Prix Méditerranée Etranger 2012

 Η Prix Méditerranée (Μεσόγειος Βραβείο) είναι ένα γαλλικό λογοτεχνικό βραβείο. Δημιουργήθηκε το 1984 στο Περπινιάν από το Μεσογειακό Κέντρο Λογοτεχνίας (ΧΜΛ), με σκοπό την προώθηση της πολιτιστικής αλληλεπίδρασης ανάμεσα στις πολλές χώρες που περιβάλλουν τη Μεσόγειο Θάλασσα. Δύο βραβεία διανέμονται κάθε χρόνο, το Prix Méditerranée την ίδια και το Prix Méditerranée Etranger (ή στις υπερπόντιες Μεσογείου βραβείο). Η τελευταία ανήκει σε έναν συγγραφέα από τη λεκάνη της Μεσογείου των οποίων η αρχική εργασία έχει μεταφραστεί στα γαλλικά.

 Τo Prix Méditerranée και το Prix Méditerranée Etranger 2012 απονεμήθηκαν στις 19 Ιουνίου 2012 στο εμβληματικό καφέ το Παρισιού La Closerie des Lilas.

H La Closerie des Lilas, αγαπημένο καφέ Χέμινγουεϊ για το γράψιμο σε κρύα πρωινά του Παρισιού.Tο καφέ είναι ακόμα στη γωνία της λεωφόρου du Montparnasse.

 Ο Ζαν Νοέλ Πανκραζί απέσπασε το πρώτο βραβείο (Prix Méditerranée) για το βιβλίο του Το Βουνό.

Το δεύτερο Prix Méditerranée Etranger 2012 που θεωρείται και το σημαντικότερο απονεμήθηκε στον Ισπανό Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα για το μυθιστόρημα του : 

Τα παλιά τα χρόνια. 

 
Το όνομά του ανακοίνωσε τιμής ένεκεν ο περισινός νικητής του βραβείου, Δημήτρης Στεφανάκης.

Μεσογειακό βραβείο ποίησης Νίκος Γκάτσος 2012

Το Μεσογειακό βραβείο Νίκος Γκάτσος είναι ένα γαλλικό βραβείο ποίησης , μιας ιδέας που πρότνει και θεσπίστηκε στη Γαλλία   η διεθνής - ελληνίδα τραγουδίστρια Νανά Μούσχουρη. 

Το βραβείο, που βαφτίστηκε με το όνομα του ποιητή της «Αμοργού», Νίκου Γκάτσου, απονεμήθηκε για πρωτη χρονιά φέτος και συγκεκριμένα σε μια σεμνή τελετή  την Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012  στην αίθουσα τελετών του Γαλλο-Ρωσσικού συνδέσμου φιλίας στο Παρίσι.

Το 1ο βραβέιο απονεμήθηκε στον Αλγερινό Ποιητή Αμίν Καν για την συλλογή του Arabian Blues. 

Προέδρευσε η Νανά Μούσχουρη κι ο ιδρυτής του Μεσογειακού βραβείου Αντρέ Μπονέ. 

Ο Δημήτρης Στεφανάκης, περσινός νικητής του Μεσογειακού βραβείου πεζογραφίας και μέλος της επιτροπής μίλησε για τον Νίκο Γκάτσο και φωτογραφήθηκε με τον βραβευμένο ποιητή. 

Νίκος Γκάτσος :

Ποιητής, στιχουργός και μεταφραστής, ο Νίκος Γκάτσος παραμένει μία ξεχωριστή περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Με μία μόνο ποιητική σύνθεση στο ενεργητικό του, την περίφημη και αξεπέραστη «Αμοργό», που έγραψε μεσούσης της Κατοχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας.

Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1911, κατ' άλλους στις 30 Απριλίου 1915, στα Χάνια Φραγκόβρυσης (Κάτω Ασέα) Αρκαδίας. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του και το Γυμνάσιο στην Τρίπολη, όπου μυήθηκε στη λογοτεχνία και έμαθε μόνος του ξένες γλώσσες. Στη συνέχεια μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στις αρχές της δεκαετίας του '30 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933). Γνώριζε ήδη αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, το Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις της ευρωπαϊκής ποίησης.

Το 1943 κυκλοφόρησε την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός», που προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και του χάρισε περίοπτη θέση στο Πάνθεον των ελλήνων ποιητών. Λέγεται ότι το μακρύ αυτό ποίημα γράφτηκε μέσα σε μια νύχτα με το σύστημα της «αυτόματης γραφής», που χρησιμοποιούν οι σουρεαλιστές δημιουργοί. «Μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου» χαρακτήρισε την «Αμοργό» ο στενός φίλος του Μάνος Χατζιδάκις, «επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου». Με την «Αμοργό» κλείνει και ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος του ελληνικού υπερρεαλισμού, που είχε ανοίξει με τον Νικήτα Ράντο, τον πρώιμο Ελύτη, τον Εμπειρίκο και τον Εγγονόπουλο.

Από τότε έως τον θάνατό του, ο Γκάτσος δημοσίευσε μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963). Τη λυρική του φλέβα ο Νίκος Γκάτσος τη διοχέτευσε στους στίχους τραγουδιών, καταργώντας συχνά τα όρια ποίησης και στιχουργίας. Το έργο του είναι εντυπωσιακό σε ποσότητα και ποιότητα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι συνθέτες μελοποίησαν στίχους του, που τραγουδήθηκαν από δημοφιλείς καλλιτέχνες και έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Η Μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα, μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ' ονειρό μου», «Η νύχτα», «Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Αντικατοπτρισμοί», «Το κατά Μάρκον», «America, America», «Χάρτινο το Φεγγαράκι», «Πάει ο καιρός» κ.ά.).

Σπουδαίο είναι και το μεταφραστικό του έργο, το οποίο δοκιμάστηκε επί σκηνής. Μετέφρασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος Γάμος», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»), Αύγουστο Στρίνμπεργκ («Ο Πατέρας»), Ευγένιο Ο' Νηλ («Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα»), Λόπε ντε Βέγκα («Φουέντε Οβεχούνα») και Τενεσί Ουίλιαμς («Λεωφορείο ο Πόθος»).

Ο Νίκος Γκάτσος πέθανε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1992 και τάφηκε στη γενέτειρά του.

Εργογραφία

• «Όλα τα τραγούδια» (εκδόσεις Πατάκη): Περιλαμβάνει το σύνολο των τραγουδιών του Νίκου Γκάτσου, γνωστά και ανέκδοτα.
• «Αμοργός» (Εκδόσεις Πατάκη)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/47#ixzz1yKrZ7OLb

Φίλμ νουάρ, βιβλίο " Ταξίδι" ή " Σενάριο Ταινίας"...

30 Μαΐου 2012…ώρα 20.00 …Παρουσίαση βιβλίου : Φιλμ νουάρ του Δημήτρη Στεφανάκη..  

Ο πρώτος όροφος του πολύ γνωστού βιβλιοπωλείου Ιανός ( Σταδίου 24, Αθήνα ) γεμάτος κόσμο . Η δυνατή βροχή που πέφτει από νωρίς δεν εμποδίζει τους φίλους του καλού βιβλίου να είναι εκεί.

Όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε εκεί, απολαύσαμε μια βραδιά που τα είχε όλα… Καταξιωμένοι δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, μουσικοί , συγγραφείς, φίλοι …Όλοι εκεί …Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί , λάτρεις της καλής λογοτεχνίας και των βιβλίων που αντέχουν στο πέρασμα των χρόνων.

Από την πρώτη στιγμή που « ξεκίνησε » η βραδιά είχαμε την αίσθηση ότι παρακολουθούσαμε μια ταινία …Ο τίτλος …καθόλου τυχαίος τελικά … « Φιλμ Νουάρ»… σαν σενάριο μιας πολύ καλογυρισμένης ταινίας. Μιας ιστορίας που μοιάζει απίστευτη αλλά που είναι πέρα για πέρα αληθινή κι ας κινείται ανάμεσα στο μύθο και στην πραγματικότητα κάποιες φορές …

Βασίλης Ζαχάρωφ… Μια πολύπλευρη , σκοτεινή , δυναμική, ερωτική, χαρισματική, έξυπνη, μοναδική προσωπικότητα. Η αίσθηση που σου αφήνει η ανάγνωση του βιβλίου του Δημήτρη Στεφανάκη είναι πως κάπου, κάποια στιγμή, κάποτε θα θελες να τον είχες συναντήσει ή να έχεις ζήσει κάποιο κομμάτι από την πολυτάραχη και πολύ συναρπαστική ζωή του. Μια ζωή που τα είχε όλα : έρωτα, χρήμα, γνωριμίες, πάθος, πολιτική, ίντριγκες, ταξίδια, πολέμους, ιδέες. Κέρδη, πλούτος, ήττες, ανατροπές, ρομαντισμός, αντιθέσεις και αντιφάσεις. Σε μια εποχή πού όλοι θα θέλαμε να είχαμε ζήσει και ας ήταν δύσκολη , μια ιστορία άγνωστη στους περισσότερους από μας, αλλά ιδιαίτερα σημαντική και καταλυτική κάποιες φορές στην διαμόρφωση της ιστορίας και κατάστασης της ίδιας της χώρας μας , στις αρχές του 20ου αιώνα. Ένα ταξίδι στις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου με σημείο αναφοράς το Παρίσι .

Εικόνες που « έπαιξαν » εκείνο το βράδυ μας έβαλαν για καλά στο κλίμα της εποχής …Κάποιες στιγμές ένιωθες τη βουή μέσα στο Café de la Paix, άκουγες τον ήχο από το τραίνο πάνω στον συρμό, μύριζες την μυρωδιά του καπνού, τα αρώματα της Πόλης του Φωτός. Άκουγες φωνές, συζητήσεις , αποφάσεις . Ταξίδευες μαζί με τους ήρωες στο Λονδίνο, την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα … Αν έκλεινες για λίγο τα μάτια και άκουγες την απίθανη αφήγηση των Σταύρου Ζαλμά, Περικλή Λιανού και Όλγας Νικολαΐδη θα μεταφερόσουν αμέσως σε εκείνη την εποχή και θα έβλεπες όλους τους ήρωες να ζωντανεύουν μπροστά σου και συ να θέλεις να είσαι μέρος αυτής της τόσο σαγηνευτικής και απίστευτης ιστορίας …

Ερυφίλη Μαρωνίτη - Δημ. Στεφανάκης (φωτο : Τέσυ Μπάιλα)

Η βραδιά είχε συντονίστρια την κ. Ερυφίλη Μαρωνίτη δημοσιογράφο και συγγραφέα…

Άφησα τελευταίο τον συγγραφέα γιατί νομίζω ότι το νέο του αυτό βιβλίο είναι από τα καλύτερα του …Ένα μυθιστόρημα κοσμοπολίτικο όπως λέει ο ίδιος που διαβάζοντάς το ανακαλύπτεις σιγά- σιγά τις αξίες και τα νοήματα στα οποία θέλει να μας « μυήσει». Ο Δημήτρης Στεφανάκης δεν στέκεται μόνο στην απλή ιστορική καταγραφή, ούτε στη βιογραφική παρουσίαση ενός ανθρώπου που έπαιξε έναν τόσο σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια Ιστορία της εποχής του αλλά παρουσίασε τους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνίες χτίζουν το παρόν και το μέλλον τους. Μέσα από την ιστορία του Βασίλειου Ζαχάρωφ κατορθώνουμε να δούμε όλες εκείνες τις παραμέτρους που νοηματοδότησαν το προφίλ μιας ολόκληρης εποχής και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την ιστορική πραγματικότητα έτσι τουλάχιστον που επισήμως μας έμαθαν. Ένα βιβλίο « ταξίδι » για άλλους , « σενάριο ταινίας » για μένα. Ένα βιβλίο που νομίζω ότι θα συζητηθεί αρκετά και θα έχει την τύχη να διαβάζεται για πολλά χρόνια και σε πολλές γλώσσες…

Ευχαριστούμε για την υπέροχη βραδιά και για την αίσθηση που μου προκάλεσε διαβάζοντάς το..…

                                                                                                                Ελένη Μπετεινάκη