Δύσκολο πράγμα η σιωπή…

Δύσκολη η αληθινή συμπόνια…

Δύσκολο να πιστέψεις από χιλιόμετρα αυτό που συνέβη γιατί απλά ήταν αλλού κι όχι στο δικό σου σπιτικό. Εσύ ακουμπάς, μιλάς, κοιτάς τους ανθρώπους σου στα μάτια, το σκυλί, τα πράγματα σου. Βλέπεις εικόνες φρίκης που συνήθισες πια  στην τηλεόραση, και μετά από λίγο την κλείνεις ,έτσι απλά,  σαν να ήταν  μια ακόμα ταινία τρόμου και πας να ξεσκάσεις… στη θάλασσα.

Τίποτα δεν θα γίνει πάλι… Κανένας δεν θα πληρώσει τα σπασμένα. Καμιά καρέκλα, καναπές, σκαμπό δεν θα κουνήσει από τη θέση του. Γιατί απλά όπως συμβαίνει πάντα και αφού καταναλωθούν αρκετοί τόνοι μελανιού, αλληλοφαγωθούμε στα κοινωνικά δίκτυα του καναπέ, βγάλουμε τα μαύρα κορδελάκια από τα προφίλ γιατί έληξε το τριήμερο πένθος, όλα θα πάνε καλά γιατί ΕΜΕΙΣ δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αμέσως θα ρθει το Σαββατοκύριακο, τούτο , το επόμενο και θα κοπάσει η μπόρα, η καταιγίδα, ο μεγάλος χαμός των κατηγοριών και όλοι θα συνεχίσουμε  να ζεσταινόμαστε  το καλοκαίρι, να γλεντούμε τα βράδια σε beach party, σε λαϊκές πανηγύρεις, με mohito και καυτά σορτς κι όλα καλά! 

Α, να μην το ξεχάσω … ΜΗΝ, μην «αγγίξει» κανείς τον Αύγουστο , τον μήνα των διακοπών, τον μήνα που θα σώσει τα πάντα γιατί απλά δεν δουλεύει …τίποτα.

Κι όλοι εμείς που δείξαμε τον πόνο μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα ξεχάσουμε πόσο πολύ κλάψαμε για τα αδικοχαμένα παιδιά, τους αθώους μεγάλους, τα κακόμοιρα ζώα που εγκαταλείπουμε όπου βρούμε τις κανονικές μέρες , και τα χιλιάδες σπίτια των συμπολιτών μας που τα χάσανε.

Θα αρχίσουν τα μνημόσυνα μετά κι εμείς θεατές του ίδιου έργου που συμπαραστεκόμαστε με ένα απλό κούνημα του κεφαλιού  άντε και μια εικόνα καταστροφής που θα αναρτήσουμε…

Κι όμως υπάρχουν κι αυτοί που πραγματικά συμμετέχουν στον πόνο, αθόρυβα. Γιατί η σιωπή των άλλων δεν σημαίνει αποχή. Είναι απλά στάση ζωής που δεν χρειάζεται να δημοσιοποιηθεί για να δείξουν πόσο πολύ …υποφέρουν. Διάβασα , όπως όλοι μας εκατοντάδες άρθρα, απόψεις σεβαστές, άλλες άθλιες , αλληλοκατηγορίες και μικρές ή μεγάλες αλήθειες. Συμβουλές, διαχείριση πένθους, παιδιών, συμπεριφορές κλπ κλπ. 

Κι είδα πως  ανοίξανε λογαριασμοί στις τράπεζες και κοινωνικά παντοπωλεία και φαρμακεία και …και …και. 

Να δώσουμε όλοι, μακαρόνια και ζάχαρη και χρήματα μόνο που γίναμε δύσπιστοι και σ΄ αυτό. Κανείς μας  πια δεν εμπιστεύεται κανένα για το πώς και ποιος θα τα διαχειριστεί και που θα καταλήξουν όλα τούτα τα πολύτιμα αγαθά…

Κι η Εκκλησία απούσα αν όχι στο σύνολο της, στις πιο πολλές περιπτώσεις. Αλλά ξέχασα πόσο πολύ λάμπει το χρυσάφι που δεν σ αφήνει να δεις παραπέρα….

Να προσφέρουμε ναι, αλλά πραγματικά με την ψυχή μας, αθόρυβα και στα σωστά σημεία.

Άρχισε ήδη ο εμφύλιος στα κοινωνικά δίκτυα, το βλέπω απ το πρωί…

Πείτε ό,τι θέλετε εσείς,  αλλά εγώ θέλω κι άλλες εικόνες στη ζωή μου, όσο κρατήσει. Η αναπαραγωγή ίδιων και ίδιων και καταστροφικών και …και…είναι δουλειά  των ΜΜΕ, όχι δική μας.

Να λυπάστε αλλά πιο πολύ να δίνεστε…

Και συγνώμη που προτιμώ να αναρτώ το φεγγάρι, τη θάλασσα, τον ήλιο. Χωρίς υπονοούμενα ή συσχετισμούς. Το «ματωμένο φεγγάρι» είναι φυσικό φαινόμενο που έτυχε τούτες τις μέρες, μην το χαλάμε…

Η θάλασσα υπάρχει κι είναι δίπλα μας κι είναι καλοκαίρι κι είναι …γαλάζια!

Και βεβαία στεναχωριέμαι κι ας γελώ, όπως πολλοί από μας…

Να προχωράμε χωρίς να ξεχνάμε πόσο φταίχτες είμαστε εμείς για το μισό λεπτό στο δρόμο, την κλεισμένη διάβαση στους ανθρώπους που δεν μπορούν να περπατήσουν, στις καρέκλες που σκεπάζουν τις ειδικές γραμμές- διαδρομές τυφλών, στο παρκάρισμα που ενοχλεί γιατί πρέπει να πάρουμε …καφέ. Στις φωνές του μεσημεριού, στις μουσικές που σπάνε τύμπανα από τα ανοιγμένα παράθυρα αυτοκίνητων και σπιτιών, στα σκουπίδια που πετάμε όπου βρούμε, στα αναμμένα τσιγάρα που πετιούνται ασυλλόγιστα …Σ το βρίσιμο απ΄ όλους γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσουν οι καλοί οδηγοί, οι συνετοί διαβάτες, όλοι εμείς οι παραβάτες των πάντων….

Δύσκολο πράγμα η σωστή …σιωπή!

Υ.Γ. Το χθεσινό φεγγάρι ήταν ακόμα πιο όμορφο …Kι οι πρωινές εικόνες της θάλασσας!

Κι αυτές τις εικόνες θέλω!

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr :https://www.cretalive.gr/opinions

Η αγάπη αφήνει σημάδια ...

Τα Παραμύθια του Σαββάτου ….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Μέρες δύσκολες αυτές που ζούμε. Γεμάτες απώλεια, σιωπή και θυμό. Και ψάχνει κανείς με κάθε τρόπο να απαλύνει τον πόνο και τη θλίψη ακόμα και σε εκείνα τα αναγνώσματα που γεμίζουν την ψυχή με δάκρυα …χαράς. Μπορεί να γράφτηκαν από έναν άνθρωπο που «έφυγε» αλλά θα ζει, για πάντα …στον Καναδά! Στον Καναδά της δικής μας ψυχής, σκέψης και θύμησης.
Αφιερωμένο σε αυτούς που φεύγουν κι είναι γεμάτοι αγκαλιές, αγάπη, ιστορίες κι ανθρώπους που τα μοιράστηκαν!

Το πίσω μπαλκόνι, Φωτεινή Φραγκούλη, εικ: Εύη Τσακνιά, εκδ. Πατάκης

«Για να ακούσουμε και να δούμε κάτι καλύτερο, πρέπει κάποιος να το κάνει. Ας το κάνουμε εμείς!» είπε η διάσημη γάτα συγγραφέας Πουπέτα Πουπετέλλη στη δασκάλα… Φωτεινή!

Κι αφού βολευτούν στο καναπέ η Πουπέτα εμφανίζει τα ποιήματα της Unforgettable γάτας της Μελένιας που « έφυγε» και βρήκε χωμένα σε μια γλάστρα στο Πίσω Μπαλκόνι. Είναι σαν να πήγε ένα ταξίδι πολύ μακρινό …Έτσι συμβαίνει στην ψυχής της αγαπημένης γάτας, έτσι θέλει να θυμάται την Μελένια της. Να σκέπτεται πως λείπει πολύ μακριά …στον Καναδά. Κι αρχίζει να απαγγέλει τα ποιήματα που γράφτηκαν από την μικρή γάτα στα γατικά κι η ψυχή γεμίζει αγάπη, δάκρυα και θύμησες αγαπημένες.

Κι είναι μαγικά τα ποιήματα, τα νοήματα, οι κουβέντες. Σχεδόν προφητικές αν σκεφτεί κάποιος πως η αληθινή δημιουργός τους, η αείμνηστη συγγραφέας και τελικά ποιήτρια Φωτεινή Φραγκούλη, έφυγε και εκείνη πριν λίγο καιρό… έτσι απλά!

Στον Καναδά είναι , είμαι σίγουρη για αυτό δεν την βλέπουμε. Μακριά πολύ μακριά τούτη η χώρα που δεν χωρά στην καθημερινότητα μας να την …επισκεφτούμε. Κι άφησε όμως ευτυχώς πολύτιμα γραφτά, κεχριμπαρένια, σμαραγδένια, διαμαντικά σωστά. Που΄χουν μέσα τους όλη την έννοια της αγάπης, σαν εγχειρίδιο συμπεριφοράς για να προλάβει… να προλάβουμε πριν είναι  πολύ αργά.

Πως γράφει  ένας άνθρωπος για την απώλεια και την ίδια στιγμή , φεύγει , και μας αφήνει «σύξυλους», μόνους και πολύ, μα πολύ φτωχότερους. Πήρα αγκαλιά σήμερα το δικό μου σκυλί, περισσότερο από ποτέ. Προσπάθησα να καταλάβω εκείνα τα δικά του ματιά, τα καφετιά, τι να θέλουν  να μου πουν. Σαν τα καταπράσινα της Πουπέτας που κρύβουν τόσο πόνο μα και τόση αγάπη μαζί.

Τι βιβλίο κι αυτό; Ποίημα το ίδιο… Ύμνος σε όλα. Στις σχέσεις, στη χαρά, την αγάπη, τη λύπη, τη συντροφικότητα, την απώλεια, το πένθος, το μοίρασμα. Ο,τι και αν γράψω θα αδικήσω την αγαπημένη Φωτεινή. Δάκρυα τρέχανε και απ τα δικά μου μάτια σαν της Πουπέτας που ΄κάναν πράσινο πουά τον καναπέ της... Το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα και δεν πίστευα στην τόση ομορφιά του, στην τόση σοφία και απλότητα των λόγων του, στη σύλληψη τούτης της απίστευτης συγκυρίας και ιδέας.

Να αγκαλιάζεστε λένε όλοι τούτες τις μέρες, να αγκαλιάζετε τους ανθρώπους σας, τα παιδιά σας κι η Φωτεινή το γράφει ακόμα πιο ποιητικά και με μοναδικό χιούμορ:

«Μη με ζουλάς πια τόσο, θα τσαλακώσεις τη γούνα μου.»

«Η αγάπη αφήνει σημάδια , Πουπετιώ μου, σημάδια, και στα δίποδα και στα τετράποδα».

«Σωστά! Γιατί τρίποδα είναι μόνο τα τραπεζάκια…»

Πως ξεχειλίζει το συναίσθημα κι η σιωπή, ο  λόγος με την πράξη, τα μάτια κι οι αγκαλιές. Όλα εκείνα τα πολύτιμα «πετράδια» που δεν αγοράζονται  αλλά τα νοιώθεις για τον άλλο σαν αγαπάς.

Unforgettable Μελένια… Unforgettable Φωτεινή!

Κι εδώ λιγάει λίγο η ψυχή γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως χάνονται όλα ξαφνικά, μια στιγμή και πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια, να προσχωρήσεις και να μην ξεχνάς.

Κι είναι οι ώρες του απολογισμού, τι έκανες σωστά ή πολύ και τι όχι. Οι ώρες που ο εγωισμός χάνεται εντελώς και αφήνεις το συναίσθημα να σε οδηγήσει μόνο του όπου εκείνο θέλει…

Κι οι μεγάλες αλήθειες που πάνε και κρύβονται; Στα μαξιλάρια του καναπέ ή μήπως …στο ψυγείο; « Το φαί πολύ με βοηθά όταν συγκινούμαι».

 Κι ύστερα δανείζεται η Φωτεινή λόγια μεγάλων ποιητών και τα θυμόμαστε ξανά και ξανά…

Και εκφράζονται  τα συναισθήματα κι όλες τις σκέψεις και κατατίθενται εδώ μπροστά, σαν εξομολόγηση που έπρεπε να είχε γίνει, δυνατά… Η έκφραση, ο σωστός αποδέκτης, η σωστή στιγμή και ώρα πριν είναι όλα πολύ αργά…

Σκέψεις, συναισθήματα, ενοχές και συμπεράσματα. Όλα,  τα πάντα χωράνε στην αγάπη… μόνο να προλάβει κανείς. Να δοθεί να μην κρατήσει τίποτα για εκείνον! Δεν χρειάζονται εκπτώσεις στην αγάπη, ούτε προτεραιότητες  εαυτών, ούτε κρυμμένες σκέψεις. Όλα εκεί, όταν τα νοιώθεις, όταν ο άλλος λαχταρά να τα ακούσει και ας μην το δείχνει… Εξάλλου είναι γραμμένο πεντακάθαρα μέσα στο βιβλίο  :

«Οι τσιγκουνιές στην αγάπη είναι μεγάλη χαζομάρα!»

Κι είναι μεγάλη η κουβέντα και η ύπαρξη εκείνης της ομπρέλας , το Αλεξιβρόχιον. Είναι αυτό που χρειάζεται ο καθένας μας, μικρός ή μεγάλος. Οι λέξεις εκείνες που είναι βάλσαμο στην κάθε ψυχή, σαν τη βροχή που ποτίζει πάντα το διψασμένο χώμα, σαν την ομπρέλα που προστατεύει από την υγρασία και …το μούσκεμα!

Εύη Τσακνιά, θέλει ψυχή να εικονογραφήσεις τούτο το βιβλίο, ξέροντας την μεγάλη απώλεια ή έστω ζώντας την στο τέλος.

Η Φωτεινή Φραγκούλη θα είναι πάντα δίπλα μας, σε μας που τη γνωρίσαμε, σε σας που θα την ανακαλύψετε μέσα από τα γραπτά της. 

Να το διαβάσετε όλοι αυτό το βιβλίο. Για την αγάπη, για τα ανείπωτα που πρέπει να λέγονται! Για τις στιγμές που δεν πρέπει να χάνουμε. Για τις αγκαλιές που χρωστάμε και τα συναισθήματα που δεν εκφράσαμε… Για τα παιδιά ,τους συντρόφους, τους φίλους, τα ζώα,  τις αδυναμίες μας!

Μια φράση με στοιχειώνει και μένα τούτες τις μέρες, μιας μάνας, μιας γυναίκας:

Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας… Να τους αγκαλιάζετε όλους, θα προσθέσω!

Το βιβλίο της Φωτεινής Φραγκούλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.  Διαβάστε το οπισθόφυλλο εδώ: http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=745079

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Η αγάπη είναι κύκλος, δεν έχει γωνίες ...

Τα Παραμύθια του Σαββάτου ….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη *

Παραμύθια της αγάπης, της προσφοράς, της αλήθειας της μεγάλης, του χρόνου, των εποχών. Η αγάπη κάνει κύκλους σε όλους, για όλα. Η αγάπη είναι κύκλος, δεν έχει γωνίες να σταματά, να κρύβεται , να ξαποσταίνει. Μόνο γυρίζει και μόνο δίνεται…

Παραμύθια μαγικά που μιλούν στις καρδιές, στ΄ αστέρια, στα παιδιά με λόγια όμορφα, απλά γεμάτα συναισθήματα που ξεχειλίζουν…

Αντάμα, Θοδωρής Παπαϊωάννου, εικ: Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Ίκαρος

Ο Μέλιος και η Μελανή, τα αγαπημένα μας σκαθάρια μας μιλούν για την αγάπη, για τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τη ζωή και τον κύκλο της. Μια μια τις εποχές τις διαβαίνουν, στην αρχή χωριστά. O καθένας στη δική του φωλιά, κι όλο το χειμώνα στη χειμερία νάρκη τους ονειρεύονται ό ένας τον άλλον, τις όμορφες στιγμές  τους. Και σαν έρθει η Άνοιξη κι ανταμώσουν  ψάχνουν να βρουν το νόημα της ζωής στα απλά και καθημερινά που τους χαρίζει η φύση. Στο νερό που κυλά και δροσίζει κι ακούς τον ήχο και ξέρεις που είναι και  ας μην το βλέπεις. Στα μοναδικά χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Στην μυρωδιά του νυχτολούλουδου που σε μεθά. Στο χιόνι που κρυώνει τα έξι ποδάρια  τους αλλά τα γεμίζει και πάλι με ζωή. Και σαν κλείσει ο κύκλος των ημερών και εποχών ο επόμενος  χειμώνας θα τους βρει μαζί, αντάμα ,  στην ίδια φωλιά κι ίσως να κάνουν τα ίδια όνειρα.

Υπέροχη ιστορία, ύμνος αγάπης. Κύκλος ζωής μοναδικός που τάχει όλα. Εποχές που εναλλάσσονται, αρώματα, γεύσεις, ακούσματα, συναισθήματα μοναδικά. Ο Θοδωρής Παπαϊωάννου μας έκανε να αγαπήσουμε πολύ αυτά τα παράξενα έντομα. Να νοιώσουμε μαζί τους τη ζεστασιά της αγάπης, την ομορφιά του μοιράσματος, την ανακάλυψη των όμορφων απλών στιγμών που κρύβει η φύση, η καθημερινότητα, η καλή κουβέντα, το κοίταγμα, το …να προχωράμε μαζί.

Αντάμα το λένε το βιβλίο κι αντάμα συμβαίνουν πάντα τα καλύτερα πράγματα… Ίσως από τα πιο ποιητικά βιβλία για παιδιά και ας μην έχει ρίμες, ομοιοκαταληξίες κι όλα όσα θεωρούνται απαραίτητα στην ποίηση. Έχει όμως σπάνιες εικόνες σαν και αυτές που φαντάστηκε η Ίρις Σαμαρτζή και το έφταιξε τόσο χρωματιστό και ζωντανό σαν την μεγάλη αγάπη που ΄χουν το ένα  έντομο στο άλλο. Γεμάτο μουσική είναι το βιβλίο, κρυμμένη στον ήχο του νερού που σταματάς κι εσύ να την ακούσεις. Γεμάτο χρώμα από το πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος, το χρυσό, λευκό ή κατάμαυρο της νύχτας και των νυχτολούλουδων. Γεμάτο μυρωδιές της ‘Άνοιξης, του καλοκαιριού, του φθινοπώρου .Γεμάτο γλυκές γεύσεις από τους χυμούς των φρούτων και των λουλουδιών μα πιο πολύ απ όλα γεμάτο από αγάπη που δεν γνωρίζει εμπόδια, σκιές και μιζέρια…

Για όλα τα παιδιά μικρά και μεγάλα που αγαπούν τα όμορφα, τα μυρωδάτα,τα  γευστικά και τα χρωματιστά παραμύθια…

Η αγάπη είναι κύκλος, Γεωργία Λάττα, εικ: Νικόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Διάπλους

Η αγάπη κάνει κύκλους… Όχι όμως για την συκιά που όλοι λέγανε πως ήταν ένα «καταραμένο » δέντρο. Κανείς δεν το αγαπούσε, κανένας δεν καθόταν στον ίσκιο του κι εκείνο δεν  άφηνε ποτέ καμιά ηλιαχτίδα να περάσει από το φύλλωμά του. Μόνο μια μικρή νυχτοπεταλούδα καθόταν στον κορμό του, ίδια ώρα, κάθε βράδυ. Κι ένα από εκείνα τα βράδια της μοναξιάς, μίλησε στη συκιά για το φεγγάρι κι ένα ασημένιο δάκρυ άφησε να κυλήσει πάνω στα φύλλα της . Και τότε ακούστηκαν εκείνα τα λόγια τα μεγάλα:  « Η αγάπη είναι κύκλος. Χωρίς αρχή και τέλος. Κύκλος όπως το φεγγάρι. Θα ζήσω λίγο ακόμη. Όσο χρειάζεται να σου μάθω την αγάπη». Κι  άρχισε η συκιά να βγάζει την πίκρα της  κι η πεταλούδα της εξήγησε πως χρειαζόταν όμορφες σκέψεις κι όνειρα  για να αλλάξουν όλα και να μην είναι πια μονάχη της… Μια ασημένια καρδιά από το φως του φεγγαριού και μια σφαίρα από χρυσαφένια νήματα  που ‘ ταν σκέψεις όμορφες από τα αστέρια του ουρανού ακούμπησαν σαν κουβάρι στη διχάλα του δέντρου. Κι η πεταλούδα τη βοήθησε, της έδειξε το δρόμο στο φως, στη χαρά, στο χρώμα, στο τραγούδι, στην ίδια τη ζωή που γεννιέται, χάνεται, ξαναγεννιέται . Στην αγάπη που κάνει κύκλους ακόμα κι αν χαθεί η πεταλούδα. Κάτι άλλο, κάποιος άλλος θα είναι εκεί να τον προστατεύει όποιος αγαπά, να τον φυλάει, να του μάθει την αγάπη από την αρχή για την χαρούμενη πια συκιά!

Καταπληκτική Ιστορία Γεωργία Λάττα! Σαν ποίημα γραμμένη με ασημοκλωστές από το φεγγάρι και χρυσές βελονιές  από τον ήλιο. Η συκιά όντως είναι ένα παράξενο δέντρο που λίγοι έχουν ασχοληθεί μαζί του. Ωστόσο σε τούτο το παραμύθι γίνεται ζωντανή ψυχή γεμάτη με όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Πόνος, μελαγχολία, φόβος, μοναξιά κι ύστερα χαρά, ελπίδα, ζεστασιά, αγάπη και προσφορά. Κι υστέρα πάλι πως βιώνεις τη θλίψη; Σαν έχεις ζήσει την αγάπη βρίσκεις τον τρόπο κι είναι σχεδόν μονόδρομος. Μόνο με την προσφορά της δικής σου ψυχής ξανά, στους μικρούς, τους αδύναμους, τους φοβισμένους.  Ένα παραμύθι που θες να διαβάζεις ξανά και ξανά. Να νοιώθεις όλα τούτα τα συναισθήματα, να καταλαβαίνεις την ίδια τη ζωή. Ένα χέρι χρειάζονται όλοι για να αλλάξουν ρώτα σαν βυθίζονται. Μια καλή κουβέντα κι ένα θαρραλέο πείσμα να γίνουν όλα αλλιώτικα...

Και τα παιδιά, αχ! αυτά τα παιδιά , όπου υπάρχουν βασιλεύει η χαρά …

Πόσα συναισθήματα χωρούν σε ένα παραμύθι;  Τούτο δω τα΄χει όλα. Κι είναι δοσμένα απλόχερα και μοναδικά. Ζωντανεμένα από τα πινέλα του Νικόλα Ανδρικόπουλου ,με χρώματα απίστευτα όπως εκείνος μόνο ξέρει . Γιατί, είπαμε, η αγάπη κάνει μόνο κύκλους!

Για παιδιά από 5 χρονών ….

Το ημερολόγιο των Άστρων, Εύη Παπαδοπούλου, εικ :Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Πατάκη

O Μύρωνας είναι ένα αγόρι μοναχικό που λατρεύει τη θάλασσα, τα βιβλία και τις καλές ιστορίες. Ζει σε ένα μικρό νησί ανάμεσα στα Κύθηρα και την Κρήτη κι ένα βράδυ που ο παππούς του θα τον πάρει μαζί του για ψάρεμα, η ζωή του θα αλλάξει …για πάντα! Ένα δελφίνι κι ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα  θα « τον διαλέξουν» για πει ιστορίες άγνωστες, μοναδικές που χουν τη « ζωή» τους στο βυθό της θάλασσας. Κι έτσι θα μάθει την ιστορία του Ανταίου, ενός μοχθηρού έμπορα καθώς κι εκείνη του Ζήτη και της Εριφύλης. Ο Ζήτης ένας χαρισματικός νέος που ήξερε καλά μαθηματικά και αστρονομία αλλά και την τέχνη του σφαιροποιού.  Έτσι μπορούσε για εκείνη την εποχή να εξηγεί μοναδικά τα αστρονομικά φαινόμενα και να φτιάχνει μηχανές για αυτά …Η Εριφύλη πουλήθηκε στον πλούσιο έμπορο από τον ίδιο της τον πατέρα για να μην χάσει το εργαστήριο του στη Δήλο… Οι δυο νέοι ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά κι ο Ζήτης υποσχέθηκε στην αγαπημένη του πως εξ αιτίας του μαγικού φορτίου που είχε το καράβι, να μην φοβάται κανένα και τίποτα… Της έδειξε τους θησαυρούς του αμπαριού κι εκείνο το ξύλινο κουτί που είχε μέσα του όλη τη σοφία του τότε κόσμου κι όλη την ομορφιά τ ΄ ουρανού … Ο μαγικός κόσμος που ζωντάνεψε μπροστά της σαν γύρισε τη μικρή λαβή από το πλαϊνό μέρος του κουτιού την έκαναν να νοιώσει μοναδικά και να  γνωρίσει το μεγαλείο ενός μηχανισμού που θαυμάζει και σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης… Όμως ο Ανταίος ήταν κοντά τους και τότε δεν άργησε να συμβεί το κακό! Λάθος κινήσεις και υπολογισμοί, ζήλια, κακία και μίσος ανακατευτήκαν και έφτασε εκείνη η μαύρη στιγμή που το πλοίο θα βυθιζόταν. Οι δυο νέοι σφιχταγκαλιασμένοι θα γίνουν αστερισμοί ουρανού, ο Κηφέας κι η Κασσιόπη! Όσο για τον Μύρωνα έζησε για να διηγείται την μοναδική αυτή ιστορία της αγάπης, των αστεριών και του πιο εξελιγμένου μηχανισμού των αρχαίων χρόνων.

Πολλά έχουν γραφεί για τον περίφημο μηχανισμό των Αντικυθήρων. Όμως τούτο δω το παραμύθι, το αρχαιολογικό της Εύης Παπαδοπούλου μας ταξιδεύει όλους σε ένα κόσμο αλλιώτικο, πιο μαγικό, πιο όμορφο. Μύθος, αλήθεια , ζωή και φαντασία. Υπέροχο, ταξιδιάρικο, πολύτιμος θησαυρός, γεμάτος εικόνες και πλούτο λέξεων και εικόνων  που μένουν ανεξίτηλα γραμμένες σε ψυχές  μικρών παιδιών. Γραμμένα σαν εκείνα τα παλιά παραμύθια , ζωντανεύει μια ιστορία ξακουστή με πολύ πολύ ιδιαίτερο και προσεγμένο λόγο. Παραμύθια να’ ναι ή αλήθεια , ποιος να ξέρει τι πραγματικά να είχε συμβεί. Σημασία έχει να γνωρίσουν όλα τα απιδιά την σπουδαία αυτή ανακάλυψη, το μοναδικό αυτό εύρημα από το ναυάγιο των Αντικυθήρων που το πολύτιμο φορτίο του έμεινε ξακουστό και μοναδικό σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ένα παραμύθι που γυρίζει πίσω το χρόνο. Μια ιστορία ζηλευτή που μπορεί και να ΄είναι αληθινή. Σίγουρα μυεί τα παιδιά στον κόσμο της αρχαίας ιστορίας και της αρχαιολογίας. Αγάπη για τον πολιτισμό , μετάδοση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και διείσδυση σε περισσότερη ιστορία, σε γεγονότα που συγκλόνισαν και μαγεύουν ακόμα και στις μέρες μας.

Εικονογράφηση από την Κατερίνα Βερούτσου, ασπρόμαυρες τυπωμένες οι εικόνες που αφήνουν σε μας τη φαντασία και το χρώμα.

Να το διαβάσετε το «Ημερολόγιο των Άστρων». Να μαγευτείτε, να ψάξετε, να διαβάσετε ακόμα παραπέρα για πράγματα που έγιναν, που αποτελούν μυστήρια και που πάντα θα συγκλονίζουν.

Εύη Παπαδοπούλου, υπέροχο παραμύθι, καταπληκτική ιδέα και προσπάθεια.

Στην ίδια σειρά των αρχαιολογικών παραμυθιών ανήκει και το όνειρο του Νικία και της Μελίτης…Αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι που θα το δούμε την επόμενη φορά!

Για παιδιά και μεγάλους που αγαπούν την ιστορία, τη χώρα μας, τον πολιτισμό και τα …ευρήματα – επιτεύγματα των προγόνων μας!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 21 Ιουλίου 2018 :https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-21-07-2018

Ζητούνται αναγνώστες… στα καλά βιβλία και στα παραμύθια!

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Γινάτι, Γιάννης Καλπούζος, εκδ. Ψυχογιός!

Τρία βράδια ξενύχτησα, να το διαβάσω….

Κι ύστερα το έκλεισα και το κράτησα σφιχτά, κοντά στο μέρος της καρδιάς. Αναρωτήθηκα εκατοντάδες πράγματα. Πρώτα  από όλα για τον τίτλο του. Για το γινάτι, το άδικο, το πεισματικό, της ζήλειας, της αγάπης… 

Για το δικό μου γινάτι, στα δύσκολα, στα παράξενα, στα αδύνατα. 

Κι ύστερα πάλι άρχισα να το ξεφυλλίζω σιγά σιγά κρατώντας εκείνες τις εικόνες που μου δημιούργησε η πρώτη ανάγνωση  και δεν ήθελα με τίποτα να τις χάσω. Όλη η Ήπειρος στάθηκε μπροστά μου, εκατό χρόνια πριν. Τα Γιάννενα , η λίμνη, τα ανηφορικά σοκάκια, το κάστρο …όλα. Κι ένιωσα πως τους ήξερα όλους αυτούς τους ήρωες, πως κάπου είχαμε συναντηθεί στην ιστορία, στο μύθο στα δικά μου διαβάσματα. Μια Ελλάδα ξετυλίχτηκε μπροστά μου στα δύσκολα χρόνια της. Εκείνα που αλλάξανε τον τόπο ξανά που φέρανε τα πάνω κάτω και που την ιστορία του τη γράψανε  οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που πάντα πληρώνουν τα τιμήματα.

Δεν έχει νόημα να σας πω την περίληψη είναι πολύ εύκολο να τη διαβάσει κανείς στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ή σε εκατοντάδες σελίδες στο διαδίκτυο. Θα σταθώ λίγο στους ήρωες που λάτρεψα τον καθένα για την προσωπικότητα του και σε εκείνους   που μου θύμισαν  στοιχεία του δικού μου χαρακτήρα. Άλλωστε έτσι δεν συμβαίνει πάντα στα διαβάσματα; Δεν προσπαθούμε να μπούμε στη θέση του ήρωα για να ταυτιστούμε, να νοιώσουμε, να δούμε τι θα κάναμε εμείς. Θα σταθώ λίγο παραπάνω στα γεγονότα και στις ατέλειωτες συνήθεις, έθιμα, γινάτια του τότε και του καιρού μας.

Θυμήθηκα τις δικές μας, τις κρητικές βεντέτες  που ακόμα δυστυχώς υπάρχουν. Κι ήταν η ιστορία του Ζώτου που μου ΄φερε στο μυαλό τα άδικα, τα χαμένα παλληκάρια, για τα γινάτια άλλων …Πως γίνεται και μέσα σε μια στιγμή αλλάζουν όλα! Τόπος, ζωές, συναισθήματα, πορείες… Πως κατάφερε τούτος ο άνδρας να επιβιώσει,  να νοιώσει το μίσος,  την αγάπη, την μοναξιά, τον απόλυτο έρωτα. Να διαβεί την ίδια την ιστορία , να συμμετέχει στην εξέλιξη και πορεία της, να παλέψει με τον ίδιο του τον εαυτό, να πάει κόντρα στον καιρό και στα «αμαρτήματα».

Kι εκείνη η Χαβάη, η όμορφη μουσουλμάνα, πόσα αρνήθηκε για χάρη του Ζώτου. Πόσο το τίμημα του έρωτα; Πόσο αντέχει μια γυναίκα , που φτάνει για να κρατήσει δικό της αυτόν που αγαπά; Κι εκείνο το γινάτι της σαν την κυρίεψε η ζήλεια, το ψέμα και τα λόγια τα παράξενα την ψυχή; Όμως  ότι κι αν ένοιωσε, ότι κι αν της είπαν, όσο και αν προσπάθησε να φύγει, να χαθεί, δεν ξέχασε. Λένε πως αν κάποιος αγαπήσει στ΄ αλήθεια, μια φορά, όσα κι αν συμβούν, όσο κι όσοι και να προσπαθήσουν , τούτη η αγάπη δεν σβήνει ποτέ…

Αδύνατον να ξεχάσεις την φοβερή μορφή του παπά- Λέρα. Όνομα και πράγμα, κομπογιαννίτης, τσιγκούνης, άκαρδος, χυδαίος, πολλές φορές. Πάτησε  επί πτωμάτων , για  να κερδίσει, να αναδειχτεί, να χωθεί στην πιο μεγάλη σαπίλα, αρκεί να σώσει το τομάρι του και να αρπάξει  οτιδήποτε. Κουτσομπόλης, ψεύτης, μυθοπλάστης, σιχαμερός…

Γιατροί ή δήθεν γιατροί από εκείνους που για χάρη του χρήματος, κατέστρεψαν ζωές, εκμεταλλεύτηκαν κόσμο και κοσμάκη κι έπρεπε να ζουν μόνο στα  Τάρταρα. Που εξαιτίας τους οι ζωές πήραν άλλους δρόμους, χάθηκαν, ξαναγεννήθηκαν  και ας νόμισαν πως  ευτύχισαν. Έμειναν σε όλη τους της ζωή με το φόβο, με γινάτι αλλόκοτο, μισερό, παράλογο.

Σιορ Δονάτος! Άλλα μυστικά και ψέματα, χρήμα, εξουσία και καλυμμένη Ευγενία. Βιργίλης, Γκίνης, ληστές, μαυραγορίτες, φίλοι κι εχθροί. Γαϊτανάκι της ιστορίας μοναδικό, ζωές που χάθηκαν, ξεκληρίστηκαν, έφτασαν ίσαμε τα πιο ψηλά σκαλιά. Μάνες που η σιωπή τις κράτησε στα χαμηλά πατώματα, για να μην πληγώσουν τους γιούς, για να μην σηκώσουν κεφάλι. Κοινωνίες που καταδικάζουν, που ξεγράφουν, που αδικούν. Ζωές που χάνονται χωρίς λόγο, μοίρες πλεγμένες με μαύρη κλωστή κι όχι την ασημένια ή χρυσαφιά των παραμυθιών.

Μια ολόκληρη κλειστή  κοινωνία, με τα ήθη, τα έθιμα, τις ιδιαιτερότητες. Μια εποχή που άλλαξε την πορεία της χώρας, με τη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους. Μια εποχή με τα καλά και τα κακά, τα άσχημα και τα όμορφα , με άρωμα που συγκινεί, που δημιουργείς εικόνες που νοιώθεις να΄χεις ζήσει κι εσύ. Μια Ελλάδα που βγαίνει από στάχτες, που αγκομαχεί και επιβάλλεται . Με ανθρώπους που την αγαπούν, την πληγώνουν, κι όμως την  πάνε παραπέρα… Συγκρούσεις λαών, θρησκειών, όνειρα που γεννιούνται ή χάνονται, κόσμοι που γκρεμίζονται, μεταναστεύουν, μεταλλάσσονται.

Γιάννης Καλπούζος! Καταπληκτικός σε τούτη τη γραφή. Ένα μυθιστόρημα που τα ΄χει όλα. Μα πάνω απ όλα έχει εκείνες τις ολοζώντανες περιγραφές που σε βάζουν να πορεύεσαι  μαζί με όλους τους ήρωες. Που θες να μην σταματήσεις να διαβάζεις, που ζεις κι εσύ , παλεύεις, ερωτεύεσαι, πονάς, αγανακτείς , σκιάζεσαι, προχωράς. Μαθαίνεις ή θυμάσαι την ιστορία του τόπου και σε τελική ανάλυση απολαμβάνεις ένα υπέροχο βιβλίο που δύσκολα ξεχνάς…

Κι εκείνη  η λίμνη των Θρύλων, των παραμυθιών, των πράσινων νερών, πάντα εκεί να γράφει, να σβήνει, να σαρώνει τα γινόμενα και τα αγίνωτα και να ηρεμεί τις φουρτούνες της ζωής… 

Η λίμνη η μοναδική, στα Γιάννενα…

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr :https://www.cretalive.gr/culture/zhtoyntai-anagnostes-sta-kala-biblia-kai-sta-paramythia 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 16 Ιουλίου 2018: https://www.patris.gr/2018/07/16/zitoyntai-anagnostes-sta-kala-vivlia-kai-sta-paramythia/