Τα παραμύθια του Φθινοπώρου στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ ...Μέρος 2ο

Τα παραμύθια  του Φθινοπώρου…

…γράφει, σχολιάζει, προτείνει και παρουσιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*

Λίγο πριν την μεγάλη εθνική  μας γιορτή, ένα  σωρό λέξεις, φράσεις, γεγονότα  παραμένουν δυσνόητα για μικρά παιδιά. Έννοιες όπως αυτές της ειρήνης, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης, της διαφορετικότητας μα και του πολέμου ακόμα, συναντιούνται σε τούτα τα βιβλία και με τρόπο, απλό , διασκεδαστικό και έμμετρο κάποιες φορές δίνεται η  ερμηνεία στα  νοήματα και τις σκέψεις. Και αν μια πόλη είναι  τόσο παράξενη που αλλάζει μόλις δει τον πόλεμο κι όλα τα « κακά » να την απειλούν, αυτή είναι η πόλη που κάποιος θα θέλει για πάντα να ζει. Και αν οι μεγάλοι  συγκρούονται μεταξύ τους,  τα παιδιά ξέρουν  με μια μόνο φράση ,«Λόφηρε Βενάκις », πώς να  γίνουν  όλα όπως παλιά!

Αν πάλι  αγαπάτε πολύ τα παραμύθια που μοιάζουν με εκείνα τα παλιά, τα πολύ μαγικά, η πριγκίπισσα Κουμ Κουάτ κι ο Νεράντζης ο Λεμονόκαρδος θα σας γοητεύσουν. Όσο για τις καραμέλες που φτιάχνει η όμορφη βασιλοπούλα η Ειδύλλη, έχουν μια γλύκα που θα σας μείνει, σαν  εκείνη τη μυρωδιά του συννεφοκέρασου που φυτρώνει μόνο στον ουρανό και πολλές φορές και στην ψυχή μας…

Τούτες οι ιστορίες μιλούν για εκείνες τις χώρες τις μαγικές ,με δράκους καλούς και κακούς , με βασιλοπούλες και μυστικές συνταγές. Για ξωτικά που φυτεύουν παράξενους σπόρους, για σκουριασμένα κονσερβοκούτια που τρομάζουν τον κυρ Νοτιά, για το γιο της θάλασσας , τον Σεισμό, για μουσική και για παλιά κουρδιστά και μη παιχνίδια που επαναστατούν και θέλουν να πάρουν πίσω τη χαμένη τους   δόξα , λάμψη και θέση στις καρδιές των παιδιών. Των παιδιών που λατρεύουν τις γιαγιάδες και τα παραμύθια τους και σκαρφίζονται χίλια δυο να τις κρατήσουν για πάντα κοντά τους και να μην « ξεραθούν. »

Κι επειδή τα παραμύθια είναι πάντα για να παρηγορούν σαν έρθει το τέλος  όλα τα χαμόγελα ανθίζουν. Η μαγεία και η ομορφιά απλώνονται  παντού κι οι καληνύχτες γεμίζουν αστέρια και όνειρα και μπόλικη χρυσόσκονη,  δανεική από τις νεράιδες που τα τριγυρίζουν !

Διαβάστε τα εδω : Παραμύθια Φθινοπώρου ...ΠΑΤΡΙΣ

Η ιδέα των παραμυθιών !

«…Τα παραμύθια μένουν αληθινά για πάντα στους αιώνες των αιώνων. Στην αρχή της δημιουργίας ήταν το παραμύθι …» Κοσμάς Πολίτης

Η ιδέα των Παραμυθιών του Σαββάτου ήταν παλιά, γεμάτη κάποτε, με εκδηλώσεις, παραμύθια και χίλια δυο καλούδια για τα παιδιά. Ο καιρός πέρασε κι  αφορμή για το ζωντάνεμά τους ξανά, ήταν ένα από εκείνα τα βιβλία που έχουν κάτι μαγικό και σου θυμίζουν πως οι ιστορίες πρέπει να μοιράζονται , να λέγονται, να φτάνουν ίσαμε τον πιο μικρό ακροατή ή αναγνώστη σ΄ όλον τον κόσμο. Τότε μόνο αποκτούν αξία και νόημα και μπορούν  να υπάρχουν. 

Τούτος ο Ραφτάκος των λέξεων, του Αντώνη Παπαθεοδούλου ήταν λοιπόν η αφορμή κι έτσι ένα χρόνο πριν , σαν σήμερα, τα παραμύθια ξεκίνησαν να υπάρχουν σε ηλεκτρονική στήλη πια, κάθε Σάββατο  στον Πολιτισμό του Cretalive.gr, χωρίς να σταματήσουν ποτέ να είναι εκεί.

Ένας χρόνος λοιπόν … γενέθλια σήμερα… Πάνω από 150 παραμύθια ήταν εδώ όλα τα Σάββατα του χρόνου που πέρασε. Χωρίς διακοπές, με όρεξη και κέφι ,γιατί τα παραμύθια είναι  ακόμα από τα λίγα πράγματα που μας κρατάνε την ζωντάνια και την φρεσκάδα των παιδικών μας και μη, χρόνων.

Τα παραμύθια  του Σαββάτου, αγκαλιάστηκαν από χιλιάδες , τολμώ να πω, αναγνώστες της στήλης και υπόσχονται να συνεχίσουν να είναι εδώ. Ίσως μάλιστα  σε λίγο καιρό να ζωντανέψουν ξανά, με νέες ιδέες και εκδηλώσεις  και τη  συντροφιά πολλών σπουδαίων συγγραφέων , παραμυθάδων και αφηγητών.

Κι όπως λέει στην αρχή της κάθε δημοσίευσης … Τα παραμύθια του Σαββάτου… γράφει, προτείνει, παρουσιάζει και  σχολιάζει , η Ελένη Μπετεινάκη*…

Και μην ξεχνάτε όπως λέει κι ο Νίκος Καζαντζάκης στην Αναφορά στον Γκρέκο :

«Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από την αλήθεια;

 Ναι, το παραμύθι.

Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια».

Χρόνια μας πολλά και σας ευχαριστώ πολύ ! και πάνω απ όλους και όλα  ευχαριστώ το cretalive.gr!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός.

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive .gr στις 19 Οκτωβρίου 2014  :http://www.cretalive.gr/culture/view/h-idea-twn-paramuthiwn/199153

Τα παραμύθια του Σαββάτου!

…γράφει, προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*

Είναι κάποιες ιστορίες που σαν αρχίσουν να μιλούν στις ψυχές των ανθρώπων, η μαγεία και η ομορφιά συντροφεύει τη ζωή τους. Και τότε ακόμα κι οι πιο παράξενες κι οι πιο τρομακτικές ιστορίες γίνονται όμορφα διηγήματα που έχουν ανάγκη να τις νοιώσουν, να τις ζήσουν και να τις ονειρευτούν. Ιστορίες για ξωτικά, για παράξενους ανθρώπους και συνήθειες για αφηγητάδες του παλιού καλού καιρού. Η τέχνη της αφήγησης γνωρίζουμε όλοι πως δεν εύκολη κι είναι χάρισμα σ ‘ όποιον την έχει. Ακόμα μεγαλύτερο χάρισμα θεωρείται,  σ΄ όποιον μπορεί να την αποτυπώσει στο χαρτί  και να « μιλήσει » στις καρδιές περισσότερων ανθρώπων μέχρι τα πέρα τα του κόσμου τούτου. Κι ίσως τότε να ξεκινήσει  και  μια επανάσταση όχι  μόνο των παλιών παιχνιδιών αλλά της ίδιας  της φαντασίας που με τα δικά της παιχνίδια,  πλέκει τέτοια παραμύθια που όλοι θέλουμε να διαβάσουμε ξανά και ξανά. Και αν υπάρχει κι εκείνο το ταλέντο στην εικονογράφηση και όλες οι ιστορίες καταφέρουν από τα πινέλα των εικονογράφων να ζωντανέψουν τόσο καλά,  τότε το αποτέλεσμα είναι δεδομένα άριστο και δίκαια  αποκτούν τούτα τα βιβλία τη θέση τους ανάμεσα στα καλύτερα του κόσμου ολόκληρου .

Αυλητής και Παππουλάνθρωπος, Θρύλοι και ξωτικά του Αιγαίου, Κώστας Ζαφειρίου – Γιώργος Τυρίκος – Εργάς ( εικον : Κατερίνα Βερούτσου, Έλλη Μαρδά), εκδ. Αιολίδα

Ένα βιβλίο έκπληξη για μένα, ένα βιβλίο γεμάτο ιστορίες , οκτώ στον αριθμό τους. Ιστορίες από εκείνες τις παλιές, τις μαγικές. Μα πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικές αφού οι  άνθρωποι που τις διηγούνται έχουν τα πιο παράξενα ονόματα στον κόσμο των παραμυθάδων; Είναι ο Αυλητής  και ο Παππουλάνθρωπος  και ανάμεσά τους  ένα τρίτο μέλος που το λένε « Παιδί » που ξέρει πώς να ημερεύει τις καταστάσεις. Που φτιάχνει  εκείνο το μαντζούνι, το ζεστό ειρηνοβότανο και  φέρνει τα πράγματα στα ίσα τους. Κι οι αφηγήσεις ξεκινούν για την πιο πολύπλοκη γητειά  για ιστορίες δεμένες  από τους δύο τους με τέτοιο τρόπο  που ξέρουν κι οι ίδιοι πως μόνο με τις λέξεις  που βγαίνουν από το στόμα τους θα ξεκαθαρίσουν πιο μονοπάτι θα΄ναι το πιο κατάλληλο. Κι οι ιστορίες τους μιλούν για σκουριασμένα κονσερβοκούτια που μπορούν να διώξουν μακριά τον γέρο Νοτιά , για τον Αχόρταγο, τον πλούσιο άνθρωπο που με τα χρήματά του , τολμά να τα βάλει με τη θάλασσα και τον γιό της τον Σεισμό. Για τον Φούρερ, το στοιχειό που αλλάζει όψεις  κι άλλοτε γίνεται Ακονιστής κι άλλοτε Ουρλιαχτής κι είναι η μάχη του καλού με το κακό, του πολέμου και της ειρήνης. Ο Αυλητής συνεχίζει  τις δικές του ιστορίες και μιλά για τον γέρο Πλάτανο που σαν οι άνθρωποι δεν του φέρονται καλά , τους τιμωρεί με τον πιο σκληρό τρόπο μέχρι να  μπει η μουσική στις ψυχές όλων. Τότε  τα πράγματα αλλάζουν και ο Γέρο Πλάτανος δεν νοιώθει ποτέ ξανά πόνο. Κι  ο Παππουλάνθρωπος λέει μια ιστορία για πλάκα, για μια καλόγρια που της αρέσει η αναρρίχηση κι έναν μικρό διαβολάκο που νομίζει πως χάνει την ησυχία του. Κι έρχονται κι εκείνα τα παράξενα ξωτικά , οι τρεις  Θανάσηδες που φυτεύουν παράξενους σπόρους  που μπορεί να βγουν απ΄ αυτούς  τουφεκόδεντρα και φαλακροί τσαγκάρηδες μα και φλουριά καμιά φορά. Κι όλα αυτά αν δεν τηρήσουν τις παράξενες συνήθεις των χωρικών  σε εκείνο  το χωριό που βρίσκεται σε μια αγκαλιά ενός νησιού μακριά από κουρσάρους και πειρατές. Κι όλα συμβαίνουν κάθε Αύγουστο  που το φεγγάρι θα ναι ολοστρόγγυλο για δυο φορές. Κι οι ιστορίες τους προσπαθούν να τρομάξουν ο ένας τον άλλο και μιλάνε για τον Καταραμένο που κανείς δεν θυμάται πως τ΄όνομά του ήταν Λάζαρος . Μα υπάρχει μια ιστορία που είναι  πάνω από πεθαμένους, και κατάρες και νεκρούς και που μπορεί να  τρομάξει τον καθένα  κι είναι για εκείνο «το Θεριό» που κατέβαινε τα Χριστούγεννα στον τόπο και όλοι τρέμανε. Σε εκείνο το χωριό που όλοι οι κάτοικοι μικροί και μεγάλοι είχαν το νου τους μόνο στα βιντεοπαιχνίδια και τις οθόνες των τηλεοράσεων. Έτσι κι αυτό,  τους έκλεψε την πολύτιμη όρασή τους αλλά τους χάρισε την ανθρώπινη ζεστασιά που αποκτούν οι άνθρωποι σαν μείνουν μόνοι και  αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους και να ανταλλάσουν ιστορίες  γύρω από μια φωτιά που σιγοκαίει κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Τότε « το Θεριό » επιστρέφει και τους δίνει πίσω ότι τους έκλεψε κι ίσως και μια γλύκα που φροντίζουν ποτέ να μην ξεχνούν.

Ιστορίες και ξωτικά του Αιγαίου. Ένα βιβλίο που χαρίζει όλη εκείνη τη μαγεία των παλιών μύθων που κάθε τόπος έχει να πει και να δώσει στους ανθρώπους του. Δίκαια μπήκε στη λίστα των πιο σπουδαίων βιβλίων της νεανικής βιβλιοθήκης του Μονάχου κι έτσι θα αποτελεί πια κι αυτό ένα από τα 200 καλύτερα βιβλία στον κόσμο για το 2013. Και οι γραφιάδες του μα και οι εικονογράφοι του έφτιαξαν ένα  βιβλίο από αυτά που λέμε προσεγμένα, καλογραμμένα και καλοδιάβαστα!  

Κι όπως λέει κι ένας από τους αφηγητές : «Οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μας, που φτιάχνουν κόσμους τελικά φωτίζουν την καρδιά μας !»

H επανάσταση των παλιών παιχνιδιών, Χρήστος Μπουλώτης,(εικον : Φωτεινλη Στεφανίδη), εκδ. Καλέντης

Τούτη η κουρδιστή μαϊμού είναι  η πιο παράξενη που έχω συναντήσει στα παραμύθια. Μιλάει, αν και όλα τα άψυχα. Θα μου πείτε,  μιλάνε στα παραμύθια αλλά και ξεσαλώνει τον κόσμο σε επανάσταση. Η ιστορία των παλιών παιχνιδιών που δεν τα θέλουν πια , δεν τα αγαπούν, που τα χουν σε μια γωνιά ή καλύτερα σε ένα σεντούκι παρατημένα, ζωντανεύει  σ΄ ένα βιβλίο που μας κάνει περήφανους αφού μπήκε στη λίστα “ White Ravens”,της βιβλιοθήκης του Μονάχου, ανάμεσα στα 200 καλύτερα παιδικά βιβλία στον κόσμο για το 2013.

Όλα ξεκινούν όταν αυτή η φοβερή κουρδιστή μαϊμού πέφτει στο κεφάλι του συγγραφέα , από ένα σύννεφο άσπρο με κόκκινες ρίγες... Ο αρχηγός των παλιών παιχνιδιών , ο αρκούδος Τζον και ο υπαρχηγός κλόουν Άρτζι – Μπούρτζι θα δώσουν το σύνθημα και η επανάσταση ή καλύτερα η σπίθα για την φυγή τους από τα συνηθισμένα και παλιά κεκτημένα θα ξεσπάσει. Ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά τους. Μολυβένια στρατιωτάκια, ένας τσίγκινος πυροσβέστης, μια πορσελάνινη μπαλαρίνα, ένα κουρδιστό ποντικάκι , ο Ρίκι,  βγήκαν στον κήπο και το νέο δεν άργησε να φτάσει στα αυτιά όλων των παλιών παιχνιδιών της πόλης.Και γέμισαν οι δρόμοι με μια στρατιά παιχνιδιών. Το όνειρό τους αρχίζει να ζωντανεύει  κι εκεί αρχίζουν κι οι φόβοι και οι κίνδυνοι και οι σκέψεις. Πρώτος επικίνδυνος εχθρός είναι ο φοβερός σκουπιδοφάγος που ευτυχώς δεν τα πειράζει. Ακολουθεί ένα τσούρμο ανθρώπων με στολές που είχαν διαταγή να τα συλλάβουν και να βάλουν ξανά πίσω στις κούτες τους. Και τότε αρχίζει για αυτά η « αληθινή » ζωή. Θα σκορπιστούν, θα κρυφτούν και θα συναντήσουν γκρίζα ποντίκια που δεν είναι κουρδιστά, θα περπατήσουν σε δρόμους που δεν ξέρουν και το πρωί θα συναντηθούν όλα στο εγκαταλελειμμένο γκαράζ . Κάποια θα’  χουν βρει το δρόμο τους, ή το ταίρι τους και κάποια άλλα θα είναι εκεί και θα αποφασίσουν για το μέλλον της επανάστασης και το δικό τους. Οργανώνονται σαν αληθινοί άνθρωποι και αποφασίζουν να κάνουν διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες στη Βουλή, να φτιάξουν νόμους, να γεμίσουν αφίσες τους δρόμους και τέλος να κάνουν και μια εκπομπή στην τηλεόραση. Κι όλο αυτά μήπως και καταλάβουν οι άνθρωποι και ειδικότερα τα παιδιά πως παιχνίδια ήταν και αυτά κι ότι υπάρχουν, και να σταματήσουν να παίζουν πια μόνο  με τα ηλεκτρονικά. Κι όπως συμβαίνει σ΄ όλες τις μεγάλες επαναστάσεις κι εδώ ένας θα βρεθεί που θα προδώσει το μυστικό σχέδιο στους αντιπάλους και η επανάσταση  θα καταπνιγεί πριν καλά καλά ξεκινήσει. Τα σχέδια όμως αλλάζουν εκεί που η φαντασία βασιλεύει. Τότε η επανάσταση δεν μπορεί αν σταματήσει ποτέ. Αρκεί να υπάρχει ένα σύννεφο με κόκκινες  ή πράσινες ρίγες, παλιά παιχνίδια, κάποιοι άνθρωποι που κουράστηκαν να ζουν στην πόλη και στην καθημερινότητά τους  κι ένα  σωρό παράξενοι επιβάτες . Όλοι μαζί  κατοικούν σ΄ αυτήν την συννεφένια  πολιτεία,  μα πάνω απ όλα για να συνεχίσει να υπάρχει η επανάσταση, τα παλιά παιχνίδια ακόμα και να είναι ηλεκτρονικά  χρειάζεται κι ένας συγγραφέας, με ταλέντο.  Τέτοιες ιδέες και «επαναστάσεις » χρειάζονται πραγματικά πολύ φαντασία και  κάποιους να ρίχνουν και μια ματιά στη γη , κατεβαίνοντας από τα σύννεφα πότε πότε για να συνεχίσουν τα πράγματα και τα παραμύθια  …να  προχωράνε και να υπάρχουν!

Εκτός από τα παραπάνω δύο βιβλία, πριν από μερικές μέρες συμπεριλήφθησαν άλλα  τρία   ανάμεσα στα 200 καλύτερα παιδικά και νεανικά βιβλία παγκοσμίως για το 2013, στις  λίστες «White Ravens»  της Διεθνής Νεανικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου, τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη νεανική βιβλιοθήκη στον κόσμο.

Αυτά είναι :

Όχι, κυρία ! Αντώνης Παπαθεοδούλου,εικονογράφησης :Ναταλία Καπατσούλια εκδ. Παπαδόπουλος.

Ναι, Βιρτζίνια, Υπάρχει Άγιος Βασίλης, Βασίλης Παπαθεοδώρου, εικον :Λίλα Καλογερή, εκδ. Καστανιώτης

Η θυμωμένη μπετονιέρα, Δημήτρης Μπαλσάμ,εικον : Κώστας Μαρκόπουλος, εκδ. Επόμενος Σταθμό

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 18 Οκτωβρίου 2014 :http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou47/198936

Έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια κι εγώ την θυμάμαι σαν ‘ ναι χθες!

«…Καλημέρα σας παιδιά μου είναι η θεία Λένα εδώ,

να σας πει ένα παραμύθι όμορφο και χαρωπό…».

Της Ελένης Μπετεινάκη

Πόσες γενιές μεγάλωσαν ακούγοντας αυτό το τραγουδάκι κάθε μέρα; Πόσοι από μας έζησαν αυτές τις μαγικές στιγμές «κολλημένοι»  στα ερτζιανά; Πόσα παραμύθια, τραγούδια, ιστορίες δεν μάθαμε που συντρόφεψαν τα πιο αθώα χρόνια της ζωής μας;

Ήταν η πιο μαγική στιγμή της ημέρας!

 Κάθε πρωί στις 9.00, πίνοντας  ένα ποτήρι γάλα, στη σειρά οι κούκλες να μου κρατούν συντροφιά, και η αξέχαστη φωνή από  εκείνο το μεγάλο ραδιόφωνο, στο ψηλό ράφι της κουζίνας. Κανένας  δεν έπρεπε να μιλάει για μισή τουλάχιστον ώρα. Ήταν η ώρα της «Θείας Λένας». Μιας γυναίκας που στην παιδική φαντασία έμοιαζε  σαν ένας γίγαντας , μια νεράιδα, μάγισσα ή ξωτικό. Ήταν σαν  την  δεύτερη γιαγιά, η παραμυθού των πρωινών μας. Ήταν εκείνη που γνώριζε τα πάντα.  Δεν την είχα δει ποτέ αλλά την φανταζόμουν σαν  ένα αερικό με την πιο γλυκιά φωνή του κόσμου που κρατούσε ένα  μαγικό ραβδί  και ξεκλείδωνε  όλες  τις πόρτες  των κάστρων της φαντασίας και των απάτητων  δρόμων που μας οδηγούσε, κάθε πρωί. REC. Η μητέρα μου κατάφερε να μάθει να μου  γράφει σε κασέτες τις εκπομπές γιατί εγώ θα έπρεπε να πάω στο σχολείο και ήθελα τόσο πολύ να την ακούω. Έτσι  η πρώτη μου δουλειά σαν επέστρεφα το μεσημέρι ήταν να ακούσω τις ιστορίες της Θείας Λένας και πολλές φορές τις ξανάβαζα και το βράδυ  λίγο πριν κοιμηθώ. Η τηλεόραση ήρθε στη ζωή μας πολύ αργότερα, όπως και τα βιβλία κι έτσι η μόνη πηγή πληροφόρησης παιδικών προγραμμάτων ή άλλων ακουσμάτων έκτος από την κλασσική γιαγιά μας ήταν μονάχα αυτή η εκπομπή.

Σαν τέλειωνε η εκπομπή της, γινόμουν εγώ η αφηγήτρια στις κούκλες μου, τους μάθαινα τα τραγουδάκια, τις ιστορίες κι αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια . Θυμάμαι την ατελείωτη χαρά μου σαν πήραμε το καινούργιο ραδιόφωνο που είχε μαζί και κασετόφωνο και ένα μαγικό κουμπί με ένα κόκκινο σημάδι και έγραφε

Νόμιζα πως  θα ζούσε για πάντα, όπως τα παραμύθια, μα σαν μεγάλωσα αρκετά έμαθα πως όλα εκείνα που άκουγα ,ήταν από αναμεταδώσεις της ΥΕΝΕΔ, όταν η σπουδαία αυτή γυναίκα  δεν υπήρχε καν στη ζωή. Οι εκπομπές της ακούγονταν  από το ελληνικό ραδιόφωνο ακόμα για  10 χρόνια μετά από την 16 Οκτωβρίου του 1971. Αργότερα έμαθα και κάτι άλλο που επίσης με συγκλόνισε. Ο γίγαντας των παιδικών μου χρόνων, η νεράιδα, η βασίλισσα όλου του κόσμου ήταν μια μικροκαμωμένη κυρία, με γαλανά μάτια και μαύρα κοντά κυματιστά μαλλιά. Καμιά σχέση με την φαντασία μου .Αυτό που κανένας δεν μπορούσε να μου αλλάξει ποτέ ήταν η φωνή της…

 Έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια κι εγώ την θυμάμαι σαν ‘ ναι χθες!

Η Αντιγόνη Μεταξά  γεννιέται στην Αθήνα στα  1905. Ήταν  συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, δημιουργός του πρώτου παιδικού θεάτρου στην Ελλάδα, καθώς και παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών, που έμεινε γνωστή ως η «Θεία Λένα». Ο πατέρας της ήταν εκπαιδευτικός και η ίδια σπούδασε Παιδαγωγικά στο Παρίσι, και υποκριτική τέχνη στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, απ΄ όπου αποφοίτησε με χρυσό μετάλλιο. Αργότερα εργάστηκε ως καθηγήτρια σ΄ αυτό διδάσκοντας απαγγελία και υποκριτική για πολλά χρόνια.

Το 1925 ανέλαβε πρωταγωνίστρια στο θέατρο Τέχνης του Σπύρου Μελά, καθώς και στα "Διονύσια" του Αιμίλιου Βεάκη. Το 1933 ίδρυσε τον πρώτο ελληνικό θίασο παιδικού θεάτρου,  "Το θέατρο του παιδιού", ή "Παιδικό θέατρο", που λειτούργησε χωρίς διακοπή μέχρι  τον Απρίλιο του 1941.Είχε παντρευτεί τον Κώστα Κροντηρά, πρώτο σκηνοθέτη στο χώρο της ραδιοφωνίας και συνεργάστηκε μαζί του στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών  από το 1936 ως τακτική συνεργάτρια και από το 1942 μέχρι το 1966 διευθύντρια της καθημερινής "Ώρας του Παιδιού". Ήταν από τις πρώτες γυναίκες που τόλμησαν να κρατήσουν το πατρικό τους όνομα πλάι στο όνομα του συζύγου τους. Στις εκπομπές και τα βιβλία της η Αντιγόνη Μεταξά, χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο  "Θεία Λένα". Η ιδέα για το νέο της όνομα ανήκε στον Γιάννη Βουλπιώτη, τότε διευθυντή του ΕΙΡ, και στον σύζυγό της. Δόθηκε σε αντιπαράθεση με τη “θεία Μπέρτα” του γερμανικού ραδιοφώνου και με το δεδομένο ότι ο πατέρας της ονομαζόταν κι αυτός, Κωνσταντίνος. Τα παραμύθια της είχαν συχνά διδακτικό περιεχόμενο και σαν  ψυχή της εκπομπής προσπαθούσε πάντα να βρει ευρηματικούς τρόπους παρουσίασης. Η  «Ελενίτσα» που απαντούσε στις περισσότερες ερωτήσεις και ήταν κατά κάποιο τρόπο από τους βασικούς συνεργάτες της,  ήταν μια ενήλικη γυναίκα η Ρηνούλα Μενάνδρου. Η χαρακτηριστική μουσική της εκπομπής υπήρξε το δημοφιλέστερο παιδικό άκουσμα περίπου για μία τριακονταετία. Το 1967 συνέχισε στη τηλεόραση της ΥΕΝΕΔ όπου δημιούργησε το πρώτο ελληνικό παιδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα.

Στο συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται περισσότερα από 51 παιδικά έργα. Ξεχωρίζουν "Το Θέατρο του Παιδιού" (τομ.4), "Η Ώρα του Παιδιού", "Ελάτε να ταξιδέψουνε" (τομ.4), "Χίλιες μορφές" (τομ.2), "Η θεία Λένα στα μικρά παιδιά", "Καλώς ήλθες μικρό μου". Ακόμα  στα 1967 κυκλοφορεί το πεντάτομο έργο της :Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια του παιδιού. Όπως γράφει η ίδια, στο αντί προλόγου εισαγωγικό κείμενο: «…Η εγκυκλοπαίδεια περιέχει θέματα που συμπληρώνουν τη σχολική ύλη του δημοτικού και των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου. Θεωρούσε επίσης ότι μία εγκυκλοπαίδεια για παιδιά θα έπρεπε να έχει ένα ομοιόμορφο ύφος πράγμα που, πολύ φυσικά, λείπει από τις περισσότερες εγκυκλοπαίδειες και λεξικά καθώς γράφονται από διάφορους συγγραφείς. Περιείχε επίσης αντί φωτογραφιών και χαρτών πάρα πολλά σκίτσα και απλοϊκές ζωγραφιές Ελλήνων ζωγράφων…»

Για το σύνολο του έργου της τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος της Ευποιίας (1965) και με ειδικό βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Κόρη της Αντιγόνης Μεταξά και του Κώστα Κροντηρά ήταν η επίσης ραδιοφωνική παραγωγός Λήδα Κροντηρά, γνωστή από την παιδική εκπομπή "Καλημέρα παιδάκια".

Φεύγει στα 66 της χρόνια εκείνο το πρωινό της 16^ης Οκτωβρίου 1971. Οι χιλιάδες ακροατές της που σήμερα πια σε μεγαλύτερη ηλικία θυμούνται εκείνα τα « άλλα» χρόνια δεν ξεχνούν ποτέ τη Θεία Λένα. Αυτή η φωνή είναι γραμμένη μέσα μας  και δεν μπορεί να σβήσει ποτέ. Θυμήθηκα μια φράση σήμερα το πρωί σαν είδα την επετειακή ημερομηνία του θανάτου της … « Τα όνειρα είναι γραμμένα με ασημένια γράμματα  , οι αναμνήσεις μας όμως είναι με χρυσά και γι αυτό είναι πιο πολύτιμες … ».

Κι όπως θα ‘λεγε και η  Θεία Λένα κλείνοντας την εκπομπή της : «Τώρα πέρασε η ώρα, φεύγουμε και μεις παιδιά, και αύριο την ίδια ώρα, θα τα πούμε με χαρά"!

ΠΗΓΕΣ:

Wikipedia.gr

Antexoume.Wordpress.gr

Biblionet.gr

Sch.gr
Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 16 Οκτωβρίου 2014 στον παρακάτω σύνδεσμο  :http://www.cretalive.gr/history/view/kalhmera-sas-paidia-mou-einai-h-theia-lena-edw-na-sas-pei-ena-paramuthi-omo/198580