Τα παραμύθια του Σαββάτου !

Τα παραμύθια του Σαββάτου γράφει, σχολιάζει , παρουσιάζει και προτείνει η Ελένη Μπετεινάκη*

Σε λίγες μέρες γιορτάζει το παιδικό βιβλίο, σε λίγες μέρες έχουν πάλι την τιμητική τους τα παραμύθια. Όσο πολυάσχολοι και αν είστε, να θυμάστε πως μια  ημέρα, όπως λέει στο βιβλίο της η αγαπητή Σοφία έχει … χίλια τετρακόσια λεπτά ή καλύτερα ογδόντα έξι χιλιάδες τετρακόσια δευτερόλεπτα… Χρόνος άφθονος να αφιερώσει  κανείς, να πει ή να διαβάσει  μια μικρή ιστορία στο παιδί του, έστω για μια γλυκεία καληνύχτα …χρόνος πολύτιμος όσο πολύτιμα  θα ναι για πάντα τα παιδιά μας και τα βιβλία …

Στο νησί της Ροδιάς, Μάνος Κοντολέων, (εικον: Μυρτώ Δεληβοριά), εκδ. Ψυχογιός

Κάπου υπάρχει ένα Νησί, κι ίσως υπάρχει κι ένα μεγάλο σπίτι κι ο κήπος είναι γεμάτος από ροδιές και στα δωμάτια του σπιτιού κατοικούν …Σποράκια από  Ρόδια.

Μια ιστορία, για κείνο το νησί, για μια γυναίκα που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ, για ένα όνειρο που το έκανε πραγματικότητα ο πόνος , για έναν πόλεμο που έσβησε το όνειρο αλλά έδωσε τη θέση σε μια άλλη πτυχή του πόνου να αναπτυχτεί. Πόσα παιδιά, πόσα ρόδια άραγε να υπάρχουν σε τούτη τη γη; Πόσες Μανούλες, πόσες Ροδιές και πόσες Ρήγισσες; Κι ο Μάνος ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά του κόσμου, πόσες εμπειρίες και πόσα πράγματα μάζεψε κι έμαθε  εκείνο το καλοκαίρι μαζί με τον παππού του κι όλα τα …σποράκια , στο Νησί.

Δύο ιστορίες  σε μια… από έναν πολύ αγαπημένο συγγραφέα. Ένα παραμύθι που μπλέκει το μύθο με την πραγματικότητα , που ευαισθητοποιεί όλα τα παιδιά αλλά και τις μάνες τους. Μακάρι να μην υπήρχαν τόσα πολλά …σποράκια, από την άλλη ευτυχώς που υπάρχουν τόσες πολλές Ροδιές ..., τόση αγάπη και τόση δύναμη προσφοράς .

Μια ακόμη ιστορία για τα παιδιά του κόσμου…

Η Χιόνα, Λίτσα Ψαραύτη, ( εικον : Μαρία Τσαφαντάκη) εκδ. Πατάκη

Ένα μικρό πληγωμένο κουτάβι που θα βρει η Μαρίνα στο χωριό του παππού της όταν έχει πάει για διακοπές θα της κρατήσει συντροφιά, παρά τις αντιρρήσεις της γιαγιάς, για όλο σχεδόν το καλοκαίρι. Η Χίονα όπως θα το ονομάσει η Μαρίνα, επειδή έχει μια κάτασπρη βούλα στο λαιμό του, μεγαλώνοντας δεν μοιάζει τόσο με σκυλί. Ο κυρ Θανάσης, ο φίλος του παππού της θα καταλάβει πως τούτο το ζώο είναι  μια λύκαινα και η Μαρίνα θα νοιώσει χαμένη γιατί γνωρίζει πως θα πρέπει να το αποχωριστεί. Η δύναμη της θα γιγαντώσει αφού εκείνη θα την οδηγήσει στο δάσος. Η αγάπη της για αυτό αλλά και αφοσίωση του ζώου θα πλέξει μια ιστορία και μια σχέση ανάμεσα τους που μόνο όσοι λατρεύουν τα ζώα μπορούν να την καταλάβουν. Ο καιρός θα περάσει και κάποια στιγμή η μάννα πια λύκαινα, θα γνωρίσει στην αγαπημένη της φίλη τα παιδιά της με ένα τρόπο μαγικό και η Μαρίνα θα το κρατήσει μυστικό μόνο για εκείνην, σαν να ταν όνειρο ή παραμύθι που κάποτε θα το αφηγηθεί στα δικά της παιδιά .

Το φουστάνι με τις πεταλούδες, Σοφία Μαντουβάλου, ( εικον : Κατερίνα Χαδουλού)  εκδ. Μεταίχμιο

Μια μόνο πεταλούδα, κάποιες φορές, αν βρεθεί πάνω σ ένα φουστάνι μπορεί αν έχει την ψυχή της αγάπης να γεμίσει τον κόσμο με χρώμα, χαρά, αγάπη και …άλλες πεταλούδες. Μπορεί τότε  οι πεταλούδες  όλου του κόσμου από όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης να ΄ρθούν και να στήσουν το δικό τους χορό πάνω σ αυτό το τόσο ιδιαίτερο φουστάνι έστω και για μία μέρα. Κι όποιο κι αν είναι τα όνομά της…Παπιγιόν ή Μπατερφλάι ή Λεπτίρ ή Κελεμπέκ ή Χου ντι ή Πεπερούντα ή Μοτίλ ή Πεπελά ή πεταλούδα, ένα ξέρεις πως η αγαπη, η ελευθερία, η αδελφότητα, το όνειρο, το παραμύθι και η ομορφιά, κρύβεται στα φτερά της. Στο πέταγμα, στο άγγιγμα ακουμπά και η επιθυμία της  γνωριμιάς, της συντροφικότητας,   της ελπίδας και της γνώσης.

Κι όλα αυτά μέσα σ ένα ταξίδι που γυρίζει όλη τη γη μέσα σε μια μέρα, σε χίλια τετρακόσια λεπτά ή καλύτερα ογδόντα έξι χιλιάδες τετρακόσια δευτερόλεπτα… Χρόνος πολύς , που μπορούν να συμβούν τα πάντα γιατί όλοι γνωρίζουμε πως τα πιο ωραία πράγματα χρειάζονται για να γίνουν  μόνο μια στιγμή. Μια στιγμή θέλει και τούτο το παραμύθι να γεμίσει το φουστάνι της Μυρτώς και της Κάτιας με παραμύθια για  πεταλούδες…

Υπέροχη ιστορία από την Σοφία Μαντουβάλου για αξίες, συναισθήματα, δικαιώματα και συνήθειες, με μια εξίσου υπέροχη εικονογράφηση της Κατερίνας Χαδουλού .

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Η Ιωάννα, ο « Βασιλιάς Λύκος » και …« Τα παραμύθια του Σαββάτου »!

Της Ελένης Μπετεινάκη 

…Και έτσι ξεκίνησαν τα παραμύθια… ένα Σάββατο πρωί στις 22 του Μάρτη ,  αγκαλιά μ΄ ένα βιβλίο, ένα καπέλο γεμάτο ιδέες και μια νέα ταλαντούχα συγγραφέα την Ιωάννα Μπαμπέτα που μας μάγεψε…

Μαζί της η Κοκκινοσκουφίτσα, η γιαγιά κι ο κυνηγός, τα τρία γουρουνάκια που προσπαθούσαν να χτίσουν το σπίτι τους , ο λύκος που ήθελε να το γκρεμίσει  κι εκείνος  ο άλλος του φίλος που είχε φάει τα 6 κατσικάκια κι είχε γεμίσει …λίπος.

Όμως « βασιλιάς λύκος» δεν μπορούσε να γίνει κανείς τους  γιατί ένας αρχηγός  θα πρέπει να έχει πολλά πολλά χαρίσματα, να ναι και γρήγορος και δυνατός και έξυπνος, να μην φοβάται  και να είναι πολύ αγαπητός…

Δύσκολη απόφαση που μόνο ένα παιδί ξέρει να πάρει και να βρει τον… δρόμο το σωστό κι μείς στο βιβλιοπωλείο « Δοκιμάκης » το περασμένο Σάββατο, συντροφιά με όλους αυτούς , με ένα σωρό παιδιά, μαμάδες , μπαμπάδες και την Ιωάννα, καταφέραμε να εκλέξουμε …τον καλύτερο αρχηγό !

Κι όλοι μας παίξαμε πολύ… και γελάσαμε πολύ , και τρέξαμε και κάναμε ένα σωρό πράγματα. Η   μας βοήθησε πολύ κι όλοι στο τέλος φύγαμε γεμάτοι καραμέλες και …χαμόγελα γιατί καταφέραμε και  γίναμε κι εμείς για λίγο …οι καλύτεροι αρχηγοί !

Ιωάννα,

Και ζήσαμε όλοι καλά  και οι καινούργιοι …αρχηγοί ακόμα καλύτερα… μέχρι τα επόμενα παραμύθια, ένα Σάββατο πρωί…

 

Φωτογραφίες  : Graham Hodgetts  ,Μάριος Ψαλιδάκης

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 5 Απριλίου του 2014

και στο cretalive.gr στον παρακάτω σύνδεσμο  :http://www.cretalive.gr/culture/view/kai-etsi-jekinhsan-ta-paramuthia-tou-sabbatou/151747

Ο Γρύπας...κατακτά το Ηράκλειο!

Το Ηράκλειο αποκτά … τον Γρύπα, το ειδικό σήμα του που πλέον το χαρακτηρίζει…

Μάρτιος του 1961 και ώρα 6 μ.μ. στις 22 του μήνα  το τότε Δημοτικό Συμβούλιο  Ηρακλείου με πρόεδρο τον Νικόλαο Κρασαδάκη , δήμαρχο ,  αποφασίζει ύστερα από συνεδρίαση και λαμβάνοντας υπόψη του την εισήγηση της Περιηγητικής Λέσχης Ηράκλειου,  να εγκρίνει το νέο σήμα – έμβλημα της Πόλης που απεικονίζει το μυθικό  τέρας Γρύπα.

Μέλη της Συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν εκτός του τότε Δήμαρχο, οι Νικόλαος Πλάτων( Έφορος Αρχαιοτήτων ), Μενέλαος Παρλαμάς ( Αντιπρόσωπος της Εταιρείας Κρητικών Ιστορικών  Μελετών) , Ιωάννης Παπανικολάου (  Αντιπρόσωπος του Συλλόγου « Λόγος και Τέχνη ») , Νικόλαος Λιαναντωνάκης ( αντιπρόσωπος Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Ηρακλείου ), Αλέξανδρος Μανιδάκης ( Αντιπρόσωπος του Τεχνικού επιμελητηρίου) και Μηνάς Νικηφοράκης  (Αντιπρόσωπος της Περιηγητικής Λέσχης Ηρακλείου)

Η Επιτροπή είχε να εξετάσει 20 περίπου σχέδια που είχαν υποβάλει οι :

Θωμάς Φανουράκης ( 8 σχέδια)

Ανδρογ. Αλεξανδρίδης ( 8 σχέδια)

Γιάννης Μιγάδης ( 2 σχέδια)

και Κωνσταντίνος Ανυφαντάκης – Αστέρης ( 2 σχέδια)

Ύστερα από μεγάλη συνεδρίαση αποφάσισαν πως καταλληλότερο σχέδιο για να χρησιμέψει και να αντιπροσωπεύσει, σαν Σήμα, την πόλη του Ηρακλείου, ήταν το σχέδιο του Θωμά Φανουράκη  που παρίστανε τον Μινωικό Γρύπα. Θεωρήθηκε το πιο κατάλληλο γιατί η πόλη ήταν  γνωστή σε όλον τον κόσμο και λόγω των Μινωικών Αρχαιοτήτων που είχαν βρεθεί στην Κνωσό .

Επίσης ο Γρύπας σαν μυθικό ζώο που είχε σώμα λιονταριού , κεφάλι και φτερά αετού  και ήταν εάν από τα πιο υπερβατικά όντα του θρησκευτικού και μινωικού κύκλου. Πίστευαν ότι εξέφραζε την δύναμη και την ισχύ του στον «… Ουράνιον , επίγειον  και  υποχθόνιον κόσμον…».

Επίσης σαν σχήμα προσαρμόζεται εύκολα σε στρογγυλή Ελληνική ασπίδα  που συνήθως πάνω σε αυτές είχε καθιερωθεί να τοποθετούνται σήματα οίκων, πόλεων κλπ.

Τέλος ο Γρύπας σαν σχέδιο λεπτό, αυτοδύναμο και πολύ διακοσμητικό μπορούσε εύκολα  να τυπωθεί στη μνήμη και να παρουσιάζει με μεγαλύτερη ακρίβεια και ευκολία όλες τις ιδιότητες που θα το έκαναν αναγνωρίσιμο παντού με την  συνεχή και ποικιλότροπη προβολή του.

Στον Θωμά Φανουράκη καθορίστηκε βραβείο 2000 δραχμών που του απενεμήθη  από την Περιηγητική Λέσχη Ηρακλείου 

Ποιος ήταν όμως ο Γρύπας ; 

Ο Γρύπας ήταν μυθικό τέρας με σώμα λιονταριού, κεφάλι και φτερά αετού. Επίσης σε μερικές αναπαραστάσεις του φαίνεται πως έχει και ουρά φιδιού. Ο μύθος του θεωρείται ότι προέρχεται από την Μεσοποταμία. Πιθανότατα η γέννηση του μύθου ανάγεται στην εποχή της πρώτης ανακάλυψης απολιθωμάτων δεινοσαύρων από τον προϊστορικό άνθρωπο. Η ράχη του ήταν σκεπασμένη με φτερά και τα νύχια στα λιονταρίσια πόδια του ήταν δυνατά και γαμψά σαν του αετού .Τα νύχια του  γρύπα θεωρούνταν πολύτιμα το Μεσαίωνα επειδή έλγαν πως μπορούσαν να ανιχνεύσουν την ύπαρξη δηλητηρίου στα υγρά, χωρίς όμως να μπορούν να το καθαρίσουν.

Ο γρύπας είναι σύμβολο συνδεδεμένο με τη Μινωική Κρήτη. Σχετικά με τον Μινωικό άπτερο Γρύπα, υπάρχουν ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, 1450 - 1400 π.Χ. Δύο άπτεροι γρύπες απεικονίζονται δεξιά και αριστερά του θρόνου στην τοιχογραφία στην κύρια αίθουσα του θρόνου (κρητομυκηναϊκή περίοδος 1700π. Χ. - 1075 π. Χ.) στο Μινωικό ανάκτορο. Οι γρύπες εμφανίζονται άπτεροι, για να δηλώσουν την συνεχή παρουσία τους στον χώρο της αίθουσας του θρόνου. Η μικτή μορφή του άπτερου γρύπα έδινε έκφραση των τριών σφαιρών του κόσμου, της ουράνιας, της επίγειας και της υποχθόνιας, με το αετίσιο του κεφάλι, το λιονταρίσιο σώμα και την φιδίσια ουρά, συμβόλιζε δε την βασιλική και θεία ισχύ.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι το σφραγιστικό δακτυλίδι με παράσταση θεάς και γρύπα: Χρονολόγηση: Ύστερη Εποχή του Χαλκού, 1450 - 1400 π.Χ. Το μεγαλύτερο μέρος καταλαμβάνει ένας γρύπας, που παριστάνεται σε «ιπτάμενο καλπασμό» να εκτινάσσεται προς τα αριστερά και επάνω, με ανοιγμένα τα φτερά του. Το σώμα του είναι λεπτό και ανάλαφρο, ενώ το κεφάλι του τονίζεται με το μακρύ, γαμψό ράμφος.

Ο Γρύπας ήταν το έμβλημα της αρχαίας πόλης των Αβδήρων. Σε νεότερα σύμβολα απαντάται και στο Έμβλημα της Βάδης-Βυρτεμβέργης.

Στην Ελλάδα ο γρύπας, ως ον που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά πτηνού και τετράποδου ζώου, εμφανίστηκε κατά την Κρητομινωική περίοδο και είναι γνωστός από τις παραστάσεις από την Κνωσό και από άλλα μέρη του Αιγαίου.

ΠΗΓΕΣ :

Περιοδικό «Κνωσός», έτος 8, αριθμ.34

Wikipedia.gr

Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού

history.heraklion.gr

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr : http://www.cretalive.gr/history/view/o-grupas...katakta-to-hrakleio/151250

Τα παραμύθια του Σαββάτου !

Στα « παραμύθια του Σαββάτου » η Ελένη Μπετεινάκη * γράφει, προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει βιβλία για παιδιά…

Τα παραμύθια του Σαββάτου φιλοξενούν στη σελίδα τους αλλά και στην πόλη τους για αυτήν την εβδομάδα μια νέα και ταλαντούχα συγγραφέα που πραγματικά έχει πολλά ακόμα να μας πεις και να μας γράψει.  Η Ιωάννα Μπαμπέτα έχει γράψει 7 συνολικά βιβλία και  ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις και να μιλάει στην ψυχή των παιδιών… Γιατί ούτε η  Ζωή περισσεύει ποτέ και από πουθενά, ούτε ο λύκος είναι αναγκαστικά κακός και ίσως δεν κάνει για αρχηγός, ούτε  Ο Πρίγκιπας θέλει να είναι μόνος και να μην ξέρει πότε έχει γεννηθεί αν και τελικά δεν και έχει και πολύ μεγάλη σημασία αυτό.  Επίσης ο  Κωνσταντίνος πρέπει ακόμα να μάθει πολλά για την φιλία και τον έρωτα και τη μουσική  και η Μελίνα καρδιοχτυπά γιατί θέλει να γίνει ο καλύτερος ντεντέκτιβ, όσο για τον  Σαλίμ θα μάθει πως ακόμα κι αν δεν έχει τριαντάφυλλο για την δασκάλα του εκείνη τον αγαπάει πολύ και ποτέ ποτέ κανείς δεν ξεχνάει την νταντά του που είναι κάτι σαν δεύτερη μαμά ακόμα και αν έχει φύγει …
Ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά που σίγουρα θα βρουν κάπου, κάπως σε κάποιο σημείο τον εαυτό τους !

Η Ζωή που περισσεύει… Ιωάννα Μπαμπέτα, εκδ. Πατάκης( εικ. Σοφία Τουλιάτου)
Η Ζωή είναι ένα μικρό κορίτσι που έχει μόλις μετακομίσει σε καινούργια γειτονιά και σχολείο. Στην τάξη της κάθεται μόνη στο θρανίο της και νοιώθει μοναξιά γιατί πιστεύει πως κανείς δεν την δέχεται και κάνεις δεν την αγαπά. Δεν έχει καμία φίλη και η λέξη ομάδα για αυτήν δεν σημαίνει πολλά παιδιά αλλά μόνο ένα. Μια μέρα θα συμβεί κάτι διαφορετικό και ένα κορίτσι από μια άλλη τάξη θα καθίσει δίπλα της. Τότε όλα θα αλλάξουν κι εκείνη θα αρχίσει να σκέφτεται αλλιώς και να βλέπει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Το χαμόγελο θα επιστρέψει ξανά. Η μοναξιά, η λύπη, η απόρριψη θα δώσουν την θέση τους στη φιλία, στη χαρά και στην αποδοχή. Κι όπως πολύ όμορφα γράφει η Ιωάννα σ αυτήν την πολύ τρυφερή ιστορία  της « Η Ζωή βρήκε την Ευτυχία της »…κυριολεκτικά.



Ο Βασιλιάς λύκος, Ιωάννα Μπαμπέτα, (εικονογράφος Μυρτώ Δεληβοριά) εκδ. Μεταίχμιο.
Οι παράξενες εκλογές των λύκων προσπαθούν να αναδείξουν τον πιο κακό ανάμεσα τους για να γίνει βασιλιάς. Εκφωνούν λόγους οι πιο διάσημοι κακοί όπως ο λύκος που έφαγε την κοκκινοσκουφίτσα, ο λύκος που καταβρόχθισε τα έξι κατσικάκια, κι ο λύκος που έφαγε τα δύο από τα τρία γουρουνάκια και στο τέλος έγινε αρχιτέκτονας για να μάθει πώς να γκρεμίζει τα σπίτια που είναι φτιαγμένα από τούβλα. Κανένας δε έδειχνε τελικά τόσο κακός για να κερδίσει το στέμμα έτσι όπως είχε γίνει μετά το κατόρθωμά του κι έτσι σκέφτηκαν και μάλιστα τη λύση έδωσε ένα μικρό λυκάκι, να ψηφίσουν για αρχηγό τον πιο αγαπητό και πιο καλό. Κανένας από τους μεγάλους δεν ήταν τόσο καλός κι έτσι αποφάσισαν να κάνουν αρχηγό ένα παιδί, το μικρό λυκάκι γιατί όλοι γνωρίζουμε πως τα παιδιά είναι πολύ σοφά και ικανά να φτιάξουν ένα κόσμο πολύ καλύτερο από τους μεγάλους…
 

Πριγκιπικά γενέθλια, Ιωάννα Μπαμπέτα, εκδ. Πατάκης ( εικονογράφος Ναταλία Καπατσούλια )

Λένε πως αν κάνεις μια ευχή λίγο πριν σβήσεις τα κεράκια της τούρτας των γενεθλίων σου ό,τι και αν ευχηθείς θα συμβεί στ΄ αλήθεια. Πρέπει όμως να γνωρίζεις ακριβώς την ημέρα που έχεις γεννηθεί κι όχι την ημέρα που σε βρήκαν « οι γονείς σου » σε ένα καλάθι, έξω από την πόρτα τους. Έτσι κι ο Πρίγκιπας ήθελε να μάθει ακριβώς πια ήταν η μέρα που γεννήθηκε κι όχι « που ήρθε σπίτι ». Κι έβαλε τα κλάματα κι η μαμά και ο μπαμπάς που δεν άντεχαν να τον βλέπουν στεναχωρημένο του έπαιρναν συνέχεια τούρτες με κεράκια να σβήνει και δώρα και χίλια δύο. Και πέρασαν οι μέρες και σκεφτόντουσαν  που αλλού να σβήσει τα κεράκια του μιας κι είχαν βαρεθεί τα γλυκά… Μήπως πάνω σε κεσεδάκι με γιαούρτι ή σε σπανακόπιτα ή καλύτερα στα γεμιστά; Η  επιθυμία του Πρίγκιπα δεν γινόταν πραγματικότητα ώσπου μια μέρα με πολύ βροχή ο μπαμπάς του, του έφερε στο σπίτι ένα μικρό γατάκι…Κι όλα άλλαξαν…ακόμα και η μέρα των Γενεθλίων του αλλά δεν είχε σημασία… Σημασία είχε πως και ο Πρίγκιπας και ο Δώρος , το μικρό γατάκι του, είχαν πλέον οικογένεια , σπίτι και μπόλικη αγάπη και φροντίδα και δεν τους ένοιαζαν ούτε οι ημερομηνίες ούτε τίποτε άλλο !

Μια ιστορία από τις πιο όμορφες που έχει γράψει η Ιωάννα  για παιδιά που γνωρίζουν ή και δεν γνωρίζουν πότε ακριβώς ήρθαν στον κόσμο, αλλά και για  ζώα που κι αυτά πολλές φορές είναι εγκαταλελειμμένα στα πιο απίθανα σημεία του δρόμου …

Μια κιθάρα και  πολλές συγγνώμες, Ιωάννα Μπαμπέτα, εκδ.  Ψυχογιός

Η εφηβεία είναι η πιο δύσκολη ηλικία. Είναι δύσκολο και για το παιδί και για τους φίλους και για τους συγγενείς  του. Μια φιλία ανάμεσα σε δυο αγόρια μεγαλωμένα πολύ διαφορετικά θα τους δέσει αλλά την ίδια στιγμή θα τους χωρίσει. Ο Κωνσταντίνος και ο Πέτρος συναντιούνται για πρώτη φορά μέσα σε ένα λεωφορείο και με αφορμή την κιθάρα του Πέτρου θα ξεκινήσει μια φιλία, με πολύ μουσική, με ντροπές, αγάπη, κλάματα, παρεξηγήσεις και συγγνώμες που είναι δύσκολο να ζητήσεις κάποιος μερικές φορές. Και ειδικά  αν σ΄ αυτές τις τρυφερές ηλικίες προστεθεί ένα κορίτσι , στη συγκεκριμένη ιστορία η Μαρίνα που αρέσει πολύ στον Κωνσταντίνο και κάνει ότι του ΄ρθει στο μυαλό για να αρέσει και σε εκείνην. Γίνεται, αστείος, σοβαρός, κακός, θυμωμένος, λίγο χαζός μέχρι μια μέρα που πάλι όλα ξεκαθαρίζουν και η ηρεμία έρχεται στην καρδιά του σαν καταλαβαίνει πως και σε εκείνην αρέσει. Ηρεμία που θα κρατήσει λίγο ώσπου να την γνωρίσει στο φίλο του τον Πέτρο και τότε ένα νέο συναίσθημα,  αυτό της ζήλειας θα χαλάσει ότι όμορφο έχει δημιουργηθεί όλο αυτό το διάστημα. Τότε ο μπαμπάς που λείπει πολύ για δουλειά μόνο με μια κουβέντα θα βοηθήσει …αλλά η συγγνώμη δεν είναι θέμα ούτε του μπαμπά ούτε της μαμάς …Είναι θέμα του ίδιου του Κωνσταντίνου που ίσως να είναι η αιτία  για μια δεύτερη ευκαιρία και μια καινούργια αρχή !

Ένα εκπληκτικό βιβλίο, γραμμένο απλά αλλά που ακούμπα σε πολλά θέματα των παιδιών αυτή της ηλικίας, θέματα ακόμα και ρατσιστικά ως προς το  επάγγελμα ή την εθνικότητα κάποιου άλλου, αλλά και θέματα σχέσεων που όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολες είναι στα χρόνια που ανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας. Όλοι  θεωρούμε εκείνα τα χρόνια που ακόμα υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο στις σχέσεις πως  πρέπει κανείς  να  αρχίσει να γνωρίζει και το γκρι που έχει στοιχεία και από τα  δύο χρώματα.

Μια φιλία, μια κιθάρα , πολλές οι συγγνώμες …

* Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός