Χρόνος που τρέχει και ποτέ δεν σταματά....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου ….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη *

Χρόνος που τρέχει και ποτέ δεν σταματά. Χρόνος χαμένος ή κερδισμένος, λίγος ή πολύς, πολύτιμος ή αδιάφορος. Χρόνος που απαιτείται κα χρειάζεται σαν έχει αν κάνει με τα παιδιά , τις ανάγκες και την ..αγάπη. Την αγάπη που φτάνει ίσαμε το άπειρο. Συναισθήματα, αξίες, μαθηματικές αλήθειες.

Κι επειδή τα παραμύθια δεν τελειώνουν ποτέ αφεθείτε για μια ακόμα φορά στη μαγεία που υπάρχει στη χώρα της Φαντασίας, εκεί που συμβαίνουν …τα πάντα!

Το μαγαζάκι του χρόνου, Μαρία Λοϊζίδου, εικ: Λήδα Βαρβαρούση, εκδ. Ψυχογιός

Έχετε ποτέ σκεφτεί πως νοιώθουν ή σας βλέπουν τα παιδιά σας όταν όλη μέρα «τρέχετε» και  ο χρόνος σας μαζί τους είναι λίγος ή ανύπαρκτος; Η μαμά μοιάζει με λεωφορείο που κουβαλά τα πάντα και τους πάντες και κάνει  στάσεις συνέχεια. Ο μπαμπάς με αγωνιστικό αυτοκίνητο που  δεν σταματά ούτε λεπτό, σαν σίφουνας. Κι οι φίλοι του μικρού αγοριού πάλι δεν έχουν χρόνο για τίποτα! Το λέει κι η δασκάλα. Όλοι δεν βρίσκουν μια στιγμή έστω να  τον ζητούν από τον Αϊ Βασίλη που τα φέρνει και τα κάνει όλα. Μόνο ο παππούς έχει πολύ χρόνο και δεν ξέρει τι να τον κάνει κι η γιαγιά που όλη μέρα φτιάχνει κουλουράκια για να …τον γεμίσει. Χρόνος, τόσο  δύσκολο, λοιπόν, είναι να τον βρει κάποιος, Όχι, αν σκεφτεί να φτιάξει ένα μαγαζάκι και να …τον πουλάει! Ίσως τότε ο μπαμπάς και η μαμά να βρουν λίγο παραπάνω !

Καταπληκτική η ιδέα της Μαρίας Λοϊζίδου! Πουλιέται ο χρόνος; Για τα μικρά παιδιά που θέλουν να τον ζουν μαζί με τους γονείς τους , ναι, πουλιέται, και μπορεί κάποιος να τον αγοράσει για να  έχει… πολύ! Χρόνος, πολύτιμος, άπιαστος, δυσεύρετος για τους μεγάλους. Άφθονος για τους πολύ μεγάλους, άγνωστος και αμέτρητος για τους μικρούς. Χρόνος που περνά, που τρέχει, που ποτέ δεν σταματά. Κι όμως μέσα σε εκείνον τον χρόνο υπάρχουν οι στιγμές, οι ανάγκες, οι χαρές, οι λύπες… η ζωή μας. Έτσι λοιπόν μάλλον χρειαζόμαστε όλοι καλύτερη μεταχείριση. Για να τον χαιρόμαστε με αγαπημένα πρόσωπα, για να μην παραπονιέται κανείς. Για να ζούμε τα μικρά και τα όμορφα. Για να καταλάβουμε το μέγεθος., την αξία, τις προτεραιότητες , την καθημερινότητα. Υπέροχα δοσμένο με τη γραφή της Μαρίας για αν το καταλάβει  όλη η …οικογένεια. Ευκαιρία παιχνιδιού στο σχολείο, ευκαιρία δεύτερης σκέψης για κάθε μεγάλο που πάντα βρίσκει μια δικαιολογία να …ξεγλιστρά!

Ο χρόνος που τρέχει στα «μαλλιά » των πρωταγωνιστών της ιστορίας που τόσο συνειδητά εικονογράφησε η Λήδα Βαρβαρούσαη. Σαν τον αέρα που φυσά και ανακατεύει, σκορπά, τρέχει και χάνεται και κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει ή να τον πιάσει.

Για παιδιά από 5 χρονών και μεγάλους που αγαπάνε τις αλήθειες των… παιδιών! 

Το άπειρο κι εγώ, Kate Hosford, εικ :Gabi Swlatkowska, εκδ. Παπαδόπουλος

Με ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια ξεκίνησαν όλα… Και με τον ύπνο που συχνά η χαρά κι η ανυπομονησία τον διώχνουν μακριά. Κι έτσι τα αστέρια μπήκαν στην ζωή της μικρής Φοίβης. Άπειρα ήταν, αμέτρητα κι άρχισαν τότε οι πρώτες απορίες …

Ποιος γνωρίζει τι πάει να πει άπειρο; Ίσως ο Τσάρλι ο καλύτερός της φίλος. Ένας τεράστιος αριθμός που μεγαλώνει συνεχεία, είπε εκείνος, κι η Σαμάνθα της έμαθε το σύμβολό του. Η γιαγιά πάλι είχε μια εξήγηση διαφορετική. Για την οικογένεια μίλησε κι η Φοίβη  άρχισε τότε να συνδυάζει το άπειρο με το … «για πάντα»!

Πολλές απορίες, σκέψεις και εικόνες που πόνεσε το κεφάλι της, παρόλα αυτά οι ερωτήσεις συνεχίστηκαν. Στο μάγειρα του σχολείου, τη δασκάλα της Μουσικής… Ίσαμε το βράδυ που η γιαγιά είδε τα κόκκινα παπούτσια. Και τότε κατάλαβε η Φοίβη ένα σωρό πράγματα για την αγάπη και το άπειρο…

Μαγικό βιβλίο, γεμάτο μαθηματικά, αλήθειες άπειρες και αγάπη. Γεμάτο απορίες μικρών παιδιών που σίγουρα δυσκολεύονται να αντιληφθούν πολλές έννοιες και καταστάσεις στην μικρή τους ηλικία. Χρώμα, σκέψη , αριθμοί, σύμβολα και συναισθήματα . Παράξενος συνδυασμός αλλά πολύ αποτελεσματικός. Πλούσιο βιβλίο με λίγες λέξεις,  υπέροχες εικόνες. Εικόνες που έφτιαξε με περισσή τέχνη η Gabi Swlatkowska κι άλλες που πλάθει το μυαλό και η φαντασία ενός μικρού παιδιού σαν ακούσει ή διαβάσει την ιστορία. Ένα κείμενο γεμάτο συναίσθημα για το άγνωστο, το «άπειρο», το άπιαστο. Σαν την αγάπη που υπάρχει , τη νοιώθεις, αλλά δεν μπορείς να την μετρήσεις, να την ακουμπήσεις, να τη δεις. Άπειρη κι εκείνη …ατελείωτη σαν τον ουρανό. 

Να το ψάξετε, μικροί – μεγάλοι να  δείτε πως μετράει το άπειρο στα παιδικά μάτια… και στα αγαπημένα πρόσωπα!

Η πριγκίπισσα και ο Μάγος, Τζούλια Ντόναλντσον, εικ: Λίντια Μονκς, εκδ. Μεταίχμιο

Την πριγκίπισσα Ελάιζα την συμπάθησα αμέσως… Σκεφτείτε τώρα, να έχεις γενέθλια, να έχει μαζευτεί όλη η οικογένεια να το γιορτάσετε και να έρθει ξαφνικά από την καμινάδα ένας μάγος πολύ «κακός» και να χαλάσει τη γιορτή. Να τους πετρώσει όλους, ακόμα και τη νεράιδα, τη νονά της Ελάιζας.  Ευτυχώς πρόλαβε να διορθώσει τα ξόρκια του μάγου λίγο  και η μικρή πριγκίπισσα έπρεπε  να περάσει επτά δοκιμασίες για  να σωθεί και να γιορτάσει επιτέλους κανονικά.

Την  Δευτέρα έγινε ψάρι γαλάζιο, την Τρίτη κίτρινο κοτοπουλάκι. Την Τετάρτη έγινε  πράσινη ακρίδα, την Πέμπτη πορτοκαλί αλεπού, την Παρασκευή  μοβ πεταλούδα, το Σάββατο  μαύρη γάτα και την Κυριακή άσπρος γλάρος. Μόνο που τότε κατάλαβε πως κατάφερνε ο Μάγος να την ανακαλύψει και να τη  φορτώσει με  χίλιες δυο δουλειές και τούτη τη φορά τον ξεγέλασε αυτή….

Μια ολόφρεσκη και πολύ έξυπνη ιστορία από δυο πολυβραβευμένους δημιουργούς, συγγραφέα και εικονογράφο, τους Τζούλια Ντόναλντσον και Λίντια Μονκς. Όλοι θυμόμαστε το καταπληκτικό Γκρούφαλο και τώρα επανέρχονται  με μια καταπληκτική ιδέα  που βοηθάει το μικρό παιδί έκτος από την απόλαυση και μαγεία της ανάγνωσης και διήγησης να γνωρίσει και τα χρώματα. Τη φύση, τις σκανταλιές , τις δοκιμασίες και την …εξυπνάδα.

Ένα συναρπαστικό παραμύθι για πολύ μικρές ηλικίες με ήρωες που πάντα  αρέσουν και αγαπούν τα παιδιά και με πλοκή αρκετά ευφάνταστη.

Για παιδιά από 3 χρόνων…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις  29 Σεπτεμβρίου 2018 στο Cretalive.gr https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-29-09-2018

Ζητείται ύπνος...

Στη Μνήμη της Γαλάτειας Σουρελή Γρηγοριάδου...

“…E, λοιπόν τον έχασα. Κι έτσι έχασα και το κέφι μου. Γιατί όταν χάνω κάτι γίνομαι θηρίο. Έψαξα… έψαξα …έφαγα τον κόσμο! Έχασα βλέπεις τον ύπνο μου!

Σκεφτόμουν να πω στον μπαμπά μου να γράψει στις εφημερίδες την εξής αγγελία:

« Ζητείται ύπνος. Όποιος τον βρει θα λάβει αμοιβή. Τηλεφωνήστε…». 

Ήμουν απελπισμένος όταν θυμήθηκα τη γιαγιά. Ναι… ναι έφυγε βιαστικά για το χωριό και φαίνεται πως πήρε μαζί και τον ύπνο μου και το κέφι μου. Την πήρα τηλέφωνο.

« Γιαγιά μου, πήρες μαζί σου και τον ύπνο μου και το κέφι μου. Ψάξε καλά στα πράγματα σου γιαγιάκα μου, γιατί θα …πεθάνω…»

Άκουσα το γέλιο της γιαγιάς, τέτοιο γέλιο που κόντεψα να κουφαθώ.

« Ναι! Βρήκα τους θησαυρούς σου. Τα παραμύθια που σου έλεγα σου έδιναν κέφι και …ύπνο. Τα παραμύθια είναι θησαυρός. Μα εγώ θ΄ αργήσω να ΄ρθω να σου τα φέρω. Γι αυτό σου στέλνω βιβλίο με παραμύθια και θα βρεις και τον ύπνο και όνειρα και κέφι…».

Από το βιβλίο της Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρελή « Αγκαλιά με παραμύθια», εικ. Κατερίνα Χαδουλού, εκδ. Ψυχογιός

H Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930...
Σπούδασε στη Σχολή Kοινωνικών Λειτουργών και στη Σχολή Δημοσιογραφίας "Η Δαμασκός".

Έφυγε από τη ζωή στις 23 Σεπτεμβρίου 2016 ...

• Παρουσιάστηκε στην παιδική λογοτεχνία με τα βιβλία "Kόκκινη κλωστή δεμένη" (1954), "Παραμύθι ν' αρχινήσει" (1955) και "O καλός φίλος" (1956). Tο 1964, της απονεμήθηκε το βραβείο "Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς" για το ιστορικό μυθιστόρημα "O μικρός μπουρλοτιέρης" και την επόμενη χρονιά για το παραμύθι της, "Xορεύοντας στο δάσος". Tο 1969 ο κύκλος του Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου τη βράβευσε για το παραμύθι "O σπουργίτης με το κόκκινο γιλέκο", που βραβεύθηκε επίσης στον Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου της Πάδοβα. Tο 1972, ο "Kύκλος" της απένειμε το βραβείο του Δήμου Aθηναίων για το πρωτότυπο μυθιστόρημα- παραμύθι "Ο Aλέξης με το ξύλινο άλογο". Tο "Eμένα με νοιάζει", Bραβείο Kύκλου Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου, γράφτηκε στον τιμητικό πίνακα του διεθνούς βραβείου Άντερσεν. Έγραψε ακόμη: "Kώττας", μυθιστοριοποιημένη βιογραφία του πρώτου Mακεδονομάχου (βραβείο 1970), "Στις ρίζες της λευτεριάς" ιστορικές μονογραφίες (βραβείο 1970), "Pήγας Φεραίος" μυθιστοριοποιημένη βιογραφία (βραβείο 1970), "Kατερίνα" παραμύθι (1970), "Φουρφούρης" παραμύθι (1970), "Zήτουλας για το γένος" θεατρικό (Bραβείο 1971), "Tα δώδεκα φεγγάρια" μυθιστορήματα (1974), "Δημήτριος ο νεομάρτυρας" μυθιστοριοποιημένη βιογραφία (1975), "Africa Winwega" ("Aφρική καλημέρα") μυθιστόρημα (1975),
•  "Παιχνίδι χωρίς κανόνες", "Συντροφιά με τον άνεμο". "Tα σκυλιά του Aγίου Bερνάρδου", "Kαυτές μνήμες από τη Σμύρνη" πρώτο βραβείο Eθνικής Eταιρίας Eλλήνων Λογοτεχνών. "Πώς φτιάχτηκε το δάσος" (1983), "Πριν απ' το τέρμα" βραβείο Xριστιανικών Γραμμάτων (1988), "Nτορεμί κι ένα σκυλί" (1989),
• ο  μικρός μπουρλοτιέρης (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1989)
• Ο Αλέξης με το ξύλινο άλογο (Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1989)
• Το δαχτυλίδι του αυτοκράτορα (Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1992)
• Ρήγας Φεραίος (Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1992)
• Φουρφουρής ο κότσυφας (Εκδόσεις Πατάκη, 1995)
• Τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου (Εκδόσεις Πατάκη, 1995)
• Αθάνατη ιδέα (Συλλογικό έργο, Άγκυρα, 1996)
• Εμένα με νοιάζει (Εκδόσεις Πατάκη, 1996)
• Ο αγέρας παίζει φλογέρα (Εκδόσεις Πατάκη, 1996)
• Οι μάγοι της κασέτας (Άγκυρα, 1996)
• Πριν από το τέρμα (Εκδόσεις Πατάκη, 1996)
• Στο γαλαξία της ενωμένης Ευρώπης (Συλλογικό έργο, Άγκυρα, 1996)
• Συντροφιά με τον άνεμο (Εκδόσεις Πατάκη, 1996)
• Χορεύοντας στο δάσος (Εκδόσεις Πατάκη, 1997)
• Τρελοβάπορο χωρίς τιμόνι (Εκδόσεις Πατάκη, 1998)
• Σκύλος με σπίτι (Εκδόσεις Πατάκη, 1998)
• Κατερίνα (Εκδόσεις Πατάκη, 1999)
• Καπετάν-Κώττας (Ψυχογιός, 1999)
• Ο μεγάλος αποχαιρετισμός (Ψυχογιός, 2000)
• Το φεγγάρι, το γραμματόσημο κι εγώ (Εκδόσεις Πατάκη, 2001)
• Τέλος δεν έχει η αγάπη (Εκδόσεις Πατάκη, 2001)
• Ο σπουργίτης με το κόκκινο γιλέκο (Ψυχογιός, 2001)
• Ντο-ρε-μι κι ένα σκυλί (Ψυχογιός, 2001)
• Τα δώδεκα φεγγάρια (Εκδόσεις Πατάκη, 2002)
• Αθάνατο Ολυμπιακό Πνεύμα (Συλλογικό έργο, Ψυχογιός, 2003)
• Στις ρίζες της λευτεριάς (Εκδόσεις Πατάκη, 2004)
• Μιλήστε μου για τα Χριστούγεννα (Ψυχογιός, 2005)
• Κομπιουτεράκι αγάπη μου (Ψυχογιός, 2005)
• Αν κατάλαβες... τρελά πράγματα (Εκδόσεις Πατάκη, 2006)
• Τα παραμύθια της Γαλάτειας (Ψυχογιός, 2007)
• Σόλων και Κροίσος (Εκδόσεις Πατάκη, 2007)
• Ιστορίες της μιας νύχτας (Εκδόσεις Πατάκη, 2007)
• Από τον Άργο στη Λάικα (Εκδόσεις Πατάκη, 2007)
• Οι μύθοι του Λα Φοντέν (Ψυχογιός, 2008)
• Δωσ' μου το χέρι σου (Εκδόσεις Πατάκη, 2010)
• Μιά ευχή στον ουρανό (Ψυχογιός, 2011)
• Ελάτε να διαβάσουμε παραμύθια (Ψυχογιός, 2012)
• Αγκαλιά με παραμύθια (Ψυχογιός, 2013)
• Δρόμο παίρνω...δρόμο αφήνω (Πατάκης, 2015)
• Σήμερα είναι Κυριακή (Ουρανός, 2015)

Θάρρος θέλει η ζωή, τόλμη και πέταγμα ....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου …γράφει η Ελένη Μπετεινάκη *

Θάρρος θέλει η ζωή, τόλμη και πέταγμα ίσαμε πολύ πολύ ψηλά και μακριά. Θέλει χρώμα, θέλει όνειρα, θέλει όμορφες κουβέντες και αγάπη μπόλικη, με φιλί μεγάλο αλησμόνητο  κι αγκαλιά που κρύβει μέσα της όλη τη ζήση.

Θέλει φαντασία, πείσμα και επίμονη. Θέλει σκούντημα γερό και παραμύθι. Παραμύθι αληθινό είναι κι η ίδια κι είναι γεμάτη πρίγκιπες συγχρόνους και γενναίους πιοτέρο και από τους δράκους τους ανίκητους και τεράστιους. 

Το κίτρινο πουλάκι, Olga de Dios, εκδ. Μικρή Σελήνη

Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε ο κόσμος τίποτα δεν ήταν όμοιο με κάποιο άλλο. Όλα και όλοι ήταν διαφορετικά. Κάτι όμως τα ένωνε, κάτι είχαν κοινό. Ήταν όλα τους …πουλιά! Άλλα  μπορούσαν να πετάξουν κι άλλα όχι. Το κίτρινο πουλάκι δεν μπορούσε. Κι όταν οι φίλοι του άρχισαν τα μεγάλα ταξίδια εκείνο δεν στεναχωρήθηκε γιατί μπορούσε να τα καταφέρει σε πολλά άλλα πράγματα. Έξαλλου του υποσχεθήκαν πως θα του έστελναν κάρτες απ ό όπου και αν βρίσκονταν. Εκείνο πάλι   επιδιόρθωνε τα πάντα και ήταν στην ουσία και ένας  μεγάλος εφευρέτης. Τόσο μεγάλος που κατάφερε να …πετάξει, να γυρίσει τον κόσμο και να βοηθήσει κι άλλους φίλους του που κι εκείνοι δεν μπορούσαν να πετάξουν αλλά το ήθελαν πολύ! Πως ;… Μέσα από  μια υπέροχη ιστορία από την Olga De Dios!

Ένα βιβλίο για το μοίρασμα. Ένα βιβλίο για την διαφορετικότητα. Ένα βιβλίο που δίνει φτερά στις ψυχές των μικρών παιδιών. Στα παιδιά που σαν  ταυτίζονται με το μικρό κίτρινο πουλάκι, βλέπεις τα χαμόγελα να πλαταίνουν στο πρόσωπό  τους. Ναι, δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν τα …αυτονόητα για τους άλλους και κάποιοι καταφέρνουν πράγματα που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί.  « Μα, δεν μπορώ!» είναι μια πολύ συχνή φράση ενός παιδιού. Αυτό ευτυχώς δεν σημαίνει καταστροφή. Σημαίνει, ενθάρρυνέ με! Σημαίνει, πείσμα, σημαίνει  δύναμη, σημαίνει σκέψη , σημαίνει διαφορετικότητα. Σημαίνει πως όταν θέλει κάποιος κάτι πολύ μπορεί να το καταφέρει. Με έναν  άλλο τρόπο  ώστε να μπορέσει να  βοηθήσει και όσους έχουν το δικό του «πρόβλημα». Επιμονή, βοήθεια από άλλους φίλους, κουβέντες ενθάρρυνσης, και όνειρα. Ακριβώς αυτό μας λέει το βιβλίο τούτο, στόχους και όνειρα χρειάζεται η ζωή. Πίστη στις δυνάμεις μας, αυτοεκτίμηση και τόλμη. Φιλίες δυνατές, ανθρώπους που να μας στηρίζουν και να μας αγαπούν.

Ένα βιβλίο της Olga De Dios με δική της εικονογράφηση που πραγματικά θα αγαπήσετε μικροί και μεγάλοι. Θα ταυτιστείτε με το μικρό πουλάκι ή τον Τεό και θα πιστέψετε πως ναι για τα όνειρα της ζωής αρκεί λίγο να πιστέψουμε στις ικανότητες και στον εαυτό μας. Όλα μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος που έχει θέληση και όραμα.  Οι απογοητεύσεις πρέπει να δίνουν δύναμη και η ψυχή να μοιράζεται εκεί που νοιώθει και μπορεί.

Κι αν το προσπαθήσετε στην τάξη σας να θυμηθείτε να φτιάξετε πολλές πολλές κούκλες με τα παιδιά σε διάφορα χρώματα με χαρτί   κι ας μην είναι κίτρινες όλες. Είπαμε, σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητες, τις προτιμήσεις και την ...διαφορετικότητα.

Κι η συζήτηση θα προχωρήσει για πόσα πράγματα μπορεί κάποιος να κάνει και πόσα δεν μπορεί. Κι ύστερα θα μάθουμε επαγγέλματα και λέξεις καινούργιες και πουλιά του κόσμου και κατηγορίες που θα τα χωρίσουμε. Ποια πετούν, ποια όχι , το τρίχωμα, το μέγεθος, το φαγητό τους. Κι ένας χάρτης θα βοηθήσει πολύ για τα μέρη του κόσμου που ζουν ή και εκείνα που τα ίδια τα παιδιά έχουν ακούσει και θέλουν να πάνε...

Και τέλος θα ξεκινήσει μια άλλη ενότητα για τα συναισθήματα και τις αξίες της ζωής με πρώτη πρώτη το μοίρασμα....

Για παιδιά από 4 χρόνων…

Το δάσος που κοιμόταν, Ρεμπέκα Ντότρεμερ, εκδ. Μεταίχμιο

Η Ωραία Κοιμωμένη είναι ένα από τα παραμύθια  του διάσημου συγγραφέα  Σαρλ Περώ, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο του Τα Παραμύθια της Χήνας , το 1697. Από τότε έχουν περάσει 321 χρόνια και το παραμύθι κρατιέται ζωντανό, αγαπημένο και με εκατοντάδες εκδόσεις, εικονογραφήσεις και παραλλαγές. Η Ρεμπέκα Ντότρεμερ γνωστή εικονογράφος  και συγγραφέας, ακουμπά σε ένα πολύ διαφορετικό σημείο την ιστορία και μοιάζει να ζωντανεύει εκείνο τον αλληγορικό αιώνιο ύπνο των ανθρώπων του παραμυθιού  δίνοντας μια άλλη οπτική γωνία και μια μοναδική καινούργια ιστορία. Μια ιστορία για την οποία μιλούν δυο άντρες στο περίπατό τους στην Κοιμισμένη πολιτεία.

Αφουγκράζονται, σιγοψιθυρίζουν, ακούν και συνομιλούν. Παρατηρούν προσεκτικά εκφράσεις των «κοιμισμένων» σχολιάζουν την απόλυτη ησυχία ...του τόπου.

Καιρός να ξυπνήσει η πολιτεία κι οι άνθρωποι… 100 χρόνια είναι πολλά στην… νάρκη. Ένα σύγχρονο μήνυμα για όλους όσους επαναπαύονται στα δικά τους και μόνο ζητήματα – θέματα.  Σε αυτούς που περιμένουν να γίνει ένα θαύμα, να βρεθεί ένας σωτήρας κι εκείνοι απλά να περιμένουν. Πόσες αλήθειες  δεν κρύβουν τα λόγια των δύο ανδρών της καινούργιας ιστορίας…

Ξυπνήστε άνθρωποι, παιδιά, μεγάλοι… Πιάστε τη ζωή από τα μαλλιά και τινάξετε την δυνατά. Δεν  υπάρχουν σωτήρες  να περιμένουμε . Μόνο την δική μας δύναμη έχουμε, του λόγου, των χεριών, της ψυχής. Δεν πρέπει να φοβάται κανένας τις αλλαγές. Δεν πρέπει  να επαναπαύεται στα κεκτημένα, μετρημένα και σίγουρα. Η ζωή είναι στιγμές, ώρες και μεγάλες αποφάσεις. Θέλει τόλμη και όχι λήθαργο και αναμονή αιώνια!

Άραγε τι  κάνει  τους ανθρώπους να περιμένουν; Ο φόβος, οι χαμένες ευκαιρίες, η έλλειψη οράματος  και διάθεσης για νέες περιπέτειες;  Κι όμως ένα είναι το κλειδί για όλα…

Η αγάπη, εκείνο το άγγιγμα που μεταμορφώνει, το φιλί, η αγκαλιά  της αφοσίωσης , της τόλμης, της ευγένειας, της υπόσχεσης, της ίδιας της ζωής… Μπορεί να μην υπάρχουν πρίγκιπες ολόχρυσοι και διαμαντοστόλιστοι όπως εκείνοι των παραμυθιών  , υπάρχουν όμως πιο σύγχρονοι άνθρωποι που τολμούν και τα βάζουν με κάθε τι τετριμμένο, στημένο και ανούσιο…

Τούτο το βιβλίο είναι ένα μικρό αριστούργημα…

Αριστουργηματική η ιδέα της ιστορίας και αριστουργηματικές οι εικόνες. Χάνεσαι κυριολεκτικά στο χρώμα , στο σχέδιο, στη σύλληψη της καθεμιάς . Το ξεφυλλίζεις και πας πάλι στην αρχή και το κοιτάς ξανά και ξανά και δεν χορταίνεις την ομορφιά του.

Διαβάστε το κι εσείς και τα παιδιά σας… Δείξετε τους  τις εικόνες  κι αφήστε τα να ονειρευτούν με μάτια ανοιχτά με οδηγό την υψηλή αισθητική και το χρώμα.

Κι ύστερα αναρωτηθείτε για τους πρίγκιπες της ζωής, για τα βήματα του καθενός, για την τόλμη, το θάρρος, για το δικό σας «παραμύθι» ή συνεχίστε την ιστορία ή πιάστε ένα άλλο της κομμάτι και φτιάξτε μια καινούργια…

Για περισσότερες πληροφορίες για την Rebecca Dautremer εδώ : http://www.rebeccadautremer.com/

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις  22 Σεπτεμβρίου 2018 στο Cretalive.gr :https://www.cretalive.gr/culture

Με αφορμή ένα καλαμπόκι...

Στη γιορτή του Τιμίου Σταυρού!

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, στην παλιά αγορά των Αρχανών που κάποτε έσφυζε από ζωή, ήταν για μένα ο πιο αγαπημένος παιδότοπος των παιδικών μου χρόνων. Ακριβώς από πάνω έμενε η θεία, η Χρυσή. Ίσαμε ογδόντα  χρονών θα ΄ταν σαν τη γνώρισα. Μια φιγούρα απίστευτη , όπως όλες οι γιαγιάδες της παλιά εποχής. Κάτασπρα μακριά μαλλιά μαζεμένα σε χαμηλό κότσο, ολόχρυσα κρεμαστά σκουλαρίκια, τεράστια γυαλιά που έκρυβαν καταγάλανα μάτια, σχεδόν κουρασμένα. Φορούσε πάντα  μαύρο φόρεμα που εκείνη την ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού, μόνο, το αποχωριζόταν με ένα ταγεράκι  γκρι και άσπρο  λουλουδάκι μικρό μικρό για σχέδιο. Καθόταν πάντα σε μια γωνιά, απέναντι από την εξώπορτα και περίμενε, δεν ξέρω τι και ποιον. Μιλούσε λίγο και θυμάμαι  πως τα δόντια της ήταν τόσο  αραιά και μεγάλα που με έκαναν πολλές φορές  να  πιστεύω πως ήταν …μάγισσα. Μια σκούπα κρατούσε πότε πότε και « παράσερνε » την αυλή. Αυτό με είχε κάνει να σιγουρευτώ πως ήταν αληθινή μάγισσα. Μας άφηνε να κάνουμε ότι θέλαμε σ΄αυτήν την αυλή , αρκεί να προσέχαμε τις γλάστρες με τα γεράνια της που ‘χαν όλα τα χρώματα που μπορούσε κανείς να φανταστεί. Κι εμείς , τα ξαδέλφια μου κι εγώ κάναμε  τα πάντα… Γιορτή ήταν το παιχνίδι σ αυτό το σπίτι …. 

Σκαρφαλώματα στα τοιχία, στην μεγάλη βερικοκιά, κρυφτό  στα πατητήρια. Ισορροπία  στη σανίδα να περάσουμε στην επάνω ταράτσα, μέχρι και παραστάσεις καραγκιόζη τα βράδια του καλοκαιριού με  είσοδο  ένα πενηνταράκι για τα παιδιά και μια δραχμή για τους μεγάλους. Τις ωραιότερες και μεγαλύτερες φιγούρες  καραγκιόζη τις είχε ο Μιχάλης μας και τις κλείδωνε μετά στο ξύλινο αποθηκάκι  κάτω από τη σκάλα που πάλι πίστευα πως εκεί ήταν κρυμμένος κάποιος  αληθινός θησαυρός γι αυτό δεν μας άφηνε ας άφηνε  …ποτέ!

Δυο τρεις μέρες πριν του Τιμίου Σταυρού δίναμε την τελευταία παράσταση του καλοκαιριού. Έκτος από τον Καραγκιόζη που χε και μουσική υπόκρουση από το «ασύλληπτο» φορητό  πικ απ της εποχής, κάναμε και ακροβατικά νούμερα φορώντας τα μαγιό μας και προσπαθώντας να μιμηθούμε το τσίρκο που συχνά βλέπαμε στην τηλεόραση, στην αγορά, στο μαγαζί του Τσαπίνου!  Είχε κι εκείνη τη γέρικη βερικοκιά που ‘χε κρεμάσει ο θείος Κώστας ένα «σαντζάκι» , να κάνουμε κούνια εκ περιτροπής, να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γινόταν να …νικήσουμε!

Και φτάναμε στην παραμονή  του Τιμίου Σταυρού, που γινόταν παύση από τα πάντα. Η θεια Χρυσή έβαζε εκείνο το ταγεράκι που σας είπα και κατέβαινε το κατηφορικό δρομάκι να πάει στην εκκλησία. Αυτό πάλι με μπέρδευε λίγο, πίστευε στους Αγίους… Ίσως τελικά να μην ήταν μάγισσα … Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να το πιστεύω αυτό.

Όμως το καλύτερο απ΄ όλα συνέβαινε την ήμερα της μεγάλης γιορτής. Τα πατητήρια της αυλής ξεκουράζονταν, μαζί και το τραντζιστοράκι του θειου Νίκου που ΄ταν κρεμασμένο στη βρύση πάνω από την πέτρινη γούρνα… Δυο μεγάλα πατητήρια ήταν στην άκρη της αυλής. Ένα για τα άσπρα σταφύλια, όπως έλεγε ο πατέρας μου κι ένα για τα μαύρα. Ακόμα κι ο φίλος μου ο Μένιος, ο γαϊδαράκος του θείου Μανωλάκη , κλειδωνόταν μέσα στην δική του αποθήκη , να μην ακούγονται τα γκαρίσματα , να ενοχλούν τους ανθρώπους που πήγαιναν να τιμήσουν τον «Σπουδαίο Γείτονα» . Ανεβαίναμε κι εμείς στην παλιά Αγορά και καθόμασταν στην μικρή αυλίτσα της εκκλησίας. Στα παρτέρια με  τις γλάστρες γεμάτες βασιλικό και στην πίσω μεριά εκείνο το τεράστιο πεύκο με τα κουκουνάρια που τις καθημερινές ήταν το πιο αγαπημένο σημείο του παιχνιδιού μας. Γιορτινά τα ρούχα, ολοκαίνουργια τα παπούτσια μιας κι ετοιμαζόμασταν για το σχολείο και αναμονή…. Μεγάλη αναμονή! Μας νήστευε η μάννα μου εκείνη την ημέρα , σχόλη μεγάλη έλεγε, κανένας μας να μην φάει κρέας. Έτσι κι εμείς περιμέναμε… Ξέραμε πως σαν τελειώνανε όλες οι ψαλμωδίες θα πηγαίναμε στην αυλή της Θείας Χρυσής. Εκεί η αλησμόνητη πολυαγαπημένη επίσης θεία Βαγγελιώ, μαγείρισσα από τις λίγες , είχε ετοιμάσει το καλύτερο πιάτο της μέρας. Καλαμπόκι βραστό, άπειρα κομμάτια, για όλα τα παιδιά και τους μεγάλους. Τούτη η μυρωδιά δεν θα φύγει ποτέ από τη δική μου θύμηση. Θυμάμαι πως μόλις ο παπα- Γιώργης  «έβγαζε» τα Άγια των Αγίων ( έτσι έλεγε η μάνα πάντα,και  μας προκαλούσε δέος και τρόμο αυτό) έφευγε να πάει να στήσει την κατσαρόλα …να προλάβουμε να τα φάμε ζεστά.

Η πιο λαχταριστή ανάβαση της μικρής ανηφόρας. Η κυρά Ελευθερία, η ψιλικατζού,  άλλη αγαπημένη της ζωής μας, με τα ζαχαρωτά της, έβγαζε την καρέκλα στην εξώπορτα του δικού της σπιτιού και καλημέριζε τους λιγοστούς ανθρώπους που ξαπόσταιναν στο στενό. Και σαν άνοιγε η μεγάλη δίφυλλη πόρτα του σπιτιού  των πολυαγαπημένων θειάδων , δεν κρατιόμασταν με τίποτα. Η μεγάλη πιατέλα στο τραπέζι του σαλονιού με το πλεκτό τραπεζομάντηλο και μπόλικες χαρτοπετσέτες. Η ωραιότερη στιγμή της μέρας …για να μην πούμε του  καλοκαιριού! Κι έβαζαν πάλι μουσική στο μαγικό πικ απ και γέμιζε η αυλή κόσμο, φωνές, κίτρινα σποράκια καλαμποκιού και  λουκούμια που κερνούσαν όλους όσους μαζεύονταν εκεί… Αναμνήσεις πια μοναδικές και πολύτιμες.

Όλους τους θυμάμαι μα πιο πολύ την Μάρω μας που έφυγε νωρίς για τη γειτονιά των αγγέλων  κι ήξερε πάντα να μας οδηγεί στα όμορφα, στα άγνωστα, στα όνειρα που μου φαίνονταν άπιαστα εκείνα τα χρόνια. Σήμερα, ύστερα από χρόνια, ανέβηκα ξανά την μικρή ανηφόρα του στενού του Τιμίου Σταύρου. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Άκουσα πάλι τις φωνές, μύρισα το καλαμπόκι και το μούστο που κολλούσε στις σόλες των καινούργιων παπουτσιών μας. Κλειστή η πόρτα, έφυγαν για την Αθήνα τα ξαδέλφια μου, ανοιχτή όμως η καρδιά κι η θύμηση. Κάθισα στο πεζούλι , το αγαπημένο και κοίταξα γύρω, μήπως ξαναδώ όλους τους ανθρώπους που έφυγαν… Μόνο χαμογελαστά πρόσωπα είδα στη φαντασία μου. Τον κυρ Νίκο, τον Αιγύπτιο, με τα ρολόγια και το καθημερινό του πείραγμα στο «ναϋλάκι» του. Την κυρά Λευτερία που εκείνη την ημέρα κερνούσε πάντα καραμέλες βουτύρου  όλους μας. Τον θειο Κώστα με το αγέρωχο βήμα και την εφημερίδα παραμάσχαλα. Το ψάθινο καπελάκι του που το βγάζε πάντα σαν περνούσε την εξώπορτα. Την θεια Βαγγελιώ να μαζεύει την αγουρίδα από την μοναδική κληματαριά για το πετιμέζι και τη μουσταλευριά που θα έφτιαχναν την επόμενη μέρα που πάλι θα ξεκινούσε η διαδικασία του πατήματος των σταφυλιών …Η Μάρω μας με την αλογοουρά και τα πολλά βιβλία των μαθηματικών. Η κυρά Ασπασία που δεν μπορούσε καθόλου να περπατήσει. Ο Βασίλης, η Μάνια… πόσοι και πόσοι… 

Κι ύστερα μπήκα στο μικρό εκκλησάκι που ναι τόσο παλιό, απ την εποχή των Ενετών λογάται στα τεφτέρια  και που’ ταν η καλύτερη κρυψώνα στο κρυφτό μας τα απογεύματα. Ένα κεράκι για όλους , για την δική τους θύμηση κι ανύψωση.

Πότε δεν ξεχνώ, άλλωστε πως μπορεί κάποιος να ξεχάσει την ομορφιά της παιδικής ηλικίας και ανθρώπους που χαράχτηκαν βαθιά μέσα του… 

Από το ένα και μοναδικό οπωροπωλείο που έμεινε στην παλιά αγορά έψαξα να βρω καλαμπόκια…

 Αυτή η μυρωδιά ήταν ακόμα εκεί, διάχυτη στο στενό, σαν τότε…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 17 Σεπτεμβρίου 2018