Η γυναίκα του φάρου, Πασχαλία Τραυλού , Εκδ. Ψυχογιός

Μόνο ο Άρης Μαυροειδής μπόρεσε να καταλάβει ποια ήταν πραγματικά η γυναίκα του φάρου... Εκείνος αναγνώρισε στο πρόσωπο της άλαλης Αυγής το πρόσωπο της σκιάς που είχε στοιχειώσει το νου του. Και μόνο εκείνος έμαθε ότι το κορίτσι που απαρνήθηκε τη γλώσσα των ανθρώπων, προτιμώντας να αφουγκράζεται τη γλώσσα των πουλιών, ήταν το ίδιο κορίτσι που τριγυρνούσε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Φολεγάνδρου το 1978 και στο φάρο της Ασπρόπουντας το 1715, περιμένοντας αιώνες την αγάπη να επιστρέψει... Από το μυστικό μιας φωτογραφίας στο μυστικό ενός κελαριού κι έπειτα στο μυστήριο της Χρυσοσπηλιάς, από το παρόν στο παρελθόν και από την προδοσία στην προσμονή, η γυναίκα του φάρου ψάχνει μια απάντηση στο ερώτημα της μετά θάνατον ζωής μέσα από ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται οι εποχές, όχι όμως και οι πρωταγωνιστές, που παραμένουν ίδιοι, παραβιάζοντας τα σύνορα του χρόνου στο όνομα της αγάπης...

Η Ξυπόλυτη των Αθηνών

Ένα μυθιστόρημα με φόντο την κοσμοπολίτικη Αθήνα της Μπελ Επόκ (1890-1910). Μια ιστορία γεμάτη ιστορίες. Μια θυσία που προκαλεί ένα μεγάλο πείσμα κι ένα μεγάλο έρωτα, ίντριγκες, μίση και πάθη, μικρές ζωές και μεγάλα πεπρωμένα. Αθήνα, 1902. Η Λάουρα Αλφιέρι, κοντέσα του Μονρεάλε της Σικελίας και απόγονος των Χρυσολωράδων του Βυζαντίου, μια γυναίκα απαράμιλλης ομορφιάς, αναγκάζεται να παντρευτεί τον ταπεινής καταγωγής αλλά ζάπλουτο Ζακυνθινό Φίλιππο Ρώμα. Τον αποκαλεί με θυμό "καρβουνιάρη" και "ανορθόγραφο βάτραχο", μια και ο γάμος γίνεται για να σώσει την οικογένειά της από την οικονομική καταστροφή. Όμως, δίχως να το καταλάβει, ο βάτραχος θα μεταμορφωθεί σταδιακά σε πρίγκιπα μέσα στην καρδιά της... Η Φιλομήλα Λαπατά μάς ξεναγεί στην "πόλη των πόνων" και μας χαρίζει τις ιστορίες ενός πλήθους αξέχαστων ηρώων: από την Κατίγκω Χρυσολωρά και την αδερφή της Μαργιόλα, τον ψυχίατρο και καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας Αριστείδη Μπαλτατζή, τον κόντε Φραγκίσκο Αλφιέρι, τη θεία Κοκόνα Κρυσταλλένια και άλλα πρόσωπα, ανυποψίαστους κληρονόμους της μνήμης, στους οποίους η συγγραφέας δίνει ζωή με μια γλώσσα έντονη, γεμάτη ήχους, φωνές και χρώματα.

Τα σακιά, Ιωάννα Καρυστιάνη

"Τι έχουν, μωρέ, τα δικά σας σακιά; Μια χρεωκοπία, έναν ξενιτεμένο, κατραπακιές της εφορίας, αποτυχία στον ΑΣΕΠ, μια κακιά πεθερά, έναν νευρασθενικό προϊστάμενο, ένα παιδί που πετάει μολότοφ, ένα τζάκι που ντουμανιάζει το λιβινγκρούμ, οισοφαγική παλινδρόμηση, υψοφοβία, κερατλίκια, ραγάδες στον πισινό. Για περάστε να ρίξετε μια ματιά στο δικό μου, να σας κοπεί ο βήχας." Στο νέο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη η Βιβή Χολέβα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, εργάζεται ως "αποκλειστική κατ οίκον". Περιποιείται ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη φροντίδα της. Έχει έναν γιο, τον Λίνο, ο οποίος βαδίζει σε "περίεργα και σκοτεινά μονοπάτια". Μια ολιγοήμερη άδεια γίνεται αφορμή να φύγουν οι δυο τους για ένα ταξίδι στους Δελφούς. Εκεί, στον ιερό χώρο της ελληνικής αρχαιότητας, μάνα και γιος θα έρθουν κοντά, αν και τους χωρίζει χάσμα βιωμάτων, ένα κενό που μοιάζει να είναι από παλιά αγεφύρωτο. Στις πέντε μέρες που διαρκεί η εκδρομή, ξετυλίγεται το παρελθόν τους ενώ ο αναγνώστης, μέσα από την ορμητική γραφή της συγγραφέως, ανακαλύπτει σταδιακά τι είναι τα σακιά του τίτλου: τα ηθικά και ψυχικά φορτία που κουβαλούν οι ήρωες, αλλά κυρίως τα βάρη που επωμίζεται εδώ και χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο παρακολουθεί αδύναμο την ιστορία να χαράσσεται ερήμην του και τη ζωή να διαδραματίζεται μακριά του. Ένα βιβλίο που "ζυγίζει" τα άχθη των ανθρώπων των λαϊκών περιοχών και μας ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στις απαγορευμένες ζώνες της καθημερινότητάς μας.

Καρυστιάνη, Ιωάννα
Η Ιωάννα Καρυστιάνη γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1952 στα Χανιά της Κρήτης από γονείς Μικρασιάτες. Σπούδασε νομικά. Επαγγελματικά ασχολήθηκε με το σκίτσο και την εικονογράφηση (με το όνομα "Ιωάννα"). Δούλεψε στην εφημερίδα "Ριζοσπάστης", στα περιοδικά "Τέταρτο", "Ένα", "Εικόνες", και σε ξένες εφημερίδες. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία το 1994, με τη συλλογή διηγημάτων "Η κυρία Κατάκη". Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Μικρά Αγγλία", το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το 1998, και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας και για το λογοτεχνικό βραβείο Balkanika. Το επόμενο μυθιστόρημά της, "Κουστούμι στο χώμα", τιμήθηκε με το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω" το 2001. Είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και μητέρα των σκηνοθετών Αλέξανδρου Βούλγαρη ("Κλαις;", "Ροζ") και Κωνσταντίνας Βούλγαρη ("Γιούπι", "Με τα φώτα νυσταγμένα", "Βαλς Σεντιμεντάλ"). (Φωτογραφία: Μαριλένα Σταφυλίδου, 2001)

Θα πολεμάς με τους θεούς, Δημήτρης Στεφανάκης, εκδ. Πατάκη

"Ξύπνα, Λεωνίδα. Είναι ώρα" νόμισε πως άκουσε μες στον ύπνο του τη φωνή της Ερατεινής, της Μεσσήνιας γριάς να τον καλεί και πετάχτηκε αναμαλλιασμένος απ τη βασιλική κλίνη, αναζητώντας στο σκοτάδι το χάδι της λες κι ήταν ακόμα μικρό παιδί. Για μια στιγμή μάλιστα είχε τη βεβαιότητα ότι ξαναζούσε εκείνη τη μακρινή μέρα, που η νεαρή τότε Ερατεινή τον σήκωσε από τα άγρια χαράματα για να τον παραδώσουν στους παιδονόμους. Από ατίθασο παιδί σε αριστούχο της αγωγής και από μέλος της στρατιωτικής ελίτ σε διστακτικό ενήλικα που έζησε στη σκιά του ετεροθαλούς αδελφού του, Κλεομένη, ο Λεωνίδας ακολούθησε το δικό του πεπρωμένο. Μάρτυρας της οικογενειακής διαμάχης για τον θρόνο του οίκου των Αγιαδών, αποποιήθηκε την προσωπική του φιλοδοξία αναπτύσσοντας στο έπακρο τη σωματική ρώμη και την ηθική ακεραιότητα του επίλεκτου Σπαρτιάτη. Αγέρωχος βασιλιάς, παρέμεινε σε πολλά απλός στρατιώτης. Δεν υποπτεύθηκε καν τον ρόλο που του επεφύλασσε η Ιστορία. Όταν όμως χρειάστηκε, αποδείχτηκε σαν έτοιμος από καιρό... Το "Θα πολεμάς με τους θεούς" είναι ένα μυθιστόρημα για τον άνθρωπο που έσωσε τον δυτικό πολιτισμό, τον ρομαντικό και αταίριαστο βασιλιά της Σπάρτης. Στην ιστορία της ζωής του, οι Θερμοπύλες, ως ύψιστη έκφραση ελευθερίας, δεν αποτελούν μονάχα την αποθέωση της μοναχικής του πορείας. Συνοψίζουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο το ιδεώδες της πόλης του. Και η ίδια η Σπάρτη ξεδιπλώνεται ολοζώντανη και πολύχρωμη μπροστά στα μάτια μας, μαζί με το πανόραμα ενός ολόκληρου κόσμου που φαντάζει απροσδόκητα οικείος και σύγχρονος.

Το μεγάλο αστείο του κόσμου

Στην μεταπυρηνική Γη κυβερνούν οι έσχατοι που έσονται πρώτοι. Η κατάρα της φιλοσοφίας στη φυσική πιάνει. Μια θεά θέλει να παντρευτεί το Χρόνο, αλλά ο γαμπρός κρύβεται. Οι διαφορές της Μεγάλης Μητέρας Θεάς με τον παππού οδηγούν σε απίστευτες περιπέτειες τους πάντες. Και τη Θεά. Η ανακάλυψη του παππού οδηγεί στην κατασκευή «σκαφών» που ταξιδεύουν πιο γρήγορα από το φως. Οι φυσικοί αποτρελαίνονται. Το Μεγάλο Αστείο του Κόσμου ταξιδεύει στους χώρους και στους χρόνους για να βρει τι είναι, επιτέλους, η Μεγάλη Άλλη, η μουσική. Οι διχασμένοι επιστήμονες τσακώνονται και υπονομεύουν το στόχο της επιχείρησης. Μια επανάσταση εξυφαίνεται κρυφά στο σαλεμένο σκάφος. Οι ήρωες είναι απρόβλεπτοι, ονειροπόλοι, επαναστάτες, τρυφεροί, απλοί, αστείοι – ανθρώπινοι. Και περίεργοι – ενώ ψάχνουν τη μουσική, ρίχνουν κλεφτές ματιές στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Ταξιδεύουν και γελούν με την έπαρση της τρέχουσας επιστημονικής βεβαιότητας. Γέλιο, αντί για κλάμα, στο μεγάλο αστείο του κόσμου, στον άπιαστο Χρόνο και στη λαϊκή αγορά των ονείρων. Για να δράσεις, πρέπει να το ‘χεις το όνειρο. Δεν είναι απόδραση το όνειρο. Είναι η απόσταση κι η φόρα για το σάλτο των προκλήσεων του ξύπνιου. Το Μεγάλο Αστείο του Κόσμου δεν είναι καράβι του νόστου, αλλά μια παρωδία. Μια μαζική έξοδος ελευθερίας στις χώρες του πιθανού. Και του απίθανου.