Η Μαρμελαδού ...στις Φυλλο...σοφίες στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Η Μαρμελαδού* γέμισε χρώμα και συναισθήματα τις Φυλλο…σοφίες!

Και βραδιάζει νωρίς πια κι είναι ώρα πολύτιμη για παραμύθια…

Χουχουλιάρικα και με μπόλικη γλυκασιά Τα Παραμύθια του Σαββάτου με αφηγήτρια πάντα την Ελένη Μπετεινάκη, έδωσαν μια  άλλη νότα στον πρώτο όροφο στις Φυλλο…σοφίες, στην καρδιά του Ηρακλείου,  το Σάββατο 24 Νοεμβρίου, εκεί κάπου στις 5.00 το απόγευμα!

Ήταν μια φορά και δυο καιροί , έλεγε στο παραμύθι που έγραψε η Αλεξάνδρα Μητσιάλη, ένα κορίτσι η Νίνα, που φτιάχνε μαρμελάδα κατακόκκινη από μια συνταγή μυστική που της είχε μάθει η γιαγιά της. Όποιος τη δοκίμαζε γέμιζε με  χαρά. Κι ήταν αιτία αυτή η μαρμελάδα να σταματήσει ολόκληρος πόλεμος και να αλλάξει η διάθεση ενός βασιλιά άπληστου, εγωιστή και κακότροπου… Γέμισε την ψυχή του με αναμνήσεις, όνειρα, ελπίδα, ομορφιά κι…αγάπη.

Και ζωντάνεψε  η ιστορία με ένα σωρό κούκλες  που φτιάχτηκαν από το Κουμπί και το Βελόνι, ειδικά για τούτο δω το παραμύθι!

Κι ύστερα έπεσαν σαν βροχή τα χρώματα, οι λέξεις, τα …συναισθήματα και κλείστηκαν σε μικρά γυάλινα βαζάκια, σαν μάθαμε το φοβερό μυστικό της Νίνας.  Και δοκιμάσαμε τούτη την μαρμελάδα που ΄χαν φροντίσει στις Φυλλος…σοφίες να μάθουν την μυστική συνταγή και να μας προσφέρουν το πιο μαγικό  και κατακόκκινο γλύκισμα που γέμισε και τις δικές μας ψυχές με χαρά, ομορφιά και γλύκα περισσή!

Ίσαμε την επόμενη φόρα την Κυριακή στις 2 Δεκεμβρίου στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης που τα παραμύθια μπαίνουν σε χριστουγεννιάτικους ρυθμούς και θα συνεχίσουν για τα επόμενα Σάββατα στις Φυλλο…σοφίες!

*( Μια διασκευή από το ομώνυμο παραμύθι της Αλεξάνδρας Μητσιάλη που κυκλοφορεί από  τις εκδόσεις Πατάκης)

«Πώς να κρυφτείς απ΄ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!»

Τα Παραμύθια του Σαββάτου …γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Αναμνήσεις, νοσταλγία, αγκαλιές κι αγάπη έχουν τούτες οι ιστορίες. Ταξίδια στο χρόνο, σε τόπους αλλοτινούς, σε όμορφα, πολύτιμα και αγαπημένα αντικείμενα κι ανθρώπους. Ιστορίες που μιλούν για τις συγνώμες, τις μικρές  χαρές, τις αξίες και τις προτεραιότητες. Για όλα εκείνα που οι μεγάλοι δεν μπορούν , τα μικρά παιδιά έχουν τις λύσεις …

«Πώς να κρυφτείς απ΄ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!»

Γράμμα στον μπαμπά και τη μαμά που μαλώνουν, Γιώργος Μπουμπούσης, εικ: Μαριάννα Φραγκούλη, Εκδ. Ελληνοεκδοτική

Όταν τα πράγματα στην οικογένεια δεν πάνε και τόσο καλά. Όταν οι γονείς μαλώνουν, φωνάζουν , γίνονται …διαφορετικοί, τα παιδιά έχουν δικαίωμα να εμπλακούν, να μιλήσουν, να δώσουν ίσως μια λύση σε εκείνα που θα πρέπει να μην τα στεναχωρούν. Ένα γράμμα  που θα μπορούσε να έχει πάρα πολλούς παραλήπτες. Η αγωνία, η λύπη, η διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού….

«Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!» σιγοτραγουδάς μόλις διαβάσεις τούτο το βιβλίο του Γιώργου Μπουμπούση. Κι ύστερα ψάχνεις τη μνήμη σου να δεις πόσα παιδικά μάτια  σε έχουν κοιτάξει κάπως παράξενα σαν τα θέματα που συζητούνται στην τάξη για την οικογένεια αρχίζουν να σοβαρεύουν. Το γράμμα τούτο είναι μια εξομολόγηση που ένοιωσα πως κάπου την έχω ζήσει, την έχω ακούσει, μια φορά κ έναν καιρό. Κι αυτό, από ένα μικρό μαθητή μου, που δεν είχε που να μιλήσει, ποιος να τον ακούσει.

Ε, ναι, αυτό κάνει τούτο το βιβλίο. Κτυπάει καμπανάκια στους μεγάλους. Δίνει λύτρωση στους μικρούς. Στα παιδιά που τα ξέρουν όλα, τα νοιώθουν όλα, αλλά δεν έχουν την εμπειρία των μεγάλων να διαχειριστούν καταστάσεις που τα στεναχωρούν. Ένα βιβλίο γεμάτο αλήθειες, γεμάτο συναισθήματα λύπης, αγωνίας, λαχτάρας και ελπίδας. Όταν οι μεγάλοι φωνάζουν  μπροστά στα παιδιά και γίνονται τόσο εγωιστές ,  κάποιος πρέπει να στους συνετίσει. Τα παιδιά καταλαβαίνουν, ζουν και αισθάνονται τα πάντα. Είναι απλά μικροί άνθρωποι που έχουν λιγότερες αντοχές αλλά πολλές φορές περισσότερες λύσεις. Γιατί απλά έχουν καθαρό μυαλό και βλέμμα. Προσοχή πως εκφράζεστε γονείς! Προσοχή τι λέτε και πως δίνεται παραδείγματα ζωής στα ίδια τα παιδιά σας.

Διαζύγια, ασυμφωνίες, φωνές , μυστικά, ψέματα και αλήθειες! Συναισθήματα που εκφράζονται με τον καλύτερο τρόπο. Παράπονα, βιώματα, δύσκολες καταστάσεις. Έχει όμως και λύση τούτη η ιστορία που πολύ θα ήθελα να είναι …παραμύθι!

Γιώργο Μπουμπούση, υπέροχη και πόσο αληθινή προσέγγιση. Εργαλείο για συζήτηση μέσα στην τάξη. Ιδέα καταπληκτική για  έκφραση συναισθημάτων και πραγμάτων που γράφονται καλύτερα η ζωγραφίζονται.  Νομίζω ότι το βιβλίο σου απευθύνεται και σε μεγάλους που πιστεύουν πως εκείνοι τα ξέρουν όλα!

Εικονογράφηση από την Μαριάννα Φραγκούλη, σαν τετράδιο μαθητή, με σχέδια πολύ προσφιλή σε μικρά παιδιά!

Για παιδιά και μεγάλους !

Ένας Αρκούδος μια φορά, Ελένη Γερουλάνου, Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Πατάκη/ Μουσείο Μπενάκη

Ένα κίτρινο, μαδημένο, ταλαιπωρημένο αρκουδάκι που βρέθηκε στο δρόμο και θύμισε στην Μαρία Αργυριάδη το δικό της, σαν ήταν παιδί, ήταν η αιτία για να γράψει τούτη την πολύ τρυφερή, συγκινητική,  αλλά σπουδαία ιστορία η Ελένη Γερουλάνου.

Η αναζήτηση, η εγκατάλειψη, η ανάγκη να ανήκεις κάπου, το ταξίδι της ζωής, η περιπλάνηση, ο προορισμός, η ζεστή αγκαλιά. Όλα τα συναισθήματα στοιβαγμένα σε ένα μικρό χνουδωτό, καφετί αρκουδάκι Λούτρινο, , μαλλιαρό, δεν έχει σημασία, τούτο αρκουδάκι της ιστορίας, της Μαρίας και της Ελένης, ήταν μάλλον ένα από τα χιλιάδες αρκουδάκια αγκαλιάς.  Ίσως και να ναι και το δικό μας αρκουδάκι που σαν μεγαλώσαμε …χάθηκε. Μια αγκαλιά το βιβλίο, μια ενθύμηση ,μια προτροπή , μια ανάγκη και μια υποχρέωση. Που πάνε τα παλιά μας παιχνίδια σαν μεγαλώνουμε; Πόσα από  αυτά σώζονται, πόσα χάθηκαν, αδιάφορο ή άγνωστο που; Πόσες ώρες χαράς, φαντασίας, παιχνιδιού μας χάρισαν όλα εκείνα τα παλιά, τα σύγχρονα, τα αγαπημένα των παιδικών χρόνων;

Μια ιστορία πολύ, μα πολύ συγκινητική! Ένα βιβλίο σημαντικό, αγαπημένο από την πρώτη του σελίδα. Λίγα τα λόγια της Ελένης Γερουλάνου μα απολύτως μαγικά. Ένα βιβλίο που σε γεμίζει νοσταλγία γιατί κάτι , κάτι θα σου θυμίσει από τα παιχνίδια της δικής σου ζωής. Την ίδια στιγμή προσφέρει μια ιστορία που κρύβει μέσα της την περιπλάνηση ενός «παιδιού» που δεν ξέρει, δεν θυμάται, δεν έχει σπίτι. Ίσως και να ΄ναι παραλληλισμός, αλληγορία, ίσως… Για το ταξίδι της ζωής, την αναζήτηση του σπιτιού, του να ανήκεις κάπου, οι ρίζες, το καταστάλαγμα!

Κι ύστερα ερχόμαστε ξανά στα παιχνίδια και  την κατάληξη τους, σαν τα βαρεθούμε, σαν μεγαλώσουμε, σαν χαλάσουν ή και σπάσουν. Κι όμως όλα τα παιχνίδια έχουν ψυχή! Δωρίστηκαν, αγοράστηκαν, παίχτηκαν ατελείωτες ώρες από παιδιά που για αυτά ήταν ότι πολυτιμότερο είχαν κάποτε. Παιχνίδια, που ξέφτισαν, που χάλασαν, που έσπασαν και που κατέληξαν αν ήταν τυχερά στην…. ανακύκλωση, αλλιώς σε μια απλή και τεράστια χωματερή. Ο μικρός Αρκούδος όμως της Μαρίας και της Ελένης θα ζήσει για πάντα. Θα ζήσει σαν παραμύθι, θα ζήσει σαν παιχνίδι που σώθηκε στο Μουσείο Παιχνιδιού του Παλαιού Φαλήρου στην Αθήνα!

Κι αν ακολουθήσεις τούτον τον μοναδικό Αρκούδο στην περιπλάνηση και αναζήτησή του θα μαγευτείς ακόμα πιο πολύ από τις μαγικές, ολοζώντανες, καταπληκτικές εικόνες  της Ίρις Σαμαρτζή. Σαν να΄ναι όλα ζωντανά μπροστά στα μάτια σου! Τα παιχνίδια των καιρών, των χωρών, των ζώων που ίσως και να έχουν χαθεί. Των ατελείωτων απογευματινών ωρών,  εκείνα τα παιχνίδια που δεν υπάρχουν πια. Τις κούκλες τις μοναδικές, τα πλοία που είναι σαν αντίγραφα όλων των σπουδαίων που υπήρξαν κάποτε στ αλήθεια. Την μοναδική αλεπού με την πάπια της που φτιάχτηκε στη Γερμανία την δεκαετία  ανάμεσα  στα 1930 και 1950. Εκεί μέσα στο βιβλίο και στο Μουσείο είναι κι ο Κλούβιος κι η Σουβλίτσα που μεγαλώσαμε μαζί τους. Είναι και τα δικά μας όμορφα κι αθώα χρόνια. Καρουσέλ, χάρτινες  και πορσελάνινες κούκλες, μικρά ξύλινα κουκλοθέατρα. Αεροπλάνα, αλογάκια, τρακατρούκες, μαριονέτες και χίλια δυο καλούδια που κάποτε έπαιρναν ζωή σε χέρια παιδικά….

Ότι κι αν  πω για αυτό το βιβλίο θα΄ναι λίγο. Γέμισε ομορφιά την ψυχή μου. Έφερε δάκρυα χαράς και νοσταλγίας. Έφερε το δικό μου αρκουδάκι στη θύμηση μου. Έφερε θαυμασμό για την Μαρία Αργυριάδη. Για τους Ανθρώπους που οραματίστηκαν και κατάφεραν να φτιάξουν τούτο το Μουσείο και να το παραδώσουν σε μας και τις επόμενες γενιές.

Ελένη Γερουλάνου! Το πιο όμορφο χαμόγελο, το πιο αληθινό από όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω και υπηρετούν το βιβλίο, τα παιδιά, την εθελοντική εργασία- προσφορά. Δεν χρειάζεται  ιδιαίτερες συστάσεις. Library4 all , δημιούργημά της! Έχει περάσει τα  σύνορα της Ελλάδας, έχει γεμίσει εκατοντάδες σχολεία και βιβλιοθήκες με χιλιάδες βιβλία και πρωτεργάτης, ακούραστος, και αναντικατάστατος, η Ελένη, όλων μας. Όσοι την γνωρίζουν , την αγαπούν από την πρώτη στιγμή. Γράφει πάντα πολύ ιδιαίτερα βιβλία. Με ήρωες αντικείμενα  Μουσείων,  για ιστορία, για παρελθόν που καταφέρνει να γίνει μέλλον, για πράγματα θαυμαστά και αγαπημένα. Τούτος ο αρκούδος θα σας κάνει να θυμηθείτε τη ζωή που περάσατε , τα απογεύματα των παιδικών σας χρόνων με τα δικά σας παιχνίδια. Θα σας κάνει να αναρωτηθείτε μήπως να γινόσασταν κι εσείς δωρητές παιχνιδιών σε άλλους, σε Μουσεία, σε χώρους που ζουν παιδιά και τα έχουν πολύ πολύ ανάγκη. Τούτη η ιστορία θα σας κάνει να πάτε  στο μοναδικό Μουσείο των παιχνιδιών να δείτε όλους εκείνους τους θησαυρούς που μόνο χαρά μπορούν να σας γεμίσουν, μόνο αγάπη για το ωραίο, το πολύτιμο, το αθώο άλλων εποχών!

Ιρις Σαμαρτζή. Η κοπέλα με τα πινέλα που ζωγραφίζει την …Ιστορία. Ιστορία έχουν και τα παιχνίδια και μόνο η δική της ευαισθησία, ματιά και αγάπη θα μπορούσε να τα αποτυπώσει τόσο αληθινά και ζωντανά.

Την Μαρία Αργυριάδη δεν την έχω γνωρίσει ποτέ. Όμως νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο σπουδαία  πρόσωπα που έχει η …χώρα μας. 20.000 παιχνίδια, δικά της, αγορασμένα ή δωρισμένα από φίλους, από ταξίδια, από ….τα σκουπίδια. Κι όλα δώρο στα παιδιά, σε ένα Μουσείο κόσμημα, στα μάτια πολλών κι όχι κρυμμένα σε αποθήκες, σε χαρτόκουτες, στα πατάρια και στο πουθενά. Για να γνωρίσουν τα παιδιά, για να θυμηθούν οι μεγάλοι, για να ζήσουμε ξανά την ιστορία του τόπου μέσα από τις παιδικές συνήθειες και τα παιχνίδια του τότε, που μπορεί κάποια στιγμή να ξαναγίνουν του τώρα.

Ένας Αρκούδος μια φορά… Ενας Αρκούδος για πάντα!

Για παιδιά, για μεγάλους για όλους όσους αγαπούν τα όμορφα και τα πολύτιμα!

Το κατσικάκι με τη γραβάτα, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ: Χρύσα Σπυρίδωνος, εκδ. Μεταίχμιο

Ο Ηλίας είναι το μικρότερο κατσικάκι στην οικογένεια . Τα άλλα έξι μεγαλύτερα αδέλφια του δεν του έδιναν ποτέ, σχεδόν, σημασία. Κι η μαμά βιαζόταν πάντα κι ασχολιόταν με όλους τους άλλους που είχαν …προβλήματα. Ένα κατσικάκι του νηπιαγωγείου δεν είχε και πολλά θέματα να την απασχολήσουν κι έτσι …το ξεχνούσε. Ο Ηλίας δεν προλάβαινε ποτέ, τίποτα. Τελευταίος στο μπάνιο, με κρύο νερό πάντα, στο φαγητό, στις λιχουδιές, στο λεωφορείο. Ούτε εκείνο το μεσημέρι που φορούσε την γραβάτα του και κολλούσε παντού πολύχρωμα χαρτιά τον είδε- άκουσε κανείς! Στεναχωρήθηκε πολύ γιατί ούτε η μαμά του, του  έδωσε την παραμικρή σημασία. Και η γιορτή του νηπιαγωγείου; Πως θα πήγαινε; Ποιος θα ήταν εκεί από την οικογένειά του;  Ίσως μόνο η φίλη του η Πηγή και η μαμά της και ας είχε ρόλο σοβαρό, πρωταγωνιστικό. Ας ήταν ο Ωρολογοποιός της παράστασης. Τα δάκρυα του ποτάμια κύλησαν… Ώσπου η τραγωδία της σκηνής, έγινε κωμωδία και παράσταση πολύ αληθινή με πρωταγωνιστές αυτήν την φορά μια μαμά, επτά κατσικάκια, έναν  λύκο που τις έφαγε γερά , πολλές συγνώμες, αγάπη κι αγκαλιά!

Μια καληνύχτα φοβερή με μια ιστορία από εκείνες που θα διαβάσετε πολλές πολλές φορές. Τα επτά κατσικάκια είναι σε όλους μας γνωστά, σαν παραμύθι. Τα κατσικάκια όμως της Ιωάννας Μπαμπέτα  θα κλέψουν δυο φορές την καρδιά σας . Γιατί μιλούν στο σήμερα, στον αγώνα μιας  μαμάς που δεν προλαβαίνει, μιας οικογένειας που πρέπει  ταυτόχρονα να πάει παντού κι ενός μικρού  μπόμπιρα ( κατσικάκι εδώ) που αν και θα έπρεπε να είναι ο χαϊδεμένος, είναι μόνος και παραμελημένος. Αλήθειες λέει η ιστορία που της γεννά η καθημερινότητα, οι δήθεν προτεραιότητες, η πολλή πίεση των γονιών και οι συμπεριφορές που πληγώνουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Τελικά είναι τύχη να είσαι ο μικρότερος στην οικογένεια ή ατυχία; Τύχη είναι, απλά μερικές φορές η ζωή έχει τέτοιες απαιτήσεις που οι ρόλοι αλλάζουν. Τι μας λέει τούτη η «καληνύχτα» της Ιωάννας;  Μας μιλά για τις συγνώμες, τα θέλω, τα μπορώ! Πως πρέπει μαμάδες κι αδέλφια και οι λοιποί συγγενείς, απλά να είσαστε πιο προσεκτικοί. Θα πρέπει τα μάτια σας και τα αυτιά σας να είναι πάντα ορθάνοιχτα γιατί άθελα σας μπορεί να κάνετε εκείνο το λάθος που δύσκολα ξεπερνιέται. Ένα  παραμύθι σύγχρονο για την  αγάπη της μάνας, την αδελφική αγάπη και τη ζωή με τις απαιτήσεις της. Η αυτοπεποίθηση, η δύναμη ψυχής, η μοναξιά, η δειλία, η συγγνώμη, σημασία της στιγμής κι ένα σωρό συναισθήματα κι αξίες που μπλέκομαι σε μια ιστορία καλογραμμένη, επίκαιρη και πολύ μα πολύ έξυπνη.

Για εκείνες τις χαμηλές φωνές που δεν ακούγονται αλλά που η σιωπή τους καμιά φορά εχει μια δύναμη που ξεπερνά τα όρια…

Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από την Χρύσα Σπυρίδωνος, πολύ ζωντανή , χαρούμενη και με μάτια που δεν ξεχνιούνται από κανέναν.

Μια καληνύχτα από τις πιο γλυκές και χουχουλιάρικες από εκείνες που σε κάνουν να θες να είσαι τελευταίος για μια φορά έστω, και να την απολαμβάνεις περισσότερο στην αγκαλιά της μαμάς…

Kι αν θέλετε να κατεβάστε την εφαρμογή QrCode στο κινητό τηλέφωνο ή στο τάμπλετ σας, θα ακούσετε την Ιωάννα Μαπμπέτα να σας λέει την ιστορία του μικρού κατσικάκι της και θα την αγαπήσετε ακόμα περισσότερο!

Για παιδιά από τεσσάρων χρόνων…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 24 Νοεμβρίου 2018:
https://www.cretalive.gr/culture

Όλα τα συναισθήματα του κόσμου είναι τυπωμένα σε τούτα δω τα παραμύθια....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου ….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Όλα τα συναισθήματα του κόσμου είναι τυπωμένα σε τούτα δω τα παραμύθια. Όλες οι αγωνίες, οι χαρές, οι λύπες, τα όνειρα κι όλη εκείνη η αγάπη που δεν γνωρίζει όρια, σύνορα και στεγανά. Λέξεις δυνατές, νοήματα βαθιά και εικόνες που δεν ξεχνιούνται. Ιδέες μοναδικές και παραδείγματα ζωής αξεπέραστα.

Όσο υπάρχουν τόσο καλά βιβλία και συγγραφείς  τόσο τα παραμύθια θα θεριεύουν  και οι αλήθειες τους θα κυκλώνουν …το σύμπαν!

Δεν θα σε πειράξει κανείς, Βασίλης Κουτσιαρής, εικ :Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Ο Ματίας, είναι ένας γάτος που πηγαίνει στην τρίτη τάξη. Ένα πρωινό αποφασίζει να ξυρίσει το κεφάλι του και να γίνει καραφλός. Η καζούρα που δέχεται από τα άλλα γατιά  στο σχολείο είναι αφόρητη. Ακόμα και τα σκυλιά από το διπλανό σχολείο τον κορόιδεψαν σαν πέρασε από μπροστά τους. Το ίδιο βράδυ ολοκλήρωσε το έργο του αφαιρώντας ακόμα και τις τρίχες από τα μουστάκια του. Και έτσι άλλαξε η ζωή του Ματία αφού πια δεν μπορούσε να μυρίσει σωστά. Κρύφτηκε με κάποιο τρόπο κι από τη γιαγιά του και κίνησε ξανά για το σχολείο την επόμενη μέρα…Τούτη τη φορά είχε μεγαλύτερο πρόβλημα, όχι μόνο πειράγματος  αλλά και αντίληψης του χώρου. Και τότε αρχίσανε τα κλάματα, ίσαμε που εμφανίστηκε η κυρία του…Της εξήγησε πως προετοίμαζε το «δρόμο» για τον μικρό του αδελφό. Την επόμενη μέρα γύρισε  στο σπίτι τους από το νοσοκομείο και χέρι χέρι πήγαν πια  στο σχολείο, χωρίς να τους πειράξει κανείς…

Συγκλονιστική ιστορία. Απίστευτη προσέγγιση σε ένα θέμα τόσο δύσκολο, τόσο ανθρώπινο και τόσο δίπλα μας, δυστυχώς. Ο Βασίλης Κουτσιαρής  απέδειξε για μια ακόμα φορά εκτός την μοναδική του ικανότητα στο γράψιμο, την ευαισθησία του  σε θέματα που δεν ακουμπάνε πολλοί, θεωρώντας τα ταμπού, ειδικά για παιδιά. Η αρρώστια είναι μέσα στη ζωή μας, ο τρόπος όμως που την δεχόμαστε, την ξεπερνάμε ή δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στον άλλο, σπάνια γράφεται. Μια ιστορία συγκινητική, ανθρώπινη κι ας είναι γατίσια. Ως που μπορεί να φτάσει η ανιδιοτελής αγάπη φαίνεται πεντακάθαρα σε τούτο το βιβλίο. Γεμάτο συναισθήματα, δύναμη ψυχής και απίστευτου θάρρους. Ο μεγάλος αδελφός δείχνει πραγματικά το «ύψος» του κάνοντας την πιο σπουδαία πράξη, προετοιμάζοντας όλο το σχολείο να δεχτεί την  «εικόνα » του μικρότερου που μετά από μια σοβαρή ασθένεια θα είναι …διαφορετική. Πείσμα, τόλμη, αυτοθυσία και αμέτρητη αγάπη. Βοήθεια που δεν γνωρίζει όρια και φραγμούς. Μοναδικό και το παράδειγμα και δασκάλων που είναι κοντά σε παιδιά και όχι αδιάφοροι  στον πόνο, το πρόβλημα, τη διαφορετικότητα. Σωστή κατεύθυνση και διαχείριση κρίσεων, όπως θα λέγαμε.

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από κάθε παιδί, είτε το αφορά το θέμα είτε όχι. Κανένας δεν γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στη ζωή του, στη ζωή των δικών του, την επόμενη στιγμή. Να συνειδητοποιήσουμε τις αξίες που ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε και τις συμπεριφορές που πραγματικά ενώνουν, απαλύνουν τη μοναξιά, την στεναχώρια και αποτελούν δείγματα ανωτερότητας και ανθρωπιάς. Ένα βιβλίο που εκτός από την υπογραφή του Βασίλη συμπληρώνει  το εικαστικό κομμάτι επίσης μοναδικά η Κατερίνα Βερούτσου. Μια γάτα εκφραστικότατη, λυπημένη, ανώτερη και με το πολυαγαπημένο γαλάζιο χρώμα τον ματιών της που δεν ξεχνιέται ποτέ!

Κανείς δεν θα σε  πειράξει θα μπορούσε να είναι ένα σύνθημα για όλους εκείνους που η άγνοια και η ελλιπής παιδεία δημιουργεί ανάρμοστες συμπεριφορές σε συνάνθρωπους – συμμαθητές, ζώα  και που δυστυχώς το φαινόμενο αυτό το συναντούμε όλοι μας συχνά. Η μαγκιά δεν είναι στο λόγο, και στο φαίνεσαι αλλά στην γενναιοδωρία της ψυχής μας.

Βασίλη μου, ευχαριστούμε ιδιαίτερα για τούτη την ιστορία, όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί και γονείς. Κανείς δεν προσέγγισε τόσο ιδιαίτερα και μοναδικά ένα τόσο δύσκολο θέμα!

 Για παιδιά από 6 χρονών και μεγάλους!

Για όσους πιστεύουν πως όλα τα πράγματα πρέπει να λέγονται αρκεί να βρει κανείς τη σωστή ιστορία…

Ο Τρεχαλητής και η Τίποτα, Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Μεταίχμιο.

“Ένα ζευγάρι ρόδες πιο μεγάλες από του ποδηλάτου, πιο μικρές από τη ρόδα του λούνα παρκ”* .Είναι οι Ρόδες του Τρεχαλητή που το όνομα τούτο υπάρχει μόνο στα όνειρα του μικρού αγοριού. Τα όνειρα που σε φτάνουν ίσαμε εκεί που δεν μπορεί η ζωή, η αλήθεια , οι συγκυρίες. Τα όνειρα που είναι πολύχρωμα, πολύβουα και …λαχανιαστά. Στο σχολείο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα μαθήματα ο Τρεχαλητής « τρέχει» πρώτος  από όλους. Στο διάλλειμα όμως μένει στην τάξη και τους κοιτά όλους από το παράθυρο. Είναι μόνος και τελευταίος…πάντα! Ένα μικρό κορίτσι πάλι, που ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα δεν έχει Τίποτα κι έτσι τη φωνάζουν όλοι. Φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης , μοναξιά, φτώχεια. Ζωγραφίζει όμως  την ομορφιά στα  τετράδια της εκεί που το χρώμα της δίνει δύναμη και όνειρα ατέλειωτα. Κι έρχεται μια στιγμή που τα δυο παιδιά συναντιούνται, τολμούν  και προχωρούν μαζί στη ζωή, στα χαμόγελα, στο αύριο… Ο καθένας δίνει αυτό που έχει στον άλλο, αυτό που αγαπά και μπορεί. Κι ο άλλος το δέχεται και προχωρά ακόμα πιο πέρα… Αρχίζει τότε ο ήλιος να λάμπει πιο δυνατά, η ζωή να κυλάει σαν δροσερό νερό και η καθημερινότητα να έχει αξία περισσή. Οι « ρόδες» συνάντησαν τα « αδύναμα» πόδια και γίνανε ένα… Τα χαμογέλα όλων ακουμπήσανε τα όνειρά τους…

Συγκίνηση, πάλι, αξίες μοναδικές που γίνονται βιβλίο. Ιστορία γραμμένη από την Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου για όλα εκείνα τα αδύναμα παιδιά που θέλουν, προσπαθούν αλλά χρειάζονται μια μικρή βοήθεια για να ανοίξουν πιο πολύ τα φτερά τους. Θέμα του βιβλίου η αναπηρία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης.  Τα συναισθήματα παιδιών που δοκιμάζονται και ανθούν μόνο στα όνειρα. Οι σχέσεις ανθρώπων που μεγαλουργούν. Οι δυσκολίες της καθημερινότητας και της προσαρμογής στην κοινωνία των αρτιμελών και συχνά αδιάφορων ανθρώπων. Η δύναμη ψυχής και το δικαίωμα στο  όνειρο και την ίδια τη ζωή. Από την άλλη η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η αδυναμία διεκδίκησης των αυτονόητων βάζουν ταμπέλες  σε πολλά παιδιά που κανείς δεν τα προσέχει, κανένας δεν ασχολείται μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που να χάνουν τελείως την ταυτότητά τους.

Λέξεις δυνατές, Τρεχαλητής και Τίποτα. Λέξεις που ταράσουν τα ήσυχα νερά των …υγειών ανθρώπων. Λέξεις που αντιπροσωπεύουν άτομα με ιδιαιτερότητες αλλά που καταφέρνουν να νικήσουν αδυναμίες, προβλήματα και να γευτούν τη ζωή με ένα τρόπο ζηλευτό. Ύμνος στη φιλία, την αγάπη και τα όνειρα το βιβλίο.  Όλα μπορούν να συμβούν σαν συναντηθούν δυο άνθρωποι με κοινές ιδές, πιστεύω, βιώματα και όνειρά.

Διαχείριση δυσκολιών, επιθυμίες που εκπληρώνονται, περιθώρια που καταργούνται και γίνονται κέντρα ζωής και δύναμης. Καθημερινότητα που δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο σαν συνοδεύεται από κοροϊδία, αμηχανία, φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.  Η προσέγγιση της Κατερίνα σε τόσο ιδιαίτερα και συχνά « διπλανά » μας προβλήματα, εξαιρετική.

Δυο λέξεις που δύσκολα ξεχνάς και που κρύβουν μέσα τους όλο το νόημα της ζωής… Τα δυο Τ που ενώνονται και θα  γίνουν το Π του Ποτέ ξανά μοναξιά. Πότε ξανά κοροϊδία. Ποτέ ξανά περιθωριοποίηση. Ποτέ ξανά στεναχώρια.

Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από την Θέντα Μιμηλάκη. Ζωντανά χρώματα, σχήματα και δυνατές εικόνες που αποτυπώνονται σε ένα εξαιρετικό βιβλίο και …μνήμη!

Να το ψάξετε όσοι πιστεύετε στα όνειρα, στους ανθρώπους, στη δύναμη τους, στο μαζί, το πάντα και το αύριο. Στα παράξενα της ζωής , τα ασύλληπτα που η φτώχεια θεωρείται ελάττωμα, η μοναξιά δημιουργεί περιθώρια και η αγάπη ενώνει  και λάμπει σαν ήλιος!

Για παιδιά από 4 χρονών και μεγάλους που αγαπούν τις έξυπνες και σπουδαίες ιστορίες!

Μου ήρθε μια ιδέα! Χρυσάνθη Τσιαμπαλή, εικ : Στάθης Πετρόπουλος, εκδ. Ψυχογιός

Στον κόσμο των Ιδεών, παλαιών, νέων, έξυπνων, λογικών, τρελών, αθώων και πονηρών,  ζει και μια λαμπερή Ιδέα που το όνομά της είναι Φαεινή! Μια μέρα η διάθεσή της άρχισε να αλλάζει. Βαριόταν πολύ και μια παλιά ιδέα που είδε τα σημάδια της πλήξης την συμβούλεψε να ταξιδέψει στον κόσμο των Ανθρώπων. Εκεί όλο και κάποιος θα βρισκόταν που θα την μεταμόρφωνε σε …Πράξη. Της άρεσε πολύ η νέα πρόκληση κι ένα πρωινό αποχαιρέτησε τις άλλες Ιδέες και άρχισε  ένα κατηφορίζει στα …Ανθρώπινα. Πρώτα πρώτα μπήκε στο μυαλό ενός καλοντυμένου κυρίου που όμως αποδείχτηκε πως δεν την καταλάβαινε , ούτε την πρόσεχε. Η δουλειά του ήταν Υπουργός κι αν κι ενθουσιάστηκε στην αρχή αμέσως μετά από λίγο την πέταξε σε μια γωνιά…Υστέρα πήγε και μπήκε στο μυαλό του Κυρ Θωμά του Φούρναρη αλλά και  πάλι αστόχησε. Επόμενος  προορισμός ήταν  το κεφάλι του Ερρίκου Φον Μεγάλων Καταστροφών που αν και σκοτεινό το μυαλό του βρήκε ένα μέρος να φωλιάσει. Ήταν όμως τόσο τρομακτικό αυτό το μυαλό που έκανε τα πάντα να φύγει, να γλυτώσει, να νοιώσει ελεύθερη,. Και τα κατάφερε και ας βρέθηκε στον αέρα έστω και για λίγο. Η είσοδός της στο αυτί ενός ποντικού  θα της φανεί στενάχωρη και πάλι θα ξεφύγει. Στο μυαλό της Ερμιόνης Εμπνευσμένης θα βρεθεί αλλά θα τρομάξει από τον συνωστισμό ίσαμε που θα κατασταλάξει  στο πιο αθώο και δημιουργικό μυαλό του κόσμου. Θα γίνει η πιο λαμπρή φαεινή ιδέα στο μυαλό ενός κοριτσιού της μικρής Ελισάβετ και μάλλον θα παραμείνει εκεί για πάντα…

Καταπληκτικό βιβλίο, καταπληκτική Ιδέα. Μια ιστορία  λοιπόν που γεμίζει τον κόσμο με Ιδέες της Χρυσάνθης Τσιαμπαλή. Πρωτότυπο, άκρως ενδιαφέρον, εκπληκτική γραφή και Ιδέα και φυσικά με πλοκή που σε καθηλώνει. Απνευστί θα διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους. Θα δημιουργήσει χίλιες δυο άλλες ιδέες σε πολλούς και θα ανακαλύψουμε στην πορεία του μια μικρή κοινωνία με τα καλά, τα άσχημα, τα περίεργα , τα όμορφα και τα παράξενα. Η σύλληψη αυτής της ιδέας – συγγραφής πραγματικά είναι φαεινέσταστη.  

Καλογραμμένη, με καταπληκτική φαντασία , δομή και ιστορία που τα λέει όλα. Περιεχόμενο κοινωνικό, οικολογικό και άκρως ενδιαφέρον.

Νομίζω πως όλα τα παιδιά θα ενθουσιαστούν με τούτη την ιδέα και ποιος ξέρει ίσως κι αυτά να τα εμπνεύσει και να   βρουν μίαν άλλη ακόμα πιο λαμπρή.

Την εικονογράφηση του βιβλίου έχει κάνει ο Στάθης Πετρόπουλος και η μικρή ιδέα πραγματικά είναι υπέροχη!

Για παιδιά από 7 χρονών…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 10 Νοεμβρίου 2018:https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-10-11-2018

Πρεμιέρα στα Παραμύθια του Κόσμου και της Κυριακής στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης!

Χίλια καλώς ορίσατε.... 

Ένα ξωτικό του δάσους  ξεκίνησε για φέτος τη σεζόν στα Παραμύθια της Κυριακής, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης.  Ένα μολύβι παράξενο, χρωματιστό και πελώριο έφερε δώρο στην Ελένη Μπετεινάκη για να γράφει τις ιστορίες του  κόσμου, να μην ξεχνιούνται. Κι ύστερα μπήκαν όλοι μαζί, παιδιά, ήρωες και ξωτικό στο μαγεμένο δάσος της Φαντασίας να ανακαλύψουν τα χρώματα του φθινοπώρου και …τη Χρωματούσα. 

Η Χρωματούσα είναι η  πιο Χρωματιστή μάγισσα των Παραμυθιών !  Μαζί  με την γάτα της την Καμέλια προσπάθησαν να φτιάξουν χρώματα όπως το κίτρινο, το καφέ, το πορτοκαλί, το πράσινο, το χρυσό και το κόκκινο. Τα δέντρα όλα είχαν ρίξει τα φύλλα τους κι έπρεπε κάποιος να «ζωγραφίσει …το φθινόπωρο!  

Κι έτσι κύλισε τούτο το παραμύθι... Ακούσαμε και μάθαμε τα κατορθώματα του πιο  φοβερού Μάγου, του Αταίριαστου που κατέστρεφε ότι έφτιαχνε μέρα και νύχτα η Χρωματούσα….

Καταλάβαμε τι σημαίνει μοναξιά, κοροϊδία και πόσο σπουδαίο είναι να λες συγνώμη, ευχαριστώ και να έχεις φίλους….

Κι αφού τέλειωσε το μαγικό παραμύθι των Χρωμάτων, ένα δέντρο έφτιαξε ο καθένας φθινοπωρινό με πινέλα και μπογιές πάνω σε χαρτί του μέτρου.  Φεύγοντας  κάθε παιδί πήρε κι  ένα φύλλο από το μαγεμένο δάσος,  συντροφιά για να θυμάται μια πολύ χαρούμενη και ζωντανή μέρα...

Γέμισε όλος ο όροφος με χαρούμενες φωνές , χρώματα και μαγεία την Κυριακή στις 4 Νοεμβρίου στις 11.00 το πρωί στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης. 

«-Ένα τεράστιο ευχαριστώ και μια ακόμα πιο μεγάλη αγκαλιά σε όλους όσους ήρθατε Κυριακάτικα στο Μουσείο για να ακούσετε παραμύθια. Πραγματικά γέμισε και η δική μου ψυχή . Ίσαμε την επόμενη Κυριακή στις 2 του Δεκέμβρη και κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα , που η κόκκινη κλωστή των παραμυθιών θα μας ταξιδεύει σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες…» 

*Οι κούκλες των Παραμυθιών είναι από το Κουμπί και το Βελόνι ( Εύη Αλμπαντάκη)

Ελένη Μπετεινάκη

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr:https://www.cretalive.gr/culture/premiera-sta-paramythia-toy-kosmoy-kai-ths-kyriakhs-sto-moyseio-fysikhs-istorias-krhths

και στην εφημεριδα ΠΑΤΡΙΣ: https://www.patris.gr/2018/11/05/premiera-sta-paramythia-tis-kyriakis/