακής, Κατερίνα Ζωντανού, εικ: Αιμιλία Κονταίου, εκδ. Μεταίχμιο

Τα μαγικά της Κυριακής σε ένα βιβλίο μαγικό. Ένα βιβλίο γεμάτο παραμύθια, μύθους κι εικόνες απίθανες, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένα βιβλίο από εκείνα που λατρεύουν και οι μεγάλοι που χαρίζει απλόχερα σε όλους τη φαντασία και τη δύναμη των παραμυθιών. Κι όλα τούτα συμβαίνουν μόνο μέσα από την μοναδική, πολλές φορές, σχέση παππού και εγγονιού. Κι όλα αυτά γίνονται τις Κυριακές, στις τρεις ακριβώς. Κι ίσαμε τις οκτώ το βράδυ, τα Κυριακάτικα μελαγχολικά απογεύματα παίρνουν άλλο νόημα και γίνονται συναρπαστικά  για τον μικρό ήρωα της ιστορίας της Κατερίνας Ζωντανού. Όλα ζωντανεύουν μαγικά, μόλις ανοίξει η πόρτα και έρθει ο παππούς. Οι νεράιδες, οι πρίγκιπες, οι βασιλιάδες, οι δράκοι, οι γίγαντες , οι μάγισσες, οι πειρατές παίρνουν σάρκα και οστά και μάχες ζωντανεύουν, και όλα αποκτούν νόημα, διάσταση και ύπαρξη. Με τον αφηγηματικό της μονόλογο η Κατερίνα Ζωντανού δίνει μορφή στα παραμύθια και σε όλους τους τους ήρωες. Θίγει με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τη δύσκολη στιγμή της απώλειας, του θανάτου, του φευγιού όπως το καταλαβαίνει ένα μικρό παιδί και κρατά ζωντανά και την εικόνα του ίδιου σαν μαχητή σε καθετί που θα μπει εμπόδιο στη σχέση του με τον παππού και των μοναδικών κυριακάτικων απογευμάτων. Γεμάτο συναισθήματα   αγάπης για τους παππούδες της ζωής μας, γεμάτο λατρεία για τα παραμύθια. Γεμάτο μυθολογία  κι αντικείμενα που μας συντροφεύουν μια ζωή κι έχουν αποκτήσει μέσα από τα παραμύθια ιδιότητες που δεν τις ξεχνάμε και που τα χαρακτηρίζουν.

Εικονογραφημένο απίστευτα όπως ΄πάντα από την αγαπημένη Αιμιλία Κονταίου  που ξέρει κι εκείνη να δένει μοναδικά το κείμενο με τη εικόνα και να το ζωντανεύει με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο, το βιβλίο γίνεται ανάγνωσμα πολύ δυνατό, τρυφερό και συναισθηματικά φορτισμένο για μικρούς και μεγάλους.

Περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ : https://www.metaixmio.gr/el/products/%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 8 Ιουνίου 2019 στο Cretalive.gr :https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-08-06-2019-944196

Η Θρυλική Φρουτοπία στο μικρό Κηποθέατρο Μάνος Χατζηδάκις!

Μια μαγική παράσταση!

Η Θρυλική Φρουτοπία  στο μικρό Κηποθέατρο Μάνος Χατζηδάκις!

Ποιος δεν θυμάται την Θρυλική Φρουτοπία στην τηλεόραση της ΕΡΤ στα 1985 με τις μαριονέτες στο περίφημο κουκλοθέατρο της οικογένεια Σοφιανού;

Δευτέρα 3 Ιουνίου 201 , στις 8.30 μ.μ., στο μικρό κηποθέατρο Μάνος Χατζηδάκις, στο Ηράκλειο, η παράσταση ζωντάνεψε μοναδικά από την ομάδα Θεάτρου του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Ηράκλειου «Δομίνικος Θεοτοκόπουλος» σε σκηνοθεσία Γιάννας Κεφάλα.

Χρώμα, κέφι, καταπληκτικά σκηνικά και κουστούμια,  υπέροχη διασκευή και μοναδικοί χαρακτήρες ζωντάνεψαν και μας χάρισαν μια απίθανη παράσταση γεμάτη γέλιο, μηνύματα, καθημερινές σχεδόν σκηνές από τη ζωή των ανθρώπων  και …εκλογές.

Μια παράσταση  που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από εκείνες που δίδονται με επαγγελματίες ηθοποιούς γιατί όλοι οι δάσκαλοι ι και νηπιαγωγοί που συμμετείχαν ήταν πραγματικά απίθανοι.

Για ποιον να πω και ποιον να αφήσω; Ήταν όλοι τους υπέροχοι.. Περίπου μιάμιση ώρα πάν στη σκηνή και δεν κατάλαβε κανείς πως πέρασε. Εκπληκτικά τα κουστούμια, τα σκηνικά, και οι 29 «ηθοποιοί» που δεν έκαναν ούτε μια μικρή παύση σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Πολλά τα συγχαρητήρια, πολλή η συγκίνηση και χρειάζονται από όλους μας ένα πολύ δυνατό χειροκρότημα.

 Μια παράσταση  που δεν πρέπει να χάσει κανένα παιδί και κανένας από τους μεγάλους γιατί απλά θα θυμηθεί μοναδικές στιγμές των παιδικών του χρόνων στους δέκτες των τηλεοράσεων και στις χιλιάδες σελίδες των κόμικ που έχει διαβάσει και οι μικροί θα «γευτούν» μια γερή δόση έξυπνου χιούμορ, υπέροχης γλώσσας και μοναδικών χαρακτήρων.

1700 σελίδες γράφτηκαν για το περιοδικό «Το Ρόδι» από τον Ευγένιο Τριβιζά με την μοναδική του Φρουτοπία.  Μια υπέροχη σειρά κόμικ εικονογραφημένα από τον Νίκο Μαρουλάκη που έφτασε τον αριθμό των 50 τευχών. «Η ξαφνική εξαφάνιση του Μανώλη του μανάβη σπέρνει τον πανικό μεταξύ των μανάβηδων της χώρας, οι οποίοι τρέπονται σε μαζική φυγή, φοβούμενοι της ίδιας τύχης, ακολουθούμενοι από τους ανθρώπους. Το γεγονός σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής για τα φρούτα και τα λαχανικά που παραμένουν στην Φρουτοπία, τα οποία κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους, εκλέγουν τους δικούς τους εκπροσώπους σε διάφορα αξιώματα και αποφασίζουν την απαγόρευση εισόδου στην χώρα για όλους τους μανάβηδες, δίνοντας έτσι τέλος στην υποδούλωση. Ο μοναδικός άνθρωπος στην Φρουτοπία είναι ο "δαιμόνιος δημοσιογράφος" Πίκος Απίκος, ο οποίος καλείται να ερευνήσει το μυστήριο της εξαφάνισης του Μανώλη του μανάβη, ως απεσταλμένος της εφημερίδας Τρέχα Γύρευε».

Όλοι τους είναι υπέροχοι και να πάτε να τους δείτε!

Κάθε βράδυ στο μικρό Κηποθέατρο Μάνος Χατζιδάκις μέχρι και τις 8 Ιουνίου!

Ελένη Μπετεινάκη