"...Φλεβάρης είναι …Μην του συνερίζεστε, νεραϊδοπαρμένο παιδί,πίστευαν όλοι στο χωριό!...

Της Ελένης Μπετεινάκη 

«...Αφορμή ψάχναμε  για γλυκό, μια κουταλιά γλυκό βύσσινο, από εκείνο  το βάζο που ΄κρύβε καλά στο κρυφό ντουλάπι της κουζίνας η μάννα μας. Για να φύγει γλυκά ο Γενάρης, να «κοκκινίσουν» τα μάγουλα του μικρού Φλεβάρη γιατί ΄χε, λέει,  λειψή τη χαρά, το τρέξιμο … και τα βάσανα. Πρωί πρωί θα ερχόταν  με το κοντοπαντέλονο   και το καρό πουκαμισάκι  με τα ξηλωμένα κουμπιά. Τούτο το παιδί δεν ήταν  να του συνεριζόσουνα. Έκανε πάντα του κεφαλιού του. Λέγαμε στο χωριό πως ήταν λέει νεραϊδοπαρμένο και συνέχεια γελούσε και χαχάνιζε  σαν ξωτικό. Η Μυγδαλιά τον είχε αποτρελάνει. Κάποτε, λένε,  είχε κατέβει στην Κάτω Πέτρα του Μύλου κι εκεί την αντίκρισαν τα μάτια του πρώτη φορά κι εκείνη επειδή φοβήθηκε τον μάγεψε. Του πήρε δυο μέρες από τη ζωή του και τις έσβησε ολότελα γιατί έτσι πίστευε πως κανείς δεν θα μάθαινε, δεν θα θυμόταν  τη  μορφή , το περπάτημα, το τραγούδι της. Μα η ομορφιά πώς να κρυφτεί; Κι  ο Φλεβάρης δεν τα ΄χε χάσει καθόλου. Μόνο τις μέρες του έχασε…  Παμπόνηρος και πανέξυπνος τριγυρνούσε πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Σκορπούσε την χαρά σε όλο τον κόσμο και ας του ΄λειπε  λίγος χρόνος. Είχε τον ήλιο βοηθό του κάθε μέρα και που τον έχανες που τον έβρισκες  τριγύρναγε   σε βουνά χιονισμένα, παράβγαινε με τους αέρηδες και τις βροχές. Άλλαζε την διάθεσή του μόλις κατέβαινε στον κάμπο γιατί εκεί την συναντούσε πάντα . Νεράιδα κάτασπρη, με καταγάλανα μάτια, με ροζ μάγουλα και χείλη στο χρώμα του αγαπημένου του γλυκού, του βύσσινου. Η Μυγδαλιά, η δική του νεράιδα, τον συντρόφευε πια στα παιχνίδια του , πάντα μαζί σεργιάνιζαν τις μέρες και τις νύχτες του χειμώνα χωρίς να νοιάζονται για τα σχόλια του κόσμου. Ήταν οι τρελοί του χωριού ,οι δύο τους, ήταν οι βασιλιάδες της χαράς…..Μια κουταλιά γλυκό βύσσινο, να γλυκάνει κι ο χειμώνας, να πούμε καλώς όρισες στον Φλεβάρη…»*

Anna Silvonchic

Μικρός, Κουτσός, Πλουτώνιος, ,Γκουζούκης, Κρυάρης, Κλαδευτής, Λησμονιάρης (γιατί όταν ξεκινάει να βρέχει ξεχνά να σταματήσει )Μισερός, Χορευτής, Φλεγάρης , Φλιάρης, Κούντουρος και Κουτσοφλέβαρος είναι  οι πιο γνωστές ονομασίες του σ΄όλη τη χώρα. Ξέρουμε πως είναι ο μήνας με τις λιγότερες μέρες, τις είκοσι οκτώ  και τα δίσεκτα χρόνια παίρνει άλλη μια και μεγαλώνει, χωρίς ποτέ να  καταφέρνει να φτάσει τους υπόλοιπους…

Είναι το στερνοπούλι του χειμώνα, το δεύτερο εγγόνι του χρόνου, ο μήνας των φλεβών δηλαδή των υπόγειων νερών  που αναβλύζουν από τη γη λόγω των πολλών βροχών. Ο πιο χαρούμενος και σκανδαλιάρης μήνας που αν και κουτσός ξέρει να χορεύει, να διασκεδάζει, να αγαπά τις σκανταλιές, να ερωτεύεται και να τρυπώνει στις πιο απίθανες νύχτες του χειμώνα σκορπώντας  γέλιο, χαρά και αναστάτωση με τις μεταμφιέσεις του.

Μια παράδοση λέει, πως… μια φορά κι έναν καιρό που τα αμπέλια που είχαν ο Δεκέμβρης, Γενάρης και ο Φλεβάρης δεν τους έδωσαν πολύ κρασί, αποφάσισαν να ενώσουν όσο έβγαλαν  και να το βάλουν  όλοι μαζί σε ένα βαρέλι. Ο Φλεβάρης που το είχε βάλει πρώτος, μια μέρα, χωρίς να ρωτήσει τους άλλους δυο, το τρύπησε στο κάτω μέρος για να  πιει λίγο κρασί. Φυσικά δεν ήπιε μόνο το δικό του αλλά και των άλλων. Σαν το μάθανε τα αδέλφια του, θύμωσαν πολύ. Για να τον τιμωρήσουν ο καθένας τους του πήραν μια μέρα. Κι από τότε έχουν τριάντα μία κι εκείνος μόνο είκοσι οκτώ…

Πολλά τα παρατηρήματα κι οι παραδόσεις και για τούτον τον μήνα και στο καλαντάρι πρώτα πρώτα συναντάμε  τρεις  γιορτές  τα λεγόμενα «Συμόγιορτα». Του Αϊ Τρύφωνα, την Υπαπαντή της Παναγίας και  του Αγίου Συμεών.

Η 1η του Φλεβάρη ,η γιορτή του Αγίου Τρύφωνα είναι κατεξοχήν αγροτική γιορτή. Θεωρείται ο άγιος των αγρών  γιατί προστατεύει τα χωράφια και τα αμπέλια από τα τρωκτικά και τις κάμπιες. Λένε πως έζησε κοντά στη φύση βόσκοντας χήνες και στις συναξιάρικες πηγές η λατρεία του είναι πολύ διαδεδομένη, ιδιαίτερα στην Κρήτη. Στις εικόνες συχνά παριστάνεται με κλαδευτήρι στο χέρι  ή με σταφύλια. Οι  αμπελουργοί και οι σταφιδοπαραγωγοί  δεν κλαδεύουν και δεν μπαίνουν μέσα στο  αμπέλι αυτή τη μέρα. Οι οικογένειες επίσης των γεωργών δεν έστρωναν τραπέζι αν δεν είχαν βάλει κάποιο γλύκισμα ή φαγητό με προϊόντα του αμπελιού. Κερνούσαν μουστοκούλουρα, ζύμωναν σταφιδόψωμα ή κουλουράκια με πετιμέζι. Σ΄ άλλα μέρη κρέμαγαν στην εικόνα αμπελόφυλλα ή τα πρώτα σταφύλια που έδεναν και ποτέ δεν ξεχνούσαν όταν άνοιγαν τα βαρέλια τους να κεράσουν όλους τους πιστούς έξω από την εκκλησία σε ένδειξη ευχαρίστησης στον Άγιο.

Στις 2 του Φλεβάρη γιορτάζουμε την Υπαπαντή του Χριστού σε ανάμνηση την συνάντησης του Συμεών με το παιδί Ιησού που σιγά σιγά στη γλώσσα του λαού έγινε Αποπαντή ή Πακουή ή Πακού  δηλαδή Αγία που ακούει , η Παναγία. Η Παναγία αυτή η Υπαπαντή η Μυλιαργούσα είναι η έφορος των καιρικών μεταβολών και προστάτης των μυλωνάδων της Κρήτης. Την ημέρα αυτήν οι μύλοι αργούσαν και οι αγρότες δεν πήγαιναν στα χωράφια τους για να μην πέσει χαλάζι και καταστρέψει την βλάστηση. Χαρακτηριστικές είναι οι παροιμιακές εκφράσεις : Καλοκαιριά της Παπαντής, μαρτιάτικος χειμώνας.Λένε λοιπόν πως ότι καιρό κάνει τούτη τη μέρα θα ναι ο ίδιος και τις επόμενες σαράντα. Πίστευαν επίσης πως οι αρκούδες έβγαιναν από τη φωλιά τους αν ήταν καλή μέρα και αυτό ήταν προμήνυμα κακοκαιρίας  και τέλος πως ήταν η  μέρα που παντρεύονταν τα πουλιά.

Η 2η του Φλεβάρη γιορτάζεται ιδιαίτερα και σ άλλα μέρη του κόσμου. Στην Κίνα για παράδειγμα είναι η γιορτή του Άρχοντα του λουλουδιού, όλοι οι συγγενείς από διάφορα χωριά συγκεντρώνονται  για να προσφέρουν στο θεό θυσίες με κοτόπουλα και Εκείνος σε αντάλλαγμα τους ευλογεί τα παιδιά τους για να  έχουν μια υγιή ανάπτυξη. Στην Ινδία ξεκινά το φεστιβάλ του ελέφαντα με πολλές χορευτικές παραστάσεις και συναυλίες.

Τα « Συμόγιορτα » κλείνουν με τη γιορτή του αγίου Συμεών, που είναι προστάτης των εγκύων γυναικών που σαν σήμερα δεν δουλεύουν για να μην σημαδευτεί το παιδί στην κοιλιά τους. Είναι φανερή η παρετυμολογική σημασία  των σχετικών λέξεων :Συμεών – Συμιός – Σημειώνω – Σημάδι – Σημάδεμα. Στην Σύρο λέγανε πω ς οι έγκυες γυναίκες το βράδυ σαν πήγαιναν να κοιμηθούν έπρεπε  να βγάλουν τα ρούχα τους ανάποδα και να περάσουν τα χέρια τους στις πλάτες και τα μεριά τους ώστε αν βγει σημάδι στο παιδί τους να είναι πίσω και να μην φαίνεται. Σ΄όλη την Ελλάδα εκείνη την ημέρα δεν κόβουν τίποτα με μαχαίρι, ούτε το  ψαλίδι ανοίγουν, ούτε ξύλα κόβουν με τσεκούρι για τα σημεία, για να μην πάθει κάτι το παιδί που θα γεννηθεί.

Και φτάνουμε στις 10 του Φλεβάρη με τη γιορτή του Αγίου Χαράλαμπου, προστάτη και θεραπευτή των λοιμικών νοσημάτων και ιδιαίτερα της πανώλης, αρρώστια πολύ διαδεδομένη στον Ελλαδικό χώρο. Η πανώλη ή πανούκλα απεικονιζόταν συχνά σαν μια γριά, ξυπόλυτη, μαυροφόρα με τριμμένα ρούχα που δεν περνούσε ποτέ από δρόμους όπου υπήρχε εκκλησία αφιερωμένη στον  Άγιο Χαράλαμπο. Αν σ΄ένα χωριό υπήρχε η υποψία πανώλης και υπήρχε εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο τότε ξεκινούσε η λεγόμενη περίζωση. Έδεναν στην πόρτα της εκκλησίας μια κλωστή ή ένα μικρό λευκό ύφασμα. Ξετύλιγαν το κουβάρι της κλωστής και μ αυτό κύκλωναν όλα τα σπίτια. Άφηναν το χωριό περιζωσμένο για σαράντα μέρες που ο αριθμός αυτός πάντα παρείχε στους ανθρώπους την απόλυτη προστασία. Τις κλωστές αυτές και από το κουβάρι και από το λευκό ύφασμα τις έκαναν φυλακτά. Ένα άλλο  έθιμο παλιό, ήταν το λεγόμενο «Πουκάμισο του Αγίου» λευκό  ύφασμα που  έπρεπε να το έχουν υφάνει από μονομερίτικο πανί γυναίκες που μαζεύονταν νύχτα σε ένα σπίτι, εκκόκκιζαν το βαμβάκι, έγνεθαν και ύφαιναν με πολλές μαγικές λέξεις και άλλες διατυπώσεις. Το « Πουκάμισο » φυσικά είχε μαγικές δυνάμεις ,το έβαζαν όλοι στο χωριό και η αρρώστια δεν πλησίαζε κανέναν.

Τέλος ο Άγιος  Χαράλαμπος θεωρούνταν ο προστάτης των μεγάλων ζώων. Ζύμωναν αλεύρι οι νοικοκυρές που το μάζευαν σε μικρή ποσότητα απ΄όλα τα σπίτια , το πήγαιναν στην εκκλησιά και αφού το ευλογούσε  ο παππάς το έδιναν στα ζώα τους για να μην αρρωστήσουν.

Ο Άγιος  Βλάσης πάλι που τιμάται στις 11 Φεβρουαρίου  ήταν ο φύλακας  των κοπαδιών και προστάτης  κατά του λύκου, του τσακαλιού και των άγριων ζώων. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας τούτη τη  μέρα δεν τυροκομούσαν, δεν έκαναν καμιά δουλειά στα σπίτια τους, δεν φόρτωναν τα ζώα τους ή οι γυναίκες στην πλάτη τους ξύλα. Ο άγιος αυτός ήταν μοσχαροπνίχτης. Αν δηλαδή φόρτωναν  τα μοσχάρια τους  θα τα έπνιγε στο ποτάμι. Είχαν το έθιμο της κοινής εστίασης και το ειδικό φαγητό της μέρα ήταν  :στάρι κομμένο, μαγειρεμένο με μέλι και βούτυρο το λεγόμενο Χασούλ   ή φαγητό από κρέας προβάτων ή κατσικών τις οποίες έσφαζαν σαν θυσία στην αυλή της εκκλησίας.

Στις 19 Φεβρουαρίου γιορτάζει η Αγία Φιλοθέη που είναι σχεδόν πολιούχος των Αθηνών και τιμάται η μνήμη της στο ομώνυμο προάστιο. 

Στις 22 Φεβρουαρίου επίσης είναι η γιορτή της Αγίαςς Ανθούσαςπου θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί σαν ημέρα προσφοράς λουλουδιών. Το όνομα Ανθή, Άνθη ή Ανθουλα είναι συχνό στην Ελλάδα και στην λαογραφική του εξήγηση θέλει την επιδρίωξη η της υγείας και της ομορφιάς.

Στις 23 πάλι Φεβρουαρίου του Αγίου Πολύκαρπου προστάτη των Γεωργών και …των περιβολιών.

Η γιορτή του Αγίου Κασσιανού στις 29 Φεβρουαρίου, συναντιέται στο καλαντάρι κάθε τέσσερα χρόνια. Η ημέρα είναι  αφιερωμένη στους τεμπέληδες. Η ιστορία λέει πως πήγε κάποτε ο άγιος  και παραπονέθηκε στον Θεό γιατί δεν πρόσφεραν και σ’ αυτόν οι άνθρωποι τάματα και άλλες προσφορές όπως κάνανε ας πούμε στον Άγιο Νικόλαο. Ο Θεός κάλεσε τον  άγιο των θαλασσών να τον ρωτήσει τα συμβάντα κι εκείνος έφτασε βρεγμένος και ταλαιπωρημένος στην προσπάθειά του να βοηθήσει αυτούς που κινδύνευαν . Ο Κασσιάνος ήταν ντυμένος στα χρυσά και απολάμβανε τη θαλπωρή του παραδείσου. Τους είδε και τους δύο και κατάλαβε γιατί οι άνθρωποι τιμούσαν μόνο τον Άγιο Νικόλαο. Επέπληξε τότε τον Κασσιανό και όρισε να γιορτάζεται κάθε τέσσερα χρόνια για την οκνηρία του.

Ο Φλεβάρης τέλος σηματοδοτεί την νηστεία. Είναι ο μήνας που μπορεί να  λείπει από την σαρακοστή δεν λείπει όμως ποτέ και από τις τρεις εβδομάδες  των Απόκρεων. Καθώς τελειώνει και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της Άνοιξης , τελούνται  πολλές οργιαστικές τελετουργίες που έχουν τις ρίζες  τους στα πανάρχαια χρόνια και λίγο πολύ συνεχίζονται ως  τις μέρες μας, κυρίως στην ύπαιθρο. Είναι γνωστή η σύνδεση των γιορτών της αποκριάς με τα αρχαία Ανθεστήρια που επίσης γιορτάζονταν στο τέλος του Φεβρουαρίου. Όπως εμείς γιορτάζουμε την Αποκριά με τα ψυχοσάββατα της έτσι κι οι Αρχαίοι Αθηναίοι γιόρταζαν τη διπλή γιορτή των Ανθεστηρίων. Από την μια μεριά ήταν η γιορτή των λουλουδιών, του κρασιού και της αχαλίνωτης χαράς κι από την άλλη των νεκρών και των ψύχων.

«…Ήρθε κάποτε μέρα κακιά κι ο ένας από τους μήνες, ο Φεβρουάριος που τα άλλα παιδιά τον φώναζαν Φλεβάρη, λαβώθηκε άσχημα στο ένα του πόδι. Δεν κατάφερνε πια να τρέξει τριάντα ολόκληρες μέρες όπως άλλοτε, μα μόνο είκοσι οκτώ και οι άλλοι τον έβγαλαν Κουτσοφλέβαρο…-Δεν είναι μήνας σωστός! Δεν τον θέλουμε στο παιχνίδι! Mίλησαν άσπλαχνα ένα πρωί δύο από τους μήνες- παιδιά. Οι άλλοι δέκα συμφώνησαν, χωρίς να το  καλοσκεφτούν. Και τον έβγαλαν από το παιχνίδι… Δάκρυσαν τα μάτια του Φλεβάρη…» Λότη Πέτροβιτς**

ΠΗΓΕΣ :

Ελληνικές Γιορτές και έθιμα λαϊκής Λατρείας, Γ.Α. Μέγας, εκδ Εστία, 2012

Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη, Νίκος Ψιλάκης, εκδ. Καρμάνωρ

Συμπληρωματικά του Χειμώνα και της Άνοιξης, Δ.Λουκάτος, εκδ. Φιλιππότη

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αρχείο Βικελαίας Βιβλιοθήκης Ηρακλείου

*Μήνας μπαίνει, μήνας  βγαίνει, κύκλος είναι και γυρνά**, Ελένη Μπετεινάκη, υπό έκδοση

**Τα παιδιά του Χειμώνα, Λότη Πέτροβιτς, εκδ. Πατάκης

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 1 Φεβρυαρίου 2017 :http://www.cretalive.gr/opinions

Οι «Δύο Ξεροκέφαλες Κουτάλες»* ζωντάνεψαν στα «Παραμύθια του Σαββάτου»…

Το Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017 στις 12.00 το μεσημέρι το βιβλιοπωλείο “Δοκιμάκης” γέμισε με …μάγειρες, κουτάλες, μαγεία και παραμύθια. Ένας πρίγκιπας που ένοιωθε μοναξιά, ένας βασιλιάς που τα ήξερε όλα  και μια χώρα μαγική. O Ταραμπίμ Χούμους από την Ανατολή και o Ιγνάτιος Φρατζολέ από την Δύση δυο παμπόνηροι , διάσημοι και καταπληκτικοί μάγειρες ,έκαναν τα πάντα για να φέρουν το χαμόγελο στα χείλη του νεαρού πρίγκιπα μέσα από ένα σωρό ευτράπελα και περιπέτειες. Ίσαμε που ταξίδεψαν όλοι μαζί στη Χώρα της Σκέψης, για να μάθουν, να καταλάβουν, να νοιώσουν πως …εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να ακούμε τα παιδιά μας …πιο προσεκτικά. Πρέπει να είμαστε λιγότερο εγωιστές και πως οι παράλογες  απαιτήσεις μας και οι λαθεμένες απόψεις περί ανατροφής είναι μέλλον καταστροφικές. 

Αυτό το παραμύθια αφηγήθηκε η  Ελένη Μπετεινάκη σε μια διασκευή από το ομώνυμο βιβλίο : Οι Δύο ξεροκέφαλες κουτάλες, των Άγγελου Αγγέλου και Έμης Σίνη, των εκδ. Παπαδόπουλος.

Οι κούκλες που συνόδευσαν την αφήγηση ήταν όπως πάντα από το Κουμπί και το Βελόνι και  οι κούκλες που φτιάξανε όλοι μαζί με τις ξύλινες κουτάλες θα μείνουν για πολύ καιρό στην ψυχή των παιδιών να τους θυμίζουν πως τα παραμύθια λένε πάντα αλήθεια και πως έχουν τη δύναμη να μαλακώνουν και τις πιο σκληρές καρδιές , άπληστων και παράλογων αρχοντάδων  που νομίζουν  πως το να παίζει κάποιος είναι  χάσιμο χρόνου. 

Μα η ζωή όλων πως θα ήταν χωρίς …παιχνίδια; 

Ίσαμε την επόμενη φορά που τα «Παραμύθια του Σαββάτου» θα γεμίσουν χρώματα από διάσημους ζωγράφους και ιστορίες που κρύβουν όλοι οι σπουδαίοι  πίνακες ζωγραφικής.

Ιστορία, μύθος, ταξίδι...στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Τα παραμύθια του Σαββάτου… γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Λένε πως για να αγαπήσεις μια πόλη αρκεί να διαβάσεις την ιστορία της. Πάντα θα ανακαλύπτεις πως κάτι στο πέρασμα των αιώνων έγινε που στην δική σου τη ζωή θα φαντάζει συγκλονιστικό και θα μοιάζει σαν να το έχεις ζήσει και ας μην επισκέφτηκες εκείνη την πόλη ποτέ. Ιστορία, μύθος, ταξίδι, έρωτες, πάθη, πόλεμο, φωτιά, πείνα και αγωνία, συναισθήματα  και γεγονότα που παραμένουν ζωντανά όσο τα θυμάται κάποιος.

 Κι οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων δεν σβήσουν ποτέ από καμιά παιδική ψυχή κι ας έχουν χίλιες σκανταλιές κι ας περνάνε τα χρόνια. Η ζωή κάνει κύκλους και παίζει πάντα περίεργα παιχνίδια σε όλους μας και αυτά συχνά γίνονται ιστορίες που τις διαβάζουν πολλοί, που τις αγαπούν ακόμα περισσότεροι και που γράφονται  στο πάνθεον της λογοτεχνίας με χρυσά γράμματα…

Το στοιχειωμένο σπίτι, Αργυρώ Μουντάκη, εκ. Μίνωας 

Με τράβηξε ο τίτλος σαν αρχή και η εικόνα στο εξώφυλλο του βιβλίου. Περιπέτεια σκέφτηκα, σίγουρα θα ΄χει μυστήριο κι ίσως και κάποια παράξενη, ξεχασμένη ιστορία. Ποτέ στα βιβλία δεν κοιτάω από το ξεκίνημα το οπισθόφυλλο. Προσπαθώ να δω τι γραφή υπάρχει από την πρώτη σελίδα, τι  θα μου πει ο τίτλος, ο συγγραφέας αν είναι εγγύηση ή όχι και αν, αν το ξεκινήσω και θέλω να προχωρήσει η ανάγνωση,  τότε ναι, θα με  κερδίσει ολοκληρωτικά. Το διάβασα απνευστί γιατί έχει  ένα θέμα που αγαπώ πολύ.  Η ιστορία μιας πόλης, της κάθε πόλης με τα μικρά, τα μεγάλα, τα σημαντικά κτίρια, σχολεία, πάρκα, πλατείες, δρόμους και …συμβάντα. Υποκλίνομαι πάντα στους ανθρώπους που γράφουν ιστορία και μάλιστα για μικρότερες ηλικίες από αυτές των ενηλίκων αλλά και για τόπους που δεν είναι πατρίδες τους. Η Αργυρώ Μουντάκη βρέθηκε στον Βόλο και αγάπησε  μια πόλη που της  έδωσε στέγη για δυο χρόνια. Κι η πόλη αυτή μπήκε στην ψυχή της και  η συγγραφέας  την έκανε  «αθάνατη» στον κόσμο των βιβλίων. Την έκανε εικόνες για τα παιδιά, ιστορίες και έρευνα, θησαυρό πολύτιμο που δεν θα χαθεί ποτέ. Και φυσικά πώς θα μπορούσε να γίνει ακόμα  πιο συναρπαστική μια πόλη , μια ιστορία για παιδιά; Έχοντας σαν πλοκή στο θέμα της μια μοναδική περιπέτεια. Έφηβοι, νέοι, φίλοι ψάχνουν, ρωτούν, ερωτεύονται, και αναζητούν το μυστήριο ενός … στοιχειωμένου, σπιτιού στο κέντρο της πόλης που ζουν. Μια παρέα λοιπόν παιδιών με οδηγό τα ίδια τα κτίρια της πόλης, την δασκάλα τους και το « μεράκι» ενός εκκολαπτόμενου αρχαιολόγου θα μας αποκαλύψει μια πόλη που όσοι ζούμε μακριά, μαθαίνουμε  πόσο σημαντική είναι. Μια ιστορία μέσα από μυθοπλασία και γεγονότα, αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν είδαν, πόνεσαν, κατοίκησαν και γαλουχήθηκαν μέσα σε αυτήν.

Καταπληκτικό το βιβλίο της Αργυρώς. Μια υπέροχη περιπέτεια που γίνεται αφορμή να ψάξεις ακόμα περισσότερο την ιστορία του Βόλου και άλλων ίσως περιοχών. Πλοκή και ξεκάθαρη γραφή, προκλητική και μεστή για νέους αναγνώστες. Ίσως από τα καλύτερα δείγματα ταξιδιωτικής λογοτεχνίας για νέους. Αγαπημένη ηρωίδα η γηραιά κ. Αγορίτσα, η γιαγιά της Δωροθέας και του Στέλιου που σίγουρα θα σας συγκινήσει.

Για περισσότερες  πληροφορίες, διαβάστε εσείς το οπισθόφυλλο του βιβλίου : http://www.minoas.gr/book-4564.minoas

 

Και σίγουρα θα ταξιδέψετε αν όχι στον Βόλο σε μια πολύ όμορφη περιπέτεια!

Για παιδιά από 9 χρονών!

Ο Τρελαντώνης, Πηνελόπη Δέλτα( Διασκευή: Μαρία Δασκαλάκη) εικ: Θάνος Τσίλης – Ειρήνη Ζελέσκου,  εκδ. Μίνωας

Ήταν το 1932 όταν πρωτοεκδόθηκε το κλασικό πια μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, ο Τρελαντώνης που περιέγραφε τις περιπέτειες των παιδικών χρόνων του μικρότερού της αδελφού του Αντώνη Μπενάκη, μετέπειτα ιδρυτή του μουσείου Μπενάκη.

«Ο Αντώνης ήταν πολύ σκάνταλος και πολύ άτακτος», γράφει η Πηνελόπη Δέλτα στις «Πρώτες Ενθυμήσεις» :«Απ' όλους μας είχε φάει το περισσότερο ξύλο. Ορμητικός, ανυπότακτος, γεμάτος ιδέες, ζωή και δράση, αδιάκοπα έπεφτε σε περιπέτειες που τελείωναν με μπάτσους και τραβήγματα αυτιών. Τότε κοκκίνιζε ως τα μέσα μαλλιά του, ντρεπόταν, υπέφερε στο φιλότιμό του, στην υπερηφάνεια του, που ήταν πολύ μεγάλη, μα ποτέ δεν έλεγε τίποτα, ούτε έκλαιγε ποτέ, ούτε καταδεχόταν να ξεφύγει με ένα ψέμα ή να διαμαρτυρηθεί. Σήκωνε το κεφάλι υπερήφανα, έτρωγε το ξύλο και δεν απαντούσε. Εμείς τα κορίτσια τον είχαμε για ήρωα»**. Θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια , να γίνει πια είκοσι χρονών, για να ομολογήσει ο ίδιος ο Αντώνης Μπενάκης στην αδελφή του ότι η χωρίς αγάπη και τρυφερότητα ανατροφή τον είχε πληγώσει βαθιά. «Μπορείς να πονέσεις όσο θέλεις καημένη αδελφή. Από αγάπη οι γονείς μας δεν κατάλαβαν τίποτα”.

Το ανάγνωσμα της Πηνελόπης Δέλτα, το μικρό της αυτό αριστούργημα μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά βιβλίο για μεγάλα παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Με την διασκευή του όμως από την Μαρία Δασκαλάκη γίνεται πλέον προσιτή η ανάγνωση του και από πολύ μικρότερες ηλικίες. Καταπληκτική η προσέγγιση, υπέροχη η γραφή και της Μαρίας, κατανοητή και απόλυτα συνυφασμένη με το ύφος της Πηνελόπης Δέλτα.

Την ιστορία λίγο πολύ του Τρελαντώνη την ξέρουμε εμείς  οι μεγαλύτεροι. Μια ιστορία που είναι αληθινή, γραμμένη τόσα χρόνια πριν , ίσως πρωτότυπη και πρωτοποριακή για την εποχή αφού δημοσιεύτηκαν πολλές οικογενειακές στιγμές ανθρώπων που στη συνέχεια έπαιξαν και σημαντικό ρόλο στον πολιτιστικό γίγνεσθαι της Ελλάδας. Είναι  τόσο καλογραμμένο γεμάτο  όμορφες εικόνες και γραφή που αποτέλεσε και αποτελεί αγαπημένο ανάγνωσμα πολλών γενεών. Ο Τρελαντώνης, ένα ζωηρό αγόρι την δεκαετία του ’30 που δεν διαφέρει και πολλά από τα σημερινά αγόρια. Αλλάζει η εποχή και οι σκανταλιές. Τολμηρός, έξυπνος, θαρραλέος, με χιούμορ, περιέργεια , παιδική αθωότητα και πολύ ευγενικό κατά βάθος χαρακτήρα ,μπλέκει και μπλέκεται σε ένα σωρό περιπέτειες εκείνο το καλοκαίρι των διακοπών του με τις αδελφές του. 

Συγκινητικό, έξυπνο και ιδιαίτερα ευαίσθητο κείμενο που αγαπιέται ακόμα στις μέρες μας από κάθε νέο του αναγνώστη. Εικονογραφημένο από τους Θάνο Τσίλη  και Ειρήνη Ζελέσκου,με ιδιαίτερα ελκυστικά σκίτσα, μας χαρίζουν μια πραγματικά αξιόλογη έκδοση που δεν θα πρέπει επίσης να λείπει από καμιά παιδική ή σχολική βιβλιοθήκη. Μια ολόκληρη εποχή « παραθερισμού», σε μια νοσταλγική  Αθήνα, ένα καλοκαίρι από εκείνα που ίσως και κάποιοι από μας να έζησαν παρόμοιο μερικές δεκαετίες αργότερα!

**Wikipedia.gr

Για παιδιά  από 6 χρονών…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 28 Ιανουαρίου 2017 στο cretalive.gr http://www.cretalive.gr/culture