Τα παραμύθια του Σαββάτου!

… γράφει, προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*

To Καλοκαίρι είναι  πια στην πιο ζεστή του ώρα. Διακοπές, βόλτες, θάλασσα είναι στο καθημερινό πρόγραμμα. Η θερμοκρασία « κτυπάει» κόκκινο και τα τζιτζίκια κάνουν δειλά δειλά την εμφάνισή τους πάνω στα κλαδιά. Είναι  οι μέρες των παραμυθιών κάτω από ολόγιομα φεγγάρια, κι ίσως κι εκείνες οι νύχτες που καμιά φορά γίνονται αλήθεια όλα εκείνα που έχουμε ονειρευτεί. Γιατί και τα όνειρα συχνά δεν κατοικούν μόνο στο χώρο της φαντασίας αλλά ξεκλέβουν λίγο από το άρωμα της ζωής και παίρνουν σάρκα και οστά κι είναι εκεί μπροστά μας …ολοζώντανα! Αρκεί να τα πιστέψουμε πολύ …

Τα παιδιά του καλοκαιριού, Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, εκδ. Πατάκης

Με τούτα και με κείνα, ήρθε ο Ιούλιος, το δεύτερο παιδί της Ζέστης και του Καλοκαιριού. Μαζί  του ήρθε και το τζιτζίκι με το τραγούδι του και την φιλία του στον μικρό μήνα που σαν όλα τα παιδιά, έδινε υποσχέσεις που ύστερα από λίγο, τις ξεχνούσε. Έτσι άφησε μέρες πολλές το τζιτζίκι να τον περιμένει για να τον μάθει να τραγουδά και τριγύριζε από δω κι από κει γνωρίζοντας νέους φίλους και παιχνίδια. Το Λιοπύρι, το Μελτέμι, η Θερμοκρασία ήταν οι νέοι του φίλοι και μαζί τους έτρεχε πάνω κάτω σχεδόν ασταμάτητα. Κι ίδρωνε τόσο πολύ που σαν νύχτωνε και γύριζε σπίτι του πια αποκαμωμένος και χωρίς διάθεση να μάθει να τραγουδά, έδιωχνε την κούραση του και την δίψα του με  ένα ποτήρι παγωμένο νερό… Και φώναζε ο παππούς ο Χρόνος και τον ορμήνευε πως στο τέλος θα αρρωστήσει… Έτσι κι έγινε κι ο Ιούλιος σιγοψήθηκε στον πυρετό, μια μέρα, και οι φίλοι του τρελάθηκαν από την αγωνία τους κι άναβαν κι έβραζαν και φυσούσαν δυνατά. Ακόμα και το τζιτζίκι έσκασε με τα καμώματα του Ιούλη που τους είχε αφήσει όλους σχεδόν μοναχούς,  να τον περιμένουν…

Άλλη μια ιστορία για τους μήνες, άλλο ένα μαγικό παραμύθι που νομίζουμε πως ο παππούς ο Χρόνος ήξερε πως μόνο η κ. Λότη θα μπορούσε να ζωντανέψει και να διηγηθεί τόσο μοναδικά τις περιπέτειες του.

Ένα αγόρι…Ένας ψαράς…Δύο όνειρα, Σοφία Τσιάμη, (εικ: Ανδρέας Κούρτης), εκδ. Ελληνοεκδοτική

Ήταν ένα μικρό χαριτωμένο αγόρι, κάποτε,  που ζούσε σε μια λουλουδιασμένη αυλή στην κορυφή ενός λόφου παίζοντας μια κόκκινη φλογέρα. Το αγόρι είχε ένα μυστικό , ένα μικρό σαράκι μέσα του .Δεν ήθελε να είναι αυτό που ήταν …αλλά να γινόταν ένα ψαράς στην μεγάλη απέραντη θάλασσα. Εκεί που ένας γκριζομάλλης και γκρινιάρης άνδρας , ένας ψαράς,  ζούσε όλη μέρα μέσα στην ξύλινη καρυδένια του βάρκα αλλά δεν του άρεσε καθόλου γιατί κι εκείνος ήθελε να είναι κάποιος άλλος. Ένας άνδρας που θα έπαιζε μια φλογέρα και θα τραγουδούσε. Ήταν όμως ψαράς. Δυο κόσμοι διαφορετικοί που κάποια στιγμή , αργά να είναι ή νωρίς ίσως και να συναντηθούν. Είναι εκείνη η μεγάλη στιγμή που μπορείς να αλλάξεις τα πάντα και το όνειρο να γίνει αληθινό. Και τότε όλα τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά  κα αποκτούν άλλο νόημα. Το χαμόγελο πια δεν φεύγει από τα χείλη, η μαγεία δίνει τη θέση της στη ζωή και τα όνειρα κατοικούν στη γη κι όχι στον ουρανό ή στα παραμύθια … Γιατί αν κάτι θέλεις πάρα πολύ εκείνο θα βρει τον τρόπο και το δρόμο του να έρθει…

Καλοκαιρινό Βυθοσχολείο, Γιώργος Λεμπέσης, (εικ. Θοδωρής Τιμπιλής), εκδ. Ψυχογιός

Το καλοκαίρι ήρθε λοιπόν και στο Βυθοσχολείο όλοι ετοιμάζονται για διακοπές. Όλα τα ψάρια και τα ζωντανά του βυθού κάπου έχουν σχεδιάσει να πάνε. Όλοι εκτός από τον Βρασίδα, τον αχινό που είναι ακόμα αναποφάσιστος και το Κακόψαρο που είναι τιμωρημένο και η δουλειά που του έχουν αναθέσει είναι να μοιράζει φυλλάδια.

Σε ένα από  αυτά ο Βρασίδας διαβάζει, ενθουσιάζεται και αποφασίζει πως θα πάει στην κατασκήνωση , το « Κεφάτο Σαφρίδι ».Τότε το τιμωρημένο ψάρι, που δεν θέλει να χάσει την συντροφιά του αχινού, του βάζει ένα σωρό δοκιμασίες μήπως και μ αυτόν τον τρόπο τον καθυστερήσει. Ο Βρασίδας, όμως θέλει πολύ να πετύχει το σκοπό του και έτσι καταφέρνει απ΄όπου κι αν περνά να λύνει τα μικροπροβλήματα με σκοπό να φτάσει στον προορισμό του. Ξέρει πως εκεί θα συναντήσει όλους τους φίλους του και βιάζεται να προλάβει. Περνάει  λοιπόν ένα σωρό μέρη και περιπέτειες κάτω από το άγρυπνο μάτι του Κακόψαρου και στο τέλος τα καταφέρνει δίνοντας ένα μάθημα στο φίλο του πως στη ζωή δεν είναι νικητής αυτός που ζηλεύει αλλά  αυτός που βάζει στόχους και προσπαθεί να  τους πραγματοποιήσει…

Ένα καλοκαιρινό βιβλίο με πολλές δραστηριότητες για μικρά παιδιά και μια ιστορία που θα σας κάνει να …ψαροζηλέψετε λίγο !

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 28 Ιουνίου 2014 :http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou32/175529

Τα παραμύθια του Σαββάτου!

… γράφει, προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει η Ελένη Μπετεινάκη * 

Τρεις  λέξεις που μπορούν να σημαδέψουν μια ολόκληρη ζωή : « Για πάντα , ποτέ», ένα νυσταγμένο φεγγάρι, ένα θαλάσσιο τσίρκο και το  καπέλο ενός καλλιτέχνη, πως μπορούν να δέσουν μεταξύ τους; Μπορούν όταν η Τέχνη γίνεται παραμύθι και  υπάρχει αστείρευτη φαντασία και ταλέντο.  Αγάπη για τα χρώματα, την μουσική , τα ταξίδια τα πραγματικά αλλά και του νου, που δεν βάζει ποτέ του σύνορα. Κι όταν έχεις εκείνο το ταλέντο στη ζωγραφική τότε όλα γίνονται εικόνες,  που όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα υπάρχουν  και θα μας διηγούνται τις ιστορίες τους , πολύχρωμες, φωτεινές και  αλησμόνητες !

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος – Ελ Γκρέκο, Αγαθή Δημητρούκα, (εικον. Νικόλας Ανδρικόπουλος), εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ

Ένα μικρό αγόρι σχεδιάζει μια μικρή πόλη πάνω στην άμμο και συχνά μονολογεί κι ονειρεύεται . Οι

δικοί του  ανησυχούν και η γιαγιά πιστεύει πως πρέπει να πάρει την ευλογία ενός καλόγερου και να αλλάξουν όλα. Ύστερα αρχίζει να ζωγραφίζει πάνω σε ξύλο , ανακατεύοντας όλα τα αγαπημένα του χρώματα και πιο πολύ το βυσσινί και το χρυσαφί που μοιάζει με αληθινή χρυσόσκονη. Γίνεται αγιογράφος και τρεις λέξεις που από τότε που γεννήθηκε υπάρχουν στο μυαλό του « Για πάντα, ποτέ ».Σαν μεγαλώνει  πολύ έρχονται πάλι μπροστά του και του δείχνουν το δρόμο για αν ακολουθήσει τα όνειρά του. Θα ταξιδέψει στην Βενετία, στη Ρώμη, και θα καταλήξει στην Ισπανία. Θα μαθητεύσει δίπλα στους μεγαλύτερους ζωγράφους και ο ίδιος θα γίνει διάσημος  με το μοναδικό του στυλ, ζωγραφίζοντας «πάντα» ψιλόλιγνες φιγούρες που μοιάζουν να κλείνουν μέσα τους ένα φως που « ποτέ» δεν θα σβήσει , όσα χρόνια και αν περάσουν. …Είναι ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ή Εl Greco  από τον Χάνδακα της Κρήτης που τα έργα του και η φήμη του στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου θα υπάρχει « για πάντα ».

Η Αγαθή  Δημητρούκα σε μια αλλιώτικη βιογραφία ενός από τους μεγαλύτερους ζωγράφους ,με τα πινέλα του Νικόλα Ανδρικόπουλου να την συντροφεύουν και να την  ζωντανεύουν μοναδικά,  γραμμένη για μικρά παιδιά …σαν παραμύθι !

Το Νυσταγμένο φεγγάρι ( Paul Klee), Φιλία Δενδρινού, εκδ. Λιβάνης

Πριν πολλά πολλά χρόνια, θα ΄ναι και 135 γεννήθηκε ένας ζωγράφος που αγαπούσε πολύ την μουσική. Ζωγράφιζε όμορφες εικόνες σαν να ήταν η παλέτα του και η καρδιά του μικρού παιδιού.Kι όπως έγινε  γνωστό και το όνομά του στα πέρατα της γης, Paul Klee τον λένε, είναι σαν να κρατάει ένα κλειδί και ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες της φαντασίας , του μυαλού και του κόσμου του. Και ζωγράφιζε για πολιτείες και ουρανούς και πουλιά και φεγγάρια. Κάποτε ζωγράφισε ένα φεγγάρι που έμοιαζε να είναι κουρασμένο  και έτσι χωρίς να το θέλει, έγειρε εκεί στην άκρη του ουρανού κι αποκοιμήθηκε. Ένα σωρό όνειρα ήρθαν στον ύπνο του. Ανάκατες εικόνες , σχήματα, σκιές και κόσμοι διαφορετικοί. Κι ένοιωθε σα να μεταμορφώνονταν σε ψάρι ή σε κίτρινο πουλί. Σαν ξύπνησε όλα τούτα ήταν ζωγραφισμένα πάνω σε καμβά… Κι όλα τα όνειρα γίνανε πίνακες και γέμισαν τα Μουσεία του κόσμου κι από τότε μας ταξιδεύουν και μας χαρίζουν εικόνες πολύχρωμες γεμάτες φαντασία και ιστορίες…

Το θαλάσσιο τσίρκο ( Joan Miro) Φιλία Δενδρινού, εκδ. Λιβάνης

Ο Πεπίτο είναι ένας κλόουν σε ένα μεγάλο θαλάσσιο τσίρκο. Βοηθοί του ο Πίκο και ο Τσίκο, χαρούμενοι και σκανταλιάρηδες. Τα κουστούμια τους γεμάτα χρώματα και σχήματα. Όλοι τους αγαπάνε πολύ τον βυθό. Όλα τα ψάρια και τα ζωντανά της θάλασσας παρακολουθούν τα νούμερά τους .Μέχρι και το φεγγάρι βάλθηκε να δει τι σκάρωσαν αυτοί οι τρεις .Και κατέβηκε ίσαμε τα βάθη του ωκεανού, κι άλλαξε χρώματα ,ώσπου εμφανίστηκε στη μεγάλη σκηνή ο Χουάν ένα ακόμα ψάρι κλόουν από τα πιο αγαπημένα και η παράσταση τελειώνει. Σ΄αυτό το παράξενο τσίρκο το « χρωματιστό» με μια μαύρη γραμμή που έγινε αυλαία κι ένα κίτρινο χρώμα σ όλη τη σκηνή μαζί με μια άλλη μωβ γραμμή πολύ διαφορετική. Μόνο ένας ζωγράφος με το ταλέντο και την φαντασία του Joan Miro  θα μπορούσε να το ζωντανέψει τόσο μοναδικά  σ όλους σχεδόν τους πίνακες του …

Το καπέλο του καλλιτέχνη Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Φιλία Δενδρινού, εκδ. Λιβάνης

Ήταν μια μέρα ένα καπέλο ψάθινο που είχε μια παράξενη παρέα και αφού βαρέθηκε να ζει σε ένα τραπέζι , ξεχασμένο, αποφάσισε να πάει αν βρει την τύχη του. Όλοι συμφωνήσαν μαζί του πως είχε δίκιο κι είχαν μια κουβέντα να του πουν. Καλοκαίρι θα ταν και η ζέστη απλωνόταν  παντού και σαν φύσηξε ένα απαλό αγέρι  το καπέλο κουνήθηκε από τη θέση του και « πετάχτηκε» στον κήπο του σπιτιού. Κι άρχισε να ταξιδεύει , στον μπλε ουρανό που έμοιαζε με φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κι άκουγε τα πουλιά, κείνα τα μαύρα κοράκια , κι έβλεπε τα σταροχώραφα , τα περίφημα στάχυα της Άρλ. Κι είδε τους θεριστές που ξεκουράζονταν στις θημωνιές  και πέρασε πάνω από άλλους κήπους και τότε θυμήθηκε μέσα στην τόση ομορφιά πως εκείνο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα παλιό ψάθινο καπέλο με μια ξεθωριασμένη κορδέλα γύρω του  Και  κατέβηκε λίγο πιο χαμηλά να δει και να νοιώσει την ομορφιά από τις ίριδες . Και περιπλανήθηκε πάνω από εκκλησιές και καμπαναριά  και αγροτόσπιτα και θαύμασε την απλότητα των χωρικών και συνέχισε το ταξίδι του. Κι είδε τα άστρα να τρεμοσβήνουν μια έναστρη νύχτα μοναδική  και το πήρε το ξημέρωμα κι έφτασε στην πολιτεία του Αρλ και στα σπίτια με τα μεγάλα παράθυρα. Και τότε είδε μια κάμαρη με ένα πολύ ψηλό κρεβάτι κι ένοιωσε μια συγκίνηση  σ αυτό το τόσο λιτό δωμάτιο και αφού περιεργάστηκε τον χώρο είδε γραμμένο σε ένα παλιό κασόνι ένα όνομα : Βίνσεντ. Κι εικόνες πολλές ήρθαν στο μυαλό του για τον άνδρα που είχε αυτό το όνομα και που ίσως θα μπορούσε να είχε ανάγκη ένα παλιό ψάθινο καπέλο όπως ήταν αυτό …Και,  ναι ήταν αυτός …κι αφού  συλλογίστηκε το μακρύ του ταξίδι, βρήκε επιτέλους το σκοπό του,  κι έγιναν οι δυο τους φίλοι αχώριστοι  από τότε …μέχρι την αιωνιότητα!

Κι όταν η Τέχνη γίνεται παραμύθι …η ομορφιά και οι ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ !

*H Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Σικελιανός – Καζαντζάκης… μια ταραχώδης φιλική σχέση από δυο μεγάλους Έλληνες!

Η σχέση του Νίκου Καζαντζάκη  με τον Άγγελο Σικελιανό υπήρξε μνημειώδης. Συναντιούνται στις 11 Νοεμβρίου 1914, στα γραφεία του Εκπαιδευτικού Ομίλου, στην Αθήνα. Δεν γνωρίζονται καθόλου μεταξύ τους αν και  ο Καζαντζάκης τον θαυμάζει ήδη, έχοντας διαβάσει την πρώτη του ποιητική συλλογή « Αλαφροΐσκιωτος» που έχει κυκλοφορήσει στα 1909. Δένονται με μια μεγάλη φιλία αμέσως, μιας και οι ηλικίες αλλά και οι πνευματικές τους ανησυχίες και οραματισμοί ταυτίζονται με μεγάλη ακρίβεια. Κρατούν μαζί για παραπάνω από δέκα χρόνια ένα σημειωματάριο στολισμένο μάλιστα με αποξηραμένα λουλούδια στις σελίδες του, που τόσο πολύ άρεσαν στον Νίκο Καζαντζάκη. Ο Άγγελος Σικελιανός είναι 30 χρόνων και ο Καζαντζάκης 31. Σε τρεις μέρες ξεκινούν ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι.

«…Την άλλη μέρα φορέσαμε τα σιδερένια ποδήματα και κινήσαμε για το Άγιο Όρος…» θα γράψει ο Καζαντζάκης. Εκεί θα μείνουν σαράντα μέρες και θα συνεχίσει στο ημερολόγιο τους «…Έξοχη πρωινή άποψη του Άθω… Μέσα στο φεγγάρι κατεβαίναμε τις σκάλες με τα κομπολόγια στο χέρι να πάμε στην αγρύπνια. Στιγμή αιώνια. Σα να υποβασταζόμαστε από πτέρυγες αγγέλων…». Εκεί πάνω σε κείνα τα χώματα οραματίζονται και σχεδιάζουν ακόμα και την ίδρυση μιας νέας θρησκείας , πράγμα που δεν συνέβη τελικά ποτέ!

Σαν φεύγουν από το Άγιο Όρος , χειμώνας βαρύς, συναντούν μια αμυγδαλιά στο δρόμο τους και η φράση του Καζαντζάκη καταγράφεται για πάντα : « …Αδελφή, μίλησέ μου για το Θεό κι η μυγδαλιά άνθισε…»

Συνεχίζουν μαζί συνοδοιπόροι από την επόμενη χρονιά κι άλλα ταξίδια. Μυστράς, Σπάρτη, Ταΰγετος, Μυκήνες,  Δελφοί, Θήβες, Ακρόπολη, Σίφνος, Συκιά, Ολυμπία. Στο μεταξύ ξεσπούν διάφορες ταραχές στην Ελλάδα σχετικά με τις διαφωνίες του Βενιζέλου με τον Βασιλιά και εμπλέκονται με τηλεγράφημά τους στην υποστήριξη του πρώτου, ιδιαιτέρως του Καζαντζάκη.

Στα 1923, όταν ο Κρητικός συγγραφέας έχει πια σχεδόν ολοκληρώσει την « Ασκητική » του αρχίζει να αισθάνεται ξένος ως προς τους παλιούς συντρόφους του και θα σημειώσει  : «Έγραψα στο Σικελιανό πως οι δρόμοι μας πια αλλάξανε…».

Οι μελετητές θα πουν πως ο χωρισμός αυτός που θα κρατήσει παραπάνω από είκοσι χρόνια έχει σαν λόγο του τις ιδεολογικές τους διαφορές. Ο Σικελιανός φέρεται να έχει ταχθεί υπέρ του βασιλιά Κωνσταντίνου, ενώ ο Καζαντζάκης παραμένει «φανατικά βενιζελικός και μεγαλοϊδεάτης» θα γράψει αργότερα ο Ρόντερικ Μπίτον.

Η φιλία τους αναθερμαίνεται το 1942, στο σπίτι του Πρεβελάκη στην Αθήνα που με άδεια των γερμανικών αρχών έχει μεταβεί από την Αίγινα ο Νίκος Καζαντζάκης  και το ζεύγος Σικελιανού τον παντρεύει  με την Ελένη Σαμίου το 1945. 

Άλλο ένα επεισόδιο,η κοινή υποψηφιότητά τους για το Βραβείο Νόμπελ το 1946 γίνεται αφορμή να ψυχραθούν και πάλι οι σχέσεις τους. Ο Καζαντζάκης πίστευε τόσο πολύ στον Σικελιανό και θεωρούσε ότι οι δυο τους μπορούσαν να αναδείξουν την πνευματικότητα της Ελλάδας στο εξωτερικό, ώστε του ζήτησε «να ενωθούν τα ονόματά τους αναπόσπαστα, γιατί, στην αγάπη, ένα πράμα, μοιραζόμενο, διπλασιάζεται. Και η τιμή για την Ελλάδα θα 'ταν διπλή». «Σύμφωνοι. Εγώ θα σε στεφανώσω με το στεφάνι μου κι εσύ θα με στεφανώσεις με το δικό σου», απάντησε εκείνος. Το παρασκήνιο για τούτη την υποψηφιότητα είναι γνωστό και για τους δύο.

Η Ελένη Καζαντζάκη στο βιβλίο της «Ο ασυμβίβαστος» σκιαγραφεί τους δύο φίλους γράφοντας  : «Ο Ιόνιος βάρδος, γλυκός κι αστραποβόλος, κατανυκτικός σαν τους πρίγκιπες της Αναγέννησης, καλύτερα σαν αρχιερέας κάποιας ασιατικής θεότητας, με τη φαρδομάνικη πάλλευκη μεταξωτή πουκαμίσα του (...).Ο Κρητικός, γιος χωρικού, με τις λεπτές κλειδώσεις, ντροπαλός, ντυμένος από τα ξημερώματα με το μπλάβο ντρίλινο παντελόνι της αργατιάς και το πορτοκαλί του πουκάμισο. Κι οι δύο άνετα μπρος τους ισχυρούς ή τους απόκληρους της γης μας, κι οι δύο πάνω από το κοινό μέτρο. Κι οι δύο άρχοντες στο γέλιο…».

Στις 19 Ιουνίου 1951 ο Άγγελος Σικελιανός θα φύγει από τη ζωή και ο Νίκος Καζαντζάκης συγκλονίζεται πολύ από τον χαμό του: Λίγες μέρες αργότερο θα πει στον σουηδό Borje  Knoss  : «…Σαράντα χρόνια φιλία ακατάλυτη μ' έσμιγε με το Σικελιανό, ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα ν' αναπνέω, να μιλώ, να γελώ και να σωπαίνω μαζί του. Τώρα η Ελλάδα άδειασε…»

ΠΗΓΕΣ :

Wikiedia.gr

Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

zhtunteanagnostes.blogspot.gr

Νίκος Καζαντζάκης, Η μορφή και το έργο του , Γ. Παναγιωτάκη, 2001

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 19 Ιουνίου 2014 :http://www.cretalive.gr/history/view/sikelianos-kazantzakhs-mia-tarachwdhs-filikh-schesh-apo-duo-megalous-ellhne/173601

Τα παραμύθια του Σαββάτου !

…γράφει, προτείνει, σχολιάζει και παρουσιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*

Καλοκαίρι επιτέλους !...Ωρες ξεκούρασης, χαλάρωσης και διαβάσματος. Ώρες παραμυθιών όπως κι εκείνο τον παλιό καιρό, κάτω από τα αστέρια ή στις παραλίες με το ολόγιομο φεγγάρι που γεννά από μόνο του ιστορίες με δράκους, ξωτικά, νεράιδες και πειρατές… Πειρατές; Μα μήπως υπάρχουν στ αλήθεια και στην δική μας εποχή; Μήπως ήταν ο ίδιος ο μπαμπάς στην προηγούμενη δουλειά του; Κι αν δεν μπορούμε να είμαστε κοντά στην θάλασσα μήπως να μετατρέπαμε το ίδιο μας το σπίτι σε πειρατικό καράβι ή σύγχρονο κρουαζιερόπλοιο με καπετάνιο αληθινό; …Ε, τότε τα παραμύθια ίσως και να συνέβαιναν στ αλήθεια…!

Ο μπαμπάς μου… πειρατής, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, ( εικονογράφηση Βίκτωρ Μοσχόπουλος )  εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ

Όταν η φαντασία των μικρών παιδιών καλπάζει και οι γονείς πρέπει να βρουν λύσεις για την επιβίωση της οικογένειας τότε μπορεί και να συμβούν οι πιο παράξενες ιστορίες στο μυαλό ενός μικρού παιδιού. Κάποια γεγονότα , κάποιες μικρές κουβέντες , κάτι από τα παραμύθια και το σενάριο είναι ήδη σε εξέλιξη ή καλύτερα σε εφαρμογή. Όπως ο μικρός Γιάννος που νομίζει ότι ο μπαμπάς του ήταν πάντα ένας πειρατής. Και μάλιστα έχει ατράνταχτες αποδείξεις. Η γιαγιά λέει ότι όταν θυμώνει τον πιάνουν τα μπουρίνια του, αυτή είναι  μια την θαλασσινή λέξη! Κι έχει και στολή πειρατή, και αποκαλεί συνέχεια την γυναίκα του και μητέρα του μικρού μας φίλου πριγκίπισσα. Και μια μέρα του χαρίζει ένα παπαγάλο που ξέρει και λέει μόνο μια λέξη. Θησαυρός! Ε αν δεν είναι αποδείξεις όλα αυτά για την προηγούμενη ζωή του μπαμπά του τότε ποιες είναι; Και μάλιστα όταν σου εξηγεί πως έχει βρει νέα δουλειά και ετοιμάζεται να φύγει …στα καράβια....

Ένα βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου που με χιούμορ και  φαντασία που εξηγεί με πολύ απλό και όμορφο τρόπο τις σκέψεις των μικρών παιδιών για ένα θέμα που δεν είναι εύκολο ή δεν μπορούν να καταλάβουν. Τις εικόνες ή τις ιδέες που γεννά το παιδικό μυαλό όταν τα πράγματα στην οικογένεια δυσκολεύουν αλλά και τις λύσεις που δίνει καμιά φορά η ίδια ζωή αρκεί να ξέρουμε να εκτιμήσουμε και να δούμε τις προτεραιότητές της.

Καπετάνιος στην μπανιέρα, Δήμητρα Πυργελή, (εικονογράφος : Αιμιλία  Κονταίου) εκδ. Καλειδοσκόπιο

Αυτός είναι καπετάνιος! Με τα όλα του, με καράβι, με κατάστρωμα, με πλήρωμα, με στολή , με επιβάτες, με κουζίνα και φαντασία αστείρευτη και αχαλίνωτη. Τούτος ο καπετάνιος έχει ιδέες μοναδικές, που μπορεί στην αρχή να μη αρέσουν στη μαμά αλλά με λίγη καλή θέληση και την βοήθεια όλης της οικογένειας, το σπίτι ολόκληρο μπορεί να μετατραπεί σε κρουαζιερόπλοιο και η μπανιέρα να γεμίσει με αληθινό θαλασσινό νερό. Κι όταν είναι τα γενέθλια ενός μικρού παιδιού κανείς δεν θέλει να του χαλάσει το χατίρι. Έτσι θα ξεκινήσει μια γιορτή αλλιώτικη και πρωτότυπη, γεμάτη χαμόγελα, παιχνίδια και φυσικά  όνειρα και φαντασία. Γιατί η ζωή αν δεν της βάλεις λίγο αλατάκι παραπάνω δεν έχει και πολύ νοστιμιά. Θέλει κέφι, μουσική, φίλους, καλό φαγητό και ένα μικρό παιδί που φορώντας ένα υπέροχο δώρο την ημέρα των γενεθλίων του, εκείνη τη στολή του καπετάνιου θα ζήσει τα όνειρό του και θα γίνει και το ίδιο αλλά και όλη του η οικογένεια …ευτυχισμένη.

Η Δήμητρα Πυργελή που την γνωρίζουμε όλοι από  την μαγική της φωνή στο ραδιόφωνο και την αγάπη της στα βιβλία και τα παραμύθια, μας ταξιδεύει σε μια ιστορία γεμάτη φαντασία και  πολύ θαλασσινό νερό . Ένα ταξίδι που τα χει όλα μα πάνω από όλα εκπληρώνει επιθυμίες και όνειρα πλημυρίζει με χαμόγελα και ευτυχία τη ζωή ενός μικρού παιδιού …!  

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou30/172585