Τα παραμύθια του Σαββάτου ...τα αποκριάτικα!

Στα « παραμύθια του Σαββάτου » η Ελένη Μπετεινάκη *προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει βιβλία για παιδιά…

 
Απόκριες …μέρες χαράς, διασκέδασης, σερπαντίνας , χαρτοπόλεμου και ιστοριών. Ιστορίες που έρχονται από μνήμες παλαιών εποχών,ιστορίες που δημιουργεί η αγάπη και η φαντασία. Ιστορίες για μάσκες και κλόουν, για πιερότους και πολύχρωμα κουστούμια, για ζώα που παρελαύνουν με χάρη περισσή, για κορδέλες που γίνονται ότι πιο χρήσιμο διαθέτει ο νους και για ανθρώπους που μια στολή μπορεί να τους μεταμορφώσει για λίγο χωρίς να τους αλλάξει και να  χάσουν τη δίψα για ζωή και το δικαίωμα στο όνειρο και την  ευτυχία…


Το καρναβάλι των ζώων, Μάρκο Σίμσα και Ντόρις Αϊζενμπουργκερ, εκδ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Το καρναβάλι των ζώων είναι ένα υπέροχο μουσικό έργο του Καμίγ Σεν -Σανς που συνέθεσε το
1866 στην  Αυστρία. Πάνω στα μοναδικά του μουσικά κομμάτια φτιάχτηκε η ιστορία μας των Μάρκο Σίμσα και Ντόρις Αϊζενμπουργκερ. Στο μεγάλο δάσος μια γιορτή θα πάρει μέρος, μια

γιορτή ξεχωριστή, το περίφημο καρναβάλι των ζώων. Όλα τα ζώα του δάσους κάνοντας το δικό τους νούμερο εμφανίζονται στο ξέφωτο που μοιάζει με σκηνή. Δυο μικρά μαϊμουδάκια παίρνουν τον ρόλο των αφηγητών ή διασκεδαστών και το λιοντάρι με την οικογένεια του κάνει την αρχή. Ακολουθούν οι κότες και οι κόκκοροι με ξέφρενα κακαρίσματα και δυνατές φωνές. Σειρά έχουν οι αγριογάιδαροι και ακολουθούν οι μικρές χελώνες με τα αργά τους βήματα να πάρουν τη θέση τους στη μεγάλη φιέστα. Αμέσως μετά ακούγονται τα βαριά βήματα των ελεφάντων που κουβαλούν ένα σωρό μικρά ζώα στη ράχη τους. Τα σκανδαλιάρικα καγκουρό έχουν σειρά και λίγο μετά μπαίνει στη σκηνή ένα τεράστιο ενυδρείο με μαγευτικά χρώματα από τα πολύχρωμα ψάρια. Όλα τα ζώα  έχουν κάτι να τραγουδήσουν, μια μικρή παράσταση να δώσουν  μέχρι το φινάλε, την πιο μαγική στιγμή της μεγάλης παρέλασης και του πραγματικού γλεντιού. Το καρναβάλι των ζώων έχει τελειώσει , η ανάμνησή  του όμως θα μείνει για πολύ καιρό στις καρδιές των ζώων του δάσους και σε σας η εκπληκτική μουσική που συνοδεύει το βιβλίο…

Ο Αρλεκίνος, Ζωρζ  Σαρή, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

Ένα βιβλίο, στάση ζωής… Η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς κι όλοι χαρούμενοι τραγουδούν, χορεύουν και χαίρονται το καρναβάλι. Ή  σχεδόν όλοι. Ένα μικρό αγόρι κοιτάει το ξέφρενο πανηγύρι από το παράθυρο του σπιτιού του κι είναι πολύ λυπημένο. Ο πατέρας του  έχει πεθάνει, η μητέρα του ξενοδουλεύει για τον μεγαλώσει κι εκείνος δεν έχει τι να φορέσει για να κατέβει με τους φίλους του στη μεγάλη πλατεία. Κι ανάμεσα σ όλους εκείνους τους μασκαράδες ξεχωρίζει η φιγούρα της μικρής μπαλαρίνας…Τότε η μητέρα του μικρού αγοριού παίρνοντας τον από το χέρι τον οδηγεί στη παλιά σοφίτα κι εκεί ανάμεσα στα άχρηστα αντικείμενα , στη σκόνη και τις αράχνες είναι κρυμμένα μικρά πολύχρωμα κουρελάκια. Είναι αυτά που με περισσή αγάπη και φαντασία η μαμά του παιδιού η κυρία Φαντασία, θα τα μεταμορφώσει σε μια πανέμορφη αποκριάτικη στολή, την μοναδική στολή του αρλεκίνου που θα κερδίσει τις εντυπώσεις, την καρδιά του μικρού κοριτσιού και μια καλύτερη ζωή σ όλη την οικογένεια του μικρού μασκαρά του μικρού Αρλεκίνου !
Υπέροχη η ιστορία του Αρλεκίνου από μια πολύ σπουδαία συγγραφέα και με εικονογράφηση από τον αγαπημένο Νικόλα Ανδρικόπουλο.


Η Χαρά και το Γκουντούν, οι τρεις αποκριάτικες κορδέλες, Ευγένιος Τριβιζάς, εκδ. Πατάκη

Η φαντασία του Ευγένιου Τριβιζά είναι γνωστή σ όλον τον κόσμο και η δημιουργία των πιο απίθανων ηρώων και λέξεων πολλές φορές σε καθηλώνει. Το Γκουντούν σ ΄ αυτήν την ξεκαρδιστική ιστορία, θέλει ένα δεύτερο αυτί, για να ακούει ολόκληρες τις λέξεις. Ούτε το μπάνιο τον βοηθά να ξεβουλώσει το αυτί που δεν ακούει και η φίλη του η  Χαρά αποφασίζει τότε  να ψάξει στο σεντούκι των πειρατών. Εκεί ανάμεσα στους θησαυρούς τους ίσως ανακαλύψει αυτό που ψάχνει. Κι επειδή, όπως είπαμε, η φαντασία όταν ταξιδεύει όλα τα δημιουργεί, το Γκουντούν παίρνοντας σαν όχημα ένα ιπτάμενο σουρωτήρι και την αγαπημένη του φίλη κατευθύνεται στο νησί των πυροτεχνημάτων μήπως κι εκεί κρύβεται το πολυπόθητο δεύτερο αυτί. Μια γαλάζια αχιβάδα είναι μια πολύ καλή λύση στο πρόβλημά του και συνεχίζοντας το μαγικό του ταξίδι δοκιμάζοντας την ακοή του συνεχίζεται στον Βόρειο Πόλο, στην Ψιψινία,στο Καγκουριστάν , στο Πιπερούν,στη χώρα των Δράκων και σ όλον τον κόσμο της Φαντασίας. Κι επειδή το Γκουντούν είχε και άλλη επιθυμία, η χώρα του Καρναβαλιού ήταν ο επόμενος σταθμός του ψάχνοντας πλέον και για μία ουρά. Η Χαρά τότε έχει μια τέλεια ιδέα για μια ουρά πολύ διαφορετική και πολύ πολύ αποκριάτικη.

Μια φανταστική ιστορία για παιδιά από 4 ετών που τους αρέσουν οι παράξενες χώρες  και οι απίθανες περιπέτειες


Πάρτε κι εσείς μια μάσκα, ένα καπέλο «μαγικό» και φτιάξτε μια ιστορία  κι αν δεν μπορείτε, διαβάστε μια ιστορία που έφτιαξε κάποιος άλλος, γιατί πάντα το όνειρο και η φαντασία έχουν χώρο και στο μυαλό και στην καρδιά και τη δική μας και των παιδιών μας !

   Καλές Απόκριες !



*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatouta-apokriatika/144438

Από όσα θυμούμαι το παλιό Κάστρο …τις Απόκριες !

Τσικνοπέμπτη. Είναι η Πέμπτη της Κρεατινής, η μέρα που καθένας, φτωχός ή πλούσιος,

«Θα τσικνώσει στη γωνιά του » και η τσίκνα από το φρεσκοψημένο  κρέας θα  μοσχοβολήσει τον αέρα. Για αυτό και λέγεται και Πέμπτη της Κρεατινής. Η συνήθεια θέλει αυτό το βράδυ οι συγγενείς να τρώνε όλοι μαζί. Στη συνέχεια αρχίζει το γλέντι, με μασκαράδες και συχνά πρωτότυπες  μεταμφιέσεις και η γιορτή ξεκινάει επίσημα και για τις επόμενες δέκα μέρες περίπου.

Το Μεγάλο Κάστρο ή Ηράκλειο πάντα είχε παράδοση στα γλέντια, στους χορούς, στα « σαλόνια» και στις μασκαράτες. Καρναβάλι γινόταν πάντα και οι άνθρωποι γλεντούσαν και διασκέδαζαν μέχρι το πρωί σε γνωστά και μη στέκια της εποχής. Στον Τσεπανέ σημερινή Λότζια,στο ζαχαροπλαστείο του Ρεγγινάκη, στο καζίνο του Ροϊδη από τα παλιότερα στέκια, στο Πουπέ ή Σαβόϊ, στο ξενοδοχείο « Κνωσσός », στο κέντρο Μινώα μεταγενέστερα , στον κινηματογράφο Απόλλων και σε τόσα άλλα  μέρη , συνέβαιναν απίστευτες « κωμικές » βραδιές.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που με τόση γλαφυρότητα περιγράφει ο Μανώλης Δερμιτζάκης, ο μπαρμπέρης ποιητής του Μεγάλου Κάστρου που έζησε στην πόλη από τις αρχές του 1900 μέχρι και το 1965.

«…Από όλες όμως τις γιορτές που οι Καστρινοί εορτάζανε εκείνο τον καιρό με περίσσιο κέφι και όρεξη ήταν οι τρεις Κυριακές της Μεγάλης Αποκριάς.

«Τις Μεγάλες Αποκρές κουζουλαίνονται κι οι γρες». Και έτσι πουτο ’λεγεν η παραμιά, οι Καστρινοί την τηρούσανε με πίστη. Κάθε βράδυ, στις χειμωνιάτικες νύχτες του Φλεβάρη,

μαζεμένοι πότε στο ένα φιλικό πότε στο συγγενικό σπίτι, μαζεμένοι εκεί όλοι με τα αποκριάτικα φαγώσιμά τους, καθισμένοι σε κοινό τραπέζι μικρομέγαλοι, ετρώγανε κι επίνανε με όρεξη ξετελεύοντας μετά το φαγοπότι τους τα αποκριάτικα παιγνίδια και τους χωρατάδες τους. Έτσι, καθώς είπανε, «τσι Μεγάλες Αποκρές κουζουλαίνονται κι οι γρες».

Καθώς αποκλείουνταν κάθε παρεξήγησις, τα λογής-λογής παιχνίδια, οι χωρατάδες με τα νιόματα και τα καθαρογλωσσίδια εδίνανε κι επαίρνανε . Έτσι, άκουες σε κάθε σπίτι που αποκρεύανε συγγενείς και φίλοι μαζί να λέγουνε:

«Ποιος μπορεί να πει “ψωμί Kολυβδοψώμι ψωμί Kολυβοντάς”;»

 Ένας-ένας με τη σειρά έπρεπενα το ’λεγε σωστά το καθαρογλωσσίδι. Όποιος δεν τα κατάφερνε και του μπερδεύουνταν η γλώσσα και από το καθαρογλωσσίδι έβγαινε αλλιώτικο το νόημα, εκτός από τα γενικά γέλια από την αδεξιότητά του, έτρωγε και μερικές κατεβατές με την πετσέτα που στο κάτω μέρος της ήταν δεμένη σε κόμπο.

«Ποιος μπορεί να πει» έλεγεν άλλος, «“ανεσήκωσε την πλάκα κι ανε με βρεις από κάτω,

ανε μη, διγάδισέ με”;»

 Τα ίδια επάθαινε κι εκείνος που δεν θα μπορούσε να ’βγαζε το παραπάνω καθαρογλωσσίδι σωστό. Από τις παραπάνω κυρώσεις εξαιρούνταν μονάχα οι βαρεμένες, από φόβο μη

λάχαινε και αποβέλνανε! Το φαγοπότι με τα παιγνίδια και τα χωρατά άρχιζε από τις ώρες του βραδινού δείπνου και ετελείωνε ως τις πολύ προχωρημένες ώρες της νύχτας. Της δε τελευταίας Κυριακής ώς το ξημέρωμα της Καθαρής Δευτέρας.

Έτσι ετελείωναν οι τρεις Κυριακές της Μεγάλης Αποκριάς, που εσημείωνε και ο Καζαμίας στα φύλλα του με τους 12 μήνες του χρόνου μαζί με τις γιορτές και τις σαρακοστές του, που οι θεοφοβούμενοι Χριστιανοί εκείνου του καιρού παρακολουθώντας εξέρανε

πότε έπρεπε να νηστεύανε και πότε θα καταλούσανε τον οίνον και το έλαιον. Απ’ αυτούς βέβαια τους Καστρινούς που θα μπορούσανε να κρατούσανε τον Κανόνα.

Στο μέρος όμως που εκαίγουνταν το πελεκούδι τις τρεις Κυριακές της Αποκριάς στην όρεξη, στο κέφι και στη χαρά ήταν το τσαρσί της Πλαθιάς Στράτας. Εκεί μαζεμένο όλο το Κάστρο,

οι χριστιανοί μικρομέγαλοι με τις φαμιλιές τους, καθισμένοι στα πεζοδρόμια από το ένα μέρος και το άλλο, στους καφενέδες του Γιώργη του Αμουτζά, του Νικολή του Σελάτου, του Καλόγνωμου και του Σαρχιανού, περιμένανε τις απογευματινές ώρες που θα περνούσανε οι μασκαράδες, εκείνοι που πηγαίνανε να βραβεύουνταν από το κομιτάτο. Η επιτροπή

ετούτη, ορθή πάνω στο μπαλκόνι του μεγάλου Μαγατζέ του αρμένη  υφασματοπώλη Βαρζακιάν, του πατέρα του σημερινού ιδιοκτήτη κυρίου Αβέτ, εμοίραζε τα βραβεία  σ’ εκείνα τα Μασκαράτα που εθεωρούσε πιο πετυχαιμένα στο σκοπό τους, που αποτελούνταν από χρηματικά ποσά. Ώσπου να ’ρχουνταν  η ώρα της παρελάσεως, των Μασκαράδων οι φωνές, τα τραγούδια, οι χτύποι από τις λατέρνες και τις πήλινες  τουμπελέκες, μαζί με τις καντάδες των λιμοκοντόρων εκείνης της εποχής με τις κιθάρες και τα μαντολίνα τους εγεμίζανε την αγορά. Πάνω όμως από όλη τούτη τη φασαρία, ακούγουνταν  ο Μοσκοκούζουλος ο Γιώργης ο Γκιουνγκιούλας. Με τα γκαρίσματα που έκανε, ίδιος γάιδαρος, εκλειούσε με τις γκαριξιές του το φινάλε του πολύβοου τόνου που σκορπούνταν στον αέρα του τσαρσού από το καστρινό πλήθος.

Από τις κυριακάτικες Απόκριες που δεν εξέχασαν ποτέ οι παλαιότεροι από τους Καστρινούς ήταν εκείνες του 1908-1909, με τα μοναδικά γέλια που έκανε το πλήθος και την ομαδική χαρά και το κέφι που εσκόρπισε το Μασκαράτο του καστρινού γλεντζέ με την μποέμικη και φιλοσοφημένη ψυχολογία του.

Ο Ράδος ο Μαλεβιζώτης –θέλοντας να σατίριζε τον Μιχελιδάκη, τον αρχηγό του κόμματος των

Φωτ Από http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr

Μπατζάκηδων, για μιαν υπόσχεσή του στους ψηφοφόρους του τον καιρό που είχε

κερδίσει τις εκλογές με τις 78 βουλευτικές έδρες που πήρε ο κυβερνήτης του νησιού στα Χανιά,και δεν είχε εκτελέσει: την υπόσχεση ότι θα ’κανε το σιδερόδρομο Ηρακλείου-Μεσαράς– {έτσι}, ο καστρινός γλεντζές, για πείσμα του και βγάζοντας το άχτι που ένιωθαν οι Μεσαρίτες για τον αρχηγό των Μπατζάκηδων, που εξακολουθούσαν να έρχουνταν  με τα γαϊδαρομούλαρά τους στη χώρα με όλες τις ταλαιπωρίες που είχε ένα τόσο μακρινό ταξίδι!, ο Ράδος οΜαλεβιζώτης πλήρως τους ικανοποίησε την αποκριάτικη εκείνη Κυριακή του 1908.

Πηγαίνοντας στα χάνια του Κάστρου, επήρε όσους γαϊδάρους εβρήκε σ’ αυτά, τους

έδεσε τον ένα οπίσω από τον άλλο, εφόρεσε στον πρώτο μια χάρτινη μαύρη καμινάδα ίδια με του τρένου, και έγραψε πάνω σ’ ένα χαρτί «Σιδηρόδρομος Μεσαράς»!...

Εφώναξε τον Γιώργη τον Γκιουγκιούλα, [που] ζεύτηκε μπροστά του γαϊδαροσυρμού τραβώντας τον πρώτο γάιδαρο, [και] με τις γκαριξιές του επήρε το δρόμο από

το Μεϊντάνι για την Πλατιά Στράτα.

Με τα γκαρίσματα του Γιώργη του Γκιουγκιούλα, όλοι οι γαϊδάροι του συρμού γκαρίζοντας ακολουθούσανε τον Γκιουγκιούλα και τον Ράδο, που κρατούσε το πανό με την επιγραφή «Σιδηρόδρομος Μεσαράς». Κατεβαίνοντας το τσαρσί, εσταμάτησε κάτω από το μπαλκόνι που ήταν το κομιτάτο που έδινε τα βραβεία. Έτσι, του Ράδου ο κόπος δεν πήγε χαμένος. Η επιτροπή τού ’δωσε το πρώτο βραβείο μέσα στη γενική επιδοκιμασία του τσαρσού στις φωνές, τα γέλια και τα χάχανα του πλήθους. Παίρνοντας ο Ράδος τους γαϊδάρους του με τον Γιουγκιούλα, έφυγε κι αυτός τελείως ικανοποιημένος.

Μαζί με τον Ράδο τον Μαλεβιζώτη, εκείνη την αποκριάτικη Κυριακή η επιτροπή του κομιτάτου έδωσε βραβείο και σ’ εκείνους τους δυο που επαράστηναν ο ένας τον αρχαίο Έλληνα και ήρωα Αχιλλέα και ο άλλος τον Έχτορα. Εκείνος που επαράσταινε τον Αχιλλέα

επάνω στο κάρο το στολισμένο με χρωματιστές κόλλες, φορώντας τη Μεγαλόπρεπη περικεφαλαία και τη φανταχτερή αρχαία στολή

του και με το μακρύ κοντάρι στο χέρι ετραβούσε  ξαπλωμένο ολόγυμνο πάνω σε μια τάβλα οπίσω από το άρμα εκείνον που παράσταινε τον Έκτορα, το φονιά του αγαπημένου φίλου του Αχιλλέα Πάτροκλου.

Η επιτροπή έδωσε επίσης βραβείο σε έναν που ολόγυμνος κι αυτός στο κάρο, πεσμένος ανάσκελα πάνω σε πέτρες επαράσταινε τον Προμηθέα, που η οργή του αφέντη που όριζε το θεοκατοίκητο βουνό, τον Όλυμπο, ετιμώρησε με τον τόσο γνωστό άγριο τρόπο

τον άμυαλο θεό, που δίχως τη βουλή του παντοκράτορα Δία επήγε να δώσει ο ζευζέκης στους χωριάτες τη φωτιά να ψήνανε την μπομπότα τους!!

Και ναι μεν τα γυμνά του στήθια δεν τα ξέσκιζε να ’τρωε τα πνευμόνια εκείνου που ήταν ξαπλωμένος στο κάρο το ξαγριωμ ένο όρνιο που ήταν καρφωμένο στο περβάζι του κάρου, γιατί ήταν ψόφιο και μπαλσαμωμένο· τον έκοψε όμως η πνευμονία μετά

μερικές μέρες, όπως ακούστηκε στην Πλαθιά Στράτα. Την ίδια τύχη είχε κι εκείνος που επαράσταινε τον Έκτορα, και έτσι και οι δυο εγλυτώσανε από τα βάσανα του Μάταιου τούτου κόσμου.

Έτσι ετελείωνε η κάθε τελευταία Κυριακή της Αποκριάς με τα λογής-λογής Μασκαράτα της, τις φωνές, τα γέλια και τα τραγούδια, που εκρατούσαν ώς στην Καθαρή Δευτέρα, την ώρα που εσήμαινε η Μεγάλη καμπάνα του Αγίου Μηνά για τον πρώτο εσπερινό της εβδομάδας, που άρχιζε η Μεγάλη Σαρακοστή με το τροπάρι που έψελνε στη Μεγάλη εκκλησία (το «Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού») ο καλλίφωνος ψάλτης κωνσταντινοπολίτης Βαλαβάνης.

ΠΗΓΕΣ:

Από όσα θυμούμαι το παλιό Κάστρο, Μανώλης Δερμιτζάκης, εκδ. Δοκιμάκης

Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ

Εφημερίδα ΕΛΠΙΣ, 14 Φεβρουαρίου 1908

Οι σπουργίτες των πεζοδρομίων, Δημήτρης Σάββας, εκδ. Δοκιμάκης

"Λες και ήταν χθες! Μνήμες ... από το παλιό Ηράκλειο, Δημήτρης Σάββας

perastekosme.blogspot.gr

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 20/2/2014 και στο Cretalive.gr στον παρακάτω σύνδεσμο  :http://www.cretalive.gr/culture/view/tis-megales-apokres-kouzoulainontai-ki-oi-gres-h-tsiknopempth-sto-palio-hra/143900

Τα παραμύθια του Σαββάτου!

Στα « παραμύθια του Σαββάτου » η Ελένη Μπετεινάκη * προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει βιβλία για παιδιά…

Γιατί η αγάπη είναι πολλές φορές πολύ δυνατή και μπορεί να γεννήσει κάτι μοναδικό ακόμα κι αν όλα έχουν φύγει; Γιατί φοβούνται τα ζώα και οι άνθρωποι κάποιες στιγμές να βρουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει; Και στ αλήθεια υπάρχουν εφευρέτες γραμμάτων; Γι αυτά και για πολλά άλλα μας μιλούν τα σημερινά παραμύθια.

Και μην ξεχνάτε πως « ψέματα κι αλήθεια …έτσι είναι τα παραμύθια »!

Πως γεννήθηκαν τα όνειρα, Εύη Γεροκώστα, εκδ. Μεταίχμιο

 

Μπορεί να ζήσει ένα σύννεφο δίπλα στον ήλιο, να τον προσέχει, να τον αγαπά, να τον φροντίζει; Να του φέρνει για δώρο ότι πιο πολύτιμο υπήρχε στις γειτονιές του ουρανού αι του ουράνιου τόξου; Κι έτσι περνούσε ο καιρός με χαμόγελα κι ευτυχία ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε η ζέστη γεμάτη ζήλια και κακία και ήθελε να χαλάσει τη σχέση τους. Θέλησε να κάνει τον ήλιο εχθρό των ανθρώπων, των ζώων , του κόσμου ολόκληρου. Το σύννεφο προσπάθησε να τον προστατέψει, αγκαλιάζοντας τον μ΄ όλη τη συννεφένια αγκαλιά και καρδιά. Ο ήλιος περήφανος και εγωιστής δεν κατάλαβε την κίνησή του και το έδιωξε μακριά. Όλα άλλαξαν τότε στις « ζωές » όλων και σαν πέρασε αρκετός καιρός  ο ήλιος κατάλαβε τι είχε κάνει. Κουρασμένος, αναζητώντας το σύννεφό του παντού, αποκοιμήθηκε και συνέβη κάτι που έκανε τον κόσμο να αλλάξει για πάντα… Ονειρεύτηκε για πρώτη φορά, το αγαπημένο του σύννεφο… Και κάπως έτσι γεννήθηκαν τα όνειρα στον ουρανό , στον ήλιο και στους ανθρώπους …κάπου μέσα στη νύχτα που ό ήλιος πήγαινε να ξεκουραστεί και μέσα στην σιωπή…

Μια ιστορία για τη δύναμη της αγάπης και της φιλίας από την παραμυθού Εύη Γεροκώστα που πάντα γράφει και αφηγείται μοναδικές ιστορίες . Μια ιστορία μικρή που γράφτηκε για μια πολύ μεγάλη στιγμή!

Το δάσος που άλλαξε όνομα, Λιάνα Δενεζάκη, εκδ. Λιβάνη

Το δάσος της Χαράς κάποτε είχε ένα άλλο όνομα. Ήταν το δάσος της Φοβέρας. Τα μεγάλα ζώα έσπρωχναν, κορόιδευαν, στεναχωρούσαν και φόβιζαν τα μικρότερα. Οι σκίουροι, οι λαγοί, οι ποντικοί , οι κάστορες και οι χελώνες , όλοι είχαν κάτι να πουν για τα προβλήματα τους. Τα πιο μεγάλα ζώα τους έκαναν τη ζωή τους δύσκολη και συχνά ανυπόφορη. Ο σκίουρος, τότε,  είχε μια ιδέα .Να μαζευτούν όλοι μια μέρα στην μεγάλη πλατεία στο ξέφωτο του δάσους και να ορίσουν αρχηγό. Και με μιας όλα άλλαξαν , άρχισαν προετοιμασίες. Ήθελαν όλοι να εντυπωσιάσουν τους άλλους και να τους πείσουν για τις ικανότητές τους. Εκφώνησαν λόγους , γελούσαν  χόρευαν και όλοι ήταν πια μεταξύ τους αγαπημένοι και καθόλου μα καθόλου φοβισμένοι. Αρχηγό όρισαν την μαϊμού αλλά η αλεπού την έκανε από την πρώτη στιγμή να νοιώσει πως δεν έχει αυτήν την ικανότητα.  Τότε όλα τα μικρά ζώα σκέφτηκαν πως θα ήταν καλύτερα αντί να προσπαθούν να γίνουν αρχηγοί, να έκαναν επιτέλους ότι δουλειά ευχαριστούσε τον καθένα τους. Και έτσι να ζήσουν  όλα μονιασμένα. Χαρούμενα και χωρίς φόβους και αντιδικίες.

Μια παραλλαγή του μύθου του Αισώπου « Μαϊμού και αλεπού» από την πένα και την εικονογράφηση της  Λιάνας Δενεζάκη. Μια ιστορία για τον εκφοβισμό και μια έξυπνη λύση που διώχνει τον φόβο μακριά.

Ο Φήτα, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, εκδ. ΠΑΤΑΚΗ

Ο Φήτα είναι μαθητής της Πρώτης Δημοτικού και είναι εφευρέτης γραμμάτων, έτσι νομίζει τουλάχιστον… Όμως η αλφαβήτα δεν γίνεται να έχει είκοσι πέντε γράμματα. Η δασκάλα του στο σχολείο προσπαθεί να του το εξηγήσει και τον στέλνει να συμβουλευτεί έναν γλωσσολόγο. Όταν μετά από μέρες ανακαλύπτει έναν , τον προτρέπει να γίνει καλύτερα εφευρέτης λέξεων , όπως οι ποιητές και να γίνει εφευρέτης λέξεων.

Ο μοναδικός Βαγγέλης Ηλιόπουλος με μπόλικο χιούμορ και γνώστης της σχολικής ζωής των παιδιών, μας χαρίζει μια ακόμα πανέμορφη ιστορία που βοηθάει τα μικρά παιδιά μ ένα παιχνίδι λέξεων που ίσως αν το επιχειρήσετε να ξαφνιαστείτε και να  σας « πάρει » πολύ πολύ καιρό… Κι εμείς το ίδιο κάναμε…

*Η Ελένη Μπετεινάκη  είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου στο cretalive.gr : http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou16/142617

Τα παραμύθια του Σαββάτου !

Στα « παραμύθια του Σαββάτου » η Ελένη Μπετεινάκη * προτείνει, παρουσιάζει και σχολιάζει βιβλία για παιδιά.

Αλήθεια πως εκφράζεται ο θυμός; Ο πόνος, η αδυναμία, η απογοήτευση κι όλα εκείνα τα συναισθήματα που είναι πολύ βαθιά μέσα μας και δύσκολα μπορεί ειδικά ένα παιδί, να τα ερμηνεύσει; Ίσως να είναι μέσα ένα μεγάλο κουτί γεμάτο με λιοντάρια και φωτιές, ίσως να είναι  πάνω σε  ένα χέρι που αντί να ζωγραφίζει, να χαιρετά ή να αγκαλιάζει να ξεφεύγει  από την « σωστή» του χρήση και να χτυπάει, ίσως και να είναι πάλι ένας δρόμος  μέσα τη ζωή που δύσκολα παίρνουμε την απόφαση να τον ακολουθήσουμε…

Το κουτί του θυμού, Κώστας Χαραλάς, εκδ. Μεταίχμιο

Όταν νοιώθει κάποιος θυμό τι κάνει; Όταν ο θυμός δεν μπαίνει μέσα στο σπίτι, όπως πολύ σοφά λέει η μαμά,  που να πάει να εκτονωθεί; Μια λύση είναι να ανέβει μαζί με τους θυμωνιάρηδες στα κεραμίδια, σαν γάτα ή σαν πουλί. Είναι σωστό όμως αυτό; Και πόσα πολλά είναι  τα πράγματα που μας κάνουν θυμωμένους; Πάρα πολλά, τόσα ή τόσο που καμιά φορά μας κάνει να  κοιμόμαστε πάνω στα κεραμίδια. Μπορεί τελικά ο θυμός να χωρέσει σ΄ένα κουτί. Κι αν χωράει τι χρώμα έχει και σαν ανοίξει τι μπορεί να βγάλει από μέσα του; Καρφίτσες, φωτιές, μαύρα σφυριά ή τυφώνες που καταστρέφουν τα πάντα. Κι επειδή τις περισσότερες φορές τα πράγματα αλλάζουν αν αλλάξουμε εμείς οπτική γωνία και συμπεριφορά μπορεί το κουτί του θυμού να κρύβει και εκπλήξεις τόσο μεγάλες που να χρειάζονται μόνο περισσότερη συζήτηση.

Ένα υπέροχο βιβλίο του Κώστα Χαραλά με εικονογράφο την εκπληκτική Ντανιέλα Σταματιάδη.

Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε, Μαρτίν Αγκάσι, εκδ. Μεταίχμιο  

Τα χέρια έχουν μέγεθος και χρώμα κι είναι φτιαγμένα για να κάνουν πολλά πράγματα. Είναι για να χαιρετάμε, να ζωγραφίζουμε, να γραφούμε λέξεις, να κάνουμε νοήματα, σχήματα και ιστορίες. Με τα χέρια μπορείς να παίξεις, να κρατήσεις μια κιθάρα, να μετρήσεις, να δέσεις τα κορδόνια σου, να φτιάξεις πύργους στην άμμο και χιονάνθρωπους και να σερβίρεις παγωτό, να ταΐσεις τα ζώα, να ντυθείς, να χτενίσεις τα μαλλιά σου, να κρατήσεις ένα άλλο χέρι όπως αυτό της μαμάς. Μα πάνω απ΄όλα είναι για να αγκαλιάζουν, να χειροκροτούν και να στέλνουν φιλιά. Για ένα πράγμα δεν είναι τα χέρια μας.Να δέρνουμε τους άλλους γιατί τότε έρχεται η λύπη, ο θυμός και η στεναχώρια.

Ένα βιβλίο « θησαυρός» για τα παιδιά, για τους γονείς, για τους δασκάλους για να καταλάβουμε πως η βία δεν οδηγεί πουθενά καλά. Γραμμένο απλά και κατανοητά  και με πολλά θέματα συζήτησης και δραστηριοτήτων.

Ποιος πήρε το τυρί μου; Spencer Johnson, M.D.εκδ. Κλειδάριθμος

Όλοι, κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε νοιώσει τον κίνδυνο που μπορεί να κρύβει μια αλλαγή όσο μικρή ή μεγάλη και αν είναι. Η πορεία προς το άγνωστο κάποιες φορές μπορεί να έχει εκπλήξεις ευχάριστες  ή και απογοητεύσεις. Ωστόσο τι είναι  καλύτερο; Να μένουμε στάσιμοι από φόβο για κάθε τι νέο και άγνωστο ή να προχωράμε, να ελπίζουμε και να ρισκάρουμε; Μια εκπληκτική αλληγορική ιστορία που μαθαίνει στα παιδιά την αξία της αλλαγής, όταν αυτή είναι προς το καλύτερο.  Στην ιστορία αυτή πρωταγωνιστούν  τέσσερις φίλοι, ο Ρουθούνης, ο οποίος "μυρίζεται" την αλλαγή νωρίς, ο Τρεχάλης, που τρέχει στη δράση, ο Χμ, που αρνείται να παραδεχτεί την αλλαγή και αντιστέκεται επειδή φοβάται μήπως τον οδηγήσει σε κάτι χειρότερο, και ο Χα, ο οποίος μαθαίνει να προσαρμόζεται έγκαιρα όταν βλέπει ότι η αλλαγή μπορεί να τον οδηγήσει σε κάτι καλύτερο!

 Ένα είναι σίγουρο πως όλοι νοιώθουμε την ανάγκη να βρούμε διέξοδο στο δρόμο ή μέσα σε ένα λαβύρινθο πραγματικό ή της σκέψης μας και να προχωρήσουμε όταν οι καιροί αλλάζουν. Η στασιμότητα και η έλλειψη θάρρους δεν θα πρέπει ποτέ να είναι οδηγοί μας.

Το βιβλίο είναι  ένας υπέροχος οδηγός που προβληματίζει, διδάσκει και δείχνει παραδείγματα με ένα καταπληκτικό τρόπο στα παιδιά, έτσι ώστε να  μπορέσουν να αλλάξουν και να βγουν νικητές.

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός.

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr : http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou15/140877